Αυτός είναι ο μπαγλαμάς μου. Δώρο από καλούς φίλους, για να τους θυμάμαι. Τους ευχαριστώ από καρδιάς. Εγώ με τ' όργανο καμμία σχέση, Ψάξε-ψάξε, παίξε-παίξε, ντρίγκι-ντρίγκι, κάτι γίνεται. Το βαθύτερο συναίσθημα του αυτοδίδακτου είναι πάντα η ταπεινότητα, καθώς ξέρει ότι δεν ξέρει (εν οίδε ότι ουδέν οίδε).Τρίχορδο (ρε-λα-ρε), ωσάν μπουζούκι χορδισμένο μία οκτάβα παρακάτ'. Λέγεται ότι φτιάχτηκε από ανάγκη, γιατί οι ήχοι του μπουζουκιού βαρούσαν άσχημα στ' αυτιά του πρεζάκια, ενώ ο ήχος του μπαγλαμά είναι ηπιότερος και μικρότερης έντασης. Επίσης χωράει πιο εύκολα στο κελλί 2Χ2.
Όταν θα τα καταφέρω, θα φέρω και ντοκουμέντα. Προς το παρόν ας αναγνωρίσουμε τους άξιους συναδέλφους στις κατά καιρούς ρεμπέτικες κομπανίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου