Αυτήν την περίοδο στον εργασιακό μου χώρο, βλέπω ένα από τα πιο συνηθισμένα κοινωνικά φαινόμενα. Το γεροντοέρωτα!! Είναι ένας 64άρης που τρελάθηκε με μια 29άρα. Όταν λέμε αποβλακώθηκε όμως, τελείως μα τελείως. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα όταν είναι αυτή δίπλα, χάνει τα λόγια του όταν της μιλάει, του πέφτουν καφέδες, σάντουιτς απ'τα χέρια (Θα μου πεις μπορεί και να'ναι Πάρκινσον), γενικά έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός γνήσιου ψυχοσκιρτήματος 20άρη. Βρε, τα λεφτά σου θέλει, βρε να παίξει θέλει, βρε τι να σε κάνει εσένα, του λέμε. Αυτός τα ακούει, δε μας πιστεύει και ελπίζει ότι κι αυτή το βλέπει όπως νομίζει ότι αισθάνεται αυτός. Συνομήλικος.
Το θέμα ξεπέρασε προπολλού την επιθυμία για απλή σαρκική επαφή, καθώς αυτός είναι για διαζύγιο, χωρίς η κοπέλλα να του κουνήσει ούτε βλέφαρο (υποθέτω, δεν ξέρω, ουδέν οίδα). Και είναι αναπόφευκτη η απορία. Τινάζεις τα πάντα στον αέρα, μια ζωή σιγουριάς, μια οικογένεια με παιδιά, κάθε τι που έφτιαχνες τόσον καιρό, για μια φευγαλέα ίσως ελπίδα ότι μπορεί να ξανανιώσεις. Για μια ελπίδα ότι είσαι ακόμα ζωντανός κι όχι απλώς κουβαλητής επιθυμιών των άλλων. Για την ελπίδα ότι ο χρόνος θα γυρίσει ξανά από την αρχή και ίσως αυτή τη φορά να'ναι καλύτερα. Για την ουτοπία, για το τίποτα, για να έχεις κάτι να μετανιώνεις την υπόλοιπη σου ζωή.
Θα επανέλθω με νεότερα, εάν υπάρχουν. Πιθανολογώ πάντως πως θα το γειώσει ο δικηγόρος του όταν του πει για το ύψος της διατροφής που θα'χει να πληρώνει. Οψώμεθα,
Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν έτερων ομοιοπαθούντων
Καλούς καλοκαιρινούς έρωτες, νέους και παλιούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου