Όταν ο έρωτας χτυπά, η λογική τρελαίνεται....

Αυτήν την περίοδο στον εργασιακό μου χώρο, βλέπω ένα από τα πιο συνηθισμένα κοινωνικά φαινόμενα. Το γεροντοέρωτα!! Είναι ένας 64άρης που τρελάθηκε με μια 29άρα. Όταν λέμε αποβλακώθηκε όμως, τελείως μα τελείως. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα όταν είναι αυτή δίπλα, χάνει τα λόγια του όταν της μιλάει, του πέφτουν καφέδες, σάντουιτς απ'τα χέρια (Θα μου πεις μπορεί και να'ναι Πάρκινσον), γενικά έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός γνήσιου ψυχοσκιρτήματος 20άρη. Βρε, τα λεφτά σου θέλει, βρε να παίξει θέλει, βρε τι να σε κάνει εσένα, του λέμε. Αυτός τα ακούει, δε μας πιστεύει και ελπίζει ότι κι αυτή το βλέπει όπως νομίζει ότι αισθάνεται αυτός. Συνομήλικος.
Το θέμα ξεπέρασε προπολλού την επιθυμία για απλή σαρκική επαφή, καθώς αυτός είναι για διαζύγιο, χωρίς η κοπέλλα να του κουνήσει ούτε βλέφαρο (υποθέτω, δεν ξέρω, ουδέν οίδα). Και είναι αναπόφευκτη η απορία. Τινάζεις τα πάντα στον αέρα, μια ζωή σιγουριάς, μια οικογένεια με παιδιά, κάθε τι που έφτιαχνες τόσον καιρό, για μια φευγαλέα ίσως ελπίδα ότι μπορεί να ξανανιώσεις. Για μια ελπίδα ότι είσαι ακόμα ζωντανός κι όχι απλώς κουβαλητής επιθυμιών των άλλων. Για την ελπίδα ότι ο χρόνος θα γυρίσει ξανά από την αρχή και ίσως αυτή τη φορά να'ναι καλύτερα. Για την ουτοπία, για το τίποτα, για να έχεις κάτι να μετανιώνεις την υπόλοιπη σου ζωή.
Θα επανέλθω με νεότερα, εάν υπάρχουν. Πιθανολογώ πάντως πως θα το γειώσει ο δικηγόρος του όταν του πει για το ύψος της διατροφής που θα'χει να πληρώνει. Οψώμεθα,
Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν έτερων ομοιοπαθούντων
Καλούς καλοκαιρινούς έρωτες, νέους και παλιούς

Ο μπαγλαμάς τ' αδέρφι του...

Αυτός είναι ο μπαγλαμάς μου. Δώρο από καλούς φίλους, για να τους θυμάμαι. Τους ευχαριστώ από καρδιάς. Εγώ με τ' όργανο καμμία σχέση, Ψάξε-ψάξε, παίξε-παίξε, ντρίγκι-ντρίγκι, κάτι γίνεται. Το βαθύτερο συναίσθημα του αυτοδίδακτου είναι πάντα η ταπεινότητα, καθώς ξέρει ότι δεν ξέρει (εν οίδε ότι ουδέν οίδε).
Τρίχορδο (ρε-λα-ρε), ωσάν μπουζούκι χορδισμένο μία οκτάβα παρακάτ'. Λέγεται ότι φτιάχτηκε από ανάγκη, γιατί οι ήχοι του μπουζουκιού βαρούσαν άσχημα στ' αυτιά του πρεζάκια, ενώ ο ήχος του μπαγλαμά είναι ηπιότερος και μικρότερης έντασης. Επίσης χωράει πιο εύκολα στο κελλί 2Χ2.

Όταν θα τα καταφέρω, θα φέρω και ντοκουμέντα. Προς το παρόν ας αναγνωρίσουμε τους άξιους συναδέλφους στις κατά καιρούς ρεμπέτικες κομπανίες.

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας

Ένας φίλος αναρωτιέται τον Ιούνη. "Το 2000 1$=1.2€ και το 1 βαρέλι=60$. Άρα 1 βαρέλι αργού=72€. Τον Ιούνη του '08, 1$=0.62€ και το βαρέλι (τότε) = 115$. Άρα η τιμή του βαρελιού=71.3€." Άρα γιατί στην Ευρώπη ακριβαίνει το πετρέλαιο; Πως μπορεί να αυξάνει κάτι, ενώ η τιμή του παραμένει ίδια;

Αρχικώς εύλογη η απορία, αν και με μερικές τρέχουσες διαφορές. Για παράδειγμα, η σημερινή ισοτιμία 18/7/2008 είναι 1$=0.63 € και το βαρέλι έπεσε από 147 στα 134$. Δηλαδή το βαρέλι σήμερα πωλείται 84.5€. Αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Ο χαρακτήρας της επισήμανσης είναι ο ίδιος. Όταν το δολάριο ήταν ακριβό ως προς το ευρώ, το πετρέλαιο ήταν σε μέτρια επίπεδα. Παρόλο που το δολάριο υποβαθμίστηκε έναντι του ευρώ, με το πετρέλαιο να αυξάνεται, θα περίμενε κανείς η τιμή του στην Ευρώπη να μην έχει τα σημερινά σκαμπανεβάσματα.

Με τον ίδιο απλοϊκό τρόπο σκεφτόμαστε όλοι. Ορίστε μια επίσης απλοϊκή απάντηση.
Είχα 5€, αγόραζα κάτι με 1€, μου 'μέναν 4. Τώρα που έχω πάλι 5 (αλλά αξίζουν για 10 στην ισοτιμία των αγορών), αυτό που αγοράζω με 2€, στην ουσία κοστίζει 4, άρα αυτό που μου μένει δεν είναι 3€, αλλά 1€.

Τα απλοϊκά είναι για εμάς τους ηλίθιους, που δεν έχουμε κάνει σοβαρό ξέπλυμα και μεγάλη διακίνηση αφάνταστων χρηματικών ποσών και χρηματοοικονομικών προϊόντων. Από τη μεριά μου, εικάζω ότι τα πράγματα δεν είναι απλοϊκά, αλλά αρκούντως απλά. Οι μεγάλες εταιρείες πετρελαιοειδών, ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΕΣ, ουσιαστικά γνωρίζουν τα πραγματικά αποθέματα και τις εξελίξεις σε νέα κοιτάσματα. Έχοντας δικό τους το μαχαίρι (πολιτικές ηγεσίες, διεθνείς επιτροπές, ΜΜΕ και βάλε), αλλά προφανώς δική τους και την πίτα (εκμετάλλευση εδαφών και θαλασσών παντού ανά τον κόσμο), στήνουν το δικό τους γεωπολιτικό παιχνίδι με συγκεκριμένη στρατηγική, που φαντάζομαι ότι κρατάει αρκετές δεκαετίες.
Στόχος;; Τι θέλει κάποιος θνητός με πολλά πολλά λεφτά και πολλή πολλή εξουσία;; Φυσικά, ακόμα πιο πολλά λεφτά κι ακόμα πιό πολλή εξουσία!

Πέραν τούτου, στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα δοσοληψιών, είναι αυτονόητο ότι οι αλληλεπιδράσεις δε μετρούν τόσο σε επίπεδο απλής νομισματικής ισοτιμίας, όσο σε επίπεδο αντοχής και μελλοντικής ανάπτυξης των τοπικών οικονομιών. Με λίγα λόγια, το κύκνειο άσμα της Αμερικανοκινούμενης και Αμερικανοτροφοδοτούμενης οικονομίας είναι αυτό που ζούμε τώρα. Κι όποιος γνωρίζει, ο κύκνος όταν πεθαίνει, κάνει πολύ μεγάλη φασαρία. Σε αντίθεση με τα μουλάρια (ονόματα δε λέω), που απλώς τεντώνουν τα τέσσερα άκρα τους και ...σκάνε.

Δεν έχω να προσθέσω άλλο με το πτωχό πλην τίμιο άμυαλο μυαλό μου.

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ-ΔΟΛΩΜΑΤΑ, ΛΑΔΩΜΑΤΑ-ΔΕΙΛΙΑΣΜΑΤΑ

Μέρος πρώτο : Ο Σαρτρ λέει ότι δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα. Με την αρχή της απορίας, ήδη έχεις απαντήσει. Το να επιλέξεις να ζητήσεις μια συμβουλή από κάποιον, ήδη έχεις διαλέξει, αφού γνωρίζεις εκ των προτέρων τι χαρακτήρας είναι αυτός ο κάποιος και ποιά είναι η θέση του. Στα καθημερινά και σχετικά απλά ζητήματα, τα μικροδιλήμματα λύνονται εύκολα από την τρέχουσα ανάγκη, το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο.(βλ. http://oudenoida.blogspot.com/2008/06/blog-post_26.html)

Τι γίνεται όμως με αποφάσεις, που τις διαβάζεις ως σημαντικές και τις προβλέπεις ως καθοριστικές για την εξέλιξη πολλών άλλων ανθρώπων;;; Τα δεδομένα είναι συνήθως μπροστά σου, τα χαρτιά είναι ανοικτά κι εσύ αποφασίζεις στο σήμερα και όχι "μυρίζοντας" το μέλλον, εφόσον δεν είσαι ο Τειρεσίας. Κατά τη γνώμη μου, μεγάλη υπόθεση είναι να μη τσιμπήσεις στα δολώματα. Αυτά αφορούν μια ρομαντική κι εξιδανικευμένη εικόνα της "καλής ζωής". Σπίτια, λεφτά, δόξα, γκόμενες, αυτοκίνητα, σεξ, ατελείωτη ηδονή, μηδέν βάσανα. Ποιος δε θα τσιμπούσε; Ποιος όμως αναρωτιέται το τίμημα; Το τίμημα που είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις;; Προφανώς οι αντιστάσεις του καθενός κάμπτονται με διαφορετικό κάθε φορά δόλωμα. Για πλάκα όμως το λένε δόλωμα, από το δόλο προέρχεται. Κακό πράγμα ο δόλος. Για όσους γνωρίζουν νομικά, δηλώνει την από το δράστη ΠΡΟΕΠΙΓΝΩΣΗ του ΑΞΙΟΠΟΙΝΟΥ χαρακτήρα της πράξης.
Αυτοί δηλαδή γνωρίζουν από πριν, και τα χαρτιά που σου ανοίγουν και ότι από'ξω περιμένει να μπουκάρει η Δίωξη, για να σε πιάσει πάνω στην τσόχα. Εσύ απλώς είχες την απορία, το δίλημμα, να κρατήσεις τον άσσο ή να πας για φουλ;
Άς' τα μεγάλε! Φουλ άμυνα και μην τσιμπάς!!

Μέρος δεύτερο: Από αρχαιοτάτων χρόνων γνωρίζει η ανθρωπότης ότι λίγο λαδάκι "ζμπρώχνει" τα πράγματα. Σαρκικώς, ψυχικώς, μηχανολογικώς, επαγγελματικώς και γενικά κοινωνικώς. Από την απλή όμως λίπανση έως να λούζεσαι στο ελαιοτριβείο έχει μια διαφορά. Λέει ο άλλος : "Είτε τα πάρεις στο χαρτοφύλακα είτε τα πάρεις σε Pampers είτε τα φας σε ταξίδια είτε τα κάνεις μασούρια ένα και το αυτό". Αυτή είναι η ολιστική άποψη της διαφθοράς. Ο νόμος του ΟΛΟΝ ή ΜΗΔΕΝ. Λαδώθηκα-Δε λαδώθηκα, Τα πήρα-δεν τα πήρα. Λίγο ή πολύ έγκυος δεν έχει. Είναι η κάθετη άποψη. Ο γκρεμός δεν έχει στάδια. Άπαξ κι έπεσες, τέρμα.
Η ζωή όμως όπως την καταντήσαμε λειτουργεί οριζοντίως. Την ξαπλώσαμε που λες και τη μελετάμε. Στην οριζόντια ανάλυση υπάρχουν τα επίπεδα. Τόσο, τόόόόσο, τόόόόόόόόόόόόσο, και τόσο που βγαίνει από τα αφτιά. Εντάξει κύριε να φας. Πόσο σου φτάνει για να χορτάσεις; Να φας να σκάσεις; (Τι τό 'θελες το αρνί Μιχαλάκη μου) Λαδώσου φίλε τόσο όσο να μη σου μείνουν τα λάδια στα χέρια. Μετά δεν είσαι λαδωμένος, είσαι γλειτσιασμένος.

Υπάρχει όμως το ερώτημα. Αυτός που δε λαδώνεται, το κάνει από επιλογή ή από δειλία, φόβο για τις συνέπειες; Υπάρχει ο αδιάφθορος δικαστής, ο αδιάφθορος αστυνομικός, ο αδιάφθορος γιατρός, δάσκαλος, λειτουργός; Ή απλώς περιμένει τη σειρά του, να φύγουν αυτοί που τρων τώρα, να τσιμπήσει κι αυτός άφοβα; Νομίζω ότι μετά φόβου Θεού, ΣΔΟΕ και ΕΔΕ λειτουργούν οι περισσότεροι. Αν είχαν το ακαταλόγιστο, θα μας είχαν γαμήσει μέχρι ενδεκάτης γενεάς.

Το δίδαγμα κανένα!

ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΧΕΖΕΙ ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ. (Συγγνώμη για τη γλώσσα, δε λαδώθηκε επαρκώς και παραμένει τραχειά)

Τα σημάδια (ότι θες να το δεις, το βλέπεις)

Ανακάλυψα προχθές στο θώρακα του μικρού μου γιού ένα επίφλεβο, ένα τμήμα δηλαδή του φλεβικού δικτύου του δέρματός του. Το φωτογράφισα, το πέρασα από κάτι φίλτρα (ενίσχυση του κυανού, αφαίρεση του πράσινου, κτλ) και ιδού το αποτέλεσμα!

Η πλάκα είναι ότι και ο μεγάλος μου γιός έχει ένα σπίλο στο δεξί μηρό (βλ.εικόνα παρακάτω)



Να πιστέψω τώρα στα σημάδια ή όχι ακόμα; Με αφορμή λοιπόν αυτά τα σημάδια, έρχεται στη σκέψη το γνωστό φαινόμενο της επιλεκτικής όρασης ή αλλιώς ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΒΛΕΠΩ. Υπάρχει άραγε αντικειμενικότητα στην όραση; Εννοείται πως όχι!! Και δεν αναφέρομαι στο θέμα της τρισδιάστατης ή πολυδιάστατης αντίληψης του εξωτερικού κόσμου. Ούτε καν στη φτωχή ανάλυση των χρωμάτων, με περιορισμένα μήκη κύματος.
Το απλούστερο όλων είναι να δεχθούμε το αυτονόητο. Δηλαδή πόσο συχνά βλέπουμε χωρίς να κοιτάζουμε. Το μάτι εισπράττει, ο εγκέφαλος όμως δε δέχεται όλες τις πληροφορίες. Το ασαφές αυτό πλαίσιο περιγραφής του περιβάλλοντος δίνει άπλετο χώρο για παραγωγή "από του μηδενός" φαντασιακών συνθέσεων, που ταιριάζουν γάντι σ' αυτό που επιθυμεί το υποσυνείδητό μας. Αυτό που λέμε "βλέπω μόνο ότι με συμφέρει" σημαίνει "βλέπω μόνο ότι επιλέγει το ανεξέλεγκτο κομμάτι του εγκεφάλου μου να υπάρχει γύρω μου".
Αν αυτή η κατάσταση προκύπτει από χρήση ουσιών ή από "εύκολες" διαγνώσεις ψυχιάτρων, τότε όλοι συμφωνούν. Φυσικά και γίνεται! Επειδή το αίτιο είναι προφανές, δεν έχει κανείς αντίρρηση για όποια ταμπέλα μπει στο συγκεκριμένο άτομο.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν το αίτιο δεν είναι και τόσο προφανές. Τι γίνεται δηλαδή με όλους αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους κάθε φυλής, χρώματος, τάξης και γλώσσας, που ΚΑΤΙ ΒΛΕΠΟΥΝ. Αφού περάσουν σαράντα μαγνητικές εγκεφάλου, 50 εγκεφαλογραφήματα, 60 εξορκισμούς και ξεματιάσματα και ίσως κανα ηλεκτροσόκ (τα παλιότερα χρόνια), και δε βρεθεί τίποτα, τότε απλώς τρελαίνονται, καθώς έχουν ξεφύγει από το μέσο όρο. Οπότε να πάλι το προφανές αίτιο. Ο τρελός του χωριού. Βλέπει τα αόρατα (;;) από το μέσο μάτι, τα σημάδια και τα οράματα, τα νεφελίμ και τα ξωτικά, τα φαντάσματα και τους θεούς όλης της ανθρωπότητας. Πως να επιζήσει ένας τέτοιος άνθρωπος; Παλιά θα ήταν ο μάντης, η Πυθία, ίσως κανας Προφήτης, ημίθεος, άγγελος, ο Νίο, ο Παϊσιος, ή απλώς αυτός που του κρεμούσαν την ξύλινη ταμπέλα "Δαιμονισμένος".

Θέλω να καταλήξω κάπου; Εννοείται πως όχι!! Απλώς λέω "βλέπε και μη μιλάς". Ότι θες να βλέπεις, το κοιτάζεις, δε βγάζεις τσιμουδιά. Που θα πάει, θα το ξεχάσεις. Στο κάτω-κάτω, δεν υπάρχει μόνο επιλεκτική όραση, υπάρχει και επιλεκτική μνήμη. Όσο δε θυμάσαι, χαίρεσαι. Η αγνώστου προέλευσης χαρούμενη διάθεση, οφειλόμενη κυρίως στη λήθη και στην οπτική άγνοια, είναι η βάση της καλής ζωής. Ψάξτε το.

Εν Οίδα (που πίνει και δε σας δίνει)

Μακρινά και κοντινά

Δεν είναι και πολύ πίσω οι εποχές που μας ενδιέφερε μόνο ο μικρόκοσμος μας. Η γειτονιά μας, το χωράφι μας, το σπίτι μας, το χωριό μας, άντε βία-βία και η διπλανή μας πόλη. Ότι αφορούσε το γείτονα, το συγχωριανό, τον κάτοικο της γειτονικής χώρας, για να μην πω, γι'αυτόν στην άλλη μεριά του πλανήτη, μας ήταν παγερά αδιάφορο. Βολευόμασταν και από την πλήρη αδυναμία ενημέρωσης, όλα μια χαρά.
Με το πέρασμα των καιρών, η γενιά του '60 άρχισε να ρίχνει και μια ματιά σε ξένα πράγματα, σε πολιτικές καταστάσεις, σε συνθήκες, που υποψιαζόταν ότι θα'ρχονταν και προς αυτούς. Άρχιζαν αρκετοί άνθρωποι-όχι όλοι, μια θλιβερή μειοψηφία-να αντιλαμβάνονται το γνωστό ρητό : "Όταν βλέπεις το σπίτι του διπλανού σου να καίγεται, να φοβάσαι για το δικό σου". Σίγουρα η μεγάλη μάζα κοιμόταν τον ύπνο του αδίκου, αμέτοχου αλλά ενόχου. Χαμπάρι για τα γύρω περιρρέοντα. Έτσι άρεσε και στην εκάστοτε εξουσία. Πίστευε και μη ερεύνα.
Κάποιες δεκαετίες μετά, θες η τηλεόραση, θες τα δορυφορικά, θες τα περιοδικά, θες το Ίντερνετ, η γνώση σου 'ρθε στα μούτρα.

Δεν μπορούσες να κάνεις ότι δε βλέπεις. Μάθαινες για την τελευταία γωνιά του κόσμου, έβλεπες live on-camera που λένε, να πέφτουν οι βόμβες, να πεθαίνουν τα παιδιά, να λιώνουν τα παγόβουνα, να καίγονται δάση και άνθρωποι. Τα μακρινά έγιναν κοντινά. Άλλαξε όμως η στάση μας ή συνέχισαν να παραμένουν αδιάφορα ;

Όταν δεν ήξερες, είχες άλλοθι. Τώρα που ξέρεις, πως αντιδράς;
Εξακολουθείς να ξοδεύεις το υπερπολύτιμο νερό, υπερκαταναλώνεις, γίνεσαι παχύσαρκος, κάνεις και το παιδί σου παχύσαρκο και με τρεις πίτσες στο τραπέζι κι άλλες δέκα μπίρες βλέπεις ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΊ για τον εμφύλιο στη Ζιμπάμπουε και τα ορφανά του πολέμου. Λες: "εδώ δε νιάζονται αυτοί που είναι εκεί, θα νιαστώ εγώ που είμαι εδώ".

Κι έτσι ξανά, με μια απλή σκέψη, εύκολη, ευέλικτη, απαλλακτική, τα μακρινά που 'χαν πλησιάσει, ξαναγύρισαν εκεί απ' όπου ήρθαν, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΜΑΣ. Έτσι νομίσαμε ότι ξεμπερδέψαμε.
Είναι αυτή η αλήθεια όμως;; Τα πλάνα για το πετρέλαιο στα ελληνικά υπεδάφη, οι κλιματικές αλλαγές, οι αναζωπυρώσεις εθνικών ή εθνοτικών διχαστικών αντιλήψεων, η υποβόσκουσα απογοήτευση και απόγνωση πολλών 20άρηδων ή 30άρηδων, μαζί με τις άλλες διεθνείς συγκυρίες του γραμμικά επιταχυνόμενου παροξυσμού μεταξύ τριών και βάλε κοινωνικοπολιτικών πόλων φτιάχνει ένα μίγμα με αλεύρι που φουσκώνει μόνο του. Φουσκώνει, και φουσκώνει, και φουσκώνει, και κάποτε.....φυσιολογικά θα σκάσει. Που;;;
Μα φυσικά στα μούτρα μας! Και να που όλα ξαναγίναν κοντινά, εδώ από 'ξω.

Κι άιντε να τρέξεις να κρυφτείς, να βρεις καμιά γούρνα, να περάσει η μπόρα. Αλλά πλέον δεν θα έχει και νόημα. Τώρα που προλαβαίνεις να κουνηθείς, πετάς τη γόπα απ'το παράθυρο. Τότε η γόπα θα σε έχει κάνει στάχτη, κι εσένα, κι εμένα, και τα παιδιά μας, και τα τρισέγγονά μας.
αυτό θα πει ουσιαστική ανακύκλωση

Μπας και έρθουν τίποτις άλλοι για καλύτερα!!!??!!

Είναι το ποδόσφαιρο "αντρικό" άθλημα για όχι??

Ήταν το γκολ του Τόρες φάουλ ή όχι; Ο κανονισμός διαιτησίας περιγράφει επαρκώς τήν επαφή ώμο με ώμο, κοινώς "τζαρτζάρισμα"; Ποιος είναι περισσότερο φλώρος, ο Τόρες ή ο Λαμ;
Αυτά και άλλα αναπάντητα ερωτήματα απασχολούν τους κύκλους των φανατικών υπεραναλυτικών ποδοσφαιρομανών από την ημέρα του τελικού. Δυστυχώς τέτοιες συζητήσεις γίνονται μόνο σε επίπεδο live ανδροπαρέας με πολύ μπύρα και πολύ βωμολοχία. Μας ακούνε και μικρά παιδιά, δεν κάνει!!

Euro-τέλος. Vamos Campeones.

Και επί του πιεστηρίου. Μπάγεβιτς ήντανε και πάει, πάει, πάει (μάλλον)!!!!

Το παίζω και μόνος μου!!

Σου λέει, που να βρεις παρέα στο κωλοΤέξας. Δεν το ρίχνω στον τεχνολογικό αυνανισμό. Ο Mark Richter γουστάρει μπαρόκ, προσοχή όχι ροκμπάρ, μπαρ-ρόκ. Φούγκες και τέτοια. Τη βρίσκει και γιουτιουμπικά, δίνει και σε μας κανα κομματάκι, έτσι για τη λιγούρα. Μπράβο ρε φίλε, 'σ' ώραίος!!!! Ρίξ'τα δικέ μου....


http://www.texasrichters.net/mark.htm

Στην Ευρώπη

Χεϊρτ Μακ. Τον είδα από κοντά στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου τον Ιούνη στη Θεσσαλονίκη. Δε με γέμισε το μάτι. Λίγο σα ξασπρουλιάρης βορειοευρωπαίος, σα "μόνο-σαλάτα- ευχαριστώ-τουρίστας", έτσι κι έτσι. Είχα διαβάσει το πρώτο βιβλίο του, που εκδόθηκε στην Ελλάδα "Στη Γέφυρα του Γαλατά". Μ΄άρεσε. Σύντομο, ευχάριστο, σα γρήγορο ντοκιμαντέρ. Πως την πάτησα και είπα ας πάρω και το επόμενο.
"Στην Ευρώπη. Ταξίδια στον εικοστό αιώνα"
841 σελίδες!!!!!
Χαλάρωσε μεγάλε! Είπαμε μεγάλη η Ευρώπη, αλλά μην το παρακάνουμε. Έτσι ξέμεινα με ένα τούβλο στο τραπεζάκι της κρεβατοκάμαρας, που το ακουμπάς στην κοιλιά σου και χορταίνεις σα να'φαγες 5 μερίδες γεμιστά.

Στο δια ταύτα τώρα. Το βιβλίο είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ, ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ και ίσως από τα σημαντικότερα πράγματα που διάβασα τελευταία. Ο τύπος έκανε για ένα χρόνο (1999) ταξίδια στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο με χρονοδιάγραμμα. Πήγαινε από Βιέννη σε Παρίσι, από Βερολίνο σε Ελσίνκι, από Κεφαλλονιά σε Σαράγεβο, ανάλογα με τις ιστορικές περιόδους. Συνδύαζε π.χ. αρχή του έτους με αρχή του αιώνα, τέλος του έτους με τέλος του αιώνα.
Το Γενάρη '99 πήγε Παρίσι, ώστε να ταιριάζει με τη 3η Διεθνή Έκθεση που 'χε γίνει το 1900. Περιγράφει το σήμερα, κοιτώντας το τότε.
Πηγαίνει το Φλεβάρη στο Βέλγιο, στο Υπρ, και μιλάει για τον Α' Παγκόσμιο και τις μάχες 1914-1918. Βλέπει τα ήσυχα λιβάδια και αναρωτιέται για τα 250.000 νεκρών από ασφυξιογόνα αέρια (κι όχι μόνο) και το μισό εκατομύριο τραυματίες.
Και ούτω καθεξής.....

Αυτό που συναρπάζει είναι ότι πήγε και βρήκε τους ξεχασμένους υπέργηρους πρωταγωνιστές όλων των γεγονότων, αυτούς που ξεφτίλισε η ιστορία, θάβοντάς τους σε νούμερα και στατιστικές. Δεν τους ζάλισε με ερωτήσεις σαν τηλεοπτικός δημοσιογράφος, τους πήρε μόνο δυο κουβέντες, το απόσταγμά τους κι έφευγε. Πήγαινε και έβρισκε απ'όπου πήγαινε άψυχα αντικείμενα, κράνη, έγγραφα, τσάντες, ρούχα. Τους έδινε μορφή και ομιλία, αφήνοντάς να διηγηθούν από μόνα τους τα πράγματα.

Για να μη σας ζαλίζω κι εγώ, ο τύπος μ'αυτά και μ'αυτά αναλύει, με τρόπο που δεν είναι ούτε δασκαλίστικος ούτε ιστορικίστικος. Δεν το βαριέσαι, αλλά δε συμπάσχεις κιόλας, γιατί δεν είναι λογοτεχνία. Δε σε κουράζει, ακριβώς επειδή δε σου λέει τις δακρύβρεχτες ιστορίες ως μελό-ανθρωποκαταστάσεις. Σε πάει από δω κι από κει, ζουμάρει, ξανααπομακρύνεται, ξαναζουμάρει, ξαναφεύγει. Έτσι κρατάς τις αποστάσεις από την Ιστορία, όπως ακριβώς πρέπει να γίνεται. Αν θες τα πας παραπέρα, αν θες όχι.

Πιστεύω, έτσι όπως αντιλήφθηκα το βιβλίο, ότι σκοπός του είναι να μας κάνει να νιώσουμε περισσότερο Ευρωπαίοι του Εικοστού Πρώτου, ξεπερνώντας τις διαφορές και τα πάθη προηγούμενων ετών. Να αποστασιοποιηθούμε από ότι μας χωρίζει, αναζητώντας μόνο αυτό που μας ενώνει. Δύσκολο εγχείρημα, γι' αυτό έγραψε και 841 ΣΕΛΙΔΕΣ!!!!!

Αν είστε πολύ φαγωμένοι, αφήστε το, μην το πάρετε. Αν ψιλοπεινάτε, πάρτε κανα sudoku. Αν σας πιάσει όμως πραγματική λόρδα, είναι ότι πρέπει.

Εν οίδα
Υ.Σ. Το 2007 η Γερμανία είχε προτείνει κοινό βιβλίο σχολικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Ακόμα συζητιέται από τους αρμόδιους Υπουργούς Παιδείας!