Ποια Χούντα, ποιος Λαός ;;;;

Βλέποντας τα επετειακά αφιερώματα (συγκεκριμένα τη "Μηχανή του Χρόνου" στη ΝΕΤ)-παρεπιμπτόντως μεταφέρθηκε απ'το Αlpha λόγω χαμηλής θεαματικότητας και πήγε στην κρατική, που αλλού- και κάθε χρόνο δηλαδή, μου δημιουργείται πάντα η απορία για το λαϊκό έρεισμα της Χούντας. Προφανώς το λαϊκό έρεισμα κάθε δικτατορίας, κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος, κάθε αριστεροδεξιού φασισμού. Εμείς την -επίσημη-δικτατορία τη φεσωθήκαμε επτά + κάτι παλιότερα ψιλά Μεταξάς, Πάγκαλος και λοιπά, οι Ισπανοί σαράντα χρόνια, οι Σοβιετικοί ογδόντα και πάει λέγοντας.

Που στηρίζεται μια Χούντα;; Πως αφήνεται να επέμβει και να καταλύσει μια δημοκρατία;
Ποιος κόσμος, ποιος λαός δέχεται, ανέχεται την ανελευθερία και την καταπίεση;;
Προφανώς, η φύση διδάσκει ότι ένας χορτασμένος λαός, ένας λαός απαίδευτος, φοβισμένος, αηδιασμένος, που ικανοποιείται με άρτο και θεάματα, μένει αμέτοχος και "στη γωνιά".

Μας θυμίζει κάτι αυτό; Σήμερα που δεν υπάρχει -θεωρητικά- η Χούντα,
ο φοβερός και τρομερός μας λαός, όλοι εμείς, νέοι, γέροι και παιδιά, εργάτες, αγρότες, γιάπηδες, φοιτητές, άνεργοι, δημόσιοι-ιδιωτικοί, υπάλληλοι, αφεντικά, μικρομεσαίοι, χαμηλόμισθοι, συνταξιούχοι, καλοπληρωμένα τραπεζικά στελέχη, ΟΛΟΙ

είμαστε απαίδευτοι, φοβισμένοι (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), αηδιασμένοι (που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα), "τρώμε" πρωινάδικα και Λάκη, άντε και κανα ψωμί με κασέρι, και βλέπουμε αμέτοχοι τα σχέδια. Θα μου πεις ψηφίζουμε. ΟΚ. Η δημοκρατία μας επαφίεται στην ψήφο του τελευταίου πανηλίθιου, που χαμογελάει στο Γιωργάκη, κλείνοντας πονηρά το μάτι: "Ποιος τα χέζει τα ταμεία, δώσε να φάμε με τα παλιά καλά χρυσά κουτάλια και είσαι ο πρωθυπουργός μας".

Ξανά στο παρελθόν. Ως γιός αρνητή του Πολυτεχνείου και φανερού υποστηριχτή της Χούντας, μπορώ ευθαρσώς να πω ότι "απ΄την κρυφή πουτάνα να φοβάσαι, τη δηλωμένη την πληρώνεις". Έχω βιβλιοπώλη γείτονα, μήπως το ξαναείπα αυτό, μου 'ρθε deja-vu, πρέπει να ξανακοιτάξω τις παλιές αναρτήσεις, είναι και πολλές ...το φελέκι μου. Τι έλεγα;;;
Α ναι. Έχω λοιπόν γείτονα βιβλιοπώλη, ο οποίος μου έδωσε για λίγες μέρες, μετά από πολλά παρακάλια, βιβλιαράκι με όόόόόλα τα ονόματα των ανθρώπων που πήραν αξιώματα και θέσεις στη διάρκεια της Επταετίας. Όλοι όσοι ανέλαβαν κάτι, από υπουργείο μέχρι γραμματεία είναι σε αυτό το βιβλίο.
Μου 'πεσαν τα δόντια !!!! Ονόματα ανθρώπων που ζουν και σήμερα, πατεράδες σημερινών αριστερών αγωνιστών, άνθρωποι που σήμερα βρίσκονται πάνω και μέσα στο σύστημα, που χειρίστηκαν δημόσιο χρήμα, που ανέλαβαν δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, γενικά καθόρισαν την εκπαίδευση τα επόμενα χρόνια, που μπήκαν στα "αριστερά" κόμματα.
Και όλοι αυτοί είχαν οικογένειες, παιδιά και εγγόνια, κάπου τα βόλεψαν, κάτι έφαγαν. Όλοι πιθανόν να ζουν και σήμερα, αφού έχουν κοροϊδέψει τόσα χρόνια εμάς, τους δήθεν αθώους, τους "μα γίνονταν τέτοια πράγματα. Δεν το πιστεύω" αφελείς, που πιστεύουμε ότι έπεσε η Χούντα και ανέλαβε ο Λαός....

Οι δικτατορίες είναι μια μυστήρια φάση. Πιθανόν αγγίζουν την ανθρώπινη φύση περισσότερο απ΄την πραγματική δημοκρατία, που μάλλον δεν εφαρμόστηκε ποτέ ούτε απ'τον Κλεισθένη ούτε από κανέναν. Διαβάζω τώρα και κάτι του Τσόμσκυ και ίσως έχω επηρεαστεί. Θα το διαβάσετε σε επόμενη ανάρτηση. Τέλος πάντων, κάπου βαθιά στις ψυχές μας, στον εγκέφαλό μας, στην ανάγκη μας, πατάνε όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα. Είναι πολύ καλά εργαλεία, που φαίνονται και λειτουργούν μπροστά μας, ώστε να εξυπηρετούνται οι κρυφοί σκοποί, οι αφανείς ήρωες των εξελίξεων. Βλέπεις αυτές τις γελοιόφατσες των συνταγματαρχών και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι αυτοί θα μπορούσαν να αντέξουν πάνω από δύο ημέρες ως Αρχηγοί Κράτους, ακόμα κι αν αυτό ήταν το μπορντέλο που λέγεται Ελλάδα, ειδικά εκείνες τις μέρες;;

Όπως όταν βλέπεις τον Μπους και απορείς ότι αυτός ο αστείος έμεινε πλανητάρχης οκτώ χρόνια. Ποιος κεφάλας τα πιστεύει αυτά;; Το να μάθω πως ξεκίνησε ο Χίτλερ από κοντοστούπης λοχίας της κακομοιριάς κι έφτασε να διαφεντεύει τις τύχες εκατομμυρίων, δε μου έγινε μάθημα φαίνεται και εξακολουθώ να ζω στη νιρβάνα του "ό,τι φαίνεται, είναι".

Οι μαριονέτες και τα ανδρείκελα τοποθετούνται για να δίνουν το στόχο, να είναι οι κακοί, οι λαοπλάνοι, που παρέσυραν τον κόσμο, που ξεγέλασαν το λαό, που τον κακοποίησαν και τον περιόρισαν. Και ο λαός, που ταλαιπωρήθηκε, που πέρασε τα πάνδεινα, ξεσηκώθηκε και έδιωξε τους φασίστες και πρόσφερε απλόχερα την ελευθερία και τη δημοκρατία στον ίδιο και στους απογόνους τους. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα........

Μάλιστα. Παραμύθια με κιμά. Όταν οι μαριονέτες παίξουν το ρόλο που τους δόθηκε, απλώς φεύγουν. Όταν εξυπηρετήθηκε η διχοτόμηση της Κύπρου, η Χούντα απλώς δε χρειαζόταν. Όταν έγιναν οι δύο πόλεμοι Αφγανιστάν/Ιράκ, ο Μπους απλώς έφυγε. Όταν κατάρρευσε οικονομικά το Σοβιετικό μοντέλο, απλώς έπεσαν τα τείχη. Ποιος τα έριξε; Όπως όλοι αυτοί που μας κατάκλεψαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης-ψιλοηλίθιος όρος-απλώς πήραν το καπελάκι τους κι έφυγαν (στις βίλες και στα κότερά τους). Δεν τους έδιωξε κανείς, δεν τους πέταξε στο δρόμο κανείς. Ο Λαός είναι ζήτουλας, δεν μπορεί να αντιδράσει. Διαδηλώνει, φωνάζει συνθήματα, πετάει καμμιά πέτρα, καμμιά μολότωφ, μέχρι εκεί. Δεν έχει λύσεις, δεν μπορεί να μιλήσει με μια φωνή, είναι μάζα, μπεεεε, ποιά φωνή λαού, οργή Θεού, ποιος λαός, ποιος Θεός......

Ψιλομηδενιστής έτσι;;; Μάλλον! Απλά κάθε επέτειο, εκνευρίζομαι για τις υπερβολές. Ένας νέος έχει βρασμό, είτε του πεις για τους Red Hot Chilli Peppers, είτε του πεις για τον ΠΑΟΚ, είτε του πεις για τη Χούντα, είτε τους πεις για τη CIA, θα τα σπάσει, θα τα ρημάξει.....
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ρίξαμε τη Χούντα και βρισκόμαστε τώρα σε τέτοια σκατά.
Προφανώς οι ίδιοι νέοι του τότε, όχι φυσικά όπως εξελίχθηκαν σε αυτά τα κομματόσκυλα τα σημερινά, μόνο το αρχικό πνεύμα τους, μετεμψυχώθηκαν στους σημερινούς Πυρήνες ή σε άλλους "δραστήριους" ανθρώπους, που καταφέρονται εναντίον των δικτατοριών, κρυφών και φανερών. Και είναι πάλι οι νοικοκυραίοι του τότε-σήμερα είμαι εγώ ένας από αυτούς-που έλεγαν "τς, τς, τα παλιόπαιδα, μπαίνουν στο Πολυτεχνείο και νομίζουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα", που μετεμψυχώθηκαν σε άβουλα ζώα, φιλικά προς τα φασιστοειδή δημοκρατικά κόμματα, που πρώτοι αυτοί θα αυτοπεριοριστούν και θα αυτομαστιγωθούν. Δε χρειαζόμαστε πλέον τη Φανερή Χούντα, η κρυφή ήδη δουλεύει από μέσα μας, μπουρλοτιάζει το "απόλυτο" δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και υποτάσσεται στους κανόνες που μας επιβλήθηκαν "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ".

Οι αθώοι πέθαναν, δεν υπάρχουν αθώοι, οι επιζήσαντες δε θυμούνται να είναι ένοχοι, όλοι κάπου δικαιώθηκαν, η Χούντα, ο Λαός, οι αμέτοχοι, οι υπεύθυνοι, οι λυτρωτές, οι δυνάστες.
Η εικόνα που θέλαν κάποιοι να βλέπουν γι'αυτή τη χώρα και τους πολίτες της κατέρρευσε εδώ και δεκαετίες. Κι εμείς νοσταλγούμε τη νιότη μας την αγωνιστική.
Βία στη βία της βίας.

Και ενώ εμείς θα φαγωθούμε, τα κομμάτια μας θα περισσέψουν στους αφανείς, που λέγαμε προηγουμένως. Ποια χούντα, ποιος λαός, τα πράγματα ήταν και θα μείνουν εσαεί στημένα.
Αυτά για την επέτειο.