Η ανθρώπινη φύση

Λίγοι άνθρωποι στον κόσμο πρέπει να είναι ξυπνητοί κι αυτοί θα είναι σε μια κατάσταση συνεχούς κατάπληξης. Οι υπόλοιποι εμείς ζούμε και πεθαίνουμε, κάτω από την πίεση να αναλύουμε - και να δικαιολογούμε-καθημερινά την απίστευτη ανθρώπινη φύση. Δύο έννοιες πλήρως ασύμβατες: Άνθρωπος και φύση.

Ό,τι είχαμε να πούμε, τα 'παμε, αλλά απάντηση δε δόθηκε. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Φιλόσοφοι, Διανοητές, Μελετητές και θεωρητικοί, Κοινωνιολόγοι και Ψυχολόγοι, άνθρωποι με μέγιστες δυνατότητες σκέψης ή με τεράστια αποθέματα γνώσεων, από τις απαρχές του είδους μας, δεν έχουν καταλάβει πιθανόν ούτε στο παραμικρό το τι γίνεται. Ή τουλάχιστον δεν το είπαν και σε μας, τους ταπεινούς του Τρίτου κόσμου, με τρόπο κατανοητό.

Τι σόϊ ζώο είναι ο άνθρωπος;

Καταρχάς είναι ζώο; Τι ένστικτα το κυβερνούν και πως καταφέρνει να κουμαντάρει έναν πλανήτη με άλλα ζώα, άλλα είδη, χωρίς φόβο και πάθος; Έναν πλανήτη που προϋπήρχε αλλά δε φαίνεται να τα καταφέρνει για πολυ ακόμα. Ποια φύση εξολοθρεύει το ίδιο είδος του και μάλιστα με όπλο το ίδιο εργαλείο που το ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα;

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δε φαίνεται να έχει όρια, ομοιάζει προφανώς με το μακροσκοπικό ή μικροσκοπικό σύμπαν. Αυτο-ορίζεται, αυτο-αναιρείται, έχει ήδη αυτονομηθεί από την ανθρώπινη ύπαρξη και σάρκα. Εδώ φτάσαμε να μιλάμε για matrix και εικονικές πραγματικότητες-διαδικτυακές, ανοίγοντας την ψαλίδα σκέψης ανάμεσα στους αντιπροσώπους του είδους σε τέτοιο βαθμό, που ήδη ορισμένοι υποβιβάζονται απ' το είδος αυτό καθαυτό. Ο δυτικός άνθρωπος-τι μαλακισμένη ταμπέλα-έχει αυτοανακηρυχθεί σε προστάτη του τρόπου σκέψης, των ιδεών και του χώρου δραστηριότητάς του, ενώ οι υπόλοιποι του είδους-που βιολογικώς πληρούν κι αυτοί τα κριτήρια-μάλλον κατατάσσονται σε κατηγορίες μεταξύ ανώτερων θηλαστικών και υπανθρώπων. Η εξέλιξη επομένως δεν ήταν ίδια για όλους. Δεν πειράζει να παραδεχθούμε ότι η δημιουργία πάσης φύσης ιδεολογίας-θρησκευτικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, φυλετικής-έγινε απλώς για να διαχωριστούν οι σκέψεις και τα μυαλά των ανθρώπων. Διαχωρισμός-Segregation.

Φτιάξαμε τα όρια και τους φράκτες μεταξύ μας, για να είμαστε άνετα, εμείς εδώ κι εσείς εκεί. Ξεχάσαμε όμως ότι ισχύει το "αυξάνεστε και πληθύνεσθε". Και γίναμε πολλοί, μέσα κι έξω μας. Και αυτοί οι φράκτες, τα πλέγματα που μας προστάτευαν, τώρα μας πνίγουν. Στριμωχτήκαμε, όχι μόνο στις πόλεις και χωριά, αλλά και στις ερήμους, τους πάγους και τους ωκεανούς. Η πίεση απαιτεί εκτόνωση, δεν είναι κάποιο ένστικτο ή κοινωνική επιταγή, απλός νόμος της φυσικής, εάν ισχύουν κι αυτοί οι κακόμοιροι. Κι εκτονωνόμαστε. Ο ένας στον άλλον, ο άνθρωπος στον άνθρωπο, στον υπάνθρωπο, στο Θεό του, στα ζώα, στα δέντρα, σ' ότι του προσδιορίζει το στριμωγμένο μυαλό του ως εχθρικό.

"Φτάνει κάποιος σε συμπέρασμα όταν έχει κουραστεί να ψάχνει". Επομένως, δε θα μάθουμε ποτέ πως φτάσαμε από τον αυτοπροσδιορισμό στην αυτοκαταστροφή της φύσης μας. Το σίγουρο είναι ότι αυτό έγινε πολύ γρήγορα. Ούτε 5000 χρόνια δεν αντέξαμε. Εκτός και εάν προσβλέπουμε σε μια μετεξέλιξη της ανθρώπινης φύσης. Και η ελπίδα είναι μέρος αυτής της σχιζοφρενούς φύσης.

Εν οίδα (με λίγη καθυστέρηση)