Πέφτει η αυλαία

Κοιτάζω κι ανησυχώ, ακούω και λυπάμαι.
Δεν μιλάνε για μένα με αυτόν τον τρόπο,
η ιδέα μου θα 'ναι. Ίσως...

Ένα τέρας, ένας μισάνθρωπος, κακή ψυχή
σπέρνει φόβο (απ'το φόβο του), αίμα στο πέρασμά του.
Πώς τ'άφησα αυτά να συμβούν; Συνέβησαν;;

Είναι το θέατρο που βγαίνει αληθινό
και το κοινό αποδοκιμάζει. Κρίνει.
Και όπως οι μάσκες βγαίνουν, άλλες μάσκες εμφανίζονται
βλέπεις αυτό που άφησες να γίνει. Σπάραγμα.
Πάλη σκληρή με το παρελθόν. Δεν έσβησε, δεν ήταν ατάκα του υποβολέα.

Ένας ρόλος γυρνούσε στα μάτια του ήρωα. Άργησε να καταλάβει.
Την αντιστροφή. Τη μεταβολή. Αλλού γέρνει η ζυγαριά.
Δεν έχει νόημα να αντιδράς, πόσο αστείος να γίνεις.

Τώρα μαζεύεις τα κουστούμια, δεν κοιτάς πίσω,
αποχωρείς, γιατί να σε θυμούνται;
Στην τελευταία αυλαία σου μη δειλιάσεις,
έχει παράσταση κι αύριο.