Οι περισσότεροι θα θυμούνται τον Κράιτον από το Jurassic Park ή το E.R.Έτσι κι εγώ, δεν είχα ξαναδιαβάσει βιβλίο του. Ώσπου μου "έπεσαν" στα
χέρια, το Next, ευχάριστο και γρήγορο ανάγνωσμα. Μιλάει για την εξέλιξη της "ιδιοκτησίας των γονιδίων", που ως ευρεσιτεχνία κάποιων εργαστηρίων, ιδιωτικών ή Πανεπιστημιακών, θα θεωρούνται αντικείμενο εμπορίου, αποκόμισης τεράστιων ποσών, λόγω της μεγάλης γκάμας εφαρμογών. Για τον αμύητο στο θέμα, είναι προφανώς αλαμπουρνέζικα. Το ανθρώπινο γονιδίωμα, οι τεχνικές "πειράγματός" του, Γενετική Μηχανική όπως ονομάζεται, τα διαγονιδιακά είδη, οι κατοχυρώσεις μέσω νομικών τερτιπίων κυτταρικών σειρών, ενώ αυτές κυκλοφορούν σε ζώντες ανθρώπους (;;;!!!!) και άλλα πολλά που ΗΔΗ συμβαίνουν, σε συνδυασμό με αστυνομικό κυνηγητό και πάμπολλες ιστορίες ανθρώπων φτιάχνουν ένα ωραίο καλοκαιρινό μίγμα 2/4 διασκέδασης, 1/4 εκτόνωσης και 1/4 προβληματισμού. Σερβίρεται κρύο, σε δροσιά, όχι κάτω από ομπρέλες σε 42 βαθμούς, για να πιάσουν και τόπο τα επιστημονικά του σχόλια.
Κι όπως λέει κι ο συγγραφέας: "Το βιβλίο είναι φανταστικό, εκτός από μερικά σημεία που δεν είναι" (??????!!!!!!!)
Όσον αφορά τώρα το άλλο Bell που διάβασα, κι αυτό ενδιαφέρον. Αφορά ταξίδια στο χρόνο μέσω κβαντομηχανικής και μετατροπής της Ιστορίας, που υποτίθεται ότι δεν αλλάζει, δεν μπορεί να "πειραχτεί". Μερικοί ιστορικοί, αρχαιολόγοι, διαννοούμενοι, ομάδα μελέτης κάποιου Γαλλικού μεσαιωνικού κάστρου, μεταφέρονται στην αντίστοιχη εποχή (14ος αιώνας) για να επαναφέρουν τον καθηγητή τους που από λάθος "ξέμεινε" (!!) εκεί.
Ο ιπποτισμός στα ιστορικά βιβλία διαφέρει, εξηγεί ο συγγραφέας, από αυτό που πραγματικά ήταν. Και ο πιο κατάλληλος τρόπος να το διαπιστώσεις ήταν να πας να το δεις ο ίδιος, με τα μάτια σου!! Άλλα λεν τα ιστορικά βιβλία, αλλιώς (μάλλον) ήταν τα πράγματα. Ως γνωστόν οι περιγραφές που έχουν απομείνει ως Ιστορικό περίγραμμα μιας Εποχής, δεν μπορούν να καλύψουν άπειρα κενά, και δίνουν ερεθίσματα για παρόμοια βιβλία, που προσπαθούν να ανατρέψουν μύθους, νικητών και νικημένων, ηθικών και ανήθικων, ιπποτών και βαρβάρων. Ο χρόνος που μυθοποιεί, που στο πέρασμα απαλύνει τις τραχειές άκρες και εξωραϊζει εποχές, ανθρώπους και συνθήκες. Κάτι σαν τη δουλεία της αρχαιότητας ή το περίφημο Βυζάντιο. Εδώ μιλάμε για τη βαρβαρότητα του Αγγλογαλλικού Εκατονταετούς πολέμου και την επιτόπου ανατροπή των μύθων. Φοβερός είναι ο Κράιτον όταν προσπαθεί να συγκρίνει το πού βρίσκονταν οι διαννοούμενοι, με τα γραφεία και την κουλτουρομανία τους και ξαφνικά χέζονται πάνω τους, όταν βλέπουν τα σπαθιά των ιπποτών να κόβουν κεφάλια και να ξεκοιλιάζονται μπροστά γυναίκες και παιδιά. Βέβαια δεν κάνει και εξοργιστικές περιγραφές, αυτές τις αφήνει για την ταινία.....
Πάντως γενική ιδέα είναι ότι " Δεν ήταν και άσχημα". Κράιτον. Καλοκαίρι και βιβλιαράκι. Επιφανειακή απόλαυση;; Μπα;;; Λες;;;; Δε νομίζω!! Αλλά και πάλι τι σε χαλάει;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου