Οι εχθροί (1965)

H ταινία ήταν δυνατή για την εποχή της. Δεν την είχα επισημάνει από παλιά ως σημαντική, ούτε ήταν από τις αγαπημένες, μου είχε κάνει όμως εντύπωση η ερμηνεία του Γεωργίτση. Καιρό πριν τη μετανάστευσή μου, την ξαναείδα και νομίζω μου φάνηκε αρκετά γραφική.
Με το θάνατο του Φώσκολου (θεός σχωρέστον), την ξαναθυμήθηκα και ξαναείδα τις σκηνές που μου είχαν ψιλοαρέσει.
Φυσικά η καλύτερη όλων, εκεί που ο τραυματισμένος στην κατοχή από γερμανική σφαίρα Γεωργίτσης με την πατερίτσα (σαν το θειο μου το Διονύση, όχι βέβαια από σφαίρα), κι ενώ βρίζει/σιχαίνεται/καταστρέφει κάθετι γερμανικό, αναγκάζεται ουσιαστικά διωγμένος από τη χώρα του να μεταναστεύσει εκεί.
-Και δεν μας είπες ρε Στέφανε πού θα πας; να σου στείλουμε κανα γράμμα...
-Δε θέλω να μου γράψει κανείς.
-Λες ψέματα, απλώς ντρέπεσαι, γιατί τόσο καιρό σκύλιαζες με τους Γερμανούς και τώρα πας να δουλέψεις γι'αυτούς. και δε λυπάσαι τη γειτονιά ρε;
-Καρφί δε μου καίγεται, τι έκανε η γειτονιά για μένα;, ποιος άπλωσε το χέρι του να με βοηθήσει;, ποιος μου είπε ότι κάτι μπορώ να κάνω κι εγώ, πως δεν είμαι άχρηστος, πως δεν πέθανα......

κτλ κτλ
Οι εχθροί της χώρας, της κοινωνίας, αναμεταξύ μας οι ίδιοι είμαστε, στα ίδια σημεία και τότε και τώρα, να προσπαθούμε να "μη φαγωθούμε μεταξύ μας"
Δράμα το ελληνικόν, μετανάστευση με βαλίτσα στο χέρι και κραυγή στο τρένο.
Η ιστορία μας δεν αλλάζει, η ίδια ασπρόμαυρη μοίρα, χρωματίστηκε προσωρινά από πυροτεχνήματα και τώρα θα βγει στην άσφαλτο με το ίδιο σακάκι, όπως πριν χρόνια.
Έχει να δούμε κι άλλα, τα αυξανόμενα mails που παίρνω από φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, ανθρώπους που λέγαμε κανα γεια, που με ρωτάνε πώς να έρθουν εδώ, τι χρειάζεται, τι πρέπει να διαβάσουν, πώς να προετοιμαστούν, κι αυτά μια κραυγή κρύβουν, το ίδιο βλέμμα του Γεωργίτση έχουν.
Εχθροί κι αυτοί, εχθρός κι εγώ.