Ίντιρα Γκάντι.
"Με μια σφιγμένη γροθιά, δεν μπορεί κάποιος να σφίξει το χέρι του άλλου"
Να είμαστε όλοι μια γροθιά, λέμε συνήθως και τονίζουμε την αλληλεγγύη ως πρώτο και απαραίτητο στοιχείο διατήρησης του λεγόμενου κοινωνικού ιστού. Βέβαια, εμείς συντηρούμε τον ιστό, άλλες όμως είναι οι αράχνες που μας παγιδεύουν στον ίδιο μας τον ιστό.
Τι γίνεται όταν όμως δεν μπορούν τα δάκτυλα μιας κοινωνίας να ενωθούν (ή δεν τα αφήνουν;;;) σε μια κοινή προσπάθεια, σε μια κοινή γροθιά;; Τότε κατά μόνας ή και συντεχνιακά, γινόμαστε αυτοτελείς γροθιές και χτυπάμε ο ένας τον άλλον. Το "διαίρει και βασίλευε" κερδίζει και πάλι.
Η Γκάντι φυσικά εννοεί άλλα πράγματα. Μιλάει για την αμοιβαία χαλάρωση των δακτύλων, την αμοιβαία υποχώρηση, τον αμοιβαίο συμβιβασμό, το διάλογο, τη διαπραγμάτευση άνευ όρων και όλων των μερών της συζήτησης. Αυτό πάλι προϋποθέτει ηρεμία και στωϊκότητα, τα οποία έχουν χαθεί εδώ και δεκαετίες, μην πω αιώνες. Προσοχή μην μπερδέψουμε την αποχαυνωτική στάση του "ξαπλάρω και αυνανίζομαι με το τηλεκοντρόλ" με τα προηγούμενα.
Η ηρεμία και η ψυχική διάθεση να δεχτείς ό,τι σου πει ο άλλος, που δεν είναι πια "άλλος", είναι ο αδερφός, ο συνάδερφος, ο σύντροφος, έχει χαθεί.
Κάπου εκεί στη διάλυση των ψευδαισθήσεων των ιδεολογιών, στον εξευτελισμό λέξεων και αξιών, στην πλήρη διαστρέβλωση πανανθρώπινων αρχών, στην αναντιστοιχία λόγων και πράξεων, στην ανισορροπία φύσης και θέσης, κάπου εκεί βρισκόμαστε.
Ο Καθένας μας σφίγγει τη γροθιά του. Ποιος θα καθήσει να ακούσει ποιον; Ποιος θα δεχτεί κουβέντα από ποιον; Ποιος θα αποφασίσει για ποιους; Ποιος θα εκτελέσει εντολή από ποιον; (Θα αναφερθώ και αργότερα για αυτό το συγκεκριμένο)
Ποιον είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε μπροστά, τώρα που το μπροστά έγινε πίσω και το πίσω μπρος;; Ποιος μπορεί να αναλάβει την Ευθύνη τώρα, που δεν υπάρχει πεδίο ευθύνης να διοικηθεί; Σε ποιανού το μπαλκόνι μπορούμε πλέον να τρέξουμε και να χειροκροτήσουμε, να θαυμάσουμε το θάρρος και την ανδρεία να μας σώσει από τα δεινά;;
Η αγωνιστικότητά μαςθα εξαντληθεί στη σφιγμένη γροθιά και όχι στη χειραψία. Χορτάσαμε χειραψίες και χαιρετούρες, χτυπήματα στην πλάτη και "καλό κουράγκιο" από ξένους και εγχώριους ψεύτες. Να συμφωνήσω με το γείτονα που μέχρι πριν του χάραζα το αμάξι, γιατί μου έκλεβε τη θέση πάρκινγκ;; Να κάνω χειραψία με το συνάδελφο που κλέβει την Υπηρεσία; Να φιλήσω σταυρωτά τον Γενικό Γραμματέα, που θέλει να σώσουμε μαζί τον Κλάδο και από μέσα του λέει "Γεια σας κορόϊδα!";;;;
Η γροθιά κρύβει μίσος, ανάγκη για ξέσπασμα και καμμία διάθεση για αποδοχή απόψεων.
-Μόνο εγώ ξέρω τι τραβάω και κανείς δεν μπορεί να μου αλλάξει τη γνώμη.
Το έδαφος για μια συμφωνία, μια Νέα Συμφωνία Κοινωνικής Βάσης, πρέπει πλέον να είναι κατάξερο. Να ισοπεδωθούν π.χ. με μια πυρηνική έκρηξη, μεταφορικά προτιμότερο, όλα τα ψυχικά βαρίδια, να ξεσφίξουν οι γροθιές (ή μήπως σφίξουν περισσότερο;;;;!!!) και να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον, με τη γύμνια του ο καθείς, όπως μας γέννησε η μάνα μας, χωρίς τίτλους και οφίκια, χωρίς περιουσίες και ΑΦΜ, χωρίς πολυτέλειες, χρώματα κι αρώματα.
Στην παρούσα φάση της διατήρησης των κεκτημένων, που πρέπει όλα να παραμείνουν ίδια για μένα, αλλά να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, οι γροθιές κινούνται στον αέρα (καμμιά φορά κατεβαίνουν και σε κανα ζυγωματικό!) και δηλώνουν την αλλαγή, δια της ....μη-αλλαγής.
Ο άνθρωπος δεν προήρθε από την Ινδία (ή έτσι μας λένε τουλάχιστον). Εξελίχθηκε απ'τη ζούγκλα της Αφρικής. Εκεί σηκώθηκε, εκεί οπλίστηκε, εκεί πρωτοέσφιξε τη γροθιά του. Δε νομίζω ότι τη χαλάρωσε ποτέ αυτή τη γροθιά, πραγματικά. Ίσα-ίσα που μέσα από την πολιτισμική του πρόοδο ανά τους αιώνες, κατόρθωσε να μετατρέψει τη γροθιά σε εργαλείο κοινωνικότητας, κάνοντάς την χειραψία. Πόσες φορές σας έχουν κάνει χειραψία, με τρόπο τέτοιο που σας σφίγγουν το χέρι, για να σας πονέσουν συνειδητά είτε δείχνοντας τη δυναμικότητά τους είτε για να σας δείξουν την ανωτερότητά τους;;;;
Εξάλλου και το μπρα-ντε-φερ είναι ταυτόχρονα και γροθιά και χειραψία......!!!!
Στο κοινωνικο-πολιτικο μπρα-ντε-φερ που βιώνει η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο πλανήτης, οι αντίπαλοι
δεν είναι ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, η Δύση και η Ανατολή, η τάδε θρησκεία με την δείνα, ο άσπρος και ο μαύρος, ο Εβραίος και ο μη, η πλουτοκρατία και οι προλετάριοι.
Οι αντίπαλοι είναι δύο: Ο παλιός μας και ο μελλοντικός μας εαυτός. Το πείσμα και η αρνητική αύρα όλων ανεξαιρέτων των 6 δισεκατομυρίων κατοίκων της Γης είναι πολύ δυνατά και φαίνεται ότι κερδίζουν.
Κάποιος είχε ρωτήσει σε μια αίθουσα τοκετού, βλέποντας να γεννιέται ένα μωράκι: "Γιατί όταν γεννιούνται, τα νεογνά έχουν πάντα σφιγμένα τα χεράκια; Είναι το αντανακλαστικό της κάμψης των δακτύλων ισχυρότερο από αυτό της έκτασης;". Απάντηση επίσημη, επιστημονική υπάρχει προφανώς, αλλά εμάς μας νοιάζει (πάντα) η κοινωνική της προέκταση. Η κίνηση αυτή δηλώνει άμυνα, απέναντι στους καινούριους κινδύνους, απέναντι στο ξένο που έρχεται, μακριά από την ηρεμία της μήτρας. Είναι κίνηση συγκράτησης==από κάπου να πιαστώ, κίνηση κτητικότητας==δικό μου και δεν το αφήνω, ο κόσμος να χαλάσει, κίνηση πάνω απ'όλα σιγουριάς και εσωστρέφειας===δεν εμπιστεύομαι να σε πιάσω ούτε να σ'ακουμπήσω.
Και αφού περάσει τα όσα μύρια στο μάταιο τούτο κόσμο, κι έρθει η ώρα να "την κάνει", πρώτα έρχεται η χαλάρωση, σε λίγα λεπτά/ώρες έρχεται η νεκρική ακαμψία, το σφίξιμο εκείνο των μυών που δεν επιτρέπει ούτε σπιθαμή πλαστικότητας. Όπως και το μωρό, έτσι και ο γέρος, έρχονται και φεύγουν με τον ίδιο τρόπο. Κατουρημένοι πάνω τους και σφιγμένοι, αμυνόμενοι πάντα.
Και μετά, εκτός εάν επιλέξεις την καύση, η χαλάρωση θα έρθει δια της χημικής οδού. Να μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες.....
Νεκρικά άκαμπτοι λοιπόν πορευόμαστε με τις γροθιές και τα μυαλά μας σφιγμένα.
Αν ανήκεις στους αισιόδοξους, λες ότι η ανθρωπότητα μόλις γεννήθηκε και θα χαλαρώσει, πού θα πάει;;;
Αν δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία όμως, το τούνελ είναι μπροστά σου και ο Βεελζεβούλ είναι εκεί, στο τέλος του τούνελ, και περιμένει να σε βγάλει στην εφεδρεία σου, εσένα και όλα αυτά τα 6 δις.
Ας μη λυπόμαστε όμως, Τουλάχιστον μια αποζημίωση την πήραμε. Είναι αυτό που λέμε ότι κάπου χρειάστηκαν και εκείνες οι γροθιές: " Έφαγα ένα ξύλο, πού να στα λέω, αλλά έδωσα κι εγώ καμμιά ξόφαλτση!!".
Εξάλλου, αν ο παλιός μας εαυτός είναι που βγαίνει σε εφεδρεία, άρα κερδίζει ο νέος στο μπρα-ντε-φερ, που λέγαμε, μήπως τελικά αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο;;;;;;;;
Μα φυσικά, όπως ο απαισιόδοξος είναι ο καλά ενημερωμένος αισιόδοξος, έτσι και ο αισιόδοξος είναι ο μεταφυσικός απαισιόδοξος. Απ'το σάπιο φυτρώνει ο βλαστός, απ'την κοπριά το λουλούδι και από το φέρετρο (το κοινωνικό, εννοείται) ο καρμικός, μετεμψυχικός, μετενσαρκικός, άυλος, κόσμος μιας συμπαντικής δικαιοσύνης και αλήθειας.
Υ.Σ.
Μέχρι ένα σημείο καλά πήγαινε, αλλά μετά το τράβηξα λίγο παραπάνω, έτσι;;;;;;;;;; Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς μόνο εγώ και ο Βεελζεβούλ θα το διαβάσουμε!!!!!!!
"Με μια σφιγμένη γροθιά, δεν μπορεί κάποιος να σφίξει το χέρι του άλλου"
Να είμαστε όλοι μια γροθιά, λέμε συνήθως και τονίζουμε την αλληλεγγύη ως πρώτο και απαραίτητο στοιχείο διατήρησης του λεγόμενου κοινωνικού ιστού. Βέβαια, εμείς συντηρούμε τον ιστό, άλλες όμως είναι οι αράχνες που μας παγιδεύουν στον ίδιο μας τον ιστό.
Τι γίνεται όταν όμως δεν μπορούν τα δάκτυλα μιας κοινωνίας να ενωθούν (ή δεν τα αφήνουν;;;) σε μια κοινή προσπάθεια, σε μια κοινή γροθιά;; Τότε κατά μόνας ή και συντεχνιακά, γινόμαστε αυτοτελείς γροθιές και χτυπάμε ο ένας τον άλλον. Το "διαίρει και βασίλευε" κερδίζει και πάλι.
Η Γκάντι φυσικά εννοεί άλλα πράγματα. Μιλάει για την αμοιβαία χαλάρωση των δακτύλων, την αμοιβαία υποχώρηση, τον αμοιβαίο συμβιβασμό, το διάλογο, τη διαπραγμάτευση άνευ όρων και όλων των μερών της συζήτησης. Αυτό πάλι προϋποθέτει ηρεμία και στωϊκότητα, τα οποία έχουν χαθεί εδώ και δεκαετίες, μην πω αιώνες. Προσοχή μην μπερδέψουμε την αποχαυνωτική στάση του "ξαπλάρω και αυνανίζομαι με το τηλεκοντρόλ" με τα προηγούμενα.
Η ηρεμία και η ψυχική διάθεση να δεχτείς ό,τι σου πει ο άλλος, που δεν είναι πια "άλλος", είναι ο αδερφός, ο συνάδερφος, ο σύντροφος, έχει χαθεί.
Κάπου εκεί στη διάλυση των ψευδαισθήσεων των ιδεολογιών, στον εξευτελισμό λέξεων και αξιών, στην πλήρη διαστρέβλωση πανανθρώπινων αρχών, στην αναντιστοιχία λόγων και πράξεων, στην ανισορροπία φύσης και θέσης, κάπου εκεί βρισκόμαστε.
Ο Καθένας μας σφίγγει τη γροθιά του. Ποιος θα καθήσει να ακούσει ποιον; Ποιος θα δεχτεί κουβέντα από ποιον; Ποιος θα αποφασίσει για ποιους; Ποιος θα εκτελέσει εντολή από ποιον; (Θα αναφερθώ και αργότερα για αυτό το συγκεκριμένο)
Ποιον είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε μπροστά, τώρα που το μπροστά έγινε πίσω και το πίσω μπρος;; Ποιος μπορεί να αναλάβει την Ευθύνη τώρα, που δεν υπάρχει πεδίο ευθύνης να διοικηθεί; Σε ποιανού το μπαλκόνι μπορούμε πλέον να τρέξουμε και να χειροκροτήσουμε, να θαυμάσουμε το θάρρος και την ανδρεία να μας σώσει από τα δεινά;;
Η αγωνιστικότητά μαςθα εξαντληθεί στη σφιγμένη γροθιά και όχι στη χειραψία. Χορτάσαμε χειραψίες και χαιρετούρες, χτυπήματα στην πλάτη και "καλό κουράγκιο" από ξένους και εγχώριους ψεύτες. Να συμφωνήσω με το γείτονα που μέχρι πριν του χάραζα το αμάξι, γιατί μου έκλεβε τη θέση πάρκινγκ;; Να κάνω χειραψία με το συνάδελφο που κλέβει την Υπηρεσία; Να φιλήσω σταυρωτά τον Γενικό Γραμματέα, που θέλει να σώσουμε μαζί τον Κλάδο και από μέσα του λέει "Γεια σας κορόϊδα!";;;;
Η γροθιά κρύβει μίσος, ανάγκη για ξέσπασμα και καμμία διάθεση για αποδοχή απόψεων.
-Μόνο εγώ ξέρω τι τραβάω και κανείς δεν μπορεί να μου αλλάξει τη γνώμη.
Το έδαφος για μια συμφωνία, μια Νέα Συμφωνία Κοινωνικής Βάσης, πρέπει πλέον να είναι κατάξερο. Να ισοπεδωθούν π.χ. με μια πυρηνική έκρηξη, μεταφορικά προτιμότερο, όλα τα ψυχικά βαρίδια, να ξεσφίξουν οι γροθιές (ή μήπως σφίξουν περισσότερο;;;;!!!) και να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον, με τη γύμνια του ο καθείς, όπως μας γέννησε η μάνα μας, χωρίς τίτλους και οφίκια, χωρίς περιουσίες και ΑΦΜ, χωρίς πολυτέλειες, χρώματα κι αρώματα.
Στην παρούσα φάση της διατήρησης των κεκτημένων, που πρέπει όλα να παραμείνουν ίδια για μένα, αλλά να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, οι γροθιές κινούνται στον αέρα (καμμιά φορά κατεβαίνουν και σε κανα ζυγωματικό!) και δηλώνουν την αλλαγή, δια της ....μη-αλλαγής.
Ο άνθρωπος δεν προήρθε από την Ινδία (ή έτσι μας λένε τουλάχιστον). Εξελίχθηκε απ'τη ζούγκλα της Αφρικής. Εκεί σηκώθηκε, εκεί οπλίστηκε, εκεί πρωτοέσφιξε τη γροθιά του. Δε νομίζω ότι τη χαλάρωσε ποτέ αυτή τη γροθιά, πραγματικά. Ίσα-ίσα που μέσα από την πολιτισμική του πρόοδο ανά τους αιώνες, κατόρθωσε να μετατρέψει τη γροθιά σε εργαλείο κοινωνικότητας, κάνοντάς την χειραψία. Πόσες φορές σας έχουν κάνει χειραψία, με τρόπο τέτοιο που σας σφίγγουν το χέρι, για να σας πονέσουν συνειδητά είτε δείχνοντας τη δυναμικότητά τους είτε για να σας δείξουν την ανωτερότητά τους;;;;
Εξάλλου και το μπρα-ντε-φερ είναι ταυτόχρονα και γροθιά και χειραψία......!!!!
Στο κοινωνικο-πολιτικο μπρα-ντε-φερ που βιώνει η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο πλανήτης, οι αντίπαλοι
δεν είναι ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, η Δύση και η Ανατολή, η τάδε θρησκεία με την δείνα, ο άσπρος και ο μαύρος, ο Εβραίος και ο μη, η πλουτοκρατία και οι προλετάριοι.
Οι αντίπαλοι είναι δύο: Ο παλιός μας και ο μελλοντικός μας εαυτός. Το πείσμα και η αρνητική αύρα όλων ανεξαιρέτων των 6 δισεκατομυρίων κατοίκων της Γης είναι πολύ δυνατά και φαίνεται ότι κερδίζουν.
Κάποιος είχε ρωτήσει σε μια αίθουσα τοκετού, βλέποντας να γεννιέται ένα μωράκι: "Γιατί όταν γεννιούνται, τα νεογνά έχουν πάντα σφιγμένα τα χεράκια; Είναι το αντανακλαστικό της κάμψης των δακτύλων ισχυρότερο από αυτό της έκτασης;". Απάντηση επίσημη, επιστημονική υπάρχει προφανώς, αλλά εμάς μας νοιάζει (πάντα) η κοινωνική της προέκταση. Η κίνηση αυτή δηλώνει άμυνα, απέναντι στους καινούριους κινδύνους, απέναντι στο ξένο που έρχεται, μακριά από την ηρεμία της μήτρας. Είναι κίνηση συγκράτησης==από κάπου να πιαστώ, κίνηση κτητικότητας==δικό μου και δεν το αφήνω, ο κόσμος να χαλάσει, κίνηση πάνω απ'όλα σιγουριάς και εσωστρέφειας===δεν εμπιστεύομαι να σε πιάσω ούτε να σ'ακουμπήσω.
Και αφού περάσει τα όσα μύρια στο μάταιο τούτο κόσμο, κι έρθει η ώρα να "την κάνει", πρώτα έρχεται η χαλάρωση, σε λίγα λεπτά/ώρες έρχεται η νεκρική ακαμψία, το σφίξιμο εκείνο των μυών που δεν επιτρέπει ούτε σπιθαμή πλαστικότητας. Όπως και το μωρό, έτσι και ο γέρος, έρχονται και φεύγουν με τον ίδιο τρόπο. Κατουρημένοι πάνω τους και σφιγμένοι, αμυνόμενοι πάντα.
Και μετά, εκτός εάν επιλέξεις την καύση, η χαλάρωση θα έρθει δια της χημικής οδού. Να μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες.....
Νεκρικά άκαμπτοι λοιπόν πορευόμαστε με τις γροθιές και τα μυαλά μας σφιγμένα.
Αν ανήκεις στους αισιόδοξους, λες ότι η ανθρωπότητα μόλις γεννήθηκε και θα χαλαρώσει, πού θα πάει;;;
Αν δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία όμως, το τούνελ είναι μπροστά σου και ο Βεελζεβούλ είναι εκεί, στο τέλος του τούνελ, και περιμένει να σε βγάλει στην εφεδρεία σου, εσένα και όλα αυτά τα 6 δις.
Ας μη λυπόμαστε όμως, Τουλάχιστον μια αποζημίωση την πήραμε. Είναι αυτό που λέμε ότι κάπου χρειάστηκαν και εκείνες οι γροθιές: " Έφαγα ένα ξύλο, πού να στα λέω, αλλά έδωσα κι εγώ καμμιά ξόφαλτση!!".
Εξάλλου, αν ο παλιός μας εαυτός είναι που βγαίνει σε εφεδρεία, άρα κερδίζει ο νέος στο μπρα-ντε-φερ, που λέγαμε, μήπως τελικά αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο;;;;;;;;
Μα φυσικά, όπως ο απαισιόδοξος είναι ο καλά ενημερωμένος αισιόδοξος, έτσι και ο αισιόδοξος είναι ο μεταφυσικός απαισιόδοξος. Απ'το σάπιο φυτρώνει ο βλαστός, απ'την κοπριά το λουλούδι και από το φέρετρο (το κοινωνικό, εννοείται) ο καρμικός, μετεμψυχικός, μετενσαρκικός, άυλος, κόσμος μιας συμπαντικής δικαιοσύνης και αλήθειας.
Υ.Σ.
Μέχρι ένα σημείο καλά πήγαινε, αλλά μετά το τράβηξα λίγο παραπάνω, έτσι;;;;;;;;;; Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς μόνο εγώ και ο Βεελζεβούλ θα το διαβάσουμε!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου