Ποιητές

Από ξεχασμένα βιβλία σε δανειστικές βιβλιοθήκες.

Σίγουρα από ποίηση δεν κατέχω, με συγκινεί μεν, δεν έχω όμως αντένες κατάλληλες δε. Προσπαθώ να τη ξεδιαλύνω κυρίως με συμβατικές φόρμες, αντιστέκομαι ολίγον στο μεταπολεμικό ύφος, απογοητεύομαι και ξαναγυρίζω, ως γνήσιος συντηρητικός, στους επονομαζόμενους κλασσικούς, που οι δάφνες τους είναι αναμφισβήτητες και τρόπον τινα δογματικές. Τρεις ποιητές, έλληνες, σύγχρονοι, ιδιαίτεροι, με εχθρούς πολλούς, φίλους λιγότερους, εκτός συστήματος μάλλον, αν και δεν παίρω όρκο για όλους.
Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Δεύτε λάβετε, τούτο εστί το σώμα των ανθρώπων που πέρασαν απ'τον εικοστό, μίλησαν κι έφυγαν.....................

Νίκος Καρούζος

Ομορφαίνω τη μοίρα

Οι ποιητές είναι πιο άρρωστοι απ'τις μητέρες
κι ο άξιος εύκολα μένει στ' όνειρο
κι ο άξιος με γυμνό σώμα πολεμά το επίγειο κράτος,
πολεμά την τίγρισσα,
κ' η θρησκεία κ' η τέχνη κηλίδες απάνω στο θηρίο
κ' οι ποιητές κ' οι φιλόσοφοι κηλίδες
ανώφελες και γύρω τους η ερημιά.
Τρέχει τ' άγριο ζώο πηδά στροβιλίζει τον τρόμο
και τρέφεται με τους φόνους και τρέχει το δέρμα του
και τρέχουν οι κηλίδες
ακίνητες και γύρω τους η ερημιά



Διάλογος πρώτος (απόσπασμα)

-Σα να μην υπήρξαμε ποτέ
κι όμως πονέσαμε από τα βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό
η αγάπη να φανερωθεί ολόκληρη.
Μια μουσική
άξια των συγκινήσεών μας
δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ' ένα διάλειμμα του κόσμου
ο σώζων εαυτόν σωθήτω.


Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τον Καρούζο, πλην του λήμματος στη wiki. Με δυσκόλεψε πολύ πάντως, είναι αρκετά πολύπλοκος, διαχέεται στη γλώσσα, με πυκνή γραφή. Πρέπει να ήταν δύσκολος και σαν χαρακτήρας, μοναχικός, (μονόχνωτος να έλεγα;). Όπως λέει κι ο ίδιος, σαν έρημο άνθος, "Βγαλμένο στους κινδύνους της χαράς, αμέριμνο σαν ιδέα"......


Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
η καρδιά μου είναι κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια <

em>Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό
θα σέρνω τη μουσική σου
μέσα στα χαλάσματα
σα ξοδεμένο φως στο νεροχύτη


Τον ποιητή τον είχα ακούσει σαν όνομα στο γνωστό τραγούδι του Σαββόπουλου (Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη) και είχα ασχοληθεί με τα "Ποιήματα για ένα καλοκαίρι" και το "δύσκολο θάνατο". Κυρίως συμβολιστής, ούτε τρελές εξάρσεις έχει, ούτε μελοδραματισμούς. Λιτός, απέριττος, σύντομος, απλός.


Κι αν είσαι άνθρωπος

Κι αν είσαι άνθρωπος
κι αν είσαι εργοστάσιο
κι αν είσαι μια ξανθή μοντέρνα πόλη


Είσαι για μένα κούραση το βράδυ
μια μηχανή που σώπασε
μια ετοιμόρροπη φωνή


Είσαι η στάμνα μου για ένα καλοκαίρι.




Για τον Αναγνωστάκη έχω ξαναγράψει (http://oudenoida.blogspot.com/2008/12/blog-post_05.html). Αλλά τον γουστάρω, τι να κάνουμε;;



Μανώλης Αναγνωστάκης


Η αγάπη είναι ο φόβος

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει
με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε
σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή
παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε
και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μια εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα
χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους
που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα
και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία
της καθημερινότητας).

Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους <
em>ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά
μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπή ανάμνηση μιας ζωικής
προιστορίας
Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις το όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια
είναι πιο προσιτή από την τύψη.
Μα ποιος θα 'ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη
σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμος για τη ζωή
και το θάνατο



Αυτός ο τελευταίος στίχος είναι αντιπροσωπευτικός. Αν θες το βλέπεις ως την προτροπή στον ακτιβισμό του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, αν θες, μέσα του βλέπεις την απαισιοδοξία, την απόσυρση και τη σιωπή, που διακατέχει τον άκαπνο άντρα.

Τι ποιητές άραγε θα βγάλει αυτός ο "περίεργος", ραδιενεργός, εικοστός πρώτος αιώνας;;;;;;;;;;