Οι Λέξεις

«ἀρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις» είπε ο Aντισθένης και τράβηξε κατά το δάσος.

Τι είναι οι λέξεις; Εργαλεία επικοινωνίας ή τρόπος ανάδειξης κοινωνικής θέσης; είναι αέρας, έπεα πτερόεντα; έχουν αξία ως προφορά λόγου ή μόνο τα γραπτά μένουν (scripta manent); πληγώνουν οι λέξεις, καταδικάζουν, ορίζουν; μήπως είναι μόνο χαμένος χρόνος, αφού οι πράξεις μας καθορίζουν τις εξελίξεις;

δεν ξέρω, αλλά έχω άποψη κι ένα modus vivendi. Στα παιδιά μου έλεγα : "άμα κάτι το λες, ακόμα και να το σκεφτείς, να το κάνεις. Ό,τι κάνεις, δεν είναι ανάγκη πάντα να το λες".

Μιλώντας, σε κάθε φάση της ημέρας, επιλέγουμε προφανώς από την προσωπική μας λίστα λέξεων και εκφέρουμε αυτά τα λόγια, με τα οποία πετυχαίνουμε το μεγαλύτερο βαθμό διείσδυσης στα μυαλά των απέναντί μας, προσδοκώντας στην κατανόηση του στίγματός μας.

Η Ακριβολογία δυστυχώς δεν ήταν ποτέ το ατού μας, ως Λαός/Έθνος/Άτομα. Άλλα είχαμε στο μυαλό μας, άλλα λέγαμε, αλλιώς τα εννοούσαμε, άλλα κατέληγαν να ειπωθούν. Τα Σαρδάμ και η Βαβέλ ήταν για χρόνια χώρες στην ψυχή μας. Και δεν αναφέρομαι καν στην ερμηνεία ή στην κατανόηση του Δέκτη.

Θυμάμαι γράφαμε ατελείωτες μπούρδες στις Εκθέσεις Γυμνασίου/Λυκείου/Πανελληνίων για τη "γλωσσική μας Πενία", τι σημαίνει, από πού προήλθε, πώς θα λυθεί.

Και τότε, όπως ακριβώς και τώρα, άνθρωποι σοφοί με τον κινούμενη δείκτη "told-you-so" "μας τα λεγαν", αλλά εμείς πούούούού!!!!!!!!! Τώρα ξαναλουζόμαστε με το ίδιο σαμπουάν τις ίδιες σκηνές με την κατάργηση των Αρχαίων, με την καθιέρωση του μονοτονικού, με την απλούστευση της γραμματικής, την κυριαρχία της απλότητας (λόγω ταχύτητας) στην έκφραση.

Πριν μιλούσαμε με αργκό και ακαταλαβίστικα/μηχανιστικά. Τώρα δε μιλάμε καν. Βάζουμε είτε "κουλάτες" ακροστιχίδες είτε προσωπάκια με εκφρασούλες.

Πού να πάει παραπέρα η ιστορία;

Εμείς πάντως, οι κάποιας ηλικίας και ιδεοληψίας, που πουλάμε στα εξωτερικά Καταγωγή και Προέλευση λέξεων και Αναγωγή κυρίως στο αρχαιοελληνικό και λατινικό (λόγω εργασίας, όχι από κανα κόλλημα!!!) όταν κοιτιόμαστε στον καθρέφτη τα βράδια, γελάμε κατά μόνας για το πόσο μεγάλοι μαλάκες είμαστε....

Διότι Αρχηγέ μου, να χέσω εγώ και την Ονοματολογία σου και την αρχαϊκή προέλευση της Υστέρας και γιατί οι Φράγκοι κράτησαν το "Η" στο Υστερεκτομή/Hysterektomie/hystérectomie......

tue was Gutes und red darüber. Είναι το ανάποδο από αυτό που έλεγα στα παιδιά, αυτήν την ανόητη μετριοπάθεια και ταπεινοφροσύνη. Οι φίλοι μας συνιστούν : Κάνε (πρώτα) το καλό ή κάτι καλό τέλος πάντων και μετά μίλα γι'αυτό, στη βάση του "διέδωσέ το"

 Κάνε, πράξε, άσκησε, ενεργοποιήσου και μετά βρες τρόπο να το ονομάσεις, να το κοινωνήσεις, με επί ή με δια.

Οι δικές μου λέξεις πάντως, συχνά χάνουν το δρόμο τους. Για αλλού ξεκίνησαν κι αλλού κατέληξαν. Αλλού γι'αλλού, που λένε. Ή αλλιώς αλλαχού. Όχι το Αλλαχού Ακμπάρ, άλλο είναι αυτό. Συνωνυμία, παρεξήγηση, μια απλή "δυσλεξία"....ένα παιχνίδι με τις λέξεις.

Πρέπει να επιμείνω κι άλλο, να δώσω κι άλλες πολλές ευκαιρίες στις λέξεις, μέχρι να βρουν το στόχο τους, τότε θα έχουν επιτελέσει το σκοπό τους, τότε θα ξαναβρούν την ιδέα που είχαν για το εαυτό τους κι από σκέτα λόγια, ίσως ξαναγίνουν λόγια με ιδέες, ιδεολογίες.

Αυτό χρειαζόμαστε ξανά, όχι απλώς ωραίες, σωστά αρθρωμένες και τοποθετημένες λέξεις. Την ενσάρκωση των λέξεων και νοημάτων, την τρισδιάστατη απεικόνισή τους, σα να μορφοποιούνται όπως βγαίνουν από το στόμα, να συμπυκνώνονται και να πέφτουν σα σχήματα ορατά και με τη σάρκα τους και τα οστά τους να πιάνουν ευθύς δουλειά, να εφαρμόσουν αυτήν την ιδέα που 'χαν.

Ωραία δε θα 'ταν;;

Ας πούμε για παράδειγμα: Αγάπη στον κόσμο, εν ανθρώποις ευδοκία, Ειρήνη στις ψυχές. Έτσι απλά. Με εννιά λέξεις, να ρθει η Γη στα ίσα της .....

Σαν όνειρο, σαν ιδέα, σαν όραμα.

Καλές Γιορτές σε όλους σας. γεμίστε με λέξεις τα κενά σας,

Alf Leila wa Leila

Λέγεται Umm Kulthum ή και Om Kalsoum
ο Θρύλος της Αιγύπτου, το αηδόνι της. Χάρις στον Alex την ξαναθυμήθηκα. Διαβάστε για τη ζωή της, στη Wikipedia, ακούστε την, νύχτα, σε ημίφως. Ανατολή!!!!!!!!!

Αμάν Δυστύχημα

http://www.br.de/mediathek/video/sendungen/unterfranken/notarzt-unfall-aschaffenbur-100.html

http://www.br.de/nachrichten/unterfranken/inhalt/unfall-notarztwagen-aschaffenburg-102.html

Είδαμε και το Χριστό Φαντάρο στη γέφυρα Darmstädterstr και Großostheimerstr γωνιά από κάτω, σκοπιά 9-11, μας χαιρέτησε, εμείς γελάσαμε συγκαταβατικά, αλλά δεν καταλάβαμε ότι μας φώναζε "πού πάτε ρε μαλάκες με κόκκινο;" και μετά ένας κουρνιαχτός, μια λάμψη, τα πρόβατα από δω από κει, τα σκλια, γάτες,  ένα αυτό, ένα τέτοιο, και μετά ......σαν να έφαγα μια πόρτα στο κεφάλι!!!  και μετά είδα αφνούς, και μετά λιγοθύμισα και μετά στο νοσοκομείο. Όλα καλώς καμωμένα, τα αφήνουμε πίσω μας, μια εμπειρία ακόμα λοιπόν.

Αστυνομίες, ανακρίσεις, ασφαλιστικές, εργοδότες, ασθενείς και οδοιπόροι, μαζεύουμε τα γέρικα κορμιά μας, τα κομμάτια μας και προχωράμε, ντελαπάρισε η καρδιά μου μες στο διάβα σου.

Αύριο ξανά στους δρόμους, δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη, το τομάρι θα το πουλήσουμε όλο μαζί και πολύ ακριβά μάλιστα.

Και πάνω απ'όλα :
Να προσέχετε την Πόρτα.........

Διακοπές από και στην Ελλάδα

Στο βουνό και στη θάλασσα, στα νερά τ'αλμυρά και τα γλυκά, τα πρόσωπα που μιλάνε και γελάνε, βρίζουν και σιωπούνε, φωνάζουν και δακρύζουν, οι εικόνες στο μυαλό μου, η κούραση, το ταξίδι, και η επιστροφή. Πάντα η επιστροφή. 

Ήλθα είδα και απήλθα. Κράτησα, φίλησα, αγκάλιασα, χάρηκα. 

 έτρεξα, περπάτησα, γέλασα, άκουσα.

 κουράστηκα, ίδρωσα, με έβρισαν, απάντησα, έγινα μούσκεμα, νύσταξα, κολύμπησα.

 Μόνος με την Αδριατική.

Και του χρόνου πάλι, σωστοί στο μέτρημα.

Στην Ανατολή γεννήθηκα, στη Δύση βασιλεύω

Δίπλα στο ποτάμι, ήσυχα νερά. Τόσο ήσυχα, που καθρεφτίζονται τα σύννεφα μέσα τους. Εγώ τρέχω και σκέφτομαι. Καθώς βλέπω τα χρώματα των πορτοκαλένιων συννέφων, όπως δύει ο Ήλιος, αναρωτιέμαι: "Έχει κι άλλο μετά;" "εδώ θα είναι η Δύση μου;
Ναι, λέω εγώ, αν και ποτέ δεν ξέρεις στις μέρες μας, πού θα σκάσει η επόμενη βόμβα ή βόμβες, σειρήνες πολέμου μακρινές, σέρνουν ανθρώπους πίσω τους, δύσκολο το'χεις να΄ρθουν οι πόλεμοι τους και πόλεμοι μας στην αυλή σου, να ξαναγίνεις πρόσφυγας, να τρέχεις με μωρό στον ώμο, και να σε κλωτσάνε συνάνθρωποι για να μην προχωρήσεις;
Η Δύση δεν είναι εδώ, μόνο η αντανάκλασή της εμφανίζεται, να μας θυμίζει τον κύκλο που κλείνει. Abendland λένε, θαρρείς καθαγιάζεται ο όρος. Δυτικά των ζωών μας, εκεί που ισορροπεί η σκέψη την πράξη, βρίσκεσαι και ορίζεσαι ως ταξιδιώτης στο δικό σου Χρόνο, βασιλεύεις γηρασκόμενος αλλά όχι διδασκόμενος. Στους τόπους που περπατάς, παλιά τους έλεγαν Κέντρο, μέση Ευρώπη, κάποτε ένας τοίχος έφτιαξε τη Δύση και την Ανατολή, Κι εγώ που πίστευα ότι οι γλώσσες καθορίζουν τα σύνορα, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ασπροκέφαλο και ελαχιστοτρίχη, προσπαθώ να μιλήσω στα "δυτικά", να νιώσω στα "δυτικά", να σκεφτώ πιο "δυτικά" και δε βλέπω παρά την Πτώση και την Παρακμή νου και σώματος, χωρίς σημεία του ορίζοντα πάνω μου.
Ο κύκλος, τέλειο σχήμα, αρκεί να ξέρεις το κέντρο του. όταν γεννιέσαι το κέντρο είσαι συ, παύεις να'σαι όταν νομίζεις ότι έφτιαξες τους δικούς σου καινούριους κύκλους, που θα χουν άλλες Ανατολές κι αλλού τις Δύσεις τους. τότε γίνεσαι "παράκεντρος", "παρακύκλιος" και "παραπεριθώριος". Δεν έδυσες όμως ακόμα, απλά άσπρισες και λιγόστεψες, κάνεις άκρη στο ανεμολόγιο, να χωρέσουν κι άλλοι, θα τρέξεις πάλι στην άκρη του ποταμού και θα ξαναδείς ηλιοβασιλέματα με σύννεφα ή βροχές, έχει εδώ στα μέρη αρκετά, που να μη σου λείψουν, να σε κρυώνουν, να σε γειώνουν, να σου θυμίζουν ότι "δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό", απλά ένα αστέρι στη δύση του. Μπορείς να σβήσεις με την έκρηξη της σουπερνόβας που θα σε κάνει κόκκινο γίγαντα και κατόπιν άσπρο νάνο ή να αφήσεις το στίγμα στο χρόνο, στον ουρανό που θα κοιτάνε άλλα παιδιά στα δυτικά ή στα ανατολικά και θα σκέφτονται: "Τι να σκέφτονταν αυτός ο άσπρος εκεί πάνω; πότε έδυσε; πού βρίσκονταν και πού βρέθηκε; υπήρξε;;;;"

Σκέψου να 'χα και γενέθλια.......

Πέρα βρέχει

Μετά το δημοψήφισμα και λίγο πριν την τελική (άντε καλά, την προτελευταία τελική) απόφαση των Εταίρων, είπα να γράψω αυτά που πιστεύω και που δεν τόλμησα να τα κοινοποιήσω στο FB ή σ'άλλα κοινωνικά μέσα. Τι κοινωνικά δηλαδή; θα μας φάνε οι λύκοι και οι αρκούδες εκεί μέσα, πολύ θυμός και βρισίδι, πολλή τσατίλα και οχετός, αυτοί όλη μέρα δουλειά δε θα 'χουνε φαίνεται, να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου.

Καταρχήν το τζούφιο της ερώτησης του δημοψηφίσματος. Νομίζω ούτε οι ίδιοι που το έθεσαν το ερώτημα, δε θα το πολυκατάλαβαν, τι ακριβώς ρωτάμε. Μπορούμε να κάνουμε μεγάλη κουβέντα, εξάλλου όλοι μιλάνε πλέον, όλοι έχουν να πουν. Τι λέμε όμως; τι ρωτάμε; Η πολυσημία (Mehrdeutigkeit) οδηγεί στην (ή είναι συνώνυμη με την) Ασάφεια. Τους μπερδέψαμε όλους, τους πολίτες της χώρας, τους πιστωτές/δανειστές, τους πολιτικούς αντιπάλους/συμμάχους. Και απλουστευτικά φτάσαμε να ρωτάμε "Ναι" ή " 'Οχι ".
Για τον κόσμο που ψήφισε, τι να πω;; Ο καθείς και οι εμπειρίες του, τα βιώματά του, τα προβλήματά του, οι πόνοι του, οι κοινωνικές του θεωρίες.

Αλλά η άποψη ότι μπορούμε να λύνουμε τα προσωπικά αλλά και τα ευρύτερα κοινωνικά μας προβλήματα με ένα Ναι ή με ένα Όχι, ανήκει στην ίδια κατηγορία απόψεων που μπορούν με ένα κλικ να κάνουν ένα φίλο και με ένα άλλο κλικ να το διαγράψουν. Οι άνθρωποι της ατάκας και της «εξυπνάδας», του like , της ευκολίας, του τσιτάτου και του πανό, των συνθημάτων. Τέτοιοι ήμασταν, τέτοιοι θα είμαστε πάντα. Ποιος έχει τώρα διάθεση να σκύψει το κεφάλι, να πιάσει μια οποιαδήποτε δουλειά, να αλλάξει τελείως κατεύθυνση, να δοκιμάσει αλλού τις αντοχές του.....
Ενώ, με ένα Όχι......καθάρισες!!!!

Αυτό που με ξένισε φυσικά από την αρχή, δεν είμαστε εμείς. Εμείς εντάξει, είμαστε μαλάκες. Οι άλλοι όμως;;;;; Ο Τύπος και οι υψηλά στεκούμενοι των άλλων χωρών; Όλοι έχουν κάτι να φοβούνται. Οι των κεντροευρωπαϊκών χωρών τα λεφτουδάκια τους, αν καταρρεύσει το Σχήμα, οι άλλοι Νότιοι φοβούνται ότι πλησιάζει η σειρά τους.

Οι Γιουγκοσλάβοι δηλαδή ή οι Ουκρανοί ήταν πιο μαλάκες από μας κι έχασαν τις χώρες τους ώσπου να πεις «Εμφύλιος». Ξένος δάκτυλος, αλλά άμα ο από κάτω είναι παρτάκιας, τρέχει η «φάση» γρηγορότερα. Ρε μάγκες, ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε και οι τελευταίοι, που θα σφαχτούμε μεταξύ μας, χωρίς αφορμή. Ο κόσμος θα εξακολουθεί να γυρίζει κι αύριο, είτε έχουμε χώρα είτε όχι, είτε ζούμε είτε δε ζούμε. Στην Αφρική και στη νότια Αμερική, τη βγάζουν με δικτατορίες και πολέμους εδώ και δεκαετίες. όχι σπίτια δεν έχουν να μείνουν, όχι αμάξια, σχολεία για τα παιδιά τους δεν υπάρχουν. Κι εμείς εδώ ξυνόμαστε για τα μισθά του Δημόσιου-τρομερά εργατικού-υπαλλήλου και τη σύνταξη του 50άρη.  
Π-Α-Ρ-Α-Ν-Ο-Ι-Α. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, άμα δε βρέξεις κώλο, δεν έχει ψάρι. Οι παλιοί, οι πιο παλιοί από τους μπαμπάδες μας, τα λέγαν, αλλά εμείς στο "πέρα βρέχει".
Ε τότε που αρκετοί πήγαμε στο εκεί "πέρα βρέχει", καθόμαστε και σας κοιτάμε όλους με απορία>

Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά.
Πιάσε το φτυάρι κι αρχίνα.
Τι κοιτάς;

Game of Greece

http://www.zeit.de/zeit-magazin/leben/2015-07/eurokrise-griechenland-graphic-novel
Υπάρχει και σε αγγλική μορφή.
Εκπληκτική σύλληψη, γκράφικ νόβελ και αντιστοίχιση "θρόνων".

Mhysa

Ο Μίσσας/Τσίπρας, το Μάννα εξ'αριστεράς. Η Σέρσει Μερκελάνιστερ και ο Τύριον/Σαμάριον, "A Lannister always pays his debts". Ο Jeffrey στο Walk of Atonement "Shame". ο Βαρουφάκης με τους δράκους της Τρόϊκας.

πολύ καλή ιδέα και σύλληψη. Η φαντασία στις εφημερίδες

souad massi

Fairuz

Φόρης Λαχανίδης, κύριες και κύριοι.....

Η φωτογραφία θεϊκή, ο καλλιτέχνης μετριόφρων. Έπιασε μαγική στιγμή του σύμπαντος. Υπόψη ότι το φεγγάρι ενώ είναι μισοφέγγαρο, είναι τόσο φωτεινό που σου βγάζει το μάτι. Δεξιά του, του κάνουν παρέα (κατά σειρά) ο α του Λέοντα, Regulus, μετά ο Δίας και πιο φωτεινή δίπλα η Αφροδίτη, Αποσπερίτης, που κοιτάει το φως του ηλιοβασιλέματος.
Στα γήινα, αριστερά κάτω η Πέρδικα, με το Καραβοστάσι, δεξιά κάτω τα Σύβοτα. Πιο πίσω η Κέρκυρα.
Όνειρο!

Περισσότερα στο
https://www.facebook.com/christopher.lachanidis?fref=ts

Wenn ich mich nicht irre (τι στο διάολο συνέβη;)

Πλάκα πλάκα κλείνουν τρία χρόνια, από κείνο το φοβερό βράδυ της Κυριακής, που έπιανα Α3, Ausfahrt Seligenstadt. Σα νερό, σαν ανοιγοκλείσιμο των ματιών, σαν χωροχρονική φάρσα και σαν ασυναρτησία, λογική Ασυνέχεια.
Πλάκα πλάκα όμως, πλάκα είχε. Λιγότερα μαλλιά στη διαδρομή, λιγότερα μυαλά οπωσδήποτε, λιγότερες φορές κοιτάω ψηλά στον ουρανό, τα άστρα δε μου μιλάν όπως παλιά.
Öfters werd ich durcheinander, kassiere ich Tore ohne Ende, Debakel und Inkohärenz, benommen und verwirrt. Nix für ungut, mein Freund, meinte nur, auf Gedeih und Verderb.
Aus unerfindlichen Gründen bin immer noch da, verfault und rege gleichzeitig. Ich rede mit Leute, die mich nicht verstehen, die sofort eilige Schlüssel ziehen. Nichtsdestotrotz will mich mit niemandem verfeindern, will niemandem ins Handwerk pfuschen.
Ich bleibe am Ball, kann unterm Strich mehr erschaffen als manche von euch vermutet, bin mir darüber schlüssig.
Es ist allerdings manchmal zum Verzweifeln. "You know nothing Jon Snow"
Πότε στο διάλο είχα κήπο και σκάλιζα και φύτευα και κλάδευα; Αιώνες. Τώρα κάθομαι και μοιρολογάω βλέποντας Schrebegärten, που πα ρε Καραμήτρο; Αν δεν απατώμαι, για πολλούς ήρθαν τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω. Η αδερφή μου είναι ήδη ένα χρόνο στη Σουηδία, εγώ εδώ, εσύ εκεί ή λίγο παραπέρα. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, βγάλαν φιλενάδες, παίρνουν επαίνους, έχουν κινητά, έφηβοι, μαγκάκια. Κι εγώ, που ακόμα δεν έχω καταλάβει αν θα ήθελα να είμαι ο εργένης στο στυλ του Aris1 ή αν θα ήθελα να ξαναγίνω ο οικογενειάρχης στο στυλ του karjim. Tatsache ist, έχω την Elisabeth, με κάνει ευτυχισμένο, στα ουράνια με στέλνει, είμαι ως τα αυτιά ερωτευμένος ακόμα. Κι αυτή; με σφίγγει τόσο, που να μη θέλει να μ'αφήσει ποτέ. Πρώτη φορά ένοιωσε έτσι, μου λέει, σωματικά, ψυχικά, πνευματικά. Την πιστεύω, κι εγώ έτσι νοιώθω. Δυο φορές τυχερός.
Προχωράμε μαζί, auf den gleichen Pfad, anders formuliert abseits ausgetretener Pfade.

Και η δουλειά, δουλειά. Με θρέφει, με σκοτώνει, με χρηματίζει, με πονοκεφαλιάζει, με σκάει, μου δίνει τροφή για σκέψη, μου χαρίζει στιγμές αγνής ικανοποίησης, ανθρωπιά μαζί και στοχοπροσήλωση. Αρκετοί άνθρωποι γύρω υποφέρουν, υποφέρουν και γελάνε, δουλεύουν κι από μέσα θα κλαίνε. stur lächeln und winken, αρρωσταίνουν συνέχεια κι ολοένα συνεχίζουν. Πέφτουν από μπαλκόνια, πίνουν μέχρι θανάτου, διαλύονται. Πάω τους μαζεύω από σταθμούς και σοκάκια, μπαίνω στα σπίτια τους, τους μιλάω, με ακούνε, τους συμβουλεύω, στην τελική, αδιαφορούν κι αδιαφορώ. Ένα όμορφο show με ποικιλία σε γλώσσες και διαλέκτους> nix gwiss woass man ned

Κύλησαν τα χρόνια, κύλησε νερό στο αυλάκι, προχωρήσαμε, ωριμάσαμε, η Ελλάδα ακόμα στην κρίση, στη διαπραγμάτευση, στη ζητιανιά. Και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού...
Οι φίλοι λίγοι, λιγότεροι απ'ότι φανταζόμουνα, αποδείχτηκαν κούραση, αποδείχτηκαν ιδιοτελείς, απλές κουβέντες πού να βρεις, που να τα λένε όλα; Στηρίζομαι σε δύο τρεις το πολύ τέσσερις ανθρώπους, όλους τους κατανοώ, σε όλους δίνω άλλοθι και συγχωροχάρτι, όλοι δικαιούνται την έπαρση της ημιμάθειας, όλοι δικαιούνται την κακία του ένστικτου της επιβίωσης.

Θα επανέλθω

The Unforgiven I, II, III

Όπως προτείνει και κάποιος πιτσιρικάς, αν παίξεις το πρώτο Unforgiven σε ταχύτητα 1,25 ακούγεται πιο γαμάτο. Για μένα πάντως, που περάσανε και τα χρονάκια μου, πάνω στο γεγονός ότι μιλάμε για 1991 μέχρι 2010, από το πρώτο μέχρι το τρίτο Unforgiven, θεωρώ ότι και των τριών οι στίχοι είναι τρομεροί, δυνατοί, στο μεδούλι, ίσως λίγο παραπάνω του ΙΙΙ.
How can I be lost, if there's got no way to go?
Απολαμβάνουμε Μετάλλικα/Ατσάλικα όπως απολαμβάνουμε έναν καφέ στο ξημέρωμα, όπως τα Βραδεμβούργια στο μισοσκόταδο, ή Γιοβάν Τσαούς σε γεμάτο καπνούς καταγώγι. Γιατί υπάρχει αλήθεια μέσα τους. Καληνύχτα.

Σαν το Θανάση δεν έχει

 06.03.2015
12 μέρες πριν τα γενέθλια, λαμβάνω προκαταβολικά το δώρο μου.

Φάγαμε τρελό κυκλοφοριακό από Όφφενμπαχ, ουρές μεγάλες, 4 ώρες για μια διαδρομή μιάμισης ώρας, αλλά άξιζε.
Το support group πολύ δυνατό, Royal Street Orchestra, με έναν Έλληνα στο μπουζούκι/ούτι, 9 μουσικοί επί σκηνής, εκπληκτικοί, World Music, θα τους παρακολουθώ.

Για το Θανάση τι να πω; Έχω ξαναγράψει και παλιά (εδώ εδώ κι εδώ), αλλά δε γίνεται κι αλλιώς, εγκεφαλική βλάβη είναι, ουλή στο μυαλό.

Περίμενα λοιπόν σα χαζός, σαν 12χρονος, να βγει το πρότυπό μου, ο άνθρωπος που με εμπνέει, που θα ήθελα να το γνωρίσω, να πιούμε και πέντε τσίπουρα, ίσως να μου παίξει και να του τραγουδήσω, ή το ανάποδο.
Βγήκαν με την Αγρύπνια, συνέχισαν με τα αντι-σουξέ, έλειπε βέβαια ο Φώτης, νομίζω κι ο κλαριτζής, η τρομπέτα κάλυψε επάξια το κενό. Φυσικά είπαν κι από το Κυάνιο, λέω να το παραγγείλω.
Ο Μυστακίδης μεγάλος παίχτης, μεγάλη αξία, αν και αδιάθετος, μουτζουφλός, δεν αντίδρασε ακόμα κι όταν του φώναξα "γεια σου Μυστακίδη άρχοντα!!", δεν πειράζει, μετριόφρων αλλά δένει με το σχήμα τόσο που νομίζεις ότι ο Θανάσης θα ήταν μισός χωρίς αυτόν. Για τη Ματούλα δεν ξέρω, τσιρίζει λίγο παραπάνω απ'ότι θα το άντεχα, αλλά είναι εκφραστική, επικοινωνιακή και έχει ρεύμα. Φωνητικώς είναι πιο τραχιά από τη Μελίνα και τη Φριντζήλα, αλλά έχει μείνει παραπάνω μαζί του από τις άλλες (άπισται γυναίκαι!!), την ουρά την αλόγου τη ψιλοσκότωσε, δεν πράζ', αναπλήρωσε με άλλα.
Το κοινό-- πιτσιρικάδες, φοιτητές, πολύ μούσι, κυρίως νεο-μετανάστες, λιγότεροι απ'ότι φανταζόμουν, αλλά Δευτέρα γαρ, με τις κότες κοιμόμαστε εδώ (ή ξενυχτάμε σπίτια μας).  Ήμασταν κι εμείς, οι κάποιας ηλικίας, που νομίζουμε ότι γυρνάμε έτσι το χρόνο.
Δυστυχώς η δουλειά την άλλη μέρα, η κούραση της διαδρομής, ανάγκασε την παρέα (κυρίως το κορίτσι μου, που δεν ήξερε και τη γλώσσα) να φύγει νωρίτερα από το προβλεπόμενο. Με το που είπε ".....κι είχε παιδιά στην ξενιτειά..." την κοπανίσαμε.
Να είστε καλά, Θανάση και λοιποί Λαϊκεδέλικα, μας χαρίσατε ανάσες, οι φωνές είναι ακόμα στα αυτιά μας, καλή δύναμη στην πορεία σας.
ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Στην Εκκλησία

 Ήμουν Θεσσαλονίκη το Φλεβάρη κι αισθάνθηκα ότι "έπρεπε", ότι ήμουν υποχρεωμένος να πάω στην Εκκλησία, στο Ναό. Και πήγα. Δευτέρα, θεωρητικά το πρόγραμμα άρχιζε στις 11μμ, εννοείται ότι μετά από κανα 45λεπτο ξεκίνησαν, ο Βασίλης ο Σκούτας κι ο Δημήτρης ο Μηταράκης, τρομεροί και οι δύο, νομίζω δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά, το ρεπερτόριο επιλεγμένο, όχι τα τρανταχτά πασίγνωστα.

Οι θαμώνες κι αυτοί "οι φανατικοί του είδους", είδα γνωστές φάτσες, είδα τον Πρόεδρο να μιλάει συχνά με το Σφίγγο, τα μπουκάλια ουίσκυ σερί, είδα τον (Πάνο ή Γιώργο, θα σε γελάσω!!) Ξανθόπουλο από το Χατζή Μπαξέ (που απ'ότι έμαθα δεν ανήκει πλέον σ'αυτούς), μαζί με τον κ.Νίκο Στρουθόπουλο, τα πιτσιρίκια με τις κιθάρες και τα μπουζούκια, κατευθείαν από το μάθημα, μπαίναν και βγαίναν, πολλοί ήταν μαθητές των μουσικών εκεί μέσα, είδα ζευγαράκια με τις κοπέλες να ξέρουν όλους τους στίχους, αγόρια να τις αγκαλιάζουν φουλ στο έρωτα, είδα μπαρμπαδάκια-παρεάκια να κάνουν πλάκα σαν 15χρονα, μου φάνηκε ότι πήρε το μάτι μου τη Χασκίλ, δεν παίρνω όρκο, ήταν πολλοί μόνοι τους σαν και του λόγου μου, παραμιλούσαν τους στίχους, άλλοι απλώς φωτογράφιζαν ή βιντεοσκοπούσαν.

Όλοι μαζί προσευχόμασταν, η Θεσσαλονίκη μας άκουγε κι ανακουφιζόταν, "δε μου μειναν μόνο οι χιπ/χοπάδες, έχει κι από τους άλλους, ευτυχώς", ίσως να έλεγε...

Έφυγα χορτάτος, κατά τις 3:30, αλαφρωμένος, ο θεός ψιλοζαλίστηκε εκεί μέσα, αλλά την άλλη μέρα θα ξυπνούσε νωρίς, οπότε μου είπε: "ας την κάνουμε λάου-λάου, μην ξημερωθούμε". Τον άκουσα, έκανα το σταυρό μου, μπήκα στο ταξί και πήγα στη μαμά μου, που με περίμενε.

Δι ευχών των αγίων Πατέρων ημών............

Η ποίηση ως αφορμή

Δεν ξέρω πολλά για τις Παγκόσμιες Μέρες τάδε και τάδε, γιατί και πώς φτιάχτηκαν και τι σημαίνουν, μου αρέσει όμως να μου θυμίζουν αυτά που λόγω καθημερινότητας συχνά αποσβαίνουν από τη μνήμη μας.
Παραδείγματος χάριν, η Ποίηση. Για τον Αναγνωστάκη έχω ξαναγράψει (εδώ κι εδώ),
τον ξαναθυμήθηκα ένα βράδυ που περπατούσα μόνος όχι σε δρόμους παλιούς, αλλά σε καινούριους, που σιγά σιγά γίνονται κι αυτοί παλιοί.

"και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν, κι ούτε κανένας με γνώριζε".

Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων προχωρούμε, "ξέρουμε" ανθρώπους, αλλά δεν τους "γνωρίζουμε".

μετά θυμήθηκα τότε που ηχογραφούσαμε με το Χάρη, τους "Ίσκιους".
".....Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει
Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη......"

Οι λέξεις, τα νοήματα, όπλα φονικά, τραυματίζουν, οδηγούν σε πράξεις, αυτές μας κρίνουν, αλλά σπάνια σκεφτόμαστε πώς καταλήξαμε σ'αυτές....

Δεν ξέρω τι είναι αγάπη και τι έρωτας

....αισθάνομαι όμως ότι μπορώ να περιγράψω, αυτό που μου συμβαίνει.
Σα να γεννήθηκα χτες, σαν να μην υπήρξαν τα χρόνια πίσω μου, σαν αυτά που ακούω ή που νομίζω ότι ακούω, αυτές οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα της, να φτιάχτηκαν μόνο για μένα. Δε μοιάζουμε, αλλά ταιριάζουμε, βρεθήκαμε και τυχαία και μοιραία. από άλλο κόσμο αυτή, από άλλη γλώσσα, από άλλη κοσμοθεωρία. Μίλησε όμως ιδανικά μέσα μου, με καταλαβαίνει κι ας μη με καταλαβαίνει πάντα.
Ένα είναι σίγουρο. Την περιμένω να έρθει. Σα τρελός, σα βλάκας, σαν διψασμένος.
Οι αισθήσεις μου τρελαίνονται όταν τη συναντώ, φοράω τα γυαλιά μου και τη βλέπω, χωρίς γυαλιά είναι μια κοπέλα όπως οι άλλες. Στα δικά μου μάτια  είναι η βασίλισσα μου.
Αν ήθελε κάποιος να μιλήσει ωφελιμιστικά, θα έλεγε ότι καλύπτουμε ανάγκες, ο ένας του άλλου. Τα καλά και συμφέροντα. Δεν ξέρω. Αισθάνομαι αλλιώς. Μου αρέσει το κορμί της, μου αρέσει η φωνή της, η κουβέντα της, δεν έχει κάποιο μέτρο σύγκρισης, είναι αυτή που είναι, όπως είναι. Δεν το πολυψάχνω, αφήνομαι στα στοιχειώδη, στα βασικά δομικά των συναισθημάτων. Την πρωτογνώρισα λίγο πριν τα γενέθλια μου, πριν ένα χρόνο. Μετά από ένα χρόνο, τα συναισθήματα ολοένα κι αυξάνονται. Δεν έχει λογική, στηρίζεται στη χημεία, αργότερα μπορεί να χρειαστεί μια επεξεργασία, ένα κάποιο ραφινάρισμα. Τώρα όμως όχι, τώρα ρολάρει μόνο του. Κι εγώ το απολαμβάνω.
Μου άλλαξε μια ολόκληρη οπτική, με ξανάκανε να ελπίζω σε κάτι, με στήλωσε. Θέλω να την κάνω ευτυχισμένη, να ζήσει αυτό που ονειρεύτηκε, κι ας μην ξέρει τι είναι αυτό. Είμαι σίγουρος όμως ότι το αισθάνεται. Το γεγονός ότι η έκφραση των δικών της συναισθημάτων διαφέρει ριζικά από τη δική μου, κάνει την κατάσταση ιδιαιτέρως γοητευτική, γιατί δεν περιμένεις τίποτα από τον άλλο, τίποτα αναμενόμενο. Απλώς προσφέρεις. Και περιέργως γυρίζει πίσω σε μένα.
Είναι μια πορεία έντονα σωματική κι αισθαντική, που ξεκινά από τη μυρωδιά του σώματός της, περνά από τις "άχαρες" στιγμές της, τη στάση και τις κινήσεις της και καταλήγει στο λόγο. Είναι πορεία θριάμβου, δικού της, που τα επιφωνήματα ακούγονται μόνο στα δικά μου αυτιά. Πώς να το καταλάβουν οι άλλοι, όταν δεν το καταλαβαίνω καλά καλά εγώ;
Αισθάνομαι δικός της, δεν ξέρω αν είναι σωστό, δεν ξέρω αν είναι αγάπη, έτσι είναι. 

Να ένα έτος

Λόλα πού είναι το έτος; να Λόλα ένα Έτος, πάρτο το Έτος και βαλ'το εκεί που ξέρεις.
Ξεκίνησε καλά είναι η αλήθεια, πού θα καταλήξει; ο Θεός και ο Σαμαράς του. Μηδένα προ της εξόδου από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση μακάριζε.
Ήρθε πάλι νέο έτος μ'εκλογές πολιτικές
το μυαλό μας είν' χαμένο, τι ψηφίζω; άντε βρες!!!
Εγώ διλήμματα δεν έχω, με τις εκλογές καθάρισα, σκούπισα, τέλειωσα.
Οι μέρες μου έχουν καμπούρα στην πλάτη και τα χέρια στην τσέπη, αλλά γελάνε συχνότερα από πριν.
Βρίζουν πάλι, βγάζουν γλώσσα, αποθρασύνονται. "Τι να τις κάνω κύριε Μήτσο μου;"
Χαζεύω ολοένα, αγαπώ περισσότερο, δίνω και παίρνω πολλές χαρές.
Τα πορτοφόλια τρύπια, η κούτρα άδεια, τα μάτια ψιλοχορταίνουν, τα μαλλιά λίγα κι αραιώνουν, εδώ θα αφήσουμε τα κόκκαλά μας, μεταξύ Spessart και Schweinheim.
Καλή χρονιά σε όλους μας, αγάπη δώστε, σκορπιστείτε απλόχερα, μην κρατάτε και πολλά, μόνο βάρος είναι.
Να δώσει η Γιαραμπίνα να μην κλάψει παιδί χωρίς οικογένεια πουθενά στον κόσμο.
Καλώς με ξαναβρίσκω εδώ (πού ήμουνα;;) άντε και του χρόνου