Πάει κι αυτό.

 Να πάνε στην ευχή τα παλιά; Δεν ξέρω. Πάντως weg ist weg, που λένε και στα χωριά μας. Πήρα την απόφαση, που μάλλον την είχε πάρει από μόνη της την απόφαση....η απόφαση! Πολλές φορές είχα αναρωτηθεί, τι τραβάω κι εγώ η χορεύτρια, αλλά ο καθένας θα έλεγε, τα θες και τα τραβάς. 

Την κάνουμε κι από κει λοιπόν. Από κει που νόμιζα και πίστευα κι έλπιζα ότι θα ήταν το αποκορύφωμα. Πούτσες! Απάτη ολκής! Αλλά έπρεπε να το δοκιμάσω, δε γινόταν αλλιώς! Έγραψα και τα γράμματα μου στο σωματείο και στο σύλλογο, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Τώρα κάτι πρωτοφανές και πρωτόγνωρο, Αποχή, Τάϊμ άουτ, Sabbatical! Wow, fucking genius. Ο μεσήλικας τα'παιξε και ζητάει αλλαγή. Δεν ξέρω, ίσως βγει σε καλό. Σίγουρα πάντως, δεν το είχα υπολογίσει έτσι! Μου βγήκε. Έπρεπε να μου βγει. Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι μεγάλος μαλακας!

You got to serve somebody though. Αποφάσισα να κάνω το σήμερα τέλος κι αρχή. Τρίμηνο τετράμηνο, παραπάνω κανένας σχεδιασμός. Τι ζωή κι αυτή! Οι Σλάβοι σκοτώνονται κι εμείς σκεφτόμαστε τη βενζίνη και τα πυρηνικά. Πόλεμος στην Ευρώπη. Πού στο διάολο σταματά η Ευρώπη; Πού αρχίζει, καλύτερα, να ρωτάς....

Εγώ είμαι η Ευρώπη. Untreuer Grieche, που μου'πε ένας κυριούλης το 2013. Όσο πιο άπιστος, τόσο πιο Ευρωπαίος. Δεν πιστεύω σε κανέναν, δεν πιστεύω σε δουλειά/σπίτι/χώρα διαμονής/χώρα καταγωγής/Άνθρωπος. Πάνε όλα! Η Ευρώπη είναι μια γκιαούρισσα. 

Κι εγώ, ένας άνεργος, εκ παραδρομής. Φύσει θέσει αεικίνητος, βρέθηκα σε ρόλο έκπληξη. Αλλά μήπως σταμάτησα και ποτέ να με εκπλήσσω; Εξεπλάγην ευάρεστα. Με το "πάει κι αυτό", κολλάει το "πάμε για άλλα". Αλλά δεν έχει μάλλον άλλα. Ο,τι μοίρασε, μοίρασε. Αν χαράμισες το καλό χαρτί, θα μείνεις με τα λιμά. Σαν την ήπειρο, τα έδωσε όλα. Ελληνικό πνεύμα, Φιλοσοφία, μουσική, Γουτεμβέργιο, Αναγέννηση, Διαφωτισμό, Τεχνολογία, Ίντερνετ (καλά, αυτό σαν να ήρθε απο υπερατλαντικά!).  

Τώρα μείναμε με τα ρέστα της και τα ρέστα μου. Ε, ας παίξω τα ρέστα μου, γιατί όχι;

Frankfurter Schule

Adorno. Jeder von uns, abgesehen vom Herkunftsort, muss Adorno gelesen haben. Alles. Egal, ob man es versteht oder nicht. 

Theodor Adorno und Max Horkheimer stellten ihre kritische Theorie dar, als Manifest der neu begründeten Frankfurter Schule galt die "Dialektik der Aufklärung". 

Die Sprache war nicht einfach, sehr hohes Niveau, wie man sagt, "geschliffen". 

Moderner und aktueller denn je, die-erste-Dialektik, Auflage 1944, im Exil, der Krieg ist noch nicht zu Ende und diese zwei Köpfe (be)schreiben/erklären/propagieren die Atrozitäten eines Regimes. 

Negative Dialektik, Minima Moralia.  Jeder Satz muss man schwer verdauen, möglicherweise wiederkauen. Adorno war etwas prominenter als Max Horkheimer. Ich bin kein Experte, kann niemanden bevorzugen. Aus dem Aspekt des laiehaften Lesers finde die Ergographie von Adorno reicher und ernüchternder,deshalb widmete mehr Zeit, obwohl seine Sprache war unvorstellbar unverständlich.

Ich kann nur einen kleinen Abschnitt vom Hr Siegfried Königs "Hauptwerke der Philosophie" benutzen, um den Kosmos der zwei Philosophen darzustellen.

"....die Moral der Aufklärung besteht nach Adorno und Horkheimer im hoffnungslosen Streben, einen intellektuellen Grund zu finden, in der Gesellschaft auszuharren...."

Das Destruktive des Fortschritts wird wie die Pandoras Kiste aufgemacht und enthüllt das beschädigte Leben. Es gibt kein richtiges Leben im falschen. Dauerhafte Schläge unter der Gürtellinie. Man liest Adornos Essays, man vergisst die Zeit, man fragt sich, redet er über die damalige post-Krieg Zeit oder redet über das jetzige Elend mit Ukraine und Russland und hilflosen Europäern. 

 Im 1949 ist er wieder zurück in DE, findet alles scheinhaft, nichts hat sich radikal geändert. Er kombiniert seine Lieben, Soziologie und Musik. Parallel (übrigens das neue Wort vom Jakob seit vorgestern) ο παράλληλος βίος του να ζει στη χώρα της υποκρισίας και της Eigentlichkeit, να προσπαθεί να μεταφέρει σε αίθουσες πανεπιστημίων μέσα και τέλη του 60 συζητήσεις σχετικά με zur deutschen Ideologie, nach dem Motto, die Ontologie kann nicht geschichtsfrei gefunden werden.

"Ein Deutscher ist ein Mensch, der keine Lüge aussprechen kann, ohne sie selbst zu glauben." 

Obwohl Adorno die linke studentische Protestbewegung Mal solidarisch Mal ablehnend reflektierte, konnte nicht die Unruhe deren Jahren in einer praktischen Umsetzung der kritischen Gesellschaft anbahnen. 

Nochmal von negativen Dialektik: "Hitler hat den Menschen im Stande ihrer Unfreiheit einen neuen kategorischen Imperativ aufgezwungen, dass Auschwitz nicht sich wiederhole, nichts Ähnliches geschehe"

Und jener Vergleich von Autokraten und Diktatoren endet bei den gleichen "Bereitschaft zum Unsäglichen". Was wir derzeit erleben ohne erstaunt zu werden. 

Aber abgesehen von seiner Neuerfindung der Metaphysik, den Wiedergeburt eines Odysseus, Marquis der Sade oder von Nietzsche, besteht das Paradoxon der Kompatibilität zwischen der Erfahrungswelt und der Welt des Absoluten. Hr Spierling (studierte Pädagogik,  Psychologie und Soziologie)schrieb " ...die Problemlösung aus dem Begriff, die Affirmation des Absoluten, folgt der Doppelintention von Kritik (Destruktion von Platons Zwei-Welten-Lehre) und Rettung (Wiederherstellung des absoluten Guten)...."

Grundsätzlich das Denken des Denkens wird mit dem Verlust der Unschuld vermischt, ein geistiger Widerstand gegen Unterdrückung von Mensch und Natur wird erhoben. Er steht immerhin auf der Seite der Kultur, ich hab viele Zitaten darüber gelesen. 

Abschließend...." Wir alle leben, jeder einzelne von uns, in einem universalen Schuldzusammenhang, der durch das Unwesen uns vorgezeichnet ist...".

Damals . Und immer wieder.

Strukturen: der Untergang eines Staates.

 Ich hasse dieses Wort. Seitdem ich hier bin, höre ich ständig "wir bräuchten Strukturen da, es fehlen die Strukturen hier, er ist un-/ strukturiert"  Strukturen, my ass!

Das Land ist so steif und inflexibel, da diese sogennanten Strukturen, wie ein Klotz am Bein der Funktionalität wirken.  

Jeder Kommentar wäre völlig überflüssig, ich könnte nur das Wort Pandemie erwähnen, um meine Meinung zu verteidigen.

Zunächst einmal, was genau bedeutet eine Struktur? Wie definiert sie sich? Struktur ist per definitionem (laut Wikipedia) etwas Statisches. Aus dem lateinisch strūctūra kommt die  Bauweise eines Gebäudes her. Oder die Bauart, die Ordnung. Statisch, nicht flexibel, stabil, fest und unbeweglich.

Eine Anker, die Sicherheit inspiriert. Eine  Struktur bietet den Rahmen, die Rahmenbedingungen, indem sich die Methode abwickelt. 

Die Methode ist was ganz anderes. Methode ist ein geniales Wort. Die Enthüllung der Arbeit. Methodisch und systematisch. Think, plan, do. Dieser Reihe nach oder zur gleichen Zeit, parallel. 

Im Gegensatz zwingt dich die Struktur, wie der Algorithmus, zur den kontraproduktiven "nicht denken, nur machen" Arbeitsmentalität. Sie stellt fest, fast dogmatisch, dass du/deine Initiative/deine Haltung prinzipiell keinen Einfluss haben sollte. 

Weil wir dumm sind! Weil wir in eine Falle geraten könnten, wenn wir selber was ausdenken würden. Weil das spontane Agieren voller Risiken und fehleranfällig ist. 

Die Struktur nagelt dich am Boden fest, hält dich betriebsblind und engstirnig. "Wir haben es immer so gemacht", der Struktur nach, wieso soll es sich ändern? ". Das Gefährliche hier ist die pauschale Bewältigung  von allen Situationen, ohne Unterschied. Man bildet sich ein, er gewinne an Reaktionszeit und an Ressourcen-Ersparnis. Der große Verlust besteht darin, dass es keine gezielte/individualisierte Aktion geben kann. 

Vor allen Dingen kann man sich irreführen, der Erfolg sei unabwendbar, hast du die Strukturen, ist es alles im Großen und Ganzen erledigt. Und plötzlich passiert das Unerwartete. Und deine Struktur steht da, nackig und hilflos, unflexibel und rigide, mit dem Blick einer Kuh "ach ja , so hab ich mir es nicht vorgestellt"!!!!

Lange Rede, kurzer Sinn. Wenn die Strukturen nicht in eine Art "Auto-Pilot" enden sollten, hätte man vielmehr in "do-it-yourself drive-a-plane" verwandeln lassen. Methodisch, nicht strukturiert. 

Fuck Strukturen, seid ihr die Methode, die Diagnose.

Παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας

 https://www.protagon.gr/apopseis/i-pagkosmia-imera-ellinikis-glwssas-44342440938

Νομίζω πάντα με έτρωγε, πάντα με γυρόφερνε και με απασχολούσε. Από σχετικά μικρός, από το σχολείο. Και συνέχισε μετά στο πανεπιστήμιο με την εξειδίκευση. Η ετυμολογία των λέξεων, η ορθογραφία τους, η προφορά και οι αναφορές των λέξεων. 

Αλλά κυρίως τα γράμματα. Τα φωνήεντα και τα σύμφωνα. Αυτό που ονομάζουμε ελληνικό αλφάβητο. Γιατί και πότε αρχίσαμε να γράφουμε έτσι όπως γράφουμε, από πότε, τι χάσαμε στο δρόμο και τι κερδίσαμε. 

Ακόμα και στο δημοτικό που έβλεπα την εκπομπή "Ομιλείτε ελληνικά"- θυμάστε, Κανέλλη υπό τη διεύθυνση Μπαμπινιώτη-με είχε συναρπάσει και συνεπάρει το όλο ζήτημα. Εδώ βέβαια στην ξενιτιά, παλεύοντας με τις άλλες γλώσσες, γράμματα και λέξεις, πήρε άλλη μορφή. Αυτοάμυνα. Αυτοανάλυση κι αναζήτηση μέσω ετεροπροσδιορισμού. 

Εστίασα κάπου το 2019-20 στο αλφάβητο, αγόρασα δύο μεγάλα πόστερ με την εξέλιξη των γραμμάτων και των αλφαβητων.

Μετά αγόρασα κι ένα βιβλίο-ποιου άλλου-του Μπαμπινιώτη, από το κέντρο λεξικολογίας. 

Και προσπάθησα να φωτίσω ξανά όσο πιο πολύ μπορούσα τα σκοτεινά σημεία. 

Από πού όμως να το πιάσεις;

Ε καλά, αυτά είναι γνωστά! Από την αρχή!

Εν αρχή ην ο λόγος. Ναι, αλλά η γραφή; Ποια είναι η αρχή της γραφής;

Κάπου στο 1200πχ, οπότε και οι Έλληνες εγκαταλείπουν τη συλλαβογραφική γραφή (τη γνωστή Γραμμική Β') και παρόλο που υπάρχεις ένα κενό μεταξύ 12ου και 8ου αιώνα π.Χ., στο οποίο δεν έχουμε βρει γραπτά κείμενα ακόμα, θεωρείται ότι από κείνο το χρονικό σημείο αρχίζει ουσιαστικά ο Ελληνικός Πολιτισμός, που είναι κατεξοχήν πολιτισμός του γραπτού λόγου. Η μετάβαση αυτή ήταν η πρώτη ουσιαστική πολιτισμική και κοινωνική επανάσταση στην ανθρωπότητα. Μετάβαση από ένα αντιοικονομικό/δυσλειτουργικό σύστημα σε ένα εξαιρετικό, οικονομικό, κατανοητό και λειτουργικό αλφάβητο. Η σχέση πλέον γραμμάτων / φθόγγων είναι 1:1. Γενικά διαβάζοντας το βιβλίο και ξανακοιτωντας το διαδίκτυο, όσον αφορά τις βιβλιογραφικές πηγές, εννοείται και βίντεο άπειρα στο YouTube, ξεκαθάρισα και ξαναφρεσκάρισα βασικές-εν τέλει-γνώσεις, για φωνήεντα, φθόγγους, δίφθογγοι και λοιπά συμφωνικά συμπλέγματα, κλειστά/ανοιχτά, ηχηρά, διαρκή, ασθενές δασύ, βραχύ/μακρό, κτλ.

Και φυσικά έλυσε απορίες, για την προφορά των φθόγγων. Όλα αυτά που μας ζοριζουν όταν θέλουμε σήμερα να μάθουμε γερμανικά ή γαλλικά. Για την αγγλική γλώσσα, δεν έχει προς το παρόν νόημα να ασχοληθώ.

Πιιιιιιιιιιιισω πάλι! Η ιερογλυφική γραφή ήταν η έμπνευση για την επινόηση της πρωτο-σιναϊτικής/πρώτο-χαναανικής γραφής, από τις οποίες ξεπήδησε το φοινικικό Αλφάβητο (ίσως και με την επίδραση των κρητομινωικων γραφών, μην ξεχνιόμαστε!). Γι'αυτό και η εβραϊκή, η αραμαϊκή και ελληνική γραφή έχουν κοινό πρόγονο. Ακριβώς επειδή είναι ένας και ο αυτός θύλακας, η λεκάνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου, ο γεννήτορας της γραφής, κάπου εκεί διαβάζει κανείς για το κυπριακό Συλλαβάριο. 

Ας πάρουμε δυο παραδείγματα. Ένα επίκαιρο. Το γράμμα Όμικρον. Ο-μικρόν. (Εδώ βέβαια είναι βασικό κάποιος να ξέρει πως μετάλλαξαν οι Έλληνες το φοινικικό-κατεξοχήν συμφωνογραφικό αλφάβητο για να δηλώσουν φωνήεντα, Α, Ε, Ο). Τόσο στο ιωνικό αλλά κυρίως στο Αττικό ευκλείδειο, το Ο δήλωνε τρεις φθόγγους. Βραχύ, μακρό (το μετέπειτα Ω) και το νόθο δίφθογγο, κλειστό ου. Ηχηρό, διαρκές, λαρυγγικό, εξακολούθησε να βρίσκεται απαράλλαχτο σε όλες τις εξελίξεις. Εξυπηρέτησε αρκετά  (λόγω έλλειψης ωμέγα) στα λατινικά και τις πλάγιες μορφές, με Umlaut etc, χωρίς να απορρίπτεται το OU ως ου.  Στις δικές μας διαλέκτους παρατηρείται το φαινόμενο να "μπερδεύεται" το "πουλίμ' " με το "πολίμ' "

Ή το γνωστό "ου γέρους 'μ' ".

Παρένθεση: Στο χάρτη θα δείτε πολλά ελληνικά γράμματα με ανάποδη κατεύθυνση. Αυτό συνέβη λόγω της φοράς της γραφής. Ως γνωστόν γράφαμε όπως μας έμαθαν αρχικά, από δεξιά προς αριστερά, όπως γράφουν ακόμα ισραηλίτες κι Άραβες. Γι'αυτό και το έψιλον ή το Ρο είναι ανάποδα. 

Να αναφέρω μόνο και ένα ακόμα γράμμα. Το αγαπημένο Ύψιλον. Υ-ψιλόν. 20ο γράμμα, αλλά 23ο του αρχαϊκού. Δεν υπήρχε στο βορειοσημιτικό, αποτελεί προσθήκη μαζί με το Φ, Χ, Ψ, Ω. (Βλέπε Χάρτη/Πόστερ.) Έχει μια σχέση αγάπης, λόγω κοινής προέλευσης, με ένα γράμμα, που εκλείπει στην νεοελληνική. Το Διγαμμα, ή F ή Φαυ, από το παλαιό waw. Η γραφική εξέλιξη του Υ, που θυμίζει την ακτινωτή διχάλα, σα σφεντόνα, πέρασε λίγο από V, αλλά κυρίως χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει οπίσθιο, κλειστό, στρογγυλό, υπερωϊκό (με παρακολουθείτε ή χαθήκατε στην υπερώα σας;) πχ το U/u γαλλικό pure ή και το ü/über.

Δεύτερη παρένθεση, επειδή αναφέρθηκαν στη γαλλογερμανική. Το λατινικό αλφάβητο, αυτό που γράφουμε όλοι μας στο δυτικό κόσμο, είτε στα κινητά μας είτε στο χαρτί και τα διαβάζουμε παντού είναι η παραλλαγή του δυτικού χαλκιδικού (Χαλκίδας, κι ουχί Χαλκιδικής) ή αλλιώς όπως λέγεται το δυτικό ελληνικό Αλφάβητο της Εύβοιας, το οποίο μετέφεραν οι Ευβοείς στην κάτω Ιταλία, ιδρύοντας αποικίες κι ερχόμενοι σε επαφή με τους Ετρούσκους για πρώτη φορά. Οι Ετρούσκοι το "πέρασαν" στους Ρωμαίους κι από κει σε όλες τις γνωστές ευρωπαϊκές γλώσσες. Το ίδιο περίπου και με το κυριλλικό, των Σλάβων.

Ξανά πίσω. Οι Ρωμαίοι προσπαθώντας να αποδώσουν στα λατινικά το τεράστιο πλήθος των ελληνικών λέξεων με υ, τους ανάγκασε να εισαγάγουν το ελληνικό y, y Graecum, ή όπως ακόμα το λένε οι Γάλλοι, Y-grec. Οι Γερμανοί το λένε στην πρωτότυπο,  Ypsilon.

Αυτό το έκαναν για να αποδώσουν την προφορά του Υ ως ü,  μια και το υ δήλωνε το

u. Άκου και βλέπε Rhythmus, Thucydides.

Χάθηκε πάλι η μπάλα; Εμ, έτσι είναι, όχι μάθαμε ταχαμ ελληνικά και τα σνομπαρουμε, για να μιλήσουμε γαλλογερμανικόισπανικά ή να γράψουμε greeklish. 

Λοιπόν κουράστηκα και βαρέθηκα, δεν περιγράφω άλλο. Να ξεστραβωθείτε, να διαβάσετε και μόνοι σας, τι περιμένετε; Φαΐ μασημένο, σαν τα βίντεο του Γιουτιουμπ; Ή καλύτερα του Υιούτüμπε; 

Ψάξτε και το όνομα Μάικλ Βέντρις, μας έφερε από τον 8ο στον 15ο αιώνα π.Χ. Ψάξτε και την Οινοχόη του Διπύλου ή τον Κώδικα της Γόρτυνος. 

Έχει πολύ ενδιαφέρον. Να καταλάβει κανείς την ομορφιά των ήχων. Από το ΓΚ , gimel (gamal, gamla, καμήλα ή Γκαμήλα) το "βάρβαρο" γκ, σε εισαγωγικά και χωρίς παρεξήγηση,  που το πήραν οι πρόγονο και το μελωδικοποιησαν σε διάρκεια, γγγγγγγγγγγγγγ, ηχηρό ουρανισκόφωνο. Και το ξανακαναν οι άλλοι οι βάρβαροι, οι barbatus, μουσατοι Ρωμαίοι G/ΓΚ.

Ή το Μπετ, Bêt, διχειλικό κοφτό ΜΠ, που σήμαινε και σπίτι και το έκαναν ωραιότατο ββββββββββ, που το λες και τρέμουν τα μάγουλα σου.

Τέλος πάντων,για μας τους γραφικούς είναι αυτά, μου φαίνεται! Αν είχα δεύτερη ζωή, θα σπούδαζα γλωσσολογία, Linguistik που λένε. Ίσως να μάθαινα και καμιά από τις ασιατικές. Τα Adjab ή τα Abugidas. 

Μάθον γράμματα Γιωρικα, να πούμε. Ντε Γιούρε Γιωρικας.