Ήμουν Θεσσαλονίκη το Φλεβάρη κι αισθάνθηκα ότι "έπρεπε", ότι ήμουν υποχρεωμένος να πάω στην Εκκλησία, στο Ναό. Και πήγα. Δευτέρα, θεωρητικά το πρόγραμμα άρχιζε στις 11μμ, εννοείται ότι μετά από κανα 45λεπτο ξεκίνησαν, ο Βασίλης ο Σκούτας κι ο Δημήτρης ο Μηταράκης, τρομεροί και οι δύο, νομίζω δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά, το ρεπερτόριο επιλεγμένο, όχι τα τρανταχτά πασίγνωστα.
Οι θαμώνες κι αυτοί "οι φανατικοί του είδους", είδα γνωστές φάτσες, είδα τον Πρόεδρο να μιλάει συχνά με το Σφίγγο, τα μπουκάλια ουίσκυ σερί, είδα τον (Πάνο ή Γιώργο, θα σε γελάσω!!) Ξανθόπουλο από το Χατζή Μπαξέ (που απ'ότι έμαθα δεν ανήκει πλέον σ'αυτούς), μαζί με τον κ.Νίκο Στρουθόπουλο, τα πιτσιρίκια με τις κιθάρες και τα μπουζούκια, κατευθείαν από το μάθημα, μπαίναν και βγαίναν, πολλοί ήταν μαθητές των μουσικών εκεί μέσα, είδα ζευγαράκια με τις κοπέλες να ξέρουν όλους τους στίχους, αγόρια να τις αγκαλιάζουν φουλ στο έρωτα, είδα μπαρμπαδάκια-παρεάκια να κάνουν πλάκα σαν 15χρονα, μου φάνηκε ότι πήρε το μάτι μου τη Χασκίλ, δεν παίρνω όρκο, ήταν πολλοί μόνοι τους σαν και του λόγου μου, παραμιλούσαν τους στίχους, άλλοι απλώς φωτογράφιζαν ή βιντεοσκοπούσαν.
Όλοι μαζί προσευχόμασταν, η Θεσσαλονίκη μας άκουγε κι ανακουφιζόταν, "δε μου μειναν μόνο οι χιπ/χοπάδες, έχει κι από τους άλλους, ευτυχώς", ίσως να έλεγε...
Έφυγα χορτάτος, κατά τις 3:30, αλαφρωμένος, ο θεός ψιλοζαλίστηκε εκεί μέσα, αλλά την άλλη μέρα θα ξυπνούσε νωρίς, οπότε μου είπε: "ας την κάνουμε λάου-λάου, μην ξημερωθούμε". Τον άκουσα, έκανα το σταυρό μου, μπήκα στο ταξί και πήγα στη μαμά μου, που με περίμενε.
Δι ευχών των αγίων Πατέρων ημών............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου