Μη νομίζετε ότι ήρθε έτσι ξαφνικά έτσι η μεταστροφή
"Das geht nicht" είναι η φράση που συζητιέται. Δεν πάει, σημαίνει δεν κουνιέται, δεν ξεκολλάει, δεν αλλάζει. Όλη η χώρα, όλοι μας, ο καθένας από μας, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Έτσι άκαμπτοι και αγκυλωμένοι θα σβήσουμε. Εμείς που κουνιόμαστε και λυγιόμαστε στα μπουζουκτσίδικα και στα τσιφτετελάδικα της χώρας, επιδεικνύοντας κοιλιές και μούρη, στην πραγματικότητα είμαστε πακτωμένοι και ακούνητοι, σαν αρχαιοελληνικά αγάλματα. Εκείνα βέβαια φτιάχτηκαν ακίνητα, αλλά με τέτοια τέχνη (μνημειώδης η πλαστικότητα των Αρχαίων μας γλυπτών), που μοιάζουν ζωντανά. Αντίθετα εμείς φτιαχτήκαμε ζωντανοί, αλλά απονεκρωθήκαμε σε τριάντα χρόνια. Μουμιοποιηθήκαμε, πιάσαμε αράχνες. Ολόκληρες γενιές ανάπηρες, καθηλωμένες, στατικές, χωρίς καμμία διάθεση αλλαγής και κίνησης, πέραν ίσως του αντίχειρα στο τηλεκοντρόλ ή προσφάτως, των δύο αντιχείρων στα SMS και στα gamepads.
Ανεξέλικτοι, πρωτόγονοι, Homo Grecus bouzoukovious, λικνιζόμαστε στα κλαρίνα και στα τέλια, μόνο για τη φιγούρα, την εκτόνωση. Μόλις έρθει στην κουβέντα η έννοια της δουλειάς, της παραγωγής, της παραγωγικότητας, της απόδοσης, της σύνδεσης αμοιβής/έργου, της ευθύνης, η λέξη-κλειδί, η απάντηση σε όλα τα προβλήματα ήταν και θα είναι μία: ΔΗΜΟΣΙΟ. "Θα μπω στο Δημόσιο, που δε με κουνάει κανείς (έως τώρα, αλλά για να δούμε κιόλας!), θα αράξω, θα κάάάάθομαι, χωρίς να περιμένει κανείς από μένα τίποτα, να πληρώνομαι για να συντηρούμαι και για να διεισδύω ως καλός ποντικός στα κελάρια των ταμείων". Αυτά τα ψιλοδεχόμουνα κι εγώ. Τα Αποδεχόμουν καλύτερα. Όπως πολλοί που αισθάνονται αδύναμοι, να πολεμήσουν ένα δήθεν απρόσωπο, αδηφάγο και παντοδύναμο Σύστημα Γραφειοκρατίας, Αναξιοκρατικής Δημόσιας Διοίκησης, δαιδαλώδους και αχανούς, άχρηστου και δυσλειτουργικού, με τεράστια απαξίωση σε κάθε πιθανώς παραγωγική μονάδα ανθρώπινου δυναμικού.
Αυτά τα είπαμε, θα τα ξαναλέμε, μέχρι να βαρεθούμε ο ένας τον άλλον. Η στατικότητα είναι σίγουρη. Μόνο που βλέπεις το χοντρο-Βενιζέλο να λέει "πρέπει να κινηθούμε γρήγορα" αντιλαμβάνεσαι την αντίφαση. Θα μου πεις και οι Παπανδρέο-Παπακωνσταντίνου, που είναι λεπτόσωμοι και slim, κάναν κάτι γρηγορότερα;; Όχι βέβαια!
Οι πολιτικοί μας είναι σαν τις μύγες. Μόλις δουν σκατά ή μέλι, κολλάνε αμέσως, κάθονται εκεί με τις ώρες, δεν τις ξεκουνάει κανείς. Άμα όμως δουν κανα χέρι να σηκώνεται, την κοπανάνε μεμιάς, οι θρασύδειλες. Μόλις ξεχαστείς, να σου πάλι μπροστά να σου τα πρήζουν! Τώρα όμως που τα σκατά με το μέλι έχουν έρθει πολύ κοντά, έχουν μπερδευτεί. Δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το μεν από το δε. Τα σκατά είναι όλα αυτά που έφτιαξαν, όλα αυτά τα χρόνια, με την ανοχή ή την επιβράβευση όλων μας. Νόμοι πελατειακής λογικής, ρουσφετονόμοι, συνδικάτα σαν τις πόρνες που τσιρίζουν και βογκάνε ίσα-ίσα για να ανεβάσουν τη λίμπιντο του πελάτη-εργοδότη, κομματόσκυλα και κομματοστρατοί, υπηρεσίες με προϊσταμένους και υφισταμένους, που γνωρίζουν μόνο την τέχνη της γλώσσας. Το μέλι είναι αυτά τα υγιή στοιχεία, που τα ξεζουμίζουν εδώ και δεκαετίες, όλες οι παραγωγικές και γόνιμες μονάδες, που θα μπορούσαν να κινήσουν το μοχλό και να στρίψουν το τιμόνι. Οι σκατόμυγες όμως πέσαν λεφούσι και επειδή δεν έχουν τη δύναμη και το σθένος να τα σταματήσουν, έκαναν το ευκολότερο. Τα μόλυναν, τα σάπισαν, τα διάβρωσαν, τα κοίμησαν, σαν να ήταν μύγες τσε-τσε (πού τις θυμήθηκες;;). Κι εφόσον δε φαίνεται κανα χέρι να σηκωθεί, να τις λιώσει με καμμιά μυγοσκοτώστρα (τη λένε και ψήφο), να τις πατήσει κάτω, αυτές αποθρασύνονται και αυθαδιάζουν. Βγάζουν γλώσσα και πετάνε και κουβέντες. Ζζζζζζζζζζ, στο ένα κανάλι, Ζζζζζζζζζ στο άλλο κανάλι. Έλα όμως που από τα πολλά Ζζζζζζζζζζ, μας πήρε τελείως ο ύπνος......
Είμασταν ποιυ είμασταν κοιμισμένοι κι ακούνητοι, ήρθαμε και πέσαμε σε κατάσταση λίγο πριν την πλήρη αναισθησία. Ντιπ αναισθησία, που έλεγε και η μάνα μου. Μας λένε για χρεωκοπία σήμερα και μας κούρασε τόσο πολύ η ιστορία, που καθόμαστε κι εμείς μέσα σ'αυτό το σκατόμελο και ανασηκώνουμε τους ώμους : "Ε και;;".
Έλα όμως που υπάρχουν τα πιτσιρίκια στα σχολεία, οι φοιτητές με τα γιαούρτια, μερικοί συνταξιούχοι, που το λέει η περδικούλα τους και ίσως παρασύρουν και κάποιους άλλους. Όχι για να βγουν σε ακόμα μια απεργία ψεύτικη και φανφαρόνικη, μαζί με τους διορισμένους από το παράθυρο και τους πανβρώμικους και "μυγιασμένους" εργατοπατέρες. Αλλά για να ξαναθυμηθούμε ότι είμαστε αγανακτισμένοι, ότι ακόμα και το μαύρο χρήμα που διακινούμε όλοι εμείς οι φτωχομπινέδες, υπάλληλοι και μη, δε φτάνει για να ξεπλύνει τη βρώμα και τη δυσωδία των ζάμπλουτων βόθρων, αυτών των απανταχόθεν πολιτικάντηδων, των οικογενειών τους, των παρατρεχάμενών τους, των σφογγοκωλάριων και των "ιδιαιτέρων" τους.
Εμείς είμαστε ένας όχλος. Ένας όχλος, μια ανώνυμη κι απρόσωπη μάζα, που άγεται και φέρεται, αναλόγως προσωπικού συμφέροντος, που ουδέποτε έδρασε κοινωνικά και ανιδιοτελώς, που ποτέ δεν είδε πέρα από τη μύτη της (πάνω στην οποία στρογγυλοκάθεται αυτή η άτιμη μύγα). Εμάς μας έσπειραν. Μας έσπειραν το '80, όταν μας έδιναν πράσινες σημαιούλες για να πάρουμε μια θέση κλητήρα, όταν μας έδιναν επιχορηγήσεις για μα μην παράγουμε τίποτα, για να καίμε τα καπνά, για να αφήνουμε αμάζευτα τα τεύτλα, για να φτιάχνουμε επιχορηγούμενες αποθήκες 500 τετραγωνικών άδειες από εμπόρευμα κι εξοπλισμό, αλλά γεμάτες από παράνομες εισαγωγές, εκτός δασμών, μας έσπειραν τότε που μας έδωσαν την ψευτοπαπάρα του ευρώ, την ψευδαίσθηση του δυνατού χρηματιστηρίου, την ψευτο-υπερηφάνεια του 2004 (φάε Φοίβο κι Αθηνά τώρα, μαλ...α!!), μας έσπειραν όταν μας κοίμησαν με κανάλια, ομάδες και μπουζούκια, πούρα και μετοχές, με θρησκείες και ψευτο-ιδεολογίες, μας έσπειραν και νόμιζαν ότι ξεμπέρδεψαν..............
Έλα όμως, που όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες! Και τώρα τα σύννεφα μαζεύονται. Είτε μιλάμε για τον αδικημένο με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, που ψάχνει να βρει δουλίτσα ως πωλητής, είτε μιλάμε για τον πολύτεκνο που ήθελε να εκμεταλλευτεί τα επιδόματα, είτε μιλάμε για το βυσματία κομματο-υπάλληλο, που ο μπάρμπας απ'την Κορώνη θα τον έκανε τμηματάρχη, αλλά τώρα......να, μωρέ, είναι λίγο δύσκολα, είσαι και συμβασιούχος, δεν ξέρω, άσε, να πάρω κανα τηλέφωνο και θα σου πω.....είτε μιλάμε για το μεροκαματιάρη αλλοδαπό, με το μάτι στο ταμείο, είτε για το συνταξιούχο, που ναι μεν ίσως να μη δικαιούται σύνταξη, αλλά σίγουρα θέλει φάρμακα για τα πνευμόνια του. Όλος αυτός ο κοιμισμένος όχλος, ο δεμένος άνεμος στο κουτί της Πανδώρας, ο τρελός που θα ξυπνήσει από κώμα ετών, δε γίνεται να τα βρει ήρεμα και ειρηνικά, σε συνθήκες "δυτικοευρωπαϊκής συμμετοχικής δημοκρατίας" με πολιτικούς και πολιτικές, κυρίως επειδή δεν είχε ποτέ την Παιδεία για να σκεφθεί και να αντιδράσει δουλεύοντας, ακόμα και σε μια απεργία με λευκό περιβραχιόνιο, και επειδή δεν αισθάνθηκε ποτέ ως κομμάτι αυτού του πολιτικού, αυτής της μύγας, που νομίζει ότι είναι πάνω του, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι είναι μέσα του, η μύγα είναι μέσα του, του τριβελίζει και του ζαλίζει το κριτήριο, η μύγα είναι αυτός ο ίδιος ο όχλος, που τάχα νόμιζε ότι ήταν μέλισσα, ότι δούλευε, αλλά αυτός κορόϊδευε, έτρωγε τα έτοιμα, του αλλουνού το μέλι, του αλλουνού το σκατό.
Δεν ξέρω αν οι θύελλες που θα έρθουν (γιατί θα έρθουν!), θα κρατήσουν λίγες μέρες ή λίγες ώρες. Καταλαβαίνω όμως ότι μετά από αυτές, δε θα μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στα ίδια μέρη, στα ίδια χωράφια, στα ίδια σκατά. Έστω και σαν διάλλειμμα από χρόνια ακινησίας, ίσως να βγει και καλό από αυτήν την ανεμοδούρα. Ποιος ξέρει;;; με τους αέρηδες, πάντως ξαφανίζονται και οι μύγες.............
"Das geht nicht" είναι η φράση που συζητιέται. Δεν πάει, σημαίνει δεν κουνιέται, δεν ξεκολλάει, δεν αλλάζει. Όλη η χώρα, όλοι μας, ο καθένας από μας, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Έτσι άκαμπτοι και αγκυλωμένοι θα σβήσουμε. Εμείς που κουνιόμαστε και λυγιόμαστε στα μπουζουκτσίδικα και στα τσιφτετελάδικα της χώρας, επιδεικνύοντας κοιλιές και μούρη, στην πραγματικότητα είμαστε πακτωμένοι και ακούνητοι, σαν αρχαιοελληνικά αγάλματα. Εκείνα βέβαια φτιάχτηκαν ακίνητα, αλλά με τέτοια τέχνη (μνημειώδης η πλαστικότητα των Αρχαίων μας γλυπτών), που μοιάζουν ζωντανά. Αντίθετα εμείς φτιαχτήκαμε ζωντανοί, αλλά απονεκρωθήκαμε σε τριάντα χρόνια. Μουμιοποιηθήκαμε, πιάσαμε αράχνες. Ολόκληρες γενιές ανάπηρες, καθηλωμένες, στατικές, χωρίς καμμία διάθεση αλλαγής και κίνησης, πέραν ίσως του αντίχειρα στο τηλεκοντρόλ ή προσφάτως, των δύο αντιχείρων στα SMS και στα gamepads.
Ανεξέλικτοι, πρωτόγονοι, Homo Grecus bouzoukovious, λικνιζόμαστε στα κλαρίνα και στα τέλια, μόνο για τη φιγούρα, την εκτόνωση. Μόλις έρθει στην κουβέντα η έννοια της δουλειάς, της παραγωγής, της παραγωγικότητας, της απόδοσης, της σύνδεσης αμοιβής/έργου, της ευθύνης, η λέξη-κλειδί, η απάντηση σε όλα τα προβλήματα ήταν και θα είναι μία: ΔΗΜΟΣΙΟ. "Θα μπω στο Δημόσιο, που δε με κουνάει κανείς (έως τώρα, αλλά για να δούμε κιόλας!), θα αράξω, θα κάάάάθομαι, χωρίς να περιμένει κανείς από μένα τίποτα, να πληρώνομαι για να συντηρούμαι και για να διεισδύω ως καλός ποντικός στα κελάρια των ταμείων". Αυτά τα ψιλοδεχόμουνα κι εγώ. Τα Αποδεχόμουν καλύτερα. Όπως πολλοί που αισθάνονται αδύναμοι, να πολεμήσουν ένα δήθεν απρόσωπο, αδηφάγο και παντοδύναμο Σύστημα Γραφειοκρατίας, Αναξιοκρατικής Δημόσιας Διοίκησης, δαιδαλώδους και αχανούς, άχρηστου και δυσλειτουργικού, με τεράστια απαξίωση σε κάθε πιθανώς παραγωγική μονάδα ανθρώπινου δυναμικού.
Αυτά τα είπαμε, θα τα ξαναλέμε, μέχρι να βαρεθούμε ο ένας τον άλλον. Η στατικότητα είναι σίγουρη. Μόνο που βλέπεις το χοντρο-Βενιζέλο να λέει "πρέπει να κινηθούμε γρήγορα" αντιλαμβάνεσαι την αντίφαση. Θα μου πεις και οι Παπανδρέο-Παπακωνσταντίνου, που είναι λεπτόσωμοι και slim, κάναν κάτι γρηγορότερα;; Όχι βέβαια!
Οι πολιτικοί μας είναι σαν τις μύγες. Μόλις δουν σκατά ή μέλι, κολλάνε αμέσως, κάθονται εκεί με τις ώρες, δεν τις ξεκουνάει κανείς. Άμα όμως δουν κανα χέρι να σηκώνεται, την κοπανάνε μεμιάς, οι θρασύδειλες. Μόλις ξεχαστείς, να σου πάλι μπροστά να σου τα πρήζουν! Τώρα όμως που τα σκατά με το μέλι έχουν έρθει πολύ κοντά, έχουν μπερδευτεί. Δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το μεν από το δε. Τα σκατά είναι όλα αυτά που έφτιαξαν, όλα αυτά τα χρόνια, με την ανοχή ή την επιβράβευση όλων μας. Νόμοι πελατειακής λογικής, ρουσφετονόμοι, συνδικάτα σαν τις πόρνες που τσιρίζουν και βογκάνε ίσα-ίσα για να ανεβάσουν τη λίμπιντο του πελάτη-εργοδότη, κομματόσκυλα και κομματοστρατοί, υπηρεσίες με προϊσταμένους και υφισταμένους, που γνωρίζουν μόνο την τέχνη της γλώσσας. Το μέλι είναι αυτά τα υγιή στοιχεία, που τα ξεζουμίζουν εδώ και δεκαετίες, όλες οι παραγωγικές και γόνιμες μονάδες, που θα μπορούσαν να κινήσουν το μοχλό και να στρίψουν το τιμόνι. Οι σκατόμυγες όμως πέσαν λεφούσι και επειδή δεν έχουν τη δύναμη και το σθένος να τα σταματήσουν, έκαναν το ευκολότερο. Τα μόλυναν, τα σάπισαν, τα διάβρωσαν, τα κοίμησαν, σαν να ήταν μύγες τσε-τσε (πού τις θυμήθηκες;;). Κι εφόσον δε φαίνεται κανα χέρι να σηκωθεί, να τις λιώσει με καμμιά μυγοσκοτώστρα (τη λένε και ψήφο), να τις πατήσει κάτω, αυτές αποθρασύνονται και αυθαδιάζουν. Βγάζουν γλώσσα και πετάνε και κουβέντες. Ζζζζζζζζζζ, στο ένα κανάλι, Ζζζζζζζζζ στο άλλο κανάλι. Έλα όμως που από τα πολλά Ζζζζζζζζζζ, μας πήρε τελείως ο ύπνος......
Είμασταν ποιυ είμασταν κοιμισμένοι κι ακούνητοι, ήρθαμε και πέσαμε σε κατάσταση λίγο πριν την πλήρη αναισθησία. Ντιπ αναισθησία, που έλεγε και η μάνα μου. Μας λένε για χρεωκοπία σήμερα και μας κούρασε τόσο πολύ η ιστορία, που καθόμαστε κι εμείς μέσα σ'αυτό το σκατόμελο και ανασηκώνουμε τους ώμους : "Ε και;;".
Έλα όμως που υπάρχουν τα πιτσιρίκια στα σχολεία, οι φοιτητές με τα γιαούρτια, μερικοί συνταξιούχοι, που το λέει η περδικούλα τους και ίσως παρασύρουν και κάποιους άλλους. Όχι για να βγουν σε ακόμα μια απεργία ψεύτικη και φανφαρόνικη, μαζί με τους διορισμένους από το παράθυρο και τους πανβρώμικους και "μυγιασμένους" εργατοπατέρες. Αλλά για να ξαναθυμηθούμε ότι είμαστε αγανακτισμένοι, ότι ακόμα και το μαύρο χρήμα που διακινούμε όλοι εμείς οι φτωχομπινέδες, υπάλληλοι και μη, δε φτάνει για να ξεπλύνει τη βρώμα και τη δυσωδία των ζάμπλουτων βόθρων, αυτών των απανταχόθεν πολιτικάντηδων, των οικογενειών τους, των παρατρεχάμενών τους, των σφογγοκωλάριων και των "ιδιαιτέρων" τους.
Εμείς είμαστε ένας όχλος. Ένας όχλος, μια ανώνυμη κι απρόσωπη μάζα, που άγεται και φέρεται, αναλόγως προσωπικού συμφέροντος, που ουδέποτε έδρασε κοινωνικά και ανιδιοτελώς, που ποτέ δεν είδε πέρα από τη μύτη της (πάνω στην οποία στρογγυλοκάθεται αυτή η άτιμη μύγα). Εμάς μας έσπειραν. Μας έσπειραν το '80, όταν μας έδιναν πράσινες σημαιούλες για να πάρουμε μια θέση κλητήρα, όταν μας έδιναν επιχορηγήσεις για μα μην παράγουμε τίποτα, για να καίμε τα καπνά, για να αφήνουμε αμάζευτα τα τεύτλα, για να φτιάχνουμε επιχορηγούμενες αποθήκες 500 τετραγωνικών άδειες από εμπόρευμα κι εξοπλισμό, αλλά γεμάτες από παράνομες εισαγωγές, εκτός δασμών, μας έσπειραν τότε που μας έδωσαν την ψευτοπαπάρα του ευρώ, την ψευδαίσθηση του δυνατού χρηματιστηρίου, την ψευτο-υπερηφάνεια του 2004 (φάε Φοίβο κι Αθηνά τώρα, μαλ...α!!), μας έσπειραν όταν μας κοίμησαν με κανάλια, ομάδες και μπουζούκια, πούρα και μετοχές, με θρησκείες και ψευτο-ιδεολογίες, μας έσπειραν και νόμιζαν ότι ξεμπέρδεψαν..............
Έλα όμως, που όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες! Και τώρα τα σύννεφα μαζεύονται. Είτε μιλάμε για τον αδικημένο με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, που ψάχνει να βρει δουλίτσα ως πωλητής, είτε μιλάμε για τον πολύτεκνο που ήθελε να εκμεταλλευτεί τα επιδόματα, είτε μιλάμε για το βυσματία κομματο-υπάλληλο, που ο μπάρμπας απ'την Κορώνη θα τον έκανε τμηματάρχη, αλλά τώρα......να, μωρέ, είναι λίγο δύσκολα, είσαι και συμβασιούχος, δεν ξέρω, άσε, να πάρω κανα τηλέφωνο και θα σου πω.....είτε μιλάμε για το μεροκαματιάρη αλλοδαπό, με το μάτι στο ταμείο, είτε για το συνταξιούχο, που ναι μεν ίσως να μη δικαιούται σύνταξη, αλλά σίγουρα θέλει φάρμακα για τα πνευμόνια του. Όλος αυτός ο κοιμισμένος όχλος, ο δεμένος άνεμος στο κουτί της Πανδώρας, ο τρελός που θα ξυπνήσει από κώμα ετών, δε γίνεται να τα βρει ήρεμα και ειρηνικά, σε συνθήκες "δυτικοευρωπαϊκής συμμετοχικής δημοκρατίας" με πολιτικούς και πολιτικές, κυρίως επειδή δεν είχε ποτέ την Παιδεία για να σκεφθεί και να αντιδράσει δουλεύοντας, ακόμα και σε μια απεργία με λευκό περιβραχιόνιο, και επειδή δεν αισθάνθηκε ποτέ ως κομμάτι αυτού του πολιτικού, αυτής της μύγας, που νομίζει ότι είναι πάνω του, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι είναι μέσα του, η μύγα είναι μέσα του, του τριβελίζει και του ζαλίζει το κριτήριο, η μύγα είναι αυτός ο ίδιος ο όχλος, που τάχα νόμιζε ότι ήταν μέλισσα, ότι δούλευε, αλλά αυτός κορόϊδευε, έτρωγε τα έτοιμα, του αλλουνού το μέλι, του αλλουνού το σκατό.
Δεν ξέρω αν οι θύελλες που θα έρθουν (γιατί θα έρθουν!), θα κρατήσουν λίγες μέρες ή λίγες ώρες. Καταλαβαίνω όμως ότι μετά από αυτές, δε θα μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στα ίδια μέρη, στα ίδια χωράφια, στα ίδια σκατά. Έστω και σαν διάλλειμμα από χρόνια ακινησίας, ίσως να βγει και καλό από αυτήν την ανεμοδούρα. Ποιος ξέρει;;; με τους αέρηδες, πάντως ξαφανίζονται και οι μύγες.............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου