Είδαμε πολλή μπάλλα, αλλά μιλάμε για ΠΟΛΛΗΗΗΗΗΗ μπάλλα. Φχαριστηθήκαμε ποσότητα, όσο για ποιότητα, δε διαμαρτυρόμαστε. Το γεγονός ήταν ότι ήταν το πρώτο Μουντιάλ των παιδιών και φροντίσαμε να μη χάσουμε αγώνα για αγώνα. Τι μεσημέρι, τι απόγευμα, τι ήλιος, τι βροχή, εμείς εκεί. Φυσικά στα διαλλείμματα και στα ημίχρονα κατεβαίναμε κάτω και ρίχναμε τις μπαλλιές μας, τις κεφαλιές μας, τα μπλοζόν μας. Ανάλυση παιχνιδιού, φάσεων, προπονητικών σχεδιασμών, αποδόσεων των πρωταγωνιστών και διάφορα ποδοσφαιρολαγνικά, από εκείνα που κάναν τη μαμά μας να μας κοιτάει με ένα βλέμμα αποδοκιμασίας, (κρυφοζήλειας) αηδίας και μπαφιάσματος γενικά.
Και όσο και να εξηγώ ότι με το ποδόσφαιρο περνάνε πολλαπλά μηνύματα διαπαιδαγώγησης, εκτόνωσης, εκφόρτισης, αλλά και σεβασμού, αποδοχής ήττας, μη διακοπής της προσπάθειας μέχρι το 95΄, κτλ, κτλ, δεν νομίζω να γίνομαι αντιληπτός.
Διότι η μπάλλα κύριε είναι Ιδέα. Είναι ιδέα εκ γενετής και προ γεννήσεως. Μπάλλα κλωτσάει το έμβρυο μες στην κοιλιά, δεν κάνει μανσέτα, ούτε λέι-απ. Η Κλωτσιά βγαίνει εύκολα, συρτή, σκαστή, με το γόνατο, με το κου-ντε-πιέ, πλασαριστό, μπάλλα μπορεί να κλωτσήσει ένα δίχρονο, μέχρι ένας 85χρονος. Ούτε να σκάσει μπάλλα, ούτε να καρφώσει στο φιλέ. Παίζεται με δύο κουρέλια που τα δένεις μεταξύ τους και σουτάρεις σε έναν τοίχο με ζωγραφιστό τέρμα. Παίζεται με έναν, δύο , 32 παίχτες. Το τρέξιμο δεν είναι απαραίτητο, μπορείς και να περπατάς μέσα στο γήπεδο (βλέπε ΠΑΟΚ, με το περπάτημα βγήκε μέχρι Champions League).
Το ποδόσφαιρο μας αρέσει δε μας αρέσει είναι βασιλιάς. Πλανητάρχης, παγκόσμιος κυρίαρχος του κάθε πιτσιρικάδικου ονείρου για επιτυχία, δόξα και (εύκολα;;) λεφτά. Το ζελέ του Κ. Ρονάλντο, η ανέμελη μαλλούρα του Μέσι, τα φιλιά του Κασίγιας, η μουρόφατσα του Μπόατενγκ, τα συμβόλαια που περιμένουν Ντρογκμπάδες και Φορλάδες όλα αυτά δεν μπορούν να τα συναγωνιστούν 1000 καρφώματα ή 100 mundoτρόπαια basketball, volleyball, baseball, χέσεball. Και το λέω εγώ που είμαι μπασκετόφιλος, νομίζω ότι παίζω και μπάσκετ κάπως καλύτερα απ'ότι ποδόσφαιρο. Είναι όπως έλεγε η γιαγιά μου "άλλον έχω στην καρδιά μου μα αλλού παν τα λεφτά μου"....
Εγώ, το ποδόσφαιρο, όσο και αυτοί οι αλήτες (οι Μπαοκ, οι Άρης, οι γαυροβαζελοχανουμοΚοκκαλοΒγενοπουλοΒαρδινοΠιλάβιοι) να προσπαθούν να με κάνουν να το μισήσω, δε γίνεται, υπάρχει μέσα μου. Από τότε που έτρεχε ο πατέρας μου στα γηπεδάκια για προπόνηση, τρέξιμο κι έτσι, διαιτητής γαρ που διατηρούσε φόρμα, όχι σαν σήμερα που διατηρούν σουβλατζίδικο στα Σεπόλια, και με έπαιρνε μαζί του και κάναμε κεφαλιές, και φάλτσα, αλλά εγώ δεν "τα 'παιρνα", δεν "το'χα". Έχανα κανα εύκολο γκολ και κείνος εκνευριζόταν αλλά έλεγε "Δεν πειράζει, την άλλη φορά, γιατί πάντα υπάρχει κι άλλη φορά για το γκολ, εκτός από τότε που δεν θα υπάρχει και πρέπει να το βάλεις οπωσδήποτε, εσύ και μόνον εσύ". Το γκολ, goal, ο στόχος μπορεί να έχει πολλούς δημιουργούς, να περάσει από πολλά πόδια πριν, έχει έναν όμως σκόρερ. Αυτός που βρέθηκε εκεί που έπρεπε και άπλωσε το σώμα, το πόδι, το κεφάλι. Η μπάλλα σέρνεται, σαν τη σκατοζωή, αλλά μπορεί να πάει και στα ουράνια. Δεν χοροπηδάει σαν χαζή, να βαράει στα σίδερα και στα πλαστικά ταμπλό. Πολλοί μπορούν να την στέλνουν από αποστάσεις 30-40 μέτρων με ακρίβεια χιλιοστού σε "παραθυράκια". Ή να κατεβαίνουν από ύψη 20 μέτρων και να προσγειώνονται με τέτοιο κοντρόλ που να είχαν κόλλα. Μόνο ένας την ακουμπάει, την πιάνει με τα χέρια, την αγκαλιάζει, την προστατεύει με την κεφάλα του, που επειδή είναι κι αυτή στρογγυλή, συχνά μπερδεύεται ο επιθετικός(δε θυμάσαι τι έπαθε ο Cech;;;). Μπάλλα παίζαν κι οι Θεοί και τους κάναν στρογγυλούς τους πλανήτες και επειδή δεν έβγαιναν τα φαλτσαριστά, τους έδωσαν και ένα ελλειψοειδές σχήμα, ώστε να κάνουν αυτό το περιβόητο bend it like Beckham, όταν την κλωτσούσαν να φύγει πλάι από τον Ήλιο και να την "τρώει" την γκολάρα, δύο φορές το χρόνο.
Και μετά την Κοσμολογία και το Big Bang Ball, γεγονότα:
Η Ισπανία πρώτη φορά σε τελικό, πρώτη φορά Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Την πίστευαν δεν την πίστευαν, Αργεντινοβραζιλιάνοι πήραν τις σάμπες τους και σε άλλη παραλία, Ολλανδογερμανοί κάπως στάθηκαν αλλά πολύ Τευτονικό ποδόσφαιρο μωρ'αδερφέ! Για να μην μιλήσω για τα σούργελα, κάτι αγγλογαλλοιταλάκια που αποτελούν τις "παραδοσιακές δυνάμεις του Ποδοσφαίρου". Και η θεια μου κάνει κάτι παραδοσιακές χορτοτυρόπιτες, αλλά άμα βρούμε καμμιά μπουγάτσα μοντέρνας γεύσης δε λέμε κι όχι. Δηλαδή καλός ο παλιός, αλλά κι ο νέος φιλάει και on camera, άμα λάχει! Εσπάνια, με το ταμπεραμέντο σου.........
Υ.Σ.
Καλά αυτά, αλλά το Μουντιάλ τελείωσε και πρέπει να αποποδοσφαιροποιηθούμε λιγουλάκι, διότι τα παιδιά ζουρλάθηκαν και πρέπει να επανέρθουν σε ρυθμούς μπάσκετ. Να κρατάμε και ισορροπίες. Το Μundobasket ξεκινά 28/8, πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα συστήματά μας.....
Θα επανέλθω με περισσότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου