Η φόρτισις

Η φόρτιση είναι μια διαδικασία σύντομη, μολαταύτα απαραίτητη. Αν και εξαρτάται από την ποιότητα της "μπαταρίας", ως προς το χρονικό διάστημα που θα παραμείνει φορτισμένη. Διότι τι να σου κάνουν και οι φορτιστές; Γεμίζουν, γεμίζουν, αλλά αν το βαρέλι είναι άδειο;; Θα αδειάσει σε dt. Τζάμπα δηλαδή η φόρτιση.
Από την άλλη πάλι, δε γίνεται να μην προσπαθείς να φορτίζεις. Αν δεν φορτίζεις, (ουσιαστικά εκφορτώνοντας), τότε είναι που θα "φορτώσεις" (!!!). Εκτελούνται Φορτωτικαί ο Μήτσος, ένα πράγμα. "Φορτώθηκα τις τύψεις μου και με σκυφτό κεφάλι", παλιό λαϊκό άσμα.
Όλα αυτά που φορτωνόμαστε και ξαναφορτωνόμαστε, σκοτούρες και προβληματισμοί, σκέψεις κι αναλύσεις (πολλά που νουνίζ', πολλά που παθάν', λέμε εμείς), γεμίζουν το σκληρό δίσκο, "αδειάζοντας" όμως τα ψυχικά αποθέματά μας. Αυτή η αντίφαση, αυτή η τρέλα, να αδειάζεις γεμίζοντας είναι ουσιαστικά η σχιζοφρένεια της εποχής. Γεμίζεις "εμπειρίες" και καλά, γεμίζεις λεφτά και ερεθίσματα πάσης φύσης, γεμίζεις γνωριμίες, personal relationships και ουσιαστικά είσαι "Άδειος". Άδειος από ψυχική ηρεμία και γαλήνη, άδειος από συναίσθημα, άδειος από εκφραστικότητα, άδειος από ανθρωπιά.
Το άδειασμα αυτό συχνά δε γίνεται αντιληπτό, δεν το παραδεχόμαστε, εθελοτυφλούμε. Αν όμως γίνει αντιληπτό, αν μπορέσουμε να καταλάβουμε το κενό, τότε ο καθένας ψάχνει να βρει το φορτιστή του. Φυσικά ο φορτιστής διαφοροποιείται αναλόγως πνευματικού επιπέδου και πολιτιστικών επιλογών.
Οι πιο πολλοί προσπαθούν να φορτίσουν από τα ταξίδια. Αλήθεια η έννοια του ταξιδιού γοητεύει σχεδόν τους πάντες, ακόμα κι εκείνους που δε θέλουν να ξεκουνηθούν από το σπίτι τους. Άλλοι όμως προτιμούν εκείνα τα φολκλόρ ταξίδια, που βλέπεις τα ξενοδοχεία των πόλεων και διάφορα άλλα καραγκιοζιλίκια. Είναι κι άλλοι που θέλουν να βρουν το σπίτι και τις ανέσεις του, όπου κι αν πάνε. Να μην ξεβολευτούν καθόλου, να τρώνε πανσέτες και παϊδάκια στο Μάτσου-Πίτσου, να καταλαβαίνουν όλοι οι "βάρβαροι ξένοι" ελληνικά και να έχει-προφανώς ανοιχτά-μπουζουξίδικα κάθε βράδυ. Αυτή είναι η εγωιστική πλευρά μιας φόρτισης.
Εγώ από την άλλη, μη έχοντας και πολλές απαιτήσεις από το φορτιστή, διότι γνωρίζω και τα χάλια της μπαταρίας, κατεβάζω τον πήχη. Ουσιαστικά έχω αποκλείσει από τον εαυτό μου την πολυτέλεια των "εξωτικών" προορισμών, οικονομία στο πορτοφόλι και στις σκέψεις---"μην ξανοίγεσαι!!!"----και οριοθετώ τις επιλογές μου σε μικρά, ανθρώπινα και προσιτά. Π.χ. ένα ταξίδι σε φίλους στην Βόρεια-Κεντρική Ευρώπη, ένα ταξίδι-τάμα στη γιαγιά-στην Πόλη, βόλτες με τα παιδιά στα βουνά. Όχι σε χιονοδρομικά και σαλέ, απλώς περπάτημα σε δάση και μονοπάτια, με χαβαλέ και συζήτηση, άιντε και κάνα κοψίδι.
Στα πλαίσια των "ανθρώπινων" αυτών φορτίσεων, ανήκει και το προσκύνημα στο Όρος. Η ανθρώπινη ματιά στα υπεράνθρωπα, η προσέγγιση, έστω για λίγο, ενός τρόπου και μιας διαβίωσης αλλιώτικης, μπορεί να σε φορτίσει με ιδέες και νοήματα. Αν θες τα "γειώνεις" και τα εμβαπτίζεις στο ρεαλισμό και στον κυνισμό της εποχής, αν θες τα διατηρείς "ως έχουν", "εκ της πράξης και των δεδομένων", de facto, που λένε. Οι άνθρωποι (και η προσπάθειά τους να ανυψώνονται) είναι που καθορίζουν τη διαδικασία. Η φόρτιση δηλαδή θέλει πομπό και δέκτη. Αν ο δέκτης σφίγγεται από την προκατάληψή του, ή αντίθετα αν ασπάζεται, άκριτα, πράγματα που δεν κατανοεί, διαμορφώνει την ποιότητα της φόρτισης. Φυσικά μπορεί και η τύχη να καθορίζει τις συνθήκες. Αν τύχεις σε φορτιστή "πρώτης τάξης", υπερκόσμιο και αιθέριο (και όντως υπάρχουν μερικοί από δαύτους), τότε μπορείς να αισθανθείς δικαιωμένος για την επιλογή. Αν όμως ο φορτιστής υπολείπεται των προσδοκιών σου και των κοσμοθεωριών σου, ίσως αυτό το μέρος δεν είναι για σένα.
Κάθε άνθρωπος κουβαλάει (ή ξεχνάει πως κουβαλάει) βάρη. Αυτή είναι η φύση του. Σισύφεια. Για ορισμένους φαντάζει απλό και εύκολο, άλλους τους οδηγεί στην απόγνωση (όσα κοστίζουν μια δραχμή, γι' άλλους κοστίζουν μια ζωή, λέει ο Σωκράτης. Μάλαμα τα λόγια του!). Τα βάρη (ουσιαστικά, υποτιθέμενα, ψευδαισθησιακά, υπαρκτά, υπερτιμημένα, κτλ, κτλ) δίνουν κάποιο νόημα στην πορεία μας, ως κίνητρα κι ως ορίζοντα βίου. Όταν όμως η αντοχή του ψυχικού μας υλικού ξεπεραστεί, κάποιος ή κάτι πρέπει να μας ξεκουράζει από τα βάρη αυτά, να μας αλαφρώνει λίγο, για λίγα δευτερόλεπτα, ώστε να ξανασυνεχίσουμε.
Γι' αυτή τη φόρτιση μιλάω, για το σήκωμα αυτών των φορτίων, του βάρους της ευθύνης ή και της ανευθυνότητας (κι αυτό βάρος είναι, αν και αβαρές, λόγω έλλειψης βαρύτητας, δηλαδή λόγω έλλειψης ισονομίας). Αν η φόρτιση έχει δώσει λίγο χρόνο λειτουργίας παραπάνω και λίγη "αυτονομία" παραπάνω, εξαρτάται από τους χώρους που κινείσαι. Αν το πεδίο δράσης είναι ηλεκτρισμένο και τσιταρισμένο, βραχυκυκλώνεις και κινδυνεύεις όχι πλέον από την αποφόρτιση, αλλά από την ηλεκτροπληξία (μπαμ και κάτω!). Προσπαθεί ο καθένας να αποφεύγει τα ηλεκτροφόρα σύρματα στη ζωή του, αλλά έλα που τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία κυκλοφορούν (κι οπλοφορούν) ελεύθερα. Πώς να σταθείς, ενεργειακά μιλώντας, με τίμια αυτονομία και αξιακή ανεξαρτησία;;
Καταλήγω (και δεν καταλήγω δηλαδή) στο ότι η φιλοσοφία ωφελεί μόνο τον ενεργειακό πάροχο, ούτε το χρήστη, ούτε το φορτιστή του.
Εσύ κάνεις μόνο αυτό που μπορείς, φορτίζεις.... Κι όταν χρειάζεται, επαναλαμβάνεις τη διαδικασία, όσο καίει το καντήλι σου.
Τι άλλο;;;;