Οι εικόνες μιλούν για μας

Όταν πήγα στο Städtel, φεύγοντας, είπα να πάρω από αυτά τα μαγνητάκια με διάφορους πίνακες που υπάρχουν στο Μουσείο. Επειδή πήγα για τον Ντύρερ, πήρα κατευθείαν αυτό που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο, τα χέρια που ικετεύουν "betende Hände"του 1508, πολύ εκφραστική χειρονομία, δεν είναι μόνο μέσα της η θρησκεία ή η παράκληση προς την εξωτερική βοήθεια, είναι αρκετά παραπάνω, έχει μια απελπισία αυτός ο πίνακας, μια ύστατη προσπάθεια, η ένταση στους τένοντες, οι συμφορημένες φλέβες, είναι γέρικα χέρια, τι να περιμένουν πια; κάνουν την τελευταία έξοδο, μπας και καταφέρουν τώρα, κάτι στο τέλος, μια ultima ratio, ικεσία, φοβάμαι όμως χωρίς να την πολυπιστεύουν, δεν είναι και πολύ σίγουρα αυτά τα χέρια, διστάζουν, ίσως για το αποτέλεσμα,ίσως και για το αν πρέπει να παρακαλέσουν κάποιον, μήπως δεν το αξίζουν, μήπως δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να απευθυνθούν.......
Ο πίνακας (μετά το κατάλαβα) έχει κάτι από μένα, τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, παρελθόντων και παρόντων καιρών, την αναζήτηση της πνευματικής βοήθειας, έξωθεν, άνωθεν, έσωθεν, από οπουδήποτε θα μπορούσε να έρθει........
Έτσι ασυναίσθητα όπως διάλεξα τα χέρια, έτσι πήρα τελείως μηχανικά τους δύο πίνακες, που μου άρεσαν, που τους είδα ..."κάπως"
Πρώτα πήρα το La fin du dejeuner, Renoir του 1879, (άμα το έλεγα Nach dem Mittagessen δε θα ακουγόταν τόσο ωραία, όντως!), που με πήγε συνειρμικά στην αδερφή μου, στην καλή και κοινωνική ζωή, στην ευζωία, στις απολαύσεις. Δεν το λέω με κακή έννοια, όχι από την ηδονιστική μεριά. Απλά ο συνδυασμός μαχμουρλίδικης και χαλαρής θεώρησης των εσωτερικών δυνάμεων, μαζί με τις κοσμικές συνευρέσεις/μαζώξεις και την ενίσχυση έτσι των εξωτερικών επαφών, έχουν ως αποτέλεσμα ένα αξιαγάπητο πλάσμα, μια ζωντανή προσωπικότητα, μια ενεργητική και εξωστρεφής προσφορά, που όλοι θα ήθελαν στην παρέα τους, όπως ακριβώς και τα δύο (μάλλον πιο πολύ, αυτή στα αριστερά) δροσερά κορίτσια του πίνακα. Ο ιμπρεσιονισμός της πάει άλλωστε, πιστεύω ότι αν ήταν πίνακας, κάτι τέτοιο θα 'τανε, ίσως εκείνος ο πίνακας του Monet, που απεικονίζει τη γυναίκα του Camille να ράβει και δίπλα ένα παιδί.
Και τελευταίο πήρα τον Γεωγράφο, Der Geograf του Vermeer από το 1669. Αυτός ο πίνακας είναι πολύ εντυπωσιακός για τον τρόπο που εστιάζει στο βλέμμα του επιστήμονα, ενώ έχει ένα διαβήτη στο χέρι, μπροστά στο χάρτη και προφανώς κάτι θα έγραφε, το βλέμμα κάπου χάνεται, κάτι σκέφτεται, κάτι υπολογίζει, κάποια ιδέα θα το βασανίζει και κοιτάει έξω, στο άπειρο.
Αυτός είναι ο γαμπρός μου, ο οραματιστής, ο τεχνοκράτης, ο των μεγαλεπήβολων σχεδίων, πραγματιστής αλλά και ιδεολόγος, vernünftig und bodenständig, που λέμε. Με τον που τον είδα τον πίνακα, είπα "όπα, αυτόν τον ξέρω", είναι η πρώτη ζωή του Στέλιου, τότε που θα στέλνανε καράβια στους Νέους Κόσμους, που καταστρώνανε επί χάρτου τις πορείες και τις εξελίξεις. Λίγοι όμως τους καταλάβαιναν, δεν θα ήταν εύκολο να γίνονται αποδεκτοί οι πρωτοπόροι, τότε θα μοιάζαν κάπως γραφικοί. Σήμερα όμως αυτοί επιβραβεύονται και προχωρούν.
Με διαβήτη ή χωρίς.

Αυτούς τους πίνακες βλέπω πλέον κάθε μέρα, που ανοίγω ψυγείο να φάω. Με βαράν οι σκέψεις της πείνας στο κεφάλι, βλέπω Υψηλή Τέχνη και παθαίνω, εγώ και η οικογένειά μου. Την άλλη φορά πρέπει να βρω ποιους πίνακες θα ταίριαζα στα παιδιά και στα ανίψια μου. Μμμμμ, για να σκεφτώ.............................