Η ζώνη του λυκόφωτος

Ο πλανήτης, η Ευρώπη, τα Βαλκάνια και η Μεσόγειος, η χώρα που ζούμε. Όλα αυτά δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Βρίσκονται σε μια θολή σφαίρα, σε έναν μεταιχμιακό κόσμο, σε μια ζώνη που το λυκόφως (ή το λυκαυγές, ανάλογα που τοποθετείσαι υπαρξιακά) καθορίζει τις σκιές. Σε σκιές κινούμαστε, με σκιές μιλάμε, σε σκιές αναφερόμαστε και σκιές είναι οι πράξεις μας, ως ανθρωπότητα. Το γεγονός ότι αυτό έχει διαπιστωθεί χιλιετίες πριν και δεν έχει βρεθεί ακόμα ο λόγος γιατί να αλλάξει αυτό το σχήμα, το κάνει όχι απλώς επίκαιρο (τι παράφραση!) αλλά κυρίως την παγκόσμια σταθερά, πάνω στην οποία πρέπει να στηρίξουμε την όποια παραδοξότητα, που θεωρούμε πορεία ζωής.
Οι ανακυκλωμένες σκέψεις, πράξεις, ιδεολογίες-ή η έλλειψή των, είναι απόδειξη ότι δεν κινείται κάτι προς οπουδήποτε. Όλα είναι εξαρχής όμοια γιατί δεν υπάρχουν. Η ψευδαίσθηση των αλλαγών, των μεταβολών, μιας επιφανειακά αντιληπτής φθοράς ίσως, είναι απλώς και μόνο η αδυναμία αντίληψης της βραδύτητας/στατικότητας. Μπορώ ευκολότερα να καταλάβω την ταχύτητα και άρα να νομίζω ότι κάτι αλλάζει, άρα ότι κάτι υπάρχει. Είναι όμως η ίδια εικόνα και η ίδια στάση, σαν freeze του σύμπαντος, που αισθητηριακά το αντιλαμβανόμαστε και νοητικά μόνο μπορούμε να το επεξεργαστούμε.
Επομένως η γνωστή φράση που ακούγεται από την πιτσιρικαρία "Μεγάλε, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ" έχει μια πολύ σωστή, κατ'εμέ, φιλοσοφική και υπαρξιακή βάση. Αν δεν υπάρχει, ποιο το νόημα; Και το πιο σωστό ακόμα ερώτημα είναι, "αφού δεν υπάρχει, γιατί το νόημα;"......
Η Λιβύη και τα δρώμενα (ένα happening κατάντησε κι ο πόλεμος), η Ιαπωνία και τα μοιρολόγια της, οι οικονομίες κρατών-τραπεζών-ιδιωτών, τα διεθνή συμφέροντα και οι κατά τόπους εντολοδόχοι τους, ενώ δεν υπάρχουν, μας δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν τον κόσμο να γυρίζει στον άξονά τους και του προσδίδουν κάποιο νόημα. Με αναγωγή όμως πάλι στην Μεγάλη Έκρηξη, τότε που ουσιαστικά μάλλον σταμάτησε η φάση, όλα τα παραπάνω απλώς τρέχουν πάνω σε έναν συμπαντικό διάδρομο, αυτόν τον τάπητα που αθλούνται στα γυμναστήρια, κι ενώ φαίνεται ότι κινείται, ουσιαστικά μένουν όλα ακίνητα. Κι επειδή μας βοήθησε λίγο κι ο Αλβέρτος, στη χωροχρονική διάσταση ότι δεν κινείται, είναι επειδή δεν υπάρχει. Ο Μανώλης βέβαια διαφωνεί αενάως κι εξηγεί ότι "Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει ανυπαρξία", γεγονός που τον κατατάσσει ιδεολογικά στους θρησκευτικούς παράγοντες, όντας αφορισμένος και μη Χριστιανός. Η έκρηξη λοιπόν αντανακλά τη βία, τη μάχη, τον πόλεμο, τη σύγκρουση, clash που λένε και οι Σάξονες, με το ίδιο κύτταρο. Δε συγκρούστηκε με κανέναν το κάτι που προϋπήρχε για να έλθει το Big Bang. Άρα η ενέργεια ήταν και είναι και θα είναι Η ΙΔΙΑ. Αυτό που νομίζουμε ως "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε" μπορεί να στέκει δημογραφικώς, αλλά δεν υφίσταται κοσμολογικώς. Οι δημοσκοπήσεις, οι αριθμοί, τα νούμερα, οι στατιστικές είναι τα μικρά γράμματα μιας σύμβασης, τα δομικά υλικά μιας "παράγκας", τα ψέμματα, οι ζωτικοί μας μύθοι (φράση της μόδας) για να βαυκαλιζόμαστε ότι υπάρχουμε, ότι κινούμαστε, ότι ναι, έχει νόημα και ουσία η ύπαρξή μας.
Δεν είναι και πολύ κακό.
Ο εγκέφαλος είναι πεπερασμένος με ελάχιστη διάρκεια ζωής και λειτουργίας. Η αίσθηση μιας βραχύβιας λυκοφωτικής διακύμανσης, γεγονός που αποκαλούμε ζωή, πρέπει να γίνεται αντιληπτή όχι μόνο σε μας αλλά και σε άλλες στατικές μονάδες, έτσι ώστε η ομαδικότητα και η συνεύρεση να μπορούν να καθιστούν το freeze αυτό της ζωής, "λανθάνον" σε ευρύτερο επίπεδο. Αλλιώς μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα. Εξ'ου και η φαινομενική δημιουργία κοινωνιών. Έτσι οι εκρήξεις ενώ είναι η εξής μία, η πρώτη και τελευταία, η αιώνια και διαχρονική (υπερχρονική καλύτερα), φαίνεται ωσάν να γίνονται πολλές και αλλεπάλληλες, κοινωνικές και εθνικές, οικονομικές και πολιτικές, φυλετικές και ταξικές, κ.ο.κ. Αυτό βοηθάει στη ζώνη αυτή, να διαχέονται φαινομενικά τα ενεργειακά ρεύματα, να μην τα αισθανόμαστε ως συμπυκνωμένες μάζες, άρα να μην προβληματίζουν και να μην απασχολούν. Μακρυά απ'τον κώλο μου κι ας είν' κι μισό μέτρο!
Αυτό που όμως καλύπτει υπερβολικά τη σύμβαση, την κατά συνθήκη ψευδολογική αντίληψη της ζώνης του λυκόφωτος ως πραγματικότητα, είναι εκτός από την αίσθηση των μεταβολών που προαναφέρθηκαν, η διαρκής έκπληξη που βιώνουν οι πακτωμένοι αυτοί σταθμοί της ιστορίας του Σύμπαντος. Η απορία, η παγωμένη έκφραση, η κατάπληξη, το άδειο βλέμμα, σαν τους Γιαπωνέζους που έβλεπαν να παρασέρνει το κύμα τους ανθρώπους τους, σαν το παιδί που το έδειρες και αυτό δεν κατάλαβε ούτε στο ελάχιστο την αιτία, η συνοφρύωση μετά από τη φράση "απολύεσαι!", όλα αυτά που όντας ακίνητοι κι ανύπαρκτοι, μας βγάζουν για κλάσματα δευτερολέπτων από το matrix και διαπιστώνουμε ότι "όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν" (Πες Μανώλη τη κουβέντα κείνη τη στρωτή). Κάποιος έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι, σε όλες τις εποχές της ιστορίας, σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλες τις νοητές σφαίρες τέλος πάντων, όλοι κοιμούνται. Αυτοί οι ελάχιστοι που μετριούνται στα δάκτυλα, και είναι ξύπνιοι, βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης έκπληξης (state of constant amazement αγγλιστί). Αν μπορέσατε και κατάλαβατε έστω ένα 0,01% αυτών που έγραψα παραπάνω (μη νομίζετε, και γω κάπου εκεί στο 0,08% με 0,11% βρίσκομαι), η προηγούμενη αυτή φράση μπορεί να εξηγηθεί.
Δεν προχωρώ παραπέρα, γιατί ούτως ει άλλως και ακίνητος είμαι και δεν υπάρχω. Άρα εν οίδα ότι "σκέφτομαι άρα δεν υπάρχω". Επίσης ραδιενέργειες, τρομοκρατικές επιθέσεις από Λίβυους, πτώχευση της χώρας, και άλλα τέτοια χαζά, θα μας τρόμαζαν μόνο αν υπήρχαμε. Εδώ όμως στη ζώνη του λυκόφωτος που μας έλαχε, αντί για "τα πάντα όλα", ταιριάζει καλύτερα το "τα τίποτα πάντα".
Και εις στους αιώνας των αιώνων, αμήν