Σταλμένο από κάτι φίλους στα εξωτερικά......
Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ), έγραφε ένα ποίημα, όπου περιέγραφε τις συνέπειες τής «απάθειας» του για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία, αμφιβάλω εάν καταλάβαινε ότι στην ουσία περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή» και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου.
Περιέγραφε βιωματικά ο Martin Niemoller:
"Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δε μίλησα.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν."
Σήμερα, παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί, για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας:
«Πρώτα ήρθαν για τους stagers κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν stager.
Έπειτα ήρθαν για τους συνταξιούχους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος.
Κατόπιν ήρθαν για τους δημοσίους υπαλλήλους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και πάλι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει.»
Αλλά το ίδιο παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί, από τον κάθε Ευρωπαίο:
"Πρώτα ήρθαν για την Ελλάδα και εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Έλληνας.
Έπειτα ήρθαν για την Ιρλανδία κι εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Ιρλανδός.
Μετά ήρθαν για την Πορτογαλία κι εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Πορτογάλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για την Ισπανία και την Ιταλία και πάλι δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν ούτε Ισπανός, ούτε Ιταλός.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει".
Εγώ απλώς προσθέτω μια ωραία ιστορία σχετικά με την αλληλεγγύη, παλιά και κλασσική, που ξανάκουσα την Πέμπτη στο Λευκό Πύργο:
Σε μια φάρμα ζούσαν διάφορα ζώα και ο αγρότης με την οικογένειά του. Μια μέρα, έντρομο το ποντίκι τρέχει στην κότα και λέει : "Βρήκα μια ποντικοπαγίδα μες στο σπίτι". Η κότα αδιάφορη του λέει: "Και τι με νοιάζει εμένα, δεν είναι δικό μου το πρόβλημα". Πηγαίνει το ποντίκι μετά στο γουρούνι και του φωνάζει :"Βοήθα με ρε συ, υπάρχει μια φάκα μες στο σπίτι!". "Δε με αφορά το ζήτημα, δεν κινδυνεύω εγώ από τη φάκα, βρες τη λύση μόνος σου" λέει το γουρούνι αλλαζονικά. Τρέχοντας πάει στην αγελάδα: "Σε παρακαλώ, εσύ που είσαι μεγάλη και δυνατή, μπορείς να με βοηθήσεις με την ποντικοπαγίδα, που βρήκα μες στο σπίτι;;". Η αγελάδα με ύφος πλήρους αδιαφορίας, νωχελικά του απαντάει: "Δεν είναι δικό μου πρόβλημα, δε με αφορά η ψωρο-ποντικοπαγίδα σου, τράβα αλλού να ζητήσεις βοήθεια".
Έρχεται η κακιά η ώρα όμως και τη στιγμή που πιάνει η φάκα την ουρά ενός φιδιού, εκείνο γυρίζει και δαγκώνει τη γυναίκα του αγρότη. Πέφτει στο κρεβάτι άρρωστη βαριά, ο αγρότης φωνάζει το γιατρό και κείνος δίνει συνταγή για καλύτερη διατροφή. "Δηλαδή γιατρέ;;" ρωτάει ο αγρότης. "Αρχικά κοτόσουπα και μετά βλέπουμε" απαντάει ο γιατρός. Πάει ο αγρότης και σφάζει την κότα. Η γυναίκα όμως δε βελτιωνόταν. Τότε ο γιατρός πρότεινε χοιρινό. Σφάζει ο αγρότης το γουρούνι, αλλά παρ'όλα αυτά η γυναίκα πεθαίνει. Ο αγρότης για την κηδεία της γυναίκας του, καλεί όλο το χωριό. Τι να τον ταϊσει όμως τόσο κόσμο, πάει και σφάζει την αγελάδα, χορταίνουν όλοι οι άνθρωποι.
Το ποντικάκι παρακολουθούσε όλες τις σκηνές αμήχανο και μουδιασμένο. Έβλεπε όλα τα ζώα που του αρνήθηκαν τη βοήθεια να σφάζονται στο λεπτό και τη γυναίκα του αγρότη, που απ'ότι είχε μάθει αυτή είχε βάλει τη φάκα και αυτό που κινδύνευε αρχικά, να τη γλυτώνει και κανείς να μην του δίνει σημασία τελικά. Και μέσα στη θλίψη του, του ήρθε ένα μικρό σαρκαστικό χαμόγελο.........
Ποιος είναι το ποντικάκι, ποια είναι οι κότες, τα γουρούνια, οι αγελάδες, ποιο είναι το φίδι, ποια η γυναίκα του αγρότη, ποιος ο γιατρός, το αφήνω στην κρίση σας......
Υ.Σ. Τη μικρή αυτή ιστορία την είχαν στείλει και κάτι παιδάκια ενός Δημοτικού. στα Χανιά νομίζω, ως συμπαράσταση στους 300 απεργούς πείνας στην Αθήνα
Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ), έγραφε ένα ποίημα, όπου περιέγραφε τις συνέπειες τής «απάθειας» του για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία, αμφιβάλω εάν καταλάβαινε ότι στην ουσία περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή» και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου.
Περιέγραφε βιωματικά ο Martin Niemoller:
"Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δε μίλησα.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν."
Σήμερα, παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί, για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας:
«Πρώτα ήρθαν για τους stagers κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν stager.
Έπειτα ήρθαν για τους συνταξιούχους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος.
Κατόπιν ήρθαν για τους δημοσίους υπαλλήλους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και πάλι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει.»
Αλλά το ίδιο παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί, από τον κάθε Ευρωπαίο:
"Πρώτα ήρθαν για την Ελλάδα και εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Έλληνας.
Έπειτα ήρθαν για την Ιρλανδία κι εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Ιρλανδός.
Μετά ήρθαν για την Πορτογαλία κι εγώ δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν Πορτογάλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για την Ισπανία και την Ιταλία και πάλι δεν μίλησα, γιατί δεν ήμουν ούτε Ισπανός, ούτε Ιταλός.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει".
Εγώ απλώς προσθέτω μια ωραία ιστορία σχετικά με την αλληλεγγύη, παλιά και κλασσική, που ξανάκουσα την Πέμπτη στο Λευκό Πύργο:
Σε μια φάρμα ζούσαν διάφορα ζώα και ο αγρότης με την οικογένειά του. Μια μέρα, έντρομο το ποντίκι τρέχει στην κότα και λέει : "Βρήκα μια ποντικοπαγίδα μες στο σπίτι". Η κότα αδιάφορη του λέει: "Και τι με νοιάζει εμένα, δεν είναι δικό μου το πρόβλημα". Πηγαίνει το ποντίκι μετά στο γουρούνι και του φωνάζει :"Βοήθα με ρε συ, υπάρχει μια φάκα μες στο σπίτι!". "Δε με αφορά το ζήτημα, δεν κινδυνεύω εγώ από τη φάκα, βρες τη λύση μόνος σου" λέει το γουρούνι αλλαζονικά. Τρέχοντας πάει στην αγελάδα: "Σε παρακαλώ, εσύ που είσαι μεγάλη και δυνατή, μπορείς να με βοηθήσεις με την ποντικοπαγίδα, που βρήκα μες στο σπίτι;;". Η αγελάδα με ύφος πλήρους αδιαφορίας, νωχελικά του απαντάει: "Δεν είναι δικό μου πρόβλημα, δε με αφορά η ψωρο-ποντικοπαγίδα σου, τράβα αλλού να ζητήσεις βοήθεια".
Έρχεται η κακιά η ώρα όμως και τη στιγμή που πιάνει η φάκα την ουρά ενός φιδιού, εκείνο γυρίζει και δαγκώνει τη γυναίκα του αγρότη. Πέφτει στο κρεβάτι άρρωστη βαριά, ο αγρότης φωνάζει το γιατρό και κείνος δίνει συνταγή για καλύτερη διατροφή. "Δηλαδή γιατρέ;;" ρωτάει ο αγρότης. "Αρχικά κοτόσουπα και μετά βλέπουμε" απαντάει ο γιατρός. Πάει ο αγρότης και σφάζει την κότα. Η γυναίκα όμως δε βελτιωνόταν. Τότε ο γιατρός πρότεινε χοιρινό. Σφάζει ο αγρότης το γουρούνι, αλλά παρ'όλα αυτά η γυναίκα πεθαίνει. Ο αγρότης για την κηδεία της γυναίκας του, καλεί όλο το χωριό. Τι να τον ταϊσει όμως τόσο κόσμο, πάει και σφάζει την αγελάδα, χορταίνουν όλοι οι άνθρωποι.
Το ποντικάκι παρακολουθούσε όλες τις σκηνές αμήχανο και μουδιασμένο. Έβλεπε όλα τα ζώα που του αρνήθηκαν τη βοήθεια να σφάζονται στο λεπτό και τη γυναίκα του αγρότη, που απ'ότι είχε μάθει αυτή είχε βάλει τη φάκα και αυτό που κινδύνευε αρχικά, να τη γλυτώνει και κανείς να μην του δίνει σημασία τελικά. Και μέσα στη θλίψη του, του ήρθε ένα μικρό σαρκαστικό χαμόγελο.........
Ποιος είναι το ποντικάκι, ποια είναι οι κότες, τα γουρούνια, οι αγελάδες, ποιο είναι το φίδι, ποια η γυναίκα του αγρότη, ποιος ο γιατρός, το αφήνω στην κρίση σας......
Υ.Σ. Τη μικρή αυτή ιστορία την είχαν στείλει και κάτι παιδάκια ενός Δημοτικού. στα Χανιά νομίζω, ως συμπαράσταση στους 300 απεργούς πείνας στην Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου