Μια βραδιά στο Berlaymont....

Μια βραδιά στο Berlaymont, γνωρίσαμε φίλους
μας κέρασαν τη χαρά τους, μας σκέπασαν στα κρύα.
Είπαν ¨Εμείς εδώ είμαστε, Εσείς;¨
Τα μουδιασμένα λόγια μας δεν έφτασαν στα αυτιά, πάγωσαν.
Κρύσταλλοι ψεύτικοι στην ομίχλη του πάρκου.
Εκείνου με την αψίδα, τη θριαμβευτική, την υπερήφανη.

Ποιος θρίαμβος όμως κρύβει ενοχές και ήχους; Σε χώρες με αίμα καλυμμένες, με δέρματα μαύρα, ανθρώπινα, στρωμμένα πεζοδρόμια, πώς ακούγεται ένας θρίαμβος;
Οι γλώσσες οι αλλόκοτες, οι διφορούμενες, οι αλλότριες δεν ξενίζουν, μα ξυνίζουν.
Στα λευκά πρόσωπα, τα απρόσωπα, τα μειλίχια, ψάξε να βρεις την ειρωνεία
του αδιάφορου ήχου ενός κέρματος που πέφτει στο τσίγκινο ποτήρι.

Πότε βγήκαμε ζητιανιά, Ανδρέα μου; Πώς γλύστρησε η τιμή και η κορώνα μας;
Στα ορυχεία τους δε δουλέψαμε μαζί Ανδρέα; Με το ίδιο κάρβουνο δε μαυρίσαμε;
Αν οι χτύποι του ρολογιού γύριζαν σαν άσωτοι γιοί με φαγωμένη την πατρική περιουσία,
ποιος θα έβλεπε το μελλούμενο βάραθρο; Στέκομαι στο χείλος. Απορώ, αλλά δεν γλυτώνω.

Το Berlaymont θα είναι ακόμα στην ίδια πλατεία, οι τοίχοι του το ίδιο.
Εμείς θα κρατάμε σαν άγκυρες τις αναμνήσεις μιας βραδιάς με τρίχορδους ήχους.
Αλλά το χρέος βαρύ και το φορτίο γέρνει τη γέρικη μαούνα. Οι άγκυρες δε αρκούν πια.
Φίλοι κοιτάζονται, σε βρεγμένους αποχαιρετισμούς. Είναι η υγρασία της θλίψης,

ή απλώς άλλαξε ο καιρός;



Αφιερωμένο στους φίλους μας, στις Βρυξέλλες, δίπλα από το Berlaymont