Κοινουσιάδα

 Κάποια στιγμή με έπιασε η μανία να τον ακούω. Τα τραγούδια τα θυμάμαι από μικρός. Δεν τα άκουγε κανείς φανατικά στο σπίτι, δεν νομίζω να είχαμε και κανένα στο σόι, που να μιλούσε γι'αυτόν. Σίγουρα τα σουξέ του, τα βάζαμε στο πικάπ, ο δικός μου ο πατέρας δεν είχε δίσκο του, αν είχε θα το 'ξερα. 

Εδώ στα ξένα και στα μακρινά, άρχισε να φυτρώνει το "όλοι θα ζήσουμε" . Τώρα που το θυμήθηκα, η Ζωή η κόρη της γειτόνισσας της κυρα-Κούλας, σε άσχετο χρόνο, που ειμασταν σπίτι τους, μου πετάει "εμείς δεν είχαμε χαρτί κι εσύ είχες το Ρήγα"!!  Και νόμιζα ότι ποιος-ξερει-τι, η Ζωή είναι βασίλισσα του πόκερ και της Τσόχας!! Αλλά μπλόφαρε απλώς!

Μετά από κάνα δυο τρία τραγούδια, τους Πιτσιρικους, την Αμερική και φυσικά το "δεν καταλαβαίνω τίποτα" -για το οποίο έχω κάποια μακρινή ηχητική ανάμνηση, μπας και το είχε σε καμία 40 κασέτα ο πατέρας μου και το άκουγε στο Autobianchi?- άρχισα να κοιτάω τα πεπραγμένα του, πού έγραψε στίχους, πού τη μουσική, ποια τραγούδια έδωσε, ποια κράτησε για'αυτόν, με ποιους συνεργάστηκε στην αρχή, πώς πήγε εκεί που πήγε, πώς έφυγε και πότε ακριβώς. Προωθήθηκε στην επταετία; Έκανε οικογένεια;

Τα τελευταία χρόνια έβγαινε στην επικαιρότητα λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων και παθών, αντίσταση στα μέτρα για τον κόβιντ, "κοινωνούσε κρυφά" έλεγε, αλλά δεν κόλλησε ποτέ κι έμεινε υγιής όλο το διάστημα. Αλλά κι αυτό ήταν ένα κομμάτι στο παζλ της ζωής του.

Αν καθήσεις και διαβάσει κανείς συνεντεύξεις και αυτοβιογραφικά του, εντυπωσιάζεται καταρχάς για την πορεία του. Ας μη μιλήσω για τη ζωή του γενικότερα, τα λέει καλύτερα και πιο γλαφυρά ο ίδιος, εδώ. Η μουσική του καριέρα ξεκινάει με το ακορντεόν του, τα μαγαζιά που παίζει, με Μεγάλους του Παλκου και τις λεγόμενες Φίρμες εκείνης της εποχής, σημερινοί Θρύλοι και μυθικοί καλλιτέχνες σήμερα. Από Τσιτσάνη και Καλδάρα, Ατταλίδη, Γιώτα Λύδια και Δούκισσα, Νταλάρα και Μενιδιάτη κτλ. Έχει γράψει σχεδόν 250 τραγούδια, που τα έχουν από Μπιθικώτση μέχρι Γαβαλά. Είδε πολλά πράγματα στα ιερά και όσια της λαϊκής σκηνής του 60, μπήκε με δικό του ύφος στο 70, κυριαρχεί στις πίστες και ειδωλοποιείται, παρά τη δικτατορία. Ο στίχος του διαφοροποιείται από τον αντίστοιχο πολιτικό ή ερωτικό της εποχής, μετά το "δεν καταλαβαίνω τίποτα", ξαναεμφανίστηκε με το "Γύρισα" το '77, νομίζω. 

Αυτό το "Το παιδί ο Μιχάλης" ή το "Κάβο ντόρο" πρέπει να τα έχω ακούσει πάνω από 200-300 φορές τον... τελευταίο μήνα. Παρακρουση, λέμε! Ακούω μερικά ριφς στο μπάσο του "θα τα ξαναπούμε" και σκέφτομαι α τον μπαγασα, ήταν μπροστά απο την εποχή του. Ή καλύτερα, ήταν πολύ μέσα στην εποχή του, έπιανε πολλά σήματα. 

Ο ίδιος λέει ότι κάποια στιγμή τα απώθησε όλα, είδε μάλλον πολλή βρωμιά, δεν έχει μιλήσει ποτέ ανοιχτά,σε ποιο βαθμό και τι  συγκεκριμένα πράγματα είδε, αλλά υποθέτω ο καθείς καταλαβαίνει. Κι εκεί βρήκε τη θρησκεία του, ως οδηγό και αφέντη. Χριστός λέει και νομίζεις ότι τον έχει παρέα κάθε βράδυ, εκεί στο Λαγονήσι.

Ποιος ξέρει, δηλαδή! Μπορεί! 

Γενικά μιλώντας, πρέπει να τον αδίκησε το μετέπειτα και η υστεροφημία που ίσως δικαιούταν, έμεινε να περιμένει. Κι ο ίδιος μάλλον, δεν ασχολείται, εφόσον κατ'αυτόν αυτή η ζωή δεν είναι παρά μόνο η προετοιμασία για την άλλη, τη μεγαλύτερη.

Οπότε κι εγώ, γράφω μόνο για να εκφράσω αυτό το γούστο στα τραγούδια του, που μου αρέσει και κάτι μου είπε! Ποιος ξέρει,λες ν είναι κάνα θεϊκό σημάδι;

Μπααααααα!!!! Θα μου περάσει!

Για να ξανακούσω ακόμα μια φορά...... "αδρεφέ μου, έχεις δίκιο, μα τι να σου πω, το παιχνίδι της αγάπης, το 'χω χάσει και εγώ"