Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ

Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ from Michael Vassiliadis on Vimeo.



Πρωτόλεια film-making.......
Το 'βαλα για να μην αδικώ και το μεγάλο γιο, που κι αυτός έχει καλλιτεχνική φλέβα, όχι μόνο αθλητική......

Φωτογράφος + μετεωρολόγος

Εστιάστε μόνο στο 59:28 έως 59:42.........

Να θες, να είσαι, να μένεις.

Πόσα μπορούν να γίνουν, πόσα θα έπρεπε να μη είχαν γίνει, τι περιμένει κάποιος τώρα;
Θέλεις να γίνεις αυτό που σου λένε,  να είσαι όπως σε προγραμματίζουν, να μείνεις στην κατάσταση την ίδια ή και χειρότερη, αλλά να λες κι ευχαριστώ που δε "χρεωκοπείς" ;;
Αν αρνηθείς, είσαι μηδενιστής, δεν προτείνεις κάτι, είσαι "στείρος" ιδεών. Δεν αρέσει το "ΔΕΝ". Μη λες "όχι", πρέπει να είσαι ανοιχτός, θετικός, ναι, και μετά να συζητάς. Τυφλός δογματισμός δεν οδηγεί πουθενά, μαύρη αντίδραση είναι, μας λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Οι συζητήσεις είναι ανοιχτή διαδικασία, σαν αυτήν τη χθεσινή, τη 14ωρη, με πολλούς διαπραγματευτές, πραματευτάδες λέω εγώ, αλλά ένα θύμα. Εμένα. Ή κι εσένα, δεν ξέρω. Πόσοι έφαγαν από αυτά που μας ζητάν πίσω;; Αρκετοί;; ΌΛΟΙ;;;;
Μα τότε, τι διαμαρτυρόμαστε;; Κεφάλια μέσα! Οι πλειοψηφίες κυβερνούν, οι μειοψηφίες την πληρώνουν. Γνωστό μάθημα.
Κι αν κάποιος δε θέλει, δεν είναι, δε μένει. Στα παλιά, στα ίδια, στα "κανονικά", σε αυτά που του λένε.
Ας φύγει. Έτσι απάντησε και ο κυρ-Δήμαρχος της Salonico, σε κάποιον κατά τη διάρκεια μιας δημοτικής συνεδρίασης. Ας φύγεις! Ας φύγουν όσοι δε θέλουν αυτό το είδος διοίκησης, αυτό το στυλ πολιτισμού, αυτές τις πόλεις, αυτήν την κουλτούρα ζωής. Εμείς αυτοί είμαστε, δεν μπορούμε να τους ικανοποιούμε όλους. Να φύγετε, να πάτε αλλού!!!!
Και εσύ όμως θέλεις, θέλεις να θέλεις, θέλεις να είσαι κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο, όχι Αυτό πάντως. Θέλεις να μείνεις, να βρίσκεσαι στον ήλιο, στα βλέμματα, στις σκιές των δέντρων, στις άμμους των νησιών. Γιατί να φύγεις εσύ;; γιατί να φύγω εγώ;;; Πώς μπορείς να το αλλάξεις;; Είναι τόσοι! Είναι πολλοί, δυνατοί, με πειθώ και ισχύ, με όλα τα ατού δικά τους. Εμείς, εγώ, εσύ, πάντα στην απ'έξω, πάντα στην προσωπική Ηθική, πάντα στις αξίες;;; Όλοι αισθάνονται ότι πράττουν κατά συνείδηση, είναι όμως δική τους η συνειδηση ή απλά τη δανείζονται για λίγο καιτην επιστρέφουν κατά βούληση. Η συνείδηση δεν έχει εκπτώσεις, είναι σχετικά σκληρή σανίδα, που σε βαράει στην πλάτη, με επώδυνες συνέπειες. Ο άνθρωπος που μπορεί να λέει, να αφορίζει και μετά να γλύφει εκεί που έφτυνε, δεν είναι πολίτης, απλά πολιτικός. Όποιος βέβαια αναγνωρίζει μια ανυπόφορη κατάσταση, δύο επιλογές έχει. Ή την υπομένει ή απομακρύνεται από αυτήν.
Ο Καμπανέλλης, σε εκείνα τα ωραία δυαδικά χρόνια των "καλών" και των "κακών", έλεγε: "αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά."
Μετά όμως την περιβόητη άρνηση ή τη θυσία, έρχεται η ώρα της αλλαγής. Και την είδαμε και την Αλλαγή.......
Κύριοι, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Αρνί που περιμένει το μαχαίρι, ποτέ δεν αγριεύει. Σε ένα άλλο θρησκευτικό βιβλίο, έλεγε για τον ίδιο δυαδισμό, αλλά με άλλους όρους. " Ο Ποιών και ο Υπομένων". Εμείς θέλουμε να "ποιήσουμε" μεν, αλλά πρέπει να "υπομείνουμε" δε. Αν δε θέλουμε να υπομείνουμε, πρέπει να ποιήσουμε αλλού δηλαδή;;; Τι ιστορία είναι αυτη η χώρα!!!! Κάθησε να τη φας, αλλιώς πρέπει αλλού να πας. Αν φύγεις όμως είσαι προδότης και λιγόψυχος, αν μείνεις, απλά κορόιδο.
Η χώρα αλώθηκε από ξένους και εγχώριους προδότες, οργώνεται, προετοιμάζεται δηλαδή για το θέρισμα της επόμενης δεκαετίας και εμείς πρέπει να διαλέξουμε: Να θέλουμε το ευρώ, αλλά να μην το έχουμε στην τσέπη. Να νοιώθουμε Ευρωπαίοι, χωρίς να είμαστε κι απαραίτητα. Να μείνουμε σε μια Κοινότητα, που τόσο μας αγαπάει και μας εμπιστεύεται που φτιάχνει μόνη της λογαριασμό για να βάζει  τους τόκους που χρωστάμε.
Εγώ και θέλω, και είμαι, αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να μείνω. Όστις (άλλος) θέλει.......

Πουλί χαμένο

 Στο δρόμο. Πουλί μονάχο.

Σα χαμένο, στον τοίχο στριμωγμένο.

Κοιτάζει, τρομάζει, αλλά δεν πετά.

Απορεί ίσως που δεν το σκοτώνουν.

Καλύτερα θα'ταν. Λύπηση προκαλεί, 

ανήμπορο έτσι που'ναι.

Παλιά θα ήταν καρδερίνα με ρωμαλέα φωνή. 

Ή ίσως σουσουράδα με όρεξη για παιχνίδια.

Τώρα μαγκωμένο, σφιγμένο και σκυφτό, 

βαδίζει στο χαμό του.

Κι αν είχε κάποια ελπίδα να σωθεί,

 δεν υπάρχει ούτε κλαδί ούτε τροφή

Παιδιά θα 'φύγαν, ταίρι δεν υπάρχει.

Μόνο κρύο. Παγερό κρύο και φόβος.

Οι ξένοι που κοιτούν δεν το φοβίζουν.

Τον εαυτό του μόνο φοβάται. Τον φοβάται και τον λυπάται. 

Σκληρό από μέσα, μα απ'έξω ευάλωτο.

Ανηφορίζει το δρόμο του πάντως, πίσω δεν κοιτά.

Μονάχα καμιά πλάγια ματιά ρίχνει

μήπως κάποιος τον καλέσει, κάποιος 

του δώσει τη σημασία που ζητά.

Μάλλον όμως είναι αργά. Μάλλον το γεράκι ψηλά το γλυκοκοιτά. 

Κι αν γλυτώσει από αυτό, οι γάτες νηστικές και πρόθυμες, θα το λυτρώσουν.

Ας είναι.

Τροφή στις ελπίδες των άλλων,

ας γίνουν όσοι δεν μπόρεσαν να υποκύψουν συνειδητά......

Υποσημ: Το φτωχοπούλι αυτό το βρήκαμε με τα παιδιά, όπως ανεβαίναμε το δρόμο μας. Μπορεί να 'ταν ετοιμοθάνατο, μπορεί κατάκοπο, μπορεί από το κρύο μουδιασμένο. Ούτε πετούσε, ούτε στεκόταν. Προχωρούσε και κοιτούσε κλεφτά προς τα μας, μήπως του ορμήσουμε ή μήπως του πετάξουμε τίποτα για φαϊ. Εμείς βέβαια σαν γνήσιοι αδιάφοροι άνθρωποι, δεν κάναμε τίποτα από τα δύο. Το φωτογραφήσαμε και σηκωθήκαμε και φύγαμε.....
Αυτό το πουλί σήμερα είσαι εσύ, αύριο θα είμαι εγώ. Αυτή θα είναι η μοίρα μας;;;
Αν είναι έτσι, καλύτερα μια κι έξω.................

Χωρίς λόγια

Γυρίζοντας από τη δουλειά, γραμμένο σε τοίχο της Υφανέτ

(Παλιό υφαντουργείο στην Κ.Τούμπα, έκτασης 19 στρ. περίπου, 

έκλεισε το 1967, καταλήφθηκε το 2004 και παραμένει χώρος αντιεξουσιαστών)

Τι μεγάλη αλήθεια!! αντιστοιχεί περίπου στο Όχι των βουλευτών για το δεύτερο μνημόνιο

Αλήτης ήμουν;

Σαν το σκυλί, σαν τον αλήτη, που σου γεμίζει τη γωνιά, και βαρέθηκες να τον βλέπεις................
Το άξιζα;;;

Ρε τι βρίσκει κανείς στο Σωλήνα;;;;;;;;

Άκου να όψεστε!!! Ρε σεις βρήκα τη συναυλία από το 1991 στο Βερολίνο. Απίτετο;;;
Εκείνος ο χάλιας με το μαλλί φαβοριτέ και το ακκορντεόν είμαι εγώ στη νεανική έκδοση. Μικρό ρολάκι, αλλά έτσι έλεγε η ενορχήστρωση, τι να κάνω;

Έχει κι άλλα στην Εταιρεία του Χάρη του Παπαδόπουλου, www.lagrandeours.com
Μπείτε, δείτε, ακούστε, μελοποίηση, ποίηση, λόγια, ήχοι,
..........πάνε τώρα αυτά.......Τώρα Arbeit, verstehen Sie?

Ομίχλη και σύννεφα και νύχτα

Φωτογραφίες που τράβηξε ο μικρότερος μου γιος

 Ύψωμα Σιβρή ή αλλιώς Σιβρή Τεπέ. Το βουνό της περιοχής μας, καταχωρημένο ως περίπου 475μ, εμείς με τη βοήθεια του δορυφόρου διαπιστώσαμε ότι είναι 504-505 ± 12μ.


 Η πρώτη του κορφή, αν και έχει ανέβει σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Η κορυφή με πατρίδα και θρησκεία.......κι από κάτω η συννεφιά!

Νεοχωρούδα Θεσσαλονίκης μια ομιχλιασμένη Κυριακή (τραβηγμένη από το ύψωμα πάλι)

και μια νυχτερινή που δείχνει το ύψωμα, ένα δειλινό με στρωματοσωρείτες.

Λάμπεις σαν το Βόρειο Σέλας!

http://vimeo.com/36141149


Aurora 2012 from Christian Mülhauser on Vimeo.


Ο τύπος που το έκανε αυτό το τρομερό βίντεο λέγεται Christian Mülhauser, Ελβετός και του αξίζουν το λιγότερο συγχαρητήρια. Ως και η NASA το είχε σήμερα Astronomy Picture of the day! Παρακάτω περιγράφει συνθήκες και τεχνικές. Εγώ εντυπωσιάστηκα και ζήλεψα, άραγε θα αξιωθώ (ή μάλλον καλύτερα,  τα παιδιά μου) να τα δω (ή να τα δουν) από κοντά τέτοια πράγματα;;;;;;

Last week I was again in Norway for shooting northern lights. This time I was very lucky, there was a lot of activity on the sky especially on the 24 January. The scenes are from Ravnastua, Skoganvarre and Lakselv. The first two days I had a lot of trouble with frozen Cameras. It was -25°C (-13°F) and after 1-2 hours of shooting the lens was frozen.

I used a Canon 5D MarkII with ML, a 7D and a 550D with ML. All the scenes were shoot with this 3 lenses: Canon EF 24mm f/1.4 L on 5D, Tokina 11-16mm f/2.8 on 7D and my Samyang 8mm/f3.5 on 550D.

The sound I found on the vimeo music store:
Elemental by Pulse Faction
Path of Stars by Jonathan Geer

I know that the sound is not for everyone. I will soon publish another version with quit music...

Το παιδί θέλει κιθάρα!

Leyenda (Asturias) (1892, Tarrega rev. in E minor)

Kομμάτι του Isaac Albeniz από το μεγάλο Segovia.

Κάθε φορά που το ακούω, παθαίνω! Το έπαιζε και η αδερφή μου, προσπαθούσε τουλάχιστον.

Romance anonimo (Estudio en Mi de Rubira)

Τέλη 19ου κι αυτό, παιγμένο από έναν ακόμα θρύλο, το Narciso Yepes

Όλα αυτά τα έβαλα προφανώς για να χρυσώσω το χάπι, που ο μικρός παράτησε το βιολί (εξ'ου και η πώλησή του) και άρχισε να ασχολείται -φανατικά όμως- με την κιθάρα. Παίζει γιατί γουστάρει κι αυτό φαίνεται, οπότε κι εγώ δεν τον πιέζω καθόλου, με κλασικούρες και τα παραπάνω, διότι μου είπε: "Εγώ δυο-τρια χρονάκια θα παίξω κλασική, μετά μόνο ηλεκτρική, Chilli Peppers και τέτοια, εντάξει μπαμπά;;;;". Έχω και τον αδερφό που στέλνει συνέχεια βίντεο με Gallagher και Roryάστηκε το παιδί......

Εγώ πάντως διατηρώ τον κρυφό πόθο να ακούσω Αστούριας και Ρομάντσα από αυτόν, .....κάποτε, ......πριν κλείσω τα μάτια μου. Σε κάτι πρέπει να ελπίζεις, έτσι δεν είναι;

Υ.Σ. Ίσως αργότερα, αν με αφήσει να το βιντεοσκοπήσω, θα το φέρω εδώ, στην παρέα, να ακούσετε κι εσείς.

Κωλοέλληνες

Δεν είμαστε λαός σοβαρός, είμαστε ένας κωλολαός, δε μας αξίζει αυτή η χώρα. Πήραμε το διαμάντι της Μεσογείου και το κάναμε σκουπίδια και μπάζα για να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας. Πλέον είμαι πεπεισμένος ότι πρέπει πολλοί από μας, αν όχι όλοι-άντε καλά να μείνουν καμιά χιλιάδα πιτσιρίκια, αγνά κι αμόλυντα-πρέπει λοιπόν οι περισσότεροι να εξαφανιστούν από εδώ, να μετακομίσουν σε καμιά Ινδία, σε καμιά Κίνα, που δε θα την πειράξει και πολύ, πάντως να ξεκουμπιστούν από τον τόπο. Εγώ ψιλοεθνικιστής είμαι, αγαπώ τον τόπο μου, σιχαίνομαι όμως τη ράτσα των Νεοελλήνων. Δεν πιστεύω ότι όλος αυτός ο συρφετός που βρέθηκε με ελληνικό επώνυμο και (κάτι σαν) ελληνικά λόγια στο στόμα του πραγματικά έχει κάποια σχέση με τους προγόνους τους αρχαίους ή έστω ότι του ανήκει δικαιωματικά ο τόπος. Καταφέραμε να γίναμε το ρεζίλι της Ιστορίας, πιο ρεντίκολο κι από τους χειρότερους χαμερπέστερους υπανθρωπους, φάγαμε, φάγαμε, φάγαμε, και νομίζαμε ότι οι κοιλιές μας θα είναι η λεβεντιά μας, η αρχοντιά μας, το κυμπαρλίκι μας. Αντ'αυτού γεμίσαμε χοληστερίνη στα μυαλά, λίπος στις ψυχές, ξύγκι στα μάτια και στα αυτιά μας. Φουσκώσαμε από αέρα  και ψευτοπερηφάνεια "ξες ποιος είμαι γω ρε!", γίναμε μπαλόνια, οι περιβόητες φούσκες, ανεβήκαμε ψηλά, σαν τις μετοχές, πιάσαμε ταβάνι, σκάσαμε και τώρα πέφτουμεεεεεεεεεεεεεεεεεε !!!!!
ΟΚ, λες εσύ. Και; ;;;;;; Θα προσγειωθούμε, δε θα προσγειωθούμε;;; Εν τάξει, μπορεί και να σκάσουμε σαν καρπούζι, όπως και να έχει, θα βρούμε έδαφος, χώμα, πάτο στο βαρέλι.
Τσούκου, λέω εγώ. Όχι, όχι !!!! Δε μας αξίζει ούτε το χώμα, ούτε ο πάτος. Θα συνεχίζουμε να πέφτουμε, να πέφτουμε, σαν τον εφιάλτη της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και του ευρώ. Αν θυμάστε ο Caroll περιγράφει την Αλίκη που γιγαντώνεται και μετά ξαναμικραίνει αφού έχει πέσει στην τρύπα του λαγού.
Κάθε μέρα λες, μάλλον σήμερα θα πέσουμε, ναι, ναι, σήμερα, μετά ακούς τον Παπαδήμο να λέει ίσως κατά το τέλος της εβδομάδας, διαβάζεις καμιά ιστοσελίδα των Times  που λένε η καταστροφή θε έρθει το Μάρτη, οι Γερμανοί (που ως γνωστό παλαιόθεν "είναι φίλοι μας") λένε "ποια η Ελλάδα;; Ποτέ δε θα πέσει, απλά θα πέφτει!!". Έτσι λοιπόν βιώνει αυτός ο άθλιος, τρισάθλιος λαός κάθε μέρα, κάθε μήνα, εδώ και κάποια χρόνια, ένα τέλος, μια πτώση, που δεν έρχεται, αλλά όλο έρχεται. Οι απόξω κοιτάν και στοιχηματίζουν, "θα πέσει, δε θα πέσει, θα πέσει τώρα ή δύο ώρες μετά, μήπως έπεσε και δεν το καταλάβαμε, μπααα, κάποιος θα βόγγαγε, δεν μπορεί......". Έλα μου ντε, αυτό λέω κι εγώ, τόσο βόδια είμαστε;;;; Μπας και πέσαμε και δεν το καταλάβαμε, κάποιος δε θα έλεγε ένα ωωωχ! Πού είναι αυτό το γ%^$*μένο το ΩΩΩΩΩΩΧΧΧΧΧΧ!!!!!! Δε μιλάει κανείς!!! Άρα λες πολύ λογικά, απλά δεν έχουμε πέσει.......ακόμα. Ναι, αλλά πότε;;;;;;

Τίποτα, ένας ηλίθιος, αγράμματος, ακαλλιέργητος λαός, ένα έθνος χωρίς ήθος (έθος), μια μηδαμινότητα που πέθανε κάπου μέσα του '60, απλά έπρεπε να σβήνει λίγο-λίγο, κάποιες αναλαμπές υπήρξαν, κάποια μισοφεγγίσματα, μέτα τίποτα. Ένας επιθανάτιος ρόγχος, ο ρόγχος του μεταπολιτευτικού Έλληνα, του Νεοέλληνα. Δεν είναι ούτε αναπνοή, ούτε άπνοια. Ούτε ζωή, ούτε θάνατος. Απλά ......πέφτει!!!

Τα βλέπαμε όλα αυτά;; Πώς δεν τα βλέπαμε!! Κάποιοι προσπάθησαν να το φτιασιδώσουν το θέμα. Όχι δεν είμαστε ετοιμοθάνατοι, να με λίγο ρουζ, με λίγη σκια, φαίνεται έτοιμος για σκι, για Καγιέν, για βίλα, για κότερο, για χρηματιστηριακή συναλλαγή, για τοκογλυφική συναλλαγή (Πώς ξαφνικά ανακάλυψε η χώρα ότι υπάρχουν τοκογλύφοι εδώ;;; Τι λες βρε παιδί μου, χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;;;;!!!!). 
Σταδιακά γινόμασταν τεμπέληδες, ξεμάθαμε να δουλεύουμε, ξεχάσαμε να παράγουμε, παίρναμε επιχορηγήσεις απλώς και μόνο επειδή είμασταν παραμεθόριοι, παίρναμε πριμ παραγωγικότητας απλώς και μόνο επειδή πηγαίναμε κανονικά στη δουλειά, τα ωράρια ήταν απλές τυπικότητες, η ευγένεια στην υπηρεσία έγινε ατομικό δικαίωμα όχι υποχρέωση, ο καθένας ερμήνευε το καθηκοντολόγιο όπως το βόλευε. Από τα γεννοφάσκια μας, από τα σχολεία μας μάθαμε να μην κάνουμε τίποτα. Άπειρες αργίες, άπειρες απώλειες μαθητο-ωρών, ακόμα και που βρισκόμασταν στην τάξη, κάναμε ό,τι μπορούσαμε, μαθητές-δάσκαλοι (πάντα αυτοί οι άοκνοι Εργάτες της Γνώσης!), για να μην γίνει κανα σοβαρό μάθημα. Μετά στο Στρατό, το μεγάλο Σχολείο της Τεμπελιάς. Έμπαινε ο 18άρης που δούλευε έστω από πριν σε κάποιο εργαστήρι σαν τεχνίτης, σε κάποιο βενζινάδικο, σε κανα χωράφι του μπαμπά και εκεί μέσα μάθαινε όλα τα "κόλπα", όλες τις "τεχνικές" να τεμπελιάζεις με κανόνες, με τον Κανονισμό, η επονομαζόμενη Λούφα. Μεγάλη ζημιά για τα πιτσιρίκια ο Ε.Σ., με την κατάσταση των τελευταίων ετών. Ο πιτσιρικάς μάθαινε από πολύ μικρός ότι αν είχε "βύσμα" μπορούσε με ένα τηλεφωνάκι να κάνει το Ταγματάρχη να βαράει προσοχές και εκείνος να κάθεται στο καψιμί να διαβάζει εφημερίδες, ενώ αν δεν είχε γνωστό, έμπαινε στο μάτι των άλλων και τραβούσε το λούκι μόνος. Οπότε αντιλαμβανόταν γρήγορα τη μαγική για την εξέλιξή του συνταγή: "Να βρω έναν γνωστό, ένα ΜΕΣΟ". Για όσους μάγκες έμπαιναν στα Πανεπιστήμια, ο δρόμος ήταν πιο φαρδύς. Χαλαράάάάά, αράζαμε στις φραπεδαρίες, μέρες ολόκληρες με τάβλι, ποιος πάει ρε στα αμφιθέατρα, θα μας δώσουν τα θέματα, θα πιέσουμε και τους "ευάλωτους" καθηγητές με τα φοιτητικοσυνδικαλιστικά (άλλο μεγάλο σχολείο στα Ιδρύματα αυτά) και θα μας περάσουν άνετα, ποια εκπαίδευση, ποια επαγγελματική πορεία, ποια αγορά εργασίας, ποια σύνδεση του πτυχίου με τις εργασιακές απαιτήσεις, άσ'τα αυτά για αργότερα, τώρα ας απολαύσουμε μια επιχορηγούμενη από το μπαμπά "νόμιμη" τεμπελιά. Κάποια στιγμή τέλος πάντων έπρεπε να βγει κι ένα μεροκάματο. Ε τότε αναλάμβανε η γνωστή συνταγή. Το μέσο, του μπαμπά, του θειου, της γιαγιάς, του ξαδέρφου, του τοπικού κομματάρχη, του παπά της ενορίας, του κλητήρα του Υπουργείου, έπιανε δράση. Έμπαινες στο Δημόσιο να απολαύσεις την Τεμπελιά και την Ανικανότητά σου να πληρώνεται με μισθούς αναβαθμιζόμενους με ΑΤΑ. Αν ήσουν "άτυχος" έπρεπε να δουλέψεις λίγο παραπάνω να σε βάλουν σε καμιά ιδιωτική εταιρεία, με γνωριμία πάλι ή κανα "αντάλλαγμα" στο διευθυντή Προσωπικού να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή, που "πρέπει" να δουλέψεις, αντί να ήσουν Δημόσιος. Βέβαια υπήρχε πάντα η λύση της αυταπασχόλησης. Αφεντικό του εαυτού σου!! Τι; Θα απολύσεις τον εαυτό σου επειδή άργησε λίγο να ανοίξει το σουβλατζίδικο;; Δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν!! ΦΠΑ;;; Τι είναι αυτό;; Πλάκα κάνετε;; Θέλετε να κλείσω και να απολυθούν οι δύο υπάλληλοι, που δεν τους δίνω καν ένσημα και τα παίρνουν όλα "μαύρα";;;; Το Σύστημα το φτιάξαμε έτσι ώστε να μην μπορείς να το αποσυνθέσεις ούτε από μέσα, πόσο μάλλον δε απ'έξω. Μάλλον απλά περιμέναμε να διαλυθεί από μόνο του, άντε και από καμιά κασέτα.

Οι Έλληνες, οι νέοι, οι μετά την ίδρυση του Κράτους, οι του εικοστού αιώνα, όσοι επιζούν, πρέπει να ζυγιστούν με ακριβά όργανα μέτρησης ψυχικής ισορροπίας και φιλοπατρίας. Αν αγαπάνε τη χώρα, τον συμπατριώτη, το γείτονα, το συνάδελφο, τον ομοϊδεάτη αλλά και τον αντίθετο, τη φύση, μέσα-όξω, τότε εν τάξει......ας μείνουν, να δείξουν δυο-τρια πράγματα στα νεούδια. Αλλιώς, ....ουστ!
Οι επονομαζόμενοι κωλο-νεο-έλληνες, είναι άχρηστη, παρασιτική, κακοήθης συντεχνία, που της πρέπει ο αφανισμός. Μόνο ζημιά, μόνο ανούσιο μέσα από τον επιούσιο, μόνο φύρα. Κι επειδή format ή έστω reset δε γίνεται, μέχρι στιγμής, εξ'όσων γνωρίζω, σε ανθρώπινους εγκεφάλους, δεν υπάρχει σωτηρία. Πρέπει κάποιος να ρίξει μια μινι ατομική βόμβα, τοπικής εμβέλειας (μη διαλύσουμε κι όλο τον κόσμο), αφού έχουμε εξασφαλίσει την επιβίωση των 1000-2000 ατόμων σε άλλες χώρες προσωρινά, μέχρι να ξεπλυθεί η χώρα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέχρι να εξαϋλωθεί κάθε ίχνος Ελληναρά. Και πρέπει να γίνει τώρα, άμεσα, πολύ γρήγορα, πριν μπουν οι υπογραφές για το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση. Κάφτε κόσμο, εξατμίστε όλους αυτούς που δεν αξίζουν στη χώρα.
Πρέπει να σωθούν οι λίγοι, πρέπει να κρατηθεί η ελπίδα, πρέπει να ανασάνουν οι υγιείς, ευθανασία στη σαπίλα. Κλείστε τα μηχανήματα, κατεβάστε διακόπτες, στάση πληρωμών και ανοχής στους ανεπίδεκτους βελτίωσης. Κούρεμα στα καμμένα μυαλά. Ξετσίπωτοι κωλοέλληνες!!!!!

Ένας μήνας στο Κλάγκενφουρτ

14/11 έως 12/12.

Ένας μήνας σχεδόν. Τι είναι ένας μήνας; Τίποτα! Σιγά το χρόνο, σιγά το διάστημα! Τι προλαβαίνεις σε ένα μήνα; Τι να δεις, τι να ακούσεις, τι να πιάσεις... Ένας μήνας, 30 μέρες, 720 ώρες, 43200 λεπτά, 2592000 δλτ. Καμιά φορά, λένε, βλέπεις σε ένα δευτερόλεπτο, να περνάει από μπροστά σου όλη σου η ζωή. Σκέψου δηλαδή σε 2,5 εκατομύρια τι μπορείς να δεις!

Εγώ λοιπόν πέρασα περίπου 2,5 τέτοια εκατομύρια σε έναν άγνωστο τόπο. Προσοχή, δεν πήγα σε άλλο πλανήτη, δεν πήγα σε άλλη διάσταση, δεν πήγα σε άλλο σύμπαν, πήγα σε ένα "χωριό" της Αυστρίας, 12 ώρες από δω. Υπ'όψη ότι για να λέγεσαι πόλη ή μεγαλούπολη, δεν αρκούν μόνο τα νούμερα, π.χ. πάνω από 2 εκατομύρια κ.ο.κ, αλλά θα πρέπει να συνυπάρχουν κι άλλοι παράγοντες, νοοτροπίες, επιλογές, "αέρας", κτλ κτλ.

Lindwurm, σύμβολο του Klagenfurt, δράκος που φοβέριζε ανθρώπους και έσπερνε τον τρόμο. Klagen=θρήνος, κλαυθμός. Το δράκο σκότωσε κάποιος ονόματι Ηρακλής........

Βρίσκομαι λοιπόν για επαγγελματικούς λόγους σε ένα "χωριό", των 100.000 ανθρώπων γκρόσο-μότο, Klagenfurt am Wörthersee . Στη μεγαλύτερη πλειοψηφία μας, τους Αυστριακούς, τους κατατάσσουμε ως ένα-και-το-αυτό με τους Γερμανούς. Ίδια γλώσσα, ίδια φάτσα, ίδια νοοτροπία. Απ΄το λίγο που τους είδα, μπορώ να πω : Λάθος!

Οι Νότιοαυστριακοί μάλιστα, εκ Καρινθίας είναι πιο Μεσόγειοι (ιταλοφέρνουν) και πιο Βαλκάνιοι (συνορεύουν με Σλοβένια, ενώ κροατοφέρνουν και στη διάλεκτο) από τους άλλους Αυστριακούς. Οι Γερμανοί τους σνομπάρουν, το καταλαβαίνεις αμέσως αυτό, ενώ ανταποδίδουν οι Καρίνθιοι ότι τουλάχιστον διατηρούν κάτι ανθρώπινο και ζεστό πάνω τους, σε αντίθεση με τους βόρειους ομόγλωσσούς τους.

Τέλος πάντων "υπήρξα" για ελάχιστο χρόνο, είπαμε 2,5 εκ. sec, σε ένα τέτοιο μέρος "ξένο". Το περίεργο είναι ότι εγώ δεν αισθάνθηκα ξένος. Δεν με έκαναν να νιώσω άσχημα, με έβαλαν στο κλίμα αμέσως. Έπαιξε ρόλο βέβαια και το γεγονός ότι "ξεσκίστηκα" να προσπαθήσω να μιλάω μαζί τους τα Γερμανικά και μόνο, παρόλο που είχα μόνο τρεις μήνες που μιλούσα και μάλιστα εκτός φροντιστηρίων. Πιστεύω ότι το εκτίμησαν εκεί οι άνθρωποι δεόντως αυτό και μου το έδειχναν. Μπήκα λοιπόν γρήγορα στην προσαρμογή, στους ρυθμούς, στα ωράρια, στο χρόνο τους. Δε διέφερε από μας, ίδια κυλούσαν τα δευτερόλεπτα, ίδιες οι ώρες, ίδια έτρωγαν τα μεσημέρια, ίδια έφευγαν από τη δουλειά, ίδια ξεκινούσαν, ίδια σταματούσαν.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση και με διέλυσε ψυχολογικά δεν ήταν ούτε η τεχνολογία τους, ούτε τα συστήματά τους, δεν ήταν ο πλούτος της Χώρας (είδα πραγματικά αυτό που λένε πλούσιο κράτος με πολίτες "συν-πλην"), ούτε και οι πολυτέλειες τους. Ήταν αυτή η απίστευτα απλή έννοια, αλλά τόσο δύσκολα αποκτούμενη, η έννοια της Κουλτούρας. Λέξη παρεξηγημένη, λέξη αδιανόητη, λέξη συνειδητά υποβαθμισμένη από την εγχώρια Πλέμπα.

Η Καλλιέργεια είναι ένας τρόπος. Είναι μια νοοτροπία, μια συμπεριφορά, που πηγάζει από μέσα, από εκείνη την εσωτερική ευγένεια, που ισιάζει κάθε γωνία και αμβλύνει κάθε ανομοιότητα. Τέτοια π.χ. ίσως είχαν οι Κομφουκιανιστές. Σήμερα είναι κάπως είδος προς εξαφάνιση στην ανθρωπότητα. ίσως την κράτησαν λίγο παραπάνω οι "κλειστοί" λαοί. Η Κουλτούρα δεν έχει  σχέση (ίσως κατ'εμέ) με τη Μόρφωση, με την εξειδικευμένη γνώση, την άποψη, που έχουν όλοι οι σημερινοί Έλληνες για τα πάντα, για την επιφανειακή εγκυκλοπαιδική-βικιπαιδική γνώση, από το Ίντερνετ και τα κουτσομπολιά του Facebook. Για μένα η Καλλιέργεια είναι η βαθειά, εξ απαλών ονύχων Παιδεία, που αρχίζει με όλα τα σωστά διαπαιδαγωγικά ιδανικά, την Ευγένεια, την Απλότητα, την Ισότητα, την Καθαρή Σκέψη και περνάει σταδιακά στην Αλληλεγγύη, στην Κοινωνικότητα, στον Ανθρωπισμό, για να φτιαχτούν ισορροπημένες και σωστές δομικά Κοινωνίες. Εγώ γνώρισα παρα πολλούς ανθρώπους στο χώρο εργασίας, αλλά κι έξω στα μαγαζιά, στους δρόμους, στα βενζινάδικα, στα κιόσκια, που μπορεί να μην ήξεραν τι γίνεται τώρα στο Ιράν, ποιος προεδρεύει στην Κομισιόν, ποια είναι η πρωτεύουσα της Πολωνίας, πότε χτίστηκε το Schönbrunn. Είχαν όμως αυτήν την Κουλτούρα, τη Παιδεία, που δεν μπορούσες παρά να τους βγάλεις το καπέλο, να τους σεβαστείς κι  αυτούς και τη χώρα τους. Προτεραιότητες, συναδελφικότητα, ηρεμία, υπομονή, επικοινωνιακά χαρίσματα, απλή καθαριότητα, σεβασμός στη φύση, ανθρώπινη αλλά και περιβαλλοντική. Δεν είναι η ιδέα μου, δεν τα έβλεπα εγώ μονομερώς, δεν είμαι γραφικός (πολύ τουλάχιστον!), δεν έχω προκατάληψη υπέρ κάποιων ή εναντίον κάποιων άλλων λαών. Απλά περιγράφω τι αισθανόμουν.......

Εμείς δεν είμασταν ποτέ έτσι και ούτε θα γίνουμε ποτέ. Προσοχή! Δε λέω Ευρωπαίοι και τέτοιες μεγάλες κουβέντες και υπερβολές, απλά λέω ότι δεν πρόκειται ποτέ να πιάσουμε εκείνο το επίπεδο κοινωνικής Συνείδησης, που πολύ πιθανόν αυτοί οι Λαοί να το πήραν από τους αρχαίους Έλληνες, αλλά αυτοί τουλάχιστον το κράτησαν, δεν το έκαναν κουρέλι της Ιστορίας. Κάποιος φίλος μου είπε ότι είναι ψεύτικη η συμπεριφορά τους, δεν είναι αυθεντική, καταβάθος 
έχουν μίσος για τους ξένους. ΟΚ, εγώ πάντως δεν 

το είδα αυτό, ακόμα και υποκριτές να είναι (όλοι τους;;;), μπράβο τους  !!                                                                                              Lend Kanal ποτάμι που καταλήγει στην Wörthersee 

Θέα από τα Karawanken

και μεγειά τους. Το κάνουν πολύ καλά αυτό το θέατρο, το έχουν εμπεδώσει και το απολαμβάνουν. Πάντως δουλεύει!!!!!!! Ας είμασταν κι εμείς τόσο καλοί ηθοποιοί, ας είχαμε τόση καλή υποκρισία στην ευγένεια και στη διακριτικότητα και τι στον Κόσμο....

Πληρώνουν φόρους, κοιτάν κυρίως τη δουλειά τους να την κάνουν σωστά, να αποδίδει, να κρατάν την ισορροπία μεταξύ απαιτήσεων και προσφοράς, φροντίζουν για τον περίγυρο, για τα παιδιά, τις ευαίσθητες ομάδες, πάνω από όλα όμως αγαπούν την Πατρίδα τους. Τόσο που εμείς φοβόμαστε μη μας πουν εθνικιστές. Και τη φροντίζουν, τη σέβονται, δεν αφήνουν τον κάθε τυχαίο να μπαινοβγαίνει, δυναμώνουν τις κοινότητες τους και τις διατηρούν παραγωγικές, εργατικές, με όρεξη και δυνατότητες.

Συγκεκριμένα, "είδα", "μελέτησα" έναν εργασιακό χώρο, που ασχολείται με αυτό που όλοι αποκαλούν "το μεγαλύτερο αγαθό", "το ύψιστο δώρο". Το Νοσοκομείο που είδα πιάνει περίπου έκταση 3-4 Παπαγεωργίου, με 6000 εργαζομένους, δηλαδή το 6% του πληθυσμού του Κlag. Όταν μπήκα μέσα, δεν ντράπηκα απλώς, είπα "κάπως έτσι πρέπει να είναι οι ΗΠΑ!". Επειδή ήμουν μόνος περνούσα γύρω στις 10-11 ώρες εκεί, κρύο έξω, πού να πας; Οπότε με είχαν σιχαθεί οι άνθρωποι εκεί. Σαν σπιούνος, σαν χαφιές γυρνούσα και ρουφούσα εικόνες, συμπεριφορές, λέξεις, κινήσεις. Η τεχνολογία άπαιχτη, άπιαστη, αλλά δεν είναι αυτή που με τρέλανε. Είπαμε, αισθάνθηκα σε καθημερινή βάση μια υψηλή επιστημονική κουλτούρα, μια στάθμη, ένα επίπεδο άπιαστο σε μας. Ευγένεια, σοβαρότητα, δουλειά, ρυθμοί, ανθρωπιά, σεβασμός, γνώση, κατανόηση, υπομονή, ψυχραιμία, σοβαρότητα (δις), αποδοτικότητα, δουλειά (δις), συννενόηση (δις και τρις), περιορισμός των εγωισμών (ο μηδενισμός είναι ακόμα μια παγκόσμια ουτοπία).

Πάλι ας γίνω συγκεκριμένος. να μη λέμε μόνο λόγια έτσι, αεράτα, ελληνικά....

Π.χ. Υπήρχε μια κορνίζα, ένα κάδρο, που έγραφε κάτι σαν τις δέκα εντολές.

Leitlinie zur Kommunikation. Αυτή η κορνίζα υπήρχε παντού. Στα γραφεία, στις αίθουσες αναμονής, στα χειρουργεία, στα εξωτερικά ιατρεία, στις τουαλέτες, στα προσωπικά γραφεία των διευθυντών που έμπαιναν μόνο αυτοί, στα υπόγεια, στους θαλάμους από τις καθαρίστριες, παντού, όταν λέμε παντού, παντού, να το βλέπουν όλοι, πάντοτε. Ήσουν στον υπολογιστή, έγραφες έναν ηλεκτρονικό φάκελο ασθενούς και περνούσαν με crawl από κάτω, να μην ξεχνιέσαι.

Τι έλεγε αυτός ο δεκάλογος;; Όχι σοφίες, όχι μεγαλοστομίες, απλές φράσεις, λογικές συμπεριφορές

Leitlinie zur Kommunikation

·        Wir begegnen einander mit Wertschätzung und Respekt.

·        Wir hören zu und lassen auch andere Meinungen gelten.

·        Wir begegnen MitarbeiterInnen und PatientInnen freundlich und grüßen aktiv.

·        Wir erteilen angemessen Auskunft.

·        Wir halten keine Dauermonologe.

·        Wir werwenden keine Killerphrasen ( „Das geht sowieso nicht“ ).

·        Wir suchen keine Schuldigen, sondern Lösungen.

·        Wir halten Vereinbarungen verbindlich ein.

·        Wir gehen aktuell und sensibel mit Informationen um.

Wir sind offen.

(Εν τάξει, δε θα σας τα μεταφράσω κιόλας, να μάθετε και καμιά ξένη γλώσσα, αμερικανόδουλοι παλιοέλληνες!!!)

Σε γενικές γραμμές λέει "...φερόμαστε ο ένας στον άλλο με σεβασμό κι εκτίμηση, δεν ψάχνουμε ποιος φταίει, ψάχνουμε λύσεις, είμαστε ανοιχτοί, δε χρησιμοποιούμε φράσεις που δυσκολεύουν τη συζήτηση, ακούμε προσεχτικά και αφήνουμε όλες τις απόψεις να ισχύουν, δε θέλουμε υποχρεωτικούς/ευγενικούς συμβιβασμούς κτλ κτλ"

Η πλάκα είναι ότι όλα αυτά τα έβλεπες δια ζώσης, τα αισθανόσουν να εφαρμόζονται, τα άκουγες. Δηλαδή αν είναι έτσι η πλύση εγκεφάλου, ε τότε χαλάλι!!!

Αυτό είναι ένα παράδειγμα έτσι της πλάκας. 

 ZISOP-Zentrum für interdisziplinäre Schmerzambulanz, Onkologie und Palliativ Medizin.

Αυτό το τριώροφο κτίριο ήταν ουσιαστικά μια, εκτός βασικών κτιριακών υποδομών, νοσοκομειακή κλινική Πόνου και Παρηγορικής θεραπείας των καρκινοπαθών (κάτι σαν δημόσιο hospice). Μιλάμε για ΤΗΝ οργάνωση, για ΤΗΝ ανθρωπιά, για ΤΗ φροντίδα, για ΤΗΝ αξιοπρέπεια, για ΤΗΝ ειλικρίνεια. "όχι κύριε μου, δεν μπορούμε άλλο να σας "θεραπεύσουμε" από τον καρκίνο σας , δε θα κάνετε άλλες Χ/Θ, ανήκετε σε αυτό που λέγεται ως παρηγορικός ασθενής, μπήκατε στην τελική ευθεία, κανείς δεν γνωρίζει πόσο μπορεί να κρατήσει, από τη μεριά μας, θα φροντίσουμε να είναι όσο πιο καλή και ομαλή γίνεται. θα είμαστε δίπλα σας να εξασφαλίσουμε ότι δε θα πονάτε, θα αναπνέετε, θα ενεργείστε, θα ουρείτε, θα τρέφεστε, θα έχετε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την ανθρώπινη αξιοπρεπή ζωή, ακόμα και λίγο πριν το θάνατο". Απλή, ξεκάθαρη, σκληρή ίσως για τον "ευαίσθητο", ψευδαισθησιομανή Βαλκάνιο Έλληνα, υγιής, ανθρώπινη αντιμετώπιση. Και μιλάμε για ανθρώπους με πλήρη ασφάλιση, που έχουν δώσει μεγάλα ποσά κρατήσεων για την ασφάλισή τους. Το επισημαίνω αυτό γιατί εδώ ο καθένας το θεωρεί δικαίωμα να πάρει ο ασθενής του Χημειοθεραπείες των 40.000 ευρώ. Ακριβώς εδώ στην μπανανία αυτή, χωρίς ενδείξεις, χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, με μόνο το σπονσοράρισμα των μεγάλων φαρμακευτικών κολοσσών, ο κάθε ανασφάλιστος, ο κάθε ....., που δεν έχει δώσει ούτε μια μέρα εργασίας στη χώρα, μπορεί λαδώνοντας κιόλας, ή και τζάμπα, να κάνει πανάκριβες θεραπείες, για "ανθρωπιστικούς" λόγους, ενώ ταυτόχρονα ο γιατρός μπορεί να απολαύσει την προμήθειάρα του, δίνοντας τη χημειοθεραπεία ακόμα και σε νεκρούς, ανθρώπους δηλαδή που δεν έχουν καμία ελπίδα, καμία πρόγνωση, αλλά μέσα στο παραμύθι που τους πουλάν οι "καλοί γιατροί" και το μασάν οι ασθενείς----ότι ο γιατρός θέλει το καλό μου, άνθρωποι που θα μπορούσαν να "ηρεμήσουν" με αξιοπρέπεια. Αλλά εδώ μπορω να σου δώσω φάρμακο δεκάδων χιλιάδων ευρώ, αλλά να μη με νοιάζει αν πονάς, αν δεν κοιμάσαι το βράδυ, αν δεν μπορείς να ενεργηθείς, αν σου διαλύω το ήδη κατεστραμμένο ανοσοποιητικό(λόγω Χ/Θ), και να σε στέλνω ίσως και γρηγορότερα στο θάνατο, απ'ότι αν δεν έπαιρνες χημειοφάρμακα ή αχρείαστες χειρουργικές επεμβάσεις . Διότι το καλό φάρμακο αξίζει και εδώ αγαπάμε τους ασθενείς!!!! Μιλάμε για ΤΗΝ Υποκρισία στο μεγαλείο της, αλλά μου φαίνεται ότι ξέφυγα (να θυμηθώ να τα αναφέρω αυτά σε άλλη ανάρτηση). Για το Κλάγκενφουρτ μιλούσα...............Λοιπόν,

εκεί δε μου έριξε κανείς καμιά προσβλητική ματιά, δε μου έκανε κανείς κανα προσβλητικό υποτιμητικό σχόλιο (άλλο τι θα έλεγαν από μέσα τους ή πίσω από την πλάτη μου). Είδα την αντιμετώπιση στα νέα άτομα, αλλά και στους υπερήλικες, δεν είδα φακελάκια, δεν είδα πελατεία, 30 μέρες, τόσες ώρες εκεί μέσα, δεν είδα να μαλώνουν μπροστά μου γιατροί, δεν είδα να υψώνεται φωνή, δεν είδα να νευριάζου συνεργάτες, δεν είδα ασθενή ή συγγενή να είναι αγενής, δεν είδα γιατρό ή νοσοκόμο με τουπέ και υφάκι, δεν είδα φαρμακευτικούς αντιπροσώπους, δεν είδα φάρμακα "κουβανέζικα", δεν είδα κάτι άχρηστο, κάτι εκτός οδηγιών, δεν είδα "Αυθεντίες" και δογματικούς "Καθηγηταράδες", δεν είδα τεμπελιά, κοπροσκύλιασμα, δεν είδα δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, δεν είδα "ξερολίαση", δεν είδα απανθρωπιά, εξευτελισμό προσωπικοτήτων, είδα τους ίδιους ασθενείς με εδώ, τις ίδιες ασθένειες, ίδια βογκούσαν κι εκεί, νέα παιδιά, παραπληγικοί, ακρωτηριασμένοι, γέροι με alzheimer, ίδιος ο πόνος τους και το βλέμμα της απόγνωσης, ίδια έκαναν έμετο, ίδια φοβόντουσαν το θάνατο, ίδια έκλαιγαν. Δεν πήγα σε άλλο σύμπαν, δεν έβλεπα εξωγήινους.

Δεν περιγράφω όμως και ιδανικές ή εξιδανικευμένες καταστάσεις. Ο καθένας θα πει (κι εγώ μαζί του): "Ζήσε εκεί μεγάλε 15 χρόνια και μετά έλα να μας τα ξαναπείς". Ναι μέσα, ΟΚ, δίκιο, άσε με να πάω εκεί 10-15-20 χρόνια και να γυρίσω να σου πω: "Πωπω ρε φίλε είχες δίκιο τελικά, χάλια ήταν!!". Άσε με να πάω όμως ! Να δω, να ζήσω λίγο πολιτισμό, πολιτισμό στα -10, πολιτισμό του χωριού,  ναι, αλλά πολιτισμό. Καλλιέργεια. Α και μια είπα και καλλιέργεια. Εκεί, στα χώματα του τίποτα, στα παγωμένα εδάφη και στα άγονα, καλλιεργούν απίστευτα πράγματα. Νέοι άνθρωποι με τρακτέρ Zundapp, του '70, έσκαβαν, όργωναν, έφτιαχναν ντόπιες ποικιλίες, λάχανου, κοκκινογούλια, γεωπόνοι με γνώσεις, που τους βοηθούσε σαν τρελή η τοπική κοινωνία, οικονομικά, επιχειρηματικά. Οι κτηνοτρόφοι, με τις οικογενειακές επιχειρήσεις, που όχι απλώς πάστωναν Speck για κέρδος, ή πουλούσαν το γάλα σε εξευτελιστικές τιμές για την τοπική αγορά και νορμάλ τιμές για εξαγωγή και λιανεμπόριο, αλλά φρόντιζαν σα συνεταιρισμός, τα ζωϊκά απορρίματα να οδηγούνται σε χώρο καύσης (δεν είμαι και σίγουρος) ή τέλος πάντων παραγωγής φυσικού αερίου (βρώμα το μεθάνιο!), ώστε να παράγεται ενέργεια για να ζεσταίνονται τα σπίτια των χωριών. Μιλάμε για συννενόηση στη Τοπική αυτοδιοίκηση, μιλάμε για διευκολύνσεις στα αυτονόητα, το Κράτος μακριά, αλλά η τοπική εξουσία, δίπλα, βοηθός, συνεργάτης, σύμμαχος. 

-10 το Νευροκόπι, -10 το Spittal an der Drau. Κτηνοτρόφοι εκεί, κτηνοτρόφοι κι εδώ. Χιόνια η μια και χιόνια η άλλη, τι Κοζάνη τι Λωζάνη. Κι όμως έβλεπες μια κολοσσιαία διαφορά στην ποιότητα των ανθρώπων, των αγροτών, των εργατών, των οικογενειών. Ποιότητα στο εμπόριό τους, στις παραδόσεις τους, στη διατήρηση εθίμων, τρόπων παραγωγής προϊόντων, γαλούχησης των νέων. Κι όμως στ ένα χωριό, παίζουν πρέφα και τάβλι, και στο άλλο στον ελεύθερο χρόνο μαζεύουν όλοι τα ζωικά περιττώματα από τις αγελάδες των μονάδων τους και τα πηγαίνουν στο σταθμό παραγωγής ενέργειας/φυσικού αερίου, για να ζεσταθεί όλο το χωριό. Μαντέψτε σε ποιο γίνεται το ένα και σε ποιο το άλλο.

Από το ένα θέμα στο άλλο. Λοιπόν έλεγα για kommunalesarbeitgebers. Ένα κρατίδιο να το πεις, νομαρχία να τη πεις, περιφέρεια να την πεις, Η Καρινθία (Kärnten) με μια επιχείρηση διοίκησης νοσηλευτικών μονάδων KABEG (3 νοσοκομεία, 2 σαν κέντρα υγείας). όλοι αυτοί ελέγχονταν από έναν διοικητή, στα πάντα, δεν ξέφευγε τίποτα, καταμετρώνταν τα πάντα, ελέγχονταν μηχανογραφημένα, ηλεκτρονικά, τα πάντα, Προμήθειες; Ηλεκτρονικοί φάκελοι ασθενών; ιατρονομικά προβλήματα; αγορές; προσλήψεις; συνδικαλιστικές θέσεις; τρόποι βελτίωσης του εργασιακού περιβάλλοντος; διαφήμιση του προϊόντος υγείας; έλεγχος ποιότητας παροχής υπηρεσιών; διαχείριση ανθρωπίνων πόρων; Management; Σχέση με ασφαλιστικά ταμεία, φαρμακοβιομηχανίες; εταιρείες ιατρ. εξοπλισμών; Τα πάντα όλα.

Από την άλλη, το Τμήμα που απασχολιόμουν εγώ, είχε 65 ιατρούς, 285 νοσηλευτές, 1 διευθυντής. όχι σαν κι εμάς εδώ, που ο καθείς έχει το μικρομάγαζό του, τα πελατάκια του, και καμώνεται και τον καμπόσο, επειδή πατάει πάνω στην αγραμματοσύνη των Ελλήνων, στην απαιδευσιά τους. Ο διευθυντής όχι 50άρης, με ικανότητες διεύθυνσης, όχι αστεία, εμένα μου έκανε τρομερή εντύπωση. Με έκανε να πιστεύω ότι υπάρχουν υπεράνθρωποι. Κι όμως ήταν φυσιολογικός άνθρωπος, χωρίς πόζα και αλλαζονεία, με ταξίδια όλο το χρόνο σε όλο τον κόσμο για ομιλίες, για εκπαίδευση, με έρευνες τρελές, με κλινικό έργο τρομερό, με αίσθηση και γνώση των συμβάντων στο χώρο ευθύνης του απίστευτη, με οργανωτικότητα, με πειθώ προς όλους και σεβασμό από όλους. Κι όμως το σπίτι του ήταν ίσως και μικρότερο από το δικό μου, με ένα Audi, χωρίς βίλλες κι εξοχικά, δεν είχε σπίτια για να πουλάει στυλ, πληρωνόταν καλά, χωρίς όμως να πρέπει να τα επιδεικνύει. Έβγαζε δουλειά όσο 20 (τι 20;) 40 δικοί μας διευθυντάδες, κολλητοί του Υπουργού, άσχετοι, αγράμματοι, αγενείς, χωριάταροι, κούτσουρα ντυμένα με ποδιά. Και μην παρεξηγηθώ, ο χωρικός μένει σε χωριό και μπορεί να μιλήσεις μαζί του για τα χρώματα που παίρνει το βασίλεμα στις πλαγιές, ο χωριάτης μπορεί να μένει και στο Νιουγιόρκι, ή στο Μπερλίν να τρώει καρτόφια με τα μαυρονυχιασμένα χέρια, ή και στην Αθήνα, ξύνοντας τις μύξες του, μπροστά σε ένα γκισέ τράπεζας.

 Ελάφια σε προστατευμένο δασύλλιο

Είδα κάνοντας βόλτα με το ποδήλατο, ελάφια να με κοιτάν και να τα κοιτάω σα βλάκας, αναρωτώμενος γιατί δε φοβούνται. Όταν ρώτησα τον τοπικό Gasthofάρχη, μου είπε ότι αυτά τα προστατεύουν οι κυνηγοί (;;;!!), για να αναπαραχθούν ήρεμα, όμορφα, να δώσουν τους απογόνους τους, να τα μεγαλώσουν κάποιους μήνες οι γονείς και μετά να αμοληθούν σε κάποιο, πάλι ελεγχόμενο-μη σκοτώνονται τζάμπα και βερεσέ άνθρωποι, δάσος για να τα κυνηγήσουν με καραμπίνες μιας σφαίρας. Ο νικητής, ο επονομαζόμενος Jägermeister, αφού πάρει τη μερίδα του λέοντος, υποχρεούται να φροντίσει για την επόμενη γενιά ελαφιών με δικά του έξοδα, να κεράσει τους υπόλοιπους και να δικαιούται μιας κάποιας έυνοιας και επιδοκιμασίας για το επόμενο διάστημα. Μάλιστα, ακριβώς όπως κι εδώ, στο ελλαδιστανομπαγκλαντές.

 Η λίμνη Wörthersee

Το Νοσοκομείο, η ποιότητα των Υπηρεσιών που είδα εγώ, με έκαναν κάθε μέρα να πηγαίνω στη δουλειά και να παραμιλάω "Δε γίνονται αυτά", "Ούτε στις ταινίες", "Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε", "Δεν το πιστεύω". Και φυσικά ένα τεράστιο, ένα πελώριο "ΓΙΑΤΙ ;;;;;". Γιατί όχι εμείς;; Τόσο ανίκανοι είμαστε;;;; Τάχα μας φταίει η ανοργανωσιά μας!!! Τρίχες!!! Είμαστε απλώς ανάξιοι, αδαείς, διπλά αγνώμονες (η διπλή άγνοια είναι δουλειά του Πλάτωνα, ψάξτε για τη σοφιστική και τη μεγίστη άγνοια, ελληνικά προσόντα). Δε θέλουμε να αλλάξουμε κάτι προς το καλύτερο, αν δεν ταϊζει την κοιλάρα μας. Ποια πατρίδα, ποια κοινωνία, ποια αλληλεγγύη, ποια συντροφικότητα;;;

Πιστεύω ότι έχω να πω ακόμα καμιά 20αριά Α4 σελίδες, αλλά λίγο με έπιασε ο σβέρκος μου, μάλλον το αυχενικό της ντροπής, μάλλον η οσφυοκαμψία του Ραγιά, πόνεσα και μέσα κι έξω, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ακούω και τον Παπανδρέου να λέει ότι "μαριονέτα δε θα γίνω ποτέ και να είναι περήφανοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που έσωσαν τη χώρα από τη χρεοκοπία" και μου έρχεται να πάρω αεροπλάνο, να το σαπίσω στην μπάτσα. Οπότε, σταματώ εδώ. Αν θυμηθώ κάτι ακόμα, θα επανέλθω και θα το συμπληρώσω. Τώρα πάω να κλάψω ήσυχα ήσυχα γιατί κοιμάται η φαμελιά μου και να μην τους αναστατώσω..........................................................