"Wir brauchen ein Protektorat"

tagesspiegel 




unter anderem.......................
Unabhängig vom Wahlergebnis bleibt Griechenland ein „failed state“, ein gescheiterter Staat. Das bedeutet, dass es Griechenland nicht an Geld mangelt, sondern an wirkungsmächtigen staatlichen Institutionen. Daher benötigt das Land nach der Wahl vor allem institutionelle, nicht finanzielle Hilfe. Niemand weiß das besser als Deutschland mit seiner Erfahrung nach der Wiedervereinigung. Was Griechenland braucht, ist rat- und tatkräftige Unterstützung bei der Schaffung funktionsfähiger staatlicher Strukturen. 


Τάδε έφη (και άλλα πολλά φυσικά) ο Thomas Straubhaar- Hamburgische Welt-Wirtschaft-Institut.


Ω ρε μάνα τι άλλο έχουμε να ακούσουμε. Εδώ επίσημα χείλη δε διστάζουν να αρθρώνουν τέτοιες προτάσεις και αντιδράμε μόνο στης Λαγκάρντ τα μασάλια. Ρε καλά μας κάνουν.......

Ήλιος και Βροχή

Είναι Τετάρτη απόγευμα, ο καιρός είπε για καταιγίδες, τώρα ρίχνει ψιλόβροχο ενώ ο ήλιος λάμπει. Ήλιος και βροχή, παντρεύονται οι φτωχοί, λέγαμε παιδιά. Γιατί άραγε να παντρεύονται οι φτωχοί, απλώς επειδή κάνει ρίμα; Ή ταιριάζει το αλλοπρόσαλλο στη φτώχεια; Με τη βροχή ίσως να ξεπλένεται η ντροπή της φτώχειας, που φαίνεται αβάσταχτη στο φως του ήλιου. Η βροχή και ο ήλιος θα τα βρουν τελικά και είτε το ένα είτε το άλλο θα επικρατήσει. Ο χαμένος προσωρινά θα καταφύγει για ψυχολογική υποστήριξη, μέχρι να ξαναέρθει η ώρα του, να διεκδικήσει εκ νέου την ατμόσφαιρα. Κι αν ο ήλιος είναι ένας, αιώνιος, αλλά μόνος, μοναδικός (τουλάχιστον για μας), τα σύννεφα, αυτά τα μυστήρια νέφη, οι σωριτομελανίες, είναι πάμπολλα, αμέτρητα, συνεχώς διαλύονται και αναδημιουργούνται εκ του μηδενός. Μόνη τους σύσταση το νερό. Αέριες μάζες, χημικές ενώσεις, μόρια και ανάδυση της Τέχνης. Αν καθίσουμε και μετρήσουμε πόσες φωτογραφίες βγάζει κάποιος με μόνο πρωταγωνιστή τον Ήλιο και πόσες μόνο με τα σύννεφα, θα καταλήξουμε σε ένα απλό συμπέρασμα. Δεν μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλον. Δε γίνεται η απομόνωση του ενός από τον άλλο. Συμβίωση, συμβιβασμός. Ο Ήλιος μόνος αρχικά θα μας ξετρελάνει, θα μας ενθουσιάσει, αλλά μετά θα μας κουράσει, θα μας κάψει, θα το βαρεθούμε, θα μας νυστάξει. Το σύννεφο και η βροχή του μας δροσίζει, μας κρυώνει, μας ποτίζει και στο τέλος μας καταθλίβει, μας απομονώνει.

Το μούσκεμα δεν το φοβίζει το φτωχό, δεν έχει ακριβές μάρκες για να φοβηθεί μην και χαλάσουν, δε θα σκεφτεί αν το αμάξι ή τα μπαλκόνια θα θέλουν πλύσιμο. Ο Ήλιος βέβαια τον ηρεμεί στον παγκάκι που κάθεται ή στα τσιμέντα, που πυρακτωμένα όλη τη μέρα, ζεσταίνουν τον κάθε άστεγο τις ανοιξιάτικες νύχτες.

Ποιά είναι η καλή αναλογία; Ποιό το ποσοστό; Πώς να μετρήσεις την ηλιοφάνεια και την ποσότητα της βροχής σε ψυχικές μονάδες; Σε «φτωχικές» μονάδες; Όπου φτωχός και ο ήλιος του ή τα σύννεφά του. Δεν υπάρχει όμως έλεος για κανέναν, αυτός που τώρα ζεσταίνεται και χαίρεται εκεί κάπου στον ισημερινό, κουβαλάει στον ιδρώτα του και το ρίγος του παγωμένου βόρειου. Η δροσερή μυρωδιά της βροχής σέρνει πίσω της την κάψα του σκασμένου χώματος, καθώς κάποιος διψασμένος ψάχνει για νερό, κάπου στην Αφρική. Πίνεις τη γουλιά του και νοιώθεις πυρετό. Βρέχεσαι παθαίνοντας εγκαύματα σε σημεία που δε βλέπει ο ήλιος και η σκόνη, σε μέρη που κάποτε η βροχή και ο ήλιος ήταν απλώς σημεία του Ουρανού, τότε που χαιρόσουν είτε έβρεχε είτε όχι, και αν σκεφτόσουν τους «παντρεμένους φτωχούς» ήταν επειδή δεν τους ήξερες, δεν τους είχες φανταστεί και ποτέ.

Τώρα όμως και τους βλέπεις (μη βλέποντάς τους) και τους ξέρεις (μη γνωρίζοντάς τους) και ξεχνάς ότι έτσι ήσουν κι εσύ κάποτε, σε άλλον αιώνα, σε άλλο τόπο, σε άλλη ιστορία και μάλιστα ότι έτσι θα γίνεις αύριο ή και μεθαύριο, ποιός ξέρει; Ποιός θέλει να μάθει; 

Καλύτερα ας μιλήσει η βροχή. Ή έστω ο Ήλιος. Ή και οι δυο μαζί.

Ich habe einen Bruder

Im Leben eines Mannes, gibt es Gelegenheiten, dass das Blut nicht so wichtig ist. Zum Beispiel, habe ich einen Bruder, ohne die Blutsverwandtschaft. Viele Wörter können das nicht beschreiben. Es reicht nur ein Wort aus.
Herz.
In Wirklichkeit bin ich der klein Bruder. Aber ich habe keine Güte bei mir. Ich bin das verlassenes Haus. Im Dunkeln tappen. Und auch im Pessimismus.
Er zeigt mir, wie das Licht läuft. Er kann jemand ans Licht bringen. Ohne Arroganz, nur aus seiner Kraft.
Zum Glück hab mein Vorbild. Wie sonst zu sagen? Die Steine auf meinem Weg sehen leichter aus, wenn er die Rauchwolken verdrängt.
Eine Seele von Mensch.
Man hat im Leben nur einen Bruder, der nicht ersetzt wird.

Europas Schande

Europas Schande

Ein Gedicht von Günter Grass

Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.

Was mit der Seele gesucht, gefunden Dir galt,
wird abgetan nun, unter Schrottwert taxiert.

Als Schuldner nackt an den Pranger gestellt, leidet ein Land,
dem Dank zu schulden Dir Redensart war.

Zur Armut verurteiltes Land, dessen Reichtum
gepflegt Museen schmückt: von Dir gehütete Beute.

Die mit der Waffen Gewalt das inselgesegnete Land
heimgesucht, trugen zur Uniform Hölderlin im Tornister.

Kaum noch geduldetes Land, dessen Obristen von Dir
einst als Bündnispartner geduldet wurden.

Rechtloses Land, dem der Rechthaber Macht
den Gürtel enger und enger schnallt.

Dir trotzend trägt Antigone Schwarz und landesweit
kleidet Trauer das Volk, dessen Gast Du gewesen.

Außer Landes jedoch hat dem Krösus verwandtes Gefolge
alles, was gülden glänzt gehortet in Deinen Tresoren.

Sauf endlich, sauf! schreien der Kommissare Claqueure,
doch zornig gibt Sokrates Dir den Becher randvoll zurück.

Verfluchen im Chor, was eigen Dir ist, werden die Götter,
deren Olymp zu enteignen Dein Wille verlangt.

Geistlos verkümmern wirst Du ohne das Land,
dessen Geist Dich, Europa, erdachte.

Δεν τη λέω Υψηλή Τέχνη, αλλά ίσως μετά από χρόνια να είναι ένας ύμνος στη "Χώρα που χάθηκε,

 χωρίς να χαθεί ποτέ". Το αρχαίο πνεύμα, η μαυροφορεμένη Αντιγόνη, ο Σωκράτης που 

επιστρέφει το κώνειο. Τάχα δεν το γραψε ο Grass, τάχα ήταν φάρσα έγραψε η FAZ, αλλά μάλλον 

έπεσαν σε λούμπα.

Πνεύμα της Ευρώπης και πνεύμα της Ελλάδας, κάνε σε μας κανένα Νεύμα, μπας και καταλάβουμε πού το πάτε......

Καφενείον "Το Λαϊκόν"

Κατά βάθος, είμεθα άνθρωποι λαϊκοί, πώς να το κάνομε; Τα ακαδημαϊκά αισθήματα μας πέρασαν ξώφαλτσα, μας είδαν, τα είδαμε, άντε γεια. Η γλώσσα μας ολίγη από καθαρεύουσα, να μην ξεχνάμε και τους προγόνους, αλλά κυρίως γεμάτη λαϊκή θυμοσοφία. Μας αρέσουν τα τσιτάτα, οι παροιμίες, η λαϊκή γνώση από παραδόσεις και ωραίες γραφικές ιστορίες, κοινώς τα παραμύθια.....
Το μυαλό μας έχει πολλά σκοινιά, που όσα και να κοπούν κάτι κρατάει τη λογική. Είναι η λεγόμενη διαπλοκή των σκοινιών της λογικής (;;!!). Έλα όμως που "τα χέρια είναι σκοινιά και τα κορμιά καράβια, κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά, μένει η καρδιά του άδεια". Εγώ ακόμα κρατάω κάποια σκοινιά άθικτα, λέω κρατιέμαι, δε θα τρελαθώ, έχω αντοχές. Αλλά "οι αντοχές γίναν κλωστές, πόσο να αντέξουν, σπάσαν κι αυτές". Οπότε ξαναγυρνάμε στη λαϊκή μας καταγωγή, η οποία προφανώς θα μας γλυτώσει από όποια πνευματική κατρακύλα.
Είμεθα λαϊκοί, και μας αρέσει να μιλάμε με στίχους τραγουδιών. Έχουν την απαραίτητη δόση ρεαλισμού, τρίφτηκαν στο χρόνο, άντεξαν και συνεχίζουν ακόμα. Τα κουρέλια μας κουβαλούμε και την πραμάτεια μας παινεύουμε. Οι κουβέντες μας κατηγορούνται ως απλοϊκές, λόγια καφενείου, αλλά αυτά ξέρουμε, αυτά λέμε, με αυτά θα πορευτούμε. "Ναι, Μαντάμ Μέρκελ" και Μανταμίτσα να σε λέγαμε, δε θα μας πείραζε, διότι κάθετι λαϊκόν είναι και διαχρονικό, έχει ζωμό αιώνων. Μέλανα ζωμό, μαύρο σαν τις ψυχές των βαρβάρων, που δεν μπορούν να μας κουνιούνται με τους τίτλους, τις περγαμηνές τους, τα γαλαζοαίματα παιδοφιλικά ένστικτά τους, αλλά πάντα πακετάκι με ένα διδακτορικό.
Η δική μας λαϊκή μεσαία τάξη, με μπαμπά περβολάρη και μαμά καθαρίστρια στις σκάλες του ΙΚΑ, έβγαλε διαμάντια παιδιά, η μεγάλη φτωχομάνα ανέδειξε γενιές πατριωτών, λαϊκών, γνήσιων και ουχί γιαλαντζί. "Τα δικά μας τα παιδιά" είναι και του λιμανιού και δη του σαλονιού. Καιεπιπλέον για να μην ξεχνιόμαστε, εμείς η μεσαία τάξη "είμεθα και η μόνη τάξη, με έντιμη συνείδηση εθνική, παρασυρόμενη όμως από τις άλλες τάξεις, στα νοήματα και στις πράξεις, δίνουμε χροιά πολιτική". Και εφόσον δεν βρισκόμαστε άλλο στην τάξη, να μας μαλώνει ο κάθε δάσκαλος, καταργήθηκε και η βίτσα, έχουμε κάθε δίκαιο να απλώσουμε το λαϊκό μας αίσθημα, που κάποιοι το κατηγορούν δεκαετίες ως λαϊκισμό και να αφεθούμε στην τροχιά μιας κατηφόρας, που τάχα μας φρέναρε η ευρωπαϊκή μας πορεία. Αλλά είπαμε, είμεθα λαϊκοί άνθρωποι, τα σχήματα και οι μορφές μας φέρνουν αλλεργία, δεν μπαίνουμε σε πλαίσια, σε κορνίζες, σε προγράμματα και συμβάσεις, λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Όχι ναι μεν αλλά.....Με θέλεις κύριε (ή κυρία μου) έτσι όπως είμαι, τεμπέλης, λιγδιάρης και φτωχομπινές, εν τάξει! Δε με θες, πάλι εν τάξει! Αλλά πες το από την αρχή, όχι σε θέλω, αλλά λίγο προς το πιο ευρωπαϊκό, προς το πιο καλλιεργημένο, "να μας ξυρίσουν και το μουστάκι δηλαδή;;;". Εεε αυτό πάει πολύ!!! Να τη βράσω και την Ένωση και την Ανάπτυξη και την Υποστήριξη. Εμείς είμεθα λαϊκοί, δεν είμεθα τίποτις ντινγκιντάνγκες, τίποτις λιγούρια, άιντε είδαμε λευκή γάμπα, βουρ και στο ψητό.....Μην κοιτάς, που κάτι χερχελέδες χάλασαν την πιάτσα, κάτι π%$&^*ρέλια χωρίς παντελόνια και χωρίς %$^δια, έξω σπούδασαν, γι'αυτό έγιναν έτσι και μιλάνε και κάπως έτσι........
Εμείς εδώ στο καφενείο, καλά την περνάμε, λέμε καμιά λαϊκή σοφία, πειραζόμαστε έτσι κάπως λαϊκά, βριζόμαστε " βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ...". Σκοτούρα που το 'χαμε και το ευρώ, και το μάρκο και το γιεν. Ο μερακλής ο άνθρωπος κύριε πονεί μα δεν το λέει, και αν τραγουδάει ψεύτη ντουνιά, μέσα η καρδιά του κλαίει. Τα κακά σκυλιά ως γνωστόν ψόφο δεν έχουν, έχουν όμως εμπειρίες και άνεση στο παραμύθιασμα. Ακόμα και λίγο πριν ο τροχός ενος γρήγορου αυτοκινήτου (γερμανικής υποθέτω κατασκευής) του λιανίσει τα κόκκαλα, του καημένου του αδέσποτου.
Ναι κύριε, είμεθα λαϊκοί, λαϊκοί κι αδέσποτοι.
Δεν είχαμε άλλη επιλογή, μας αρέσει κιόλα. Γι, αυτό, αν θες να ακούσεις κι άλλα, σύρε φέρε μια καρέκλα, από κείνες εκεί τις ψάθινες, κι έλα κάτσε δίπλα, να σου πω μια άλλη ιστορία.....................................................................................................................................................

Wir sind Europa (Manifest zur Neugründung der EU von unten)

Die Zeit Online (3/5/2012)


Ein Freiwilliges Jahr für alle – für Taxifahrer und Theologen, für Angestellte, Arbeiter und Arbeitslose, für Musiker und Manager, für Lehrer und Lehrlinge, Künstler und Köche, Richter und Rentner, für Frauen und Männer – als eine Antwort auf die Euro-Krise!

Die Jugend Europas, besser ausgebildet denn je, erfährt mit den drohenden Staatsbankrotten und dem Niedergang der Arbeitsmärkte ihr »europäisches Schicksal«. Jeder vierte Europäer unter 25 Jahren ist arbeitslos. Dort, wo das jugendliche Prekariat seine Zeltlager errichtet hat und seine Stimme öffentlich erhebt, geht es um die Forderung nach sozialer Gerechtigkeit. Ob in Spanien, Portugal, in den Ländern Nordafrikas oder in den amerikanischen Großstädten oder in Moskau – diese Forderung wird überall machtvoll vorgebracht. Es wächst die Wut über eine Politik, die mit riesigen Summen Banken rettet, aber die Zukunft der Jugend verspielt. Doch welche Hoffnung bleibt dann für ein Europa, das immer älter wird?

Der US-Präsident John F. Kennedy versetzte einst die Welt in Erstaunen mit seiner Idee, ein Peace Corps ins Leben zu rufen. »Fragt nicht, was euer Land für euch tun kann, fragt, was ihr für euer Land tun könnt.«

Wir, die Erstunterzeichnenden, möchten der europäischen Bürgergesellschaft eine Stimme geben. Wir fordern deshalb die Europäische Kommission und die nationalen Regierungen, das Europäische Parlament und die nationalen Parlamente dazu auf, ein Europa der tätigen Bürger zu schaffen und sowohl die finanziellen wie auch rechtlichen Voraussetzungen für ein Freiwilliges Europäisches Jahr für alle bereitzustellen – als Gegenmodell zum Europa von oben, dem bisher vorherrschenden Europa der Eliten und Technokraten. Europa droht zu scheitern an der unausgesprochenen Maxime der Europapolitik, das Glück des europäischen Bürgers notfalls auch gegen seinen Willen zu schmieden.


Es geht darum, die nationalen Demokratien europäisch zu demokratisieren und auf diese Weise Europa neu zu begründen. Nach dem Motto: Frage nicht, was Europa für dich tun kann, frage vielmehr, was du für Europa tun kannst – Doing Europe!

Kein Vordenker – von Jean-Jacques Rousseau bis Jürgen Habermas – wollte eine Demokratie, die sich in periodischen Abstimmungen erschöpft. Die Schuldenkrise, die gegenwärtig Europa spaltet, ist nicht nur eine wirtschaftliche, sondern eine politische. Um sie zu lösen, bedürfen wir der europäischen Bürgergesellschaft und der Vision der jüngeren Generationen. Wir dürfen nicht zulassen, dass Europa dabei zum Feindbild wird, dass eine »Wutbewegung« der Bürger gegen ein Europa ohne Europäer entsteht. Europa kann nicht ohne engagierte Europäer funktionieren, und Europäer können ihre Sache nicht tun, ohne die Luft der Freiheit zu atmen.

Die nationale, ethnische und religiöse Grenzen übergreifende Praxis, die das Freiwillige Europäische Jahr stiftet, dient nicht als Feigenblatt für politische Versäumnisse. Sie soll vielmehr schöpferische Räume eröffnen. Das Europäische Freiwilligenjahr für alle ist also ein Selbstbegründungsakt der europäischen Bürgergesellschaft und nicht ein Almosen an die arbeitslosen Jugendlichen, ein Selbstgründungsakt, mit dem sich Europa eine neue tätige Verfassung von unten gibt und damit seine politische Kreativität und Legitimität begründet. Politische Freiheit schließt Furchtlosigkeit ein, welche nur dort wächst, wo die Menschen ein Dach über dem Kopf haben und heute wissen, wovon sie morgen und im Alter leben. Daher bedarf das Europajahr einer soliden Grundfinanzierung. Wir rufen die europäische Wirtschaft auf, dazu ihren Beitrag zu leisten!


Das Europa von unten kann nicht auf vorgegebene Aktionsmuster zurückgreifen. Seine Bürger gehen in andere Länder und werden transnational in Problemfeldern aktiv, für die Nationalstaaten keine Lösung mehr bieten – so zum Beispiel bei Klimawandel und Umweltzerstörung, Flüchtlingsströmen, Rassismus und Rechtsradikalismus. Sie möchten aber auch die europaweit vernetzten Kunst-, Literatur- und Theaterhäuser als Bühnen für Europa nutzen. Es bedarf einer neuen Abstimmung zwischen Staat, EU, politischer Zivilgesellschaft, Markt, sozialer Sicherheit und ökologischer Zukunftsfähigkeit.

Wozu ist Europa gut? Wie viel ist uns Europa wert? Welches Modell kann und soll die Zukunft Europas im 21. Jahrhundert gewährleisten? Das sind brennend offene Fragen. Unsere Antwort lautet: Europa ist ein Labor politischer und sozialer Ideen, wie es das nirgendwo sonst gibt. Was macht die Identität Europas aus? Man könnte sagen, das Europäische liegt im Dialog und -Dissens der vielen politischen Kulturen des »Cito-yen«, des »Citizen«, des »Staatsbürgers«, des »Burgermatschappij«, des »Ciudadano«, des »Obywatel«, »Politês«, aber auch in der Ironie, im Lachen Europas über sich selbst. Es gibt keinen besseren Weg als das tätige Miteinander der Bürger, um Europa mit Leben und Lachen zu füllen.

Alle Autoren, hier.

Uncertainty and caution

One of the biggest risks is being too cautious !!!

Die-Griechenland-Lüge

http://www.zdf.de/ZDFmediathek/beitrag/video/1634150/Dokumentation:-Die-Griechenland-Lüge

Mir liegt ein Video mit dem Titel "Die Griechenland Lüge" vor. Ich finde das interessantes. Und auch wahr.


Am Ende, ist die Frage: Heimat oder Zukunft?

Κατάρα σε όλους εκείνους τους τυχαίους.....και τυχάρπαστους

Αν δεν είσαι τυχαίος δεν θα πιω στην υγειά σου
αν δεν έχεις σημαία προβοσκίδα και χρέος
οπαδός αν δεν είσαι που ξεχνάς τ' όνομα σου
κάνε τόπο να ζήσεις δε χωράς, μην καθίσεις.


Να' χες ένα ψεγάδι έστω ένα μονάχα
να μη ντρέπομαι που' χω ένα μάτι πιο λίγο
στον καημό σου να κάνω πως εδάκρυσα τάχα
και να μην αρρωστήσω στην χαρά σου και φύγω.


Μην ξοδεύεις το φως σου σε αδέσποτες ώρες
τώρα που' χω μια θέση βολική στο σκοτάδι
είσαι πρόσκαιρος, λίγος, ξαφνικός σαν τις μπόρες
είσαι μόνος και είμαι ουραγός σε κοπάδι.


Αν δεν είσαι τυχαίος καιροσκόπος σακάτης
αν δεν έχεις σημαία προβοσκίδα και χρέος
οπαδός μιας ιδέας που ξεχνάς τ' όνομά της
οι καρέκλες μας τέρμα, μην ταράζεις το τέλμα.

Τα καβούρια

Το πρώτο μας μπάνιο στην Περαία.....Ο μεγάλος είδε στην ακροθαλασσιά κάτι μικρά καβουράκια και ψιλοφοβήθηκε. Ο μικρός όμως ενθουσιάστηκε. "Μπαμπά, κοίτα εδώ, κοίτα εκεί, κρύφτηκε στην άμμο κτλ". Οπότε είπαμε να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω.....
Πήραμε 3-4 μικρά και ένα μεγάλο κάβουρα και τους βάλαμε όλους μαζί σε ένα μικρό λάκκο, έξω στην αμμουδιά, με λίγο νερό. Αρχικά, δεν είδαμε και τρελή κίνηση ή ενθουσιασμό. Σιγά-σιγά τα μικρά, άρχιζαν να κινούνται προς τον μεγάλο, μάλλον τον ενοχλούσαν, γιατί άπλωνε τις δαγκάνες του, σαν να 'θελε να τα δαγκώσει. Αυτά φεύγαν, αλλά σα χαζά, πήγαιναν πάλι πάνω του.
Κάποια στιγμή βρήκαμε κι έναν ψόφιο. Λέει ο μικρός: "Να βάλουμε μπαμπά το πτώμα, μαζί με τους άλλους, να δούμε αν θα το καταλάβουν ότι πέθανε;;" "Ωραία ιδέα!!" λέω
Βάζοντας το "πτώμα" στο λάκκο, δεν είδαμε και πάλι κάτι στην αρχή. Να σου όμως, που άρχισε να κάνει κινήσεις ο μεγάλος ο κάβουρας. Τον πλησιάζει, το γυροφέρνει, τον ψαχουλεύει. Και κει που που λέμε ότι "τελικά κατάλαβε ότι δεν είναι ζωντανός", να που του ξεριζώνει το ένα πόδι και το βάζει στο στόμα του. Μετά ξεριζώνει και το άλλο πόδι, το τρώει κι αυτό. Ο μικρός έχει γουρλώσει τα μάτια του, του 'πεσε το σαγόνι. "Τι κάνει αυτός ρε μπαμπά;;;". "Υπάρχει αγόρι μου μια λέξη για αυτό που κάνει, αλλά είναι των ενηλίκων, θα τη μάθεις αργότερα". Μετά που το σκέφτηκα, λέω το παιδί ξέρει λέξεις όπως μαλάκας, κωλόπαιδο, κτλ, το "Κανίβαλος" με πείραξε;;;
Τέλος πάντων, συζητήσαμε λίγο για τη Φύση και τη φύση μας. Πότε κάτι κακό (να φας έναν δικό σου) γίνεται αναγκαίο και πότε κάτι ανήθικο (να τον φας και να το ευχαριστηθείς) σε κάνει αφύσικο. Γενικά, πάντως δεν νομίζω ότι κατάλαβε τον καημό του μεγάλου κάβουρα, ο οποίος προφανώς δεν είχε καμία αναστολή στην "καβουροφαγία" του. Ο μικρός έχει μια σειρά στο μυαλό του και μου την είπε: Λιοντάρι τρώει ελαφάκι, ελαφάκι τρώει χορταράκι. Αλλά ελαφάκι τρώει ελαφάκι;;;;;;; Νο, no, no!!!!


Μεταξύ μας υπάρχουνε άνθρωποι ανθρωποφάγοι, άνθρωποι καβουροφάγοι και άνθρωποι χορτοφάγοι. Κάποιοι έχουνε τύψεις όταν τους "τρώνε", κάποιοι άλλοι ξεχνούνε, κλείνοντας τα μάτια, και τους μοιάζει (όπως όλες οι γεύσεις) σαν κοτόπουλο. Οι Βενιζέλοι τρώνε Άκηδες, Γιωργάκηδες, Σημίτηδες, αλλά ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν, τους έρχεται μια σχετική δυσφορία, γι'αυτό είναι δύσκολο τώρα να καταβροχθίσουν και τον Τσίπρα. Ο Αντωνάκης έφαγε Ντόρα, κρατάει στο ψυγείο Κωστάκη, αχρείαστος να 'ναι.  Άλλοι θα φάνε γλάρο, άλλοι μια ζωή στην πείνα, άλλοι καρβέλια ονειρεύονται, άλλοι ξαναθυμούνται πώς μυρίζει η καμμένη ανθρώπινη σάρκα (ειδικά αυτή των φούρνων)........

Να φάμε τις σάρκες μας, να φαγωθούμε, να μασηθούμε, να ξεχάσουμε ανώτερα ιδανικά και αρχαιοελληνικές αξίες, να δαγκωθούμε στο σβέρκο, Νόμος της ζούγκλας κι όποιος αντέξει.......
Τό 'χει η φύση μας. Δεν το κάνουμε από ευχαρίστηση, αλλά από ανάγκη. Εμείς, οι αλλοδαποί, οι ντόπιοι αλλοδαποί, οι "άλλοι" αλλοδαποί, οι "αλλού" μετανάστες, οι "εδώ" έλληνες μετανάστες, όλοι σαρκοφάγοι, κανίβαλοι, που χαιρόμαστε με τα πρόσωπα από τις οροθετικές πουτάνες ή τα παιδιά που κάηκαν στη Μαρφίν ή όταν βλέπουμε να δέρνουν μέχρι θανάτου έναν π.χ. Αφγανό επίδοξο κλέφτη.

Κατακρεουργημένοι και αιματοβαμμένοι, θα ξαναψηφίσουμε τον Ιούνη για τον καλύτερο Καζαγκούγκου, τον Κανίβαλο της Φυλής, που πρέπει να διαλέξει αμέσως μετά, ποιους θα φάει πρώτους. Τους δημόσιους, τους ιδιωτικούς, τους συνταξιούχους, τους προνομιούχους, τους κάπως προνομιούχους, εν τάξει φοιτητές και 25χρονοι θα την κοπανήσουν, ίσως γλυτώσουν αυτοί, ίσως πέσουν σε πιο φιλεύσπλαγχνους κανίβαλους, σειρά παίρνουν μανάδες, μικρά παιδιά, αναξιοπαθούντες. Ελπίζω τουλάχιστον να χορτάσουν σάρκες και κόκαλα, ελπίζω η δική μας θυσία, η δική μας βορά, να φρενάρει τον ίλιγγο της πείνας και της ματαιοδοξίας. 

Die Glaubwürdigkeit der Griechen

Heutzutage, meine ich die vorhergehenden zwanzig Jahren, gibt es ein großes Problem. In Griechenland, ist niemand glaubwürdig. Es ist schwere zu sagen, ob diese Situation kann geändert werden. Wir sind der Witz der Europa. Die Sache mit "Greek Statistics" ist indiskutabel. Wie kann man uns vertraut ?
Das Misstrauen gilt nicht nur für die Politiker sondern auch für die Staatsbürger. Das Gleiche gilt auch für dich. Du sagst: "Nichts ich!!". Aber das ist eine glatte Lüge.
Sicherlich stinkt der Fisch vom Kopf. Unsere Führer waren unfähige, dumme und eigennütziger Menschen. Wir haben ihnen blind vertraut. Wir (die Mehrheit) warteten etwas auf. Ein Platz im öffentliche Dienst, eine Gefälligkeit oder? Politik war Kundenservice......
Daran lässt sich nichts ändern.
Also stecken wir in einer Sackgasse. Gibt es vielleicht ein Deus ex Machina, der Gott der Griechenland (quote Venizelos), der uns vor dem Memorandum retten wird???? Meiner Meinung nach, ist das absurdes Theater. Griechen wollen in der EU bleiben aber ohne ihre Pflichten zu erfüllen. Alle wollen in den Himmel, aber niemand will sterben. Das geht nicht!
Na ja, fühlen wir Hass und sehen die andere als Feinde. Wie hat Sartre es gesagt ? " L`enfer, c`est les autres".
Wir dürfen nicht arbeiten und produktiver werden. Wir können in der Sonne liegen und Kaffee trinken.
In meinen Augen, haben wir keine Zukunft. Keine Rolle spielen die Sparmaßnahmen (OK, ein bisschen!!).
Das war unser Job, nicht nur die Steuerhinterziehungsprobleme zu lösen, sondern auch die korrupte Gewohnheiten überall zu bekämpfen.
Aber wir sind machtlos. Man kann sagen: Aus der Ohnmacht erwächst Hass.
Zeit für Zitate.......
Aisenhower hat gesagt: Organisation kann aus einem Inkompetenten, kein Genie machen.
Indira Gandhi mochte Ruhe und Frieden : Mit einer geballten Faust, kann man keine Hände schütteln

Ich bin Grieche. Ich betrachte mich als glaubwürdig, aber zu kleine, um einen Unterschied zu tun.
Unsere geballten Fäuste, unser Hass, unser Trauer. Zu meiner großten Bedauern, alle sind Fehlanzeige.
Man kann denken darüber: Alles läuft nach Plan.
Bei der Gelegenheit, glaube ich, dass dieser Plan zu schlecht ist!
Ich bin keiner Pessimist. Nur ein erfahrener Optimist

Ich weiß Bescheid
MFG
En oida oti ouden oida (Ich weiß, dass ich nichts weiß)

Es tut mir sehr weh

Οι εκλογές απέτυχαν, οι εκλογείς, οι εκλεγμένοι, ή ο νόμος των εκλογών;;;;;;
Ποιο απ'όλα φαίνεται να μας παρέσυρε σε τούτο το χάλι που παρακολουθούμε τις μέρες μετά την Κυριακή; Εγώ λέω ότι ήμασταν που ήμασταν ανεγκέφαλοι, τώρα είμαστε και θυμωμένοι/οργισμένοι/τσαντισμένοι. Άμα λάχει βάζουμε και τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή (που ήταν οι μπαχαλάκηδες, καλύτερα ήταν μήπως;; Ή που έμπαινε ο κάθε τυχάρπαστος ηθοποιός/μοντέλο/βιζιτού;; Οι Χρυσαυγίτες θα χαλάσουν το ίματζ;), άμα λάχει τραβάμε μια σφαλιάρα στο χοντρό και στο γυαλάκια. Βέβαια, δε νομίζω ότι αυτά τα παχύδερμα κατάλαβαν και πολλά, αλλά και ο μικρός πολύ μάγκας και αεράτος, δεν ξέρω.
Ένα είναι το σίγουρο.....ΜΠΛΕΞΑΜΕ!!!!!!!
Μα καλά τώρα ήρθε το μπλέξιμο, τόσο καιρό που δεν το παίρναμε χαμπάρι, δεν έπαιρναν φωτιά τα μπατζάκια μας;; Οι εκλογές το ανέδειξαν το θέμα ή η σοβαρή ανεπάρκεια Δημοκρατίας, που εδώ και καιρό λειτουργεί για συγκεκριμένες πελατειακές μειοψηφίες;; Τις ίδιες κοινότητες/συντεχνίες/φατρίες/κλίκες λίγων και "βολεμένων", μικρο-μεγαλοκαταθετών, με κατάμαυρο χρήμα, που κρύβονται πίσω από τους άλλους καταθέτες, που τσιτώνονται μόλις ακούνε περίεργα λόγια για "κινητοποιήσεις καταθέσεων". Προσωπικά δεν έχω ούτε φράγκο για κουλούρι, που λένε, μόνο χρέη. Τι να κάνω δηλαδή; Πώς να αποδείξω ότι οι μισοί που κυκλοφορούν γύρω μου κυκλοφορούν με ομόλογα-πρώην-του μισού  εκατομυρίου και οι άλλοι με κρυφές τραπεζικές και άλλες συναλλαγές;; Δεν μπορώ. Οπότε ρίχνω μια μούτζα σε μένα, μια ψήφο (ή και δύο ή και τρεις ή κι ο Χατζηπετρής) και την ..κάνω.
Η Χώρα και να κυβερνηθεί, δεν κυβερνιέται με τίποτα. Όταν η βάση δε στηρίζει, όταν δε κρατάνε τα δοκάρια, δε πα να έχουν λουλούδια και μπιγκόνιες στα μπαλκόνια, θα σκάσουν σαν καρπούζια. Και τα λόγια, αν και παραφουσκωμένα με αέρα και κοπανιστές "επαναδιαπραγματεύσεις", δε χρησιμεύουν σαν αλεξίπτωτα. Και φυσικά ούτε με αεροπλάνα θα φύγουν ούτε με ελικόπτερα. Αφού υπάρχει κόσμος, που πάει και τους φιλάει ακόμα, πάει τους χτυπάει στην πλάτη φιλικά, πάει τους χειροκροτάει, τους ακούει, τους ζητωκραυγάζει, τι να περιμένεις;;;; Χαϊρι από τέτοιο λαό;;; Το 35% δεν πάτησε καν στο εκλογικό κέντρο και τώρα ντρέπονται να το ομολογήσουν. Ένα ποσοστό καλύπτεται από την αίσθηση (ή ψευδαίσθηση, δεν ξέρω) ασφάλειας, που προσφέρουν κάποιοι φουσκωτοί, ένα αρέσκεται στις πατριωτικές κορώνες και σε φούμαρα για αλλότριους σωτήρες και πολλοί ξανατρώνε τα ίδια σκατά, που τους τα πέταξαν στη μάπα και φχαριστιούνται κιόλας ή από φόβο (λένε τάχα! Καμιά θεσούλα λιγουρεύονται κι αυτοί!!).
Οι καταστάσεις είναι οριακές, γκρεμό στο γκρεμό. Άμα βλέπεις έξω, ήλιος και άνοιξη, Μάης και παραλία, ουζάκι με θέα Θερμαϊκό, νομίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτα, όλα καλά. Και συνεχίζεις σα μαστουρωμένος να σκέφτεσαι μόνο τα "θετικά". Πότε μαγειρέψαμε πριν πεινάσουμε; Πότε δουλέψαμε; Πότε κάναμε κάτι όχι μόνο για την πάρτη μας;; Τι να περιμένουμε τώρα από χοντρούς, που θέλουν να μας σώσουν με το ζόρι, παρά τη σφαλιάρα που τρώνε;
Ξανά εκλογές, και ξανά, και ξανά. Τα ίδια, όλο τα ίδια. Οι δόσεις που δεν έρχονται, αλλά έρχονται, η πολιτική που πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν αλλάζει, η φοροδιαφυγή που πρέπει να καταπολεμηθεί, αλλά ούτε που ιδρώνει το αυτί της. Όλα καλά. Ο Παοκ να βγει δεύτερος, να πάρει η Παναθα το κύπελλο στην Πόλη, και να φάμε κοντοσούβλι το Σάββατο. Τα άλλα είναι χωρίς νόημα, δεν με αφορούν, λέει ο Ελληνάρας. Και σιγά μη φοβήθηκε η ελληνική κοινωνία από τη Χρυσή Αυγή. Οι δημοσιογράφοι βέβαια ψιλοτρέμουνε. Οι "έχω-άποψη-για-όλα-και-είναι-και-η-καλύτερη" μαλακοπίτουρες του κάθε Αλαφούζου και Μπόμπολα και Βαρδινογιάννη, παπαγάλοι με αμηχανία μπροστά στα ποσοστά της Κυριακής ("λες να μας βγάλουν από το payroll τώρα;;;"), έχουν στο αίμα τους το μπρος-πίσω, σήμερα ναι, αύριο ίσως, το απόγευμα σίγουρα όχι, πολιτικοί στην ψυχή, αλλά και-καλάδες, τάχαμδήθεν να υπερασπίσουμε το κοινό συμφέρον, τομάρια πουλημένα. Ναι, αυτοί πρέπει να φοβηθούν, να χεστούνε λίγο, όχι μόνο από τη Χ.Α, αλλά και να σκάσουν λίγο, να το βουλώσουν, να καταπιούν τη γλώσσα τους και να μη θεωρούν τους εαυτούς τους "πυλώνες της δημοκρατίας και ελευθεροτυπίας". Μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική......
Ούτε που να τους φτύσω! Η χώρα τρελάδικο και φυλακή, μαζί. Quo vadis? Στα αζήτητα, στα σκουπίδια, στα πόδια των δανειστών, στα τέσσερα. Καλά είμαστε, θα βρεθεί πάλι ο από μηχανής θεός, ο θεός της Ελλάδας, που λέει κι ο χοντρός. Τα 'λεγε και ο Αναστασιάδης, ο προπονητής για τον παοκ και τον έλεγαν γραφικό. Τώρα το θεό περιμένουμε, κατάλαβες;;;;
Και ο Καραϊσκάκης αυτό έλεγε:
 "Και με τη βοήθεια του Θεού, θα τους γαμήσουμε την Παναγία!!"
(Θου Κύριε!)
Άντε πάλι, αμαρτήσαμε, εν τάξει, εμένα ίσως να μη σώσει ο Θεός, τουλάχιστον να σώσει εσάς, χαλάλι σας, τενεκέδες ξεγάνωτοι, μην το παίρνετε προσωπικά όμως, δε μιλάω για σας (;;!!!), γενικά λέω.....
Καλή τσίπρα μας

Τα είχε προβλέψει όλα ο Χάρρυ......

Ο Εργολάβος!!!!! Σχεδόν 35 χρόνια μετά.....
"το οϊκόπεντό σας αποτελέϊ τμήμα της κοϊνότητός μας" "Τα ντικά μας, ντικά μας και τα ντικά σας, ντικά μας". Δεν ακούγεται λίγο σαν το "Καλό κουράγκιο" ;;;;;;; Τι Ζισκάρ, Τι Όλι.
Πρώτο μέρος: Η Τελετή


Και τους Χρυσαυγίτες προέβλεψε. "Τα όντα αυτά οπλοφορούσαν;" " Σου το'πα παιδάκιμ', παντελόνια φορούσαν!" "Λιγοθύμισα γιατί είδα αφνούς!" "Ποιούς;" "Αφνούς!!"
Σαν συνέντευξη από τον Αυτιά!!
Δεύτερο μέρος: UFO

ΡΟΥΦ-ΡΟΥΦ-ΡΟΥΦ

Μεταρρυθµίσεις στη διαχείριση εσόδων –  φορολογική διοίκηση:  Η Κυβέρνηση θα
βελτιώσει το σύστηµα προστασίας πληροφοριοδοτών οι οποίοι αναφέρουν περιπτώσεις διαφθοράς
[Ιούνιος 2012] (ΜοU, παρ. 2.4)


Εκ των νέων μέτρων του Ιούνη
(ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ 
ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ (MoU – MEFP)  
Τέλος Ιουνίου – 2ο τρίµηνο του 2012 )




Ο πληροφοριοδότης είναι εδώ! Η εκάστοτε χούντα, είτε στρατιωτική είτε δημοκρατική είτε ψευδοσοσιαλιστική είτε δεξιά είτε δεξιότερα της δεξιάς είτε λίγο πιο έξω από τα αριστερά της δεξιάς είτε βαθιά αριστερή είτε λιγότερο βαθιά αλλά μεσαιοαριστερή, γέρνοντας προς τα δεξιά, τέλος πάντων όλες αυτές οι Υποπεριπτώσεις της Χούντας, έχουν όλες έναν κοινό παρονομαστή στην Ελλάδα:
ΤΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΗ.
Ας φανταστώ για λίγο τι σημαίνει να είσαι ένα τόσο χρήσιμο άτομο σε αυτήν εδώ, αλλά ίσως και σε άλλες κοινωνίες. Ο καλός ρουφιάνος βλέπει, ελέγχει, και μιλάει όταν χρειάζεται ή όταν του το ζητήσουν. Ο πολύ καλός ρουφιάνος, μιλάει παντού, σε κάθε κατεύθυνση, να μπερδευτούν όλοι, να μη θυμούνται από που τα άκουσαν.
Μια γνωστή ρουφιάνα λέει : "Πες εσύ καλή κουβέντα για τον εαυτό σου και ο κόσμος θα ξεχάσει από που την άκουσε!!!". Μιλάμε για πολύ ΠΑΣΟΚ, έτσι;;;; Αφού δε λέει τίποτα κανείς άλλος, αφού δεν υπάρχει κράτος να λειτουργεί, αφού συνείδηση (τι;;; ποια;;;;) δεν υπάρχει, τη δουλειά θα την κάνει ο ιδιωτικός τομέας. "Εδώ ο καλός ρουφιάνος!!!!". Τη ρουφιανιά, βέβαια πολλοί αγάπησαν, το ρουφιάνο κανείς. Το κράτος και οι γλυφτροκουρελιάρηδες λειτουργοί του, το ξέρουν πολύ καλά αυτό. Οπότε να γίνει κάτι, χωρίς να φανούν αυτοί, ως κακοί. "Να, αυτός μου το είπε, εγώ δεν ξέρω...". Αυτό έχει σημασία, να μη φανεί ότι είπες εσύ κάτι. Δεν το 'πα εγώ, το άκουσα, άλλος το είπε, μου το 'παν, οι γνωστοί καλοθελητές, ο ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ χαφιές της γειτονιάς.
Θέλω να το συνεχίσω, αλλά νομίζω, αισθάνομαι κάποιον να με παρακολουθεί, κάποιος με ρουφιανεύει και δε θέλω να χαλάσω το ποινικό μητρώο μου, τώρα στο τέλος.................

"Και μια φορά αγανάκτησα με κάποιον Παπαγιάννη,
αν λεν πως βαριαμάρτησα,
υπάρχουν και ρουφιάνοι"
(Άκης Πάνου)

Θύμα και Ψώνιο

Τώρα πριν τις Εκλογές, μου έρχεται κάθε στιγμή στο μυαλό αυτό το κομμάτι, που προφανώς αφορά όλους τους ανθρώπους, είτε "τα'φαγαν" είτε όχι, όλους όσους αισθάνονται καταπιεσμένοι, εκβιασμένοι, βιασμένοι, ζορισμένοι, ζοχαδιασμένοι, ανάδελφοι, αναλληλέγγυοι (δεν υπάρχει η λέξη, το ξέρω!). Θύμα, ψώνιο, μεγαλομανής στην ξεφτίλα του, κακομοίρης στον αρχοντοχωριατισμό του, θα ψηφίσει, με την πλάτη στον τοίχο και τα χέρια στην τσέπη. Αν ψηφίσει μεγάλο κόμμα, θα βρίζει από μέσα του, αν ψηφίσει μικρότερο και δε βγει στη Βουλή, η ψήφος του πάει στο πρώτο κόμμα. Όλα κομμένα και ραμμένα στο μπόϊ τους! Μικροί κι αυτοί, μικροί κι εμείς.
Όλη η Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου, παρακάτω. Βάρναλης, που μυρίζει μπαρούτι. Δυστυχώς λείπει στις μέρες μας, μας μείναν κάτι άλλοι γελοίοι φωνακλάδες, που μας έκαναν ζήτουλες και τώρα μας ανεβάζουν το ηθικό και προσφέρουν ξεκάθαρες επιλογές: "Ή αυτοκτόνα ή σε πηδάω μέχρι θανάτου".
Ε όχι ρε μεγάλε! Δεν κατεβάζω και τα παντελόνια μου, επειδή είσαι ψευτοπαλικαράς και έχεις και ηλίθιους γύρω σου που κουνάνε σημαιάκια. Ουστ κοπρόσκυλα!!!!!
...... Ὅπου ποθεῖ

λευτεριά, παίρνει σπαθί......

Ἡ μπαλάντα τοῦ κυρ-Μέντιου

Δὲ λυγᾶνε τὰ ξεράδια

καὶ πονᾶνε τὰ ρημάδια!

Κούτσα μία καὶ κούτσα δυὸ

τῆς ζωῆς τὸ ρημαδιό!

Μεροδούλι, ξενοδούλι!

Δέρναν οὗλοι: ἀφέντες, δοῦλοι,

οὗλοι: δοῦλοι, ἀφεντικὸ

καὶ μ᾿ ἀφήναν νηστικό.

Τὰ παιδιά, τὰ καλοπαίδια,

παραβγαίνανε στὴν παίδεια

μὲ κοτρόνια στὰ ψαχνά,

φοῦχτες μῦγα στ᾿ ἀχαμνά!

Ἀνωχώρι, Κατωχώρι,

ἀνηφόρι, κατηφόρι,

καὶ μὲ κάμα καὶ βροχή,

ὥσπου μοῦ ῾βγαινε ἡ ψυχή.

Εἴκοσι χρονῶ γομάρι

σήκωσα ὅλο τὸ νταμάρι

κι᾿ ἔχτισα, στὴν ἐμπασιὰ

τοῦ χωριοῦ, τὴν ἐκκλησιά.

Καὶ ζευγάρι μὲ τὸ βόδι

(ἄλλο μπόι κι᾿ ἄλλο πόδι)

ὄργωνα στὰ ρέματα

τ᾿ ἀφεντὸς τὰ στρέμματα.

Καὶ στὸν πόλεμ᾿ «ὅλα γιὰ ὅλα»

κουβαλοῦσα πολυβόλα

νὰ σκοτώνωνται οἱ λαοὶ

γιὰ τ᾿ ἀφέντη τὸ φαΐ.

Καὶ γι᾿ αὐτόνε τὸν ἐρίφη

ἐκουβάλησα τὴ νύφη

καὶ τὴν προῖκα της βουνό,

τὴν τιμή της οὐρανό!

Ἀλλὰ ἐμένα σὲ μία σφήνα

μ᾿ ἔδεναν τὸ Μάη τὸ μήνα

στὸ χωράφι τὸ γυμνὸ

νὰ γκαρίζω, νὰ θρηνῶ.

Κι᾿ ὁ παπὰς μὲ τὴν κοιλιά του

μ᾿ ἔπαιρνε γιὰ τὴ δουλειά του

καὶ μοῦ μίλαε κουνιστός:

«Σὲ καβάλησε ὁ Χριστός!

Δούλευε γιὰ νὰ στουμπώσει

ὅλ᾿ ἡ Χώρα κι᾿ οἱ καμπόσοι.

Μὴ ρωτᾷς τὸ πῶς καὶ τί,

νὰ ζητᾷς τὴν ἀρετή!

-Δὲ βαστάω! Θὰ πέσω κάπου!

-Ντράπου! Τὶς προγόνοι ντράπου!

-Ἀντραλίζομαι!... Πεινῶ!...

-Σούτ! θὰ φᾶς στὸν οὐρανό!»

Κι᾿ ἔλεα: ὅταν μίαν ἡμέρα

παρασφίξουνε τὰ γέρα,

θὰ ξεκουραστῶ κι᾿ ἐγώ,

τοῦ θεοῦ τ᾿ ἀβασταγό!

Κι᾿ ὅταν ἕνα καλὸ βράδυ

θὰ τελειώσει μου τὸ λάδι

κι᾿ ἀμολήσω τὴν πνοὴ

(ἕνα ποὺφ εἶν᾿ ἡ ζωή),

Ἡ ψυχή μου θὲ νὰ δράμῃ

στὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τ᾿ Ἀβράμη,

τ᾿ ἄσπρα, τ᾿ ἀχερένια του

νὰ φιλάει τὰ γένια του!

Γέρασα κι᾿ ὡς δὲ φελοῦσα

κι᾿ ἀχαΐρευτος κυλοῦσα,

μὲ πετάξανε μακριὰ

νὰ μὲ φᾶνε τὰ θεριά.

Κωλοσούρθηκα καὶ βρίσκω

στὴ σπηλιὰ τὸν Ἅη-Φραγκίσκο:

«Χαῖρε φῶς ἀληθινὸν

καὶ προστάτη τῶν κτηνῶν!

Σῶσε τὸ γέρο κυρ Μέντη

ἀπ᾿ τὴν ἀδικιὰ τ᾿ ἀφέντη,

σὺ ποὺ δίδαξες ἀρνὶ

τὸν κυρ λύκο νὰ γενῇ!

Τὸ σκληρὸν ἀφέντη κᾶνε

ἀπὸ λύκο ἄνθρωπο κᾶνε!...»

Μὰ μὲ τὴν κουβέντα αὐτὴ

πόρτα μοῦ ῾κλεισε κι᾿ αὐτί.

Τότενες τὸ μαῦρο φίδι

τὸ διπλό του τὸ γλωσσίδι

πίσω ἀπὸ τὴν ἀστοιβιὰ

βγάζει καὶ κουνάει μὲ βιά:

«Φῶς ζητᾶνε τὰ χαϊβάνια

κι᾿ οἱ ραγιάδες ἀπ᾿ τὰ οὐράνια,

μὰ θεοὶ κι᾿ ὀξαποδῶ

κεῖ δὲν εἶναι παρὰ δῶ.

Ἂν τὸ δίκιο θές, καλέ μου,

μὲ τὸ δίκιο τοῦ πολέμου

θὰ τὸ βρῇς. Ὅπου ποθεῖ

λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Μὴ χτυπᾷς τὸν ἀδερφό σου-

τὸν ἀφέντη τὸν κουφό σου!

Καὶ στὸν ἵδρο τὸ δικὸ

γίνε σὺ τ᾿ ἀφεντικό.

Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο

χάιντε Σύμβολον αἰώνιο!

Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς

θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς.

Κοίτα! Οἱ ἄλλοι ἔχουν κινήσει

κι᾿ ἔχ᾿ ἡ πλάση κοκκινήσει

κι᾿ ἄλλος ἥλιος ἔχει βγῇ

σ᾿ ἄλλη θάλασσ᾿, ἄλλη γῆς».

Το μέλι

Το μέλι=Άκοπος πλουτισμός
Ποιος έφαγε το μέλι και δε μέλωσε;; Βέβαια μέλι τρώνε, ως γνωστόν παλαιόθεν, οι Άρχοντες. Άρα δεν είναι να απορείς, ότι όποιος είναι στο μέλι, δε θέλει ούτε αλλαγές ούτε μεταρρυθμίσεις ούτε ηλεκτρονική συνταγογράφηση (τυχαίο που το σύστημα ξανακατέρρευσε πριν περίπου 10 ημέρες;;) ούτε πόθεν έσχες ούτε νοικοκυρέματα και τέτοια "οπισθοδρομικά" και "αντιαναπτυξιακά (;;!!)" μέτρα.
Το βάζο με το μέλι δεν είναι μικρό. Τρώνε, τρώνε, χώνουν χέρια, πόδια, άλλοι μπαίνουν με το κεφάλι. Γιατί αυτό να αλλάξει; Ποιος θα τους εμποδίσει;; Τόσα χρόνια να πάνε χαμένα;;;!!
Αυτοί που τρώνε, έχτισαν βιλλάρες, κάναν ταξιδάρες, πήραν ακριβοπληρωμένες θεσάρες, πουλούσαν και μουράκλες, έχουνε τώρα εξασφαλισμένες καταθεσάρες, τα παιδιά τους σπουδάζουν σε Πανεπιστημιάρες, γενικά έχουν αυτό το υπερθετικό. Αλλά πάνω από όλα, θα βγουν κι από πάνω.
"ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΑΜΕ" "ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΑΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ" "ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ" κτλ κτλ....
Το μέλι είναι γενικά ένας θεσμός, στην Ελλάδα αλλά και αλλού, σε μικρότερο βαθμό στις ψιλοευρωπαϊκές χώρες, στον ίδιο και μεγαλύτερο βαθμό στο βαθύ Ισλάμ ή στις κεντροδυτικές Αφρικανικές αποικίες των ψιλοευρωπαίων, που λέγαμε.
Το μέλι είναι θρεπτική ουσία, έχει τα πάντα, θρέφει ολόκληρη αρκούδα. Οι Αρκούδες όμως επεδή είναι μοναχοφαγούδες, δεν πάει το μυαλό τους ότι για να βγει αυτό το νόστιμο πράγμα, κάποια κοροϊδα μελισσάκια δούλευαν σα χαζά και ηλίθια, μεροδούλι-μεροφάι. Κάθεσαι εσύ σαν το βλάκα να αναλαμβάνεις ευθύνες, να προσπαθείς, να παλεύεις με θεριά και φίδια, να σκέφτεσαι το συνολικό καλό,  γενικά να τρως τα μούτρα σου και να σου 'ρχεται η Χοντρο-Αρκούδα (οποιαδήποτε ομοιότητα με Πάγκαλους και Βενιζέλους και Κωστάκηδες, απλά θα ήταν προσβολή για τις αρκούδες) να σου παίρνει την μπουκιά, κι όχι μόνο αυτό να σου γαμ......ει και την Κυψέλη. "Θα φας που θα φας μωρή παλιο#$@^%$#&, πρέπει να μου γαμ%*^σεις και το σπίτι;;;;;". Αλλά τα ζωντανά έχουν ένστικτο, Σου λέει η αρκούδα, άμα τους φάω όλο το μέλι τώρα, μετά πρέπει να ψάχνω αλλού, άσε που άμα παραθυμώσουν, και πλακώσουν όλες μαζί, θα με ψοφήσουν στο τσίμπημα κι ας είμαι και χοντρόπετση.... Οπότε διαλύει τη μισή κυψέλη, να επιβιώσει η άλλη μισή, παίρνει εκείνη τη δόση της (ας πούμε του δανειακού διακανονισμού), δίνει και σ'άλλα αρκουδάκια (να κι ο νεποτισμός!) και οι μέλισσες κι αυτές ευχαριστημένες..."εε εντάξει, δε μας έφαγε κι όλες!! Καλά να λέμε!!).
Από την άλλη αρκούδα είναι κι ο Winnie, αρκούδα και η Grizzly, που σαρώνει τα πάντα με τα δόντια και τα νύχια της.....Ελάτε καμιά φορά κοντά στις αρκούδες της Πίνδου και θα σας πω εγώ!!
Άσχετο, έναν Αθανασάκη του ΠΑΣΟΚ, αρκούδο δεν τον φώναζαν;;;;
Λέγαμε λοιπόν για το μέλι. Τα χρήματα τα εύκολα, τα χαβαλέ, τα "βάζω-μια-σφραγίδα-και-κονομάω-χιλιαρικάκι" ήταν όχι η ζάχαρη στο ψωμί, είπαμε ας το πούμε μέλι, αλλά το απαύγασμα μια Διεφθαρμένης Κοινωνίας που τώρα διαμαρτύρεται για τα ποσοστά της Χ.Α., που διαμαρτύρεται για τα κουρέματα, που ασκεί κριτική  "στα μέτρα που θα εξουθενώσουν τον κόσμο", που μέσα από τα παπαγαλάκια τους ( κι αυτά είχαν μέλι στα μούτρα, αλλά σαν να λιγόστεψε τελευταία) τρομοκρατούσαν και το τελευταίο κορόϊδο που πληρώνει κανονικά τους φόρους του (ποιος να 'ναι, ποιος να'ναι;;;;), λέγοντάς του ότι "ξέρεις;;; Δεν μπορείς να φας εσύ μέλι, δεν είσαι της Κατηγορίας μας, εσύ να λες κι ευχαριστώ, που δε σου στέλνουμε και κανα εξολοθρευτή εντόμων, μη σε κάνουμε κανα DDT (ή και ΔΝΤ) και βρεθείς τ'ανάσκελα...."
Οπότε τα μελισσάκια, ελληνάκια, ισπανάκια, ιρλανδάκια, ινδάκια, κινεζάκια, κάνουν ό,τι κάνουν τέλος πάντων κάνουν, και αποδίδουν αυτά που πρέπει να αποδώσουν στις εκάστοτε Αρκούδες, τα Αρκούδια τους, τα δισέγγονα των Αρκουδιών τους (ο Γιωργάκης δεν έχει ακόμα κανα εγγονάκι;;;), και όλα......ναι, ναι, πείτε το, μη φοβάστε, όλα ΜΕΛΙ-ΓΑΛΑ.
Αλλά για το γάλα, θα μιλήσουμε μια άλλη φορά