Μέρος πρώτο : Ο Σαρτρ λέει ότι δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα. Με την αρχή της απορίας, ήδη έχεις απαντήσει. Το να επιλέξεις να ζητήσεις μια συμβουλή από κάποιον, ήδη έχεις διαλέξει, αφού γνωρίζεις εκ των προτέρων τι χαρακτήρας είναι αυτός ο κάποιος και ποιά είναι η θέση του. Στα καθημερινά και σχετικά απλά ζητήματα, τα μικροδιλήμματα λύνονται εύκολα από την τρέχουσα ανάγκη, το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο.(βλ. http://oudenoida.blogspot.com/2008/06/blog-post_26.html)
Τι γίνεται όμως με αποφάσεις, που τις διαβάζεις ως σημαντικές και τις προβλέπεις ως καθοριστικές για την εξέλιξη πολλών άλλων ανθρώπων;;; Τα δεδομένα είναι συνήθως μπροστά σου, τα χαρτιά είναι ανοικτά κι εσύ αποφασίζεις στο σήμερα και όχι "μυρίζοντας" το μέλλον, εφόσον δεν είσαι ο Τειρεσίας. Κατά τη γνώμη μου, μεγάλη υπόθεση είναι να μη τσιμπήσεις στα δολώματα. Αυτά αφορούν μια ρομαντική κι εξιδανικευμένη εικόνα της "καλής ζωής". Σπίτια, λεφτά, δόξα, γκόμενες, αυτοκίνητα, σεξ, ατελείωτη ηδονή, μηδέν βάσανα. Ποιος δε θα τσιμπούσε; Ποιος όμως αναρωτιέται το τίμημα; Το τίμημα που είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις;; Προφανώς οι αντιστάσεις του καθενός κάμπτονται με διαφορετικό κάθε φορά δόλωμα. Για πλάκα όμως το λένε δόλωμα, από το δόλο προέρχεται. Κακό πράγμα ο δόλος. Για όσους γνωρίζουν νομικά, δηλώνει την από το δράστη ΠΡΟΕΠΙΓΝΩΣΗ του ΑΞΙΟΠΟΙΝΟΥ χαρακτήρα της πράξης.
Αυτοί δηλαδή γνωρίζουν από πριν, και τα χαρτιά που σου ανοίγουν και ότι από'ξω περιμένει να μπουκάρει η Δίωξη, για να σε πιάσει πάνω στην τσόχα. Εσύ απλώς είχες την απορία, το δίλημμα, να κρατήσεις τον άσσο ή να πας για φουλ;
Άς' τα μεγάλε! Φουλ άμυνα και μην τσιμπάς!!
Μέρος δεύτερο: Από αρχαιοτάτων χρόνων γνωρίζει η ανθρωπότης ότι λίγο λαδάκι "ζμπρώχνει" τα πράγματα. Σαρκικώς, ψυχικώς, μηχανολογικώς, επαγγελματικώς και γενικά κοινωνικώς. Από την απλή όμως λίπανση έως να λούζεσαι στο ελαιοτριβείο έχει μια διαφορά. Λέει ο άλλος : "Είτε τα πάρεις στο χαρτοφύλακα είτε τα πάρεις σε Pampers είτε τα φας σε ταξίδια είτε τα κάνεις μασούρια ένα και το αυτό". Αυτή είναι η ολιστική άποψη της διαφθοράς. Ο νόμος του ΟΛΟΝ ή ΜΗΔΕΝ. Λαδώθηκα-Δε λαδώθηκα, Τα πήρα-δεν τα πήρα. Λίγο ή πολύ έγκυος δεν έχει. Είναι η κάθετη άποψη. Ο γκρεμός δεν έχει στάδια. Άπαξ κι έπεσες, τέρμα.
Η ζωή όμως όπως την καταντήσαμε λειτουργεί οριζοντίως. Την ξαπλώσαμε που λες και τη μελετάμε. Στην οριζόντια ανάλυση υπάρχουν τα επίπεδα. Τόσο, τόόόόσο, τόόόόόόόόόόόόσο, και τόσο που βγαίνει από τα αφτιά. Εντάξει κύριε να φας. Πόσο σου φτάνει για να χορτάσεις; Να φας να σκάσεις; (Τι τό 'θελες το αρνί Μιχαλάκη μου) Λαδώσου φίλε τόσο όσο να μη σου μείνουν τα λάδια στα χέρια. Μετά δεν είσαι λαδωμένος, είσαι γλειτσιασμένος.
Υπάρχει όμως το ερώτημα. Αυτός που δε λαδώνεται, το κάνει από επιλογή ή από δειλία, φόβο για τις συνέπειες; Υπάρχει ο αδιάφθορος δικαστής, ο αδιάφθορος αστυνομικός, ο αδιάφθορος γιατρός, δάσκαλος, λειτουργός; Ή απλώς περιμένει τη σειρά του, να φύγουν αυτοί που τρων τώρα, να τσιμπήσει κι αυτός άφοβα; Νομίζω ότι μετά φόβου Θεού, ΣΔΟΕ και ΕΔΕ λειτουργούν οι περισσότεροι. Αν είχαν το ακαταλόγιστο, θα μας είχαν γαμήσει μέχρι ενδεκάτης γενεάς.
Το δίδαγμα κανένα!
ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΧΕΖΕΙ ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ. (Συγγνώμη για τη γλώσσα, δε λαδώθηκε επαρκώς και παραμένει τραχειά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου