Εγώ μεγάλωσα από έναν πατέρα, που ΜΠΟΡΟΥΣΕ σχεδόν τα πάντα, ηλεκτρονικά, ηλεκτρολογικά, μηχανολογικά, δούλευε το χώμα, το ξύλο, μέταλλα, συσκευές, έκοβε, κολλούσε, έβαφε, συναρμολογούσε, έστηνε, έχτιζε.
Εγώ πώς βγήκα τόσο άχρηστος;;
Υποσημείωση: Στο εγώ, σίγουρα συμπεριλαμβάνω όλη τη γενιά μου, των τροφαντών, "μορφωμένων", "μυαλωμένων" κομπιουτερόπληκτων, με χρήση αντίχειρα στο ζάπινγκ, καρπού στο ποντίκι και δείκτη στο smartphone. Παντελώς άχρηστη, ευνουχισμένη γενιά, έχασε επαφή με την πρώτη ύλη, την ουσία της διαχείρισης της ύλης, την επεξεργασία της, για χάρη μιας παραπομπής και μιας ανάρτησης. Άλλαξαν και οι προτεραιότητες, τι άλλο να πεις;;
Η καρδιά μας, ειδικά των αντρών, έχει μέσα κάτι από κατσαβίδι και πένσα, ράσπα και σφυρί, μπουλόνια και παξιμάδια. Αυτά μας δίνουν την πνοή της δημιουργίας, αυτά μας ηρεμούν, μας βοηθούν να καταλάβουμε τον τρόπο λειτουργίας, προσφέρουν τροφή για σκέψη, ανάλυση, μέτρημα και ζύγισμα, εκτίμηση και πράξη.
Κάνω, φτιάχνω, άρα υπάρχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου