Πολιτική ανυπακοή

Εύκολη στα λόγια, δύσκολη στα έργα. Η συζήτηση ξεκινάει συνήθως από την επιβολή κάποιων δυσθεώρητα επώδυνων μέτρων, που λαμβάνει ένα καθεστώς, π.χ. φορολογικών (βλέπε μνημόνιο σε Ελλάδα, Ιρλανδία και ...βλέπουμε!), κοινωνικών (καθιέρωση δουλείας σε άλλες εποχές), πολιτικών (περιορισμός ελευθεριών (Patriot Act στην Αμερική). Κατά πόσο η επίσημος ψήφος, χωρίς να γίνει αναφορά στα συγκεκριμένα μέτρα, νομιμοποιεί μια κυβέρνηση να δρα όπως αυτή νομίζει;;; Σε χώρες που ο πολίτης είναι ενεργός και σκεπτόμενος, άρα τον υπολογίζει ο κυβερνήτης του, υπάρχουν τα δημοψηφίσματα. Δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ, δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό σύνταγμα, δημοψήφισμα για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία. Φαίνεται όμως ότι σιγά-σιγά, ίσως με την επιβολή του φόβου, 11/9 κι έτσι, καθιερώνεται μια φασιστοειδής συμπεριφορά πολιτικών, κομμάτων, τραπεζών και κυβερνήσεων, στο γνωστό στυλ των Ναζί. Όταν ρώτησαν τον Γκέριγκ, αρχηγό της προπαγάνδας επί Χίτλερ, μήπως ο λαός έχει αντιρρήσεις για τα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων, απάντησε: "Τι δουλειά έχει ο λαός με αυτά τα θέματα;; Ο λαός μας ψήφισε, μας έδωσε την εξουσία να κάνουμε αυτά που νομίζουμε εμείς" Ατράνταχτο άλλοθι!!! Ψήφισες υπέρ;;; Σε ό,τι σου κάνουμε, μας έδωσες ΕΣΥ την εντολή...... Αυτό περίπου είπε κι ο Σαρκοζί για τα μέτρα επαναπροώθησης των τσιγγάνων. Και φυσικά δεν είναι ο μόνος!!
Αν δεν κάνω λάθος όμως, εκείνη η λαϊστέρα με το μουστάκ, που ετσερίεν "Με τον Κωστίκαν χαϊρ κι τερείτε, ψοφίστε τεμόν το κόμμα και λαγκεύω εσάς", που τρες και τρες, κι ξερ' που δαεβέν, μας είχε πει "Λεφτά υπάρχουν". Όταν μετά Ξαφνικά ανακάλυψε ότι τα λεφτά ήταν της Μονόπολυς, ψεύτικα, δε θα έπρεπε να ξαναπάει σε διαδικασία λαϊκού ερείσματος.
-Σας δίνω τα νέα δεδομένα, έτσι κι έτσι, ή πάμε ΔΝΤ ή ΣΜΤ ή ΣΞΜΞ. Θέλετε;;; Συμφωνείτε;;;
Τώρα με κυρίαρχα ζητήματα την αποχή και τα άκυρα των έστω υποδεέστερων Δημοτικών εκλογών (που δεν είναι σίγουρα κατώτερες, απλώς μας έκαναν να τις βλέπουμε έτσι με την υπερκομματικοποίησή τους), υπάρχει νομιμοποίηση της κυβέρνησης του Γιωργάκη και των λοιπών τραπεζιτών, που του λένε πού να υπογράψει;;;;;
Ποιος μπορεί να απαντήσει ΝΑΙ, με ελαφρά τη καρδία;;;
Και φτάνουμε στη δική μας πάρτη. Υπάρχει ένα άδικο στη χώρα, ντυμένο με δημοκρατία και μασκαρεμένο με λύση ανάγκης, " ό,τι γίνεται, γίνεται γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή". Έτσι την έφαγαν και στην Ιρλανδία, που δε γνωρίζουμε αν είχαν τα λαμόγια τα δικά μας ή αν έπεσαν απλώς στη λούμπα της υποστήριξης. Πάντως στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, επικρατεί το άδικο. Φορολόγηση των ασθενέστερων ομάδων, πλήρης ανοχή στη διαφθορά και απουσία τιμωρίας (δημεύσεις εν προκειμένω) κτλ κτλ, τα ξέρουμε όλοι και βουλώνουμε στόματα, μέσω TV. Είναι γνωστό επίσης ότι "όταν εξαπλώνεται το άδικο, τόσο περισσότερο απαιτείται αφιλοκερδής αρετή για τη συντήρησή του". Δεν είναι δικό μου αυτό, είναι του Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ. Κι εμείς που το κάνουμε αυτό, που προσφέρουμε δηλαδή την αφιλοκερδή αρετή, νομίζουμε ότι αντιστεκόμαστε κιόλας. Στο όνομα της τάξης και της πολιτικά σωστής διακυβέρνησης, με τη μυρωδιά του φόβου (μαζί μας ή εναντίον μας), "αναγκαζόμαστε όλοι να αποδίδουμε τιμές και να ενισχύουμε τη θρασυδειλία μας. Μετά το πρώτο κοκκίνισμα για τη διάπραξη των αμαρτημάτων (διότι περί αυτού πρόκειται), έρχεται η αδιαφορία. Και από ανήθικη (η κυβέρνηση) αρχικά, καταλήγει στο τέλος αυτό που ανέκαθεν υπήρξε: Ξένη προς την ηθική" (Θορώ, Πολιτική Ανυπακοή, 1849)
Εφαρμόστηκαν με τη μορφή νόμου κάποια μέτρα, μνημονιακού χαρακτήρα, να μην τα ξεχνάμε δηλαδή, να μείνουν στη μνήμη μας σαν είναι ευαγγέλια. Είπαμε πριν ότι είναι άδικα, αδιαμφισβήτητο γεγονός. Θα αρκεστούμε να τα υπακούσουμε ;;;Θα αποπειραθούμε να τα βελτιώσουμε, υπακούοντας τα μέχρι να τα βελτιώσουμε;;;; (ποιον κοροϊδεύουμε με τέτοια συλλογιστική;;)
Ή θα τους παραβιάσουμε στη στιγμή;;;; Προφανώς ο κομφορμισμός του καθενός από μας δεν επιτρέπει σύσσωμη την αντίσταση, την ανυπακοή. Μας έμαθαν να σκύβουμε αδιαμαρτύρητα το κεφάλι, μας νανούρισαν , μας αποχαύνωσαν, με σίριαλ και πρωινάδικα, με στημένες πολιτικές τηλεοπτικές συζητήσεις, μας αηδίασαν τόσο ώστε να αποστρέφουμε το βλέμμα μας (και την ψήφο μας). Και σε παλιότερες εποχές αναρωτιόντουσαν "Γιατί ανεχόμαστε". Γιατί δεν ξεσπάμε σε εκρήξεις άμεσα. "Οι ελαφρόμυαλοι δεν πιστεύουνε πως είναι δυνατό να αφήσει η αστυνομία κάτι τέτοιο να συμβεί και οι μικρόκαρδοι δεν ανησυχούνε, γιατί η επανάσταση θα γίνει, όταν θα έχουν αυτοί πεθάνει" (Μπέρναρ Σω, 1927)
Στη σημερινή φάση, ή αφασία αν θέλετε, οι χορτασμένοι είναι πολλοί, δε θέλουν να διακινδυνεύσουν τίποτε, οι πεινασμένοι σκέπτονται μόνο το στομάχι τους και την επιβίωσή τους για τις επόμενες ώρες. Άρα από πού;;;;
Από αυτούς δεν έχουν να χάσουν κάτι, που τους προσμένει κάτι άλλο στην πόρτα, π.χ. ο θάνατος. Ο Θεοδωράκης στα 85 του την Τετάρτη 1 Δεκέμβρη θα κάνει μια ομιλία στην Αθήνα. Έχει δηλώσει ότι ετοιμάζει ομάδα ενεργών πολιτών για αντίσταση στα μέτρα. Ίσως για μια μαζική κίνηση που θα βρει παρόμοια μυαλά, με διάθεση για ακτιβισμό, όχι του γιαλαντζί ακτιβισμού στυλ ''πανώ και διαμαρτυρία και κούφια λόγια", αλλά στα έργα.
Πριν φυσικά το Μίκη, υπήρξαν (και συνεχίζουν) σποραδικές κινήσεις, βλέπε http://epitropesdiodiastop.blogspot.com/ . Δεν μπόρεσα να παρακουθήσω άλλες παρόμοιες στάσεις. Πάντως αν μπορέσει να κερδιθεί αυτό το λανθάνον, υποβόσκον και κοχλάζον αίσθημα αδικίας και οργής και να μετασχηματιστεί σε κάτι σαν "μπορούμε να τους σταματήσουμε, αρκεί να δεχτούμε από μόνοι μας συμβιβασμούς, που θα διαμορφώσουμε όμως μόνοι μας σαν έθνος, σα λαός με γνώση και συνείδηση, και όχι από ξενόφερτους ή κατευθυνόμενους πρωθυπουργούς-μαριονέτες". Δύσκολο έτσι;;;;;
Η πολιτική ανυπακοή επιβάλλεται σήμερα όσο ποτέ. Το Πώς, το πότε, το με ποιους, το και μετά;; θα φανεί στην πορεία.
Ας πάω τώρα να πληρώσω την εφορία, σαν καλός φορολογούμενος, να πάρει έσοδα και το κράτος. Τα μεγάλα λόγια θα περιμένουν να γίνουν πράξη .....λίγο ακόμα .
Υ.Σ. Την πρώτη πέτρα που θα ρίξω, θα τη δημοσιεύσω εδώ, ......το υπόσχομαι!

Το τοπλαντή

Ήρθε η ώρα της τελευταίας συγκομιδής του χρόνου. Μετά και τα τεύτλα, τοπλαεύουν (μαζεύουν) και τις ελιές.

Εμείς φέτος με τα 52 λιόδεντρά μας, την πλήρη αδιαφορία μας για την περιποίησή τους (πλην του κλαδέματος), καθότι ξερικά και νεαρά δέντρα, περιμέναμε όπως και πέρσι και πρόπερσι και παραπρόπερσι. Δηλαδή τίποτα. Ούτε 10 κιλά, έτσι για την πλάκα δε βγάζαμε, τα θεωρούσαμε τζάμπα πράσινο, μόνο οξυγόνο και κατακράτηση εδάφουε από πλημμύρες.

και να που φέτος πέσαμε έξω. τα δέντρα ήταν καραφορτωμένα με ελιά, χωρίς αρρώστεια αν και αράντιστα, ικανοποιητικού μεγέθους, αν και χωρίς λιπάσματα ή άλλα χημικά βελτιωτικά. Στα δικά μας μάτια, που 'χαν να δουν χρόνια ελιά στο δέντρο, έμοιαζαν τεράστιες. Ελαίας αμόν ωβά, που λεν και τ'αδέλφια. Και από ποσότητα, ούτε ο Χριστός να περνούσε από μας, σαν το γάμο της Κανά (ή έτσι μας φάνηκε).

Μας βγήκε βέβαια ο πάτος, (κυρίως ο δικός μου δηλαδή) , αλλά και τα παιδιά κουράστηκαν. Πήραν και το μεροκάματό τους, κανονικά σαν εργάτες. Σε είδος όμως, λόγω στενότητος του μαγαζάτορα!!! Τι σκαρφάλωμα, τι χτένι, τι τίναγμα έπεσε, τι μουσαμάδες απλωμένοι, τι καλάθια, τι σαβούρδες έφαγα, πώς δε σκοτώθηκα δε λες!! πάντως τα μαζέψαμε μέχρι την τελευταία. Ακούγαμε και για αυτούς που έκλεβαν νύχτα τις σοδειές και νομίζαμε ότι θα έρθουν και σε μας. Σιγά τα αυγά, εεε τις ελιές ήθελα να πω! Αυτού πάνε για τη μεγάλη μπάζα, τα δικά σου τα ψίχουλα θα κοιτάξουν...Αλλά μην τα παραλέμε, όχι και ψίχουλα!!

Κάτι λιγότερο από 200 κιλά. 30 κιλά τα κάναμε επιτραπέζια με χοντρό αλάτι και ξινό (το γνωστό λεμόν-τουζού), καμμιά 20αριά πήραν γνωστοί (θειες-θειοι) και φίλοι, που μάζεψαν μόνοι τους και 120-130 τα στείλαμε στο ελαιοτριβείο του Μεσημερίου. Εκεί έγινε ανταλλαγή, όπως πολύ σοφά προνόησε ο αδερφός μου, που μάζεψε πληροφορίες ότι δε βάζουν τέτοια λίγη ποσότητα και μάλιστα Καλαμών, που δε φτιάχνει καλό λάδι. Δεν πειράζει, ρίξαμε και στο φιλότιμο τον μάστορα "δώσε μας κάτι καλό για τα παιδιά" και μας έδωσε 25 κιλά (αναλογία περίπου 5:1, πολύ καλά θα μου πείτε) λάδι με οξύτητα 0,5%. Μιλάμε για αφρόλαδο!! Και μας είπε ο άνθρωπος, μόνο για σαλάτα, όχι για μαγείρεμα, θα το χαραμίσετε.

Το λάδι, το μέλι και το ψωμί. Τα θεμέλια ενός σπιτιού. Ψωμί φτιάχνουμε στο φούρνο μας, ένα μελίσσι μας λείπει. Και μια κατσίκα, για τα γαλακτοκομικά. Πού θα πάει, θα την "ψήσω" τη γυναίκα (προφανώς πρέπει να ψήσω και την κατσίκα!!). Άλλο ήθελα να πω όμως.

Ρωτώντας ένα μπάρμπα εδώ κοντά στη γειτονιά, πώς εξηγεί αυτή τη σοδειά, σε μας που ούτε παραγωγοί είμαστε, ούτε ασχοληθήκαμε με τα δέντρα ούτε κάτι άλλαξε στο κλίμα σημαντικά διαφορετικό από άλλες χρονιές. Και μου είπε την εξής ιστορία: "Εγώ, μου λέει, γεννήθηκα το '32 σε χωριό με αγρότες. Το 1940 μας έκανε μια παραγωγή το φθινόπωρο, που τρίβαμε τα μάτια μας. Τι φρούτα, τι καπνά, τι τεύτλα, τι βαμβάκια, τι ελιές. ΄Ωσπου να προλάβουμε να κάνουμε συγκομιδή, μας βρήκε ο πόλεμος. Επιστράτευση, έφυγαν πατεράδες, θείοι, ξάδερφοι, μείναμε τα γυναικόπαιδα, κρύο τρομερό, που μυαλό για σοδειές. Έμειναν όλα αμάζευτα πάνω στα κλαδιά. Την επόμενη χρονιά, νέκρα, ξεραϊλα, τίποτα. Καρπός ούτε για δείγμα! Και η πείνα θέριζε. Τότε όλοι είπαμε, πώς δε μαζέψαμε τα περσινά, τι χαϊβάνια είμασταν, που νομίσαμε ότι θα μας δώσει και άλλα τέτοια καλά (ο Θεός). Γι'αυτό όποτε βλέπω παιδί μου τέτοια πράγματα, τέτοια μπερκέτια, το μυαλό μου πάει μόνο στο κακό, σε πολέμους και δυστυχίες. Και σε κάτι ακόμα: Μάζεψέ ό,τι ΄χεις, ό,τι σου δίνει ο Μεγαλοδύναμος, μην τον προσβάλλεις (!!)"

Αυτά είπε ο παππούλης και μ'άφησε άφωνο. Η Φύση βλέπει μπροστά, γνωρίζει από πριν. Δίνει τώρα, για μετά δεν ξέρει. Πάρε να έχεις και προετοίμαζε χειμώνες και κρύα. Η τρόϊκα δεν είπε την τελευταία λέξη της. Η πτώχευση θα σφυρίξει τρεις φορές. Μπορεί να μην ακούσεις τις δύο πρώτες, στην τρίτη κρύψου. Μάζεψε ό,τι πέσει στο δρόμο σου. Ελιές;; ομόλογα;;; δολλάρια;;; τα χρυσά δόντια της γιαγιάς ;;; Μάζευε κι ας είν'και ρώγες. Με λίγο αλεύρι και λάδι, θα τη βγάλουμε κανα δυο χειμώνες. Για παραπάνω δεν ξέρω. Λες να δοκιμάσω και καμμιά φραπελιά, μπας και έχει θερμιδική αξία;;

Λες να βγούμε να πουλάμε και μεις λάδι σαν τους μαυραγορίτες της Κατοχής;;; Ουουουου γερο-Λαδά, σκοινί και ικρίωμα στη Μέρκελ, οι Γερμανοί ΔΕΝ είναι φίλοι μας. Μάζεψτε τους!!!

Και έτσι με αυτά τα χαζοχαρούμενα ψιλοπολιτικά-ψιλοκοινωνικά σχόλια, τελείωσε και αυτή η χρονιά. Μόλις βγήκα έξω και είδα ψιλοχιονόνερο. Καλό χειμώνα μάγκες. Το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξαμε ...........

Αποχή ή λευκό;;; Κράτος, άκυρο, κράτος προσο-χή!!

Ετεροχρονισμένα (όπως πάντα κατόπιν εορτής---ποιος γιορτάζει;;---- και κατόπιν εκλογών) ξανασκέφτομαι κάποια ζητήματα. Η χρονική απόσταση δίνει πάντα μια ασφάλεια στις σκέψεις, ώστε να μη γίνουν κουρέλια της επικαιρότητας και να μη λειώσουν από το βάρος των εξελίξεων, χαρούμενων ή δυστυχών.
Είχαμαν και εκλογάς, εβγήκαν όλοι νικητές και χάσαν όλοι οι άλλοι, όπως πάντα. Οι δημοκρατικοί θεσμοί υπέστησαν (να μην πω ήττα) πάντως ένα σοβαρό σοκ το 'φαγαν. Κόσμος δεν πήγε, απείχε που λένε. Τώρα δεν ήθελε να πάει;;, βαρέθηκε τις διαδικασίες;;;, δεν ελπίζει σε κανέναν πια;;; θα σε γελάσω, ούτε δημοσκόπος είμαι ούτε ψυχολόγος. Ξέρω πάντως το εξής (όπως μου 'πε κι ένας φίλος): Όταν σου δίνουν κάτι, ένα προνόμιο, ένα δικαίωμα, δεν προβληματίζεσαι. Το παίρνεις και το χρησιμοποιείς αναλόγως. Είναι δικό σου, μην το χαρίζεις, μην το ευτελίζεις, μην το στερείς από τον εαυτό σου. Η αποχή από τις εκλογές θυμίζει την αποχή από το σεξ (λέμε τώρα!!). και στα δύο θέλεις να ---μήσεις κάποιον, αλλά κάπου σκαλώνει το πράμα. Είτε στο έχουν απαγορεύσει (σπάνιο στις μέρες μας---ούτε δικτατορία έχουμε και από κλειτορίδες, μάτσο!!) είτε δε θες εσύ από μόνος σου. Ας πάρουμε τη δεύτερη περίπτωση. Αν δεν πηγαίνεις για καλόγερος ή έστω προετοιμάζεσαι για Άγιον Όρος, τότε η αδιαθεσία σου μάλλον οφείλεται σε ανορεξία. Δεν έχεις όρεξη, δε σου σηκώνεται ρε αδερφέ!! Οπότε κάθεσαι σπίτι, το εκλογικό πέφτει και μακριά, και μάλλον έχεις την αίσθηση ότι και να πήγαινες δε θα άλλαζε και τίποτα, ένας οργασμός πάνω, ένας οργασμός κάτω, όλοι το ίδιο είναι. Δεξιοί, πράσινοι οργασμοί, αυτοί φχαριστιούνται, εγώ βογκάω. ΔΕΝ ΠΑΩ.

Και δεν απαντώ ΜΗ ΣΩΣΕΙΣ, διότι πρώτον δεν είναι ευγενικό και δεύτερον δεν είναι πολιτικώς ορθόν. Δε θες να ψηφίσεις κανέναν, αλλά υπάρχουν και τα λευκά ψηφοδέλτια. Ρίχνεις λευκό, κάνεις το χρέος σαν εραστής, εσύ λες ότι πήδηξες, την γκόμενα όμως ούτε την ένοιαξε. Μηδέν εις στο πηλίκον;;;;;

Τα λευκά όμως με ένα ωραίο στυλό και καμμιά εξυπνάδα γραμμένη μετατρέπονται ωραιότατα σε άκυρα. Ε και ;;; θα πεις. τι άκυρα τι λευκά!
Το άκυρο είναι μια ζόρικη λέξη. Ακυρώνει την διαδικασία αυτή καθαυτή, πάει το κύρος της--άλλη μεγάλη λέξη. Πάνε όλες οι κουβέντες, οι διάλογοι, τα χαχαχουχου, σπίτια τους! Τα άκυρα είναι διαμαρτυρία, είναι κραυγή, είναι άποψη, είναι ένα ηχηρό ΟΥΣΤ!!! Είναι ΟΥΟΥΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ !!!! Είναι ντομάτα στη μούρη, αλλά πολιτισμένη. Είναι το όστρακο του αρχαίου εξοστρακισμού. Αν το ποσοστό τους ξεπερνά ένα όριο, πρέπει να λύεται επίσημα το υπάρχον καθεστώς, να καταργούνται οι κομματικοί σχηματισμοί, ως άχρηστοι κι μη-αποδεκτοί από το εκλογικό σώμα, και να αναζητούνται λύσεις από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε από πνευματικούς ταγούς είτε από τοπικά μη-κομματικά συμβούλια νομών και δήμων, είτε από κάποια αδιάβρωτα (αν υπάρχουν ακόμα τέτοια) στοιχεία ακαδημαϊκά, πανεπιστημιακά, στρατιωτικά (γιατί όχι;; μην είμαστε κομπλεξικοί με το πρόσφατο παρελθόν! υπάρχει και πιο αρχαίο παρελθόν--και ο Περικλής στρατιωτικός ήταν!!) .....

Το λευκό είναι μια -----κία και μισή. Λευκό!! Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν κατάλαβα, δεν είμαι από 'δω. Και το χειρότερο, Δε θυμάμαι. Πώς τη λένε τη γκόμενα;;; Πώς βγαίνει το σουτιέν;; Πήδηξα;; Έχυσα;;; Δε θυμάμαι, δεν κατάλαβα.



Δεν ξέρω ποιος νόμος είναι που εξομοιώνει τα άκυρα με τα λευκά, ή αν τα λευκά προσμετρώνται στο πλειοψηφικό κόμμα ενώ τα άκυρα απλώς καταμετρώνται.
Δυστυχώς στο κρεοπωλείο της πολιτικής, είτε μοσχαρίσιος κιμάς είτε χοιρινός, όλα από την ίδια μηχανή φιλτράρονται και εκτιμώνται ως πανομοιότυπα μπιφτέκια--ή καλύτερα χάμπουργκερ, στο φαστ-φουντ της ψηφοφορίας. Το θέμα είναι ότι με βάση τη λογική θα έπρεπε τα άκυρα μπιφτέκια να τους κάτσουν στο λαιμό, ως δύσπεπτα και αχώνευτα. Διότι τους φτύνουν στα μούτρα, αλλά αυτοί απλώς τα ξερνάνε στη χαρτοπετσέτα και συνεχίζουν τη μάσα.

Δεν έχω γνώσεις ούτε πολιτικών επιστημών, ούτε το Σύνταγμα γνωρίζω ( αν και το 'χω σε ένα ράφι--προσφορά μιας εφημερίδας προ τριετίας). Αντιλαμβάνομαι όμως η συνειδητή υποτίμηση μιας άκυρης ψήφου με βάση την ηλιθιότητα του πληθυσμού του κράτους κάπου έχει ξεπεραστεί. Θυμίζω ότι με τη σύσταση του Ελληνικού κράτους, οι ξένοι σύμβουλοι του Όθωνα, βλέποντας το τεράστιο ποσοστό του αναλφαβητισμού στον Ελληνικό λαό, θεώρησαν ότι τα ποσοστά των άκυρων ψήφων θα είναι μεγάλα και θα οφείλονται ως επί το πλείστον στη μη κατανόηση του δελτίου, αφού θα είναι αγράμματοι οι ψηφοφόροι!!!! Άρα δεν μπορεί να υπάρξει συνειδητή ακύρωση, λέγαν τότε, παρά μόνο αθέλητα να μουτζουρώσεις επειδή δεν ξέρεις να διαβάζεις!
Από τότε μέχρι σήμερα, οι ίδιοι ηλίθιοι είμαστε που ψηφίζουμε, απλώς μάθαμε και λίγα γράμματα παραπάνω, Οι κυβερνώντες πάντως μας αντιμετωπίζουν το ίδιο. Πέντε μαλάκες να πάνε να ψηφίσουν, μπορούν να βγάλουν κυβέρνηση!!! δε λαμβάνεται πουθενά υπόψη η ακύρωση ως πρακτικό ζήτημα. Επί του συνόλου των ψηφισάντων, το λένε.
Όταν πριν χρόνια, μαζί με ένα συνάδελφο βλέπαμε μια γριά 98 χρονών, μες στην άνοιά της και στην παθολογία της, να ουρλιάζει και να γκρινιάζει, χωρίς να καταλαβαίνει ούτε πού βρίσκεται ούτε τι γίνεται γύρω της, γυρίζει και μου λέει (ο συνάδελφος όχι η γριά):
Ξέρεις ποιο είναι το κακό της δημοκρατίας;; Ότι μπροστά στα μάτια της, αυτή (η γριά) κι εγώ είμαστε ίσοι. Μία ψήφος αυτή, μία ψήφος κι εγώ!!!!

Καταλήγοντας, ήθελα να πω ότι ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι ότι παραμαζευτήκαμε πολλοί ηλίθιοι. Το βλέπεις παντού!!! Στις κερκίδες, στους δρόμους, μες στα αμάξια, στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα μαγαζιά, στις δημόσιες υπηρεσίες (κατεξοχήν) και κάθε τέσσερα χρόνια έχεις την ευκαιρία να το δεις και στα εκλογικά τμήματα.
Οπότε το αρχικό δίλημμα "αποχή ή λευκό;;"
σε έναν ηλίθιο γίνεται "να πάω να ψηφίσω πριν ή μετά την εκκλησία;;"

Καλή αντοχή στους ηλίθιους εμάς και τους νόμους μας.
Ψω-μιά-δη βασι-λιά , κρασί Μπουτάρη και ελιά...........
Περισσότερα για ελιές στο επόμενο post

Το κάρφωσε!!!!!!!

Ναι, το κάρφωσε!!! Εκεί που καθόμασταν και τρώγαμε, άνευ λόγου και αιτίας, χωρίς να υπάρχει αφορμή, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόλογο, χωρίς τίποτα, έτσι ξερά, το κάρφωσε.
"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ". Τα παιδιά χρειάστηκαν κανα δίλεπτο, να κοιταν εμάς, να κοιτιούνται μεταξύ τους, σε στυλ "τι θέλει να πει το ποιητή". Άντε να τα μπαλώσεις τώρα!
Εγώ φυσικά εκνευρίστηκα και άρχισα να το μαζεύω. "Φυσικά και υπάρχει, αλλά όχι με την έννοια που το πιστεύατε μέχρι τώρα" και διάφορα τέτοια.
Η θεωρία για την αποκάλυψη είναι ότι μπορεί τα άλλα παιδιά που θα το ξέρουν, να τους κοροϊδεύουν και να τους γελοιοποιούν. Οπότε γίνεται για το καλό τους, για την προστασία τους (!!). Τέλος πάντων. ό,τι έχτιζα τόσα χρόνια, γκρεμίστηκε μεμιάς. Εγώ που έφτιαχνα σιγά-σιγά τη μυθοποίηση και ενορχήστρωνα και την απομυθοποίηση, σαν φυσικό επακόλουθο, μου ήρθε σαν ξαφνική ψυχρολουσία το θέμα.
Όταν ήταν μωρά, ντύναμε τον παππού, που δε μιλούσε, είχε μαύρα γυαλιά, γάντια και τέτοια. Μετά, ερχόταν από μακρυά, δεν έμπαινε σπίτι. μας κοιτούσε απ'έξω. Την επόμενη χρονιά, βάλαμε μαξιλάρια στο κρεβάτι μου, να δουν ό,τι τάχα κοιμάμαι και εγώ ήμουν στην αυλή, πέρα μακριά στο βάθος, να τους αποχαιρετάω, στο σκοτάδι που να με καταλάβουν! Την περσινή χρονιά, δεν εμφανίστηκε ο ίδιος ο Άη-Βασίλης. Λάσπωσα κάτι τεράστιες γαλότσες και έκανα σημάδια από πατημασιές να ξεκινούν από το τζάκι, μπαίνοντας και βγαίνοντας. Όταν τις΄είδαν το πρωϊ, έπαθαν!!! Κι έτσι, όπως με τέτοια μαεστρία σχεδίαζα τη σταδιακή απομάκρυνση του "Αγιο-Βασίλειου θεσμού ", και σαν εικόνα που σιγά-σιγά κάνει fade-out, αλλά και σαν παρουσία δωρο-φέροντα, είχα στο μυαλό να το πάω στα μεταφυσικά. Οι σκέψεις για το πνεύμα των ανθρώπων-θνητών και ανθρώπων-θεών, αυτοί που μας βλέπουν, μας σκέφτονται, μας φροντίζουν, αλλά δεν γίνονται αντιληπτοί, είτε ζωντανοί, είτε τεθνεώτες. Θα μου πεις βαρειά πράγματα για παιδιά. Εεε τέλος πάντων κάτι θα 'βρισκα στο στυλ τους για να το πιάσουν.
Αλλά ήρθε η κρυάδα και έμεινα στα κρύα του λουτρού.
Τώρα πλέον ανοιχτά το συζητάμε . Δεν υπάρχει Ο Άγιος Βασίλης, ο κόκκινος χοντρομπαλάς, ο Santa-Klaus, ο Άι-Νικόλας δηλαδή, αλλά η αγάπη κάποιων "αγίων" για τα παιδιά εξακολουθεί να υφίσταται και να φέρνει χαρά και δώρα πασπαλισμένα με αγάπη, μέσω των γονιών. Των δύστυχων, ταλαίπωρων, γονιών που τραβάν ζόρια με την μοντέρνα παιδαγωγική και τα τερτίπια της. "Να τα λέτε όλα στα παιδιά, να μην κρύβετε τίποτα, αλλιώς θα σας θεωρήσουν υπεύθυνους για την παραπλάνησή τους"......
Κι έτσι σκοτώνουμε τη φαντασία, το μύθο, την ονειροπόληση για λίγες σκληρές στιγμές "ασφαλούς πεζότητας", "για να μην τους κοροϊδέψουν στο σχολείο", για τη γρήγορη και βιαστική προσγείωση στον ενήλικο κόσμο. Προσγείωση πριν καν γίνει η απογείωση. Μια μαγική απογείωση, στα νεφέλη και στις ομίχλες της τρελής και αχαλίνωτης φαντασιοπληξίας ενός παιδιού.
Παν αυτά!! Τώρα διδάσκεται στα προνήπια το μάνατζμεντ και τα personal relationships, μην και τα κοροιδέψουν τα άλλα νιάνιαρα στο meeting πριν το lunchbreak...............
Αλλίμονο (στον Άι-Βασίλη) στους νέους!

Λαϊλιάς και Χορτιάτης

Καμμιά 25αριά χιλιόμετρα πάνω από τις Σέρρες, ανεβαίνεις για τα όρη της Βροντούς. Το βουνό λεγόταν και Γιαϊλιάς, τούρκικη λέξη για τη θερινή αναψυχή, κάτι σαν τα ποντιακά παρχάρια. Παραφρασμένη η λέξη έφτασε ως Λαϊλιάς σε μας και είναι από τα ωραιότερα ορεινά δάση της Μακεδονίας. Αντί να στρίψεις δεξιά για το χιονοδρομικό, συνεχίζεις ευθεία στην πινακίδα που

γράφει Μπαλτά Τσαϊρ (η Πλατεία των ξυλοκόπων). Τέτοια εποχή, τα μονοπάτια που ξεκινούν από το ξέφωτο αυτό είναι όλα στρωμένα με τα ξερά πεσμένα φύλλα των οξυών, σαν καφέ σεντόνι, παχύ και θορυβώδες στο περπάτημα. Είναι απολαυστικές διαδρομές, ξεκούραστες, για παιδιά και γέρους, για νέους και εφήβους, άντρες γυναίκες, καπνιστές και μη. Περίπου στα 1550 μέτρα υψόμετρο, χωρίς μεγάλη υψομετρική διαφορά, ουσιαστικά πεζοπορία ανάμεσα σε πανύψηλες οξιές, βελανιδιές και πεύκα.
Φυσικά από κόσμο, νέκρα!!! Οι Σερραίοι και λοιποί Μακεδόνες προφανώς κατασπάραζαν τα αγριογούρουνα στις κοντινές ταβέρνες, που καιρός για περπάτημα. Το πολύ-πολύ να πανε με τα off-road μάγκικα τους καμμιά βόλτα μπας και ρίξουν τη γκόμενα. Έχουμε παραδεισένια μέρη και τους φερόμαστε ούτε καν σαν τουρίστες, τους φερόμαστε σαν εχτροί, "τι θέλουν και φυτρώνουν τα κωλόδεντρα εδώ να μας κλείνουν τη θέα, να μην μπορούμε να χτίσουμε κανα καταφυγιάκι, κανα σαλέ".
Ότι δεν αξίζουμε τη χώρα μας το 'χω ξαναπεί......
Πάμε τώρα στο άλλο το πιο κοντινό δάσος στο άστυ της Σαλονίκης. Ναι, ναι, το γνωστό καστανόδασος του χορτιάτη (http://oudenoida.blogspot.com/2009/11/blog-post.html)
Ξανακάναμε τη ίδια διαδρομή, μάλλον κάπως παραλλαγμένη από πέρσι, καθότι δεν ακολουθήσαμε το πλήθος και πήγαμε από τα λασπωμένα και τα δύσβατα. ήταν ψιλοπεριπέτεια, απελευθερώσαμε και βιβλία και ξαναεκτιμήσαμε το πανέμορφο δάσος, που συνεχίζει να βρωμίζεται από σκουπίδια, θορύβους "γουρούνων" και φυσικά τις κεραίες των σταθμών. Τα κάστανα είχαν πέσει τα περισσότερα και η υγρασία ήταν ζόρικη, τα πιτσιρίκια και η συμβία ( new entry) στάθηκαν στο ύψος των προσδοκιών (μου) και περάσαμε ένα καταπληκτικό 6ωρο στη φύση (λίγο έξω από την πόρτα μας, που λέει ο λόγος). Δε συνεχίσαμε στους Προσκόπους όπως πέρσι, αν και τους είδαμε που έπαιζαν ένα υπαίθριο παιχνίδι με σκοινιά.
Τα δάση και τα μάτια μας........Κάθε μήνα και σ'άλλο βουνό!

Εν αρχή ην το (ήρεμο) χάος

Το βιβλίο το μετέφρασε μια φίλη, η Λητώ Σεϊζάνη, που μου το πρότεινε κιόλας.

(αντιγράφω από Καθημερινή, ως ορεκτικό, να μπούμε λιγάκι στο νόημα και μετά να μπουκάρει η κυρίως ανάλυση)

Η ιστορία αρχίζει σε μια παραλία, μια μουντή ημέρα στο τέλος του καλοκαιριού. Ενας άντρας, ο Πιέτρο, σώζει από βέβαιο πνιγμό μια γυναίκα, μπροστά στα μάτια του συζύγου της που την παρακολουθεί φοβισμένος να παρασύρεται από το βουβό κύμα και προσπαθεί να αποτρέψει τον αυτόκλητο ναυαγοσώστη από την απερισκεψία του. Ο Πιέτρο στη συνέχεια επιστρέφει στο σπίτι του, όπου καταρρέει όταν αντικρίζει τη δική του γυναίκα πεσμένη νεκρή στην αυλή. Το φθινόπωρο έρχεται με βαριά σύννεφα στη ζωή του Πιέτρο, που συν τοις άλλοις έχει και προβλήματα στη δουλειά του. (Το κινηματογραφικό στούντιο, στο οποίο είναι υψηλό στέλεχος, πρόκειται να συγχωνευτεί με μια χολιγουντιανή εταιρεία.) Ομως, τίποτα δεν φαίνεται να τον απασχολεί καθώς έχει βρει καταφύγιο στη σχέση του με τη δεκάχρονη κόρη του, την Κλαούντια.

Αυτά φαίνονται επιφανειακά, επιδερμικά που λένε. Το χάος έρχεται από το βάθος, από τα έγκατα, από την προϊστορία του ανθρώπου, από τη βαθειά του φύση. Πώς καταφέρνει όμως τέτοια πολύπλοκη διεργασία να παραμένει ήρεμη;


Το βιβλίο το παρέλαβα ταχυδρομικώς 20/10 και αμέσως μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρον (ήδη προκατειλημμένος λόγω ronsar). Θες από το εξώφυλλο, θες από το trailer της ταινίας, σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου «έβλεπα» στον ήρωα τη φάτσα του Νάνι Μορέτι κι αυτό, η αλήθεια, βοήθησε κάπως να «καταδυθώ» στο ψυχισμό του τύπου με το ήρεμο χάος.

Ο άνθρωπος με το περίεργα τραγικό συμβάν στη ζωή του. Η απώλεια, η αδυναμία «χώνεψης» του γεγονότος, η σαστιμάρα μπροστά στο κενό, η αμηχανία. Όλα αυτά, πολύ συχνά σε καθένα από μας, του λεγόμενους ανθρώπους Δυτικών προτύπων (ή στερεοτύπων), τους φιμωμένους συναισθηματικά, τους αδύναμους να εκτονώσουμε οργή , τους ανήμπορους να εκραγούμε και να κάνουμε reset. Από αυτήν την σίγαση των αισθημάτων προκύπτει όλο το έργο, όλη η χαώδης πλοκή. Πλοκή χωρίς πλοκή δηλαδή. Εσωτερική πλοκή κυρίως, αλλά και εξωτερική, κοινωνική, σε πολύ στενό χώρο όμως, ιδιαίτερα ακινητική και στατική.

Μια τυχαία απόφαση, η παραμονή (αναμονή) στο παγκάκι. Το παιδί, η κόρη συγκεκριμένα, σανίδα σωτηρίας, δικαιολογία και πρόφαση, ώστε να ξεκαθαρίσει μέσα του το λόγο για τον οποίο δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει τι πρέπει να κάνει. Η κόρη η ίδια δείχνει να μιμείται αυτήν την α-μηχανία, την α-πραξία, την α-ταραξία, την αίσθηση ότι δεν άλλαξε κάτι, ότι όλα συνεχίζουν. Με όποιο τρόπο. Η σχέση πατέρα-παιδιού κλονίζεται, χωρίς να φαίνεται και αναδομείται, πάλι χωρίς να φαίνεται. Η λανθανόντως εξελισσόμενη ωριμότητα του μικρού κοριτσιού αρχικά παραξενεύει τον πατέρα, που αργότερα εντρυφεί στην εξ’αποστάσεως (κυριολεκτικά) μη-δράση, όσον αφορά την προσαρμογή της κόρης στις νέες συνθήκες. Η σχέση της με το θείο, που συγκεντρώνει αυτά που δεν έχει ο μπαμπάς, της προσφέρει την απαραίτητη για κάθε έφηβο ελευθερία και ουσιαστικά αναρχία. Η ζήλεια του (κάθε) μπαμπά φυσιολογική. Κάποιος πρέπει να είναι κι ο κακός, αυτός που θα λέει τα ΟΧΙ, αυτός που πρέπει να πατάει το φρένο σε μια ενδεχόμενη κατηφόρα. Συντηρητικό δεν ακούγεται;;

Στο παγκάκι, που λειτουργεί για τον ήρωα ως καναπές ψυχοθεραπείας, όχι δικής του, αλλά όλων των άλλων, διαδραματίζονται καθημερινά, δράματα ρουτίνας. Η μάνα με το παιδάκι με το σύνδρομο Down, η κοπέλα με το σκύλο και τη βόλτα του, ο Ρωμαίος με τη μακαρονάδα και τη μετακόμιση. Η αδερφή (πρώην ερωμένη) της αποθανούσης συζύγου με τις αισθηματικές αποτυχίες, την απουσία συζύγου και τα (αν-)επιθυμητά παιδιά, προσπαθεί να φορτώσει τις τύψεις της και τις αμφιβολίες για τη σχέση του ήρωα με την αδερφή της. Οι συνάδελφοι, ένας-ένας, περνούν, εκφορτώνουν, τάχα ότι τον παρηγορούν, ουσιαστικά τον χρησιμοποιούν ως «γείωση» των δικών τους εκρήξεων και ανησυχιών. Συμβαίνει σε αρκετούς, να θέλουν να βγάζουν τα εσώψυχά τους, εκμεταλλευόμενοι όχι μια δική τους λύπη, αλλά κυρίως μια στενοχώρια του άλλου. Ίσως τους είναι πιο εύκολο, να αποστασιοποιηθούν μέσω της ξένης εμπειρίας κι έτσι να δουν τα δικά τους χάλια, να τα αναγνωρίσουν και να τα αναθεωρήσουν. Ποιος δεν έχει πάει σε κηδεία και δεν έχει αναρωτηθεί εάν ο τύπος που σπαράζει στο κλάμα λίγο πιο πέρα, εάν πράγματι κλαίει τον τεθνεώτα ή τη δική του «πεθαμένη» ζωή;;

Η επαφή με τη γυναίκα (που έσωσε και παραλίγο να τον πνίξει) ίσως λειτουργεί ως σεξουαλική υπερ-εκτόνωση προσωρινά, διακινδυνεύοντας τη σχέση με το παιδί του, αλλά μπόρεσε και να του δείξει την απόλυτη φαλλική-πρωκτική-φροϋδική του εγκεφαλική συνδεσμολογία (Άντρες!! Είμαστε τόσο προφανείς…..κάτω από τη μέση!!). Θα μπορούσε να την είχε στραγγαλίσει, να την πνίξει όπως παραλίγο να το κάνει η ίδια, θα μπορούσε να την εκδικηθεί για το θάνατο της γυναίκας του. Όμως επιλέγει να τη βοηθήσει να απαλλαχτεί από ένα βαρίδιο (το δικό της σύζυγο) και να αισθανθεί (ξέρω γω) κυρίαρχο αρσενικό, ναι, σωστά, κυρίαρχο στις ορμές και στη δυναμική του (κάθε) άντρα, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;;

Στα τελευταία κεφάλαια δοκιμάζεται και η σχέση του με την Εξουσία. Την οικονομική, την πολιτικοκοινωνική, αλλά ουσιαστικά την ψυχολογική εξουσία, την παρασκηνιακή. Έχει την ευκαιρία να ελέγξει την ιντριγκαδόρικη του ικανότητα και την δύναμη του στα ΟΧΙ, τώρα πλέον και στους ανώτερους του. Ο Εβραίος μεγαλοκαρχαρίας, με την προσωπική αποτυχία και το βάρος μιας Φυλής στους ώμους του, του εξομολογείται. Ο Ευρωπαίος στον αντίποδα, δεν μπορεί να --rise up to the occasion-- (πώς μεταφράζεται αυτό ρε Λητώ;;), αα ναι, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η αδυναμία της κορυφής, η αχίλλειος πτέρνα κάθε απάνθρωπου γίγαντα, που θεωρεί ότι έχει ξεφύγει από τις μικρονοϊκές ασημαντότητες, βρίσκει τον Τοίχο στο Όχι του ήρωά μας. Τοίχο σαν αυτόν που ύψωσαν γύρω του οι άλλοι, σαν τον τοίχο των Pink Floyd, αν και εδώ παίζουν οι Radiohead (εμ πέρασαν και τα χρόνια…). Τον τοίχο αυτό, της φιλοδοξίας, της υπερφίαλης εξουσίας, της αλλαζονικής απληστίας, για σκάφη, πολυτέλεια, χλιδή, τον γκρεμίζει με ένα απλό, απλούστατο «Όχι, δε θα σου πω τι μου είπε ο Εβραίος».

Και φτάνουμε σε μια ιδιότυπη κάθαρση, όχι αρχαιοελληνική. Εκεί που λες δεν μπορεί κάποια στιγμή θα ξεσπάσουν πατέρας και κόρη και θα κλαίνε μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, η καθημερινότητα, η απλότητα στις κοινωνικές σχέσεις δίνει μια (τη μοναδική;) λύση. Το κορίτσι εξηγεί στον πατέρα ότι πλέον είναι μέλος της κοινωνίας και δεν έχει ανάγκη τη δική του φυσαλλίδα, αλλά επιλέγει τη συμβατικότητα του κοινωνικού ιστού ως προστασία. Το να ανήκει στην ομάδα, το να μην ξεχωρίζει τόσο ώστε να μπορεί κάποιος να σε κοροϊδέψει, να σε γελοιοποιήσει είναι ουσιαστικά η λύτρωση και του ίδιου του πατέρα.

Κάνουμε πράγματα για τους άλλους, ας πούμε για τα παιδιά μας, αισθανόμενοι ότι γνωρίζουμε τις προτιμήσεις τους, τι περιμένουν από μας. Η ψευδαίσθηση ότι η γονιδιακή συνέχεια εξασφαλίζει και την πνευματική συγ-κοινωνία μας βουλιάζει σε εγωιστικές συμπεριφορές. Κι όταν αυτές αποκαλύπτονται ή ξεπερνιώνται από τα σημερινά δεδομένα, τότε φαινόμαστε ως δημιουργοί του ίδιου αυτού χάσματος που παλεύουμε να γεφυρώσουμε.
Οι σύγχρονοι, μοντέρνοι γονείς, με την αίσθηση της υπερ-γνώσης, της υπερ-τεχνολογίας, της υπερ-κοινωνικότητας, παλεύουν σαν τον ήρωα-Πιέτρο σε κύματα ψυχικής τρικυμίας, να βγάλουν το παιδί στη στεριά, σώο και αβλαβές. Όμως οι ρόλοι αναδιανεμήθηκαν. Ο ήρωας δεν είναι απαραίτητα και ο «Ήρωας», μπορεί να πρέπει να είναι απλώς κομπάρσος, απλός παρατηρητής στην τρεχάλα που επιδίδονται οι σημερινοί 15άρηδες. Μπορεί και τελικά αυτοί να έχουν τον κωδικό που θα ξεκλειδώνει το modus vivendi του 2020-2030-2040.

Το χάος και η πολυπλοκότητα (α ρε Mandelbrot, τι μας έκανες!) δεν είναι απλές λεξούλες, εγγράματες αναπαραστάσεις του Δημιουργού. Είναι η βαθειά συναίσθηση της μη-γραμμικότητας, του κυρίαρχου στοιχείου της φύσης. Με απλά λόγια, τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται, τίποτε δεν έρχεται επειδή το περιμένεις και επίσης δεν υπάρχει ευθεία γραμμή (ή οδός). Οι ανθρώπινες φύσεις, τόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές, σαν τα fractals των θεωριών, η αλληλεπίδραση μεταξύ τους, οι κοινωνικές σχέσεις διέπονται από χαώδεις δυνάμεις, που άμα τις δεις από κοντά, άμα τις αισθανθείς δίπλα σου είναι εκκωφαντικές, εκρηκτικές, κολοσσιαίες, κοσμογονικά big-bang.
Αν όμως τις δεις από μια μακρινή απόσταση, από μια γωνία, ας πούμε από ένα παγκάκι, τότε ξαφνικά μεταμορφώνονται, γίνονται αρμονικές και συγκροτημένες, έχουν αυτοοργανωθεί, αποκτούν μια Ηρεμία, μια εντελέχεια και μια αυτονόητη Ουσία.
Λες να είναι η Νιρβάνα του οπίου, που ρούφηξε ο Πιέτρο στη σελ.259;;; Λες να μ’επιασε και μένα;;


Υ.Σ. Η μετάφραση πιστεύω ότι βοήθησε πολύ στο να βγουν όλα τα παραπάνω. Ήταν σίγουρα πολύ δύσκολη υπόθεση, με συνεχείς καταιγισμούς σκέψεων και ενδοσκοπήσεων. Ιταλικά δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι το ταμπεραμέντο της φυλής έβαλε κι εδώ το χέρι του…Εξάλλου οι μεταφράσεις είναι σαν τις γυναίκες, έτσι δε λένε;; Οι ωραίες δεν είναι πιστές και οι πιστές δεν είναι ωραίες!!
Υ.Σ2. Το βιβλίο θα έπρεπε να το είχε γράψει Σαλονικιός και να το ονόμαζε "Χάος;; Χαλαράάά!!". Αλλά χάλασαν κι αυτοί πλέον.