Το Ρασούλη τον πρωτογνώρισα από την εποχή που όλη η (Βόρεια) Ελλάδα τραγουδούσε το "τρελή κι αδέσποτη". Σταδιακά άρχισα να τον παρακολουθώ και προοπτικά και αναδρομικά, διάβαζα τι έλεγε, με τι καταγινόταν, πήγαινα να τον ακούσω σε συναυλίες, μάθαινα για τις διαμάχες του, για τα δικαστήρια του, τη φυγή του, τα βιβλία του, τους στίχους και τις μελωδίες που έντυνε. Αντίθετα με τους περισσότερους, δεν τον είχα κατατάξει στους γραφικούς και "πάλαι ποτέ" και "σιγά μην κάτσω ν'ακούσω τι θα πει ο τρελός". Πίσω από την φαινομενική εκκεντρικότητα και παραληρηματική ομιλία, πάντα πίστευα ότι κάτι σπάνιο πρέπει να υπάρχει. Ο Μπασελάρ το έθετε ως εξής: "Στο βασίλειο του μυαλού, η αφροσύνη είναι μια μέθοδος". Ο Πάνου το 'πε καλύτερα: " Άσ'τον τρελό στη τρέλα του......τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του..."
Τον άνθρωπο Ρασούλη τον γνώρισα από κοντά το '93, στο σπίτι ενός φίλου συνθέτη, του Χάρη Παπαδόπουλου (τότε ηχογραφούσαν το Τρένο φτάνει τελικά στην Κατερίνη). Παίξαμε μαζί του σε μια εκδήλωση αφιερωμένη σ'αυτόν, μας έλεγε για το βιβλίο με το Θεόφιλο Καϊρη, για το Χριστιανόπουλο, για το βιμπράτο της κόρης του Ναταλί, για τα μεγέθη των καλλιτεχνών στην Ελλάδα, για τα πολιτικά, για τα ποδοσφαιρικά, για τον Νταλαρισμό, για τον Osho, για τη διαφωνία με την Αλαγιάννη. Έλεγε, έλεγε. Σωστό περιβόλι! Προφητικός αλλά και ρεαλιστής, θεωρητικός και πραγματιστής, κουβαλούσε εκείνο το πνεύμα, εκείνη τη ματιά άλλων χρόνων, εκείνο το "Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο".
Έκτοτε, τον έβλεπα που και που σε συναυλίες στη Σαλονίκη, διάβαζα για τις απόψεις του, για τα ταξίδια του στο Ισραήλ, στην Ισπανία, "τι είδε ο Βουκεφάλας: 15 χρόνια Θεσσαλονίκη" και άλλα. Τελευταία φορά τον πέτυχα σε μια φθινοπωρινή ποδηλατάδα, γυρνούσε σε μια έρημη Παραλία με μια βαλίτσα, με το καπελάκι του. Τον χαιρέτησα, μου απάντησε, πού να με θυμάται...
Το τέλος του είναι από αυτά "ούτε στον εχθρό σου". Μόνος κι έρημος, στα αζήτητα. Να μη τον ψάξει κανείς.
Από τους λίγους ιδεομάχους και από τους καλλιτέχνες "με σηκωμένα τα μανίκια".
ΔΕν ξέρω πόσα έχασε η Τέχνη ή πόσοι ωφελήθηκαν από την παρουσία του στο μάταιο τούτο κόσμο.
Φαντάζομαι ότι λίγοι τον κατάλαβαν, λιγότεροι του στάθηκαν.
Για κάποιους πάντως, το στίγμα θα είναι εκεί, πάντα κάπου ψηλά στους αστερισμούς, μεταξύ Υδροχόου και Ιχθύων
Υ.Σ. Δε βάζω τραγούδια με στίχους του από το You Tube, θα ήταν πολύ προφανές. Ο άνθρωπος και τα λόγια του ακούγονται και χωρίς υπόκρουση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου