Λυδάκης a capella

12/4/2008 Αποθήκη Μύλου. Ο Λυδάκης προσπαθεί, όπως συνήθως κάνει, να πει a capella το "Γλάρο". Ο κόσμος βαβουριάζει, βαριέται, φλυαρεί. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να κάνει πίσω. Πρέπει να το πει. Για να τους αναγκάσει να ησυχάσουν, φεύγει απ'το μικρόφωνο. Πάλι φασαρία, ίσως λιγότερη. Το κομμάτι απλό, απλούστατο, ωστόσο απαιτεί ατμόσφαιρα. Ολοκληρώνεται το τραγούδι και αυτοί που μιλούσαν όλη την ώρα, στο τέλος χειροκροτούν. Κι ερωτώ : Γιατί η υποκρισία; Kαι απαντώ : Γιατί άμα συνηθίσεις κάτι, σου βγαίνει αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτείς.

ΝΟ COMMENT (Σταλμένο από φίλο...)

Ποιος είναι ο Έλληνας;;;

"Τοσούτον δι' απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ' οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας".

"Η πόλις μας έχει τόσον πολύ υπερβάλει όλους τους άλλους εις την φιλοσοφίαν και τον έντεχνον λόγον, ώστε οι δικοί της μαθηταί έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και έχει κάμει, ώστε το όνομα των Ελλήνων να μη θεωρείται πλέον ως δηλωτικόν του έθνους, αλλ' ως δηλωτικόν της μορφώσεως, και Έλληνες να ονομάζονται όχι τόσον όσοι ανήκουν εις το έθνος το Ελληνικόν, αλλ' όσοι έχουν τύχει της ιδικής μας παιδείας".

Ποιος είναι ο Έλληνας? Όλοι μιλάμε για τη ρήση του Ισοκράτη και "τους της παιδεύσεως της ημετέρας μετέχοντας". Τι αντιλαμβάνεται όμως ο κοινός νους?

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, καμάρωνε και περηφανευόταν ο φιλόσοφος για τον όρο Έλληνας, γιατί αυτός ξεχωρίζει για την Παιδεία του. Κι εμείς οι άθλιοι Νεοέλληνες ψάχνουμε καταγωγές, ιστορικές συνέχειες, γονίδια, "γνήσιο" αίμα, αυθεντικότητα ονομάτων, κληρονομιές και άλλα ανόητα.

Θέλουμε να κοκορευτούμε επειδή έτυχε και γεννηθήκαμε στον τόπο αυτό.

Ε και? Δηλαδή επειδή από κωλοφαρδία δε γεννήθηκα στην Παλαιστίνη, να με ζώνει ο πατέρας μου εκρηκτικά και να μου λέει : "Άντε στο καλό και τα λέμε στον Παράδεισο", αλλά γεννήθηκα εδώ, αυτό με ξεχωρίζει αυτομάτως?

Θέλουμε να κρύψουμε το ρατσισμό μας και λέμε "να σηκώσει τη σημαία ο αλβανικής καταγωγής πιτσιρικάς, αφού πάει σε ελληνικό σχολείο". Και ποιος σου είπε ότι επειδή πάει σε ελληνικό σχολείο, λαμβάνει "Ελληνική Παίδευση"?

Που βρίσκεις εσύ, σε ποιο κεφάλι την "ιδική μας παιδεία"???? Όλες τις αρετές, όλα τα υψηλά φρονήματα, που τέλος πάντων κατά σύμβαση θεωρούμε ότι αποτελούσαν την Παιδεία των προγόνων?

Πως μπορεί κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα, με βάση την Παιδεία του??

Ποιος ξέρει και αναγνωρίζει την ιστορία των ανθρώπων που πέρασαν απ' τον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, αλλά και αυτών που "ζήλεψαν" αυτό το "ελληνικό φρονείν" και θέλησαν να το εφαρμόσουν στα δικά τους μέτρα? Ποιος άνθρωπος με ταυτότητα ελληνική, είτε απ' τους διεθνιστές προοδευτικούς είτε απ' τους συντηρητικούς εθνικιστές είτε κι απ' τους ενδιάμεσους, μπορεί να υπερηφανευτεί για το "ΉΘΟΣ" του? Τη συμπεριφορά του απέναντι στον τόπο, τους συνανθρώπους του, τους νόμους-δίκαιους και άδικους?

Τι είναι πια αυτή η Ελληνική συνείδηση ? Τίποτις εξωτικό, κανένα περίεργο συναίσθημα ?Γιατί να διαφέρει από κάθε άλλη εθνική συνείδηση ? Πως διαφοροποιείται με βάση την Παιδεία των Ελλήνων, ως ιστορική κληρονομιά στην ανθρωπότητα ?

Εγώ δεν ξέρω τι είναι, φαντάζομαι όμως ότι αφορά έναν τρόπο και μια στάση ζωής, που θα έπρεπε να μας κάνει όλους εμάς τους τωρινούς Ελλαδογεννημένους να ντρέπονται και να μην έχουν μούτρα να μιλήσουν για αρχαιοελληνικό πνεύμα σκέψης, διοίκησης, αντίληψης και κοσμοθεωριών.

Προφανώς μιλάω ως μη γνώστης (ουδέν οίδα) του συνόλου της αρχαιοελληνικής γραμματείας, αλλά με το ένστικτο του εμπειρικού ανθρώπου. Επίσης αναγνωρίζω βέβαια ότι ο τρόπος που πιστεύει ο καθένας ότι πρέπει να παρέχεται η Παιδεία αλλάζει στο πέρασμα των χρόνων. Όπως μεταλλάσονται και οι περισσότερες έννοιες.

Το να μιλάμε τώρα οι περισσότεροι γονείς για Ελληνισμό, όταν στα παιδιά μας δε φροντίζουμε να παρέχουμε ούτε τα στοιχειώδη του καλού παραδειγματισμού, είναι τουλάχιστον ειρωνεία. Τι κάνουμε? Τα ντύνουμε τσολιαδάκια στις επετείους ή τους δίνουμε σημαίες για τα συλλαλητήρια.

Και καταλήγω: Πόσο έλληνας είναι ο τύπος που πετάει τα σκουπίδια στους δρόμους? Που ξεριζώνει τα νεοφυτεμένα δένδρύλλια γιατί αργότερα θα του κλείνουν τη θέα ? Που βρίζει στο δρόμο λες κι έχει δίπλα του το χειρότερο εχθρό του ? Που καθημερινά ασπάζεται το "κλέψε για να έχεις κι άρπαξε να φας" ? ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ? Που ψηφίζει τους ίδιους που μπατάρουν το καράβι και ντροπιάζουν την ιδέα της χώρας του, απλώς και μόνο για να βάλει το γιό του στη ΔΕΗ ? Που πανηγυρίζει Euro/μετάλλια Ολυμπιακών και μετά βρίζει τους ίδιους παίκτες στα γήπεδα ή απορεί πως πήραν αναβολικά οι αρσιβαρίστες ?

Ποιος είναι ο Έλληνας που όχι μόνο σκέφτεται αλλά και πράττει κατά συνείδηση και αξιοπρέπεια ? Ψάξε βρες τον και μετά έλα μίλησέ μου για ιστορική συνέχεια. Αλλιώς κάθησε και βλέπε Λαζόπουλο για να 'χεις άλλοθι ότι είσαι διαμαρτυρόμενος.

Εν οίδα

Υ.Σ. Ποτέ δε μου άρεσε ο όρος "Ελληνάρας"

WATCH YOUR BACK JACK!!!

Εννοείται ότι δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Κάθε απλή μας, καθημερινή κίνηση, ακόμα και η πιο ασήμαντη δραστηριότητα, διακρίνεται από υστεροβουλία, καχυποψία και επιφυλακτικότητα.

Λες σε κάποιον “Καλημέρα” κι εκείνος αναρωτιέται “Μμμ, κάπου το πάει αυτός ο πούστης, αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμα που”. Δεν εμπιστεύεσαι κανέναν και κανένας δε σε εμπιστεύεται. Φεύγεις απ'το σπίτι σου και σκέφτεσαι “να τηλεφωνήσω όταν γυρίσω μη βρεθώ και προ εκπλήξεως”. Πας στη δουλειά και λες “το πήρα το τσίγκινο σώβρακο?”. Φεύγεις απ'τη δουλειά και μετράς τα μαχαίρια στην πλάτη σου: “Πάλι καλά, σήμερα ήταν μόνο 7”. Ακούς ειδήσεις και λες “πόσα ψέματα θ'ακούσω πάλι”.

Κάθε φωνήεν ή σύμφωνο που σου λεν, κουβαλάει από πάνω της έναν τόνο υποννοούμενα. Όλες οι θεωρίες συνωμοσίας, που μπορούν να εφευρεθούν βρίσκουν σήμερα το πιο πρόσφορο έδαφος. Όλοι έχουμε συμφωνήσει και πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να πιστεύεις τίποτε. Που στην ουσία σημαίνει ότι τα πιστεύουμε όλα.

Γυναίκες, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, όλοι είναι υποψήφιοι "δολοφόνοι" σου.

Σωματικά, ψυχικά, βιολογικά, κοινωνικά, επαγγελματικά.

Ιδιαίτερη προσοχή σε επιφωνήματα στυλ "Αγάπη μου" "Μεγάλε" "Που 'σαι κολλητέ" "Μπράβο κύριε διευθυντά" και άλλα συναφή. Όπου σου λεν

"Μη φοβάσαι φίλε εγώ είμαι δω" υπάρχει πουστιά.

"Μα εγώ θέλω το καλό σου"....Πουστιά.

"Φυσικά μπορείς να με εμπιστεύεσαι".....Πουστιά.

"Δεν πρόκειται για τα λεφτά"......Πουστιά.

Μετά από αυτούς, τους πιο κοντινούς, βρίσκεται ο ευρύτερος κύκλος. Ο πελάτης σου, ο οδηγός του ταξί, ο μανάβης, ο αστυνομικός που σου δίνει κλήση και πολλοί άλλοι. Όλους τους κοιτάς με μισό μάτι. Όλοι θέλουν να σε κλέψουν, να σε φάνε ζωντανό ή πεθαμένο, αναλόγως.

Πιο πέρα είναι ο βουλευτής σου, ο πρωθυπουργός σου ή αυτός της διπλανής χώρας, οι εκάστοτε πλανητάρχες, ορατοί τε και αόρατοι. Εννοείται ότι γι' αυτούς είσαι λιγότερο σημαντικός από τη τσίχλα που κόλλησε στο παπούτσι τους. Άρα σε θυσιάζουν οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς δεύτερη σκέψη. Με μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση, με μια πατριωτική έξαρση-πρόβα πολέμου, με μια ελεγχόμενη επιδημία αγνώστων ιών και αοράτων ακτινοβολιών, με ότι σκαρφιστεί ο πιο καχύποπτος νους.

Και όλα γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις.

Και αυτή η κατρακύλα μάλλον δεν έχει τέλος.

Εν οίδα (και αφού κοιτάξω δεξιά κι αριστερά και μπρος και πίσω και πάνω και κάτω)

Σας χαιρετώ (αν και δε σας εμπιστεύομαι πολύ-πολύ)

Ο μέγιστος των μέγιστων κυνικών.....

Quino.......Μία λέξη, ένα σύμπαν σουρεαλιστικό. Ένας τύπος με extreme σαρκασμό και ειρωνεία για την αντιφατικότητα της ανθρώπινης φύσης (έχω αναφερθεί και σε προηγούμενο post). Ο ίδιος μίλησε για το Ναζιστή στρατηγό που χαϊδεύει με το ένα χέρι ένα παιδάκι στο κεφάλι και με το άλλο χέρι μιλάει στο τηλέφωνο, δίνοντας εντολή να αποτεφρωθούν 1000 γυναικόπαιδα.

Μερικές αγαπημένες μου δικές του ατάκες είναι :

-O Miguelito ( 0 αφελής φίλος της Μαφάλντα) ακούει στο ραδιόφωνο: "Είναι περισσότερο αξιοπρεπές να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός" και αναρωτιέται...... " Άραγε είναι πολύ αναξιοπρεπές να ζει κανείς καθιστός;;;!!"

-Ο μεγαλοτσιφλικάς φαλακρός παχύσαρκος κύριος δίνει απλά μαθήματα πολιτικής κοινωνιολογίας στο μικρό του γιό: ".....Και να θυμάσαι γιέ μου. Η ευτυχία του να μοιράζεσαι το ψωμί σου με τον απλό αγρότη μπορεί να γίνει εύκολα δυστυχία, όταν είναι ο αγρότης αυτός που θέλει να μοιραστεί το ψωμί του μαζί σου......"

Για να μη μιλήσω για την υπέρτατη σουρεάλ ατάκα. Πρέπει να δείτε τη φάτσα του Θεού, όταν αυτός παραδίδει στον Αδάμ την Εύα και ο Αδάμ απαντάει με αφοπλιστικό τρόπο: "Μα εγώ το μόνο που ήθελα ήταν μια μαμά......."

Για περισσότερα ανατρεπτικά, το στέκι του-στα αργεντίνικα βεβαίως-είναι

www.quino.com.ar/