Οι φωνές που βγάζουν από μέσα μας την Πατρίδα. Ξυλούρης Νίκος. Καλή ακρόαση. Τίποτε άλλο....
http://rapidshare.com/files/312963449/Markopoulos__Giannis___Xilouris__Nikos_-_Rizitika.rar.html
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Τα'χουμε χαμένα.....
Συζητούν δύο πειραματόζωα:
-Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα βερύκοκο;
-Η κότα ! Γιατί δεν έχει ρόδες...
-Σωστό !!!!
Αυτά είμαστε κι εμείς! Πειραματόζωα του εκάστοτε θεού, του εκάστοτε αρχηγού. Άμα βγει εν τάξει το πείραμα, έχει καλώς. Αν όχι, πολύ που τους νοιάζει! Θα γίνει ο εγκέφαλός μας ένας νάνος (απ'τα πολλά νανοκύτταρα που θα του εμφυτευτούν), ήταν που ήταν λίγος, τώρα τα 'χασε τελείως. Θα ξεχάσει και το όνομά του! Θα πρέπει να παίρνει χάπια για να θυμάται, χάπια για να μην καταρρεύσει, εμβόλια για να προφυλαχθεί και πάει λέγοντας κι αρρωσταίνοντας.
Αλλά εμάς δε μας ενδιαφέρει που είμαστε πειραματόζωα. Εμείς γεράσαμε Γεράσιμε, που λέει κι ο μεγάλος. Εμείς το πολύ πολύ να κάνουμε κανα απειλητικό τηλεφώνημα σε καμμία απ'τις παλιές μας γάτες (θα σε σκίσω μωρή) αλλά από μακρυά. Από κοντά ούτε να τις μυρίσουμε..
Τα παιδιά όμως;;; Τα παιδιά γιατί ρε φίλε;; Πόσο να τζιράρουν στην επιχείρησή σου; Πόσο θα υπόκεινται σ'όλα τα πειράματα της πείνας, της εξαθλίωσης, της κακοποίησης, της βίας, της γρίππης, της εξόντωσης; Παίξε με μας, τους Γεράσιμους, τους "άιντε και καλή ψυχή". Άσ'τα τα πιτσιρίκια απ'έξω. Ειδικά αυτά που βασανίστηκαν ήδη τόσα χρόνια δουλεύοντας για ένα ευρώ 10-12 ώρες τη μέρα και καταπόνισαν τους εαυτούς τους, χάριν των αφεντικών που θα πλουτίσουν στις πλάτες τους. Μάλλον όμως θα δικαστούν και τα "βολεμένα", τα Δυτικόπαιδα, τα τροφαντά, τα κακομαθημένα. Θα δικαστούν ερήμην και εις θάνατον. Κάτι θα έφταιξαν κι αυτά. Κάποιον θα πείραξαν. Κάποιος θα θύμωσε με τα γέλια τους και είπε να ρίξει λίγο φρίκη πάνω τους.
Αλλά ας μην ανησυχούμε υπερβολικά. Όλα θα παν στο τέλος καλά. Δε θα το κάνουμε το εμβόλιο. Και ΑΝ αύριο ξυπνήσουμε, παίρνουμε κανα Ταμιφλου και φλου κι απ'την αρχή.
Με την ευγενική χορηγία του ΑΡΚΑ
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
ΔΙΑΘΗΚΗ
Οι κουβέντες ως γνωστόν αέρας είναι και φεύγουν. Για τα γραπτά, ίσως υπάρχει καλύτερη τύχη.
Εδώ και δύο χρόνια γράφω, γράφω, γράφω, τάχα κάτι έχω να πω. Μη με παρεξηγείτε, δε γράφω για σας. Εσείς απλώς κρυφοκοιτάτε. Αυτά που γράφω είναι η διαθήκη μου. Είναι αυτά που ελπίζω να διαβάσουν τα παιδιά μου, αν δεν προλάβω να τους τα πω εγώ ο ίδιος. Αν αύριο με χτυπήσει κεραυνός, λευχαιμία ή λαμαρίνα αυτοκινήτου, θα έχω προλάβει να πω τη γνώμη μου για κάτι. Ασήμαντο, ανόητο, έστω κάτι. Όταν θα έρθει η ώρα και αν υπάρχει ακόμα ηλεκτρισμός και πολιτισμός, θα μπορούν οι επίγονοι να διαβάσουν τις σκέψεις μου. Οι φωτογραφίες, τα βίντεο θα υπάρχουν ή όχι. Αλλά τι αποτυπώνεται σε μια φωτογραφία ή σε μια φωνή ενός βίντεο; Το περίγραμμα, η σκιά. Πρέπει να πέσει φως για να δείξει η πλήρης εικόνα. Και αυτό το φως είναι η σκέψη, οι ιδέες που σα λάμπα ανάβουν ξαφνικά και φτιάχνουν ολόκληρο στερέωμα. Η φαντασία παράγει και διαλύει κόσμους, τα βιβλία, ο γραπτός λόγος σε ταξιδεύει, σου φωτίζει το δρόμο στο αόρατο.
Ελπίζω να μη θυμώσουν που δεν τους αναφέρω με ονόματα και τέτοια. Οι εποχές που τα γράφω δε μου μοιάζουν ομαλές ή φυσιολογικές. Κρύβεσαι απ΄το διπλανό σου, κρύβεσαι απ΄τον εαυτό σου, κρύβεσαι τόσο που τελικά δεν υπάρχεις. Αυτήν την ανυπαρξία, μας την παρέχει απλόχερα το ίντερνετ. Παλιά ήταν η ποίηση. Καρυωτάκης. "Περπατώντας αργά στην προκυμαία. Υπάρχω; λες κι ύστερα δεν υπάρχεις".
Από τα μέσα του ΄90 και μετά, παλεύουμε να πούμε κάτι και να το διαδώσουμε κάπου. Εγώ από τότε που "νοικοκυρεύτηκα" άλλαξα στόχο. Πλέον ξέρω που θέλω να μεταδώσω το μήνυμα. Δεν έχω ακίνητα, δεν έχω αξίες, δεν έχω ύλη που να αξίζει. Μόνο λόγια και ιδέες. Μόνο θεωρίες. Οι πράξεις μου θα ξεχαστούν. Ποιος θα θυμάται; Ποιος τις είδε; Ποιος θα νοιαζόταν στο κάτω κάτω; Αλλά για όσους έφερα στον κόσμο, έχω την ευθύνη της σκυτάλης. Ποιος ξέρει πότε σηκώνεται το σημαιάκι για τον τελευταίο γύρο; Μπορεί να είναι σήμερα, τώρα. 18 Νοέμβρη 01:42 πμ. Πρέπει να προλάβω, να πω τι πιστεύω, ποιο είναι το μυαλό μου, όχι ως παράδειγμα μίμησης ή αποφυγής, αλλά μάλλον να δώσω στίγμα. Έτσι σκεφτόμουν, έτσι την πάτησα, έτσι νόμιζα, έτσι χάρηκα, έτσι προχώρησα.
Μπορεί να μην καταλάβουν τίποτα, μπορεί να τα θεωρήσουν αδιάφορα ή βαρετά. Εγώ πάντως τα ΄πα. Πάρ΄τη σκυτάλη και πέτα τη στα σκουπίδια. Δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Πάντως αν έχω δικαίωμα σε κάτι, όταν πεθάνω, κάψτε με και ρίξτε με σε κανα δάσος. Μη μ΄αφήνετε να ρημάζω σε καμμιά ψωροεντατική, με καλώδια και σωλήνες. Εν ανάγκη, δείρτε τους γιατρούς και τους νοσοκόμους και αποσυνδέστε με. Θα μου κάνετε μεγάλη χάρη.
Εν τάξει, είπαμε. ΌΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ. Όχι από πριν.
Ο έχων σώας τας φρένας
Εν Οίδας ο Πρώτος (του χωριού)
Εδώ και δύο χρόνια γράφω, γράφω, γράφω, τάχα κάτι έχω να πω. Μη με παρεξηγείτε, δε γράφω για σας. Εσείς απλώς κρυφοκοιτάτε. Αυτά που γράφω είναι η διαθήκη μου. Είναι αυτά που ελπίζω να διαβάσουν τα παιδιά μου, αν δεν προλάβω να τους τα πω εγώ ο ίδιος. Αν αύριο με χτυπήσει κεραυνός, λευχαιμία ή λαμαρίνα αυτοκινήτου, θα έχω προλάβει να πω τη γνώμη μου για κάτι. Ασήμαντο, ανόητο, έστω κάτι. Όταν θα έρθει η ώρα και αν υπάρχει ακόμα ηλεκτρισμός και πολιτισμός, θα μπορούν οι επίγονοι να διαβάσουν τις σκέψεις μου. Οι φωτογραφίες, τα βίντεο θα υπάρχουν ή όχι. Αλλά τι αποτυπώνεται σε μια φωτογραφία ή σε μια φωνή ενός βίντεο; Το περίγραμμα, η σκιά. Πρέπει να πέσει φως για να δείξει η πλήρης εικόνα. Και αυτό το φως είναι η σκέψη, οι ιδέες που σα λάμπα ανάβουν ξαφνικά και φτιάχνουν ολόκληρο στερέωμα. Η φαντασία παράγει και διαλύει κόσμους, τα βιβλία, ο γραπτός λόγος σε ταξιδεύει, σου φωτίζει το δρόμο στο αόρατο.
Ελπίζω να μη θυμώσουν που δεν τους αναφέρω με ονόματα και τέτοια. Οι εποχές που τα γράφω δε μου μοιάζουν ομαλές ή φυσιολογικές. Κρύβεσαι απ΄το διπλανό σου, κρύβεσαι απ΄τον εαυτό σου, κρύβεσαι τόσο που τελικά δεν υπάρχεις. Αυτήν την ανυπαρξία, μας την παρέχει απλόχερα το ίντερνετ. Παλιά ήταν η ποίηση. Καρυωτάκης. "Περπατώντας αργά στην προκυμαία. Υπάρχω; λες κι ύστερα δεν υπάρχεις".
Από τα μέσα του ΄90 και μετά, παλεύουμε να πούμε κάτι και να το διαδώσουμε κάπου. Εγώ από τότε που "νοικοκυρεύτηκα" άλλαξα στόχο. Πλέον ξέρω που θέλω να μεταδώσω το μήνυμα. Δεν έχω ακίνητα, δεν έχω αξίες, δεν έχω ύλη που να αξίζει. Μόνο λόγια και ιδέες. Μόνο θεωρίες. Οι πράξεις μου θα ξεχαστούν. Ποιος θα θυμάται; Ποιος τις είδε; Ποιος θα νοιαζόταν στο κάτω κάτω; Αλλά για όσους έφερα στον κόσμο, έχω την ευθύνη της σκυτάλης. Ποιος ξέρει πότε σηκώνεται το σημαιάκι για τον τελευταίο γύρο; Μπορεί να είναι σήμερα, τώρα. 18 Νοέμβρη 01:42 πμ. Πρέπει να προλάβω, να πω τι πιστεύω, ποιο είναι το μυαλό μου, όχι ως παράδειγμα μίμησης ή αποφυγής, αλλά μάλλον να δώσω στίγμα. Έτσι σκεφτόμουν, έτσι την πάτησα, έτσι νόμιζα, έτσι χάρηκα, έτσι προχώρησα.
Μπορεί να μην καταλάβουν τίποτα, μπορεί να τα θεωρήσουν αδιάφορα ή βαρετά. Εγώ πάντως τα ΄πα. Πάρ΄τη σκυτάλη και πέτα τη στα σκουπίδια. Δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Πάντως αν έχω δικαίωμα σε κάτι, όταν πεθάνω, κάψτε με και ρίξτε με σε κανα δάσος. Μη μ΄αφήνετε να ρημάζω σε καμμιά ψωροεντατική, με καλώδια και σωλήνες. Εν ανάγκη, δείρτε τους γιατρούς και τους νοσοκόμους και αποσυνδέστε με. Θα μου κάνετε μεγάλη χάρη.
Εν τάξει, είπαμε. ΌΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ. Όχι από πριν.
Ο έχων σώας τας φρένας
Εν Οίδας ο Πρώτος (του χωριού)
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
Ποια Χούντα, ποιος Λαός ;;;;
Βλέποντας τα επετειακά αφιερώματα (συγκεκριμένα τη "Μηχανή του Χρόνου" στη ΝΕΤ)-παρεπιμπτόντως μεταφέρθηκε απ'το Αlpha λόγω χαμηλής θεαματικότητας και πήγε στην κρατική, που αλλού- και κάθε χρόνο δηλαδή, μου δημιουργείται πάντα η απορία για το λαϊκό έρεισμα της Χούντας. Προφανώς το λαϊκό έρεισμα κάθε δικτατορίας, κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος, κάθε αριστεροδεξιού φασισμού. Εμείς την -επίσημη-δικτατορία τη φεσωθήκαμε επτά + κάτι παλιότερα ψιλά Μεταξάς, Πάγκαλος και λοιπά, οι Ισπανοί σαράντα χρόνια, οι Σοβιετικοί ογδόντα και πάει λέγοντας.
Που στηρίζεται μια Χούντα;; Πως αφήνεται να επέμβει και να καταλύσει μια δημοκρατία;
Ποιος κόσμος, ποιος λαός δέχεται, ανέχεται την ανελευθερία και την καταπίεση;;
Προφανώς, η φύση διδάσκει ότι ένας χορτασμένος λαός, ένας λαός απαίδευτος, φοβισμένος, αηδιασμένος, που ικανοποιείται με άρτο και θεάματα, μένει αμέτοχος και "στη γωνιά".
Μας θυμίζει κάτι αυτό; Σήμερα που δεν υπάρχει -θεωρητικά- η Χούντα,
ο φοβερός και τρομερός μας λαός, όλοι εμείς, νέοι, γέροι και παιδιά, εργάτες, αγρότες, γιάπηδες, φοιτητές, άνεργοι, δημόσιοι-ιδιωτικοί, υπάλληλοι, αφεντικά, μικρομεσαίοι, χαμηλόμισθοι, συνταξιούχοι, καλοπληρωμένα τραπεζικά στελέχη, ΟΛΟΙ
είμαστε απαίδευτοι, φοβισμένοι (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), αηδιασμένοι (που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα), "τρώμε" πρωινάδικα και Λάκη, άντε και κανα ψωμί με κασέρι, και βλέπουμε αμέτοχοι τα σχέδια. Θα μου πεις ψηφίζουμε. ΟΚ. Η δημοκρατία μας επαφίεται στην ψήφο του τελευταίου πανηλίθιου, που χαμογελάει στο Γιωργάκη, κλείνοντας πονηρά το μάτι: "Ποιος τα χέζει τα ταμεία, δώσε να φάμε με τα παλιά καλά χρυσά κουτάλια και είσαι ο πρωθυπουργός μας".
Ξανά στο παρελθόν. Ως γιός αρνητή του Πολυτεχνείου και φανερού υποστηριχτή της Χούντας, μπορώ ευθαρσώς να πω ότι "απ΄την κρυφή πουτάνα να φοβάσαι, τη δηλωμένη την πληρώνεις". Έχω βιβλιοπώλη γείτονα, μήπως το ξαναείπα αυτό, μου 'ρθε deja-vu, πρέπει να ξανακοιτάξω τις παλιές αναρτήσεις, είναι και πολλές ...το φελέκι μου. Τι έλεγα;;;
Α ναι. Έχω λοιπόν γείτονα βιβλιοπώλη, ο οποίος μου έδωσε για λίγες μέρες, μετά από πολλά παρακάλια, βιβλιαράκι με όόόόόλα τα ονόματα των ανθρώπων που πήραν αξιώματα και θέσεις στη διάρκεια της Επταετίας. Όλοι όσοι ανέλαβαν κάτι, από υπουργείο μέχρι γραμματεία είναι σε αυτό το βιβλίο.
Μου 'πεσαν τα δόντια !!!! Ονόματα ανθρώπων που ζουν και σήμερα, πατεράδες σημερινών αριστερών αγωνιστών, άνθρωποι που σήμερα βρίσκονται πάνω και μέσα στο σύστημα, που χειρίστηκαν δημόσιο χρήμα, που ανέλαβαν δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, γενικά καθόρισαν την εκπαίδευση τα επόμενα χρόνια, που μπήκαν στα "αριστερά" κόμματα.
Και όλοι αυτοί είχαν οικογένειες, παιδιά και εγγόνια, κάπου τα βόλεψαν, κάτι έφαγαν. Όλοι πιθανόν να ζουν και σήμερα, αφού έχουν κοροϊδέψει τόσα χρόνια εμάς, τους δήθεν αθώους, τους "μα γίνονταν τέτοια πράγματα. Δεν το πιστεύω" αφελείς, που πιστεύουμε ότι έπεσε η Χούντα και ανέλαβε ο Λαός....
Οι δικτατορίες είναι μια μυστήρια φάση. Πιθανόν αγγίζουν την ανθρώπινη φύση περισσότερο απ΄την πραγματική δημοκρατία, που μάλλον δεν εφαρμόστηκε ποτέ ούτε απ'τον Κλεισθένη ούτε από κανέναν. Διαβάζω τώρα και κάτι του Τσόμσκυ και ίσως έχω επηρεαστεί. Θα το διαβάσετε σε επόμενη ανάρτηση. Τέλος πάντων, κάπου βαθιά στις ψυχές μας, στον εγκέφαλό μας, στην ανάγκη μας, πατάνε όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα. Είναι πολύ καλά εργαλεία, που φαίνονται και λειτουργούν μπροστά μας, ώστε να εξυπηρετούνται οι κρυφοί σκοποί, οι αφανείς ήρωες των εξελίξεων. Βλέπεις αυτές τις γελοιόφατσες των συνταγματαρχών και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι αυτοί θα μπορούσαν να αντέξουν πάνω από δύο ημέρες ως Αρχηγοί Κράτους, ακόμα κι αν αυτό ήταν το μπορντέλο που λέγεται Ελλάδα, ειδικά εκείνες τις μέρες;;
Όπως όταν βλέπεις τον Μπους και απορείς ότι αυτός ο αστείος έμεινε πλανητάρχης οκτώ χρόνια. Ποιος κεφάλας τα πιστεύει αυτά;; Το να μάθω πως ξεκίνησε ο Χίτλερ από κοντοστούπης λοχίας της κακομοιριάς κι έφτασε να διαφεντεύει τις τύχες εκατομμυρίων, δε μου έγινε μάθημα φαίνεται και εξακολουθώ να ζω στη νιρβάνα του "ό,τι φαίνεται, είναι".
Οι μαριονέτες και τα ανδρείκελα τοποθετούνται για να δίνουν το στόχο, να είναι οι κακοί, οι λαοπλάνοι, που παρέσυραν τον κόσμο, που ξεγέλασαν το λαό, που τον κακοποίησαν και τον περιόρισαν. Και ο λαός, που ταλαιπωρήθηκε, που πέρασε τα πάνδεινα, ξεσηκώθηκε και έδιωξε τους φασίστες και πρόσφερε απλόχερα την ελευθερία και τη δημοκρατία στον ίδιο και στους απογόνους τους. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα........
Μάλιστα. Παραμύθια με κιμά. Όταν οι μαριονέτες παίξουν το ρόλο που τους δόθηκε, απλώς φεύγουν. Όταν εξυπηρετήθηκε η διχοτόμηση της Κύπρου, η Χούντα απλώς δε χρειαζόταν. Όταν έγιναν οι δύο πόλεμοι Αφγανιστάν/Ιράκ, ο Μπους απλώς έφυγε. Όταν κατάρρευσε οικονομικά το Σοβιετικό μοντέλο, απλώς έπεσαν τα τείχη. Ποιος τα έριξε; Όπως όλοι αυτοί που μας κατάκλεψαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης-ψιλοηλίθιος όρος-απλώς πήραν το καπελάκι τους κι έφυγαν (στις βίλες και στα κότερά τους). Δεν τους έδιωξε κανείς, δεν τους πέταξε στο δρόμο κανείς. Ο Λαός είναι ζήτουλας, δεν μπορεί να αντιδράσει. Διαδηλώνει, φωνάζει συνθήματα, πετάει καμμιά πέτρα, καμμιά μολότωφ, μέχρι εκεί. Δεν έχει λύσεις, δεν μπορεί να μιλήσει με μια φωνή, είναι μάζα, μπεεεε, ποιά φωνή λαού, οργή Θεού, ποιος λαός, ποιος Θεός......
Ψιλομηδενιστής έτσι;;; Μάλλον! Απλά κάθε επέτειο, εκνευρίζομαι για τις υπερβολές. Ένας νέος έχει βρασμό, είτε του πεις για τους Red Hot Chilli Peppers, είτε του πεις για τον ΠΑΟΚ, είτε του πεις για τη Χούντα, είτε τους πεις για τη CIA, θα τα σπάσει, θα τα ρημάξει.....
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ρίξαμε τη Χούντα και βρισκόμαστε τώρα σε τέτοια σκατά.
Προφανώς οι ίδιοι νέοι του τότε, όχι φυσικά όπως εξελίχθηκαν σε αυτά τα κομματόσκυλα τα σημερινά, μόνο το αρχικό πνεύμα τους, μετεμψυχώθηκαν στους σημερινούς Πυρήνες ή σε άλλους "δραστήριους" ανθρώπους, που καταφέρονται εναντίον των δικτατοριών, κρυφών και φανερών. Και είναι πάλι οι νοικοκυραίοι του τότε-σήμερα είμαι εγώ ένας από αυτούς-που έλεγαν "τς, τς, τα παλιόπαιδα, μπαίνουν στο Πολυτεχνείο και νομίζουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα", που μετεμψυχώθηκαν σε άβουλα ζώα, φιλικά προς τα φασιστοειδή δημοκρατικά κόμματα, που πρώτοι αυτοί θα αυτοπεριοριστούν και θα αυτομαστιγωθούν. Δε χρειαζόμαστε πλέον τη Φανερή Χούντα, η κρυφή ήδη δουλεύει από μέσα μας, μπουρλοτιάζει το "απόλυτο" δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και υποτάσσεται στους κανόνες που μας επιβλήθηκαν "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ".
Οι αθώοι πέθαναν, δεν υπάρχουν αθώοι, οι επιζήσαντες δε θυμούνται να είναι ένοχοι, όλοι κάπου δικαιώθηκαν, η Χούντα, ο Λαός, οι αμέτοχοι, οι υπεύθυνοι, οι λυτρωτές, οι δυνάστες.
Η εικόνα που θέλαν κάποιοι να βλέπουν γι'αυτή τη χώρα και τους πολίτες της κατέρρευσε εδώ και δεκαετίες. Κι εμείς νοσταλγούμε τη νιότη μας την αγωνιστική.
Βία στη βία της βίας.
Και ενώ εμείς θα φαγωθούμε, τα κομμάτια μας θα περισσέψουν στους αφανείς, που λέγαμε προηγουμένως. Ποια χούντα, ποιος λαός, τα πράγματα ήταν και θα μείνουν εσαεί στημένα.
Αυτά για την επέτειο.
Που στηρίζεται μια Χούντα;; Πως αφήνεται να επέμβει και να καταλύσει μια δημοκρατία;
Ποιος κόσμος, ποιος λαός δέχεται, ανέχεται την ανελευθερία και την καταπίεση;;
Προφανώς, η φύση διδάσκει ότι ένας χορτασμένος λαός, ένας λαός απαίδευτος, φοβισμένος, αηδιασμένος, που ικανοποιείται με άρτο και θεάματα, μένει αμέτοχος και "στη γωνιά".
Μας θυμίζει κάτι αυτό; Σήμερα που δεν υπάρχει -θεωρητικά- η Χούντα,
ο φοβερός και τρομερός μας λαός, όλοι εμείς, νέοι, γέροι και παιδιά, εργάτες, αγρότες, γιάπηδες, φοιτητές, άνεργοι, δημόσιοι-ιδιωτικοί, υπάλληλοι, αφεντικά, μικρομεσαίοι, χαμηλόμισθοι, συνταξιούχοι, καλοπληρωμένα τραπεζικά στελέχη, ΟΛΟΙ
είμαστε απαίδευτοι, φοβισμένοι (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), αηδιασμένοι (που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα), "τρώμε" πρωινάδικα και Λάκη, άντε και κανα ψωμί με κασέρι, και βλέπουμε αμέτοχοι τα σχέδια. Θα μου πεις ψηφίζουμε. ΟΚ. Η δημοκρατία μας επαφίεται στην ψήφο του τελευταίου πανηλίθιου, που χαμογελάει στο Γιωργάκη, κλείνοντας πονηρά το μάτι: "Ποιος τα χέζει τα ταμεία, δώσε να φάμε με τα παλιά καλά χρυσά κουτάλια και είσαι ο πρωθυπουργός μας".
Ξανά στο παρελθόν. Ως γιός αρνητή του Πολυτεχνείου και φανερού υποστηριχτή της Χούντας, μπορώ ευθαρσώς να πω ότι "απ΄την κρυφή πουτάνα να φοβάσαι, τη δηλωμένη την πληρώνεις". Έχω βιβλιοπώλη γείτονα, μήπως το ξαναείπα αυτό, μου 'ρθε deja-vu, πρέπει να ξανακοιτάξω τις παλιές αναρτήσεις, είναι και πολλές ...το φελέκι μου. Τι έλεγα;;;
Α ναι. Έχω λοιπόν γείτονα βιβλιοπώλη, ο οποίος μου έδωσε για λίγες μέρες, μετά από πολλά παρακάλια, βιβλιαράκι με όόόόόλα τα ονόματα των ανθρώπων που πήραν αξιώματα και θέσεις στη διάρκεια της Επταετίας. Όλοι όσοι ανέλαβαν κάτι, από υπουργείο μέχρι γραμματεία είναι σε αυτό το βιβλίο.
Μου 'πεσαν τα δόντια !!!! Ονόματα ανθρώπων που ζουν και σήμερα, πατεράδες σημερινών αριστερών αγωνιστών, άνθρωποι που σήμερα βρίσκονται πάνω και μέσα στο σύστημα, που χειρίστηκαν δημόσιο χρήμα, που ανέλαβαν δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, γενικά καθόρισαν την εκπαίδευση τα επόμενα χρόνια, που μπήκαν στα "αριστερά" κόμματα.
Και όλοι αυτοί είχαν οικογένειες, παιδιά και εγγόνια, κάπου τα βόλεψαν, κάτι έφαγαν. Όλοι πιθανόν να ζουν και σήμερα, αφού έχουν κοροϊδέψει τόσα χρόνια εμάς, τους δήθεν αθώους, τους "μα γίνονταν τέτοια πράγματα. Δεν το πιστεύω" αφελείς, που πιστεύουμε ότι έπεσε η Χούντα και ανέλαβε ο Λαός....
Οι δικτατορίες είναι μια μυστήρια φάση. Πιθανόν αγγίζουν την ανθρώπινη φύση περισσότερο απ΄την πραγματική δημοκρατία, που μάλλον δεν εφαρμόστηκε ποτέ ούτε απ'τον Κλεισθένη ούτε από κανέναν. Διαβάζω τώρα και κάτι του Τσόμσκυ και ίσως έχω επηρεαστεί. Θα το διαβάσετε σε επόμενη ανάρτηση. Τέλος πάντων, κάπου βαθιά στις ψυχές μας, στον εγκέφαλό μας, στην ανάγκη μας, πατάνε όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα. Είναι πολύ καλά εργαλεία, που φαίνονται και λειτουργούν μπροστά μας, ώστε να εξυπηρετούνται οι κρυφοί σκοποί, οι αφανείς ήρωες των εξελίξεων. Βλέπεις αυτές τις γελοιόφατσες των συνταγματαρχών και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι αυτοί θα μπορούσαν να αντέξουν πάνω από δύο ημέρες ως Αρχηγοί Κράτους, ακόμα κι αν αυτό ήταν το μπορντέλο που λέγεται Ελλάδα, ειδικά εκείνες τις μέρες;;
Όπως όταν βλέπεις τον Μπους και απορείς ότι αυτός ο αστείος έμεινε πλανητάρχης οκτώ χρόνια. Ποιος κεφάλας τα πιστεύει αυτά;; Το να μάθω πως ξεκίνησε ο Χίτλερ από κοντοστούπης λοχίας της κακομοιριάς κι έφτασε να διαφεντεύει τις τύχες εκατομμυρίων, δε μου έγινε μάθημα φαίνεται και εξακολουθώ να ζω στη νιρβάνα του "ό,τι φαίνεται, είναι".
Οι μαριονέτες και τα ανδρείκελα τοποθετούνται για να δίνουν το στόχο, να είναι οι κακοί, οι λαοπλάνοι, που παρέσυραν τον κόσμο, που ξεγέλασαν το λαό, που τον κακοποίησαν και τον περιόρισαν. Και ο λαός, που ταλαιπωρήθηκε, που πέρασε τα πάνδεινα, ξεσηκώθηκε και έδιωξε τους φασίστες και πρόσφερε απλόχερα την ελευθερία και τη δημοκρατία στον ίδιο και στους απογόνους τους. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα........
Μάλιστα. Παραμύθια με κιμά. Όταν οι μαριονέτες παίξουν το ρόλο που τους δόθηκε, απλώς φεύγουν. Όταν εξυπηρετήθηκε η διχοτόμηση της Κύπρου, η Χούντα απλώς δε χρειαζόταν. Όταν έγιναν οι δύο πόλεμοι Αφγανιστάν/Ιράκ, ο Μπους απλώς έφυγε. Όταν κατάρρευσε οικονομικά το Σοβιετικό μοντέλο, απλώς έπεσαν τα τείχη. Ποιος τα έριξε; Όπως όλοι αυτοί που μας κατάκλεψαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης-ψιλοηλίθιος όρος-απλώς πήραν το καπελάκι τους κι έφυγαν (στις βίλες και στα κότερά τους). Δεν τους έδιωξε κανείς, δεν τους πέταξε στο δρόμο κανείς. Ο Λαός είναι ζήτουλας, δεν μπορεί να αντιδράσει. Διαδηλώνει, φωνάζει συνθήματα, πετάει καμμιά πέτρα, καμμιά μολότωφ, μέχρι εκεί. Δεν έχει λύσεις, δεν μπορεί να μιλήσει με μια φωνή, είναι μάζα, μπεεεε, ποιά φωνή λαού, οργή Θεού, ποιος λαός, ποιος Θεός......
Ψιλομηδενιστής έτσι;;; Μάλλον! Απλά κάθε επέτειο, εκνευρίζομαι για τις υπερβολές. Ένας νέος έχει βρασμό, είτε του πεις για τους Red Hot Chilli Peppers, είτε του πεις για τον ΠΑΟΚ, είτε του πεις για τη Χούντα, είτε τους πεις για τη CIA, θα τα σπάσει, θα τα ρημάξει.....
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ρίξαμε τη Χούντα και βρισκόμαστε τώρα σε τέτοια σκατά.
Προφανώς οι ίδιοι νέοι του τότε, όχι φυσικά όπως εξελίχθηκαν σε αυτά τα κομματόσκυλα τα σημερινά, μόνο το αρχικό πνεύμα τους, μετεμψυχώθηκαν στους σημερινούς Πυρήνες ή σε άλλους "δραστήριους" ανθρώπους, που καταφέρονται εναντίον των δικτατοριών, κρυφών και φανερών. Και είναι πάλι οι νοικοκυραίοι του τότε-σήμερα είμαι εγώ ένας από αυτούς-που έλεγαν "τς, τς, τα παλιόπαιδα, μπαίνουν στο Πολυτεχνείο και νομίζουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα", που μετεμψυχώθηκαν σε άβουλα ζώα, φιλικά προς τα φασιστοειδή δημοκρατικά κόμματα, που πρώτοι αυτοί θα αυτοπεριοριστούν και θα αυτομαστιγωθούν. Δε χρειαζόμαστε πλέον τη Φανερή Χούντα, η κρυφή ήδη δουλεύει από μέσα μας, μπουρλοτιάζει το "απόλυτο" δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και υποτάσσεται στους κανόνες που μας επιβλήθηκαν "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ".
Οι αθώοι πέθαναν, δεν υπάρχουν αθώοι, οι επιζήσαντες δε θυμούνται να είναι ένοχοι, όλοι κάπου δικαιώθηκαν, η Χούντα, ο Λαός, οι αμέτοχοι, οι υπεύθυνοι, οι λυτρωτές, οι δυνάστες.
Η εικόνα που θέλαν κάποιοι να βλέπουν γι'αυτή τη χώρα και τους πολίτες της κατέρρευσε εδώ και δεκαετίες. Κι εμείς νοσταλγούμε τη νιότη μας την αγωνιστική.
Βία στη βία της βίας.
Και ενώ εμείς θα φαγωθούμε, τα κομμάτια μας θα περισσέψουν στους αφανείς, που λέγαμε προηγουμένως. Ποια χούντα, ποιος λαός, τα πράγματα ήταν και θα μείνουν εσαεί στημένα.
Αυτά για την επέτειο.
Όλοι θα πεθάνουμε, όλοι θα γεννηθούμε, η σούμα μετράει......
Ο θάνατος μου, η ζωή σου. Ο θάνατός σας, οι ζωές τους.
Ένα ενδιαφέρον site. Παγκόσμιο μοντέλο εξομοίωσης. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιος βγάζει μπόλικο διοξείδιο. Αριθμοί της καταστροφής. Σε κάνει να νοιώθεις ακόμα και τις γέννες ως κακό πράγμα, ως μπελά. Τι θέλετε και γεννάτε εκεί στην Ερυθραία ή στο Σουδάν;
Ο κόσμος δεν αναπνέει, αγκομαχά, γκούχου γκούχου απ΄το καυσαέριο, πεθαίνει, αλλά ξαναγεννιέται, πιο χάλια απ΄ότι πέθανε. Τι τα θες, η σούμα μετράει.
http://www.breathingearth.net/
Μην τα πολυπαίρνετε τοις μετρητοίς. Κάντε κανα παιδί. Μόνο αυτό σας σώζει....................
Ένα ενδιαφέρον site. Παγκόσμιο μοντέλο εξομοίωσης. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιος βγάζει μπόλικο διοξείδιο. Αριθμοί της καταστροφής. Σε κάνει να νοιώθεις ακόμα και τις γέννες ως κακό πράγμα, ως μπελά. Τι θέλετε και γεννάτε εκεί στην Ερυθραία ή στο Σουδάν;
Ο κόσμος δεν αναπνέει, αγκομαχά, γκούχου γκούχου απ΄το καυσαέριο, πεθαίνει, αλλά ξαναγεννιέται, πιο χάλια απ΄ότι πέθανε. Τι τα θες, η σούμα μετράει.
http://www.breathingearth.net/
Μην τα πολυπαίρνετε τοις μετρητοίς. Κάντε κανα παιδί. Μόνο αυτό σας σώζει....................
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Τα σχέδια (των άλλων)....
Τα χρόνια έρχονται θες δε θες.
Κι αυτό ισχύει είτε μιλάς για τη Οικονομία είτε μιλάς για τα Εθνικά ζητήματα είτε μιλάς για τον Πολιτισμό.
Το "παραλάβαμε καμμένη γη", το "φταίνε οι άλλοι, οι κακοί", το "ό,τι πουν τα βιβλία", το "έλα μωρέ, μια βραχονησίδα είναι",
ΤΕΛΟΣ !!! ΤΕΛΟΣ !!!
Αυτοί που επιλέγουμε εμείς να μας εκπροσωπούν τα τελευταία 50 χρόνια ήταν ανάξιοι. Απλά αντανακλούν τη δική μας ανεπάρκεια εγκεφάλου.
Οπότε όταν δεν έχεις τα κότσια να σταθείς στα πόδια σου, νομίζεις ότι τα δανεικά πόδια θα σου τα χαρίσουν. Όσο νομίζεις ότι σου χρωστάν αιωνίως για την αρχαιοελληνική σου προσφορά, τόσο εξευτελίζεσαι, ζητιανεύοντας και μυξοκλαίγοντας σ'αυτούς που σου δάνεισαν.
"Δως'μου ακόμα ένα ΕΣΠΑ κυρ-Χοακίν" "Αλήθεια λέω, θα τα επιστρέψω τα λεφτά"
Δεν πειράζει, λένε αυτοί. Θα τα βρούμε !!!!
Θα μας πληρώσετε σε είδος........
Εκείνο το είδος, που περιλαμβάνει ΕΔΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΛΗΡΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΑΖΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ ΑΓΩΓΟΥΣ.
Και φυσικά όπως όλα τα σχέδια, όπως όλες οι ασκήσεις επί χάρτου, αφορούν νούμερα.
Και τα νούμερα (όχι τα δικά μας τα ψεύτικα), τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ νούμερα ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ. Οι πληθυσμοί, οι παραγωγές, οι γεωγραφικές θέσεις (μήκος-πλάτος), το μπόϊ μας, όλα είναι εναντίον μας. Είμαστε με λίγα λόγια ΛΙΓΟΙ.
Άρα εύκολα αφηνόμαστε στα σχέδια των άλλων, μπορεί να αντιδράσουμε λίγο στην αρχή, αλλά όλοι, προβατοειδώς, θα πούμε και ευχαριστώ στις ύαινες και στα όρνια, που καραδοκούν να μας ξεσκίσουν.
Μάλλον το αξίζουμε αυτό που θα πάθουμε τα επόμενα χρόνια. Μάλλον δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε αυτό το βάρος της κληρονομιάς μας.
Είμαστε λίγοι (σε αριθμούς) και "λίγοι" (σε ανάστημα).
ΚΑΚΗΝΥΧΤΑ ΜΑΣ ΚΙ ΑΡΑΧΝΗ
http://oudenoida.blogspot.com/2008/02/blog-post_26.html
Τα σχέδια επίσης προχωρούν ερήμην.
Κι αυτό ισχύει είτε μιλάς για τη Οικονομία είτε μιλάς για τα Εθνικά ζητήματα είτε μιλάς για τον Πολιτισμό.
Το "παραλάβαμε καμμένη γη", το "φταίνε οι άλλοι, οι κακοί", το "ό,τι πουν τα βιβλία", το "έλα μωρέ, μια βραχονησίδα είναι",
ΤΕΛΟΣ !!! ΤΕΛΟΣ !!!
Αυτοί που επιλέγουμε εμείς να μας εκπροσωπούν τα τελευταία 50 χρόνια ήταν ανάξιοι. Απλά αντανακλούν τη δική μας ανεπάρκεια εγκεφάλου.
Οπότε όταν δεν έχεις τα κότσια να σταθείς στα πόδια σου, νομίζεις ότι τα δανεικά πόδια θα σου τα χαρίσουν. Όσο νομίζεις ότι σου χρωστάν αιωνίως για την αρχαιοελληνική σου προσφορά, τόσο εξευτελίζεσαι, ζητιανεύοντας και μυξοκλαίγοντας σ'αυτούς που σου δάνεισαν.
"Δως'μου ακόμα ένα ΕΣΠΑ κυρ-Χοακίν" "Αλήθεια λέω, θα τα επιστρέψω τα λεφτά"
Δεν πειράζει, λένε αυτοί. Θα τα βρούμε !!!!
Θα μας πληρώσετε σε είδος........
Εκείνο το είδος, που περιλαμβάνει ΕΔΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΛΗΡΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΑΖΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ ΑΓΩΓΟΥΣ.
Και φυσικά όπως όλα τα σχέδια, όπως όλες οι ασκήσεις επί χάρτου, αφορούν νούμερα.
Και τα νούμερα (όχι τα δικά μας τα ψεύτικα), τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ νούμερα ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ. Οι πληθυσμοί, οι παραγωγές, οι γεωγραφικές θέσεις (μήκος-πλάτος), το μπόϊ μας, όλα είναι εναντίον μας. Είμαστε με λίγα λόγια ΛΙΓΟΙ.
Άρα εύκολα αφηνόμαστε στα σχέδια των άλλων, μπορεί να αντιδράσουμε λίγο στην αρχή, αλλά όλοι, προβατοειδώς, θα πούμε και ευχαριστώ στις ύαινες και στα όρνια, που καραδοκούν να μας ξεσκίσουν.
Μάλλον το αξίζουμε αυτό που θα πάθουμε τα επόμενα χρόνια. Μάλλον δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε αυτό το βάρος της κληρονομιάς μας.
Είμαστε λίγοι (σε αριθμούς) και "λίγοι" (σε ανάστημα).
ΚΑΚΗΝΥΧΤΑ ΜΑΣ ΚΙ ΑΡΑΧΝΗ
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Συνέχεια παραμυθιού
http://oudenoida.blogspot.com/2009/07/blog-post.html
Μικρή συνέχεια...
Όταν μπήκε στη σάλα, ο πατέρας έτρεξε και με ένα πρωτόγνωρο χαμόγελο τον αγκάλιασε σφιχτά, φωνάζοντας : " Ιδού ο Βασιλεύς!". Ο μικρός σάστισε και τον απομάκρυνε διακριτικά. "Δε σε καταλαβαίνω. Τι εννοείς; ".
"Μα ό,τι ακριβώς άκουσες. Ήρθε η σειρά της δικής σου βασιλείας. Εγώ δεν μπορώ να ανταπεξέλθω άλλο στις νέες προκλήσεις της αυτοκρατορίας. Χρειάζεται δυναμικότερο άρχοντα η Πολιτεία μας. Και νομίζω ότι αρκετά έμεινες στην άκρη. Παραείσαι πολύτιμος για να σε κρατώ σε εφεδρεία ".
Ο γιός αρχικά ήρεμος, αλλά σαν έτοιμος για την κάθε λέξη που άκουσε, ξέσπασε σε μια αντίδραση, απροσδόκητη μάλλον για τον Πατέρα.
"Και με ποιο δικαίωμα αποφάσισες να προσπεράσεις τον Πρωτότοκό σου γιό, να τον υποτιμήσεις, ώστε να δικαιώσεις τη δική σου επιλογή; Ποιος σου είπε ότι εσύ παραδίδεις το δακτυλίδι της διαδοχής; Πως φαντάστηκες ότι δική σου είναι η Πολιτεία και οι Νόμοι της, ώστε να τη χειρίζεσαι κατά πως το επιθυμείς; Δε γνωρίζεις ότι απλώς βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση και ότι δε σου ανήκει; Δε γνωρίζεις ότι τιμάς τη θέση που σου δόθηκε με το να υπακούς στους προαιώνιους κανόνες; Και οι οποίοι δεν προβλέπουν καμμία αλλαγή και κανένα συμβιβασμό στην εναλλαγή εξουσίας. Απ’τον πατέρα στον πρωτότοκο, είναι η αρχή και το τέλος της παράδοσής μας. Δε γινόταν αλλιώς και δεν πρόκειται να γίνει κι αλλιώς…….. "
Το γέλιο και η ευφορία του Βασιλιά, μέσα σε δευτερόλεπτα, μεταμορφώθηκαν σε δεκάδες άλλα συναισθήματα, ακραία και βασανιστικά για την ψυχή του. Δεν αναγνώριζε ούτε τα λόγια, ούτε το ύφος και σίγουρα δεν εκτίμησε τη σφοδρότητα της επίθεσης. Δεν πίστευε πως τόλμησε να του προσάψει τέτοιους χαρακτηρισμούς, να υποννοήσει ότι όχι μόνο είναι εξουσιομανής, περίπου εξαρτημένος απ’το θρόνο, αλλά και το χειρότερο, αδαής περί των Νόμων και των Αρχών. Των Αρχών που διέπουν ένα Βασίλειο, μικρό ή μεγάλο. Αυτές τις Αρχές υπερασπίστηκε μια ζωή, γι’αυτές πολέμησε, σε αυτές στήριξε την επιβολή της πειθαρχίας, σ’αυτές έμεινε προσκολλημένος μέχρι τώρα, με αυτές μεγάλωσε δύο γιούς.
Ένας εκ των οποίων σήμερα, μπροστά του, αμφισβητεί αυτή την Ιστορία. Την προσωπική του Ιστορία. Την προσωπική του επιλογή.
Και η οποία αφορούσε εκείνον.
Αδυνατούσε να πιστέψει στ’αυτιά του, δεν το χωρούσε η αίθουσα. Ένοιωθε να πνίγεται, να χάνεται. Δε θα το άντεχε, αν έλεγε ακόμα μία λέξη παραπάνω.
Και χωρίς να περιμένει τίποτα άλλο, είπε: " Φτάνει! Αρκετά! Η απόφασή μου είναι αυτή, δεν αλλάζει. Κι αν κάτι έχεις μάθει όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι δεν πρέπει να αμφιβάλλεις για τις επιλογές του Βασιλιά. Μπορείς να διαφωνείς, μπορείς να μη σου αρέσουν, αλλά δεν μπορείς να μην υπακούς "
Ακολούθησε σιωπή. Πολλά δευτερόλεπτα όχι αμήχανης, αλλά αμείλικτης σιωπής. Τα βλέμματα καρφωνόντουσαν με μεγαλύτερη βία απ’όση μπορούσε να υποθέσει κανείς, βλέποντας τη σκηνή. Κανείς δεν έφευγε, κανείς δε μιλούσε. Αν ζούσαν αρκετούς αιώνες αργότερα, πιθανόν να θύμιζε σκηνή μονομαχίας. Αλλά εδώ πρόκειται απλώς για δύο ισχυρές προσωπικότητες, που η καθεμία μάχονταν για τη θέση και τις επιλογές της. Ο μεν Βασιλιάς για τη θέση και τις επιλογές της Απόλυτης Αρχής, ο δε δευτερότοκος για τη θέση της ευνομίας και την επιλογή της απόρριψης, ως δίκαιη λύση. Η επιλογή του γιού φάνταζε ως ηλιθιωδώς ανιδιοτελής απόφαση στα μάτια του πατέρα. Αντίθετα, ο μικρός υπερασπίστηκε και υπεραμύνθηκε του δικαιώματός του να προσβάλλει την επιλογή του Βασιλιά ως καταχρηστική, ως ύβρη απέναντι στην τιμή του αδερφού του.
Μικρή συνέχεια...
Όταν μπήκε στη σάλα, ο πατέρας έτρεξε και με ένα πρωτόγνωρο χαμόγελο τον αγκάλιασε σφιχτά, φωνάζοντας : " Ιδού ο Βασιλεύς!". Ο μικρός σάστισε και τον απομάκρυνε διακριτικά. "Δε σε καταλαβαίνω. Τι εννοείς; ".
"Μα ό,τι ακριβώς άκουσες. Ήρθε η σειρά της δικής σου βασιλείας. Εγώ δεν μπορώ να ανταπεξέλθω άλλο στις νέες προκλήσεις της αυτοκρατορίας. Χρειάζεται δυναμικότερο άρχοντα η Πολιτεία μας. Και νομίζω ότι αρκετά έμεινες στην άκρη. Παραείσαι πολύτιμος για να σε κρατώ σε εφεδρεία ".
Ο γιός αρχικά ήρεμος, αλλά σαν έτοιμος για την κάθε λέξη που άκουσε, ξέσπασε σε μια αντίδραση, απροσδόκητη μάλλον για τον Πατέρα.
"Και με ποιο δικαίωμα αποφάσισες να προσπεράσεις τον Πρωτότοκό σου γιό, να τον υποτιμήσεις, ώστε να δικαιώσεις τη δική σου επιλογή; Ποιος σου είπε ότι εσύ παραδίδεις το δακτυλίδι της διαδοχής; Πως φαντάστηκες ότι δική σου είναι η Πολιτεία και οι Νόμοι της, ώστε να τη χειρίζεσαι κατά πως το επιθυμείς; Δε γνωρίζεις ότι απλώς βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση και ότι δε σου ανήκει; Δε γνωρίζεις ότι τιμάς τη θέση που σου δόθηκε με το να υπακούς στους προαιώνιους κανόνες; Και οι οποίοι δεν προβλέπουν καμμία αλλαγή και κανένα συμβιβασμό στην εναλλαγή εξουσίας. Απ’τον πατέρα στον πρωτότοκο, είναι η αρχή και το τέλος της παράδοσής μας. Δε γινόταν αλλιώς και δεν πρόκειται να γίνει κι αλλιώς…….. "
Το γέλιο και η ευφορία του Βασιλιά, μέσα σε δευτερόλεπτα, μεταμορφώθηκαν σε δεκάδες άλλα συναισθήματα, ακραία και βασανιστικά για την ψυχή του. Δεν αναγνώριζε ούτε τα λόγια, ούτε το ύφος και σίγουρα δεν εκτίμησε τη σφοδρότητα της επίθεσης. Δεν πίστευε πως τόλμησε να του προσάψει τέτοιους χαρακτηρισμούς, να υποννοήσει ότι όχι μόνο είναι εξουσιομανής, περίπου εξαρτημένος απ’το θρόνο, αλλά και το χειρότερο, αδαής περί των Νόμων και των Αρχών. Των Αρχών που διέπουν ένα Βασίλειο, μικρό ή μεγάλο. Αυτές τις Αρχές υπερασπίστηκε μια ζωή, γι’αυτές πολέμησε, σε αυτές στήριξε την επιβολή της πειθαρχίας, σ’αυτές έμεινε προσκολλημένος μέχρι τώρα, με αυτές μεγάλωσε δύο γιούς.
Ένας εκ των οποίων σήμερα, μπροστά του, αμφισβητεί αυτή την Ιστορία. Την προσωπική του Ιστορία. Την προσωπική του επιλογή.
Και η οποία αφορούσε εκείνον.
Αδυνατούσε να πιστέψει στ’αυτιά του, δεν το χωρούσε η αίθουσα. Ένοιωθε να πνίγεται, να χάνεται. Δε θα το άντεχε, αν έλεγε ακόμα μία λέξη παραπάνω.
Και χωρίς να περιμένει τίποτα άλλο, είπε: " Φτάνει! Αρκετά! Η απόφασή μου είναι αυτή, δεν αλλάζει. Κι αν κάτι έχεις μάθει όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι δεν πρέπει να αμφιβάλλεις για τις επιλογές του Βασιλιά. Μπορείς να διαφωνείς, μπορείς να μη σου αρέσουν, αλλά δεν μπορείς να μην υπακούς "
Ακολούθησε σιωπή. Πολλά δευτερόλεπτα όχι αμήχανης, αλλά αμείλικτης σιωπής. Τα βλέμματα καρφωνόντουσαν με μεγαλύτερη βία απ’όση μπορούσε να υποθέσει κανείς, βλέποντας τη σκηνή. Κανείς δεν έφευγε, κανείς δε μιλούσε. Αν ζούσαν αρκετούς αιώνες αργότερα, πιθανόν να θύμιζε σκηνή μονομαχίας. Αλλά εδώ πρόκειται απλώς για δύο ισχυρές προσωπικότητες, που η καθεμία μάχονταν για τη θέση και τις επιλογές της. Ο μεν Βασιλιάς για τη θέση και τις επιλογές της Απόλυτης Αρχής, ο δε δευτερότοκος για τη θέση της ευνομίας και την επιλογή της απόρριψης, ως δίκαιη λύση. Η επιλογή του γιού φάνταζε ως ηλιθιωδώς ανιδιοτελής απόφαση στα μάτια του πατέρα. Αντίθετα, ο μικρός υπερασπίστηκε και υπεραμύνθηκε του δικαιώματός του να προσβάλλει την επιλογή του Βασιλιά ως καταχρηστική, ως ύβρη απέναντι στην τιμή του αδερφού του.
Η εκδίκηση της Γυφτιάς.....
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΓΙΑΝΝΗ .Τον ψηλό τον μπουζουκτσή το Χαροξεμυαλίστρα...
Δύο τραγούδια απ'το γνωστό δίσκο. Ξυδάκης-Ρασούλ.
Το πρώτο "του Χάρου το παράπονο". Παπάζογλου-Κοντογιάννης.
"....στείλε Χάρε να χαρείς κάποιον να με πάρει. Αγαπήσαμε την ίδια (τη ζωή) μα αυτή δε μας γουστάρει....."
Άγιε Ρασούλιε βάλε το χέρι σου.....Ωωωωωωχ. Έλα Παναγιά μαζί μας !!
ΠΑΟΚ Είσαι λέμε !!!!
Το δεύτερο "Από περιέργεια υπάρχω" .......κι από καραγκιοζλίκι.
Και για bonus δωράκι, το τελευταίο τραγούδι "Μη μ'αποκαλείς τεμπέλη".
Έτσι για να μην έχεις τύψεις για την αναρρωτική....
Η καρδιά λεφτά δε θέλει, Γιάννη μου, για να πει το σ'αγαπώ.
Η Γυφτιά εκδικείται φίλε, δε λυπάται, ούτε μεμψιμοιρεί...
Πίσω όλοι !!!! Πίσω και σας φάγαμε το μεδούλι, παλιοσατανάδες ........Γιούργια ΜΠΑΟΚ
Δύο τραγούδια απ'το γνωστό δίσκο. Ξυδάκης-Ρασούλ.
Το πρώτο "του Χάρου το παράπονο". Παπάζογλου-Κοντογιάννης.
"....στείλε Χάρε να χαρείς κάποιον να με πάρει. Αγαπήσαμε την ίδια (τη ζωή) μα αυτή δε μας γουστάρει....."
Άγιε Ρασούλιε βάλε το χέρι σου.....Ωωωωωωχ. Έλα Παναγιά μαζί μας !!
ΠΑΟΚ Είσαι λέμε !!!!
Το δεύτερο "Από περιέργεια υπάρχω" .......κι από καραγκιοζλίκι.
Και για bonus δωράκι, το τελευταίο τραγούδι "Μη μ'αποκαλείς τεμπέλη".
Έτσι για να μην έχεις τύψεις για την αναρρωτική....
Η καρδιά λεφτά δε θέλει, Γιάννη μου, για να πει το σ'αγαπώ.
Η Γυφτιά εκδικείται φίλε, δε λυπάται, ούτε μεμψιμοιρεί...
Πίσω όλοι !!!! Πίσω και σας φάγαμε το μεδούλι, παλιοσατανάδες ........Γιούργια ΜΠΑΟΚ
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Άκουσον μεν, πάταξον δε....
Φουαγιέ Μεγάρου. Δευτέρα βράδυ. Έξω βροχή. Με ένα ποτήρι Dewars στο χέρι μου.
Περίεργοι ήχοι. Σονάτα concertante για φαγκότο και πιάνο του Σκαλκώτα.
'Ηχοι απόκοσμοι, όχι εύκολοι στο αμύητο αυτί.
Οι νότες που μοιάζουν "ατάκτως ερριμένες", μέσα στο ατονικό τους περιβάλλον, έχουν κάτι από το χάος του 20ου αιώνα.
Η ιστορία λέει ότι ο Σκαλκώτας, όντας στο Βερολίνο του εθνικοσοσιαλισμού, προσπάθησε να μεταφέρει στο έργο αυτό το "σκοτεινό και ανησυχητικό" της ατμόσφαιρας που ζούσε.
Σε αντίθεση με το ρομαντισμό των Γερμανών συνθετών του 18ου και 19ου, που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να παράγουν εικόνες, οι "σειραϊστές" στόχευαν στο υπεραναλυμένο συναίσθημα, στο άγχος, στη διαταραχή, στην εντροπία, στην πολυπλοκότητα της αποδιοργάνωσης, στη δυσαρμονία.
Εμείς οι αδαείς, οι "έξωθεν της κλασσικής παιδείας", προσπαθούμε να βρίσκουμε το νήμα στις αυξομειώσεις της έντασης ή των διαφωνιών, ενώ οι περισσότεροι μυημένοι φαντάζομαι ότι την ανατριχίλα τη βρίσκουν σε κάθε δωδεκαφθογγικό συνδυασμό.
Η ακρόαση βέβαια είναι αξεπέραστη. Ο ήχος πάντα στοιχειώνει ευκολότερα απ'την εικόνα
Άκουσον-άκουσον......
Περίεργοι ήχοι. Σονάτα concertante για φαγκότο και πιάνο του Σκαλκώτα.
'Ηχοι απόκοσμοι, όχι εύκολοι στο αμύητο αυτί.
Οι νότες που μοιάζουν "ατάκτως ερριμένες", μέσα στο ατονικό τους περιβάλλον, έχουν κάτι από το χάος του 20ου αιώνα.
Η ιστορία λέει ότι ο Σκαλκώτας, όντας στο Βερολίνο του εθνικοσοσιαλισμού, προσπάθησε να μεταφέρει στο έργο αυτό το "σκοτεινό και ανησυχητικό" της ατμόσφαιρας που ζούσε.
Σε αντίθεση με το ρομαντισμό των Γερμανών συνθετών του 18ου και 19ου, που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να παράγουν εικόνες, οι "σειραϊστές" στόχευαν στο υπεραναλυμένο συναίσθημα, στο άγχος, στη διαταραχή, στην εντροπία, στην πολυπλοκότητα της αποδιοργάνωσης, στη δυσαρμονία.
Εμείς οι αδαείς, οι "έξωθεν της κλασσικής παιδείας", προσπαθούμε να βρίσκουμε το νήμα στις αυξομειώσεις της έντασης ή των διαφωνιών, ενώ οι περισσότεροι μυημένοι φαντάζομαι ότι την ανατριχίλα τη βρίσκουν σε κάθε δωδεκαφθογγικό συνδυασμό.
Η ακρόαση βέβαια είναι αξεπέραστη. Ο ήχος πάντα στοιχειώνει ευκολότερα απ'την εικόνα
Άκουσον-άκουσον......
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009
Πεζοπορία στο Χορτιάτη
Χορτιάτης. Βουνό, κοντά στη Σαλονίκη, κάτι λιγότερο από 1200μ. Το Σάββατο στις 1/11 η Πρωτοβουλία Κίνησης Πολιτών Χορτιάτη, η εφημερίδα Χορτιάτης 570, με σπόνσορα το ραδιόφωνο Μύθος 93,4 διοργάνωσε μια πεζοπορία στο καστανόδασος του βουνού.Μια μαγική πορεία 4,5 περίπου ωρών, ανάμεσα σε απίστευτα χρώματα φθινοπώρου, σε οξυές, βελανιδιές και φυσικά καστανιές.
Είχαμε και την τύχη να έχουμε ξεναγό, τον κ.Νανακούδη, γνώστη της περιοχής, της Ιστορίας της, αλλά και των προβλημάτων της.
Σ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής και τι δεν ακούσαμε. Για τα προϊστορικά του χωριού, τη Ρωμαϊκή της διαδρομή με το υδραγωγείο, τη βυζαντινή της ιστορία. Μας έλεγε για την πορεία των σταυροφόρων προς την Πόλη και τις λεηλασίες τους. Μας έδειξε το σημείο της εκτέλεσης των Ελλήνων (τα περισσότερα γυναικόπαιδα) στην Κατοχή, αλλά και τα σημεία σφαγής και φρίκης στον Εμφύλιο.
Μίλησε για τα μονοπάτια που 'φτιαξαν οι Ινδοί οδηγοί των ΆγγλοΓάλλων του Εκστρατευτικού Σώματος στον Α' ΠΠ. Για τα μονοπάτια των παλιών παγοποιών. Για το πως φτιάχναν παλιά τις "μπάρες", περιμένοντας να παγώσει το νερό απ'τις πηγές του βουνού, πως έσπαγαν τον πάγο με τσεκούρια και τον αποθήκευαν στα "μαγαζιά" για να τον πουλήσουν στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι. Τρελά πράγματα....
Και είδαμε από ψηλά το"πτώμα" της Κορώνειας, τις απαράδεκτες κεραίες, τους κυνηγούς και τους "γουρουνάδες" (αυτούς με τις μηχανοκίνητες 4Χ4 γουρούνες), να διαταράσσουν όλη την ηρεμία και τη γαλήνη του δάσος. Όλα αυτά τα περιβαλλοντικά εγκλήματα, που ακόμα ψάχνουμε το θύτη.
(Αυτό είναι το κατασκηνωτικό των Προσκόπων. Εκεί το '88, όταν δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, άρα ούτε και κεραίες, έκανα τη Βασική Εκπαίδευση Λυκοπούλων για τους Αρχηγούς/Υπαρχηγούς Αγέλης. Είπα ψέμματα ότι είμαι 19 για να πληρώ τα όρια κι αυτοί (τάχα) το πίστεψαν. Το βρήκα ακριβώς όπως το θυμόμουν. Μου ΄παν ότι είχε γίνει τρισάθλιο και βρωμερό, κι ότι με κόπο το ξανάφεραν στην κατάσταση που βρισκόταν. Να ΄χεις τέτοιες ομορφιές και να τις πετάς στα σκουπίδια! Τι ντροπή!!!)Μιλήσαμε για τους κραυγαετούς και τους χρυσαετούς, τους λαγούς και την υπόλοιπη άγρια πανίδα.
Αλλά ρε φίλε, είδαμε, μυρίσαμε, ακούσαμε......το δάσος. Τόσο δίπλα μας κι όμως τόσο άγνωστο.
Φύλλα κίτρινα, κόκκινα, καφέ, σ'όλους τους συνδυασμούς. Βατόμουρα κόκκινα/μαύρα, ξινά-γλυκά, τι σημασία έχει; Ξεφλουδίζαμε κάστανα και τα τρώγαμε ωμά, αφού μας ψιλόκοψε και η πείνα. Με τους σκούφους και τα γάντια, αφού είχε παγωνιά, ειδικά στα ανήλια μέρη. Ως και κάτι κοπάδια αγελάδων είδαμε, με τα μοσχαράκια να ψάχνουν τις μαμάδες τους. Ωραίες φάσεις.
Θέλουν βέβαια να το χαρακτηρίσουν Εθνικό Πάρκο ή Περιαστικό Δάσος για να αποτρέψουν περαιτέρω εκμετάλλευσή του (παράνομη υλοτομία κτλ), αλλά δεν νομίζω να καταφέρουν και πολλά. Εξάλλου είναι τέτοια η οικιστική ανάπτυξη, που θυμίζει τα πέριξ της Πάρνηθας (Θρακομακεδόνες, Βαρυμπόμπη). Όταν πρωτοπήγα εκεί το '89, στο Μπάφι, μου φαινόταν τόσο μακριά τα σπίτια και τόσο αραιοκατοικημένη η περιοχή, που όταν, λόγω ενός θειού που χτίζει εκεί, ξαναπήγα πρόσφατα, τρελάθηκα....
Και είπα: Έτσι θα γίνει και με το Χορτιάτη. Θα τον κάψουν μια μέρα, τελείως τυχαία, θα τον αποχαρακτηρίσουν σχεδόν όλο, πάλι τυχαία. Και έτσι τυχαία θα βρεθεί μπαζωμένος και χτισμένος με βιλίτσες και βιλάρες. Που θα νομιμοποιηθούν, τελείως τυχαία και όταν τυχαία ξανακαούν, θα φωνάζουν οι κάτοικοι: "Πού είναι το κράτος;;"
Ωραία πατριδογνωσία. Χιλιοξαναματαεπαναλαμβανόμενη Φυσική Ιστορία.
Ούτε τα βουνά δε θα μπορούμε να πάρουμε σε λίγα χρόνια
Α ρε κατακαημένη Αράχωβα. Μόνο εσύ θα μείνεις....
Α ρε κατακαημένη Αράχωβα. Μόνο εσύ θα μείνεις....
Υ.Σ. Οι διάδοχοι μ'έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Πραγματικά ένοιωσα περήφανος!!!
Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009
Τα παυσίπονα
Για το όπιο (και τα συναφή παράγωγά του):
"Εξακολουθείς να έχεις τον πόνο, απλώς δε σε πονάει"
Η χημεία φτιάχτηκε για συγκεκριμένους λόγους. Ένας κύριος από αυτούς είναι η ανακούφιση. Υπήρχαν (και υπάρχουν) πάντα τα φυσικά προϊόντα που φέρνουν νύστα, χαλάρωση, νιρβάνα, ψευδαίσθηση, μαλάκωμα του πόνου. Άλλα είναι νόμιμα, άλλα όχι.
Όλα τα παυσίπονα όμως δεν είναι χωρίς συνέπειες. Ο πόνος είναι από μόνος του αρρώστεια, η ανακούφισή του είναι το τσουνάμι που θα τη σαρώσει, θα την ξεπλύνει. Αυτό που μένει είναι η πλημμυρισμένη ψυχή. Πνίγηκε στο μειωτικό συναίσθημα της ξαλάφρωσης. Η ενοχή της ανακούφισης.
Αν μπορείς να πάρεις τον πόνο από κάποιον, κάν΄το. Έστω και για λίγες ώρες. Έστω και με την ενοχή του.
"Εξακολουθείς να έχεις τον πόνο, απλώς δε σε πονάει"
Η χημεία φτιάχτηκε για συγκεκριμένους λόγους. Ένας κύριος από αυτούς είναι η ανακούφιση. Υπήρχαν (και υπάρχουν) πάντα τα φυσικά προϊόντα που φέρνουν νύστα, χαλάρωση, νιρβάνα, ψευδαίσθηση, μαλάκωμα του πόνου. Άλλα είναι νόμιμα, άλλα όχι.
Όλα τα παυσίπονα όμως δεν είναι χωρίς συνέπειες. Ο πόνος είναι από μόνος του αρρώστεια, η ανακούφισή του είναι το τσουνάμι που θα τη σαρώσει, θα την ξεπλύνει. Αυτό που μένει είναι η πλημμυρισμένη ψυχή. Πνίγηκε στο μειωτικό συναίσθημα της ξαλάφρωσης. Η ενοχή της ανακούφισης.
Αν μπορείς να πάρεις τον πόνο από κάποιον, κάν΄το. Έστω και για λίγες ώρες. Έστω και με την ενοχή του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)