Ich bin ein legendärer kleiner Mann....

 Wolf Biermann "Die hab' ich satt"

http://youtu.be/WY5S9cBfh3s


1
Die kalten Frauen, die mich streicheln
die falschen Freunde, die mir schmeicheln
Die scharf sind auf die scharfen Sachen
Und selber in die Hosen machen
In dieser durchgerissnen Stadt
- die hab ich satt!
2
Und sagt mir mal: Wozu ist gut
Die ganze Bürokratenbrut?
Sie wälzt mit Eifer und Geschick
Dem Volke über das Genick
Der Weltgeschichte großes Rad
- die hab ich satt!
3
Was haben wir denn an denen verlorn:
An diesen deutschen Professorn
Die wirklich manches besser wüßten
Wenn sie nicht täglich fressen müßten
Beamte! Feige! Fett und platt!
- die hab ich satt!
4
Die Lehrer, die Rekrutenschinder
Sie brechen schon das Kreuz der Kinder
Sie pressen unter allen Fahnen
Die idealen Untertanen:
Gehorsam - fleißig - geistig matt
- die hab ich satt!
5
Der Dichter mit der feuchten Hand
Dichten zugrunde das Vaterland
Das Ungereimte reimen sie
Die Wahrheitssucher leimen sie
Dies Pack ist käuflich und aalglatt
- die hab ich satt!
6
Der legendäre Kleine Mann
Der immer litt und nie gewann
Der sich gewöhnt an jeden Dreck
Kriegt er nur seinen Schweinespeck
Und träumt im Bett vom Attentat
- die hab ich satt!
7
Und überhaupt ist ja zum Schrein
Der ganze deutsche Skatverein
Dies dreigeteilte deutsche Land
Und was ich da an Glück auch fand
Das steht auf einem andern Blatt
- ich hab es satt!

Και η ελληνική έκδοση, μεταφρασμένη από τον Κούρτοβικ, νομίζω και μελοποιημένη από το γνωστό κουρέλι του ΠΑΣΟΚ, στα χρόνια του '70.

http://youtu.be/6CsCs_pWUsE

Το μεγάλο μας τσίρκο

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πού 'χεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.



Ιάκωβος Καμπανέλλης



http://youtu.be/2UjwZo4wmRk

Ένα θαύμα περιμένω κι ας είν' κι αμαρτωλό.

Ο Αλεξίου είναι ακόμα ένας αδερφός. Ξάδερφος, μπατζανάκης, μπορεί και κουμπάρος. Μπορεί και το alter ego, μπορεί και μια προηγούμενη ζωή μου, βιωμένη σήμερα (Er geht zu weit!!!).
Αυτό που με κάνει να το πιστεύω είναι η βαθειά ψυχική επαφή με τα βιβλία του. Τόσα και τόσα βιβλία έχω διαβάσει, τόσα συγκινητικά, τόσα συναισθηματικά, τόσα πανανθρώπινα, γιατί μόνο τα δικά του με κάνουν να κλαίω;; (και να μην ντρέπομαι να το λέω;) Τι είναι αυτό στη γραφή του, που μοιάζει που μοιάζει τόσο οικεία (σαν να τα έγραψα εγώ---εάν είχα ταλέντο!), αλλά και τόσο εσωστρεφής, τόσο εσωτερική;;
Γράφει και μου κλείνει το μάτι, απλώνει τα συναισθήματα του εσωτερικού του κόσμου και ο δικός μου κόσμος εξεγείρεται. "Εγώ τα σκέφτηκα αυτά πρώτος" λέει. Είναι απλώς ζήλεια, ματαιοδοξία--ότι η Γη γυρίζει γύρω μου, ή απλώς μεγάλος θαυμασμός-σα θαύμα;
Μία φορά τον είδα σε ένα καφέ μπαρ και κάτι συνομιλίες σε chat, αλλά νομίζω ότι είναι ο μακρινός συγγενής που μόλις θα τον ξαναδω, θα συνεχίσουμε να λέμε ιστορίες για το κατηχητικό που πηγαίναμε μαζί, για το χωριό και τις ανθρώπινες φιγούρες από το σόϊ μας, για τις οικογένειες και τα προβλήματά (τους) μας. Μήπως είμαι απλώς ένας συγγραφεο-γκρούπι, ένας φανατικός, ένας stalker με προβολή των αισθημάτων του σε έναν χαρισματικό άνθρωπο; Σαν όλους εκείνους που τρέχουν ξοπίσω τους για να πάρουν κάτι από τη λάμψη τους, για να καλύψουν τα κενά των δικών τους ανεκπλήρωτων ευχών;; Ένας τραγουδοποιός είχε πει σε μια συναυλία ότι αναρωτιέται συχνά αν όλοι αυτοί που σκίζουν τα ρούχα τους με τα τραγούδια του, αν τον αγαπάνε ή το μισούνε για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
(Σκέψου ότι η ανάρτηση ξεκίνησε ως απλώς μια προσωπική κριτική σε ένα εξαίρετο βιβλίο......και καταλήγει πάλι ψυχανάλυση. Αυτό είναι! Όταν χάνεται η μπάλλα, θα είσαι σίγουρα οφ-σάιντ. Όταν χάνεσαι στο δάσος, η γλώσσα μόνο εμπόδια φέρνει. Γι'αυτό καλύτερη η σιωπή)
Και με την πάσα της σιωπής, ξαναρχίζουμε τη επανασύνδεση του βιβλίου με τις κοινωνικές αλλά και προσωπικές προεκτάσεις.
Η σιωπή μιλάει, λέει ο Δημήτρης, όπως και πολλοί άλλοι. Είναι που κρύβει κάτι;; Πάντα πίσω από μια σιωπή κρύβεται ένα μικρό ή μεγάλο μυστικό;; Τα μυστικά των ελληνικών κοινωνιών ήταν πάντα κρυμμένα στα σεντούκια. Έβγαιναν όταν πλέον η αποφορά ήταν τόσο έντονη και έπρεπε να αεριστεί το σεντούκι. Έπαιρνε χρόνια, δεκαετίες, αλλά πάντα (;) αποκαλύπτονταν. Και προκαλούσαν τάχα έκπληξη (κάποιος λαογράφος είχε πει ότι ανάμεσα στις ελληνικές παροιμίες που δεν ανευρίσκονται σε καμιά άλλη κουλτούρα, υπάρχει το αμίμητο "ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι").

Για ένα τέτοιο μυστικό, μια αμαρτία, πολλές αμαρτίες, που -πώς τα φέρνει η Κλωθώ-  καταλήγουν να αγιοποιούνται, μιλάει ο Δημήτρης. Ένα κορίτσι χαρισματικό, που ανατρέπει τα δεδομένα, μετατρέπει ένα ελάττωμα σε υπεροχή (πρώτο θαύμα), χτυπιέται από την άλλη μοίρα, τη Λάχεση, κληρώνεται κακό λαχείο, και στροβιλίζεται σαν ξερή λυγαριά, μεταξύ χωριού και μοναστηριού. Οι μικρές ομάδες, τα κλειστά συστήματα τη βοηθούν να σταθεί καλύτερα και να αναπτύξει αυτό για το οποίο τάχθηκε. Μια μάνα, ένα στιγματιστής, ένα πλάσμα του Ουρανού, που ήρθε στον κόσμο από την πίσω πόρτα, παραλίγο να ξαναβγεί, αλλά η Άτροπος κοιμόταν μάλλον εκείνη την ώρα.
Μέχρι στιγμής, οι παράλληλες ιστορίες είναι αδυναμία του Αλεξίου, τις αγαπάει, τις πλέκει, τις μπλέκει, τις διασταυρώνει και πάντα τις αποσυναρμολογεί, στα εξ ων συνετέθησαν. Τότε είναι που έρχεται μια Κάθαρσις, μια Απολύτρωσις και μπορεί κανείς να δει τα βαθειά συστατικά μιας ζωής, μιας ύπαρξης, μιας Ουσίας. (τότε είναι συνήθως που βουρκώνω εγώ).  Όταν λοιπόν απλώνονται τα στοιχεία, διαλύονται και τα νέφη, οι ομίχλες, οι θολές αβεβαιότητες, έρχεται η κυρίαρχη Δύναμη (τουλάχιστον) του πλανήτη αυτού να τα διελευκάνει όλα: Το ΦΩΣ!

Με φως βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα, με φως ξεπλένονται (ή αίρονται, δεν ξέρω τι είναι βολικότερο) αι αμαρτίαι, με φως έζησαν και οι ήρωες των Ιστοριών του βιβλίου. Για όλους υπάρχει το φως. Πρέπει απλώς ή να το κοιτάξεις (σαν να κοιτάς στα ανοιχτά μάτια του κρεμασμένου) ή να το καλέσεις, να το φωνάξεις. Εκεί πρέπει να βγει και η φωνή. Καλή και η σιωπή, αλλά η σιωπή δεν είναι φωνή, φωνή είναι μόνο η φωνή (που λέει και ένα πολιτικό-τάχα-τραγούδι).
Οπότε σπάει και η σιωπή, μιλάει και η ηρωϊδα, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μιλάνε, οι ζωές θα πάρουν δρόμους, άλλες θα στριμωχτούν σε κελλιά-φυλακών, μοναστηριών-, άλλες θα βρουν προορισμούς, που δεν τους είχαν λάβει υπόψη.
Τεχνικώς μιλώντας, το σπάσιμο των ιστοριών σε δύο μέρη, είναι μεν κινηματογραφικώς ορμώμενο, εξυπηρετεί καλύτερα την κορύφωση δε. Η γυναίκα μου προτίμησε το μέρος Β', εγώ λέω ότι αν δεν υπήρχε το Α', το Β' θα μπορούσε να είχε γραφεί αυτοτελώς και να ήταν μια συνηθισμένη πορεία διήγησης. Με το Α' όμως και την ύφανση του, χρονολογικά και κοινωνικά, μπορούμε να συνδεθούμε με το σήμερα, με τον τωρινό κυνισμό, την ισοπέδωση, τον εξευτελισμό ιδανικών και ιδεών, την απομυθοποίηση όλων εκείνων που στήριξαν κοινωνίες και ανθρώπους, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Αρκετοί ανάμεσά μας μάλιστα, εξακολουθούν να ζουν στο Α' μέρος.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού θα περπατήσει η μικρή μας ανθρωπότητα. Πάνω στα αγκάθια ή στα χαλίκια, πάνω στο νερό (πού τέτοιο θαύμα!) ή πάνω στα τσιμέντα, πάνω στα πτώματα άλλων ανθρώπων ή πάνω στις αμαρτίες τους, πάνω στα κάρβουνα, σαν αναστενάρισσα ή πάνω σε δασωμένο μονοπάτι, στρωμένο με φύλλα και παραισθησιογόνα μανιτάρια.

 Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι. Το ίδιο και οι αμαρτίες τους. Μπορεί να γίνουν θαύματα, μπορεί να μας πάρουν στο λαιμό όλους.

Υ.Σ. Το βιβλίο αξίζει μια καλή τύχη. Όμως σε τέτοιες μέρες και στα χρόνια που έρχονται (ήρθαν κιόλας) μιας απελπισίας χωρίς άκρες, δεν ξέρω αν μπορούν να γίνουν θαύματα πολιτισμού. Ο Αλεξίου, μάλλον είναι κι αυτός ένας Κιχώτης, ανάμεσα σε άλλους, πολλούς-λίγους, δε βάζει το μυαλό μου, κάνει αυτό που τάχθηκε.
Μπορούσα-ειλικρινά-να πω κι άλλα για το βιβλίο, αλλά προτιμώ να το αφήσω ως θολή, όμορφη ανάμνηση στο μυαλό μου κι έναν μοναχό, με χωριάτικη προφορά να μου φωνάζει: "Τ'ν αγαπούσ'!"
Εσείς διαβάστε και αποφασίστε μόνοι σας.............

Ποτέ την Κυριακή

Μετά την Κυριακή του Ασώτου (Άσωτο ελληνικό έθνος!), της Απόκρεω (α ρε Καρναβάλια μικροαστοί!), έφτασε και η Κυριακή της ξεφτίλας. Ο Γιωργάκης μπρος στις κάμερες "απαιτεί σεβασμό!". Ως και ο μικρός μου γιος γέλασε!!!!
Ο περίγελως περιοδεύει πάλι! Οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί, δεν τις ανακοινώνουν ώστε να οπλιστεί το τραπεζικό και χρηματιστηριακό περιβάλλον των εύρωστων κρατών και ο πρωθυπουργός μας δηλώνει "δε με βρίσκει σύμφωνο το κούρεμα". Και ποιος σε ρώτησε ρε μεγάλε;;;;;; Εσύ απλά βρίσκεσαι στην καρέκλα, να μη κρυώσει ο απαυτός σου, γιατί το προεδρικό αεροπλάνο έμεινε από πετρέλαιο καθώς δεν εκτελωνίστηκε εγκαίρως, γιατί σου 'πε ο Βαγγέλης "κάτσε ρε Γιωργάκη, κάτσε να μην κουράζεσαι, είσαι και ψηλός".
Ένας δημοσιογράφος το περιέγραψε ως "Ματάκια δεν έχω καλέ, βοηθείστε καλοί κύριοι" έκκληση ενός πρωθυπουργού. Ο οποίος πάει με "καμμένα" όλα τα διαπραγματευτικά του χαρτιά για να αποδείξει ακριβώς αυτό. Ότι όλα έχουν καεί και θέλουμε τον πυροσβέστη. Κι ενώ τον ικετεύουμε ουσιαστικά, εμείς βγάζουμε και γλώσσα. "Δεν έχει το δικό μου διαμέρισμα μόνο πυρκαγιά, όλη η πολυκατοικία καίγεται, μην ασχολείσαι μαζί μου, δες και τους άλλους" Και μένει ο πυροσβέστης (ο οποίος δεν "καίγεται" και πολύ να σε βοηθήσει) σαν αμήχανος μπρος στην απύθμενη ..βλακεία να τη πω, κουτοπονηριά να τη πω, στρίβειν δια του εμπρησμού να το πω, πάντως η παιδιαρίστικη συμπεριφορά δεν ξεφεύγει από κανένα μάτι. Τα παιδία παίζει, οι Τραπεζίτες παίζει, οι Κλειδοκράτορες των ομολόγων παίζει, οι Πρύτανεις-Συμβουλάτορες των Υπουργείων Οικονομικών των ευρωπαϊκών χωρών παίζει, γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Γιωργάκης.
Κι όπως το παιδί που τρώει τις σφαλιάρες στο "τζιζζ", κάποια στιγμή αγριεύει και γυρνάει με ύφος άκρως τρομακτικό : "Μη βαράτε όλοι μαζί γιατί θα φύγω από το παιχνίδι, σας το λέω;;;". Και οι άλλοι, τάχα πικραμένοι λένε: "Όχι ρε μη φεύγεις, δύσκολα βρίσκεις στις μέρες μας τέτοιο καρπαζοεισπράχτορα. Έλα κάθησε λίγο ακόμα, να ρίξουμε κανα δυο σβουριχτές ακόμα και μετά όποτε αποφασίσεις, φύγε!!!!!"

Λοιπόν ήρθε και η Κυριακή που περιμέναμε, θα φύγει κι αυτή, θα έρθει και η Τετάρτη, θα φύγει παρομοίως. Εμείς εδώ! Να κοιτάμε το ντεπόζιτο του πετρελαίου, να κοιτάμε το πορτοφόλι, να ψάχνουμε για κανα ξεχασμένο ψιλό σε καμιά τσέπη από πέρσι, να ξαναματαδούμε το ημερολόγιο, πότε λήγει ο λογαριασμός.
Και να 'χουμε κι από πάνω να ακούμε και το Βενιζέλο ότι "δεν είναι πλέον πρόβλημα της Ελλάδος, αλλά της Ευρώπης !!!!!!". Και να ακούμε ειδήσεις ότι έκαψαν την Η' και Ζ' ΔΟΥ Αθηνών, τελείως τυχαία.....
Πόσο θέλει να σου χαλάσει μια Κυριακή.
http://youtu.be/LGWSHcZ0Kn4


Υ.Σ. Οκ, ας μην το παρατραβάμε, δεν φτάσαμε ακόμα στις 21/12/2012! Μια Κυριακή απλώς ήταν. Αλλά με τι background όμως......

Η σκηνή (η πολιτική, αλλά και το σκοινί) θα τον αντέξει;

 Αυτόν τον άνθρωπο, τον ξέρει όλη η Θεσσαλονίκη, από τις ένδοξες μέρες της δεκαετίας του ΄80. Παρελθόν, παρόν, για μέλλον δεν ξέρω. Οι συναλλαγές του με οικογένειες, τζάκια και συμφέροντα, δεν είναι από μόνες τους ενοχοποιητικές. Αυτό που το στιγματίζει είναι το απύθμενο θράσος του να νομοθετεί "ασυλίες" για τον εαυτό του ως διαχειριστής, αλλά και για ανθρώπους που "βγάζει μάτι" η διαπλεκόμενη σχέση τους μαζί του. Res ipsa loquitur! Άνθρωποι σαν κι αυτόν σε πόστα όπως αυτό της Δικαιοσύνης, της Εθνικής Άμυνας, των Οικονομικών, μπορούν να κάνουν (κι έχουν κάνει) τρομερή ζημιά. Γνωρίζω προσωπικά (αλλά θα επιλέξω να μην τα αναφέρω) καταστάσεις από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν με επιχειρηματίες της Θεσσαλονίκης, που τον επιχορήγησαν και εισέπραξαν ανάλογα ή και πολλαπλώς μεγαλύτερα οφέλη. Θα πεις σιγά τα ωά, ο μόνος ήταν;;; Αλλά σίγουρα, μαζί με κανα δυο άλλους, είναι κομμάτι ενός "πολιτικού τσιμέντου". Ένα τσιμέντο, που έχει επιβιώσει των εποχών, ενώ άλλοι έχουν εξαφανιστεί από προσώπου καναλιών, που έχει ξεπεράσει πολιτικές ξεφτίλες όταν τα 'βαζε με τον απείρως βλακωδέστερο ΓΑΠ και έχανε, που έχει καταφέρει τον ηλίθιο ελληνικό λαό να ξεχάσει το τι έχει κάνει παλαιότερα με τις πλάτες των Μπακατσέλων, που έχει διαστρεβλώσει τα πάντα με τη ρητορική του, που έχει καταπλακώσει (είναι και θεόχοντρος, δεν του είναι δύσκολο!) με τα νομικίστικα κόλπα του κάθε έννοια επιχειρηματολογίας και αντίθετης άποψης. Και φυσικά, σαν κάθε αλητοθρασίμι του πεζοδρομίου, βγαίνει κι από πάνω, μας τη λέει κιόλας!! Δε δίνει λόγο σε κανέναν και για τίποτα (βλ. και παρακάτω), δεν απολογείται ποτέ, κατάφερε κι έγινε χαλίφης στη θέση του χαλίφη, διακατέχεται από μεγαλομανία και φυσικά ακολουθεί μια επιθετική οδό προς κάθε αντίθετη γνώμη. Και μεις τον ακούμε σαν ένοχοι, που μας έκαναν να νοιώσουμε και σαν αδύναμοι, (που πιθανόν να είμαστε) μπροστά του. Τι μπορείς να κάνεις σε έναν ιπποπόταμο, αναρωτιέται ο Αρκάς (να μη θεωρηθεί δυσφήμιση παρακαλώ, άλλος το είπε όχι εγώ).



















Όλοι μιλάνε για το ελικόπτερο του Παπανδρέου. Τα ακούει αυτά ο Βαγγελάκης και χαίρεται από μέσα του. "Πάλι θα τη σκαπουλάρω εγώ!!!!!!".....................

Επιστολή Βαξεβάνη προς Βενιζέλο (αναδημοσίευση από tvxs.gr , πάλι!)

tvxs.gr/node/73348


Κύριε Βενιζέλο,
Αυτά που σας  γράφω τα ξέρετε και εσείς και  εγώ. Τα υποψιάζεται, φαντάζομαι, πλέον και ο κόσμος. Θα περιοριζόμουν στην “αντιπαράθεσή” μας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, αν δεν μου πατούσατε τον “κάλο” με αυτό το “είσαι δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης και πληρώνεσαι από τον ελληνικό λαό”. Εύχομαι να μην εννοείτε αυτό που όλοι κατάλαβαν.
Είμαι λοιπόν δημοσιογράφος και αυτή την εποχή τυγχάνει να εργάζομαι στη Δημόσια Tηλεόραση και όχι Κρατική, όπως την αποκαλείτε εσείς. Έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό, γιατί αντικατοπτρίζει την αντίληψη που έχει ο καθένας για την ΕΡΤ. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εξουσία. Αυτή είναι η υποχρέωσή μου, άσχετα αν αυτό δεν σας αρέσει. Το γεγονός επιπλέον πως “με πληρώνει ο ελληνικός λαός” είναι μια ακόμη ευθύνη για μένα, καθώς πρέπει να “αξίζω το μισθό μου”. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως και τους δυο μας πληρώνει ο ελληνικός λαός. Εσάς από το 1989, εμένα για τα 2-3 χρόνια που είμαι στην ΕΡΤ.
Το δεύτερο που ακούστηκε ως απειλή σε αυτή την  εκπομπή είναι πως θα δημοσιοποιήσετε το πόθεν έσχες των δημοσιογράφων. Αμήν! Προς το παρόν δημοσιοποιήστε στο ίντερνετ το πόθεν έσχες των βουλευτών, όπως ορίζει ο νόμος 3979 του 2011 (νόμος Ραγκούση), γιατί ως την ώρα που σας γράφω είσαστε παράνομοι. Θα πρότεινα επίσης να ελέγξετε το “πόθεν” και όχι το “έσχες” των εκατομμυριούχων βουλευτών και βεβαίως να το φορολογήσετε. Είναι πιο ηθικό και αποδοτικό από το να κόβετε συντάξεις των 300 ευρώ. Δεν κατηγορώ κανέναν Έλληνα πολιτικό για κλέφτη. Αλλά ξέρετε τα περί της γυναικός του Καίσαρα. Αν και στην ελληνική Βουλή δίνεται η εντύπωση πως ο Καίσαρας είναι η γυναίκα του βουλευτή, που απλώς έτυχε να έχει προίκα.
Πάμε τώρα στα πιο  δύσκολα. Κύριε Βενιζέλο, είσαστε μια πολύ σημαντική μονάδα αυτού που ονομάζουμε πολιτικό σύστημα. Του συστήματος που ευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό, γι αυτό που είναι η χώρα. Μας αρέσει να μιλάμε αορίστως γι αυτό, αλλά εγώ έχω μάθει να μιλώ συγκεκριμένα. Στα υπουργεία που υπηρετήσατε, τα νομοθετήματά σας (ναι, ξέρω είναι της Βουλής, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) τα συναντώ συνεχώς σε έρευνές μου, ως “ασπίδα προστασίας” του πολιτικού συστήματος και του ζωτικού του χώρου. Ο νόμος “περί ευθύνης υπουργών”, περί μη ευθύνης δηλαδή, είναι δικό σας δημιούργημα. Αυτό το έκτρωμα που οδηγεί στην ατιμωρησία, που μετρά την παραγραφή όχι με χρόνια αλλά (άκουσον άκουσον) με θητείες στη Βουλή, που είναι μια πρόκληση για την κοινωνία. Αυτό το νόμο χρησιμοποίησε ο κύριος Καραμανλής για να παραγράψει τα αδικήματα των υπουργών του στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου και όχι μόνο.
Δικός σας νόμος είναι και αυτός που ορίζει τα περί λειτουργίας των καναλιών. Σε όλη τη χώρα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε περίπτερο χωρίς άδεια. Μπορούν όμως τα κανάλια. Αυτά τα κέντρα εξουσίας, λειτουργούν με προσωρινές άδειες. Έτσι καναλάρχες και κυβερνήσεις μπορούν να αλληλοεκβιάζονται και να “αυτορυθμίζονται”.
Δικός σας είναι ο νόμος που ρύθμισε τα χρέη των ΠΑΕ, δηλαδή Ανωνύμων Εταιριών, κάτω από την «λαϊκή απαίτηση» των οπαδών. Οι ΠΑΕ αυτές χρεώθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους (μέχρι και πλαστά τιμολόγια έκοβαν) και εσείς χαρίσατε τα χρέη. Τα κλεμμένα. Πήρατε δηλαδή τα δικά μου λεφτά και τα δώσατε στα λαμόγια και τις παράγκες.
Ας αφήσουμε το παλιό σας νομοθετικό έργο και ας πάμε στο δεύτερο. Δηλαδή στο Proton. Σημειώνω προκαταβολικά πως όλα τα στοιχεία δείχνουν πως είναι μια προσωπική σας μεθόδευση και όχι μια κυβερνητική απόφαση. Αυτό δεν έχει να κάνει με την δική μου “επιθετική σχεδίαση” αλλά με την πραγματικότητα. Στο υπουργικό συμβούλιο δεχθήκατε σφοδρή επίθεση για την υπόθεση Proton, αλλά προχωρήσατε.
Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία  αποκάλυψε πως τον Ιούλιο του 2011, πήρατε την απόφαση να δώσετε 100 εκατομμύρια από τα αδιάθετα του Δημοσίου στην Τράπεζα Proton του κυρίου Λαυρεντιάδη. Την εποχή εκείνη ο κύριος Λαυρεντιάδης και η Τράπεζά του ήταν υπό έλεγχο για υπεξαιρέσεις. Επίσης ο νόμος 2362/95 (νόμος που έγινε ακριβώς για να μην υπάρχουν σκάνδαλα Κοσκωτά) δεν επέτρεπε αυτή την χρηματοδότηση. Τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους με επιστολή τους σας είχαν πει πως αυτό είναι παράνομο. Εσείς όμως το κάνατε. Στην εκπομπή είπατε πως η απόφαση αυτή των στελεχών του Λογιστηρίου του Κράτους «ήταν παράνομη γιατί δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα» Πρωτοτυπία νομική. Κάτι είναι ή όχι παράνομο, με βάση το αν συμπορεύεται με το νόμο και όχι με την κυκλοφορία των εφημερίδων. Πέρα βέβαια από το γεγονός πως όταν σας κοινοποιήθηκε η διαφωνία, δεν είχε δημοσιευτεί σε καμιά εφημερίδα. Ο παράνομος ήσασταν εσείς, με βάση το νόμο του 1995.
Αυτό το ξέρατε καλά. Γι αυτό προχωρήσατε σε ένα άλλο «νομοθέτημα». Σε άσχετο νόμο, τον 4002/2011 προσθέσατε άρθρο που σας αμνηστεύει προκαταβολικά. Νομοθετήσατε δηλαδή πως αν πρόκειται για θέματα συστημικής ευστάθειας των Τραπεζών, έχετε το δικαίωμα να πάρετε αποφάσεις χρηματοδότησης των Τραπεζών. Αυτό το «συστημικής» είναι μια νέα εφεύρεση. Μάλιστα ο νόμος φροντίζει να αμνηστεύσει τους υπουργούς Οικονομίας (και εσάς βέβαια) από το 1997. Γιατί από το 1997; Είχαμε συστημική αστάθεια από τότε ή παρουσιάζει αστάθεια κάποιος υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη;
Αφού δώσατε τα 100 εκατομμύρια  τώρα χρεώνετε το Δημόσιο με άλλα 800 για την κρατικοποίηση της  Τράπεζας. Η πτώση βεβαίως της Τράπεζας Proton δεν έχει καμία σχέση με την κρίση. Είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης της από τα αφεντικά της. Επιχορηγούσαν τον εαυτό τους. Αντί να ασκήστε έλεγχο (με την Τράπεζα της Ελλάδας, (άλλη μεγάλη αμαρτία μια ιδιωτική Τράπεζα που εμφανίζεται ως θεσμικό όργανο του κράτους) τους χρηματοδοτήσατε και τελικώς μας τα φορτώσατε στην πλάτη.
Αλλά δεν σταματήσατε  εκεί. Ο κύριος Λαυρεντιάδης, ο οποίος φέρεται να έχει καταχραστεί 51 εκατομμύρια, δεν θα πάει φυλακή. Δεν θα υπάρξει καν ποινική δίωξη. Ο λόγος είναι ένας άλλος νόμος που έχετε ψηφίσει. Πάλι εδώ η υπογραφή σας. Με τον νόμο 3904/2010, θεσμοθετείτε το ακαταδίωκτο γι’ αυτούς που θα καταχραστούν χρήματα αλλά θα τα επιστρέψουν πριν διωχθούν ποινικά. Ετσι ο κύριος Λαυρεντιάδης, επιστρέφοντας τα 51 εκατομμύρια (αφού τα επένδυσε, κέρδισε απ αυτά ή οτιδήποτε άλλο) δεν διώκεται. Πρόκειται για μία ακόμη νομική «επανάσταση» που γίνεται με το πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών. Ως πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, γνωρίζετε πως κατά καιρούς νόμοι για «αποσυμφορήσεις» κρύβουν την απελευθέρωση ολίγων επωνύμων που καταδικάστηκαν. Έτσι στο παρελθόν έχουν αποφυλακιστεί, «για την αποσυμφόρηση του σωφρονιστικού συστήματος» ο Μάκης Ψωμιάδης, ένας καναλάρχης και κάποιοι απατεώνες δικηγόροι εκ Θεσσαλονίκης…
Μπορώ να σας πω πολλά ακόμη. Πολλά, τα οποία είναι η δουλειά μου να σας τα πω. Πώς τα λένε στα δικαστήρια στις αγωγές κατά δημοσιογράφων (άλλος δικός σας νόμος); «Γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις». Αυτό ακριβώς κάνω. Ένας λόγος παραπάνω γιατί πληρώνομαι «από τα λεφτά του Ελληνικού Λαού», όντας εργαζόμενος στην πολύπαθη Δημόσια Τηλεόραση που οι κυβερνήσεις θεωρούν τσιφλίκι τους. Θα σας παρακαλούσα να το σεβαστείτε. Και να σπαταλήσετε λίγη από την φημολογούμενη ευφυΐα και ρητορεία σας, να μου απαντήσετε. Γιατί αυτή είναι η δικιά σας υποχρέωση. Εκτός αν προτιμάτε να με απολύσετε.



 Πολλά κιλά καρύδια ο Βαξεβάνης, όπως είπε και κάποιος στο fb. Το φοβόμουνα ότι αυτός ο τύπος θα βρει το μπελά του, αλλά τώρα σιγουρεύτηκα. Από την άλλη, καλά που υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, που με τη σιγουριά της δημοσιογραφικής ταυτότητας (και να τον απολύσουν, θα βρει οπωσδήποτε δουλειά στο ΣΚΑΙ), αλλά και με τη δύναμη των στοιχείων, κάνουν έρευνες, διεισδύουν, ξεψαχνίζουν υποθέσεις και προπαντώς λειτουργούν σαν καμήλες. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΝΕ! (Όχι σαν κι εμάς τα χρυσόψαρα, που χωρίς αποδείξεις πελαγοδρομούμε, πάμε-ερχόμαστε, ξεχνάμε-ξαναψηφίζουμε).
Πόσοι τέτοιοι όμως υπάρχουν; Ο Βαξεβάνης, ο Κουβαράς, και κανα δυο ακόμα (ο Αυγερόπουλος δε θέλει ακόμα να καθαρίσει την εγχώρια κόπρο του Αυγείου, προτιμά τα ποτάμια της Νιγηρίας, και μεταξύ μας, πολύ καλά κάνει). Και οι υπόλοιποι που δε μιλάμε, ενώ ξέρουν; Προφανώς είναι πληρωμένοι ή απλά φοβούνται. Λίγο πράγμα είναι;; 
Ο εκφοβισμός ήταν πάντα το πιο ισχυρό εργαλείο ενός bully. Οι Δικαστές δικοί τους είναι, ένα με τη φάρα, συνταγματολόγοι γαρ, Λοβέρδοι, Βενιζέλοι. Ποιος θα υποστηρίξει τους "κατάπτυστους" δημοσιογραφίσκους, με τη ρετσινιά δεκαετιών πάνω τους;; εδώ την Αντωνία Ηλία έχουν ελεύθερη, απείραχτη, ανέγγιχτη, τον Ψωμιάδη θα έπιαναν;;; Εδώ ολόκληρος Τεγόπουλος δεν μπόρεσε να στριμώξει τον Κόκκαλη (κουμπάρο του Πάγκαλου, βεβαίως-βεβαίως), θα μπορέσουν οι Βαξεβάνηδες να μας πείσουν ότι και μόνο που ανεχόμαστε να μας μιλάει άνθρωπος σαν τον Βενιζέλο, είμαστε ήδη ξεφτιλισμένοι σαν έθνος και σα λαός;;;;
Κι όμως σ'αυτή τη χώρα, που τρώμε όπου φτύνουμε, όλα μπορούν να γίνουν.
Τα σκοινιά δε φτάνουν, οι κόμποι είναι χαλαροί, οι Δήμιοι απεργούν,
Παραγραφή εδώ και τώρα, όπως πάντα.......................

Υ.Σ. Ρίξτε και καμμιά ματιά κι εδώ (να μην ξεχνάμε και τους Αλαφούζους)

Είναι η ασθένεια μια "λύση" για τον εγκέφαλο;

 Διαβάστε εδώ και σκεφτείτε!

tvxs.gr/node/72977

Μόνο έτσι για καρότο, αναδημοσιεύω
"......όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια. "

Οι θεμελιώδεις αρχές του Γκάντι

Κι επειδή μίλησα για την Ίντιρα, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον Μοχάντας ή Μαχάτμα.

(Δανεισμένο από .tvxs.gr)

 
Απέφυγε τον πλούτο χωρίς μόχθο, τη γνώση χωρίς χαρακτήρα, την πολιτική χωρίς αρχές, την απόλαυση χωρίς συναίσθημα, το εμπόριο χωρίς ήθος, την επιστήμη χωρίς ανθρωπιά και την
αγάπη χωρίς θυσία.

Άλλαξε τον εαυτό σου  

“Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.”

“Ως ανθρώπινα όντα, η μεγαλοσύνη μας κείται όχι τόσο πολύ στην ικανότητά μας να αναμορφώσουμε τον κόσμο – αυτός είναι ένας μύθος της ατομικής εποχής - όσο στο να αναμορφώνουμε τους εαυτούς.»

Εσύ έχεις τον έλεγχο

“Κανείς δεν με βλάπτει χωρίς την άδειά μου.”

“Το τι νιώθεις και πως αντιδράς σε κάτι, εξαρτάται πάντα από σένα. Μπορείς να επιλέξεις τις σκέψεις, τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά σου σχεδόν στα πάντα. Κανείς εκτός από σένα δεν μπορεί να ελέγξει πως εσύ νιώθεις.”

 Συγχώρεσε

“ Ο αδύναμος δεν μπορεί να συγχωρήσει . Η συγχώρεση είναι ιδιότητα των δυνατών.”

“Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού, καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμο τυφλό.”

“Το να πολεμάς το κακό με κακό δεν βοηθά κανέναν. Αν δεν συγχωρείς, τότε αφήνεις το παρελθόν και κάποιον άλλον να ελέγχει πως νιώθεις. Συγχωρώντας, απελευθερώνεσαι από αυτά τα δεσμά και τότε μπορείς να συγκεντρωθείς ολοκληρωτικά στον επόμενο στόχο σου.”

 Χωρίς δράση δεν πας πουθενά

“Ένα γραμμάριο πράξης αξίζει περισσότερο από τόνους διδασκαλίας.”

“Χωρίς δράση λίγα μπορούν να γίνουν. Το διάβασμα και η μελέτη μπορεί να δώσει κυρίως γνώση. Πρέπει να δραστηριοποιηθείς για να μεταφράσεις τη γνώση σε αποτελέσματα και κατανόηση.”

 Πρόσεχε τη στιγμή

“Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. Με απασχολεί να νοιάζομαι για το παρόν. Ο Θεός δεν μου έχει δώσει έλεγχο των στιγμών που θα έρθουν.”

“Ο καλύτερος τρόπος να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση, που συχνά μας σταματάει από τη δράση, είναι να μένεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να έχεις αποδοχή.
Όταν είσαι στην παρούσα στιγμή, δεν ανησυχείς για την επόμενη την οποία δεν μπορείς να ελέγξεις ούτως ή άλλων. Έτσι, η αντίσταση για δράση από σένα –που προέρχεται από την προβολή αρνητικών μελλοντικών συνεπειών ή από αποτυχίες στο παρελθόν- χάνει τη δύναμή της, και γίνεται ευκολότερο και να δράσεις και να μένεις συγκεντρωμένος στη στιγμή ώστε να αποδίδεις καλύτερα.”

Ο καθένας είναι άνθρωπος

“Υποστηρίζω ότι είμαι ένα απλό άτομο υποκείμενος στα λάθη όπως κάθε θνητός συνάνθρωπός μου. Ξέρω όμως, ότι έχω αρκετή ταπεινότητα να ομολογήσω τα λάθη μου και να παλινωδήσω.”

“Δεν είναι σοφό να είσαι σίγουρος για τη σοφία κάποιου. Είναι υγιές να θυμάσαι ότι ο δυνατός μπορεί να εξασθενήσει και ο σοφός να σφάλλει.”

Έχε επιμονή

“Πρώτα σε αγνοούν, μετά γελάνε μαζί σου, ύστερα σε πολεμούν, έπειτα νικάς.”

“Να είσαι επίμονος. Με το χρόνο η αντίσταση γύρω σου θα φθίνει και θα μικρύνει.
Βρες τι αληθινά σου αρέσει να κάνεις. Τότε θα βρεις το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίζεις.“

Δες το καλό στους ανθρώπους και βοήθησέ τους

“Κοιτάζω μόνο τις καλές ποιότητες των ανθρώπων. Μιας και δεν είμαι αλάνθαστος ο ίδιος, δεν τολμώ να εξετάζω τα σφάλματα των άλλων .”

“Υποθέτω ότι η αρχηγική ικανότητα είχε να κάνει κάποτε με τη μυική δύναμη, όμως σήμερα έχει να κάνει με την ικανότητα να τα πηγαίνεις καλά με τους άλλους.”

“Υπάρχουν πάντα καλά στοιχεία στους ανθρώπους και υπάρχουν πράγματα που δεν είναι τόσο καλά. Όμως μπορείς να επιλέξεις σε τι να επικεντρωθείς . Αν θέλεις βελτίωση, τότε η επικέντρωση στα καλά των ανθρώπων είναι μία χρήσιμη επιλογή. Κάνει τη ζωή πιο εύκολη και οι σχέσεις γίνονται πιο ευχάριστες και θετικές.”
“Έτσι, γίνεται ευκολότερο να παρακινείς τον εαυτό σου να βοηθάς τους συνανθρώπους σου και να τους δίνει αξία, που κάνει όχι μόνο καλύτερη τη ζωή τους, αλλά σιγά-σιγά τείνεις να παίρνεις πίσω αυτό που δίνεις. Και τα άτομα που βοηθάς νιώθουν την τάση να βοηθούν άλλους ανθρώπους. Έτσι δημιουργείται μία ανοδική σπείρα θετικής αλλαγής μου μεγαλώνει και ισχυροποιείται.”

 Να συνδέεσαι, να είσαι αυθεντικός να είσαι ο αληθινός εαυτός σου

“Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέφτεσαι, λες και κάνεις, είναι σε αρμονία.”

“Στους ανθρώπους φαίνεται να αρέσει ένας τρόπος με σύνδεση και αυθεντικότητα. Και βρίσκεις μεγαλύτερη εσωτερική απόλαυση, όταν οι σκέψεις, οι λέξεις και οι πράξεις σου είναι ευθυγραμμισμένες. Νιώθεις δυνατός και καλά με τον εαυτό σου.”

Διαταγή = Πειθαρχία

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι (συνήθως). Αυτοί που δίνουν εντολές και αυτοί που τις εκτελούν. Αυτό αφορά το επίπεδο μιας οικογένειας, μιας μικρής επιχείρησης, μιας χώρας, ίσως και όλων των απανταχού δομών. Η ευπρέπεια και η ολοένα εξελισσόμενη ευγένεια της γλώσσας επιβάλλει να μην τις λέμε διαταγές, αλλά εντολές, παρακλήσεις, ή ό,τι άλλο σαβουαρ-βιβρ-ικό σκεφτείτε. Το γεγονός είναι ότι αυτοί που δίνουν μια διαταγή, δεν είναι απαραίτητα αυτοί που έχουν τη δύναμη. Ας πάρουμε όμως την στατιστική υπόθεση από την αρχή:
"Ποιοι είναι χρησιμότεροι σε μια κοινωνική πορεία βελτίωσης;; Οι πρώτοι ή οι δεύτεροι"
Θα πεις βέβαια "για κάτσε ρε μάγκα, όρισε πρώτα τις σταθερές, το πλαίσιο αυτής της κοινωνίας, βάλε παραμέτρους βελτίωσης και μετά ας δούμε ποιες μπορεί να είναι οι μεταβλητές σε μια αυστηρά δυαδική δομή ανθρώπων".....
Και έτσι απλά κι ωραία, αφού το θέμα πολυπλοκοποιήθηκε δεόντως και δεν μπορεί κανείς να απαντήσει ή να σχολιάσει, θα μπορούσε να ...λήξει η ανάρτηση, ίσως
............σε ένα άλλο ιστολόγιο.
Όχι όμως στο δικό μου!!!!!

Ο πεθερός μου (μεγάλη μορφή!) με έβαλε πάλι στην πρίζα της συζήτησης σήμερα το πρωί, με αφορμή ασήμαντο γεγονός. Αν ορίσουμε τη γενιά, ως διάστημα χρονικό, π.χ. δεκαετίας ή εικοσαετίας, θα πέσουμε έξω καθότι τα χρόνια φαίνεται να "τρέχουν" γρηγορότερα πλέον και μια γενιά π.χ. του 2000 έχει εικοσαπλάσια διαφορά με αυτήν του '90, απ'ότι έχει αυτή του '50 με του '60. Ας θεωρήσουμε απλά κι όμορφα, ότι μιλάμε για παππούδες, πατεράδες και γιούς.

Η σειρά των παππούδων-γιαγιάδων μου, και ας πάρω ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τον παππού της γυναίκας, τον παππού Γιάννη και τη γιαγιά μου, τη Μαρία, είχε και από τα δύο. Διαταγή και πειθαρχία στο ίδιο πακέτο. Είχαν μάθει να δίνουν διαταγές, ΜΟΝΟΝ όταν θα μπορούσαν και οι ίδιοι να τις εκτελέσουν. Αρχαιοελληνικώς ορμώμενοι, δηλαδή. Στη μακεδονική φάλαγγα, δεν μπορούσες να ήσουν ταγός, εάν δεν είχες τη δύναμη να κρατήσεις σάρισα ή να εκτελέσεις τις ίδιες ακριβώς ασκήσεις ή να δείξεις την ανδρεία που απαιτούσε η μάχη. Έτσι και οι "παλιοι", με πάτημα τις στερήσεις και τις σφαλιάρες, πρώτα δούλευαν και μετά διέταζαν, πρώτα έβαζαν οι ίδιοι τα χέρια τους στο χώμα και μετά έδειχναν στους άλλους πώς θα το κάνουν, πρώτα ίδρωναν, μάτωναν εκείνοι και μετά έδιναν οδηγίες. Το είδα με τα μάτια μου, διότι τους πρόλαβα. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος αλλαζονείας ή δοκησισοφίας. Καταλάβαινα ότι ήξεραν σχεδόν τα πάντα για το αντικείμενο που καταπιάνονταν, αλλά δεν ήθελαν να με μειώσουν, ούτε ζητούσαν τον-υποκριτικό πολλές φορές-θαυμασμό. Έκαναν αυτό που έπρεπε, έσκυβαν κεφάλι και με διακριτικό πάντα τρόπο, έδιναν το στίγμα "Σειρά σου...Τι περιμένεις;;". Δεν ξέρω, ίσως έπεσα και σε μετριοπαθείς προσωπικότητες, αν ζούσα στη Μάνη ή σε κανα σκληροτράχηλο χωριό της Πίνδου, να έλεγα άλλα.

Από αυτούς τους ανθρώπους ξεπετάχθηκαν τρία είδη (άντε πάλι η κατηγοριοποίηση, μανία σ'έγινε!!) ανθρώπων. Δύο είναι Αυτοί που με τους κόπους και τις θυσίες έγιναν σπουδαγμένοι, μορφώθηκαν σε Πανεπιστήμια, μπήκαν στην Παραγωγή με το πτυχίο ανά χείρας και με σακάκι/γραβάτα.
Και αυτοί που δεν μπόρεσαν να μορφωθούν, δεν τα 'παιρναν, δεν είχε σχολείο στο χωριό, κάποιο εμπόδιο τέλος πάντων. Αυτοί μπήκαν στην Παραγωγή από το πεζοδρόμιο. Φόρεσαν μια στολή εργασίας και ζούπηξαν το μυαλό τους, το πασάλειψαν με πονηριά και εφευρετικότητα και μίλησαν μια διαφορετική γλώσσα εμπορίου. Το κοινό και με τις δύο προαναφερθείσες ομάδες είναι ότι και οι δύο μπήκαν, άλλοι αργά άλλοι γρήγορα άλλο άμεσα, στην κατηγορία των Εντολέων. Είτε μέσω κομμάτων-πολιτικής-δημοσίων σχέσεων είτε μέσω αυτοδημιούργητων επιχειρήσεων είτε μέσω ακαδημαϊκών θέσεων είτε μέσω Στρατού (α ρε Ε.Σ., αθάνατε!)  είτε μέσα από θέσεις Δημοσιο-κένταυρων, τμηματάρχων, προϊστάμενων κι έτσι είτε μέσω επιστημονικότητας και "αξιοσεβάστου κοινωνικού κύρους", όλοι αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να γίνουν χειρωνάκτες, αφού δεν ήταν απαραίτητο, έδιναν εντολές, κατεύθυναν τα συνεργεία, διέταζαν υφισταμένους, βροντοφώναζαν και έτρεμε η γη, έδειχναν την κατεύθυνση στο άβουλο πλήθος, αυτοδιορίστηκαν αρχηγοί, στρατηγοί, άρχοντες, ηγέτες. Κάπου βέβαια ξεχάστηκαν ότι ίσως θα έπρεπε να αποδείξουν ότι αυτά που ζητάνε από τους άλλους μπορούν να τα κάνουν και οι ίδιοι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα σου απαντούσαν όπως απαντούσε και ο Σοπενχάουερ, όταν το ρωτούσαν "....γιατί ενώ ως υποστηρικτής της απαισιοδοξίας, του μηδενισμού και της ισοπέδωσης, δηλώνοντας ως "μόνη λύση την αυτοκτονία", δεν αυτοκτονεί ο ίδιος;;;;;;......", απαντούσε: "Όταν σας δείχνει κάποιος το δρόμο, περιμένετε να σας πάει και ο ίδιος αυτοπροσώπως εκεί;;;;;;" Σωστός!!! Σο' λέει, εγώ σε διατάζω να πας στη μάχη, μόνος, με ένα M1 απέναντι σε ολόκληρη διμοιρία. Περιμένεις να πάω κι εγώ;;; Και ποιος θα μείνει πίσω;;;;;;; Αυτοπροσδιορίζεται επομένως ως αναντικατάστατος και απόλυτα απαραίτητος, ενώ εσύ ως αναλώσιμος και μη αναγκαίος. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, αυτό το ανάγουν ως βιολογική, φυσική, (θεϊκή ίσως;), κοινωνική επιλογή. Έπρεπε να γίνει έτσι. Αλλιώς πώς;;;; θα σηκώσουν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι;;; Πρόκειται λοιπόν για μια γενιά ανθρώπων που διατάζουν, έχουν το πνευματικό υπόβαθρο να φτιάξουν λεφτά και περιουσίες, είτε με τον αγνό-αν υπάρχει τέτοιος-τρόπο των αυτοδημιούργητων, των επιχειρηματιών που βρέθηκαν στην κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος και φυσικά με το κατάλληλο μυαλό. (Κάπου εδώ μέσα ανήκει και ο πεθερός μου), είτε με το "βρώμικο". Με την πονηριά, την αμάχητη εξυπνάδα, τη μαγκιά του "έξυπνου" που πουλάει αέρα στα "κορόϊδα". Δε θέλω να επεκταθώ παραπάνω....αν και ειλικρινά μου είναι πολύ εύκολο.
Ξεχάσαμε ή μάλλον βάλαμε στην άκρη εκείνη την τρίτη μικρή κατηγορία που περισσεύει. Τους ανθρώπους της γενιάς πριν από μένα, που ούτε τρομερό μυαλό είχαν ούτε περιουσίες έκαναν ούτε πτυχία και Πανεπιστήμια ούτε γνωριμίες ούτε τίποτα. Απλά δούλευαν με τα χέρια τους, γενικά έκαναν ότι τους έλεγαν. Πειθαρχούσαν, συμβιβάζονταν, και πολιτικά κυρίως όμως κοινωνικά. Εδώ ανήκει ο πατέρας μου. Πάντα καθεστωτικός, πάντα με την υπαλληλική νοοτροπία, στην καλή τουλάχιστον εκδοχή της. Ακόμα και όταν πρόκειται για απλά, γεωργικά ζητήματα, ο πατέρας μου έπρεπε να ρωτήσει διακριτικά τη γιαγιά μου, την πεθερά του, την παλιότερη κοινωνικά αλλά αποφασιστικότερη και δυναμικότερη, η οποία πάντα τον κατεύθυνε με τρόπο που και να μην τον προσβάλλει σαν άντρα, αλλά και να φανεί ότι εκείνος το σκέφτηκε, να μην το καταλάβουμε εμείς, τα παιδιά.
Αν ντρέπομαι για τον πατέρα μου;;;; Όχι βέβαια, γιατί άραγε;;; Αφού κι εγώ ανήκω σε αυτήν την κατηγορία!!!! Η ομάδα των υπαλλήλων, που δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από τους τυφλοσούρτες, τα πρωτόκολλα, τη συντεταγμένη υπηρεσία. Είμαστε εμείς που ακολουθούμε τις εντολές, που πληρώνουμε φόρους, δεν αναρωτιόμαστε γιατί, που δεχόμαστε την ανωτερότητα των άλλων και παλεύουμε να τους "φτάσουμε". Απλώς κάποιοι έχουν μεγαλύτερη ικανότητα ανάλυσης, διορατικότερη σκέψη, εμπορικότερο μυαλό, μαθηματικότερη διάνοια. Αποδεκτόν!

 Αυτά μέχρι πριν από λίγο, μέχρι πριν που δούλευε το σύστημα εντολής-υπακοής, διαταγής-πειθαρχίας, μυαλό-υπάλληλος.

Κι ερχόμαστε στο ΣΗΜΕΡΑ. Στο ΤΩΡΑ.
Πού είναι όλοι αυτοί που είχαν τα μυαλά τα εμπορικά, τις διοράσεις, τα πτυχία, τις Επιχειρήσεις με τους απειράριθμους υπαλλήλους, πού είναι οι εργοστασιάρχες, οι καθηγητάδες, οι στρατηγοί οικονομιών, κρατών, αγορών και επιχειρήσεων;;
Πού δουλεύουν τώρα εκείνοι οι πειθήνιοι υπάλληλοι, οι εργάτες με σκυμμένο το κεφάλι, οι δε-ρωτάω-απλά-εκτελώ τύποι του μέσου εργαζόμενου;; Τι απέγινε η νοοτροπία του "το αφεντικό μου ξέρει!";;; Πόσο ανασφαλείς νοιώθουν τώρα με αυτήν την έλλειψη κεφαλών, ταγών, αρχηγών με αρχ......ηγικές τάσεις; Τα σωματεία και τα συνδικάτα μπορεί και να νοιώθουν περήφανα τώρα που μπορούν να ρίξουν μια επιχείρηση, ένας πρωθυπουργός μπορεί και να αισθάνεται ότι έσωσε μια χώρα, μια νοικοκυρά μπορεί να χαίρεται που της σβήνουν τα χρέη από τις πιστωτικές της κάρτες, ένας υπάλληλος του δημοσίου τομέα που του έδωσαν το δικαίωμα να κάνει χρήση της άδειας άνευ αποδοχών, ώστε να μπορεί να ψωμολυσσάει και στον ιδιωτικό....
Οι υπάλληλοι, οι εργάτες, οι χειρωνάκτες ή οι white-collar workers, οι πάσης φύσης υφιστάμενοι, με ή χωρίς αρμοδιότητες, αντιδρούν με τον κατεξοχήν τρόπο που διδάχτηκαν από τις δεκαετίες κοινωνικής και εργατικής αφύπνισης: Την απεργία, την κατάληψη, την επίσχεση, την στάση εργασίας, χίλια ονόματα για ένα πράγμα.
Οι "κεφαλές", τα "think-tanks", οι διευθύνοντες σύμβουλοι κάθε είδους και φάτσας, οι Πρόεδροι, οι Γραμματείς, οι Υφυπουργοί, οι Διευθυντές, οι Διαχειριστές, οι έχοντες κάθε πρωτοβουλία κινήσεων, καθότι ευρίσκονται ψηλά (χέσε ψηλά κι αγνάντευε, που λένε!!!) έχουν δει από καιρό ότι η παρτίδα στο σκάκι έχει χαθεί. Αλλά αντί αξιοπρεπώς να δεχτούν την ήττα, να πουν και στους φουκαριάρηδες που ακόμα νομίζουν ότι παλεύουν για να κερδίσουν κεκτημένα και περιουσίες, ότι "Ευτυχώς ή δυστυχώς (δεν ξέρω ακόμα!) επτωχεύσαμεν, χάσαμεν, ηττηθήκαμεν, μας έσκισαν τον πάτο, ηυτοκτονήσαμεν, αυτοπυροβοληθήκαμεν, δεν πταίει κανείς, αλλά και όλοι", αυτοί ....ακόμα συσκέπτονται!
Άρα για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό ζήτημα, να το μαζέψουμε λιγάκι, γιατί έχουμε και δουλειές. Zussamenfassung, λοιπόν.

• Μια διαταγή γίνεται για να εκτελεστεί, αλλιώς δεν έχει νόημα. 
• Κάποιοι μπορούν (και επιβάλλεται) να δίνουν τις διαταγές, αλλά θα πρέπει και να υφίστανται κριτική, συνέπειες και την ανάληψη της ευθύνης της απόφασης. Αν δεν τα καταφέρουν, αποδοχή της ζημίας, και έξοδος με ή χωρίς τιμωρία (Το Γουδί πολύ το αναφέρουν στα κανάλια, αλλά δε βλέπω φως)
• Οι άνθρωποι που θα εκτελέσουν τις εντολές, που θα εφαρμόσουν έναν νόμο, ένα διάταγμα, τη διαταγή, δεν είναι απαραίτητα ένας όχλος, άβουλος, τυφλός και άνευ λογικής. Σπάνια και υπό ειδικές συνθήκες, μπορεί και να λειτουργήσουν, όντας υπάλληλοι, ως διαμορφωτές μιας γραμμής, μιας ηθικής, κοινά αποδεκτής και από τους ιθύνοντες.
• Πάντα πίστευα και πιστεύω στην Ιεραρχία. Στην Ιεραρχία ανθρώπων και θεσμών, στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων, στην Αρχή, στην Άρχουσα Πίστη στον Άνθρωπο, στην Αρχηγία (όπως οι άλλοι αποκαλούνται "μεγάλε" και "μεγάλε", εγώ τους φωνάζω "Αρχηγέ"). Οι Αρχές υπάρχουν de facto, κάποιοι το αποδέχονται, αλλά κάποιοι όχι. 
• Η γκρίνια και η άρνηση, δεν εμπεριέχουν δημιουργικότητα. Αλλά και φωνή δεν είναι η σιωπή. 
• Η κοινωνία δεν έχει βάλει, και ούτε πρόκειται να βάλει στόχους. Παραμένοντας ανομοιογενής, χαίρεται αυτή την ανομοιομορφία της, γιατί δε χρειάζεται να εναρμονιστεί με κανέναν, ούτε με τις αξίες των προηγούμενων γενιών, ούτε με τις τωρινές. Άρα η βελτίωσή της παραμένει ένα διφορούμενο θέμα, που άλλοτε κινείται από σοσιαλιστικές ή πρωτοκομμουνιστικές απόψεις= ο Λαός, η Λαοκρατία, κτλ, και άλλοτε από την βιολογική αποδοχή της κτητικότητας του ανθρώπου=Κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα.
• Μπορεί κάποιος να ζήσει, να επιβιώσει έστω, εάν δεν έχει υψηλές σκέψεις, πολύπλοκες ιδέες, διορατικές απόψεις. Αυτός όμως που θα πρέπει να χορτάσει, μόνο με τα προηγούμενα, ίσως δυσκολευτεί λιγάκι. Τα χέρια μας τα έδωσαν για να κινούνται όχι μόνο πάνω σε ένα πληκτρολόγιο ή διπλώνοντας τα σε στάση σύσκεψης ή προσευχής. Πρέπει να φτιάξουν, να δημιουργήσουν, να σπάσουν πάνω στα ατσάλια και στα ξύλα, να κοπούν, να ξεσκιστούν, να ματώσουν, να επουλωθούν ή να μολυνθούν. Αλλιώς ας μπουν στο γύψο.
• Αυτός που αποχωρεί πρώτος μετά από μια ήττα είναι πάντα ο Στρατηγός, ο Προπονητής. Αυτός που θα αναλάβει την Ευθύνη, είναι εκείνος που διέταξε. Εκείνος που πληρώθηκε τα περισσότερα, σε εκείνον αντιστοιχούν τα περισσότερα, λάθη και αμοιβές. Εύκολη δουλειά δεν είναι. Μόνον οι πραγματικά άξιοι μπορούν να σηκώσουν τέτοιο βάρος. Και είναι συνήθως αυτοί που πέρασαν από όλες τις βαθμίδες, από όλα τα στάδια παραγωγής. Ξεκίνησαν από τα χαμηλά, έφαγαν σκατά και χώμα, μπήκαν στη μηχανή του κιμά, στην υψικάμινο και βγήκαν ατσάλινοι, έτοιμοι να δεχτούν τα χτυπήματα της Ευθύνης και την Ψυχρότητα της Διαταγής. Διατάζουν τώρα, γιατί ξέρουν πώς είναι. Το έκαναν και αυτοί.
• Τα στρατιωτάκια στο σκάκι, παλιά θεωρούνταν ως πιόνια χωρίς αξία, απλώς αναλώσιμα για να ανοίγουν δρόμο στα "μεγάλα και τρανά". Ακόμα και όταν μόνον αυτά είχαν τη δυνατότητα να μεταλλαχθούν σε μια π.χ. βασίλισσα, ή πύργο, όταν όμως έφταναν στο τέλος της γραμμής, στο τέλος του δρόμου. Ακόμα και τότε δεν είχαν αναδειχτεί, ως όφειλαν. Κάπου μεταβιομηχανικά, άλλαξε η μοίρα τους. Τα στρατιωτάκια έγιναν μέρος του σχεδίου. Δεχόντουσαν εντολές, τις ακολουθούσαν, αλλά απολάμβαναν μεγαλύτερης ενεργού δράσης και το σκεφτόσουν δύο φορές πριν τα θυσιάσεις. 
• Υπάλληλος ή αφεντικό, στρατιωτάκι η αξιωματικός, Βασιλιάς ή ζητιάνος, σκεπτόμενος ή μαχόμενος, όλοι συνυπάρχουν μέσα μας. Ξεχωρίζει η μία πλευρά, γιατί....έτσι βολεύει! Πρόβλημα δεν είναι η αποδοχή του χαρακτήρα ή της συμπεριφοράς. Πρόβλημα εμφανίζεται όταν παλινδρομεί η μία στάση έναντι της άλλης, πηγαινοέρχεται με ρυθμούς γρηγορότερους απ'ότι μπορεί να προσαρμοστεί η κοινωνία, που θέλει ξεκάθαρα αλλά και σταθερά role-models. Πες μου ποιος είσαι ή θέλεις μόνιμα να είσαι και αν μπορείς να παραμείνεις έτσι, ή αν μπορείς να αλλάξεις με ρυθμό φυσικό και ήρεμο, ώστε να καταλάβω πού θέλεις να πας (η Κοινωνία τα ρωτάει αυτά!!)
• Αν μπορούσαν να λυθούν διαμάχες και διαφωνίες με μια Εντολή ή μια Απόφαση, δε θα λεγόταν Ζωή, αλλά θα παίζαμε Μονόπολυ. Γι'αυτό ακόμα και η πιο σίγουρη θέση και στάση. δε συνάδει με τη Βιολογία του Ανθρώπου. Εξ' ου και η έννοια ρίσκο (ή risiko που λένε και οι Γερμανοί) εμπεριέχει περισσότερη αλήθεια από τη λέξη εγγύηση. Ποιος παίρνει όμως ένα ρίσκο, εν ονόματι όλων; Αυτός που τον ψηφίσαμε; Αυτός που αυτόκλητα αποκαλείται Σωτήρας ή Μεσσίας; Αυτός που τον αποδέχεται η λαϊκή βάση; Ποιος ρισκάρει, αν δεν είναι βαθειά τζογαδόρος; Οι Ιταλοί έβαλαν το Μαφιόζο τον Μπερλουσκόνι  να καθαρίσει με τη Μαφία. Ο Ρούσβελτ έβαλε τον Fitzgerald Κέννεντυ (τον πατέρα του JFK και του Robert) το μεγαλύτερο απατεώνα και κερδοσκόπο της δεκαετίας του '20, να καθαρίσει τη ζημία του κραχ. Εμείς ποιον θέσαμε ως Αρχή; Και ποιος κρύβεται ουσιαστικά πίσω του; Είναι οι Δύο Χοντροί ή υπάρχουν και άλλα "κεφάλια" με τρομερές Ιδέες και Λύσεις;; Είναι οι Κλέφτες μια λύση για την Ελλάδα;; Διότι καταλάβαμε ότι οι Ψεύτες μια φορά δεν είναι!! Και αν ανοίξει περισσότερο το κάδρο, ποιος διοικεί την Ε.Ε, ποιοι είναι οι Αρχηγοί, που ορίζουν, διατάζουν, διορίζουν;;; Μην είναι ο κυρ-Νίκος (όχι του Θόδωρα, ο άλλος, ο Σαρκοζέας), η κυρ-Αγγέλα, ο μαστρο-Ζαν-Κλωντ, ποια αφεντικά έχουμε και ακολουθούμε, ποιους εργοδότες, σε ποια σύμβαση έργου συμμετέχουμε, ποια είναι η Πολιτική της Εταιρείας, θα δούμε τον κόπο μας πού πάει;;;;;;;;;
• Για τον εαυτό μου αποδέχομαι πράγματα και καταστάσεις, που δεν μπορώ να τα δεχτώ για τους επόμενους. Υπάρχουν πίσω μας άνθρωποι, πιόνια και στρατηγοί, που περιμένουν να τελειώσει αυτή η παρτίδα, για να ξεκινήσει η δική τους. Γιατί τους καθυστερούμε;; Σφύριξε το, να τελειώνουμε. Αν χάσαμε, καλώς! Χρεωκοπία, Πτώχευση, Χασούρα, Φτώχεια, Πίκρα, Θάνατος, ο σώζων εαυτόν ας σώσει και καναν άλλον. Να μας το πείτε, να αλλάξουμε το χρόνο, να μπουν οι πίσω, που στριμώχνονται. Αν όμως υπάρχει ελπίδα, με μια Διαταγή να γυρίσουμε το παιχνίδι, ακόμα και στο 93', να μην το αφήσουμε ρε Αρχηγέ, να το σπρώξουμε λίγο, να ξεσκαρτάρουμε, να στριμωχτούμε κι εμείς κι εσείς, να πάμε λίγο πλάγια, λίγο κό'ψτο αλλιώς, λίγο από δω, λίγο από κει, να χωρέσουμε κι εμείς στο βάθρο.Αλλιώς θα είμαστε σαν τους Ρωμαίους στον Αστερίξ. Οι Αρχηγοί μας βαδίζουν μπροστά, χωρίς να τους νοιάζει ο κίνδυνος ή να μη γνωρίζουν τι εστί. Και εμείς από πίσω τους, που προφανώς καταλάβαμε πού μας πάνε, οι μπροστά φωνάζουν να μην σπρώχνουν οι πισινοί και οι πίσω φωνάζουν να μην τρέχουν οι μπροστινοί

Ας το κλείσω έτσι. Πήγε και 1:56, δουλειά δεν κάναμε, ασ'το για το απόγευμα. Μας κυνηγάει κανας Γαλάτης μήπως;;;;;;;!!!!!!!!
 

Το κοινωνικό συμβόλαιο

Αυτό που λένε Κοινωνία δεν υπάρχει.
Μ.Θάτσερ.

Αυτό που ζούμε σήμερα, πολλοί ιστορικοί π.χ. Mazower, αλλά και απλοί διανοητές (διαβάστε το έργο του Musil: Der Mann ohne Eigenschaften) το ονομάζουν κρίση του κοινωνικού συμβολαίου. Μεταπολεμικά ο παγκόσμιος καπιταλισμός μπόρεσε να ξαναχτίσει το λεγόμενο οικοδόμημα του δημοκρατικού έθνους-κράτους. Αφού ξεπέρασε τις μεγάλες αστάθειες της δεκαετίας του '70, για όσους θυμούνται, την πετρελαϊκή κρίση, τις μεγάλες αναταραχές στα εργασιακά συμβόλαια (απεργίες ανθρακωρύχων στο Ην.Βασίλειο), την ανησυχία για τις πρώτες περιβαλλοντικές συνέπειες της άκρατης ανάπτυξης, τα προβλήματα του πληθωρισμού, ήρθε και προσγειώθηκε ανώμαλα στα γκρεμισμένα τείχη του Βερολίνου. Αρκετές χώρες (ΌΧΙ η δική μας) προσπάθησαν να σφίξουν τη δημοσιονομική πολιτική, λόγω πληθωριστικών πιέσεων, με προσαρμογή της απασχόλησης σε πιο ελεύθερα ωράρια (βλ. θατσερικό πείραμα, το ανθεκτικό κράτος του Ρήγκαν, κτλ),,,,,,,,,,,,,,,,,,

θα επανέλθω στην ανάρτηση αργότερα. πάρτε το ως πρόλογο, ως τρέϊλερ ανάρτησης, ως προσεχώς. Συγνώμη και με το συμπάθειο δηλαδή!

Mit einen gebällten Faust, kann man keine Hände schütteln....

Ίντιρα Γκάντι.
"Με μια σφιγμένη γροθιά, δεν μπορεί κάποιος να σφίξει το χέρι του άλλου"

Να είμαστε όλοι μια γροθιά, λέμε συνήθως και τονίζουμε την αλληλεγγύη ως πρώτο και απαραίτητο στοιχείο διατήρησης του λεγόμενου κοινωνικού ιστού. Βέβαια, εμείς συντηρούμε τον ιστό, άλλες όμως είναι οι αράχνες που μας παγιδεύουν στον ίδιο μας τον ιστό.
Τι γίνεται όταν όμως δεν μπορούν τα δάκτυλα μιας κοινωνίας να ενωθούν (ή δεν τα αφήνουν;;;) σε μια κοινή προσπάθεια, σε μια κοινή γροθιά;; Τότε κατά μόνας ή και συντεχνιακά, γινόμαστε αυτοτελείς γροθιές και χτυπάμε ο ένας τον άλλον. Το "διαίρει και βασίλευε" κερδίζει και πάλι.

Η Γκάντι φυσικά εννοεί άλλα πράγματα. Μιλάει για την αμοιβαία χαλάρωση των δακτύλων, την αμοιβαία υποχώρηση, τον αμοιβαίο συμβιβασμό, το διάλογο, τη διαπραγμάτευση άνευ όρων και όλων των μερών της συζήτησης. Αυτό πάλι προϋποθέτει ηρεμία και στωϊκότητα, τα οποία έχουν χαθεί εδώ και δεκαετίες, μην πω αιώνες. Προσοχή μην μπερδέψουμε την αποχαυνωτική στάση του "ξαπλάρω και αυνανίζομαι με το τηλεκοντρόλ" με τα προηγούμενα.
Η ηρεμία και η ψυχική διάθεση να δεχτείς ό,τι σου πει ο άλλος, που δεν είναι πια "άλλος", είναι ο αδερφός, ο συνάδερφος, ο σύντροφος, έχει χαθεί.
Κάπου εκεί στη διάλυση των ψευδαισθήσεων των ιδεολογιών, στον εξευτελισμό λέξεων και αξιών, στην πλήρη διαστρέβλωση πανανθρώπινων αρχών, στην αναντιστοιχία λόγων και πράξεων, στην ανισορροπία φύσης και θέσης, κάπου εκεί βρισκόμαστε.
Ο Καθένας μας σφίγγει τη γροθιά του. Ποιος θα καθήσει να ακούσει ποιον; Ποιος θα δεχτεί κουβέντα από ποιον; Ποιος θα αποφασίσει για ποιους; Ποιος θα εκτελέσει εντολή από ποιον; (Θα αναφερθώ και αργότερα για αυτό το συγκεκριμένο)
Ποιον είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε μπροστά, τώρα που το μπροστά έγινε πίσω και το πίσω μπρος;; Ποιος μπορεί να αναλάβει την Ευθύνη τώρα, που δεν υπάρχει πεδίο ευθύνης να διοικηθεί; Σε ποιανού το μπαλκόνι μπορούμε πλέον να τρέξουμε και να χειροκροτήσουμε, να θαυμάσουμε το θάρρος και την ανδρεία να μας σώσει από τα δεινά;;
Η αγωνιστικότητά μαςθα εξαντληθεί στη σφιγμένη γροθιά και όχι στη χειραψία. Χορτάσαμε χειραψίες και χαιρετούρες, χτυπήματα στην πλάτη και "καλό κουράγκιο" από ξένους και εγχώριους ψεύτες. Να συμφωνήσω με το γείτονα που μέχρι πριν του χάραζα το αμάξι, γιατί μου έκλεβε τη θέση πάρκινγκ;; Να κάνω χειραψία με το συνάδελφο που κλέβει την Υπηρεσία; Να φιλήσω σταυρωτά τον Γενικό Γραμματέα, που θέλει να σώσουμε μαζί τον Κλάδο και από μέσα του λέει "Γεια σας κορόϊδα!";;;;
Η γροθιά κρύβει μίσος, ανάγκη για ξέσπασμα και καμμία διάθεση για αποδοχή απόψεων.
-Μόνο εγώ ξέρω τι τραβάω και κανείς δεν μπορεί να μου αλλάξει τη γνώμη.
Το έδαφος για μια συμφωνία, μια Νέα Συμφωνία Κοινωνικής Βάσης, πρέπει πλέον να είναι κατάξερο. Να ισοπεδωθούν π.χ. με μια πυρηνική έκρηξη, μεταφορικά προτιμότερο, όλα τα ψυχικά βαρίδια, να ξεσφίξουν οι γροθιές (ή μήπως σφίξουν περισσότερο;;;;!!!) και να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον, με τη γύμνια του ο καθείς, όπως μας γέννησε η μάνα μας, χωρίς τίτλους και οφίκια, χωρίς περιουσίες και ΑΦΜ, χωρίς πολυτέλειες, χρώματα κι αρώματα.
Στην παρούσα φάση της διατήρησης των κεκτημένων, που πρέπει όλα να παραμείνουν ίδια για μένα, αλλά να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, οι γροθιές κινούνται στον αέρα (καμμιά φορά κατεβαίνουν και σε κανα ζυγωματικό!) και δηλώνουν την αλλαγή, δια της ....μη-αλλαγής.
Ο άνθρωπος δεν προήρθε από την Ινδία (ή έτσι μας λένε τουλάχιστον). Εξελίχθηκε απ'τη ζούγκλα της Αφρικής. Εκεί σηκώθηκε, εκεί οπλίστηκε, εκεί πρωτοέσφιξε τη γροθιά του. Δε νομίζω ότι τη χαλάρωσε ποτέ αυτή τη γροθιά, πραγματικά. Ίσα-ίσα που μέσα από την πολιτισμική του πρόοδο ανά τους αιώνες, κατόρθωσε να μετατρέψει τη γροθιά σε εργαλείο κοινωνικότητας, κάνοντάς την χειραψία.  Πόσες φορές σας έχουν κάνει χειραψία, με τρόπο τέτοιο που σας σφίγγουν το χέρι, για να σας πονέσουν συνειδητά είτε δείχνοντας τη δυναμικότητά τους είτε για να σας δείξουν την ανωτερότητά τους;;;;
 Εξάλλου και το μπρα-ντε-φερ είναι ταυτόχρονα και γροθιά και χειραψία......!!!!
Στο κοινωνικο-πολιτικο μπρα-ντε-φερ που βιώνει η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο πλανήτης, οι αντίπαλοι
δεν είναι ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, η Δύση και η Ανατολή, η τάδε θρησκεία με την δείνα, ο άσπρος και ο μαύρος, ο Εβραίος και ο μη, η πλουτοκρατία και οι προλετάριοι.
Οι αντίπαλοι είναι δύο: Ο παλιός μας και ο μελλοντικός μας εαυτός. Το πείσμα και η αρνητική αύρα όλων ανεξαιρέτων των 6 δισεκατομυρίων κατοίκων της Γης είναι πολύ δυνατά και φαίνεται ότι κερδίζουν.
Κάποιος είχε ρωτήσει σε μια αίθουσα τοκετού, βλέποντας να γεννιέται ένα μωράκι: "Γιατί όταν γεννιούνται, τα νεογνά έχουν πάντα σφιγμένα τα χεράκια; Είναι το αντανακλαστικό της κάμψης των δακτύλων ισχυρότερο από αυτό της έκτασης;". Απάντηση επίσημη, επιστημονική υπάρχει προφανώς, αλλά εμάς μας νοιάζει (πάντα) η κοινωνική της προέκταση. Η κίνηση αυτή δηλώνει άμυνα, απέναντι στους καινούριους κινδύνους, απέναντι στο ξένο που έρχεται, μακριά από την ηρεμία της μήτρας. Είναι κίνηση συγκράτησης==από κάπου να πιαστώ, κίνηση κτητικότητας==δικό μου και δεν το αφήνω, ο κόσμος να χαλάσει, κίνηση πάνω απ'όλα σιγουριάς και εσωστρέφειας===δεν εμπιστεύομαι να σε πιάσω ούτε να σ'ακουμπήσω.
Και αφού περάσει τα όσα μύρια στο μάταιο τούτο κόσμο, κι έρθει η ώρα να "την κάνει", πρώτα έρχεται η χαλάρωση, σε λίγα λεπτά/ώρες έρχεται η νεκρική ακαμψία, το σφίξιμο εκείνο των μυών που δεν επιτρέπει ούτε σπιθαμή πλαστικότητας. Όπως και το μωρό, έτσι και ο γέρος, έρχονται και φεύγουν με τον ίδιο τρόπο. Κατουρημένοι πάνω τους και σφιγμένοι, αμυνόμενοι πάντα.
Και μετά, εκτός εάν επιλέξεις την καύση, η χαλάρωση θα έρθει δια της χημικής οδού. Να μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες.....
Νεκρικά άκαμπτοι λοιπόν πορευόμαστε με τις γροθιές και τα μυαλά μας σφιγμένα.
Αν ανήκεις στους αισιόδοξους, λες ότι η ανθρωπότητα μόλις γεννήθηκε και θα χαλαρώσει, πού θα πάει;;;
Αν δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία όμως, το τούνελ είναι μπροστά σου και ο Βεελζεβούλ είναι εκεί, στο τέλος του τούνελ, και περιμένει να σε βγάλει στην εφεδρεία σου, εσένα και όλα αυτά τα 6 δις.
Ας μη λυπόμαστε όμως, Τουλάχιστον μια αποζημίωση την πήραμε. Είναι αυτό που λέμε ότι κάπου χρειάστηκαν και εκείνες οι γροθιές: " Έφαγα ένα ξύλο, πού να στα λέω, αλλά έδωσα κι εγώ καμμιά ξόφαλτση!!".
Εξάλλου, αν ο παλιός μας εαυτός είναι που βγαίνει σε εφεδρεία, άρα κερδίζει ο νέος στο μπρα-ντε-φερ, που λέγαμε, μήπως τελικά αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο;;;;;;;;
Μα φυσικά, όπως ο απαισιόδοξος είναι ο καλά ενημερωμένος αισιόδοξος, έτσι και ο αισιόδοξος είναι ο μεταφυσικός απαισιόδοξος. Απ'το σάπιο φυτρώνει ο βλαστός, απ'την κοπριά το λουλούδι και από το φέρετρο (το κοινωνικό, εννοείται) ο καρμικός, μετεμψυχικός, μετενσαρκικός, άυλος, κόσμος μιας συμπαντικής δικαιοσύνης και αλήθειας.

Υ.Σ.
Μέχρι ένα σημείο καλά πήγαινε, αλλά μετά το τράβηξα λίγο παραπάνω, έτσι;;;;;;;;;; Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς μόνο εγώ και ο Βεελζεβούλ θα το διαβάσουμε!!!!!!!

Wer Wind sät, wird Sturm ernten

Μη νομίζετε ότι ήρθε έτσι ξαφνικά έτσι η μεταστροφή

"Das geht nicht" είναι η φράση που συζητιέται. Δεν πάει, σημαίνει δεν κουνιέται, δεν ξεκολλάει, δεν αλλάζει. Όλη η χώρα, όλοι μας, ο καθένας από μας, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Έτσι άκαμπτοι και αγκυλωμένοι θα σβήσουμε. Εμείς που κουνιόμαστε και λυγιόμαστε στα μπουζουκτσίδικα και στα τσιφτετελάδικα της χώρας, επιδεικνύοντας κοιλιές και μούρη, στην πραγματικότητα είμαστε πακτωμένοι και ακούνητοι, σαν αρχαιοελληνικά αγάλματα. Εκείνα βέβαια φτιάχτηκαν ακίνητα, αλλά με τέτοια τέχνη (μνημειώδης η πλαστικότητα των Αρχαίων μας γλυπτών), που μοιάζουν ζωντανά. Αντίθετα εμείς φτιαχτήκαμε ζωντανοί, αλλά απονεκρωθήκαμε σε τριάντα χρόνια. Μουμιοποιηθήκαμε, πιάσαμε αράχνες. Ολόκληρες γενιές ανάπηρες, καθηλωμένες, στατικές, χωρίς καμμία διάθεση αλλαγής και κίνησης, πέραν ίσως του αντίχειρα στο τηλεκοντρόλ ή προσφάτως, των δύο αντιχείρων στα SMS και στα gamepads.

Ανεξέλικτοι, πρωτόγονοι, Homo Grecus bouzoukovious, λικνιζόμαστε στα κλαρίνα και στα τέλια, μόνο για τη φιγούρα, την εκτόνωση. Μόλις έρθει στην κουβέντα η έννοια της δουλειάς, της παραγωγής, της παραγωγικότητας, της απόδοσης, της σύνδεσης αμοιβής/έργου, της ευθύνης, η λέξη-κλειδί, η απάντηση σε όλα τα προβλήματα ήταν και θα είναι μία: ΔΗΜΟΣΙΟ. "Θα μπω στο Δημόσιο, που δε με κουνάει κανείς (έως τώρα, αλλά για να δούμε κιόλας!), θα αράξω, θα κάάάάθομαι, χωρίς να περιμένει κανείς από μένα τίποτα, να πληρώνομαι για να συντηρούμαι και για να διεισδύω ως καλός ποντικός στα κελάρια των ταμείων". Αυτά τα ψιλοδεχόμουνα κι εγώ. Τα Αποδεχόμουν καλύτερα. Όπως πολλοί που αισθάνονται αδύναμοι, να πολεμήσουν ένα δήθεν απρόσωπο, αδηφάγο και παντοδύναμο Σύστημα Γραφειοκρατίας, Αναξιοκρατικής Δημόσιας Διοίκησης, δαιδαλώδους και αχανούς, άχρηστου και δυσλειτουργικού, με τεράστια απαξίωση σε κάθε πιθανώς παραγωγική μονάδα ανθρώπινου δυναμικού.

Αυτά τα είπαμε, θα τα ξαναλέμε, μέχρι να βαρεθούμε ο ένας τον άλλον. Η στατικότητα είναι σίγουρη. Μόνο που βλέπεις το χοντρο-Βενιζέλο να λέει "πρέπει να κινηθούμε γρήγορα" αντιλαμβάνεσαι την αντίφαση. Θα μου πεις και οι Παπανδρέο-Παπακωνσταντίνου, που είναι λεπτόσωμοι και slim, κάναν κάτι γρηγορότερα;; Όχι βέβαια!

Οι πολιτικοί μας είναι σαν τις μύγες. Μόλις δουν σκατά ή μέλι, κολλάνε αμέσως, κάθονται εκεί με τις ώρες, δεν τις ξεκουνάει κανείς. Άμα όμως δουν κανα χέρι να σηκώνεται, την κοπανάνε μεμιάς, οι θρασύδειλες. Μόλις ξεχαστείς, να σου πάλι μπροστά να σου τα πρήζουν! Τώρα όμως που τα σκατά με το μέλι έχουν έρθει πολύ κοντά, έχουν μπερδευτεί. Δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το μεν από το δε. Τα σκατά είναι όλα αυτά που έφτιαξαν, όλα αυτά τα χρόνια, με την ανοχή ή την επιβράβευση όλων μας. Νόμοι πελατειακής λογικής, ρουσφετονόμοι, συνδικάτα σαν τις πόρνες που τσιρίζουν και βογκάνε ίσα-ίσα για να ανεβάσουν τη λίμπιντο του πελάτη-εργοδότη, κομματόσκυλα και κομματοστρατοί, υπηρεσίες με προϊσταμένους και υφισταμένους, που γνωρίζουν μόνο την τέχνη της γλώσσας. Το μέλι είναι αυτά τα υγιή στοιχεία, που τα ξεζουμίζουν εδώ και δεκαετίες, όλες οι παραγωγικές και γόνιμες μονάδες, που θα μπορούσαν να κινήσουν το μοχλό και να στρίψουν το τιμόνι. Οι σκατόμυγες όμως πέσαν λεφούσι και επειδή δεν έχουν τη δύναμη και το σθένος να τα σταματήσουν, έκαναν το ευκολότερο. Τα μόλυναν, τα σάπισαν, τα διάβρωσαν, τα κοίμησαν, σαν να ήταν μύγες τσε-τσε (πού τις θυμήθηκες;;). Κι εφόσον δε φαίνεται κανα χέρι να σηκωθεί, να τις λιώσει με καμμιά μυγοσκοτώστρα (τη λένε και ψήφο), να τις πατήσει κάτω, αυτές αποθρασύνονται και αυθαδιάζουν. Βγάζουν γλώσσα και πετάνε και κουβέντες. Ζζζζζζζζζζ, στο ένα κανάλι, Ζζζζζζζζζ στο άλλο κανάλι. Έλα όμως που από τα πολλά Ζζζζζζζζζζ, μας πήρε τελείως ο ύπνος......
Είμασταν ποιυ είμασταν κοιμισμένοι κι ακούνητοι, ήρθαμε και πέσαμε σε κατάσταση λίγο πριν την πλήρη αναισθησία. Ντιπ αναισθησία, που έλεγε και η μάνα μου. Μας λένε για χρεωκοπία σήμερα και μας κούρασε τόσο πολύ η ιστορία, που καθόμαστε κι εμείς μέσα σ'αυτό το σκατόμελο και ανασηκώνουμε τους ώμους : "Ε και;;".
Έλα όμως που υπάρχουν τα πιτσιρίκια στα σχολεία, οι φοιτητές με τα γιαούρτια, μερικοί συνταξιούχοι, που το λέει η περδικούλα τους και ίσως παρασύρουν και κάποιους άλλους. Όχι για να βγουν σε ακόμα μια απεργία ψεύτικη και φανφαρόνικη, μαζί με τους διορισμένους από το παράθυρο και τους πανβρώμικους και "μυγιασμένους" εργατοπατέρες. Αλλά για να ξαναθυμηθούμε ότι είμαστε αγανακτισμένοι, ότι ακόμα και το μαύρο χρήμα που διακινούμε όλοι εμείς οι φτωχομπινέδες, υπάλληλοι και μη, δε φτάνει για να ξεπλύνει τη βρώμα και τη δυσωδία των ζάμπλουτων βόθρων, αυτών των απανταχόθεν πολιτικάντηδων, των οικογενειών τους, των παρατρεχάμενών τους, των σφογγοκωλάριων και των "ιδιαιτέρων" τους.
Εμείς είμαστε ένας όχλος. Ένας όχλος, μια ανώνυμη κι απρόσωπη μάζα, που άγεται και φέρεται, αναλόγως προσωπικού συμφέροντος, που ουδέποτε έδρασε κοινωνικά και ανιδιοτελώς, που ποτέ δεν είδε πέρα από τη μύτη της (πάνω στην οποία στρογγυλοκάθεται αυτή η άτιμη μύγα). Εμάς μας έσπειραν. Μας έσπειραν το '80, όταν μας έδιναν πράσινες σημαιούλες για να πάρουμε μια θέση κλητήρα, όταν μας έδιναν επιχορηγήσεις για μα μην παράγουμε τίποτα, για να καίμε τα καπνά, για να αφήνουμε αμάζευτα τα τεύτλα, για να φτιάχνουμε επιχορηγούμενες αποθήκες 500 τετραγωνικών άδειες από εμπόρευμα κι εξοπλισμό, αλλά γεμάτες από παράνομες εισαγωγές, εκτός δασμών, μας έσπειραν τότε που μας έδωσαν την ψευτοπαπάρα του ευρώ, την ψευδαίσθηση του δυνατού χρηματιστηρίου, την ψευτο-υπερηφάνεια του 2004 (φάε Φοίβο κι Αθηνά τώρα, μαλ...α!!), μας έσπειραν όταν μας κοίμησαν με κανάλια, ομάδες και μπουζούκια, πούρα και μετοχές, με θρησκείες και ψευτο-ιδεολογίες, μας έσπειραν και νόμιζαν ότι ξεμπέρδεψαν..............

Έλα όμως, που όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες! Και τώρα τα σύννεφα μαζεύονται. Είτε μιλάμε για τον αδικημένο με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, που ψάχνει να βρει δουλίτσα ως πωλητής, είτε μιλάμε για τον πολύτεκνο που ήθελε να εκμεταλλευτεί τα επιδόματα, είτε μιλάμε για το βυσματία κομματο-υπάλληλο, που ο μπάρμπας απ'την Κορώνη θα τον έκανε τμηματάρχη, αλλά τώρα......να, μωρέ, είναι λίγο δύσκολα, είσαι και συμβασιούχος, δεν ξέρω, άσε, να πάρω κανα τηλέφωνο και θα σου πω.....είτε μιλάμε για το μεροκαματιάρη αλλοδαπό, με το μάτι στο ταμείο, είτε για το συνταξιούχο, που ναι μεν ίσως να μη δικαιούται σύνταξη, αλλά σίγουρα θέλει φάρμακα για τα πνευμόνια του. Όλος αυτός ο κοιμισμένος όχλος, ο δεμένος άνεμος στο κουτί της Πανδώρας, ο τρελός που θα ξυπνήσει από κώμα ετών, δε γίνεται να τα βρει ήρεμα και ειρηνικά, σε συνθήκες "δυτικοευρωπαϊκής συμμετοχικής δημοκρατίας" με πολιτικούς και πολιτικές, κυρίως επειδή δεν είχε ποτέ την Παιδεία για να σκεφθεί και να αντιδράσει δουλεύοντας, ακόμα και σε μια απεργία με λευκό περιβραχιόνιο, και επειδή δεν αισθάνθηκε ποτέ ως κομμάτι αυτού του πολιτικού, αυτής της μύγας, που νομίζει ότι είναι πάνω του, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι είναι μέσα του, η μύγα είναι μέσα του, του τριβελίζει και του ζαλίζει το κριτήριο, η μύγα είναι αυτός ο ίδιος ο όχλος, που τάχα νόμιζε ότι ήταν μέλισσα, ότι δούλευε, αλλά αυτός κορόϊδευε, έτρωγε τα έτοιμα, του αλλουνού το μέλι, του αλλουνού το σκατό.

Δεν ξέρω αν οι θύελλες που θα έρθουν (γιατί θα έρθουν!), θα κρατήσουν λίγες μέρες ή λίγες ώρες. Καταλαβαίνω όμως ότι μετά από αυτές, δε θα μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στα ίδια μέρη, στα ίδια χωράφια, στα ίδια σκατά. Έστω και σαν διάλλειμμα από χρόνια ακινησίας, ίσως να βγει και καλό από αυτήν την ανεμοδούρα. Ποιος ξέρει;;; με τους αέρηδες, πάντως ξαφανίζονται και οι μύγες.............

Πωλούνται μουσικά όργανα σε τιμή ευκαιρίας

 Βιολί γαλλικό οίκου Luthes, ενός τετάρτου 1/4, ελάχιστα χρησιμοποιημένο. Αγορασμένο καινούριο από Κατάστημα Ζούλα/Θεσσαλονίκη το Νοέμβριο του 2009. Αλλάξαμε μουσικό όργανο και δεν το χρειαζόμαστε πλέον. Μαζί με σκληρή θήκη και γέφυρα Kun (η καλύτερη για όσους γνωρίζουν). Αν βρούμε και κάτι καλές χορδές, δε θυμάμαι μάρκα-δε θυμάμαι που τις βάλαμε, τις χαρίζουμε κι αυτές.

 Αρχική τιμή: 70 ευρώ

Για όσους ενδιαφέρονται, παρακαλώ αφήστε σχόλιο και κανα τηλέφωνο, εάν θέλετε
Υπόψη ότι η μουσική εξευγενίζει. Και επίσης, αν αυτό δεν έγινε κατορθωτό κατά τη γέννηση, εξανθρωπίζει.