Θα γινόσουν κι ο πρώτος.....

Χθες έβλεπα τις τελευταίες στιγμές ενός ριψοκίνδυνου τύπου. Του Steve Irwin, γνωστού ως κυνηγού κροκοδείλων (Croq hunter), που ενέπνευσε διάφορες ταινίες, σειρές, ντοκυμαντέρ, και γενικώς συγκινούσε τον κόσμο με τις παράτολμες προσεγγίσεις των πιο επικίνδυνων ζώων στη γη. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, που τα'βαζε με τους αλλιγάτορες του Αμαζονίου, τις τίγρεις της Βεγγάλης και τους πάνθηρες της Κένυας, πέθανε από θανατηφόρο χτύπημα....σαλαχιού. Ναι, από ένα σαλάχι γλυκού νερού και μάλιστα σε ενυδρείο. Θεός σχωρέστον άνθρωπο, μάλλον δεν κατάλαβε από που του΄ρθε.

Και αυτή είναι η ιστορία πολλών από μας.

Σαν απόλυτος συνειρμός, μου έφερε στο μυαλό το φοβερό τραγούδι του Χ. Παπαδόπουλου σε στίχους του ανεπανάληπτου Μανώλη Ρασούλη "Θα γινόσουν ο πρώτος". Το έχω ανεβάσει στο podcast, για όποιον ενδιαφέρεται να το ακούσει. Οι στίχοι είναι παρακάτω.

Μ' αλεξίπτωτο βλέμμα κι αλεξίσφαιρο δέρμα
φαντεζί στις ιδέες προσδοκίες ακραίες.

Στο μυαλό σου μια χάβρα μες στο αίμα σου λάβρα.

Αν δεν ήσουν γαμώτος, θα γινόσουν ο πρώτος.

Νίκησες όλα τα θηρία στη γη,

τίγρεις, σειρήνες, λιοντάρια και φίδια

κι άφησες να σε φαν' οι κοριοί,

δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να 'σαι εσύ.

Αλαβάστρινο ύφος κι απροσπέλαστο ήθος,

φωσφορίζουσα ελπίδα ενός θρύλου θρυαλλίδα

απ' το μέλλον μας ήλθες είδες φιν και απήλθες

κι αν δεν ήσουν γαμώτος, θα γινόσουν ο πρώτος.

Δε θυμάμαι άλλο πιο στοχευμένο τραγούδι γι' αυτό το θέμα. Υπάρχουν λαοί και λαοί, άνθρωποι κι άνθρωποι, που ξοδεύουν όλες τους τις ζωές σ'αυτό το θυμικό "ΓΑΜΩΤΟ". Γαμώτο μου ο ένας, γαμώτο μου ο άλλος, συνέχεια μας φταιν οι άλλοι. Κι ενώ μπορείς να υπερέχεις έναντι ακόμα και των πιο δυνατών ομοίων σου, εσύ "την τρως" από τις κατσαρίδες, τους κοριούς, τους ρουφιάνους, τις κοπριές, από αυτούς που δεν υπολόγιζες. Είναι δυνατόν!!!

Κι αυτό εν μέρει εξηγείται. Διότι εξαντλείς τη δύναμή σου στον ισοδύναμο, στον ισάξιο, κι έρχεται ο σκουληκάνθρωπος, σε βρίσκει χαλαρό ή και κουρασμένο, σου "πουλάει" φιλίες και στη φέρνει, σε καθαρίζει.

Αυτά με τους γαμώτους. Προσοχή στα κεντριά των σαλαχιών, που δεν τα περιμένεις.

Υ.Σ. Στο podcast επίσης υπάρχει ένα ακόμα τραγούδι από το δίσκο. Είναι η απάντηση στο παλιότερο "Το τρένο φεύγει στις οκτώ" του Θεοδωράκη. Ο Ρασούλης λοιπόν, αυτός ο μεγάλος και ιδιότροπος στιχουργός, ότι καλύτερο στη στιχοποιϊα του '80, γράφει "Το τρένο φτάνει τελικά αργά στην Κατερίνη". Εμένα μ' αρέσει.

Ρετρό......

Προωθημένο από το φίλο μου Rebajo (αγνώστου συγγραφέα).

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985.

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν kοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.


Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.

Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P.

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.


Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Αθάνατο ελληνικό πνεύμα....

Το ελληνοαμερικανικό λόμπι του Ομπάμα έδρασε πάλι!!

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟ

Η απεργία είναι υγεία, αλλά να έχει το τίμημά της....

Άλλη μια απεργία, θα πει κάποιος. Ε και;;; Εν τάξει, ε και.

Πες ότι το κάνεις μόνο για σένα, για την αξιοπιστία σου. Είσαι ευχαριστημένος με αυτά που σου επιστρέφουν από την εργασία σου;;

Πιστεύεις ότι δεν αξίζεις κάτι παραπάνω, εσύ, τα παιδιά σου, οι συνάδελφοι σου;;

Αν ναι, τότε (για πολλοστή φορά) σκάσε και κολύμπα. Κάνε μόκο και δέξου αδιαμαρτύρητα όλες τις υποθέσεις, χωρίς μα και μου. Κάτσε και φάτην. Δες στην TV να μιλάν οι άλλοι για σένα.

Αν όχι, βγες έξω! Φώναξε, πες τα στο συνδιαμαρτυρόμενο σου, δείξε την οργή σου, κάνε πως σε νοιάζει έστω και για λίγο αυτό το έρμο κοινωνικό σύνολο. Δε λέω να συνταχτείς με τους εξαρτημένους αργόσχολους εργατοπατέρες, να δεχτείς τα ψεύτικα συνθήματά τους. Πήγαινε στο δικό σου δρόμο της αντίθεσης με τα τωρινά δεδομένα, της άρνησης στην κοροϊδία, της αντίδρασης αλλά με δράση κι όχι απλό αρνητισμό. Μην περιμένεις τίποτα, απλώς κατανάλωσε ενέργεια για να αισθανθείς ότι έχεις ακόμα αντανακλαστικά. Στας Αμερικάς το λένε και "Prove yourself alive".

Και για να έχει αξία όλο αυτό, πρέπει να κοστίσει. Να 'χει τίμημα. Όχι διαδήλωση του καναπέ, ή του καφενείου. Για το Euro και τον Παοκάρηρακλή όλοι βγαίνουν στους δρόμους και ουρλιάζουν, θαρρείς παίρνουν μισθό απ'αυτούς ή εξαρτάται η καθημερινότητά τους από αυτούς. Το στημένο πρωτάθλημα της ζωής μας δεν το βλέπουμε και αρχίζουμε τα ωχαδερφιστικά.

-Που να τρέχω τώρα, λέω μέσα μου.

-Τι διαδηλώσεις μου λες και τρίχες σύριζες. Εδώ η Παοκάρα να κερδίζει και δεν πα να μας πουν Βατοπαιδονία (Γιατί το Μακεδονία δε θα μπορούμε να το προφέρουμε σε λίγο).

Άιντε, άιντε να ξεκουνιόμαστε λίγο, γιατί ο Παυλόπουλος με κοιτάει λίγο περίεργα και πρέπει να μην του δίνω στόχο, εάν κάθομαι ακίνητος. Γι'αυτό μπαινοβγαίνω Δημόσιο-Ιδιωτικό-Δημόσιο-Ιδιωτικό-καμμία φορά και ταυτόχρονα. Πάνε-έλα, πάνε-έλα, δεν είναι εύκολο να σε πετύχουν. Άιντε λέωω. Μην κάθεσαι, δημόσιε-ιδιωτικέ υπάλληλε, εργάτη ανάδελφε, μικρομεσαίε κακόμοιρε και εργαζόμενη μητέρα-καριερίστρια των 730 euro. Οι πιτσιρικάδες με τα κινητά στα χέρια και την ανία στα μάτια βλέπουν, καταγράφουν και αντιγράφουν τις αντιδράσεις σου. Θα γίνουν χειρότεροι από σένα. Ουαί κι αλλίμονό μας.

Δε σου λέω να τα αποδεχτείς. Αλλά τουλάχιστον να ξέρεις τι ζητάν τα συνδικαλιστικά όργανα:

Προστασία του εισοδήματος και αναβάθμιση των αποδοχών μας με ουσιαστικές αυξήσεις
Νέο ενιαίο μισθολόγιο με 1.350 ευρώ Β.Μ.
Δίκαιο φορολογικό σύστημα
Προστασία και αναβάθμιση των Δημοσίων Υπηρεσιών, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και τις ΣΔΙΤ
Επέκταση των ΒΑΕ στο Δημόσιο, προστασία του θεσμού και διεύρυνση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών
Ενιαία μόνιμη σχέση εργασίας στο Δημόσιο. Μονιμοποίηση των εκτάκτων αορίστου χρόνου και όσων καλύπτουν πάγιες ανάγκες.

Εν οίδα

Υ.Σ.απεργοσπαστικός δάκτυλος παλεύει για να μη συμμετέχω αύριο στην πορεία

Ότι κάνει κάποιος, καλό είναι....

Βάλ'το αγόρι μου!!!

Blog Action Day .....και καλά!

Δεν έχω ιδέα πως γίνεται τέτοιο σοβαρό και πρακτικό θέμα να λύνεται με ...συζήτηση και προτάσεις on-line. Παρ'ολα αυτά σήμερα, λέει, είναι η μέρα που όλοι οι μπλόγκερς δηλώνουν σε μια ιστοσελίδα τη συμμετοχή τους, ώστε να ελέγχεται (??) ποιοί κάναν αναρτήσεις για τη φτώχεια. Ε και;;;;;

Τα λέμε, να τ'ακούμε, να τα βλέπουμε...Τα θυμόμαστε για λίγο και μετά στα ίδια. Αν δε μπει ο Πεινασμένος Αφρικανός, ο πεινασμένος Γεωργιανός, ο Πεινασμένος Κούρδος, ο Πεινασμένος Γείτονας, τέλος πάντων, μέσα στο σπίτι σου για να σε "φάει", δεν πρόκειται να καταλάβεις την πείνα του. Το βλέπεις μέσα στην κακομοιριά του και το λυπάσαι. Όταν αρχίσεις όμως πραγματικά να το φοβάσαι, να τρέμεις όταν βγαίνεις από σούπερμάρκετ, από τράπεζα, μέσα στο σπίτι σου, τότε να μιλήσουμε για την πείνα και τη φτώχεια των ανθρώπων. Την πείνα που φέρνει απόγνωση και ξυπνάει το πραγματικό βασικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Πρέπει να φάω και να ταϊσω τα παιδιά μου, κι αν χρειαστεί σε τρώω ζωντανό.

Διάβαζα κάτι αστειότητες του στυλ : Φάτε λιγότερο και δώστε κονσέρβες στους άστεγους, ή μαζέψτε τα ρέστα του σούπερμάρκετ για τα τοπικά άσυλα απόρων. Θυμήθηκα μια φοβερή λεζάντα του Quino. Δείχνει ένα βιομήχανο με φαλάκρα, γυαλιά και ριγέ κουστούμι, να δίνει πατρικές συμβουλές: "Και να θυμάσαι γιέ μου, η ευτυχία να μοιράζεσαι το φαϊ σου με έναν απλό εργάτη-και δείχνει το βιομήχανο να φέρνει ένα μπούτι κρέας κι ένα μπουκάλι κρασί στη γωνιά του εργάτη με το ζεμπίλι του, ο οποίος εργάτης δείχνει χαρούμενος-γίνεται δυστυχία όταν ο εργάτης είναι αυτός που θέλει να μοιραστεί το φαϊ του μαζί σου"-και δείχνει τον εργάτη αγριεμένα λυσσασμένο να ορμάει με τα ψίχουλά του στο πλουσιοπάροχα λουκούλλειο τραπέζι του βιομηχάνου.

Με λίγα λόγια, αν δεν ξεσηκωθούν όλοι αυτοί οι λαοί, από τη Λατινική Αμερική, την Αφρική, την ΝοτιοΑνατολική Ασία, τα Βαλκάνια, τις χώρες περί την Κασπία, αν δεν ξεσηκωθούν δηλαδή τα 9/10 της Γης, να μπουν στο σπίτι σου, να σου φέρουν το PC στο κεφάλι, το δικό μου, το δικό σου, του κάθε παπαρομπλόγκερ, αν δε βγάλουν χατζάρες και γιαταγάνια, αν δεν πάρουν κεφάλια-"Άσε κάτω το ψωμί ρε"-αν δεν ξυπνήσουν από το θρησκευτικό αποχαύνωμα που βρίσκονται και να ζητήσουν οι ίδιοι αυτά που τους αναλογούν, λυπάμαι αλλά

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Με ελεημοσύνες και ψιχία, για να βγάζουμε τα σπασμένα του ψευτοανθρωπισμού μας, δε γίνεται να σωθούν τα πεινασμένα παιδιά. Ξεκινήσαμε ως απόγονοι των χιμπαντζήδων και θα καταλήξουμε τη θητεία μας στον κόσμο πάλι ως ζώα, με το δίκιο του ισχυρού να πατάει τον αδύναμο. Αν δεν σε φοβηθεί κάποιος, πως να σε σεβαστεί, να σε ακούσει, να υποχωρήσει, να σου δώσει; Όλες οι ψευτοϊδέες ότι η φύση μας εξελίχθηκε σε κάτι ανώτερο, κάτι ψυχικά υπεράνω σαρκικών αναγκών, είναι απλή θρησκοληψία.

Φτιαχτήκαμε με κυνόδοντες και αδρεναλίνη, όχι με φωτοστέφανα.

Ο πόνος ο δικός μας, μας θρέφει. Όχι ο πόνος του διπλανού.

Όταν θα φοβηθούμε, γιατί πρέπει και θα έρθει η ώρα που θα φοβηθούμε, τότε ξανασυζητάμε για φτώχεια και πείνα και λύσεις "πολιτισμένες".

Καλή όρεξη ....άφοβα

ΞεφτιλοΤατούλης

ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ ρε ξεφτίλα. Η καλή πουτάνα ξέρει. Το βουλώνει όταν πρέπει, κλαψομουνιάζεται όταν δεν τις τα στάζουν, και φυσικά θέλει πάντα να 'ναι πρώτη μούρη. Να τη βλέπουν όλοι, να ασχολούνται όλοι. Άιντε ρε ουστ. Αλλά δε φταις εσύ, αυτά τα κορόϊδα που σε βγάλαν. Μήπως είσαι κι ο μόνος;; Απλά εσύ βρέθηκες μπροστά μας. Τι περιμένεις να σε χειροκροτήσουμε, που το παίζεις κι αντάρτης, με τα κουστούμια και τις γραβάτες. Βγήκες και στο Λαζόπουλο να μιλήσεις τα "ξύλινά σου" να πάρεις και συγχωροχάρτι. Κουβά ξεγάνωτε, είναι άλλο πράγμα να γράφεις τα παράπονά σου και άλλο να βγαίνεις να τα πεις στον κόσμο κατ' ευθείαν. Η μάζα όταν διαβάζει κοιμάται, υπνωτίζεται, της κάνεις πλύση εγκεφάλου. Όταν όμως σε βλέπει στα μούτρα, δεν έχει άλλη επιλογή απ'το να σε γιουχάρει ή να σε φτύσει. Σε ρωτάει ο άλλος "Πως θα ξεβρωμίσει ο τόπος;" Πετάγεται κάποια και λέει: "Θέλει κοντά χέρια". Και συ απαντάς: "Είναι κι αυτό μέσα στη λογική.........". ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ

Σου λέει κάποιος είσαι μα...ας και κλέφτης κι εσύ απαντάς "Πράγματι, το έχω υπόψη μου". ΄

Δεν ανέχομαι να κάνει αντιπολίτευση στο Ρουσόπουλο, τον αρχικλέφταρο, τον αρχιαλλαζόνα, τον αρχιγιάπη, το παιδί του Βατοπαιδίου, ποιός;;;; Ο Ρα-Τατούλης, ο αρχιποντικός, ο αρουραίος που τρώει το τυράκι του και θυμώντας τα κασέρια τα παλιά, μυξοκλαίει.

Τα'παμε όμως. Τέτοια ανεύθυνα, άβουλα, μπλογκ-ευνουχισμένα, μικροσυμφεροντολόγικα, μεμψιμοίρικα, σκιαγμένα κορόϊδα που γίναμε, αυτούς θα έχουμε και θα χειροκροτάμε. Ορατούς τε (Λάκης, Γιωργάκης, Κωστάκης) αλλά και αοράτους (Εφραίμ και λοιποί off-shore αρπάχτρες, τιμητές του συστήματος που το καταρρέουν για να το στηρίξουν τα κρατικά έσοδα, ώστε να μπορούν να το ξανακρασάρουν, διπλασιάζοντας τα κέρδη).

Καταλήγουμε πάλι στον ξεφτιλοΠοντικοΤατούλη, που παραμένει ακόμα βουλευτής της ΝΔ, αλλά θέλει να πείσει ότι αντιδρά στο σάπιο σύστημα. Μία μόνο συμβουλή στον Γιατρό, Πολιτικό, Κεντροδεξιό, Φιλελεύθερο, Αρκάς, Σύντροφο, Πατέρα..., που λέει και το μπλογκ του. Τσου ρε Λάκη, σκάσε και κολύμπα.

10 λεπτά χωρίς ρεύμα

10 Λεπτά αναπνοής για την ΓΗ!!! ....................Σκοτάδι στον κόσμο:

Στις 20 Oκτωβρίου του 2008 από 21:50 έως 22:00 ας σβήσουμε όλα τα φώτα, όλες τις ηλεκτρικές συσκευές, ας δώσουμε την ευκαιρία στον πλανήτη.
Ας μπορέσει να «αναπνεύσει».
Εάν η συμμετοχή είναι μαζική, η εξοικονόμηση ενέργειας μπορεί να είναι τεράστια.Μόνο 10 λεπτά, για να δούμε τι θα μπορούσε να συμβεί!
Ναι, θα είμαστε για λίγα λεπτά στο σκοτάδι μόνο με το φως ενός κεριού να μας φωτίζει μόνο με την αναπνοή μας και την ανάσα που δίνουμε στον πλανήτη μας.
Θυμηθείτε ότι η δύναμη είναι στην ενότητα.
Πείτε το στους φίλους σας σε όποια χώρα κι αν μένουν.

Σκάσε και περπάτα....

2η Συνάντηση Οικογενειακής Πεζοπορίας

Ημερομηνία συνάντησης: Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008
Τόπος συνάντησης: Οδός Τοσίτσα, Ελαιώνες Πυλαίας, Θεσσαλονίκη
Διαδρομή: Δασικός δρόμος Ελαιώνων (Δείτε τη διαδρομή στο χάρτη)

Μήκος διαδρομής: 5000 μέτραΏρα συγκέντρωσης: 11.00Έναρξη πεζοπορίας: 12.00

Συμμετοχή δωρεάν και ελεύθερη για όλες τις ηλικίες.
Κάντε την οικολογία τρόπο ζωής. Κρατήστε το δάσος καθαρό.

Περισσότερες πληροφορίες στο www.5000.gr

Τον είδα live!

Και μια που αναφέρθηκα σε παντομίμα, ας θυμηθούμε τον Πρωτομάστορα. Έφυγε πέρσι, δε γνωρίζω το διάδοχο, αλλά οι θόρυβοι της εποχής είναι απαγορευτικοί για παρόμοιους καλλιτέχνες. Δείτε κι εκτιμήστε το ανεπανάληπτο του ανθρώπου. Για όσους θα πουν "σιγά την τέχνη".....Άφες αυτοίς....... Τον είδα live τo '91 στο Ράδιο Σίτυ. Μαέστρος της σιωπής.

10ο Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας

Είμαι πιστός θαμώνας του Φεστιβάλ εδώ και 5 χρόνια. Σίγουρα πηγαίνω σε 1-2 παραστάσεις, κι αν μπορούσα θα πήγαινα σε όλες. Τρομερά αξιέπαινη προσπάθεια, για το είδος τέχνης που προσφέρει, για τους πόρους που έχει και (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) για το μέρος όπου γίνεται.

Αξίζει την προσοχή βέβαια των λίγων που μπορούν ή θέλουν να προσπαθήσουν να κατανοήσουν την αισθητική αυτών των τεχνών. Δεν είναι και πολύ εύκολο να δεις, να βιώσεις τα θεάματα αυτά, με τα μάτια του βαρεμένου ενήλικα και την ψυχή του αμετανόητου 8χρονου. Θέλει μπόλικο παλιμπαιδισμό, πασπαλισμένο με λίγη νοσταλγία και φυσικά γαρνιρισμένο με γερή δόση αφέλειας κι αθωότητας.

-Που να 'τα βρεις, θα μου πεις!
-Ε ψάξε κι εσύ ρε φίλε λίγο. Κάπου χωμένα θα τα 'χεις!
Βγάλ' τα να πάρουν αέρα. Θα σκουληκιάσουν....

Κι επανέρχομαι στο φετινό πρόγραμμα. Σήμερα είδαμε ένα μαραθώνιο (τρεις μίνι παραστάσεις) κάτω από ένα ζεστό ήλιο, καθισμένοι σ' ένα νάυλον. Μας βάρεσε λιγάκι, τα πιτσιρίκια ψιλοχάθηκαν, αλλά αυτό είναι ένα τίμημα της υπαίθριας παράστασης. Ξεκίνησαν με το έργο "Οι γείτονες".

Κλασικές εικόνες "καλής γειτονίας" με διάθεση "να του φας το λαρύγγι, του διπλανού που φωνάζει μεσημεριάτικα". Συμφιλιώνονται όμως εξαιτίας του κοινού κινδύνου (διαρρήκτης), και της φιλίας των κατοικίδιών τους. Καλό, ίσως με κάποιες παραπανίσιες παύσεις.

Δεύτερο παραμύθι "Το αηδόνι κι ο αυτοκράτορας". Ζευγάρι Ιταλών με κιθάρα, λουλούδια και κελαηδίσματα. Μπόλικη αγάπη χωρίς αντίκρυσμα, άσκοπες θυσίες και τυχαίους έρωτες. Κούρασε, αλλά είχε μπρίο. Ίσως και λίγο "βαρύ" για 6χρονα.


Τέλος, την παράσταση έκλεψε καινούρια και αγχωμένη κουκλοπαίκτρια, με την παράσταση "η Μύγα". Είχε όλη την κούραση των παιδιών, τη βαρεμάρα των γονιών-άιντε να φύγουμε-αλλά τελικά τα κατάφερε.

Ηλικιωμένος, λίγο πριν κοιμηθεί, αναστατώνεται από την παρουσία μύγας. Αποφασίζει να επέμβει, και ολοκληρώνει ...καταστρέφοντας το σπίτι. Η μύγα παίρνει δεύτερη εκδίκηση, γκρεμίζοντάς τον από καρέκλα. Τσατίλας, ασχημομούρης, ο θείος Επαμεινώντας.

Σε λίγες μέρες πάντως, το φεστιβάλ τελειώνει. Όσοι γουστάρουν, ας προλάβουν. Αλλιώς έχει και του χρόνου.
Οι υπόλοιποι, .....τα δικά τους

Κόπανοι ματάκηδες οδηγοί....

Μου τη σπαν απίστευτα όλοι αυτοί οι περίεργοι οδηγοί, που εξαιτίας τους γίνονται τρελά μποτιλιαρίσματα στην....απέναντι πλευρά του ατυχήματος. Κόβουν ταχύτητα, φρενάρουν για να δουν, μήπως έχει κανα πτώμα, κανα αίμα, ακόμα χειρότερα για να φωτογραφήσουν. Τόσο Μ.....ες. Ένας ανεκδιήγητος προχθές από τη δεξιά λωρίδα έφυγε κοφτά μπροστά μου για να πάει στην αριστερή, ώστε να δει καλύτερα. Συχνά προκαλούν οι ίδιοι άλλα ατυχήματα.

Όπως είναι όμως γνωστό, η τσίπα είναι κάτι σπάνιο σήμερα. Και που τους βρίζω πατόκορφα, βγαίνουν κι από πάνω. Σε τέτοιες καταστάσεις βλέπεις όλη την αντιδεοντολογία, όλη την αντικοινωνικότητα, όλη την απανθρωπιά του απλού πολίτη, που όλοι θέλουμε να το βλέπουμε ως "καϋμένο", "θύμα", "αθώο", "αμέτοχο", και γενικώς "άμοιρο ευθυνών". Τύφλα στα μούτρα μας (σας). ΌΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ. ΜΗ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΣΑΣ/ ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΦΤΥΣΤΕ ΤΟΝ!!!!

ΚΙ ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΒΓΕΙΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΝΑ ΛΕΤΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ. "ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΔΗΓΟΙ ΜΟΥ"

Παλιός μπλόγκερ, νέο στυλ!

gnwmes.blogspot.com

Νέο kid on the blog. Λέγεται ΙΚ. Το παλιό του ιστολόγιο έπιασε αράχνες κι επειδή βαριόταν να ξαραχνιάσει, καβάλησε καινούριο άρμα μετάδοσης των απόψεων του και εφορμά με επιθετικό στυλ και (σχεδόν) δογματικές συμβουλές περί οικονομικών και ελληνικότητας.

Κυρίες και κύριοι, καλωσορίζουμε τον άσωτο πλην μεταμεληθέντα ΙΚ, στα καθήκοντα του για ανεπηρέαστη και ασυμβίβαστη ενημέρωση στον τομέα της πολιτικής οικονομίας, του ερασιτεχνικού αθλητισμού και των τουριστικών προτάσεων.....

Μας αρέσει, όπως κι αν είναι, ότι κι αν λέει "ποιητική αδεία", εξάλλου το Διαδίκτυο είναι ένα τεράστιο λιβάδι, χωράει πολλούς κι ο καθένας βόσκει όπου θέλει.

Πες τα (Ιωάννη) Χρυσόστομε!!

Παγιέντι Λϊιφκουχουόρ !!!

Το '98 είχα πει στον πατέρα μου ότι θα κάνω το γύρο της Πελοποννήσου με την τότε φιλενάδα και νυν γυναίκα μου. Εκείνος με αφοπλιστική ειλικρίνεια κι αφέλεια, μου αντιπροτείνει: "Ρε τι γύρο της Πελοποννήσου και κουραφέξαλα. Γιατί δεν πάτε στον Πυργετό να φάτε καμιά φασολάδα!!! "

Το ίδιο περίπου συναίσθημα ένοιωσα όταν το 2002, ρώτησα κάποιον, με καταγωγή από την Κριθιά και κάπως ιδιαίτερη προφορά, που να πάω για βόλτες με άλογα κοντά στη Σαλονίκη.

Μου απάντησε άμεσα και υπεύθυνα : "ΠΑΓΙΕΝΤΙ ΛΪΙΦΚΟΥΧΟΥΟΡ". Κατόπιν αρκετών λεπτών μεταφραστικών προσπαθειών, κατέληξα στη διάγνωση. Μου είπε: "Πηγαίνετε στο Λευκοχώρι". Μέχρι τότε δεν είχα ξανακούσει για αυτό το χωριό, στα όρια των νομών Θεσ/νίκης-Σερρών. Έκτοτε πηγαίνω στάνταρ 3-4 φορές το χρόνο, καθ'ότι είναι και σχετικά κοντά. Εκεί υπάρχουν 5 (αν δε γίναν κι άλλοι) ξενώνες, δίκην φάρμας, με εστιατόρια, γήπεδα, πάρκα, άλογα, πεδία τοξοβολίας, αναρρίχησης και βάλε.

Το περίεργο είναι ότι στην Ελλάδα ξεκινάει κάποιος μια επιχείρηση, με μια δόση πρωτοτυπίας, και αν πάει καλά, όλοι κοιτάζουν είτε να τον καταστρέψουν είτε να τον αντιγράψουν, φτιάχνοντας μια ολόιδια επιχείρηση...50 μέτρα δίπλα. Έτσι και στο Λευκοχώρι, προσφέρονται οι ίδιες υπηρεσίες διασκέδασης, από περίπου ίδιους χώρους, κι όλα σε κοντινές αποστάσεις. Αυτό μάλλον λειτουργεί αρνητικά για όλους τους επαγγελματίες, που θα μοιραστούν την ίδια πίτα, αλλά σε μικρότερα κομμάτια.

Την τελευταία φορά, επισκεφτήκαμε τον ξενώνα "Αγνάντι". Περάσαμε πολύ καλά, τα παιδιά ξετρελάθηκαν, ξέσκασαν, έτρεξαν, έφαγαν, εξοντώθηκαν. Οι μεγάλοι γρατζουνίσαμε κανα έγχορδο, τραγουδίσαμε, γνωρίσαμε και τον ιδιοκτήτη Γιάννη Γεωργακόπουλο, ο οποίος έγραψε τους στίχους στο γνωστό άσμα "Και τι ζητάω".

Άλογα δεν καβαλίσαμε, αλλά αφήσαμε ωραίες εικόνες και υποσχέσεις για χειμωνιάτικα βράδυα, δίπλα σε τζάκια και καρβουνιές.

Τελειώνοντας λοιπόν, παρά κάποιες ενστάσεις (π.χ. ως προς τις τιμές), σε γενικές γραμμές

προτείνω Λϊιφκουχουόρ

ΑΡΑΖΩ - ΑΡΑ.....ΖΩ

Αράζω.......άρα ζω!! Ενός blogger (Salah ad-Din filoi2an.blogspot.com), που από κάπου θα το'χει κι αυτός κλεμμένο.

Μετά από το αρχικό μούδιασμα, ξαναβρίσκω ρυθμούς φθινοπώρου, πατήματα στη νέα δουλειά και το πιο σημαντικό απ' όλα νομίζω ότι σιγά-σιγά ξαναβρίσκω την αξιοπιστία μου. Τα παιδιά εκπαιδεύονται, ο μπαμπάς το ίδιο και τα σκυλιά δεμένα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, αλλά και τίποτα δεν πάει χαμένο. Κάνει και ρίμα.

Ευχαριστούμε λοιπόν για το χρόνο που μας δόθηκε......και κάνουμε χαβαλέ μέσα σ'ένα μπουρδέλο.

Κοινωνικά θέματα, πολιτικές κρίσεις, ιστορικά διλήμματα, θρησκευτικά σκάνδαλα, οικονομικές δίνες, ανθρωπιστικά δράματα, βρίσκονται γύρω και μέσα μας, αλλά εγώ σφυρίζω αδιάφορα. Κουράζομαι να αναλώνομαι σε οργισμένα ...λόγια και ανώφελα νεύρα. Μπορώ να τους σπάσω τα μούτρα;;;;;; Προσωπικά όχι. Άντε το πολύ καμμιά μούτζα, κανα κωλοδάχτυλο.

Επανέρχομαι στο χαβαλέ και προτείνω. Άθλημα για καλή αερόβια άσκηση, ιδρώτας-καύσεις-φρένογκάζι-και τα ρέστα είναι το σκουός, ελληνιστί τοιχοσφαίριση. Βαράς το μπαλάκι στον τοίχο, παίζεται με έναν (η αυνανιστική εκδοχή), με δύο (βλ.φώτο) ή και με τέσσερις (αλλά πέφτει σκουντούφλημα). Γήπεδα στη Σαλονίκη είναι ελάχιστα (εγώ ξέρω μόνο τρία-τα δύο μέτριας κατασκευής), αλλά έχει τρομερά πλεονεκτήματα. Παίζεται βρέξει-χιονίσει, δε θέλει εξοπλισμό (ρακέτα-μπάλα-φόρμες), έχει κανόνες πανεύκολους, για αυτοδίδακτους, προσφέρει πολύ καλή άσκηση σε μικρό διάστημα (αναλογία καύσης θερμίδων ανά ώρα περίπου 300-800). Μειονεκτήματα είναι η πιθανότητα τραυματισμών (αν φας την μπάλα στο μάτι, στα γόνατα, τους αστραγάλους) και ....τίποτε άλλο. Ένας παλιός Βρετανός παίχτης, πρόεδρος Ομοσπονδίας, υποσχέθηκε ότι μέχρι το 2016 θα 'χει μπει στους Ολυμπιακούς, αλλά εγώ το θεωρώ περιττό. Το άθλημα δε φτιάχτηκε για ανταγωνισμό, αλλά για έντονη άσκηση και έντονα μουσκέματα.

Επίσης, πριν ένα παιχνίδι σκουός, προτείνω για ζέσταμα, ένα γρήγορο παιχνίδι πινγκ-πονγκ. Αυτά για τα μπαλάκια.

Όσον αφορά τώρα τις μεγάλες μπάλες, για το χειμώνα το μπάσκετ παίζεται μόνο σε κλειστά γυμναστήρια. Είδος πολυτελείας για το κοινό. Εδώ δε φτάνουν οι χώροι για τις ομάδες, θα τους δώσουν σε unregistered παίχτες;; Άρα σε αναγκάζουν να μπεις σε ομάδα. Έτσι έκανα κι εγώ, μετά τις πιεστικές ώσεις του ξαδέρφου ΙΚ, από πέρσι. Αν και όχι φανατισμένος σαν εκείνον, προσπαθώ πρώτον να είμαι τυπικός στις συμμετοχές μου και δεύτερον να βελτιώνομαι συνεχώς. Δυστυχώς λείπει αρκετά η τεχνογνωσία, το know-how που λένε, αλλά περισσεύει ο ενθουσιασμός. Περισσότερα για την πορεία της ομάδας κι άλλα παραλειπόμενα, στο gnwmes.blogspot.com.

Τέλος, ένας φίλος-με λεφτά που του περίσευαν-αγόρασε για επένδυση κάτι γηπεδάκια 5Χ5 και επιμένει να κατεβάσουμε ομάδα, ως υποστήριξη. Άλλο που δεν ήθελα, μαζεύω κόσμο από τη δουλειά, μπας και γίνουμε 6άδα τουλάχιστον. Βέβαια εδώ ο κίνδυνος να σου "ξύσουν" τον Αχίλλειο ή να σου διαλύσουν του μηνίσκους παραείναι πιθανός, οπότε δε θα επιμείνω και πάρα πολύ.

Αθληθείτε, μόνοι σας ή μαζί με τα παιδιά σας.
Φιλική συμβουλή του Ενοίδα

Αλλαγές-που δε μοιάζουν με αλλαγές

Έλεγα λοιπόν ότι το Σεπτέμβρη του 2008 πήρα αποφάσεις που με παίδεψαν πολύ μέχρι να τις πάρω. Υπήρχε (και υπάρχει ακόμα) η ψευδαίσθηση ότι έχω το δικαίωμα όποτε θέλω να τις αναιρέσω. Όμως είναι δεδομένο ότι οι σιγουράντζες και η συνήθεια είναι τελματώδεις καταστάσεις. Νομίζεις ότι όποτε θέλεις μπορείς να ξεφύγεις αλλά ουσιαστικά δε σου πάει να ξεβολευτείς. Συνήθως τέτοιες "αποδράσεις" γίνεται μετά από έντονα στρεσογόνα ερεθίσματα, π.χ. κανα διαζύγιο, κανα θάνατο (προφανώς όχι το δικό σου), κανα έμφραγμα.

Επειδή πρέπει να γίνω σαφέστερος, εξηγούμαι. Είχα κάποιες ευκαιρίες να "τρουπώσω" στο Δημόσιο Τομέα και κάποιες άλλες να παραμείνω στον Ιδιωτικό. Πιστεύω πολύ στη στιγμή, στο timing, και δε μου φάνηκε ότι το Σύμπαν συνωμοτούσε για να μείνω στο ελεύθερο -τι ειρωνικός χαρακτηρισμός- επάγγελμα. Ζύγισα τις απολαβές, τις προοπτικές, το ρίσκο, τις παράπλευρες απώλειες, τη μελλοντική φθορά. Όλα αυτά, τα φίλτραρα μέσα από την οπτική γωνία της δικής μου τωρινής και της προβλεπόμενης μελλοντικής ψυχοσύνθεσης και κατέληξα:

ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΚΗΦΗΝΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ!!!!

Νο internet, no party

Λόγω διαφόρων τηλεπικοινωνιακών προβλημάτων, δεν είχα επαφή με το διαδικτυακό κόσμο για περίπου 30 μέρες. Συνειδητοποίησα δύο αντιφάσεις. Πρώτον, ότι προφανώς μπορώ να ζήσω και χωρίς ίντερνετ, αλλά δεύτερον ότι μου έλειψε το μπλόγκινγκ. Τελικά κάτι έχω να πω. Για να δούμε πως θα αναπληρώσω το χαμένο χρόνο (Πράγμα αδιανόητο). Ξεκινώ από τα νεότερα. Το φθινόπωρο με βρίσκει σε νέους προσανατολισμούς, νέες επαγγελματικές διαδρομές και γενικώς νέες συμπεριφορές. Ο καιρός θα δείξει εάν η επιλογή της πορείας καταλήξει σε ήρεμες θάλασσες. σε ελώδη νερά ή σε μποφόρια ανούσια. Υπάρχουν θέματα που ακόμα εξελίσσονται, αλλά σίγουρα δε βρίσκομαι "μετέωρος". Birakzaman aksin....