Οι αυτοματισμοί του Έλληνα

Βλέπεις την Μπαρτσελόνα και χαίρεσαι τους αυτοματισμούς τους. Χωρίς να βλέπονται, αισθάνεται ο ένας τον άλλον, μυρίζεται το πού βρίσκεται και στέλνει την μπαλιά ακριβείας, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς χρονοτριβές. Στα φλας των δευτερολέπτων έχει ξεκινήσει, έχει αναπτυχθεί μια επίθεση, έχει εκτελεστεί, με ή χωρίς αίσιο αποτέλεσμα. Όλα αυτά βέβαια έχουν προσχεδιαστεί, έχουν γίνει ασκήσεις επί χάρτου, στο μυαλό όλων, του προπονητή, των παιχτών, βασικών κι αναπληρωματικών, έχουν γίνει στην προπόνηση, στο χαβαλέ, στην κουβέντα, τόσο ώστε έχουν γίνει κτήμα ολονών και έχουν περάσει πλέον σα διαδικασίες στο παρεγκεφαλιδικό κομμάτι και γίνονται μηχανικά ή μηχανιστικά, καλύτερα.
Αυτό λέγεται αυτοματισμός στο ποδόσφαιρο.

Στις κοινωνίες, αντίστοιχες καταστάσεις δημιουργούνται, που απαιτούν την ίδια ομόνοια/σύμπνοια, την ίδια συνεργασία, την ίδια αίσθηση καθήκοντος, την ίδια συμμετοχή, από διαφορετικούς ρόλους μεν, αλλά με κοινό στόχο. Η ιδεατή κατάσταση ενός μηχανισμού, με ενεργά γρανάζια, που όταν επιβάλλεται, υποτάσσουν τις ατομικότητες στον ιθύνοντα νου και κάνουν τη δουλειά όσο καλύτερα γίνεται. Ξέρει το γρανάζι ότι δεν υπάρχει χώρος για τροποποίηση των οδηγιών ούτε για πρωτοβουλίες που ξεφεύγουν του αρχικού πλάνου. Οποιαδήποτε παρερμηνεία, οποιαδήποτε παρέκκλιση, απλώς θα αυξήσει την εντροπία και θα αναγκάσει το πλαίσιο να καταρρεύσει σαν πύργος με τραπουλόχαρτα.

Ο Έλληνας, από γεννήσεώς του, ανήκε στα είδη των ζώων εκείνων, που αισθάνονταν πάντα ότι μπορούν να τοποθετούνται και ως στηρικτές αλλά και ως υπεράνω των συστημάτων. Δηλαδή ενώ βρίσκονται μέσα στα συστήματα (4-4-2, 3-5-1-1, και τέτοια) υπερβάλλουν εαυτών και λειτουργούν ταυτόχρονα ως παίκτες και ως προπονητές. Δίνουν οδηγίες, εντολές, διαταγές, στους ίδιους τους εαυτούς τους, αλλά σαν να είναι άλλοι. Δηλαδή λέει το γρανάζι " Κάνε με εμένα προπονητή και θα δεις πώς θα τρέξουν τα σέντερ φορ", ενώ ταυτόχρονα είναι ο ίδιος σέντερ-φορ, που πίνει λεμονάδα στη γραμμή του πλάγιου άουτ! Βρίσκομαι μέσα στο σύστημα, δουλεύω μέσα στο σύστημα, παράγω, λειτουργώ, Είμαι το ίδιο το σύστημα, αλλά για όλα τα κακά που συμβαίνουν ή τις δυσλειτουργίες, τη μη-επίτευξη των στόχων, τι κάνω;;;; Κατηγορώ το Σύστημα!

Πώς εξηγείται αυτό; Είναι απλό. Θεωρώ ότι το Σύστημα είναι όλοι οι άλλοι πλην εμού. Προβάλλω την ατομικότητά μου ως ξεχωριστή οντότητα, της οποίας δικαιολογώ κάθε αδράνεια και αναποτελεσματικότητα, δηλαδή αυτόματα τοποθετούμαι εκτός, υπεράνω, εκτός κερκίδας, στέκομαι κριτικά, σαν προπονητής και παραγνωρίζω τη συμμετοχή μου στο μηχανισμό, την υποτιμώ, θεωρώντας άλλα γρανάζια πιο σημαντικά, πιο υπεύθυνα, πιο ένοχα. Ενώ δηλαδή είμαι προπονητής, κριτής, ταυτόχρονα είμαι και θεατής αμέτοχος.

Ο αυτοματισμός μας περιορίζεται στο να κατεβάζουμε την μπάλα μόνον όταν γουστάρουμε, να πασάρουμε όταν δεν έχουμε κάτι καλύτερο, ή να μας πιέσουν πολύ (πάντα υπό πίεση ο Έλλην αποδίδει), και να θέλουμε μόνο εμείς να βάζουμε το γκολ. ΜΟΝΟ εμείς, να πάρουμε τη δόξα, να βλέπουν εμάς, να θαυμάσουν μόνο εμάς. Αν χαθεί η φάση, δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομύριο να φταίω εγώ, μάλλον ήταν λάθος η πάσα, η μπάλα είχε λάθος ραφές, κάποιος με τύφλωσε με λέιζερ, είχα φάει χαλασμένα σουτζουκάκια, ήρθαν οι Νεφελίμ και μου 'καναν μάγια κτλ κτλ....

Επίσης αυτόματα θα πέσω να πάρω το πέναλτυ, θα κλαφτώ και στο διαιτητή (Στρος-Καν) , θα δείξω κάτι παλιές μελανιές που μου είχαν κάνει προ αμνημονεύτων (π.χ. πολεμικές αποζημιώσεις) και μόλις βάλω το γκολ (πάρω τη δόση του δανείου), μετά τρέχω και δείχνω στους οπαδούς τη φανέλα (α ρε Ελληνάρα!!!).

Σήμερα που ο ιδιωτικός τομέας, κυρίως ο παραγωγικός, όχι ο μεταπρατικός, όχι αυτός των μεσαζόντων-μεσιτών-αντιπροσώπων-εισαγωγέων, έχει αποτύχει, έχει αποσυντεθεί, φαίνεται ότι οι νοοτροπίες στους αυτοματισμούς ήταν ακριβώς οι ίδιες, τόσο στα ιδιωτικά, όσο και στα δημόσια. Οι ίδιοι άνθρωποι που έριξαν έξω τις επιχειρήσεις τους, λόγω ανικανότητας, λόγω έλλειψης ομαδικότητας, λόγω έλλειψης συνεργασίας, λόγω ανοργανωσιάς, λόγω αντιεπαγγελματισμού, μεταφέρονται ως διοικητές σε δημόσιους οργανισμούς για να "κάνουν τη δουλειά τους".
Ένας προπονητής δηλαδή που έχει υποβιβάσει την ομάδα του 2 και 3 κατηγορίες, στη χώρα αυτή επιβραβεύεται, αναβαθμίζεται και μπαίνει επικεφαλής, στο τιμόνι του μηχανισμού. Τα γρανάζια τώρα που είτε ξέρουν και δεν τους νοιάζει, είτε θέλουν αλλά σκοντάφτουν στην αδράνεια μιας παγιωμένης και στατικής, ανεξέλικτης λειτουργίας (τη λέμε γραφειοκρατία, τη λέμε κομματική/πελατειακή νοοτροπία, τη λέμε αδυναμία των θεσμών και διάφορες τέτοιες μαλ..ίες), σταδιακά λοβοτομούνται και ξεχνάνε και αυτοματισμούς, ξεχνάνε και το ρόλο τους, ξεχνάνε κυρίως την υποχρέωσή τους.
Θυμούνται μόνο τι δικαιούνται, τα επιδόματα, τα εργασιακά τους δικαιώματα. Και ακριβώς πάνω σ' αυτόν το στατικό κεντρικό μηχανισμό, ζητούν το "λάδι" τους για να προχωρήσουν, να δουλέψουν. Θέλουν τη λίπανση και το έμμεσο κίνητρο, καθώς αδυνατούν να δουν τον ορίζοντα της δράσης τους. Ενδιαφέρονται για το κοντινό παραγωγικό κομμάτι, ήτοι την πάρτη τους.

Επομένως, μια κοινωνία, ένας μηχανισμός, όπου το κάθε γρανάζι κοιτάει μυωπικά και αδιαφορεί για το επόμενο βήμα της διαδικασίας, είναι καταδικασμένο στο αντίθετο της αυτοματοποίησης. Για το καθετί πρέπει να ρωτάμε, να επεξηγούμε, να θεσπίζουμε νόμους, να δικαιολογούμε, να χρονοτριβούμε, να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες, αλλά και να καταπίνουμε καμήλους. Στις απώλειες μαζί, στα κέρδη χώρια.

Τα αυτονόητα, τα αυταπόδεικτα στην Ελλάδα γίνονται διαδικασία. Πρέπει να υπάρχει το γνήσιο της υπογραφής, μια υπεύθυνη δήλωση (τι ειρωνεία, στη χώρα της πλήρους ανευθυνότητας!), έξι χαρτόσημα και 68 υπογραφές από τις πιο αφάνταστα άχρηστες επιτροπές και αρχές. Μη ξεγελιόμαστε! Η σύγχρονη τυπολατρεία του Έλληνα λειτουργού δεν περιχαρακώνει τον έλεγχο, απλώς υποκρύπτει την ανικανότητα και την άγνοια. Όταν χαθούν οι αυτοματισμοί, όταν εξαφανιστούν εκείνα τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας, που θα κινηθεί μηχανικά, ως ένστικτο αυτοσυντήρησης, αυτοπροστασίας, αποβάλλοντας τα άχρηστα στοιχεία, καθετί ανώφελο, τότε ο δρόμος είναι η σήψη.

Ένας οργανισμός δε το πολυσκέφτεται για να κάνει εμετό, γίνεται αυτόματα, μόλις αντιληφθεί το επιζήμιο νεοεισελθόν στοιχείο. Μια κοινωνία δεν πρέπει να λειτουργεί ανάλογα;;;; Αλλά στο Αναξι-ελλάντα, ένας φελλός μπορεί να διεσδύει στο μηχανισμό, να απομυζεί κάθε παραγωγικό στοιχείο, να θριαμβεύει, να καθορίζει, να διορίζει, να προσδιορίζει, να αφορίζει ακόμα-ακόμα και να μην υπάρχει ένα κέντρο εμέτου, ένα κέντρο αφόδευσης, να τον στείλει στον οχετό, απ' όπου προήλθε.

Να μιλήσω για εκλεγμένους νομάρχες, να μιλήσω για καθηγητές Πανεπιστημίου-καταχραστές, να μιλήσω για προέδρους ομάδων-ξεπλύματος μαύρο χρήματος, για επιχειρηματίες κρατικοδίαιτους με payroll στα κόμματα, σε αστυνομικές υπηρεσίες ή/και σε συνδικαλιστές, να μιλήσω για επίορκους πολεοδόμους, ιατρούς, συμβολαιογράφους, δικηγόρους, μηχανικούς, ελεγκτές, εφοριακούς, για όλα τα ανάξια πλάσματα που αναρριχήθηκαν λόγω φρονημάτων, που ηγούνται θεσμών κι επιτροπών, για όλους τους διεφθαρμένους μέχρι το μεδούλι, που καθόμαστε τους κοιτάμε, σαν το Νίκολσον στη φωλιά του κούκου, μετά τα 45 ηλεκτροσόκ φυσικά, να μας μιλάνε για την υποχρέωση μας προς την Πολιτεία, τον απρόσωπο μηχανισμό, τον κεντρικό μηχανισμό, που πρώτος αυτός αποτελείται από τα άχρηστα γρανάζια και πρωτοστατεί στην αδράνεια, στην αντιπαραγωγικότητα.

Με την αρχική σκέψη του ποδοσφαίρου, κλείνω, ακόμα ένα λογύδριο για την κατάντια μας, λέγοντας ότι η κλωτσιά στον πισινό ήταν παλιά μια εξευτελιστική πράξη, σήμερα όμως δε φτάνει μόνο αυτή. Ας ξεκινήσουμε όμως κι από κάπου..............