Δεν είμαστε λαός σοβαρός, είμαστε ένας κωλολαός, δε μας αξίζει αυτή η χώρα. Πήραμε το διαμάντι της Μεσογείου και το κάναμε σκουπίδια και μπάζα για να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας. Πλέον είμαι πεπεισμένος ότι πρέπει πολλοί από μας, αν όχι όλοι-άντε καλά να μείνουν καμιά χιλιάδα πιτσιρίκια, αγνά κι αμόλυντα-πρέπει λοιπόν οι περισσότεροι να εξαφανιστούν από εδώ, να μετακομίσουν σε καμιά Ινδία, σε καμιά Κίνα, που δε θα την πειράξει και πολύ, πάντως να ξεκουμπιστούν από τον τόπο. Εγώ ψιλοεθνικιστής είμαι, αγαπώ τον τόπο μου, σιχαίνομαι όμως τη ράτσα των Νεοελλήνων. Δεν πιστεύω ότι όλος αυτός ο συρφετός που βρέθηκε με ελληνικό επώνυμο και (κάτι σαν) ελληνικά λόγια στο στόμα του πραγματικά έχει κάποια σχέση με τους προγόνους τους αρχαίους ή έστω ότι του ανήκει δικαιωματικά ο τόπος. Καταφέραμε να γίναμε το ρεζίλι της Ιστορίας, πιο ρεντίκολο κι από τους χειρότερους χαμερπέστερους υπανθρωπους, φάγαμε, φάγαμε, φάγαμε, και νομίζαμε ότι οι κοιλιές μας θα είναι η λεβεντιά μας, η αρχοντιά μας, το κυμπαρλίκι μας. Αντ'αυτού γεμίσαμε χοληστερίνη στα μυαλά, λίπος στις ψυχές, ξύγκι στα μάτια και στα αυτιά μας. Φουσκώσαμε από αέρα και ψευτοπερηφάνεια "ξες ποιος είμαι γω ρε!", γίναμε μπαλόνια, οι περιβόητες φούσκες, ανεβήκαμε ψηλά, σαν τις μετοχές, πιάσαμε ταβάνι, σκάσαμε και τώρα πέφτουμεεεεεεεεεεεεεεεεεε !!!!!
ΟΚ, λες εσύ. Και; ;;;;;; Θα προσγειωθούμε, δε θα προσγειωθούμε;;; Εν τάξει, μπορεί και να σκάσουμε σαν καρπούζι, όπως και να έχει, θα βρούμε έδαφος, χώμα, πάτο στο βαρέλι.
Τσούκου, λέω εγώ. Όχι, όχι !!!! Δε μας αξίζει ούτε το χώμα, ούτε ο πάτος. Θα συνεχίζουμε να πέφτουμε, να πέφτουμε, σαν τον εφιάλτη της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και του ευρώ. Αν θυμάστε ο Caroll περιγράφει την Αλίκη που γιγαντώνεται και μετά ξαναμικραίνει αφού έχει πέσει στην τρύπα του λαγού.
Κάθε μέρα λες, μάλλον σήμερα θα πέσουμε, ναι, ναι, σήμερα, μετά ακούς τον Παπαδήμο να λέει ίσως κατά το τέλος της εβδομάδας, διαβάζεις καμιά ιστοσελίδα των Times που λένε η καταστροφή θε έρθει το Μάρτη, οι Γερμανοί (που ως γνωστό παλαιόθεν "είναι φίλοι μας") λένε "ποια η Ελλάδα;; Ποτέ δε θα πέσει, απλά θα πέφτει!!". Έτσι λοιπόν βιώνει αυτός ο άθλιος, τρισάθλιος λαός κάθε μέρα, κάθε μήνα, εδώ και κάποια χρόνια, ένα τέλος, μια πτώση, που δεν έρχεται, αλλά όλο έρχεται. Οι απόξω κοιτάν και στοιχηματίζουν, "θα πέσει, δε θα πέσει, θα πέσει τώρα ή δύο ώρες μετά, μήπως έπεσε και δεν το καταλάβαμε, μπααα, κάποιος θα βόγγαγε, δεν μπορεί......". Έλα μου ντε, αυτό λέω κι εγώ, τόσο βόδια είμαστε;;;; Μπας και πέσαμε και δεν το καταλάβαμε, κάποιος δε θα έλεγε ένα ωωωχ! Πού είναι αυτό το γ%^$*μένο το ΩΩΩΩΩΩΧΧΧΧΧΧ!!!!!! Δε μιλάει κανείς!!! Άρα λες πολύ λογικά, απλά δεν έχουμε πέσει.......ακόμα. Ναι, αλλά πότε;;;;;;
Τίποτα, ένας ηλίθιος, αγράμματος, ακαλλιέργητος λαός, ένα έθνος χωρίς ήθος (έθος), μια μηδαμινότητα που πέθανε κάπου μέσα του '60, απλά έπρεπε να σβήνει λίγο-λίγο, κάποιες αναλαμπές υπήρξαν, κάποια μισοφεγγίσματα, μέτα τίποτα. Ένας επιθανάτιος ρόγχος, ο ρόγχος του μεταπολιτευτικού Έλληνα, του Νεοέλληνα. Δεν είναι ούτε αναπνοή, ούτε άπνοια. Ούτε ζωή, ούτε θάνατος. Απλά ......πέφτει!!!
Τα βλέπαμε όλα αυτά;; Πώς δεν τα βλέπαμε!! Κάποιοι προσπάθησαν να το φτιασιδώσουν το θέμα. Όχι δεν είμαστε ετοιμοθάνατοι, να με λίγο ρουζ, με λίγη σκια, φαίνεται έτοιμος για σκι, για Καγιέν, για βίλα, για κότερο, για χρηματιστηριακή συναλλαγή, για τοκογλυφική συναλλαγή (Πώς ξαφνικά ανακάλυψε η χώρα ότι υπάρχουν τοκογλύφοι εδώ;;; Τι λες βρε παιδί μου, χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;;;;!!!!).
Σταδιακά γινόμασταν τεμπέληδες, ξεμάθαμε να δουλεύουμε, ξεχάσαμε να παράγουμε, παίρναμε επιχορηγήσεις απλώς και μόνο επειδή είμασταν παραμεθόριοι, παίρναμε πριμ παραγωγικότητας απλώς και μόνο επειδή πηγαίναμε κανονικά στη δουλειά, τα ωράρια ήταν απλές τυπικότητες, η ευγένεια στην υπηρεσία έγινε ατομικό δικαίωμα όχι υποχρέωση, ο καθένας ερμήνευε το καθηκοντολόγιο όπως το βόλευε. Από τα γεννοφάσκια μας, από τα σχολεία μας μάθαμε να μην κάνουμε τίποτα. Άπειρες αργίες, άπειρες απώλειες μαθητο-ωρών, ακόμα και που βρισκόμασταν στην τάξη, κάναμε ό,τι μπορούσαμε, μαθητές-δάσκαλοι (πάντα αυτοί οι άοκνοι Εργάτες της Γνώσης!), για να μην γίνει κανα σοβαρό μάθημα. Μετά στο Στρατό, το μεγάλο Σχολείο της Τεμπελιάς. Έμπαινε ο 18άρης που δούλευε έστω από πριν σε κάποιο εργαστήρι σαν τεχνίτης, σε κάποιο βενζινάδικο, σε κανα χωράφι του μπαμπά και εκεί μέσα μάθαινε όλα τα "κόλπα", όλες τις "τεχνικές" να τεμπελιάζεις με κανόνες, με τον Κανονισμό, η επονομαζόμενη Λούφα. Μεγάλη ζημιά για τα πιτσιρίκια ο Ε.Σ., με την κατάσταση των τελευταίων ετών. Ο πιτσιρικάς μάθαινε από πολύ μικρός ότι αν είχε "βύσμα" μπορούσε με ένα τηλεφωνάκι να κάνει το Ταγματάρχη να βαράει προσοχές και εκείνος να κάθεται στο καψιμί να διαβάζει εφημερίδες, ενώ αν δεν είχε γνωστό, έμπαινε στο μάτι των άλλων και τραβούσε το λούκι μόνος. Οπότε αντιλαμβανόταν γρήγορα τη μαγική για την εξέλιξή του συνταγή: "Να βρω έναν γνωστό, ένα ΜΕΣΟ". Για όσους μάγκες έμπαιναν στα Πανεπιστήμια, ο δρόμος ήταν πιο φαρδύς. Χαλαράάάάά, αράζαμε στις φραπεδαρίες, μέρες ολόκληρες με τάβλι, ποιος πάει ρε στα αμφιθέατρα, θα μας δώσουν τα θέματα, θα πιέσουμε και τους "ευάλωτους" καθηγητές με τα φοιτητικοσυνδικαλιστικά (άλλο μεγάλο σχολείο στα Ιδρύματα αυτά) και θα μας περάσουν άνετα, ποια εκπαίδευση, ποια επαγγελματική πορεία, ποια αγορά εργασίας, ποια σύνδεση του πτυχίου με τις εργασιακές απαιτήσεις, άσ'τα αυτά για αργότερα, τώρα ας απολαύσουμε μια επιχορηγούμενη από το μπαμπά "νόμιμη" τεμπελιά. Κάποια στιγμή τέλος πάντων έπρεπε να βγει κι ένα μεροκάματο. Ε τότε αναλάμβανε η γνωστή συνταγή. Το μέσο, του μπαμπά, του θειου, της γιαγιάς, του ξαδέρφου, του τοπικού κομματάρχη, του παπά της ενορίας, του κλητήρα του Υπουργείου, έπιανε δράση. Έμπαινες στο Δημόσιο να απολαύσεις την Τεμπελιά και την Ανικανότητά σου να πληρώνεται με μισθούς αναβαθμιζόμενους με ΑΤΑ. Αν ήσουν "άτυχος" έπρεπε να δουλέψεις λίγο παραπάνω να σε βάλουν σε καμιά ιδιωτική εταιρεία, με γνωριμία πάλι ή κανα "αντάλλαγμα" στο διευθυντή Προσωπικού να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή, που "πρέπει" να δουλέψεις, αντί να ήσουν Δημόσιος. Βέβαια υπήρχε πάντα η λύση της αυταπασχόλησης. Αφεντικό του εαυτού σου!! Τι; Θα απολύσεις τον εαυτό σου επειδή άργησε λίγο να ανοίξει το σουβλατζίδικο;; Δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν!! ΦΠΑ;;; Τι είναι αυτό;; Πλάκα κάνετε;; Θέλετε να κλείσω και να απολυθούν οι δύο υπάλληλοι, που δεν τους δίνω καν ένσημα και τα παίρνουν όλα "μαύρα";;;; Το Σύστημα το φτιάξαμε έτσι ώστε να μην μπορείς να το αποσυνθέσεις ούτε από μέσα, πόσο μάλλον δε απ'έξω. Μάλλον απλά περιμέναμε να διαλυθεί από μόνο του, άντε και από καμιά κασέτα.
Οι Έλληνες, οι νέοι, οι μετά την ίδρυση του Κράτους, οι του εικοστού αιώνα, όσοι επιζούν, πρέπει να ζυγιστούν με ακριβά όργανα μέτρησης ψυχικής ισορροπίας και φιλοπατρίας. Αν αγαπάνε τη χώρα, τον συμπατριώτη, το γείτονα, το συνάδελφο, τον ομοϊδεάτη αλλά και τον αντίθετο, τη φύση, μέσα-όξω, τότε εν τάξει......ας μείνουν, να δείξουν δυο-τρια πράγματα στα νεούδια. Αλλιώς, ....ουστ!
Οι επονομαζόμενοι κωλο-νεο-έλληνες, είναι άχρηστη, παρασιτική, κακοήθης συντεχνία, που της πρέπει ο αφανισμός. Μόνο ζημιά, μόνο ανούσιο μέσα από τον επιούσιο, μόνο φύρα. Κι επειδή format ή έστω reset δε γίνεται, μέχρι στιγμής, εξ'όσων γνωρίζω, σε ανθρώπινους εγκεφάλους, δεν υπάρχει σωτηρία. Πρέπει κάποιος να ρίξει μια μινι ατομική βόμβα, τοπικής εμβέλειας (μη διαλύσουμε κι όλο τον κόσμο), αφού έχουμε εξασφαλίσει την επιβίωση των 1000-2000 ατόμων σε άλλες χώρες προσωρινά, μέχρι να ξεπλυθεί η χώρα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέχρι να εξαϋλωθεί κάθε ίχνος Ελληναρά. Και πρέπει να γίνει τώρα, άμεσα, πολύ γρήγορα, πριν μπουν οι υπογραφές για το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση. Κάφτε κόσμο, εξατμίστε όλους αυτούς που δεν αξίζουν στη χώρα.
Πρέπει να σωθούν οι λίγοι, πρέπει να κρατηθεί η ελπίδα, πρέπει να ανασάνουν οι υγιείς, ευθανασία στη σαπίλα. Κλείστε τα μηχανήματα, κατεβάστε διακόπτες, στάση πληρωμών και ανοχής στους ανεπίδεκτους βελτίωσης. Κούρεμα στα καμμένα μυαλά. Ξετσίπωτοι κωλοέλληνες!!!!!
ΟΚ, λες εσύ. Και; ;;;;;; Θα προσγειωθούμε, δε θα προσγειωθούμε;;; Εν τάξει, μπορεί και να σκάσουμε σαν καρπούζι, όπως και να έχει, θα βρούμε έδαφος, χώμα, πάτο στο βαρέλι.
Τσούκου, λέω εγώ. Όχι, όχι !!!! Δε μας αξίζει ούτε το χώμα, ούτε ο πάτος. Θα συνεχίζουμε να πέφτουμε, να πέφτουμε, σαν τον εφιάλτη της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και του ευρώ. Αν θυμάστε ο Caroll περιγράφει την Αλίκη που γιγαντώνεται και μετά ξαναμικραίνει αφού έχει πέσει στην τρύπα του λαγού.
Κάθε μέρα λες, μάλλον σήμερα θα πέσουμε, ναι, ναι, σήμερα, μετά ακούς τον Παπαδήμο να λέει ίσως κατά το τέλος της εβδομάδας, διαβάζεις καμιά ιστοσελίδα των Times που λένε η καταστροφή θε έρθει το Μάρτη, οι Γερμανοί (που ως γνωστό παλαιόθεν "είναι φίλοι μας") λένε "ποια η Ελλάδα;; Ποτέ δε θα πέσει, απλά θα πέφτει!!". Έτσι λοιπόν βιώνει αυτός ο άθλιος, τρισάθλιος λαός κάθε μέρα, κάθε μήνα, εδώ και κάποια χρόνια, ένα τέλος, μια πτώση, που δεν έρχεται, αλλά όλο έρχεται. Οι απόξω κοιτάν και στοιχηματίζουν, "θα πέσει, δε θα πέσει, θα πέσει τώρα ή δύο ώρες μετά, μήπως έπεσε και δεν το καταλάβαμε, μπααα, κάποιος θα βόγγαγε, δεν μπορεί......". Έλα μου ντε, αυτό λέω κι εγώ, τόσο βόδια είμαστε;;;; Μπας και πέσαμε και δεν το καταλάβαμε, κάποιος δε θα έλεγε ένα ωωωχ! Πού είναι αυτό το γ%^$*μένο το ΩΩΩΩΩΩΧΧΧΧΧΧ!!!!!! Δε μιλάει κανείς!!! Άρα λες πολύ λογικά, απλά δεν έχουμε πέσει.......ακόμα. Ναι, αλλά πότε;;;;;;
Τίποτα, ένας ηλίθιος, αγράμματος, ακαλλιέργητος λαός, ένα έθνος χωρίς ήθος (έθος), μια μηδαμινότητα που πέθανε κάπου μέσα του '60, απλά έπρεπε να σβήνει λίγο-λίγο, κάποιες αναλαμπές υπήρξαν, κάποια μισοφεγγίσματα, μέτα τίποτα. Ένας επιθανάτιος ρόγχος, ο ρόγχος του μεταπολιτευτικού Έλληνα, του Νεοέλληνα. Δεν είναι ούτε αναπνοή, ούτε άπνοια. Ούτε ζωή, ούτε θάνατος. Απλά ......πέφτει!!!
Τα βλέπαμε όλα αυτά;; Πώς δεν τα βλέπαμε!! Κάποιοι προσπάθησαν να το φτιασιδώσουν το θέμα. Όχι δεν είμαστε ετοιμοθάνατοι, να με λίγο ρουζ, με λίγη σκια, φαίνεται έτοιμος για σκι, για Καγιέν, για βίλα, για κότερο, για χρηματιστηριακή συναλλαγή, για τοκογλυφική συναλλαγή (Πώς ξαφνικά ανακάλυψε η χώρα ότι υπάρχουν τοκογλύφοι εδώ;;; Τι λες βρε παιδί μου, χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;;;;!!!!).
Σταδιακά γινόμασταν τεμπέληδες, ξεμάθαμε να δουλεύουμε, ξεχάσαμε να παράγουμε, παίρναμε επιχορηγήσεις απλώς και μόνο επειδή είμασταν παραμεθόριοι, παίρναμε πριμ παραγωγικότητας απλώς και μόνο επειδή πηγαίναμε κανονικά στη δουλειά, τα ωράρια ήταν απλές τυπικότητες, η ευγένεια στην υπηρεσία έγινε ατομικό δικαίωμα όχι υποχρέωση, ο καθένας ερμήνευε το καθηκοντολόγιο όπως το βόλευε. Από τα γεννοφάσκια μας, από τα σχολεία μας μάθαμε να μην κάνουμε τίποτα. Άπειρες αργίες, άπειρες απώλειες μαθητο-ωρών, ακόμα και που βρισκόμασταν στην τάξη, κάναμε ό,τι μπορούσαμε, μαθητές-δάσκαλοι (πάντα αυτοί οι άοκνοι Εργάτες της Γνώσης!), για να μην γίνει κανα σοβαρό μάθημα. Μετά στο Στρατό, το μεγάλο Σχολείο της Τεμπελιάς. Έμπαινε ο 18άρης που δούλευε έστω από πριν σε κάποιο εργαστήρι σαν τεχνίτης, σε κάποιο βενζινάδικο, σε κανα χωράφι του μπαμπά και εκεί μέσα μάθαινε όλα τα "κόλπα", όλες τις "τεχνικές" να τεμπελιάζεις με κανόνες, με τον Κανονισμό, η επονομαζόμενη Λούφα. Μεγάλη ζημιά για τα πιτσιρίκια ο Ε.Σ., με την κατάσταση των τελευταίων ετών. Ο πιτσιρικάς μάθαινε από πολύ μικρός ότι αν είχε "βύσμα" μπορούσε με ένα τηλεφωνάκι να κάνει το Ταγματάρχη να βαράει προσοχές και εκείνος να κάθεται στο καψιμί να διαβάζει εφημερίδες, ενώ αν δεν είχε γνωστό, έμπαινε στο μάτι των άλλων και τραβούσε το λούκι μόνος. Οπότε αντιλαμβανόταν γρήγορα τη μαγική για την εξέλιξή του συνταγή: "Να βρω έναν γνωστό, ένα ΜΕΣΟ". Για όσους μάγκες έμπαιναν στα Πανεπιστήμια, ο δρόμος ήταν πιο φαρδύς. Χαλαράάάάά, αράζαμε στις φραπεδαρίες, μέρες ολόκληρες με τάβλι, ποιος πάει ρε στα αμφιθέατρα, θα μας δώσουν τα θέματα, θα πιέσουμε και τους "ευάλωτους" καθηγητές με τα φοιτητικοσυνδικαλιστικά (άλλο μεγάλο σχολείο στα Ιδρύματα αυτά) και θα μας περάσουν άνετα, ποια εκπαίδευση, ποια επαγγελματική πορεία, ποια αγορά εργασίας, ποια σύνδεση του πτυχίου με τις εργασιακές απαιτήσεις, άσ'τα αυτά για αργότερα, τώρα ας απολαύσουμε μια επιχορηγούμενη από το μπαμπά "νόμιμη" τεμπελιά. Κάποια στιγμή τέλος πάντων έπρεπε να βγει κι ένα μεροκάματο. Ε τότε αναλάμβανε η γνωστή συνταγή. Το μέσο, του μπαμπά, του θειου, της γιαγιάς, του ξαδέρφου, του τοπικού κομματάρχη, του παπά της ενορίας, του κλητήρα του Υπουργείου, έπιανε δράση. Έμπαινες στο Δημόσιο να απολαύσεις την Τεμπελιά και την Ανικανότητά σου να πληρώνεται με μισθούς αναβαθμιζόμενους με ΑΤΑ. Αν ήσουν "άτυχος" έπρεπε να δουλέψεις λίγο παραπάνω να σε βάλουν σε καμιά ιδιωτική εταιρεία, με γνωριμία πάλι ή κανα "αντάλλαγμα" στο διευθυντή Προσωπικού να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή, που "πρέπει" να δουλέψεις, αντί να ήσουν Δημόσιος. Βέβαια υπήρχε πάντα η λύση της αυταπασχόλησης. Αφεντικό του εαυτού σου!! Τι; Θα απολύσεις τον εαυτό σου επειδή άργησε λίγο να ανοίξει το σουβλατζίδικο;; Δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν!! ΦΠΑ;;; Τι είναι αυτό;; Πλάκα κάνετε;; Θέλετε να κλείσω και να απολυθούν οι δύο υπάλληλοι, που δεν τους δίνω καν ένσημα και τα παίρνουν όλα "μαύρα";;;; Το Σύστημα το φτιάξαμε έτσι ώστε να μην μπορείς να το αποσυνθέσεις ούτε από μέσα, πόσο μάλλον δε απ'έξω. Μάλλον απλά περιμέναμε να διαλυθεί από μόνο του, άντε και από καμιά κασέτα.
Οι Έλληνες, οι νέοι, οι μετά την ίδρυση του Κράτους, οι του εικοστού αιώνα, όσοι επιζούν, πρέπει να ζυγιστούν με ακριβά όργανα μέτρησης ψυχικής ισορροπίας και φιλοπατρίας. Αν αγαπάνε τη χώρα, τον συμπατριώτη, το γείτονα, το συνάδελφο, τον ομοϊδεάτη αλλά και τον αντίθετο, τη φύση, μέσα-όξω, τότε εν τάξει......ας μείνουν, να δείξουν δυο-τρια πράγματα στα νεούδια. Αλλιώς, ....ουστ!
Οι επονομαζόμενοι κωλο-νεο-έλληνες, είναι άχρηστη, παρασιτική, κακοήθης συντεχνία, που της πρέπει ο αφανισμός. Μόνο ζημιά, μόνο ανούσιο μέσα από τον επιούσιο, μόνο φύρα. Κι επειδή format ή έστω reset δε γίνεται, μέχρι στιγμής, εξ'όσων γνωρίζω, σε ανθρώπινους εγκεφάλους, δεν υπάρχει σωτηρία. Πρέπει κάποιος να ρίξει μια μινι ατομική βόμβα, τοπικής εμβέλειας (μη διαλύσουμε κι όλο τον κόσμο), αφού έχουμε εξασφαλίσει την επιβίωση των 1000-2000 ατόμων σε άλλες χώρες προσωρινά, μέχρι να ξεπλυθεί η χώρα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέχρι να εξαϋλωθεί κάθε ίχνος Ελληναρά. Και πρέπει να γίνει τώρα, άμεσα, πολύ γρήγορα, πριν μπουν οι υπογραφές για το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση. Κάφτε κόσμο, εξατμίστε όλους αυτούς που δεν αξίζουν στη χώρα.
Πρέπει να σωθούν οι λίγοι, πρέπει να κρατηθεί η ελπίδα, πρέπει να ανασάνουν οι υγιείς, ευθανασία στη σαπίλα. Κλείστε τα μηχανήματα, κατεβάστε διακόπτες, στάση πληρωμών και ανοχής στους ανεπίδεκτους βελτίωσης. Κούρεμα στα καμμένα μυαλά. Ξετσίπωτοι κωλοέλληνες!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου