Ξυπνάνε οι γαμ%$^&νες οι αναμνήσεις, (δείγμα ότι γερνάω) και μου φωνάζουν "μην ξεχνάς ποιος ήσουν, ποιος είσαι, από πού ήρθες και τι είδες", όταν πας στις όπερες και στις πινακοθήκες και στα κυριλέ μπαράκια κτλ κτλ.
Τα λέμε, τα ξαναλέμε, νιος ήμουν και γέρασα, αυτά εδώ είναι πάλι, τριγυρνάνε στο κεφάλι μου, τα πιάτα που έπεφταν σε πίστες, τα μπουζούκια με την παραμόρφωση και το echo-echo-echo, ο μαλλί-κομμωτηρίου-με-λαμέ-σακάκι τραγουδιστής, από κάτω τα κορίτσια του κονσομασιόν, τα Johny και τα J&B, τα μεθυσμένα λόγια, οι απίστευτες βλακείες που έχω δει, τα ηλίθια μάτια, με την εκτόνωση και την επίδειξη στις κινήσεις. Τελευταία μου αναλαμπή, ο "Ορφέας" το '91, ίσως και η "Χρυσή Εποχή" στην Παραλιακή.
Μετά.......έγραψε τίτλοι τέλους. Φρονιμάδα, Παιδεία, Πανεπιστήμια, Υψηλές Τέχνες, Ποίηση και High Culture και περαστικά σας και το λικεράκι σας κι άντε γεια χαρά και τα δέοντα στην κυρία μαμά σας, μέσα είσαι ρε μάγκα, όλα τα πιάνεις , μουτς-μουτς, ο δικός μου... ;)
Ξαναγυρνάμε λοιπόν.
Ήταν Δεκέμβρης κάπου το '80. Ο θείος Γιάννης ο Αββακιάν (θεός σχωρέστον) γούσταρε Ψυχογιό, δηλαδή για να κάνει κέφι του γιου του, του Πέτρου, που του είχε αδυναμία ο δικός μου πατέρας, αποφάσισε να μας πάει (κι εμένα μαζί, ως προέφηβος που έπρεπε να πάρει τα πρώτα "σωστά" μαθήματά του) σε κάποιο σκυλάδικο που θα 'παιζε ο μπαρμπα-Ψυχογιός. Δε θυμάμαι καλά αν ο Πέτρος είχε ήδη παντρευτεί ή όχι, πάντως ο κυρ Γιάννης είχε μεγάλη στεναχώρια και τα έδωσε όλα. Μιλάμε για βράδυ, που να το λες σε 1000 Γερμανούς, 2000 Μαροκινούς και 5,5 εκατομμύρια Κινέζους, ζήτημα αν θα πιάσουν κάτι από το νόημα του σκυλάδικου.
Περηφανεύομαι γι'αυτό;; όχι φυσικά, απλά καταθέτω (αυτό δεν κάνω πάντα;)
Ο Ψυχογιός συνεργάστηκε με το Μανισαλή κυρίως, τον επονομαζόμενο και Κοριό (!!)
Τι να λέμε τώρα;; Τραγούδια, μουσική ή λόγια; Καψούρα στο φουλ;;
Τίτλοι;;;; "Ιστορία μου αμαρτία μου, Κάθε ηλιοβασίλεμα, Αν κάνω άτακτη ζωή, Γέλα κυρία μου, φυσικά πάνω απ'όλα της γυναίκας η καρδιά που το είπε ο Στράτος, Παράνομη μου αγάπη, Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα;," και άλλα πολλά.....
Εγώ κράτησα τότε βέβαια, όχι τα σουξέ, αλλά κυρίως τα "κουφά"> Το ριγέ σακάκι μου, τον κάποιο Τίποτα και κάτι άλλα που ούτε τα θυμάμαι πλέον....
Ακολουθούν βίδεα, για να χαρμανιάζει ο καθείς και ο κατιτίς
Τα λέμε, τα ξαναλέμε, νιος ήμουν και γέρασα, αυτά εδώ είναι πάλι, τριγυρνάνε στο κεφάλι μου, τα πιάτα που έπεφταν σε πίστες, τα μπουζούκια με την παραμόρφωση και το echo-echo-echo, ο μαλλί-κομμωτηρίου-με-λαμέ-σακάκι τραγουδιστής, από κάτω τα κορίτσια του κονσομασιόν, τα Johny και τα J&B, τα μεθυσμένα λόγια, οι απίστευτες βλακείες που έχω δει, τα ηλίθια μάτια, με την εκτόνωση και την επίδειξη στις κινήσεις. Τελευταία μου αναλαμπή, ο "Ορφέας" το '91, ίσως και η "Χρυσή Εποχή" στην Παραλιακή.
Μετά.......έγραψε τίτλοι τέλους. Φρονιμάδα, Παιδεία, Πανεπιστήμια, Υψηλές Τέχνες, Ποίηση και High Culture και περαστικά σας και το λικεράκι σας κι άντε γεια χαρά και τα δέοντα στην κυρία μαμά σας, μέσα είσαι ρε μάγκα, όλα τα πιάνεις , μουτς-μουτς, ο δικός μου... ;)
Ξαναγυρνάμε λοιπόν.
Ήταν Δεκέμβρης κάπου το '80. Ο θείος Γιάννης ο Αββακιάν (θεός σχωρέστον) γούσταρε Ψυχογιό, δηλαδή για να κάνει κέφι του γιου του, του Πέτρου, που του είχε αδυναμία ο δικός μου πατέρας, αποφάσισε να μας πάει (κι εμένα μαζί, ως προέφηβος που έπρεπε να πάρει τα πρώτα "σωστά" μαθήματά του) σε κάποιο σκυλάδικο που θα 'παιζε ο μπαρμπα-Ψυχογιός. Δε θυμάμαι καλά αν ο Πέτρος είχε ήδη παντρευτεί ή όχι, πάντως ο κυρ Γιάννης είχε μεγάλη στεναχώρια και τα έδωσε όλα. Μιλάμε για βράδυ, που να το λες σε 1000 Γερμανούς, 2000 Μαροκινούς και 5,5 εκατομμύρια Κινέζους, ζήτημα αν θα πιάσουν κάτι από το νόημα του σκυλάδικου.
Περηφανεύομαι γι'αυτό;; όχι φυσικά, απλά καταθέτω (αυτό δεν κάνω πάντα;)
Ο Ψυχογιός συνεργάστηκε με το Μανισαλή κυρίως, τον επονομαζόμενο και Κοριό (!!)
Τι να λέμε τώρα;; Τραγούδια, μουσική ή λόγια; Καψούρα στο φουλ;;
Τίτλοι;;;; "Ιστορία μου αμαρτία μου, Κάθε ηλιοβασίλεμα, Αν κάνω άτακτη ζωή, Γέλα κυρία μου, φυσικά πάνω απ'όλα της γυναίκας η καρδιά που το είπε ο Στράτος, Παράνομη μου αγάπη, Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα;," και άλλα πολλά.....
Εγώ κράτησα τότε βέβαια, όχι τα σουξέ, αλλά κυρίως τα "κουφά"> Το ριγέ σακάκι μου, τον κάποιο Τίποτα και κάτι άλλα που ούτε τα θυμάμαι πλέον....
Ακολουθούν βίδεα, για να χαρμανιάζει ο καθείς και ο κατιτίς
Ein Kommentar steht noch aus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου