ξεχάστηκα πάλι......

Ο Μάϊος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά με τη βροχή.

Άρχισαν αι εαριναί εργασίαι και πού μυαλό για υπολογιστές και ιστολόγια. Να τα σκαλίσματα, όχι ακόμα δε ζέστανε ο καιρός, να μη βιαστούμε να μεταφυτεύσουμε ντομάτες και αγγούρια, να τα σπανάκια μια-δυο "χεριές", άιντε να ξανασκεπάσουμε τα φράουλα, μην σαπίσουν, ακόμα δεν ωρίμασαν, ήρθαν οι πατατιές θέριεψαν με τις βροχές, πώς θα γίνει να διώξουμε τα μυρμήγκια από τις ροδακινιές, και να οι ψεκασμοί με υγρή κοπριά λεβάντας, να η υγρή κοπριά τσουκνίδας και σαπούνι μασσαλίας με σκορδοκρέμμυδα, ξανακούρεψε τα χόρτα, ξαναάπλωσε τα μπιζέλια, πάλι βρέχει, όχι σταμάτησε, όχι ξανάρχισε, βγάλε τα ντοματίνια από τα σπορεία, τα ραπανάκια γίναν θηρία, καλά που είναι και τα μαρούλια με τη ρόκα και το δυόσμο, σταθερή αξία, ο μαϊντανός γιατί άργησε, μάλλον φταίει το καινούριο χώμα, μύλη σου λέει ο άλλος, κι αυτό το διαολεμένο το κομπόστ ακόμα να ψηθεί, τι σκ...ά θέλει, η αχλαδιά πάλι στέρφα έμεινε, του χρόνου πρέπει να βάλω κανα δυο για επικονίαση, ή να βάλω ένα μικρό μελίσσι, τέλος πάντων θα δω, ωχ πήγε 9 η ώρα, νύχτωσε και οι άλλοι περιμένουν να παίξουμε και μπάλλα, δεν πειράζει καλά που έβαλα τους προβολείς και θα βλέπουμε στα σκοτάδια, ωχ η μέση μου, αύριο πρέπει να πάρω και καύσιμο για το χορτοκοπτικό, 20 προς 1 η αναλογία, βενζίνη με λάδι, ποιος θα μαζέψει αύριο τα ξερά φύλλα ρε μούργοι, πόσες φορές σας είπα να μη σκαλίζετε την τριανταφυλλιά και τη μαδάτε, τέλος πάντων, ώρα για ύπνο, αύριο πάλι.

Τι ωραία η φύσις, σου λέει ο άλλος. Και φαντάσου να 'μασταν και αγρότες, να περιμέναμε να ζήσουμε από τις παραγωγές, εδώ την πλάκα μας κάνουμε και πόσο χρόνο αφιερώνουμε, σκέψου...

Το λοιπόν η φύση άλλες φορές στα δίνει απλόχερα, άλλες στα φυλάει για να στα αμολήσει στα μούτρα τα χαλάζια και τις πλημμύρες. Και μετά εσύ εξήγα στον οργανισμό αγροτικών αποζημιώσεων, το και το. Δεν είμαστε για αγροτική εργασία, και ιδιαίτερα πολυδιασπαστική. Μία σοδειά φτάνει. Όχι μια "με λίγο απ'όλα". Ερασιτέχνες farmers και μάλιστα υποεκπαιδευόμενοι, με τάση προς την ακαδημαϊκή γεωργία (όταν με βλέπει η γιαγιά που κατεβαίνω στον κήπο με τα βιβλία παραμάσχαλα, ρίχνει κάτι γέλια...), παλεύουμε με την άγνοιά μας, χάνουμε, πέφτουμε, αλλά ξανασηκωνόμαστε, σαπίζουμε αλλά λιπαίνουμε κιόλας, γιατί αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας (!!!!), οπότε ένα μικρό, αλλά κατάδικό σου προϊόν φτάνει για να ξεπλύνει τη νωθρότητα μιας περιόδου, την ραστώνη μιας PC-όπληκτης και Fb-ικής πραγματικότητας.

Καλά κάνω και δε γράφω, προτιμώ να βλέπω τα νύχια μου μαύρα απ'τη χωματίλα και την κοπριά, απ'την αγκύλωση του καρπού με το ποντίκι. Άνοιξη έφτασε, έτσι λέω. Αν και μαζεύονται οι σκέψεις για μελλοντικές αναρτήσεις, πολιτισμού, πολιτικά, ανθρωποφοβικά, εγκληματολογικά, ρατσιστικά, όλο λέω θα τα κάνω αργότερα.

Κι όπως παλιά πήγαινες στο μανάβη να πάρεις χωρίς λεφτά, φεύγοντας, του 'λεγες:

"Γράφ'τα!". Έτσι κι εγώ, λέω μέσα μου, γράφ'τα στο τεφτέρι και ...βλέπουμε. Πού ξες, μπορεί να γίνει καμμιά αναδιάρθρωση των posts, καμμιά συγχώνευση των blogs, να βρεθούμε τίποτις μεταταγμένοι σε καμμιά διαδικτυακή κοινότητα φίλων σουδανέζικου γκουρμέ και μετά θα έχουμε χρόνο να γράφουμε τα απομνημονεύματά μας.

Κάτι έχει να πει, σο λέει, ο μάγκας.

Ίσα ρε λαμόγιο, που θες να πεις και για τη φτιάξη της Άνγκελας ή το σορολόπι του Στρος-Κάνει. Αυτός τουλάχιστον κάνει, δεν είναι λόγια. Άει τράβα να ποτίσεις κανα λελουδάκι, καμμιά μολόχα, φάε και κανα καρότο να βλέπεις στα σκοτο-τόπια τη μάπα σου τη ξεγυρισμένη, καθότι σε περιμένει πολλή πείνα.

Άντε πάλι, ξεχάστηκα. Τι έλεγα;;