Τα παιδία ...ψάχνει να παίξει

Σκηνή σε δυτικό προάστειο μιας πόλης :

Έξω από ένα δημοτικό σχολείο, Σάββατο πρωϊ, καλός καιρός, ντάλα ήλιος. Τρεις παρέες, μία με τέσσερις 8χρονους, μία με 2 αδέρφια, και τρεις 12 χρονοι, κοιτάζουν έναν τοίχο περίπου 2-2,5 μέτρα και πάνω από κει σιδεριές, κάγκελα, άλλο 1,5 μέτρο. Κοιτάζουν, κοιτάζονται, ποιος θα τολμήσει να ανέβει πρώτος. Μέσα από τα κάγκελα, οι πιτσιρικάδες βλέπουν γηπεδάκι, τέρματα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, ολοκαίνουργια όλα, με άπλετο χώρο. Ξερογλείφονται, κοιτούν, ξανακοιτούν, δεν το βάζουν και κάτω. Προσπαθεί ο ένας από τους μεγάλους, πέφτει. Βλέπουν οι υπόλοιποι, διστάζουν. Ξαναπροσπαθεί ένας μικρός, γλυστράει, τον κρατάν οι άλλοι, κουράζεται, τα παρατάει. Τα δύο αδέλφια λένε, "πάμε από γύρω μπας και βρούμε να μπούμε από αλλού". Κάνουν τη γύρα, τίποτα. Ξαναδοκιμάζουν, φτάνουν μέχρι τα κάγκελα, αλλά μετά πάλι δεν αντέχουν να κρατηθούν, ξαναπέφτουν. Η απογοήτευση αρχίζει να επικρατεί, σιγά σιγά τα παρατούν, ξανακοιτάζουν το γήπεδο, τα τέρματα, με μια πίκρα, μια αμηχανία, "Άντε πάμε να φύγουμε, μήπως βρούμε κανένα άλλο μέρος. Εξάλλου έχω και το play station σπίτι, πάμε εκεί μετά" λέει ο ένας 12χρονος.
Ένας μανάβης που τους βλέπει, με κατανόηση, φωνάζει: "Να σας δώσω έναν κόφτη να σπάσετε την κλειδαριά, αλλά θα πείτε ότι εσείς το κάνατε, μόνοι σας;;;" Οι 12χρονοι γέλασαν, οι μικρότεροι είχαν ήδη αρχίσει να αποχωρούν....

Χώρα που δε νοιάζεται για τα παιδιά της,
θα νοιαστεί για σένα και για μένα;;;;;;;
Τρελός είσαι;;;;;;;;

Η ώρα άλλαξε......Εμείς;;;;;;;;

Τα πουστριλίκια που κάνει ο άνθρωπος με το χρόνο είναι πραγματικά αστεία.
Μια ώρα μπρος, μια πίσω, τάχαμ ηλιοστάσιο και αηδίες. Ο χρόνος αλλάζει διαρκώς-χωρίς να αλλάζει !! - (άσε που δεν υπάρχει πραγματικά, αλλά τέλος πάντων κατά σύμβαση για να μπορέσουμε να κινηθούμε στη ζωή μας, κάτι σαν τον Ιησού ένα πράγμα. Κάτι πρέπει να βάλεις σαν όριο, σαν μπούσουλα). Ο αέναος χρόνος είναι και αμείλικτος, δεν επιτρέπει στασιμότητες. Όπως η φύση αλλάζει και είναι απρόβλεπτη, έτσι και εμείς πρέπει να αλλάζουμε. Επίσης όπως και ο χρόνος, έτσι και η Φύση δεν έχει ηθική. Είναι άγρια, αμείλικτα που είπα και πριν, χωρίς να σέβονται κανόνες δεοντολογίας. Ο άνθρωπος παλεύει για τη σταθερότητα, τη σταθερότητα της κατάστασής του, τη σταθερότητα της Ευρωζώνης, τη σταθερότητα των πολιτευμάτων, γενικά όλοι επιδιώκουν τη σταθερότητα. Στη δική μου δουλειά, ρωτάνε πώς πηγαίνει: Η επιθυμητή απάντηση είναι :" Σταθερά!!!" Σταθερά τι;;; Σταθερά χάλια;; Σταθερά καλά;;;. Μικρή σημασία έχει. ΣΤΑΘΕΡΑ! Τέλος.
Έλα μου ντε όμως που ο χρόνος δεν έχει σταθερές, εξ ου και τα nanoseconds που χάνονται με τη ροή και άρα κάθε μέρα, κάθε χρόνος, κάθε αιώνας ποτέ δεν είναι ίδιος με τον άλλον, ή τουλάχιστον με τον τρόπο που μετράμε. Μέτρηση! Άλλη βλακεία κι αυτή. Μετράμε το χρόνο!!! Μη μας φύγει κάπου και ποιος ξέρει τι θα γίνει. Ο Τσάκωνας στην καταπληκτική ταινία "Μάθε παιδί μου γράμματ", που σημειωτέον ο δάσκαλος εκείνα τα χρόνια της τηλεόρασης, μας απαγόρευε να τη δούμε, έλεγε λοιπόν, ξύνοντας την καράφλα του: "6 χρόνια στο δημοτικό, 6 χρόνια στο Γυμνάσιο, 6 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, 6 χρόνια στο μεταπτυχιακό. Και 6 χρόνια μέχρι να πάω σχολείο=30. Εγώ είμαι 36. Πού πήγαν 6 χρόνια;;;;;;;;;;"

Ο χρόνος μας, κύριε, αλλάζει-δεν αλλάζει, ένα και το αυτό. Το παν είναι να αντιληφθούμε εμείς τις αλλαγές και να αλλάξουμε από μέσα προς τα όξω. Η κατάσταση είναι σταθερά κρίσιμη, Σταθερά τα spreads, σταθερή και η οικονομία, σταθερά βυθιζόμαστε, αλλά με αργόόόόόό και σταθερό τρόπο θα κυβερνήσουμε αυτόν τον τόπο. Σταθερά Γιωργάκη μου, επειδή σε φώναζαν παλιά Γιωργάκη άλλαξέ τα όλα, όχι βρε κεφάλα, δεν ενννοούσαμε αλλαγή-αλλαγή, να έτσι μια σταθερή αλλαγή, να μην αποσταθεροποιήσουμε το βαθύ Κράτος των Επιχειρηματιών, των Μεγαλοεργολάβων. Ίσα ίσα να φυτοζωούμε, σαν εκείνα τα κακόμοιρα ανθρωπάκια στις Εντατικές του Κόσμου, ούτε ζουν ούτε πεθαίνουν, παραμένουν όμως σε σταθερή κατάσταση. Γιατί να αλλάξουν;;;

ΚΥΡ (Αθάνατε Έλληνα)

Αντιγράφω......... (σε προσθήκη της προηγούμενης ανάρτησης)

Να φύγουμε (ή να μας φύγουν);;;;;

Φορολόγηση ακινήτων και Πάρε κόσμε (ξένε)

Όποιος μπορέσει και καταλάβει τι θα γίνει με τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, να μου τρυπήσει τη μύτη. Ουρλιάζουν στα κανάλια, παρλάρουν τα παπαγαλάκια, παραπλανούν οι δημοσιογράφοι, οι διάφοροι κομματάρχες, οι εκπρόσωποι διαφόρων συλλόγων ιδιοκτητών κτλ κλτ. Άκρη δεν πολυβγαίνει. Το συμπέρασμα που εύκολα μπορεί να εξαχθεί είναι περίπου το εξής: Η νέα φορολόγηση των ακίνητων ισοπεδώνει αυτόν που διαθέτει πολλαπλά οικόπεδα και ακίνητα, από τα οποία έχει λάβει τεράστια ποσά, είτε από πώληση είτε από μίσθωση και αυτόν που κληρονόμησε ή του μεταφέρθηκε ένα ακίνητο, μικρό ή μεγαλύτερο, από το οποίο όμως δε λαμβάνει παντελώς κανένα οικονομικό όφελος, τρέχον ή παλαιότερο (η λεγόμενη ιδιοκατοίκηση).

Φυσικά το κράτος μπορεί με βάση ένα σωστά οργανωμένο Υποθηκοφυλάκειο να γνωρίζει ποιοι τίτλοι ανήκουν και σε ποιους και πόσοι εισπράττουν από αυτούς τους τίτλους. Αλλά τι το νοιάζει;; Η έννοια της άδικης και αντικοινωνικής φορολόγησης εκεί ακριβώς εμπίμπτει. ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΩ, ΕΓΩ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΛΕΦΤΑ ΤΩΡΑ.

Η ιστορία όμως αυτή έχει μια παρα πολύ σημαντική προέκταση, κατά τη γνώμη μου. Όταν θα έρθουν τα χαράτσια για τους κατόχους των ακινήτων, με ποσά που ούτε τα έχουν δει ή φανταστεί ποτέ, θα αναγκαστούν να εκποιούν, να πωλούν όσο-όσο, να εκχωρούν. Το κράτος θα πλειστηριάζει τις περιουσίες και τα οικόπεδα. Και ποιοι θα αγοράζουν;; Φυσικά αυτοί που ήδη έχουν το οικονομικό μέγεθος, όλοι οι μεγαλοϊδιοκτήτες που ναι μεν φορολογούνταν αλλά όχι αναλογικά. Κι έτσι οι τρόπον τινά τσιφλικάδες (αφού συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τα ακίνητα) θα γίνουν δυνατότεροι και ισχυρότεροι γαιοκτήμονες. Οι οποίοι προφανώς μπορεί να μην είναι γηγενείς, ιθαγενείς κτλ. Πολύ πιθανόν να ανήκουν νε ξένους ομίλους και να συνεχιστεί αυτό που ήδη έχει ξεκινήσει εδώ και μια δεκαετία, η εκποίηση (ξεπούλημα κοινώς) της Ελληνικής γης στο ξένο (μαύρο κι αφορολόγητο) χρήμα.
Θα αγοραστεί η Χαλκιδική από το ρωσικό (φυσικο-αέριο)χρήμα, μέσω Βουλγάρων μεσαζόντων,
θα αγοραστούν νησιωτικές εκτάσεις από Τουρκικές πολυεθνικές τουριστικής κατεύθυνσης, μέσω Γερμανών τάχα ιδιωτών (έχουν γίνει εκατοντάδες τέτοιες μετακινήσεις ακινήτων-Κρήτη, Κως- και τα κανάλια μιλάνε για Γερμανούς, ενώ πρόκειται για γερμανούς υπηκόους τουρκικής καταγωγής)
Θα αγοραστούν ορεινά οικόπεδα στην Πίνδο και στα έρημα χωριά της από αλβανο-ναρκεμπορο-Soro-κατευθυνόμενους μεσίτες
και πολλά πολλά ακόμα.

Μετά από καμμιά δεκαετία, δε θα χρειάζεται να μιλάμε για τον κίνδυνο των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η Ελλάδα θα ανήκει στους ξένους (θαρρείς σήμερα είναι διαφορετικά).
Όταν πριν χρόνια η Οθωμανική αυτοκρατορία βρισκόταν υπό διάλυση, οι Έλληνες κοτζαμπάσηδες-γαιοκτήμονες αντιδρούσαν στην Επανάσταση (μέρες που είναι!) λέγοντας ότι: "Δε χρειάζεται να πολεμήσεις τον Τούρκο, αφού μπορείς να τον αγοράσεις" Εννοώντας ότι ΑΥΤΟΙ θα μπορούσαν με την οικονομική τους δύναμη να αναλάβουν τα εδάφη, τις εκτάσεις που θα ανγκαστούν να πουλήσουν οι Τούρκοι μπέηδες, εφόσον δε συντηρούνταν από το Σουλτάνο και έτσι να ανακτήσουν την Ελλάδα, αλλά όχι ως Επαναστατών λαός και όχλος, αλλά ως Γαιοκρατούσα Ολιγαρχία, που θα επιβάλλει τις αρχές της διατηρώντας στο έπακρο τη Φεουδαρχία.
Δυστυχώς (για αυτούς) δεν τους "έκατσε" έτσι .........

Ως γνωστόν η Ιστορία (μεγάλη Πουτ.....α!) ανακυκλώνεται και επιστρέφει δριμύτερη, εκδικώντας αυτούς που την ειρωνεύτηκαν. Σήμερα, είμαστε εμείς οι έλληνες που θα αλωθούμε από την οικονομία, που θα εξαγοραστούμε, πιθανώς (επαναλαμβάνω πιθανώς) χωρίς να χυθεί στάλα αίματος, που θα χάσουμε την ιδιοκτησία, την κτήση δηλαδή των εδαφών που μας δόθηκαν ή που μας ανήκαν ή που παλέψαμε γι'αυτά. Σήμερα, εμείς οι Έλληνες δε δικαιούμαστε πλέον την ίδια μας τη Χώρα, ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ, ΤΗΝ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΥΣΤΟΥΜ'. Γίναμε υποχείρια των άλλων, αφού δώσαμε (και μας πήραν) τα πάντα, την ιστορία μας, τα αγάλματα, την αξιοπρέπεια, τα κινητά κι ακίνητα. Δεν τα αξίζουμε πλέον και τα χάνουμε, αποκλειστικά από τη δική μας ανικανότητα. Ωμά και λιτά..........

Πάρε κόσμε ακίνητα, έχω και νησιά, έχω και βουνά, πάρε καλέ κύριε, δεν έχω να βάλω βενζίνη στο τζιπάκι μου,
δώσε κανα φράγκο, ρε Φράγκε, που να χαρείς τα μουσεία σου με τη Νίκη της Σαμοθράκης, έλα καλέ κυρία με το ταγιέρ, κράτα τις αποζημιώσεις και άσε μου ένα καλυβάκι που να χαρείς τα πεθαμένα των εκατομμυρίων που κατέσφαξες τον προηγούμενο αιώνα, σε παρακαλώ,
δε φταίω εγώ που έβγαλα τα ματάκια μου μόνος μου,
δε φταίω εγώ που έβαλα μια θηλιά στο λαιμό μου, δε με είπαν τίποτα στο σχολείο να μην παίζω με πράσινα και γαλάζια ψηφοδέλτια,
έλα καλέ μελαμψέ κύριε, θα σου δώκω και τη Μακεδονία και τη Θράκη και ότι θες, μόνο την Αττική άσε μου, κι αυτή όχι όλη, να μέχρι το Μαρούσι,
Μη με παρεξηγείτε, δεν έχω ανάγκη από λεφτά, πολιτική στήριξη θέλω μόνο !!!!!???????!!!!!!

Πλάκωσαν και οι οχιές !!!! Η Φύση ξέρει.......

Χθες η γιαγιά σκότωσε ένα φιδάκι. "Λαφιάτης" λέει "είναι, να εδώ απ'έξω το σκότωσα".

"Γιαγιά", λέω εγώ "αυτό δεν είναι λαφιάτης, είναι μικρή οχιά".
"Άντε καλέ! Πλάκωσαν και οι οχιές!!!!" είπε.

Με μια μικρή ζέστη, αμέσως έσκασαν μύτη τα μικρά και σουλατσάρουν. Άκου να δεις!

Μάγκες, πλάκωσαν τα φίδια, για μαζευτείτε !!Εσείς ,ναι εσείς, οι ποντικοί που κατατρώτε τα σαλάμια στις αποθήκες και στα αποθεματικά των ταμείων, που μασουλάτε εδώ και χρόνια τα κρατικά δάνεια, επιχορηγήσεις, Ντελόρ, Μελόρ, ΕΣΠΑ, Ξέσπα κτλ, βγήκαν νωρίς φέτο τα φίδια. Και μερικά δαγκώνουν! Θα πεις, ξεδοντιασμένα φίδια (Σώματα Επιθεωρητών Υγείας, ΣΔΟΕ, Ράμπο και τέτοιες μπούρδες), αλλά αυτά έχουμε, ό,τι πιάσουν. Δύο ποντικούς, τρεις αρουραίους, ό,τι μπορέσει κι αρπάξει ο Τελώνης. Βέβαια τα φίδια μέσα στην πείνα, όπου βρουν θα τσιμπήσουν. Είτε μικρό ποντικάκι, χωρίς μεγάλα λάθη, με μικροπταίσματα μόνο, είτε αρχι-αρουραίος, όπως λέμε Αρχιεπίσκοπος, όπως λέμε Αρχιερέας της Διαφθοράς, ίδια φαγώνεσαι, στην ίδια στομάχα καταλήγεις.

Πέρα από την αστειότητα, από τη μικρή περσινή εμπειρία, που έβαλα τρία κουτιά Herpetex, δεν είδαμε ίχνος φιδιού, αλλά μας την πέσαν τα ποντίκια. Και κάτι αρούρια, να με το συμπάθειο. Οπότε αναγκαστήκαμε βάλαμε και ποντικοπαγίδες. Έτσι άνθρωπε, δουλειά δε γίνεται!

Μάθημα πρώτο και βασικό: "Όταν ανατρέπεις τις ισορροπίες της φύσης, δε σημαίνει ότι μπορείς να τις επαναφέρεις με τον τρόπο που εσύ νομίζεις".

Χέζεσαι από το φόβο για τα φίδια, πας τα εξαφανίζεις, γεμίζεις με ποντίκια, που σε αηδιάζουν, μετά τα εξαφανίζεις κι αυτά, μετά τι άλλο;;;; Ρε δεν πας να μείνεις στο τσιμέντο, που μου θες και ύπαιθρο;;;...........................Θα έλεγε κάποιος κακοήθης.

Κι επειδή εμείς με τις κακοήθειες, ούτε να τις δούμε μπροστά μας δε θέλουμε, θα αφήσουμε τη Φύση που ξέρει να αποκαταστήσει τις δικές της ισορροπίες. Εμένα με το 'λεγε ο brother δηλαδή, αλλά εγώ πού!!! Η άγνοια πάντα φέρνει αναίτιο φόβο, κοινώς φοβία. Αν και δε νομίζω να ταιριάζει απόλυτα ο όρος "φοβία" όταν μιλάς για φίδια, η αλήθεια είναι ότι δεν συνταιριάξαμε ποτέ μαζί τους. Με απλά λόγια, λες κάποιον "Φίδι κολοβό", (ξέρεις κουμπάρε τι είναι αυτές οι ξαδέρφες;;; Φίδιεεεεεεεε!!!!!!!") και όλοι καταλαβαίνουν---ή νομίζουν ότι καταλαβαίνουν;;

Η Φύση ως γνωστόν είναι πάνσοφη, αλλά δεν γνωρίζει Ηθική. Τι θα πει κακό ζώο, καλό ζώο;;

Πεινάει; Θα σκοτώσει και θα φάει.

Φοβάται;; Ή θα την κοπανήσει ή αν δεν έχει άλλη επιλογή, θα δώσει και την τελευταία του πνοή για να σωθεί.

Απλά πράγματα! Για σύγκρινε τι κάνει με την εσώτερη φύση του ο άνθρωπος.

Τα φίδια ως γνωστόν τρώνε και σαύρες και ποντίκια και άλλα μικρούλια πλασματάκια, που συχνά κάνουν ζημιά σε έναν αγρό. Προσφέρουν έργο, καθ'ότι τρέφουν και τις γερακίνες της γειτονιάς. Συγκεκριμένα, την ψόφια οχιά της φωτογραφίας την άφησα σε ευκρινές σημείο για να κόψω κίνηση. Ένας αρσενικός γυρνούσε -γυρνούσε, έκανε διαρκώς κύκλους, μάλλον το στάμπαρε, αλλά δεν το θεωρούσε φαίνεται ασφαλές να το αρπάξει. Αυτό ή απλώς του μύρισε θανατίλα....

Τέλος πάντων, υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν περισσότερα
http://www.reptilesalonica.com/long-nosed_viper-Vipera_ammodytes.html


οπότε σιωπώ............


Παρόμοια πάντως κατάσταση επικράτησε και στο Γέλλοουστόουν, το τεράστιο Δασικό πάρκο, κοντά στο Γουϊσκόνσιν, όπου μια τους φταίνε οι λύκοι, που τους φοβούνται για τις οικογένειες και τα κοπάδια, τους εξαφανίζουν . Παρατηρήθηκε μια τεράστια αύξηση των ελαφιών και όλων εκείνων των μηρυκαστικών, που δεν άφησαν χορταράκι για χορταράκι, και δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί ούτε το 10% της χλωρίδας, ούτε λεύκα, ούτε τίποτε. Άιντε βγήκαν όλοι οι οικολόγοι, ξαναφέρτε πίσω τους λύκους, κι επειδή ο άνθρωπος δεν έχει μέτρο, βγάλαν και τεράστιες ποινές σε όποιον σκότωνε λύκο. Έπηξαν τα δάση στους λύκους, έτρωγαν τα πάντα, αγελάδες, πρόβατα, σκυλιά, γατιά. Ξαναμανά διώξτε τους λύκους κτλ κτλ.

Πάμε τώρα στο δεύτερο μάθημα. "Ο οργανισμός που παρασιτεί βρίσκεται πάντα κοντά στον παραγωγικό. Και όχι μόνο αυτό, δρα υπόγεια και άρρηκτα δεμένα μαζί του"

Ούτε καλλιεργητής σοβαρός είμαι, ούτε γεωπόνος, ούτε κι από τα γεννοφάσκια μου μέσα στα χωράφια. Άνθρωπος της πόλης με ρίζα στο χωριό. Προσπαθώ λοιπόν να ξεχορταριάζω, να βγάζω τις αγριάδες, όχι με χημικά, προστατεύοντας τα φυτά μου. Αυτό που έχω καταλήξει είναι ότι η χειρότερη είναι αυτή που ονομάζουν κολλιτσίδα. Επιφανειακά, χαμηλό χόρτο, δίπλα στο παραγωγικό φυτό. Από κάτω όμως, ένα τεράστιο ριζικό σύστημα, που αγκαλιάζει τις ρίζες του φυτού, χωρίς να τις στραγγαλίζει. Το δίκτυο αυτό μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 40 cm. Και το χειρότερο είναι ότι αν θέλεις να τα ξεριζώσεις, δεν μπορείς να τα καταφέρεις, χωρίς να βγάλεις και τη ρίζα του φυτού.

Το παράσιτο ξέρει ότι κοντά στον εργατικό θα βρει το φαϊ του και το νερό του. Οπότε πάει δίπλα του. Επιπλέον τον έχει και βιτρίνα. Σου λέει ποιος θα υποψιαστεί τον ηθικό δουλευταρά. Απλώνει τις ρίζες του τόσο όσο να υπάρχει κι ο άλλος, αλλά να μπορεί, υπογείως να αρπάζει το μεγαλύτερο κομμάτι.
Δίδαγμα: "Θέλεις αληθινά να πιάσεις τον κλέφτη, τον απατεώνα, το διεφθαρμένο και όλα γενικώς τα παράσιτα ;;;;; Πήγαινε κοντά στον κατά τεκμήριο εργατικό και ηθικό. "
Ακριβώς δίπλα του (τώρα σύμβουλός του θα 'ναι, γραμματέας του, άτυπος συνεργάτης, δεν ξέρω) θα βρίσκεται και το λαμόγιο. Συνήθως παίρνει τα υπογεγραμμένα έγγραφα και τα .....ταξινομεί. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να θέλεις...........


Απ'τις οχιές ξεκινήσαμε, στα ζιζάνια καταλήγουμε. Τα φίδια χρήσιμα μεν, σε απόσταση δε!! Τα ζιζάνια παντελώς άχρηστα, ίσως προσωρινά για να φαίνεται πράσινη (α ρε βαθύ ΠΑΣΟΚ) η πεδιάδα.
(Ακολουθεί το γνωστό άσμα του Χάρρυ Κλυν: Έλα να πρασινίσουμε)



Συγχωρήστε μου αυτήν την παρέκκλιση απ'το θέμα, αλλά χώρια που γουστάρω Χάρρυ και πράσινο, είναι κι αυτή ....η απέραντη αγάπη που έχω τόσο για το κόμμα, όσο για τον ιδρυτή , αλλά κυρίως και πάνω απ'όλα για το γιό του. Είχε κι άλλον σαν κι εσένα η μάνα σου, παιδί μου;;; Άσε μην τα ρωτάω, είναι κι άλλοι δύο, που περιμένουν στη σειρά για κανα υπουργείο......

Ο Ισίδωρος είναι φίλος

Ξέρω έναν οινοποιό, που γνώρισε τον Ισίδωρο Ζουργό.
Ε και; Kim bu yabancı nedir? θα μου πεις.

Ρε συ, μη μιλάς έτσι, ο Ισίδωρος Ζουργός είναι φίλος.

Φαίνεται με τον τρόπο που μου τα λέει. Την πρώτη φορά μου μίλησε για δύο παράλληλες ιστορίες. Ξεκίνησε από ένα ασανσέρ, που κλείστηκαν δυο άνθρωποι, γύρισε πίσω εκατό χρόνια και ξετύλιξε το νήμα, δύο οικογενειών, από άλλα μέρη, με παρόμοια βάσανα. Το νήμα έγινε ιστός, που μέσα του πιάστηκε μια χώρα, παγιδεύτηκε και εκεί ξεψυχάει. Σαν τους τελευταίους απογόνους του ασανσέρ.

Η ροή της ιστορίας δεν μπορεί να περιγραφεί, είναι απλά αποστομωτική. Ο άνθρωπος γράφει και εσύ τα ζεις, τα βλέπεις στον ύπνο σου, πιστεύεις ότι είσαι ο Χατζίδης, ο Διομήδης ή ο Μάρκος, ο πατέρας του. Ακούς στα αυτιά σου τη φωνή της μάικας ή του τάτκο του Γιάννη.

Δεν μπορεί, λες, μουρλάθηκα. Και ξεπερνάς το θαυμασμό για τη γραφή και τη ζωντάνια της πένας (της πενιάς, θα λεγα καλύτερα), με έναν άλλο θαυμασμό, αυτόν της περιγραφής των χώρων. Το περιβάλλον, το ιστορικό πλαίσιο, που λεν και οι γραμματιζούμενοι, κάθεται πάνω στο σβέρκο σου, το νιώθεις βαρύ, όχι βέβαια όπως το έζησαν οι ήρωες της ιστορίας, αλλά αισθάνεσαι το μπούκωμα των ανθρώπων από τις συγκυρίες, τσιτώνεται το μέσα σου από την πίεση, τα μιλίγγια προσπαθούν να σε συνεφέρουν, για να μην τα τινάξουν. "Έλα ρε κεφάλα, μυθοπλασία είναι, μην τρελαίνεσαι". Μύθος, ξεμύθος, ποια έγιναν ακριβώς και ποια στο περίπου, μήπως η Ζώικα λεγόταν θειά-Μαρίτσα, η Αννίκα ήταν η προγιαγιά μου η Μαρία, τι σημασία να ΄χει.

Όλες οι ιστορίες αυτές κάτι μας θυμίζουν, είναι ακόμα φρέσκες, το αίμα ακόμα μυρίζει, δε στέγνωσαν οι κηλίδες του φτωχοϊδρώτα, τις ζάρες στα μέτωπα των δικών μας ακόμα τις βλέπουμε, ίσως για πολύ λίγο ακόμα, καθώς ο 21ος περνάει σαν τον τυφώνα Μάρτζι και σβήνει και ισιώνει και παραποιεί όλα αυτά που έγιναν. Καλά που γράφονται βιβλία και όχι μόνο ιστορικές αναλύσεις. Τι είναι η Ιστορία;; Τσελεμεντές των ιδεολογιών και των μεγάλων οραμάτων; Μισή μεζούρα εθνοκρατία, δύο λίτρα πολιτική, απλώνεις στον χάρτη και μετά αφήνεις να μουλιάσουν σύνορα και λαοί;; Όχι ρε μάγκα, ιστορία είναι αυτή που γράφεται στο πετσί του καθενός, αυτό που στάζει από τις παλάμες των σκαφτιάδων και των προσφύγων, δεν είναι αυτή που θα σου υποδείξουν οι λακέδες των στρατηγών και των κυβερνητών.......

Τέλος πάντων, ξεφεύγω από το θέμα και μου τη δίνει όταν γίνεται αυτό.....Αφού σας είπα, μη μ'αφήνετε και πλατειάζω.....Άλλα έλεγα......

Λοιπόν, ριτόρνο α κόντα. Ο Ισίδωρος είναι φίλος. Δεν μπορεί. Κάπου μιλήσαμε, κάπου τα 'πιαμε, κάτι μου 'πε και συγκινήθηκα, κάτι ψέλλισε και δεν μπορώ να το ξεχάσω. Μετά χαθήκαμε γαι λίγο. Τον ξαναβρήκα μέσα σε μια Αηδονόπιτα.

Πώς μας βλέπαν οι ξένοι;;; Ακριβώς όπως σήμερα! Κάποιοι μας λυπούνται, κάποιοι προσπαθούν να μας βοηθήσουν να οργανωθούμε, κάποιοι παλεύουν να μας κλέψουν κάτω από τη μύτη μας. Ο Αμερικανός Φιλέλληνας (για την ακρίβεια, όπως οι περισσότεροι, Φιλ-Αρχαιοέλληνας), βλέπει τους φουστανελάδες, τους μουστακαλήδες, τους κλεφταραίους, τους κοτζαμπάσηδες και αδυνατεί αρχικά να δει τη σύνδεση με την ιντελλιγκέντσια της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Αργότερα, συμπονεί και συμπάσχει με το αγνό-αρχικά-συναίσθημα και τη βούληση για αυτοδιάθεση. Οι εμφύλιοι που ξεσπάνε νωρίς, οι διαφορετικές προσεγγίσεις στο ίδιο θέμα της χρήσης της εξουσίας, εννοείται ο έρωτας, οι σκόρπιες οικογένειες, τα χαμένα παιδιά, τα κερδισμένα παιδιά, η μετεξέλιξη της (μισής) χώρας--η άλλη άργησε στη στροφή--και φυσικά τα διαχρονικά ερωτήματα:

"...Ποιος δικαιούται να λέγεται Έλληνας, τι σημαίνει να διεκδικείς την εθνικότητά σου με το καριοφίλι ή με την πένα και τελικά, πού βρίσκεται η μνήμη, στους τάφους ή στη όχι και πολύ αμιγή διαδοχή;;; "

Ο Ισίδωρος τα λέει με τρόπο γνώριμο, γειωμένο στις τύψεις μας και στις επιθυμίες μας. Θα θέλαμε να αξίζαμε τη χώρα μας, θα θέλαμε να την ανεβάζαμε στα παλαιά βάθρα. Δυστυχώς επτωχεύσαμεν..........για ακόμη μία φορά.

Τι να κάνουμε;; Θα μας μείνουν οι λέξεις των βιβλίων και τα λόγια, τα ψεύτικα και τα μεγάλα

Υ.Σ. Διαβάστε Ζουργό. Δεν έχει πολλούς τέτοιους !!!!!!

Δεν μετέχομεν εισέτι...Ροίδης μέσω Δήμου

Επειδή τον μνημόνευσα σε προηγούμενη ανάρτηση ( κι επειδή προϋπήρξε μια στιχομυθία για την υποστήριξη του σε γερμανικές θέσεις με τον Πετσάλνικο-----Ας μην ξεχνάμε ότι μετά το βιβλίο Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας έγραψε το Η ευτυχία του να είσαι Γερμανός)



«Δεν μετέχομεν εισέτι»


Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι οικονομικό. Είναι πολιτισμικό.

Σχεδόν διακόσια χρόνια τώρα η Ελλάδα προσπαθεί να γίνει Δυτική χώρα – στην κοινωνία, την οργάνωση, την νοοτροπία, την οικονομία, την διανόηση – αλλά δεν το καταφέρνει (και, ενδόμυχα, είναι σαν να μην το θέλει).

Δεν νιώθει ότι ανήκει στην Ευρώπη. Ακόμα μιλάει γι αυτή σαν να ήταν άλλη ήπειρος (σπούδασε στην Ευρώπη – ήρθε από την Ευρώπη).

Δεν έζησε Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, Διαφωτισμό. Δεν απέκτησε αστική τάξη, κώδικα ηθικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, κοινωνία πολιτών.

Εμμανουήλ Ροΐδης 1877: «…τα μεν πάτρια ήθη απηρνήθημεν, του δε διανοητικού βίου των εθνών της Δύσεως δεν μετέχομεν εισέτι».

Δεν μετέχομεν εισέτι – ούτε του κοινωνικού, ούτε του οικονομικού βίου. Ζούμε άναρχα και παρασιτικά, σαν να ήμασταν Αρματολοί και Κλέφτες που προσκυνάνε και ταυτόχρονα ληστεύουνε το ντοβλέτι.

Αυτό που μας ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απλώς να περιμαζέψουμε τα ελλείμματα και να νοικοκυρέψουμε τα δημοσιονομικά. Ζητάει (καλώς ή κακώς) να γίνουμε Ευρωπαίοι. Όχι μόνο στην εμφάνιση και την εξωτερική συμπεριφορά, αλλά και στην νοοτροπία, τους κώδικες και την στάση ζωής.

Δύσκολο…

_____________________________

(Δημοσιεύεται στην σημερινή "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία").

Ευθύνη

Μετα από μια παραγωγική συζήτηση ....των 2 λεπτών με μία συνάδελφο, αποφάσισα ότι:

-Στα πλαίσια ενός σεβασμού μεταξύ συνεργατών, μπορώ αλλά και υποχεούμαι να αναλάβω μια ευθύνη και μια απόφαση.

-Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά εμένα και την ψυχή μου. Οι συνέπειες όμως προφανώς αντικτυπούν και σε άλλους.

-Όταν τα περιθώρια για ομαδική εργασία και συνολική συναίνεση στενεύουν υπερβολικά, το μόνο που μένει είναι πάλι η ατομική ανάληψη αυτής της ευθύνης και η συνεπής πορεία αυτής.

-Το ότι κάποιος έχει το δικαίωμα να σε κριτικάρει (κι έτσι είναι το σωστό), δε σημαίνει κι απαραίτητα ότι δε θα έκανε το ίδιο με σένα, εάν βρισκόταν στη θέση σου.

-Η ευθύνη πάντα πρέπει να είναι ανάλογη της ανταμοιβής που εισπράττεις. Οι ρομαντισμοί τέλος!

-Η λιγοψυχία σε ένα πόστο υπεύθυνο και νευραλγικό συχνά είναι εξίσου επικίνδυνη όσο και ένας υπέρμετρος ζήλος.

-Ένας αποδοτικός και ωφέλιμος συνάδελφος (στο αντικείμενο της δουλειάς εννοείται, όχι για την τσέπη σου) αξίζει τη θυσία μιας ανώφελης και ασπόνδυλης ιεραρχικής δομής

-Δεν υπάρχει και ούτε θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει αξιοκρατία!!!!!

Μόνο αυτά!! Σκέψου να μιλούσαμε και παραπάνω!!!!!

Άκ'σον Σημέλα ντο λέει ο Γιωρίκας....

Άκουσον - άκουσον .. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ρε φίλε. Αυτό είναι σκεπτικό. Μπράβο στους τεχνοκράτες που το σκέφτηκαν

6. Αναβάλλεται για το 2011 η επέκταση του ΦΠΑ σε δικηγόρους, γιατρούς, συμβολαιογράφους, τραπεζικές και ασφαλιστικές εργασίες και έσοδα καζίνο. Σύμφωνα με τις υπηρεσίες του υπουργείου θεωρείται πρακτικά αδύνατο το μέτρο αυτό να εφαρμοστεί τώρα που ήδη έχει αρχίσει η διαχειριστική περίοδος του 2010. Κι αυτό, επειδή το πληροφορικό σύστημα φορολογίας TAXIS που εφαρμόζουν οι ΔΟΥ δεν μπορεί να αναγνωρίσει νέες δραστηριότητες υπαγόμενες για πρώτη φορά σε ΦΠΑ, παρά μόνο από την 1η Ιανουαρίου του έτους.

Από πότε είπαμε κυβερνάει ο Γιωργάκης;;;;;;;;; Δεν προλάβαινε να φτιάξει το νομοσχέδιο, ώστε να ισχύσει η φορολογία στις πρακτικά καλύτερα αμοιβόμενες κοινωνικές συντεχνίες για 1η Ιανουαρίου;;; Ή ότι παρ'όλο που μπορεί η τεχνολογία να κάνει σημεία και τέρατα και απίστευτα θαύματα, αλλά το (Ελληνικό;;;;) σύστημα του software του TAXIS δεν μπορεί να αλλάξει;;;;

Εμ πώς αφού αυτοί κρατούν τη Βουλή στα δάκτυλα! Αλλά και στα έσοδα Καζίνο;;;;;, ε όχι ρε μεγάλε, ούτε το μαύρο χρήμα δε θες να τσιμπήσεις εσύ. Ουστ ρε ουστ.........

>

Μπάρμπα Γιάννης ............Respect!

Κουβέντα με το Χάρο

Το Χάρο τον αντάμωσαν πεντ' έξι χασικλήδες
να τον ρωτήσουν πώς περνούν στον Άδη οι μερακλήδες
Πες μας βρε Χάρε να χαρείς το μαύρο σου σκοτάδι
έχουν χασίσι έχουν λουλά οι βλάμηδες στον Άδη
Πες μας αν έχουν μπαγλαμά μπουζούκια και γλεντάνε
έχουν τεκέδες έχουν τσαρδί που παν' και την τραβάνε

Πες μας αν έχουν γκόμενες μανίτσες και γουστάρουν
τον ναργιλέ να κάνουνε ντουζένι να φουμάρουν
Πες μας βρε Χάρε να χαρείς τι κάνουνε τ' αλάνια
βρίσκουν νταμίρα έχουν λουλά γιά κάθουνται χαρμάνια
Πάρε δυο δράμια προυσαλιό και πέντε μυρωδάτο
και δώσε να φουμάρουνε τ' αδέρφια μας κει κάτου

Και όσοι μαχαιρώθηκαν και πήγανε στον Άδη
για πές μας γιατρευτήκανε ή λιώσαν στο σκοτάδι
Κι όσοι από καρασεβντά τρελάθηκαν και πάνε
πες μας τους πέρασ' ο νταλγκάς γι' ακόμα αγαπάνε
Πες μας τι κάνουν οι φτωχοί πρεζάκηδες κι εκείνοι
πάρε να δώσεις και σ' αυτούς λιγάκι κοκαϊνη






Ο ΜπαρμπαΓιάννης φτιαγμένος στο φουλ, σε μικρές ώρες.
Ζωντανή ερασιτεχνική ηχογράφηση στις 01/08/1972 από το Γιώργο Χριστοφιλάκη στο κέντρο Πανόραμα στις Τζιτζιφιές, δύο μέρες πριν από τον τραγικό θανάτο του Παπαϊωάννου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Το τραγούδι είναι του Τούντα, πρωτοτραγουδήθηκε από το Ρούκουνα το 1935.
(Και το μαγάρισε και αυτό ο Νταλάρας.)

Δεν πειράζει. Εσείς το ακούσατε κι αλλιώς.

Στο θείο Γιουβάνη......

Ένας αμανές σε χουζάμ δρόμο. Ήταν ένα από τα τραγούδια που ακούγαμε στο Κυριακάτικο τραπέζι από το θείο το Γιουβάνη. Μπορεί και να το ξανάπα, δε θυμάμαι. Ο αδερφός, ξάδερφος θα σε γελάσω, της γιαγιάς μου, λεγόταν Γιουβάνης. Γιουβάνης Τσαουσίδης. Πως λέμε Γιοβάν Τσαούς; Κάπως έτσι! Τσαούς Cavus είναι ο λοχίας στον τούρκικο στρατό.
Ο θείος Γιουβάνης-τι περίεργο όνομα πάντως-είχε πολύ καλή φωνή και όταν τελειώναμε το Κυριακάτικο γεύμα, καθόμασταν και λέγαμε κανα τραγουδάκι, της τάβλας που λένε. Umitlerim hep kirildi, Οι ελπίδες μου χάθηκαν (έσβησαν), η αγάπη έφυγε για μακρυά, κτλ, κτλ. Το τραγούδι, σαν μελωδία, όχι με τους στίχους, ακούγεται και στο "Ρεμπέτικο".

Εγώ πάντως το αφιερώνω πρώτα απ'όλα στη μνήμη του θειού μου και μετά σε όλους όσους είχαν ή και έχουν ακόμα θείους που να προκαλούν ρίγη συγκίνησης με τη φωνή τους, τις ιστορίες τους, την ύπαρξή τους την ίδια.....


Το τραγούδι γράφτηκε από έναν σπουδαίο Τούρκο μουσικό, τον Asim Yesari Arsoy. Ο οποίος γεννήθηκε στη Δράμα,το 1898, το 1900, οι γνώμες παίζουν. Μετακινήθηκε ως πρόσφυγας κι αυτός στην Πόλη και είχε μια πολύ καλή καλλιτεχνική πορεία. Άλλο γνωστό του τραγούδι, που δεν μπορεί να μην το ξέρουν οι περισσότεροι Μικρασιάτες πρόσφυγες, είναι το bekledim de gelmedin (Δεν περίμενα να έρθει). Αμφότερα τα άνωθεν τραγούδια περιλήφθησαν στο δίσκο του Στέλιου Καζαντζίδη "Τα τραγούδια της Ανατολής". Μεγάλη ιστορία τότε! Η Ελληνοτουρκική φιλία σφραγίζεται μέσα από τη λαϊκη Τέχνη.
Ντο να λέω σε!!!!!

Τέλος, ακούστε το κι αυτό, αλλά όχι ερμηνευμένο απ'το Στελλάρα, ίσως λίγο καλύτερο.
Κι αν είστε και καλά παιδάκια, μετά θα σας φτιάξω με ένα τσιφτετέλι πάλι απ'τον ίδιο δίσκο, αλλά σε πρόσφατη εκτέλεση της φίλης μου, της Dilek Kots, που την γνώρισα ένα βράδυ πριν χρόνια στο "Μπαμ Τερλελέ", στυλ καφέ αμάν, κοντά στην Αιγαίου, σην Καλαμαρίαν απές.







Υ.Σ. Αντιλαμβάνομαι συχνά πυκνά ότι δεν έχει νόημα τόση μαυρίλα, πρέπει να τα έχεις όλα γραμμένα και μετά να τα σβήνεις, και μετά να τα ξαναγράφεις, και να τα ξανασβήνεις και ούτω καθεξής και αβούτο καθεξής ......

Kardeş Türkçe

Kardeşim ile türk bölmek yoktur
Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με τον αδερφό μου τον Τούρκο.......

αλλά μάλλον αυτός θέλει να χωρίσει κάτιτις

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_7766.html

Μια βραδιά στο Berlaymont....

Μια βραδιά στο Berlaymont, γνωρίσαμε φίλους
μας κέρασαν τη χαρά τους, μας σκέπασαν στα κρύα.
Είπαν ¨Εμείς εδώ είμαστε, Εσείς;¨
Τα μουδιασμένα λόγια μας δεν έφτασαν στα αυτιά, πάγωσαν.
Κρύσταλλοι ψεύτικοι στην ομίχλη του πάρκου.
Εκείνου με την αψίδα, τη θριαμβευτική, την υπερήφανη.

Ποιος θρίαμβος όμως κρύβει ενοχές και ήχους; Σε χώρες με αίμα καλυμμένες, με δέρματα μαύρα, ανθρώπινα, στρωμμένα πεζοδρόμια, πώς ακούγεται ένας θρίαμβος;
Οι γλώσσες οι αλλόκοτες, οι διφορούμενες, οι αλλότριες δεν ξενίζουν, μα ξυνίζουν.
Στα λευκά πρόσωπα, τα απρόσωπα, τα μειλίχια, ψάξε να βρεις την ειρωνεία
του αδιάφορου ήχου ενός κέρματος που πέφτει στο τσίγκινο ποτήρι.

Πότε βγήκαμε ζητιανιά, Ανδρέα μου; Πώς γλύστρησε η τιμή και η κορώνα μας;
Στα ορυχεία τους δε δουλέψαμε μαζί Ανδρέα; Με το ίδιο κάρβουνο δε μαυρίσαμε;
Αν οι χτύποι του ρολογιού γύριζαν σαν άσωτοι γιοί με φαγωμένη την πατρική περιουσία,
ποιος θα έβλεπε το μελλούμενο βάραθρο; Στέκομαι στο χείλος. Απορώ, αλλά δεν γλυτώνω.

Το Berlaymont θα είναι ακόμα στην ίδια πλατεία, οι τοίχοι του το ίδιο.
Εμείς θα κρατάμε σαν άγκυρες τις αναμνήσεις μιας βραδιάς με τρίχορδους ήχους.
Αλλά το χρέος βαρύ και το φορτίο γέρνει τη γέρικη μαούνα. Οι άγκυρες δε αρκούν πια.
Φίλοι κοιτάζονται, σε βρεγμένους αποχαιρετισμούς. Είναι η υγρασία της θλίψης,

ή απλώς άλλαξε ο καιρός;



Αφιερωμένο στους φίλους μας, στις Βρυξέλλες, δίπλα από το Berlaymont

Κάτι για να γελάσουμε βρε αδερφέ

Τι προσευχή θα 'λεγε σήμερα ένας βάζελος (το βράδυ);;


Προσευχή της Κυριακής (ταύτης).........

Ακολουθεί το μουσικό σήμα της Αθλητικής Κυριακής

Πάτερ ημών Βγενόπουλε, ο εν τοις Βοτανικοίς, αγιασθήτω το όνομα του Βάζελου
Ελθέτω η βασιλεία σου, μπας και δεις άσπρη μέρα εν τω Χρηματιστηρίω
Γεννηθήτω το θέλημά σου, ως εν Χαριλάου και επί της Παπαναστασίου γωνία, απέναντι απ'το γυράδικο της Super3.
Τη δυάρα ημών την επιούσια, δώσε αυτοίς τοις Παόκοις σήμερον και άφες αυτοίς ταις κουβέντες περί πρωταθλήματος και κουραφέξαλα,
ως και ημείς αφίεμεν ταις οφειλέταις στο Ελληνικό Δημόσιο, που μας χάρισε κοροϊδίστικα όλα μας τα χρέη
Και μη εισενέγκη ημάς εις πειρασμόν να σκεφτούμε ότι μπορεί και να μπούμε στην πεντάδα
Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού του Χαλκιά που πήγε να μας μπλέξει σε καυγάδες και φασαρίες
Δι'ευχών των αγίων διαιτητών ημών, Κύριε Πιλάβιε ο Θεός ημών, ελέησον τους κακόμοιρους ταύτους, και σώσον τον Σάντος υμών από ταις ροπαλιές και κλωτσιδιές αυτών
Αμήν..................


Με άρεσε και το ανάρτησα προς τσατίλα κάποιων

Απογοήτευση.....Αλλά μιλάμε για κολοσσιαία απογοήτευση

Αλλιώς ξεκινήσαμε και άλλου βρεθήκαμε. Πιστέψαμε στα κοινωνικά και στα ομαδικά συνθήματα. Σε πορείες και σε αλληλεγγύη. Σε μαζικά κινήματα και σε "παγκόσμιες σκέψει/τοπικές δράσεις".
Και μας έμεινε το τομάρι μας, άντε και για τους πιο ηθικούς και το τομάρι της οικογένειάς τους. Εγώ κι ο δίπλα, τέλος. Ο παραδίπλα; Ας πάει να κόψει το κεφάλι του! Όλοι για τον εαυτούλη τους. Όλοι. ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως. Αλλά ......δεν το λέμε, δεν το παραδεχόμαστε. Το κρύβουμε κάτω από το χαλάκι.
Ναι, ρε, φωνάξτε το. Δε μου καίγεται καρφί για σένα. Μόνο για το τομάρι μου θα νοιαστώ. Και θα το πουλήσω κι ακριβά. Είμαι εαυτούλης, είμαι εγωϊσταρος, παρτάκιας.

Όταν ο Δήμου είχε γράψει το περιβόητο "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας" ήμουν πιο ανώριμος (Τώρα που παραωρίμασα, αρχίζει και η σήψη). Έλεγε, που λες τότε ο κυρ-Νίκος, "......Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση.
Ποτέ τον Καραγκιόζη..."

Εγώ που δε φοβάμαι να πω ότι αισθάνομαι καθημερινά Καραγκιόζης, ήτοι ψεύτης, μικροαπατεωνάκος, θρασύδειλος, καταφερτζής, αρπακόλλας, πονηρός κτλ κτλ, βλέπω όντως να απέχω πολύ από τα πρότυπα που θα με φέρναν πιο κοντά στην ανθρώπινη, υπεράνθρωπη αν θες, κατάσταση της "μπορούμε-όλοι-μαζί-να-ζήσουμε-στον πλανήτη-ευτυχισμένοι" Ουτοπίας.
Οι ψευδαισθήσεις τέλειωσαν . Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και φτύστε όσο πιο αηδιασμένα μπορείτε. Και μετά πηγαίνετε και ξαναψηφίστε, κλέψτε το κράτος, μουτζώστε το δίπλα οδηγό, βρωμίστε τον Πηνειό με τα σκουπιδαριά σας, ρίξτε το φταίξιμο πάντα στον άλλον, κάψτε και κανα δυο δάση ακόμα, (έχει αρκετά, μη φοβάστε), ξενοπηδηχτείτε, χτυπήστε παιδιά, γυναίκες και ανήμπορους, πατήστε τον άλλον στο λαρύγγι και στην ανάγκη του, κλωτσήστε όποιον βρείτε πεσμένο, μόνο για τους γύρω μη νοιαστείτε, ούτε και για τη χώρα σας που ζείτε, ούτε και για καμμιά άλλη χώρα. Παρένθεση (Και για το τσουνάμι είχα δώσει λεφτά και τώρα για την Αϊτή. Κι αναρωτιέμαι: τι μας πιάνει για τον ξένο καϋμό, όταν δεν έχουμε βρακί στο δικό μας κώλο;; Τα λεφτά δηλαδή για την Αίτή θα πιάσουν καλύτερο τόπο απ'ότι αν τα δίναμε για να φτιαχτεί ένα παιδιατρικό Νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη;; Δεν ξέρω)

Η απογοήτευσή μου έχει πολλαπλές παραμέτρους. Πάω στη δουλειά μου, όντας φρικαρισμένος με αυτά που βλέπω τριγύρω, κι αντιμετωπίζω βλέμματα φίλων και συνεργατών, σαν να είμαι εγώ ο ένοχος, το κύριο μέρος του προβλήματος, ο αποδιοπομπαίος, "εσύ βρέθηκες μπροστά μου, εσένα θα βρίσω". Και φυσικά γνωρίζοντας ότι οποιοσδήποτε, μα οποιοσδήποτε να ήταν στη θέση μου, θα έκανε αν όχι χειρότερα, ακριβώς τα ίδια με μένα. Θα κρυβόταν όποτε μπορούσε, θα μεμψιμοιρούσε όποτε τον βόλευε, θα έκανε τον καμπόσο όταν δεν τον έβλεπαν, θα επαίρονταν άμα ήξερε ότι τον έβλεπε κάποιος, τα γνωστά δηλαδή Ελληνικά σύνδρομα. Το να μην κάνεις κάτι για να αλλάξει οτιδήποτε, λέγεται απραξία ή αδράνεια=διατήρηση της προηγούμενης δράσης, του χάλια. Και δεν είναι απαραίτητα κακό. Μάλλον σε βολεύει αυτό το χάλια, τη βρίσκεις μαζί του, το συνήθισες και σε συνήθισε.
Το να γκρινιάζεις όμως συνέχεια (όπως κάνω εγώ στο μπλογκ μου) για το ότι δε γίνεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα, δεν έχω συνοδοιπόρους στον αγώνα, δεν υπάρχει αλληλεγγύη, κτλ κτλ, αυτό κι αν είναι κακομοιριά και ξεφτίλα. Κι εκεί έρχεται η απογοήτευση! Τι ρεζιλίκι, τι χάλι. Και το κοιτάς αυτό το χάλι κάθε μέρα και σε κοιτάει κι αυτό και σε βρίζει κιόλας: "Τι κοιτά ρε μαλ..., Θα κάνεις τίποτα για θα την παίζεις μ'αυτήν τη δήθεν απογοήτευση;;;;;"
Σιγά-σιγά ρε μάγκα, λάου-λάου. Πάμε βήμα-βήμα προς την αποενοχοποίηση και το βγάλσιμο της ντροπής από πάνω μας και μετά θα ρυθμίσουμε και το διακόπτη της αντι-απογοητευτικής δράσης. Αρχικά φτύνουμε κόμματα, ομάδες, πολιτικές, τοπικές αυτοδιοικήσεις, δήθεν ανθρωπιστικές οργανώσεις που θα ξεπλύνουν τον οβολό μας με το μαύρο ναρκο-χρήμα...............

Μια που μίλησα για μαύρο. Έξω από το μπαρμπουτάδικο της γειτονιάς μου έπεσαν, λέει, κάτι πυροβολισμοί. Αστυνομία ούτε για πλάκα. Οι ναρκέμποροι που αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν, τετραπλασιάστηκαν τα τελευταία 10 χρόνια. Και μένουν εδώ απ'έξω. Η φημολογία της γειτονιάς λέει ότι οι πυροβολισμοί ρίχτηκαν για εκφοβισμό, αφού ο ένας χαμένος που έδωσε για κάβα δύο κορίτσια της προσφάτης εσοδείας (το 1995 ήταν καλή χρονιά για τις μασέζ) δεν ικανοποιήθηκε με τα πονταρίσματα και απείλησε με θορυβώδη αποχώρηση. Ψιλοάναψαν και τα αίματα, οι σκόνες βρέθηκαν στον αέρα, υπήρξε και παράπλευρη χασούρα δηλαδή, collateral losses,που λένε και στο χωριό μου. Αυτά. Σήμερα όλα μέλι γάλα. Σαν να είναι σενάριο ταινίας. Το avatar. Με τα avatar και τα μαύρα-ταρ κινείται ένα σύμπαν δίπλα σου και εσύ με την απογοήτευσή σου φτιάχνεις τραγουδάκια και παίζεις μπαγλαμαδάκι. Άιντε αγόρι μου, παίξε παραπέρα, γιατί έχει δουλειά ο κυρ-............... και ο φίλος του ο ..............

Κρίμα που γεννηθήκαμε εδώ, κρίμα που γεννηθήκαμε τώρα, κρίμα που δεν είμασταν άλλοι.

Στρατιώτης της θλίψης πάντα

Στρατός...Ελληνικός, όχι παίζουμε;;;

Πήγαμε και υπηρετήσαμε ....κάτι. Κάτι σαν ιδέα ελληνική, κάτι σαν ιδανικό, κάτι σαν αρχαίο χρέος. Εγώ τουλάχιστον αισθάνθηκα την υποχρέωση, πήγα νωρίτερα από άλλους συναδέλφους, πήγα πιο νέος, δεν ανέβαλλα δεύτερη φορά μετά τις πρώτες σπουδές. Προσπάθησα για μέσο, ψέμματα δε λέω, δε βρέθηκε όμως και βρέθηκα στην Πλάτη. Ευνοημένος γαρ λόγω θέσης, είδα πολλά, είχα αρκετή ως μπόλικη άνεση. Έκατσα περίπου 10 μήνες και κάτι, διότι με είχαν ξεχάσει, "δεν είχε προβλεφτεί κάποια απαλλαγή" είπαν από το 3ο.
Εθελοντής, όχι δόκιμος, σε ένα Στρατό αν όχι τελείως διαλυμένο, ίσως προ κατάρρευσης. Σήμερα λέω: πέρασα καλά, έκανα ακλόνητες φιλίες, δυνατές στο χρόνο και έγινα σίγουρα σοφότερος απ'το σκερβελέδικο παιδί που ήμουν. Επαναλαμβάνω ότι βρέθηκα με ανθρώπους που με ψιλοείχαν στα πίπουλα, λόγω της θέσης, οπότε η πλεονεκτική μου θέση μου επέτρεψε να τα φιλοσοφήσω.
Ποιος απ'όλους αυτούς τους χερχελέδες που γνώρισα ως ανώτερους αξιωματικούς θα με οδηγήσει ....κάπου;; Δε λέω Κόκκινες Μηλιές και κίτρινες φοράδες, έστω να μη με αναγκάσει να ρίξω την πετσέτα κάτω, στην περίπτωσή μας , να μην πω ότι τη Σημαία την πήρε ο άνεμος. Εμπιστεύομαι κανέναν από αυτούς στα σύνορα ότι θα μείνει τουλάχιστον μαζί μου να μου λέει: "ναι ρε μη φοβάσαι, όρμα με το G3 κι εγώ εδώ θα είμαι, πίσω σου, στα 50 μέτρα". Ή θα την κάνει κατά το Άγιον Όρος, (άσυλο για!!) και θα κλαίει σαν κοριτσάκι, ω ρε τι κακό μας βρήκε. Άμα τα παίρνεις τα όπλα ρε καραγκιόζη, λέει ο φίλος μου ο Στέλιος, να έχεις στο μυαλό σου ότι μπορεί και να τα χρησιμοποιήσεις. Αλλιώς τι τα παίρνεις και με φεσώνεις; Βάλ'τα στον απαυτό σου ή άσ'τα να στα κλέβουν στο Ελληνικό ή να σαπίζουν στις αποθήκες. Προς Θεού, δε είμαι φιλοπόλεμο άτομο ούτε και στρατόγκαβλος. Λέω το κλασσικό: "Θες ειρήνη; Προετοιμάσου για πόλεμο!" Με όποιο τίμημα και κόστος, τη δικιά μου ζωή, του Στρατηγού τη ζωή, το ίδιο είναι ......περίπου! Ο Στρατός της χώρας δεν μπορεί να παίζει τα πολιτικά παιχνίδια. Είναι μονοκόμματο πράγμα. Όλον ή ουδέν. Όχι "ναι μεν αλλά". Άλλο η διπλωματία, άλλο ο Στρατός. Αυτός που βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά πρέπει να είναι πάντα προετοιμασμένος ότι μπορεί και να καεί. Αλλιώς πώς;;;;;;;;

Η βρώμικη δουλειά που περιμένουμε να κάνουν οι άλλοι για μας περνάει κι από μας. Δε γίνεται να θέλεις το φαντάρο με υψηλό αίσθημα συνείδησης και πατριωτισμού ανά πάσα στιγμή (ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΝΟΩ, ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ) και την ίδια ώρα να τον βάζεις στο χειρότερο καζάνι ρουσφετολογίου και μιζέριας για μία μετάθεση στο σπίτι του απ'έξω και να το σέρνεις σε κάθε αγγαρειομαχία, πυρκαγιές και τατοιαύτα. Αντρίκια πράγματα, παντελόνια και χακί, όχι γραβάτες και κουστουμάκια της πουστιάς και της ρουφιανιάς.

Κι όπως έφυγα από το Στρατό, συνέχιζα να αισθάνομαι στρατιώτης. Πειθαρχημένος, υπάκουος, στρατιώτης της θλίψης. Περιμένω καθημερινά τις διαταγές, την Ημερήσια Διάταξη, να κάνω το καθήκον μου, στο πόστο μου, στο πόστο που μου δόθηκε, στο πόστο που μου ήταν γραφτό. Εκεί, μαζί με άλλους στρατιώτες, άλλους πιο άξιους, άλλους πιο ανάξιους, άλλους ντιπ στουρνάρια, πιστεύω με λίγους εν δυνάμει προδότες, περιμένουμε τον εχθρό. Στο ενδιάμεσο, ασκούμαστε και κάνουμε γυμνάσια ζωής-θανάτου, ασκούμε τις αντοχές μας και τις ψυχές ημών. Οι αξιωματικοί, όπως εδώ, όπως και αλλού, είναι για τα μπάζα, επιεικώς. Και οι Κερκόπορτες ορθάνοιχτες! Εμείς όμως, σαν τους τριακόσιους δεν πρέπει να μετακινηθούμε, να φυλάξουμε αυτές τις τρισάθλιες και γυμνές από συνείδηση Θερμές Πύλες.
Δεν πάνε να ....μηθούνε και οι Πέρσες και οι Βέλγοι και οι Γερμανοί
και φυσικά και οι Εφιάλτες
Οι κοντοστούπ' οι νάνοι, οι Παγκαλοκοιλιάδες, αμόν το βουδ' και φυσικά ατόν με το χοντρό το μουστάκι το Παπανδρέϊκο,
..μώ τη φάρασ' την νερεξιασμέντσα, γουρζουλόσπαχτον, αφορεσμένον Αμερικανόπαιδον,

Το όπλο παρά πόδας, και μετά εφ'όπλου λόγχη.......
και ελάτε ρε ....μιόληδες να τα πάρετε. Μισθά, επιδόματα, λεφτά, αξιοπρέπεια, τιμή, ζωή, όλα.

Ελάτε.........Ελάτε....... Ξέρετε με το ίντερνετ, φτιάχνεις διάφορα ωραία καλούδια, ονόματα να μη λέμε, μας βλέπει κι ο big brother, σσσσσςςςς, ξέρετε αυτά που κάνουν λίγο μπουμμμ.

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ!!!!.που λέει και η Σαπφώ.

Το Κούγκι κι αν επέρασε, ανθεί και φέρει κι άλλο. Όλοι στα ταμπούρια. Φαντάρια μην κοιτάτε μόνο στα σύνορα, ρίξτε και καμμιά ματιά και τα μετόπισθεν. Πρώτα δηλαδή πρέπει να φυλάξεις τα νώτα και μετά μπροστά. Από πίσω ρε θα μας τη φέρουν.

Υ.Σ.
Άσχετο και φυσικά σχετικό: Αν είδε κανείς το Θεοδωράκη στη ΝΕΤ, το Ε' μέρος, θα κέρδιζε αρκετά από έναν 85χρονο με αξιοθαύμαστη διαύγεια. Κι επειδή όσα χρόνια ζει αυτός ο άνθρωπος, τόσα έχει κατηγορηθεί για τα πάντα. Μια πράκτορα των κομμουνιστών, μια πατριδοκάπηλο, μια ξενόδουλο και προδότη, μια υπερεθνικιστή. Διαλέξτε πια!!
Έλεγε λοιπόν ο Μίκης: "....Ποιοί Έλληνες;; Πού είναι οι Έλληνες;; Τι κάνουν για όλα αυτά που συμβαίνουν;; Εγώ αισθάνθηκα την ντροπή όταν βγήκαν οι μαιτρέσες του Οτσαλάν στα κανάλια και κατηγορούσαν τους Έλληνες πολιτικούς ως πράκτορες της CIA και κάλεσα τα κανάλια και βγήκα με τις πυτζάμες να κάνω δήλωση, να πω μια κουβέντα υποστήριξης στον
Ελληνικό Λαό. Και με κατηγόρησαν και για'αυτό. "
Σε άλλο σημείο:
".....Εσείς νομίζετε ότι ήταν λιγότερο αντρίκιο αυτό που έκαναν οι συνταγματάρχες από αυτό που τους έβαζαν να κάνουν οι ---δημοκράτες πολιτικοί;;;; Όταν τους έλεγαν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, να σαπίζουν στο ξύλο κάθε αντίθετη φωνή, να είναι αυτοί το παρακράτος, ώστε να διατηρούν οι Καραμανλήδες και οι Παπανδρέου καθαρά χέρια, δεν πείραζαν. Μόλις αυτοί σταμάτησαν να είναι οι σκιές, και βγήκαν στα ίσια να πουν: Σιωπή γιατί αλλιώς ξύλο, τότε όλοι ξεσηκώθηκαν. Είπαν κατάλυση της δημοκρατίας. Της ποιάς;;; Δημοκρατία ήταν όταν δέρναν ασύστολα στους δρόμους κάθε χωριού, από τον τελευταίο αγρότη που δεν ήθελε το νταβατζηλίκι του μεσάζοντα-εμπόρου-διανομέα, μέχρι και τον Λαμπράκη. Τους συνέφερε όμως όλους η κατάσταση. Ο Στρατός για τη βρωμιά και οι Πολιτικοί τα λεφτά. Κι όταν αυτοί είπαν όχι πια, καθώς δεν είχαν και το φοβερό μυαλό όλοι αυτοί, τότε έγιναν κι αυτοί πιόνια του Αμερικανικού Σχεδίου¨ Στο περίπου έτσι;;;

Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης. Κάτι (περισσότερο) έχει να πει.

http://konstantakopoulos.blogspot.com/2010/03/goldman-sachs.html

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το πολύ ενδιαφέρον στο άνωθεν άρθρο είναι ότι ξεκινάει με το εξής ερώτημα:

".......η Γκόλντμαν Ζακς διατηρούσε ή και συνεχίζει να διατηρεί κάποιον “τοποτηρητή” και στα καθ’ ημάς και σε ποιο ακριβώς πόστο; Σε κυβερνητικό ή μήπως σε κρατικό που πάντως επηρεάζει καθοριστικά κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με την οικονομία και τη διαχείριση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων;...."



Πρέπει να το διαβάσετε, διότι απ'ότι λέει κι ο αδερφός μου, "τα λέει καλά" ο Κωνσταντακόπουλος. Περιγράφει ένα συγκεκριμένο και καθόλου συνωμοτικό σχέδιο όλων αυτών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, εξηγεί το μηχανισμό των swaps, και περιγράφει πως ο εχθρός δουλεύει εκ των έσω. Με Χριστοδούλου ή τον όποιο Χριστοδούλου, με Πόλσον ή τον όποιο Πόλσον, είναι μεγάλη απάτη πλέον να μιλάμε για χώρες ή εθνικές οικονομίες.

Τα μεγάλα κέντρα αποφάσεων έχουν μετακομίσει εδώ και λίγους αιώνες σε μη-κρατικά, ή καλύτερα υπερκρατικά, πολυεθνικά/υπερεθνικά ρετιρέ, που μας κοιτάν από ψηλά, εμάς τους κοινούς θνητούς, σαν μυρμήγκια, σαν πιόνια, σαν νουμεράκια, σαν μικροεργαλεία που θα διευκολύνουν την απόλυτη εξουσία τους. Οι μη τραπεζικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί έχουν πολλή συνωμοσία γύρω τους, αλλά η ουσία μέσα στις οικονομικές παραμέτρους είναι μία και διαχρονική: "Αγόρασε στον ψίθυρο, πούλα στη φήμη". Το εμπόριο και μέσω αυτού η δύναμη δεν έχει κανόνες, τουλάχιστον που να εντάσσονται στην Ηθική. Υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις κάτι, να αγοράσεις, να εξαγοράσεις, να πουλήσεις, να συγχωνεύσεις, να ρευστοποιήσεις, και υπάρχει η πράξη αυτή καθαυτή.
Εξάλλου νόμος απαράβατος (της ανθρώπινης φύσης) : "Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται"
Άμα πέσεις μεγάλε, όλοι θα σε κλωτσήσουν. Ποιος θα ρωτήσει "μα πώς έπεσε;". Έπεσες; Σε έσπρωξαν;; Γλύστρησες και σκόνταψες;; Σε παρέσυρε το ρέμα του Πακέτου Ντελόρ;; Κουράστηκες απ'τη βαρυστομαχιά και είπες να ξαπλώσεις να χωνέψεις;;;;;;
Ένα και το αυτό! Βρέθηκες κάτω;;;;;; Φάε τις κλωτσιές!!!!!

Απ'τον κερδοσκόπο περιμένεις να σε λυπηθεί;; Όταν όμως καιγόταν το τσαρδί της Ινδονησίας από τις επιθέσεις του Quantum Fund (λέγε με Soros), έλεγες "ε μακριά είναι, εγώ είμαι στην ευρωζώνη". Άμα καίγεται το σπίτι του διπλανού, βγαίνεις και ρίχνεις κανα κουβά νερό στους δικούς σου τοίχους να έχεις λίγο χρόνο, πριν λαμπαδιάσεις κι εσύ.

Φωτιά στα μπατζάκια χωρών, σαν τη δική μας, σαν άλλων της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης. Όλα καθορίζονται από τα μεγέθη. Διότι σου λέει κι ο Κρούγκμαν, ίδια η επίδραση της οικονομίας της Ελλάδας στο ΑΕΠ της ευρωζώνης και ίδια της Ισπανίας;;; Στάχτη και μπούρμπερη να γίνει η Ψωροκώσταινα, τι είναι ο κάβουρας τι το ζουμί του;; Όταν όμως μιλάμε για περίπου το 23% (Ισπανία), τα πράγματα αλλάζουν. Κι όμως ο Θαπατέρο σφυρίζει κλέφτικα. Που θα πας ρε συ σοσιαλισταρά κι εσύ, θα τους τα φορέσεις τα μέτρα! Τότε θα λες "οι Πορτογάλλοι φταίνε γιατί δεν πρόσεξαν τις ρυθμίσεις των εξαγωγών τους με την Εσπερία (ΗΠΑ) και μας παρέσυραν στο να υπογράψουμε δεσμευτικές συμφωνίες για εξόφληση χρέων σε αγροτικά προϊόντα (βλ.κρασί), που αδυνατούμε να αποπληρώσουμε". Όταν όμως έπαιρνες τα δάνεια από τον κυρ-Πόλσον και τον κυρ-Μπους, μπαρμπα-Αθνάρ, με επιτόκιο που σε βόλευε τότε, με αντάλλαγμα μερικά στρατά στο Ιράκ, δεν σκεφτόσουν αυτόν τον έρμο το Γιωργάκη, που μαράζωνε στις απορίες του και στους προβληματισμούς του: "Μα πού είναι τα λεφτά;;;;" Κουφάλα Ισπανέ! Δε θα 'ρθεις στη θέση μου;; Όταν κοπούν τα πολλά-πολλά με τις Γερμανίες, θα φας καλά κι εσύ......

Τέλος πάντων, από τη Goldman ξεκίνησε η σκέψη και εκεί πρέπει να καταλήξει. Ποιοι είναι αυτοί που παίζουν με τις τύχες εκατομυρίων και δισεκατομυρίων, δεν έχουν ονόματα, διευθύνσεις; Απρόσωπα κινούνται και ουδείς γνωρίζει ποιοι και πόσοι βρίσκονται πίσω από έναν όμιλο; Πόσοι μέτοχοι, πόσοι λειτουργοί, πόσοι χορηγοί και παραλήπτες;
Να μας φαν έτσι όμως ανώνυμα, δεν το περίμενα. Δηλαδή λες "Ω ρε τη φάγαμε την πεντάρα πάλι! -Από ποιον;; -Ξέρω γω!!!!!!!!!"

Ντροπή !!!!

Έχω εδώ κάποια χρόνια που αισθάνομαι μια απίστευτη ντροπή. Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας (για την ακρίβεια ΝεοΈλληνας), ντρέπομαι για τους συνανθρώπους μου, τους διπλανούς μου, ντρέπομαι για το επάγγελμά μου και τους συναδέλφους μου, ντρέπομαι μόνο και που ντρέπομαι. Παλιά δεν ήξερα γιατί περπατούσα και κοιτούσα κάτω συνέχεια. Δεν είχα τα μούτρα να δω άνθρωπο. Θα μου πεις: έκανες κάτι για το οποίο ντρέπεσαι;;; Και θα έλεγα: Και ποιος δεν έχει κάνει;;;

Το ερώτημα δεν είναι δηλαδή ποιος κάνει την ντροπιαστική ή ατιμωτική πράξη, αλλά ποιος αισθάνεται την αιδώ και την αισχύνη. Από τα λίγα που θυμάμαι, είναι ότι η αναισχυντία είναι τρομερή αμαρτία. Σήμερα η ξετσιπωσιά είναι προνόμιο και η κοκκινίλα στα μάγουλα δείγμα αδυναμίας.

Ανέτρεξα λίγο και σε κάποιους που τα γνωρίζουν λίγο καλύτερα

Υπάρχει πάντα η θρησκευτική/χριστιανική θέση:

"Εστίν αισχύνη επάγουσα αμαρτίαν και εστίν αισχύνη δόξα και χάρις» (Παροιμίες 26,11)

Η ντροπή -ή επί το ελληνικότερον η αιδώς και το αγιογραφικότερον η αισχύνη- είναι ένα δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Ένα στεφάνι δόξας και χάριτος. Το αίσθημα αυτό προ της πτώσεως στη ζωή των πρωτοπλάστων λειτουργούσε ως πηγαίος σεβασμός και ιερό δέος προ της παρουσίας του Θεού. Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας, οι πρώτοι άνθρωποι κυριεύονται από το κοινό αίσθημα της ντροπής, διότι «έγνωσαν ότι γυμνοί ήσαν» και γι’ αυτό φοβούνται και σπεύδουν να κρυφθούν «από προσώπου Κυρίου του Θεού» (Γένεση 3,7-8).

Αλλά και οι παλαιότερες θέσεις των φιλοσόφων

Από http://alithislogos.blogspot.com/2009/06/blog-post_9356.html

«Αιδώς : Ντροπή, συστολή, σεβασμός, κοσμιότητα προς τους άλλους, ευλάβεια, φόβος. Οι αρχαίοι Έλληνες την είχαν προσωποποιήσει και τη θεωρούσαν τροφό της θεάς Αθηνάς, μητέρα της Σωφροσύνης και αδερφή της Δίκης. Ο Πλάτων τη θεωρεί όπλο κατά των πιο μεγάλων ηδονών. Ο Αριστοτέλης δεν την κατατάσσει στις αρετές, αλλά στα πάθη: η αρετή πρέπει να είναι ευεργετική ιδιότητα της ψυχής, η αιδώς είναι παθητική διάθεση. Ο «αιδήμων» (ντροπαλός) κατέχει μέση θέση μεταξύ του παθολογικού αιδήμονα και του αναίσχυντου. Οι στωικοί έλεγαν: «Αιδώς (εστι) φόβος επί προσδοκία ψόγου· κάλλιστον δε τούτο πάθος· αισχύνη δε φόβος επ’ αισχρώ πεπραγμένου».

Η αιδώς απέχει ή προηγείται μιας κακής πράξης, ενώ η αισχύνη είναι συναίσθημα που καταλαμβάνει εκείνον που διέπραξε την κακή πράξη.
Η αιδώς κάνει συμπαθή τον αθώο και τον προφυλάγει από ελεεινές πράξεις.
Η αισχύνη συντρίβει εκείνον που έχει διαπράξει σφάλμα.
Εγώ ειλικρινά δεν ξέρω σε ποια κολυμβήθρα του Σιλωάμ να πάω να εξαγνιστώ. Ούτε ο Ιορδάνης δε με (δε μας) ξεπλένει. Το "Σα δεν ντρεπόμαστε" που έλεγαν εκείνες οι παλιές γιαγιάδες, το ακούω στα αυτιά μου, χωρίς να είμαι και κανένας υπερσυντηρητικός. Οι καθημερινές μου πράξεις και ο αντίκτυπός τους στην Ηθική μου βοούν και με ξεκουφαίνουν.

"Έχεις ρε μούτρα και μιλάς;;" λέω μέσα μου. "Μα οι άλλοι έχουν κάνει πολύ χειρότερα" ξαναλέω εγώ. "Μην κρίνεις και ίσως δε θα κριθείς".

Πόσο όμως μπορεί να κρατήσεις η αιδώς;

Πόσο μέχρι να γίνεις ένα μουλάρι και μισό;;; Μέχρι να σε φτύνουν και να κρατάς ομπρέλα; Να σε βρίζουν και να σφυρίζεις αδιάφορα;; Να σε ξεφτιλίζουν και εσύ να χαζογελάς;;

Θέλει πολύ χοντρόπετσα, πολύ ασβέστωμα. Και φυσικά αντεπίθεση. Φουλ. Αν εγώ ντρέπομαι, κάποιοι άλλοι, και είναι πάμπολλοι, θα πρέπει να κρεμαστούν δημοσίως στην πλατεία, με γδαρμένα τα τομάρια τους. Σε δημοκρατικές κοινωνίες, αυτά μόνο υπογείως. Φανερά απαγορεύονται δια νόμου. Σου λέει, δεν επιτρέπεται η αυτοδικία. ΟΚ. Εγώ να ντρέπομαι που κυκλοφορώ στα γουρούνια και στα κουνάβια και αυτά να με περιγελούν, χωρίς να μπορώ να κάνω και τίποτε. Ωραίο σύστημα! Ικανοποιητικό και διαχρονικό για τις μάζες. Σκύψτε τα κεφάλια και μη μας βλέπετε τι και πώς το κάνουμε.

ΝΤΡΟΠΗ ΠΙΑ!!!!!

Κι αν γελάω είναι ψέμμα......

Στίχοι: Ευάγγελος Ατραΐδης
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης

Κρύβω τον πόνο το βαρύ
μες στης καρδιάς τα βάθη
γιατί το ξέρω θα χαρεί
ο κόσμος αν το μάθει

Κι αν γελάω είναι ψέμα,
η καρδιά μου στάζει αίμα

Σαν θεατρίνος χαίρομαι
και ψεύτικα γελάω
Μέσα στα στήθια καίγομαι
μα δεν το μαρτυράω

Μέσα στο γέλιο το πικρό
τον στεναγμό μου κρύβω
και με παράπονο πικρό
απ' τη ζωή θα φύγω

Ρουφιάνος θα γενώ

(Σατυρικόν άσμα, προορισμένο δια λαμόγια, κανάγιες και άλλους μισθο-αρπάχτρες)

Στίχοι: δικοί μου. Μουσική: ρυθμός 9/8, δρόμος: σαμπάχ. Ρεμπέτ-

Ρουφιάνος εγώ θα γενώ, γιατί έχω κρυφό καημό
και τις κάριες θα προδίνω, ναι, στους μπάτσους θα τις δίνω (δις)

Βρε, μου τα , βρε μου τα΄φαγαν τα φράγκα, θα τους φά-, θα τους φάει η μαρμάγκα

Θα καρφώσω τις χαμούρες, που με γέμισαν χασούρες
θα τη βάλω την κουκούλα, θα τους ξηγηθώ στη ζούλα. (δις)

Βρε, μου τα , βρε μου τα΄φαγαν τα φράγκα, θα τους φά-, θα τους φάει η μαρμάγκα

Που ΄ναι η μάνα να με ιδεί, που 'γινα το πρώτο το καρφί
θα τους χώσω στη στενή, ως τον τελευταίο συγγενή

Βρε, μου τα , βρε μου τα΄φαγαν τα φράγκα, θα τους φά-, θα τους φάει η μαρμάγκα

Μολόγα ρε Καλαμπαλίκη, μη σε πιάσω απ΄το μανίκι
τι τα 'κανες τα κατομύργια, και γίναμ' όλοι μας μπατίρια

Που 'ναι τώ, που ΄ναι τώρα μια κρεμάλα, άιντε αρχίστε την τρεχάλα........


Καλόόόόό΄;;;;;;;;;

Ρεμπετοσελίδα

Ακούω εδώ και κανα χρόνο ένα online ραδιόφωνο με ρεμπέτικα. http://rebetiko.sealabs.net/radio.m3u
Οι εκτελέσεις των τραγουδιών είναι ρητά μέχρι το 1955. Οι περισσότερες από γραμμόφωνα, παλιά πικάπ, με τις χαρακιές τους, με τα χρρρρχρχρρρ, με τα όλα τους. Γυρνάς πίσω στο χρόνο που δεν έζησες. Ακούς πράγματα που δεν είχες φανταστεί, τραγούδια άγνωστα, διαμαντάκια ηχογραφημένα στην Αμερική, απαγορευμένα, χασικλίδικα, τεκετζίδικα, με κιθάρα, με τζουρά, με μπουζούκι, με σαντούρι, με απ'όλα, πιάσε ένα με τζατζίκι, βάλε λίγο Παγιουμτζή, λίγο Ρίτα Αμπατζή και μπόλικο Δελιά. -Για γαρνιτούρα χτύπα έναν αμανέ σενγκιάχ και από πάνω μια κορόνα του Αντώνη Νταλγκά ή του Νούρου.

ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ !!!!!!!! (αυστηρά για φαν).
ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΔΙΑ ΦΛΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΚΟΝΤΥΛΟΦΟΡΟΥΣ

Προσφάτως δε, με βάση την ενασχόλησή μου με το γλυκό μπαγλαμαδάκι, εγγράφτηκα και μέλος. Έστειλα και mp3, τους παρέπεμψα και σε παλιότερο εγχείρημα και εισέπραξα ευχάριστα σχόλια τα οποία και καταθέτω , .....να σκάσουν οι οχτροί μας


Εγώ::::::Σας στέλνω τα "μπλε παράθυρα" του Μάρκου, όχι προφανώς για να κάνω επίδειξη, αλλά για να πω κι εγώ με τη σειρά μου, πως όταν αγαπάς κάτι πολύ, σπάζεις χίλια διαβολοπόδαρα για να το καταφέρεις. Με παρέα ή χωρίς, το ρεμπέτικο ζει στις καρδιές και ψιθυρίζεται στα χείλη. Παράφωνα, άφωνα, δεν έχει σημασία. Όσο το παλεύουμε, υπάρχει ελπίδα.
Έχω το θράσος και τ'ανεβάζω και σε βίντεο. http://oudenoida.blogspot.com/2010/01/blog-post_1217.html
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία.......στο επανακούειν
Γεια σας

1.αναρτώ μετά από μήνυμα που έλαβα από το νέο μέλος στην παρέα μας Makailer. Η προσπάθεια του είναι μερακλήδικη, μου αρέσει όταν άνθρωποι βρίσκουν το δικό τους τρόπο για να εκφράζονται.

2.Καλώς όρισε το νέο μέλος και ένα μεγάλο μπράβο όχι μονο για την προσπάθεια αλλά και για την ιδέα
Τωρα πια δε θα έχουμε προβλημα στη χρονοκαθυστέρηση όταν παίζουμε ζωντανά μεσω δικτύου γιατι θα εφαρμόσω το συστημα Makailer! Ετοιμαστείτε να αυτοκινηματογραφηθείτε κιθαρίστες!!! εντός ολίγου θα λάβετε μέηλ με τις παραγγελιες μου! Επιτέλους εικονικός κιθαριστας που ουτε γκρινιαζει ουτε μιλάει μόνο παίζει χε χε

3. Μπραβο ρε παιδια αυτη η προσπαθεια αξιζει οσο χιλια δημοσιευματα?
Καλη συνεχεια.

4. δε μας νοιαζουν φιλε τα παραφωνα και τα αφωνα..σημασια εχει τι αισθανεται κανεις. Και γω μπορω να πω απο εδω που ειμαι πως καταλαβαινω απολυτα αυτη την 'αναγκη' και πως αυτο που ειδα με συγκινησε πολυ. Να σαι παντα καλα να παιζεις..

5. Τον καταλαβαινω το φιλο μας τον Makailer γιατι κι εγω βρισκομουν και βρίσκομαι (περιπου) σε παρομοια κατασταση........
Παντως ωραιος φιλε μου.....συγχαρητηρια

6. Ε ρε φιλαρακι....σε νιωθω απολυτα....μεχρι πριν λιγο καιρο ημουν χωρις παρεακι για ρεμπετικα.Ολα στον υπολογιστη..κι επειδη βαριομουν να ηχογραφησω κιθαρα μου εκανε περισσοτερο κεφι να τη γραφω σε πιανακι του fruityloops....και δωστου εγω απο πανω

Αντε με το καλο...να δουμε και δικες σου συνθεσεις

7. Έτσι ακριβώς είναι, χαρά μοιρασμένη χαρά διπλασιασμένη. Έτσι κι αλλιώς σ'αυτή τη ζούγκλα που ζούμε τέτοια σαν αυτά εδώ είναι πηγές χαράς και κουράγιου.

8.Ρε παιδιά, λέτε με τα νέα (πολεμικά!) δημοσιονομικά μέτρα να το γυρίσει ο κόσμος πάλι στο ρεμπέτικο; Γιατί πού αλλού θα βρεις τραγούδια που να εκφράζουν τόσο καλά τη σημερινή αγωνία και αδικία; Μόνο μην φτάσουμε σε τίποτε "τι πάθος ατελείωτο..." φοβάμαι.


Το ρεμπέτικο είναι πολύ ιδιαίτερο θέμα, διότι πηγάζει, έρχεται δηλαδή από μεγάλο βάθος. Ψαλμοί, ανατολίτικες μελωδίες, μακάμια, αμανέδες, βυζαντινά μέλη, Μικρα Ασία, αλλά και μαγκιά, αντιεξουσιαστική διάθεση, πράξη, παρανομία, ουσίες, φυλακή, εξορία, ξύλο, μαχαίρια, σκοτωμοί, θάνατοι, αρρώστιες, ξενιτιές, γυναικοδουλειές, ζήλειες, νταηλίκια.
Δεν αγγίζεται εύκολα, ούτε με φόβο, αλλά ούτε και με πολύ θράσος, παρά με ευλάβεια.
Μεταλαβιά, που λέγαμε και παλιά.
Στα Fora της ρεμπετοσελίδας http://rebetiko.sealabs.net/home.php που παρακολουθώ, βλέπω ανθρώπους πολύ σπουδαγμένους, μορφωμένους με γνώση του αντικειμένου και χαίρομαι για αυτό. Η μουσική φτιάχτηκε για να ενώσει, να εκπολιτίσει, ούτε για να κουφάνει, ούτε για να απομονώσει ανθρώπους. Προκαλεί το χορό, την κίνηση, τον καϋμό και κατευνάζει δυσάρεστα συναισθήματα.
Εγώ δε μεγάλωσα με τέτοια ακούσματα, αλλά προφανώς η μικρασιάτικη ρίζα μου ηλεκτρίζεται με τους δρόμους αυτούς. Είμαι που είμαι ρετρό, ήρθα και απόγινα. Μάλλον η απελπισία των πρόσφατων καιρών συντελεί επίσης. Καθ'ότι το ρεμπέτικο άνθισε και πρόσφερε καταφύγιο σε όλο εκείνο το προσφυγολόϊ μετά την Καταστροφή του '22. Οι άνθρωποι ξανάρχισαν από το μηδέν, υπό του μηδενός.

Λες να μας περιμένει κάτι αντίστοιχο;;; Δύσκολο έτσι;;; Λες;;;;;; Μπα!!!!!!!!! Εεεεεεε;;;;;

Άλλη μια νότα αισιοδοξίας

Μες στη τρελλή χαρά και τα επόμενα τραγούδια. Με αγάπη σε όλους τους μελλοθάνατους....
Γιατί αντιδράτε;;; Όλοι δε θα πεθάνουμε;; Τι σήμερα, τι αύριο, τι μεθαύριο;;; Όλα είναι μαύρα





Πέρα από την πλάκα, το κομμάτι είναι τέλειο. Γράφτηκε από τον Τάκη Λαβίδα, τον πατέρα της Βιτάλη, το 1953.




Και γι'αυτό το τραγούδι υπάρχει ένας σχετικός μύθος, που λέει ότι δε γράφτηκε από το Ζαμπέτα πραγματικά, στον οποίο είναι κατοχυρωμένο, αλλά από το Μάρκο. Επειδή είναι και σε σαμπάχ, που δεν έχει γράψει ποτέ ο Ζαμπέτας, ενισχύονται οι απόψεις Υπέρ Μάρκου. Τώρα ή είναι παλιότερη μελωδία "αδέσποτη" ή όντως το 'δωσε ο Μάρκος στον ανερχόμενο τότε νεαρό συνθέτη να το οικοποιηθεί....Άγνωστο! Το κομμάτι αφιερώνεται για όσους το νοιώσουν πραγματικά

Θα φάμε τις σάρκες μας.....

Πώς πετούσαν τα κουτιά με τα τρόφιμα στην Αϊτή και πλακωνόντουσαν από κάτω οι πεινασμένοι;; Κάπως έτσι θα ρίχνουν οι Ευρωπαίοι το Δώρο, το Επίδομα και θα σφαζόμαστε για το ποιος θα το πρωτοαρπάξει..Πάρε κόσμε πείνα, πάρε και το ψίχουλο.
Δε βλέπω μέλλον
δε βλέπω μέλλον

Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ

Μου το 'στειλε μια φίλη. Σας το μεταφέρω αυτούσιο.



> Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.
>
> Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.
>
> Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό.
Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.
>
> Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει,
> περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.
>
> Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της
> αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
>
> Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.
>
> Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.
>
> Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.
>
> Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.
>
> Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.
>
> Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες.

Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.
Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.
>
> Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.
Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.
Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
>
> Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας. Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.
>
> Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ,
> αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές,
> χοντροί σβέρκοι.
>
> ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.
>
> Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.
>
> Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.
>
> Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες.
>Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.
>
> Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον..
Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί.
>
> Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.
Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο.
>
> Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις..
>
> Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες.
Ξανθιές με μαύρη ρίζα.
>
Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.
Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.
>
> Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον. Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.
Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν. Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife.
>
> Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..
>
> Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.
>
> Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.
>
> Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.
>
> Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες.
Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.
>
> Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;
>
> Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση.
>
> 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;
>
> Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου;
Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;
>
> Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω;
Τι άτυχος που ήσουν.
>
> Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ? το μπαλκόνι.
>
> Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.
>
> Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.
>
> Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.
>
> Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.
>
> Συμπληρώνω:
>
> Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος.

Η Ελλάδα του
(αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!))
αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού κ αγαθού.

Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης.
Η Ελλάδα του μέτρου.. της μετριοφροσύνης και της σύνεσης.
Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.
>
> Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο
παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα.
Η διάσωσή της είναι το 5%.
>
> Ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδόστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε το....
>
> Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας..............................



Αφιερωμένο στους φίλους μου