ΔΙΑΘΗΚΗ

Οι κουβέντες ως γνωστόν αέρας είναι και φεύγουν. Για τα γραπτά, ίσως υπάρχει καλύτερη τύχη.

Εδώ και δύο χρόνια γράφω, γράφω, γράφω, τάχα κάτι έχω να πω. Μη με παρεξηγείτε, δε γράφω για σας. Εσείς απλώς κρυφοκοιτάτε. Αυτά που γράφω είναι η διαθήκη μου. Είναι αυτά που ελπίζω να διαβάσουν τα παιδιά μου, αν δεν προλάβω να τους τα πω εγώ ο ίδιος. Αν αύριο με χτυπήσει κεραυνός, λευχαιμία ή λαμαρίνα αυτοκινήτου, θα έχω προλάβει να πω τη γνώμη μου για κάτι. Ασήμαντο, ανόητο, έστω κάτι. Όταν θα έρθει η ώρα και αν υπάρχει ακόμα ηλεκτρισμός και πολιτισμός, θα μπορούν οι επίγονοι να διαβάσουν τις σκέψεις μου. Οι φωτογραφίες, τα βίντεο θα υπάρχουν ή όχι. Αλλά τι αποτυπώνεται σε μια φωτογραφία ή σε μια φωνή ενός βίντεο; Το περίγραμμα, η σκιά. Πρέπει να πέσει φως για να δείξει η πλήρης εικόνα. Και αυτό το φως είναι η σκέψη, οι ιδέες που σα λάμπα ανάβουν ξαφνικά και φτιάχνουν ολόκληρο στερέωμα. Η φαντασία παράγει και διαλύει κόσμους, τα βιβλία, ο γραπτός λόγος σε ταξιδεύει, σου φωτίζει το δρόμο στο αόρατο.

Ελπίζω να μη θυμώσουν που δεν τους αναφέρω με ονόματα και τέτοια. Οι εποχές που τα γράφω δε μου μοιάζουν ομαλές ή φυσιολογικές. Κρύβεσαι απ΄το διπλανό σου, κρύβεσαι απ΄τον εαυτό σου, κρύβεσαι τόσο που τελικά δεν υπάρχεις. Αυτήν την ανυπαρξία, μας την παρέχει απλόχερα το ίντερνετ. Παλιά ήταν η ποίηση. Καρυωτάκης. "Περπατώντας αργά στην προκυμαία. Υπάρχω; λες κι ύστερα δεν υπάρχεις".
Από τα μέσα του ΄90 και μετά, παλεύουμε να πούμε κάτι και να το διαδώσουμε κάπου. Εγώ από τότε που "νοικοκυρεύτηκα" άλλαξα στόχο. Πλέον ξέρω που θέλω να μεταδώσω το μήνυμα. Δεν έχω ακίνητα, δεν έχω αξίες, δεν έχω ύλη που να αξίζει. Μόνο λόγια και ιδέες. Μόνο θεωρίες. Οι πράξεις μου θα ξεχαστούν. Ποιος θα θυμάται; Ποιος τις είδε; Ποιος θα νοιαζόταν στο κάτω κάτω; Αλλά για όσους έφερα στον κόσμο, έχω την ευθύνη της σκυτάλης. Ποιος ξέρει πότε σηκώνεται το σημαιάκι για τον τελευταίο γύρο; Μπορεί να είναι σήμερα, τώρα. 18 Νοέμβρη 01:42 πμ. Πρέπει να προλάβω, να πω τι πιστεύω, ποιο είναι το μυαλό μου, όχι ως παράδειγμα μίμησης ή αποφυγής, αλλά μάλλον να δώσω στίγμα. Έτσι σκεφτόμουν, έτσι την πάτησα, έτσι νόμιζα, έτσι χάρηκα, έτσι προχώρησα.
Μπορεί να μην καταλάβουν τίποτα, μπορεί να τα θεωρήσουν αδιάφορα ή βαρετά. Εγώ πάντως τα ΄πα. Πάρ΄τη σκυτάλη και πέτα τη στα σκουπίδια. Δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Πάντως αν έχω δικαίωμα σε κάτι, όταν πεθάνω, κάψτε με και ρίξτε με σε κανα δάσος. Μη μ΄αφήνετε να ρημάζω σε καμμιά ψωροεντατική, με καλώδια και σωλήνες. Εν ανάγκη, δείρτε τους γιατρούς και τους νοσοκόμους και αποσυνδέστε με. Θα μου κάνετε μεγάλη χάρη.
Εν τάξει, είπαμε. ΌΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ. Όχι από πριν.

Ο έχων σώας τας φρένας
Εν Οίδας ο Πρώτος (του χωριού)