Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά
φτωχικά αλλά τίμια.
Αλλού κοιμάται αυτή
κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν.
Μόνο καμιά φορά
σε πειραματισμούς την παρασύρει
η περιέργεια
-όφις προγενέστερος
και πιο φανατικός
απ' τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας.
Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι
δεν έχεις τι να χάσεις
και την πείθει
να κουλουριάζεται πνιχτά
να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη
πάνω στο διαθέσιμο αέρα
που αφήνεις προσπερνώντας.
Απόλαυση πολύ μοναχικότερη
από τη στέρησή της.
Πρώτη φορά που συνειδητοποίησα την αξία της Δημουλά ήταν ήδη πολύ αργά. Ήταν 74 χρόνων και μόλις είχε δημοσιεύσει τη "Χλόη θερμοκηπίου" που την είχα κάνει δώρο στην πρώην γυναίκα μου.
Είχε περίεργη και στρυφνή γραφή, νοήματα αντικρουόμενα και ταυτόχρονα αλληλοσυμπληρούμενα. Κάποια παλιά φίλη είχε γράψει εκείνο το τρομερό δίστιχο "στην Ελλάδα η ποίηση δεν πουλά, εκτός αν σε λένε Δημουλά". Σωστό κι άδικο μαζί. Δεν ξέρω, κάτι μου είπε η Χλόη. Κάτι για τα χρόνια, τα γηρατειά, τη μοναξιά,το αναπόφευκτο, αυτό που έρχεται πάνω σου και σε παγώνει, όταν όλοι φεύγουν.
Δεν έχω αλλά να πω. Καλή της ώρα. Ας αναπαύεται κι αυτή σε μια Χλόη. Ίσως βρει τη γιαγιά μου, να της πει κάνα ποίημα. Ποιος ξέρει;
Ein Deutscher äußert sich voller Überzeugung: " was für eine Sprache ist das? Ich kann kein Griechisch, woher soll ich diese unaussprechliche Sprache kennen?"
Ein anderer netter Deutscher (zu mir): "Unsere Sprachen haben nicht vieles gemeinsam, oder was meinst du?"
C: Calamares, Cannabis, Chaos (wer hätte es gedacht, Chaos ist griechisch?), Charakter auch? Charisma?? Ach nee......
Puhhh, es sind noch so viele!!! Chemie, Chemotherapie, Chiropraktik, Chirurg, oh Manno!!! Choleriker, Cholesterin.........
Chor, Choral, .....ich kann nicht mehr!!
Was? Immer noch beim C???
E: Echo, Egoist, Egozentrisch, Esoteriker, Ethanol, Ether, Ethik? Das auch? Eucharistie, Eugenetik, Euphorie, Europa, Europa?? Ist griechisch??? Wie peinlich!!! Euthanasie, Evangelisch?? Ich fasse es kaum!!!
Ich will nix mehr hören!!! Sagt der Deutsche!
Ne,ne,ne, es sind vielmehr Buchstaben, Freund!! Wo?
Natürlich im Alphabet!!!! Verstehst?
Alpha-Beta.
In Ordnung, machen wir es schnell, will schlafen!!! Kurz und repräsentativ, gell?
Χιώτης. Ο,τι και να πεις ίσως είναι λίγο. Δεν έχει σημασία. Δεν έχουν αξία εννοώ τα λόγια, όταν μπορεί η μουσική να μιλήσει χίλιες φορές καλύτερα.
Παρακάτω ακολουθεί βίντεο. Μην το ακούσετε όλο, ούτε και με νοιάζει δηλαδή, αν το ξέρετε το τραγούδι ή αν σας αρέσει ο Καζαντζίδης ή όχι, αν σας εκφράζουν οι στίχοι ή όχι.
Ακούστε μόνο την αρχή, το πρώτο λεπτό του τραγουδιού. Ξεκινά πρώτα το τύμπανο, και μπαίνει ο Μανώλης με ένα σόλο. Σπανιολο, δεξιοτεχνικό, πολύμορφο και μελωδικό.
Δεν είναι εκεί το θέμα.
Μπες στη θέση αυτού που το ακούει αυτό το εξωγήινο, το διαστημικό "πράμα" μέσα στα χρόνια της φτώχιας του 1959. Προσπάθησε να φανταστείς τη φάτσα και το άδειασμα που τρώει κάποιος, ας πούμε γνώστης, ας πούμε άλλος μουσικός, όταν το πρωτοακουει. "Δεν υπάρχει" θα έλεγε κανείς, με τη σημερινή ορολογία. Κι όντως δεν υπήρχε!
Ο Χιώτης μπροστά από την εποχή του, μπροστά από την κιθάρα, μπροστά από το ίδιο το μπουζούκι, δεν ήταν για εδώ, για τη χώρα αυτή, για το 1959.
Σήμερα που το άκουγα μέσα στο αμάξι, έπρεπε να το βάλω τρεις-τεσσερις φορές για να πω "ρε μαλακα, τι έπαιζε ο παίχτης;" 60 χρόνια, Vorreiter που θα έλεγε κι ο ημεδαπός. Άπαιχτος, άπιαστος, μαργαριτάρι στα γουρούνια, γιατί να το κρύψουμε;
Είπαμε μόνο το πρώτο λεπτό, τα 59 δευτερόλεπτα και μετά κλείστε το, σπάστε το, ούτε με νοιάζει!!!! Εγώ το 'πα και ξαλαφρωσα!
Ο καλός μου φίλος ο Νίκος ήθελε να μου κάνει ένα δώρο. Κι επειδή ξέρει τι ψευτοκουλτουριάρης είμαι, μου λέει βρήκα εισιτήρια για το Schauspiel, παίζουν το " Geschlossene Gesellschaft". Ααα ωραία, Jean Paul Sartre, είπα εγώ, χωρίς να έχω ιδέα για το έργο, πλην του ότι από εκεί βγήκε η πρόταση "Η Κόλαση είναι οι άλλοι".
Ψάξαμε και οι δυο στο Διαδίκτυο, διαβάζουμε, συζητάμε από πριν, το έργο, την πλοκή, τις προεκτάσεις, διάφορες αναλύσεις,το ιστορικό υπόβαθρο, εν μέσω δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και κατοχής της Γαλλίας, τα παρασκήνια με ηθοποιούς που συλλαμβάνονται, την ιδιαίτερη σχέση του Σάρτρ με την Καμύ, που τον ήθελε για σκηνοθέτη και πώς μετά τα "χαλασανε", μαλώσανε και δεν ξαναμιλησαν.
Γενικά κάναμε και γαμώ τις προετοιμασίες,είδαμε βιντεάκια, μικρής διάρκειας φυσικά, σαν κανονικό Foreplay, στην κυριολεξία, πριν το σεξ και πριν το θέατρο. Ζεσταθηκαμε, ανάψαμε κι ερεθισμένοι όπως ήμασταν, πήγαμε.
Όταν φτάσαμε στο φουαγιέ είχε ξεκινήσει ήδη η συζήτηση, μια καλοντυμένη και διαβασμένη, απ'ότι φάνηκε, κυρία έκανε μια σύντομη περιγραφή και μια ερμηνεία του έργου. Οι άνθρωποι παρακολουθούσαν με πολύ ενδιαφέρον στο βλέμμα και με ένα ποτήρι σεκτ/κοκτέιλ/Απερόλ στο χέρι. Κι εμείς το βρήκαμε πολύ καλό και βοηθητικό, στο να μπούμε ομαλά στο θέμα.
Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον...........................
Μικρή παρένθεση: ήταν Παρασκευή, τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας και για τους δύο, είχαμε δουλέψει και οι δύο πολύ εκείνη τη μέρα, λογικό ήταν, ειμασταν κάπως κουρασμένοι.
Καθόμαστε στις τελευταίες θέσεις, (τις τελευταίες που βρήκε ο Νίκος, το έργο ήταν ausverkauft!) . Δίπλα στο Νίκο κάθησε μια 55αρα, μας λέει "καλό είναι αυτό, που είμαστε δίπλα στην πόρτα εξόδου". Στην αρχή δεν το πιάσαμε το υπονοούμενο. Από μένα δίπλα, μια γιαγιούλα, καλοβαλμενη, αλλά γιαγιούλα, άνω των 70-75.
Και ξεκινάει το έργο.....................,
Περνάνε περίπου τρία τέσσερα λεπτά, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι μεγάλη μαλακία κάναμε!!!! Δε μιλάω όμως, το παλεύω! "Έλα σε παρακαλώ, που θα φύγεις από τέτοιο σοβαρό έργο, έναν κολοσσό δημιουργίας, ένα μοντέρνο θρύλο" . "Κάτσε στα αυγά σου' είπα στον εαυτό μου "και συγκεντρώσου!!"
Τη στιγμή που έκλεισαν σαν αυτόματα τα βλέφαρα μου ούτε την κατάλαβα. Μόλις τα άνοιξα, κοίταξα πονηρά δίπλα μου. Η γιαγιά ήδη ροχάλιζε, τα χεράκια στο στήθος.
Η ώρα ήταν μόλις 10' από την έναρξη. Οι ηθοποιοί να επαναλαμβάνουν διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες φράσεις/προτάσεις.....: "Da sind wir also....!" " Ja, da sind wir". "Ich bin" "Ja, ich bin". " Wer hat uns zusammen gebracht?" "Ja, das will ich auch wissen, wer hat uns zusammen gebracht" "da sind wir also" "ich bin" "Ja ich bin" " was ist denn hier?" "Da sind wir also" "ich bin" "wer hat uns zusammen gebracht?" usw usf.
Πιστεύω, δεν ειμαι σίγουρος, ότι ενώ το πάλεψα να μην ξεφτιλιστώ και να προσπαθήσω με όλες μου τις νοητικές λειτουργίες (δεν είναι δα και το ατού μου!) να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει στη σκηνή και πού το πάει τέλος πάντως η ιστορία, πρέπει να αποκοιμήθηκα κάνα δυο φορές ακόμα. Την τρίτη ( ή τέταρτη φορά, θα σε γελάσω!) κοίταξα προς το Νίκο, που με κοίταξε στα μάτια και γελούσε με ειρωνεία, δίπλα του η κυρία είχε ήδη εξαφανιστεί. Η γιαγιά δίπλα μου μπορεί να ήταν και στο πέμπτο όνειρο, χαλαρή, ατάραχη, με τα χεράκια της στο στήθος. Κάπως σκιαχτηκα έτσι που την είδα, μου ήρθε να την κουνήσω, να δω αν αντιδρά, αν αναπνέει. Λες να πέθανε; Μαλακα μου, το έργο δεν είναι απλώς βαρετό, μπορεί και να είναι θανατηφόρο!!!
Κοιταχτήκαμε με το Νίκο, δεν είπαμε κουβέντα, ούτε λέξη. Ταυτόχρονα, αλλά ακριβώς στο ίδιο δευτερόλεπτο, σηκωθήκαμε όρθιοι, κατάπιαμε την περηφάνεια και όλη την κουλτούρα μας και την κάναμε για το κοντινό φαστφουνταδικο!!!!
Ήταν μια ήττα, μια πανωλεθρία, χωρίς άλλο! Η θεωρία καλή, οι αναλύσεις άψογες, αλλά κάπου πάνω στην πράξη έρχεται ο ρεαλισμός και σου τραβάει μια σφαλιάρα "πού πα ρε Καραμήτρο;".......
Δώσαμε βέβαια τις απαραίτητες δικαιολογίες στον εαυτό μας. "Δεν ήταν το τάϊμινγκ σωστό, ειμασταν και κουρασμένοι, ήταν πολύ αργά, καθόμασταν και πίσω ίσως, το γήπεδο ήταν βρεγμένο, ο στίβος βαρύς, το παιχνίδι ήταν κεκλεισμένων των θυρών, δεν είχε καλή ατμόσφαιρα, είχαμε και πρόσφατο τραυματισμό, με τράβηξε και λίγο ο γαστροκνήμιος, είχα φάει και φασολάδα και με πείραξε, ο αντίπαλος ήταν καλά προετοιμασμένος και μας αιφνιδίασε," κι άλλα πολλά...........
Της κοντής ψωλής τα μαλλιά της φταίνε. Το μεν πνεύμα ισχυρό, η δε σαρξ ασθενής. Θέλαμε, προσπαθήσαμε, αλλά το μυαλό θες, το σώμα θες, μας πρόδωσε η περιορισμένη αντοχή κι ανθεκτικότητα.
Συγνώμη κύριε Σάρτρ, δεν το θέλαμε. Η κλειστή κοινωνία ήταν κι έμεινε κλειστή για μας.
Και μου έμεινε και η απορία: Τη γιαγιά θα την ξύπνησε κάποιος ή θα τη θάψανε κιόλας με το εισιτήριο του θεάτρου στο χέρι;
ΥΣ. Για όσους όμως θα ήθελαν να μάθουν κάτι παραπάνω για το έργο, που λέγεται κανονικά huis clos, closed door ή κεκλεισμένων των θυρών ή geschlossene Gesellschaft
ορίστε έναδυο λινκς, στα ελληνικά και στα γερμανικά.
Komplikationen, Zwischenfälle, Fehlerkultur, CIRS. Und Namen. In der Vergessenheit oder in Erinnerung.
Ein Arzt muss damit leben können, am Ende seiner Karriere einen eigenen kleinen Friedhof zu hinterlassen. So lautete der Hinweis eines Professors im Medizinstudium. Eine drastische Formulierung, aber ein wichtiges Thema.
Was der Autor seither über den Umgang mit Fehlern gelernt hat.
Namaste auf Sanskritisch bedeutet etwa: die Göttlichkeit in mir verbeugt sich vor der Göttlichkeit in dir, denn ich weiß, wir sind eins.
Atman bedeutet das göttliche Selbst, in der indischen Philosophie repräsentiert den Wesenskern des Individuums.
Die Griechen sagten immer Να'μαστε bzw εδώ είμαστε, im Sinne der Orientierung und der Positionierung. Dennoch bezweifle ich strengstens , dass das Göttliche in den Griechen ein Kompass benötigt.
Wenn wir des Weiteren über die Ähnlichkeit und die Kontinuität der indischen Philosophie und altgriechischen Saga reden wollen, kann man nicht leugnen woher der Begriff Yamas ursprünglich kommt.
Yama ist angeblich ein Verhaltenskodex für den Umgang des Menschen mit seiner Umwelt und die erste Stufe im Ashtanga Marga des Patanjali, bedeutend den achtgliedrigen Yoga-Pfad zur Erkenntnis des Patanjali, des Verfassers der Yoga-Sutras.
Das heißt, die funf Yamas zB die Ahimsa=Gewaltlosigkeit, die Satya=Wahrhaftigkeit usw sind genau das Gegenteil von den Kleshas, die Störfaktoren auf dem Weg zur Erkenntnis.
Wenn die alten (und die neuen) Griechen "Γεια μας", ausgesprochen Yamas, miteinander verwendeten, vermute ich, aßen die Inden noch Johannisbrote!!!!!
.....................
Es war ein nicht so toller Witz, nur zu betonen, wie ähnlich diese zwei Zivilisationen waren und noch sind.
Also, Yamas und Namaste, oder anders schreiben, Γεια μας και Να'μαστε, haben in sich das ganze Göttliche der Welt.
Die verschiedenen Variationen auf griechisch, γεια μας ρε παιδιά, oder στην υγειά μας ρε παιδιά, άντε γεια μας, oder άντε γεια μας ωρε sind alles mit Vorsicht zu genießen, am falschen Ort zum falschen Zeitpunkt und dem falschen Publikum entgegen kann zu einem gewissen Grad des Zorns führen.
Im griechischen Format vom Namaste, wie immer, steckt auch eine politische Botschaft, zB im Ausdruck Να'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, da sind wir also (direkter Hinweis auf J.P.Sartre, siehe kommenden Post!). Wie mit dem Zug und Gegenzug, man kündigt an: " Να'μαστε" ausgesprochen Namaste ,und sofort spricht sich die Reaktion : " βρε καλώς τα τα παιδιά". Vulgärerweise kann man den Satz "καλώς τα αρχιδια μας τα δυο" anwenden, wobei das nicht die feine Art ist.
Yamas und Namaste, άντε να καούν τα κάρβουνα, πιάσε μια απ'ολα, παραγγελιά το "θα ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο -doppelter Komparativ-βουνό", sind nur die Mittel zum Zweck, Shiva und Shakti, Dharma und evtl das Gesetz von Karma, den Kreislauf von Ursache und Wirkung zu erreichen.
Das Ziel ist es, das Selbst (Atman, wie vorher besprochen) mit den Göttlichen oder Brahman zu vereinen und so eines Tages aus dem Rad der ewigen Wiedergeburt aussteigen zu können.
Oder wie Dimitris Mitropanos in seiner Interpretation, sich das Kosmische mit dem Tanz äußern mochte:" Κόσμε, μια στάση εδώ, θέλω απόψε να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο"
Ich könnte unablässig weiter erzählen, die Sequenzen sind endlos. Zu meinem größten Bedauern und Maya (Illusion und Verschleierung der Wahrnehmung), die Zeit ist vorbei. Jetzt muss ich meine Tapas besorgen, Tapas im Sinne von Selbstdisziplin, eines der fünf Niyamas.
Wenn du mich frägst über den Zusammenhang von indischen Disziplin und iberischen Esskultur,sag ich dir "das
ist eine ganz andere Geschichte!!!"
En oida, namaste. Ti na poume ti.
Πίσω από τον τοίχο
Η καρδιά κοιτάζει
Ανύποπτη δε βλέπει φως
Έξω από τον ήχο
Των παλμών καλπάζει
Φτάνει καινούργιος εχθρός
Αγάπη…απάτη
Μέσα απ’ το παράθυρο
Η καρδιά θαυμάζει
Ανέμελα να πέφτει η βροχή
Κι όλο το άπειρο
Σε λίγο θα φαντάζει
Στα μάτια του κατακτητή
Αγάπη… απάτη
Κι αν λεηλατήθηκε
Η καρδιά ξυπνάει
Κι ούτε που θυμάται τα μισά
Νίκησε ή νικήθηκε
Δεν τη σταματάει
Κι όρθια στήνεται ξανά
Στιχουργός Γιώργος Θεοφάνους. Έτος 2004, από το δίσκο στα υπόγεια είναι η θέα. Το τραγούδι μου αρέσει, το ακούω πολλές φορές, δεν το πολυπιάνω, τι θέλει να πει, αλλά το αισθάνομαι. Είναι και η φωνή του Τερζή, δένει με το ρεφρέν, δύο λεξούλες! Η αγάπη είναι απάτη, απλό και κατανοητό. Τα άλλα όμως στα κουπλέ;;;;
Τι θέλει να πει το ποιητή; Ψυχαναλύοντας τον άνθρωπο Θεοφάνους, θυμάμαι ότι είχε δυσκολίες στο γάμο του, εκείνη την εποχή (με μια τραγουδίστρια, δεν ήταν μαζί; Πώς την έλεγαν; Μελαγχροινή ήταν….), Οπότε υποθέτω ήταν πικραμένος κι έψαχνε αλλού.
Στο δια ταύτα: η καρδιά (του)κοιτάζει πίσω από τον τοίχο και είναι ανύποπτη, ας πούμε αφελής. Δε βλέπει φως, λογικό, τοίχος είναι μπροστά. Ακούει όμως. Τον ήχο των παλμών (της καρδιάς; Του αλόγου που καλπάζει;).
Κάποιος έρχεται καλπάζοντας, τον ακούς και ψιλοτρομαζεις, μάλλον εχθρός/κακός θα είναι! Τη γαμήσαμε, λες στην αρχή.
Μετα, πας στο παράθυρο, ίσως για να δεις, να εκτιμήσεις καλύτερα. Κι εκεί, που βλέπεις ανέμελα να πέφτει η βροχή (ευτυχισμένος ο αφελής!), Ξαφνικά „φαντάζει στα μάτια του κατακτητή, το άπειρο!“
ΟΚ, εδώ μπερδεύονται όλα γλυκά! Λοιπόν, ο εχθρός, ο κακός, που έρχεται να (με) κατακτήσει, δεν υπολογίζει βροχή, έρχεται καλπάζοντας, γρήγορα, κι έχει στα μάτια του ….το άπειρο! Χμμμμ! Είναι δηλαδή larger than life, „στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα“, έχει μια αυτοπεποίθηση, «θα σας γαμήσω μέχρι το άπειρο“ ξέρω γω….
Κατακλείδα. Η καρδιά λεηλατήθηκε, πυρπολήθηκε, βασανίστηκε, βιάστηκε, γαμήθηκε πατοκορφα, τέλος πάντων. Έχει χάσει την μπάλα, ξυπνάει κι «ούτε που θυμάται τα μισά“ πώς με λένε/πώς σε λένε, αμνησία, μετατραυματικό σύνδρομο, δε θέλω να θυμάμαι, δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Νικήθηκε, αλλά στο μυαλό της μπορεί και να νίκησε, άσχετο. Σημασία έχει, είναι δυνατή (η καρδιά) , δεν τη σταματά αυτό το γεγονός και στήνεται πάλι όρθια και ντούρα (για την επόμενη απάτη, συγνώμη , την επόμενη αγάπη).
Αυτά , ο Θεοφάνους. Κατά τη δική μου ερμηνεία. Έτσι είναι, αν έτσι εγώ νομίζω.
Πάμε τώρα στα πιο βαριά. Να δικαιολογηθεί και ο τίτλος.
Το όλον αφορά καταστάσεις και εμπειρίες, που αφενός τις ζούμε, τις απολαμβάνουμε ή τις αφορίζουμε, αφ’ ετέρου δεν είναι κι εύκολο με τη Λογική ή με το ωραίο ρατσιοναλιστικο ευρωπαϊκό μοντέλο να αιτιολογήσουμε ή να εμβαθύνουμε.
Δε γίνεται, τόσοι και τόσοι διανοητές, φιλόσοφοι, ανθρωπολόγοι, ψυχολόγοι, μελετητές, ερευνητές, κοινωνιολόγοι, σαμάνοι, μάγοι, γιατροί, μέντιουμ, σοβαροί κι ασόβαροι, να έχουν ασχοληθεί με το θέμα, απαρχής του κόσμου και να μην έχουν βρει λύση και να έρχομαι,εγώ κι ο Θεοφάνους και να λέμε: „καλά, μαλάκες είστε, γιατί δε με ρωταγατε;;;;;»
Η Τέχνη τα έχει πει όλα, η αγάπη είναι συχνά απατηλή, πιο πουστικη κι από τον έρωτα. Ο έρωτας εκ φύσεως έχει αυτό το ορμητικό, το εκρηκτικό, τα πυροτεχνήματα, την έξαψη της στιγμής, εν τέλει κάτι το προσωρινό, το φευγαλέο. Δεν υπόσχεται τίποτα, δεν δίνει πολλά θαρρετα, δεν μιλάει για „αιώνια ευτυχία“ ή «για πάντα“. Τώρα, λέει, τώρα, ο,τι αρπάξεις, ο,τι πάρεις, τώρα.
Η πουστιά με την Αγάπη είναι ότι την πιστεύεις , πραγματικά νομίζεις ότι τον/την αγαπάς. Κι όλοι ξέρουν ότι από τις καρδούλες που χαράζουν στα δέντρα τα ερωτευμένα πιτσιρίκια, μέχρι τα ακριβοπληρωμένα διαζύγια των επωνύμων, όλα είναι παραμύθια! Ατμός, Απάτη. Λόγια του αέρα!
Να το πω αλλιώς, είναι θέμα χρόνου! Δεν είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο είδος για «Αγάπη», για έναν και μοναδικό Αγαπητικό, για Μια Αγαπη, την Πρώτη και Μοναδική.
Κάποτε θα ξεθυμάνει, θα αλλάξει, θα αλλοιωθεί η οσμή, η Οπτική, η Γεύση. Είναι μόνο μια οπτική παραίσθηση, στη χειρότερη μορφή ακόμα και ψευδαίσθηση. Με λίγα λόγια, to cut a long Story short, η αγάπη είναι απάτη.
Τώρα εγώ καβαλάρηδες και κατακτητές με άπειρο, δεν τα πολυκαταλαβαινω κι ούτε θέλω δηλαδή! Αν στη βαρεσει κάποιος, στη βαρεσε! Γουσταρες, γουσταρε! Τώρα αυτά τα κλαψιάρικα «με πλήγωσε, τον πλήγωσα“ είναι λίγο μοντέρνα. Σαφώς μπορείς να μπλεχτεις σε σαδομαζο καταστάσεις,να φας δηλαδή και πουτσα και ξύλο ή να σε κυνηγάει η γκόμενα με τις φωτογραφίες σας στα δικαστήρια για αποζημίωση ή ηθικό εξευτελισμό (που πιθανόν να τον αξίζεις!)
Αλλά όλα αυτά είναι στα πλαίσια της ανθρώπινης διαστροφής, εντός φυσικών ορίων. Η ζωική μας φύση τα λέει αυτά. Όπως και οι Pavian οι πίθηκοι κι επιθετικοί είναι και αλληλοπηδιουνται, σαν τους Bonobos, γιοι/κόρες/ξαδέρφια/μάνα/θείος/πατέρας/ανήψια, „όλα να μείνουν στην οικογένεια“, έτσι και οι ταχαμδηθεν εξελιγμένοι Σάπιενς έχουν δικαίωμα να λένε „όλα είναι φυσικά“ ή ότι"στον έρωτα και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται“. Όπως εσύ έχεις δικαίωμα στην Polyamorie, σε όλα τα περίεργα αγαποσεξουαλικα, σε κάθε είδους διαστροφή, πιθανόν να έχω κι εγώ το ίδιο δικαιωμα, αν μου πειράξεις το παιδί ή τη γυναίκα,να σου καρφώσω ένα παλούκι στον κώλο που να σου βγει από τα δόντια, λέμε τώρα!
Δηλαδή η αγάπη, ας πούμε τα χαμηλά μας σεξουαλικά ένστικτα, που ταχαμ εξευγενί
Friends, Romans, countrymen, lend me your ears.
I come to bury Caesar, not to praise him.
The evil that men do lives after them;
The good is oft interred with their bones.
So let it be with Caesar. The noble Brutus
Hath told you Caesar was ambitious.
If it were so, it was a grievous fault,
And grievously hath Caesar answered it.
Here, under leave of Brutus and the rest—
For Brutus is an honorable man;
So are they all, all honorable men—
Come I to speak in Caesar’s funeral.
He was my friend, faithful and just to me.
But Brutus says he was ambitious,
And Brutus is an honorable man.
He hath brought many captives home to Rome
Whose ransoms did the general coffers fill.
Did this in Caesar seem ambitious?
When that the poor have cried, Caesar hath wept.
Ambition should be made of sterner stuff.
Yet Brutus says he was ambitious,
And Brutus is an honorable man.
You all did see that on the Lupercal
I thrice presented him a kingly crown,
Which he did thrice refuse. Was this ambition?
Yet Brutus says he was ambitious,
And, sure, he is an honorable man.
I speak not to disprove what Brutus spoke,
But here I am to speak what I do know.
You all did love him once, not without cause.
What cause withholds you then to mourn for him?
O judgment! Thou art fled to brutish beasts,
And men have lost their reason. Bear with me.
My heart is in the coffin there with Caesar,
And I must pause till it come back to me.
Η ειρωνεία στα καλύτερα της. Με πόνο ψυχής, ο Αντώνιος μιλάει πάνω από το φέρετρο του Καίσαρα, χάρις στη δυνατότητα που του έδωσαν οι δολοφόνοι του. Δράττεται της ευκαιρίας και βγάζει ένα λόγο με ρητορική ευελιξία.
Ο Μάρκος Αντώνιος επαναλαμβάνει τέσσερις φορές ότι "Ο Βρούτος είναι έντιμος άνθρωπος", ακριβώς για να υπονοήσει το αντίθετο. Και φέρνει τους δράστες προ των ευθυνών τους, μπροστά στο κοινό της Ρώμης.
Friends, Romans, Countrymen.
Αν ζούσε στην Αθήνα, ίσως τη γλύτωνε με έναν εξοστρακισμό ο Ιούλιος. Στη Ρώμη δεν είχε όμως ελπίδα, είχε μαζέψει όλα τα βλέμματα και τα πυρά επάνω του. Ήταν απλά θέμα χρόνου. Et tu Brute? Wer sonst?
“The quality of their schools today will feed into the strength of their economies tomorrow.” Angel Gurría, the Secretary-General of the OECD
Es folgt der Artikel von Thomas Clausen. (Policy advisor on Education and Research at the Liberal Institute of the Friedrich Naumann Foundation for Freedom)
Wahre und bittere Worte für die Bildung dieses Landes. Wir (ihr) fokussierten uns jahrelang darauf, wie scheint, dass die Menschen nur eine Ausbildung bekommen jedoch ohne eine richtige Bildung zu haben.
