Σίγουρα πολλοί μιλάνε στη χώρα αυτή. Μπούρδες οι περισσότερες, ή λόγια χωρίς νόημα ή λόγια που απευθύνονται σε ηλιθίους και ανθρώπους-χρυσόψαρα. Δε με πειράζει τόσο που ακούγονται τόσες πολλές μπούρδες, όσο ότι μέσα εκεί θα κρυφτούν και τίποτα σωστά λόγια και θα πάνε χαράμι. Θα μου πεις, τα λόγια είναι λόγια, δεν είναι πράξεις. Τα λες, σε λένε μπράβο, σε θαυμάζουν για το τρόπο που τα είπες, όντως έτσι είναι, συμφωνούν και μαζί σου, ωωω τι σπουδαίος φιλόσοφος, κτλ, κτλ, άντε και καμιά θέση στην Ακαδημία .....κι από δω παν και οι άλλοι! Στο γραφικό χρονοντούλαπο (ή σε καμιά εκπομπή της Φλέσσα) και είμαστε ΟΚ.
Ο Ράμφος δεν μου είναι αντιπαθής, συμφωνώ με τις εξηγήσεις που δίνει, με τις προτάσεις του, με τις θέσεις και τα τσιτάτα του. Είναι όμως αυτή η αναθεματισμένη εφαρμογή, αυτή η πράξη, που χωλαίνει. Όπως είχε πει και ο Σοπενάουερ, όταν το ρώτησαν γιατί δεν αυτοκτονεί κι ο ίδιος: "όταν κάποιος σας δείχνει το δρόμο, περιμένετε από αυτόν να σας οδηγήσει κι εκεί;;". Οι φιλόσοφοι καλοί, χρυσοί, άγιοι, ρήτορες, ωραίοι, στοχαστές, κτλ, κτλ. Εμείς χρειαζόμαστε όμως κάποιον ή κάποιους που θα οδηγήσουν, ταγούς θέλουμε όχι ταξιδιωτικούς οδηγούς, ή ακόμα χειρότερα κριτικούς.
Ο ήρωας(/ωες) μας λείπει, ο ηγέτης (ή οι ηγέτες), αυτοί που θα αναγκάσουν εμάς να τρέξουμε, να βγάλουμε τη μιζέρια από πάνω μας και να κάνουμε το αυτονόητο. Υπακοή στους Νόμους και στο Σύνταγμα, να αγαπήσουμε τη Χώρα, σα Χώρα, σαν Έθνος αδελφωμένο κι όχι ανάδελφο, σαν Κοινωνία με ίδιο στόχο=την αξιοπρέπεια της Πατρίδας και την Ευζωϊα των συνειδητοποιημένων πολιτών, κατά το δυνατόν και όχι εις βάρος του διπλανού, την άνοδο της Παιδείας και της Καλλιέργειας ενός Λαού, από τα γεννοφάσκια του μέχρι τα καθηγητικά έδρανα. Χρειαζόμαστε να ξαναγίνουμε (αν ήμασταν ποτέ) άνθρωποι Έλληνες, με το Ε κεφαλαίο, στοιχεία με ήθος και κουλτούρα, με ιδανικά και αρχές. Και ενώ είναι τόσο αστεία εύκολο όλο αυτό που ανέφερα παραπάνω, και μόνο που το ξαναδιαβάζω, μου μοιάζει τραγικά ανέφικτο και αδιανόητο.
Αν οι Ράμφοι της Χώρας μπορούν να βοηθήσουν (με τα λόγια) να γίνουμε αυτό το "..Ψάρια σε 15 ημέρες", μπράβο του και δώστε κι ένα Νόμπελ από μένα. Αλλά τα Κακοήθη Ράμφη της Χώρας είναι τέτοια, που δεν αρκούν μόνο λόγιοι και λόγια. Έπεα πτερόεντα. Δε φτάνει να κατανοήσω τι με κάνει κόπανο, πρέπει και να παλέψω να αλλάξω. Όπως ακριβώς, δε φτάνει να έχεις στόχους, πρέπει να ξέρεις και σημάδι!
Αλλά δε θέλω να αδικήσω κανέναν. Άλλη η δουλειά του Ράμφου, άλλη η δουλειά των ηρώων, των ηγετών, των ανθρώπων που κουβαλούν τις κοινωνίες σε πλάτες και μπαλκόνια. Άλλο ένας φιλόσοφος κι άλλο ένας ασκητής, άλλο ο πνευματικός κι άλλο ο αχθοφόρος, άλλο ο "εγώ σας τα'λεγα" κι άλλο ο "κάνε πρώτα και μετά ρώτα". Δεν μπορείς να τα βρεις όλα στο ίδιο πακέτο.
Υ.Σ. Άνθρωποι που να αγαπούν τη χώρα αυτή, άραγε δεν υπάρχουν;; Όλοι βγήκαν σε σύνταξη πια;;
Από συνέντευξη του Στ. Ράμφου στον Αγγελιοφόρο, που πήρα από tvxs.gr
".......Ο Έλληνας είναι ιδιότυπα ατομιστής. Είναι ατομιστής χωρίς να είναι ώριμο άτομο. Εχει σημασία αυτό, διότι, αν ήταν ώριμο άτομο, θα ήταν λιγότερο ατομιστής, αφού θα λάμβανε υπόψη του και τους άλλους. Είναι ατομιστής, επειδή δεν καταλαβαίνει το δημόσιο συμφέρον και υπ’ αυτήν την έννοια του είναι εύκολο να βρομίσει ένα δρόμο αλλά το διαμέρισμά του να είναι πεντακάθαρο. Είναι ιδιότυπο στοιχείο, αλλά πολύ σημαντικό μέρος του προβλήματος που περνάμε..........
Δημ:Τελικά τα φάγαμε όλοι μαζί;
Επ’ ουδενί. Για την ακρίβεια, εάν πάρουμε την υπόθεση από την πλευρά των ατόμων, άλλοι φάγανε πολλά, άλλοι λίγα, άλλοι καθόλου, άλλοι τα έπαιρναν και τα μοίραζαν κατά βούληση. Ως σύστημα, όμως, ευθυνόμαστε όλοι. Ως ατομικές συμπεριφορές, όχι.
......
Δημ: Εχετε πει ότι η νοοτροπία είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα. Πώς θα αλλάξει;
Η νοοτροπία χτίζεται αιώνες τώρα. Βραχυπροθέσμως η αλλαγή της νοοτροπίας μπορεί να γίνει μόνο με τον τρόπο που αλλάζει η νοοτροπία μας, όταν πηγαίνουμε στη Γερμανία ή στην Αμερική, όπου τηρούνται νόμοι. Αν εδώ -μετά το θαύμα- τηρούνται οι νόμοι, θα έχουμε τη βάση, την αφετηρία που θα επιτρέψει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για την παιδεία και για άλλα στοιχεία, τα οποία σε βάθος χρόνου μπορεί να λειτουργήσουν. Εμάς μας ενδιαφέρει το άμεσο και το άμεσο είναι η τήρηση των νόμων.
Δημ: Το ότι στην Ελλάδα είμαστε μεταξύ μας και γνωριζόμαστε καλά δεν είναι από μόνο του ένα πρόβλημα;
Αν τηρούνται οι νόμοι, τότε το ότι γνωριζόμαστε θα κάνει πιο θερμούς τους νόμους. Αν έχετε προσέξει, το χαρακτηριστικό ότι είμαστε μαζί διευκολύνει μια ανομία, η οποία με τη σειρά της διευκολύνεται από το γεγονός ότι πιστεύουμε πως η οικογένεια είναι ο συνεκτικός μας ιστός και όχι το κράτος. Αν τηρούνται οι νόμοι, σημαίνει πως η εμπιστοσύνη μεταφέρεται προς το κράτος, χωρίς να χάνει η οικογένεια την αξία και την τιμή της. Αλλά, πια, αναγνωρίζουμε το δημόσιο συμφέρον. Εμείς είμαστε έκνομοι, επειδή ακριβώς δε βάζουμε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το οικογενειακό, το συντεχνιακό, το τοπικό. Εκεί δίνουμε την αναφορά μας. Ο νόμος είναι η πιο άμεση και υλική, έστω μηχανική, αναγνώριση του δημοσίου συμφέροντος.
Δημ: Ποιο είναι το πιο θετικό στοιχείο που μας συνδέει με το ηρωικό παρελθόν;
Το δυνατό αίσθημα, στο οποίο αν καταφέρουμε να φυτέψουμε την κρίση του μυαλού τότε θα πάμε πολύ καλά. Ολο το πρόβλημα είναι ότι έχουμε αίσθημα χωρίς κρίση. Αυτό είναι το πάντρεμα που ζητούμε.
Δημ: Κάτι σαν φιλότιμο με κανόνες;
Οι κανόνες του φιλότιμου είναι εσωτερικοί. Αν σε αυτούς προσθέσουμε εξωτερικούς κανόνες, τότε το φιλότιμο θα γίνει ευθύνη. Η διαφορά φιλότιμου και ευθύνης έγκειται στο γεγονός ότι στο φιλότιμο περιμένω να μου πεις «μπράβο» για να ικανοποιηθώ. Στην ευθύνη αναλαμβάνω το βάρος των αποφάσεων και των πράξεών μου πριν μου πεις μπράβο.
Ο Ράμφος δεν μου είναι αντιπαθής, συμφωνώ με τις εξηγήσεις που δίνει, με τις προτάσεις του, με τις θέσεις και τα τσιτάτα του. Είναι όμως αυτή η αναθεματισμένη εφαρμογή, αυτή η πράξη, που χωλαίνει. Όπως είχε πει και ο Σοπενάουερ, όταν το ρώτησαν γιατί δεν αυτοκτονεί κι ο ίδιος: "όταν κάποιος σας δείχνει το δρόμο, περιμένετε από αυτόν να σας οδηγήσει κι εκεί;;". Οι φιλόσοφοι καλοί, χρυσοί, άγιοι, ρήτορες, ωραίοι, στοχαστές, κτλ, κτλ. Εμείς χρειαζόμαστε όμως κάποιον ή κάποιους που θα οδηγήσουν, ταγούς θέλουμε όχι ταξιδιωτικούς οδηγούς, ή ακόμα χειρότερα κριτικούς.
Ο ήρωας(/ωες) μας λείπει, ο ηγέτης (ή οι ηγέτες), αυτοί που θα αναγκάσουν εμάς να τρέξουμε, να βγάλουμε τη μιζέρια από πάνω μας και να κάνουμε το αυτονόητο. Υπακοή στους Νόμους και στο Σύνταγμα, να αγαπήσουμε τη Χώρα, σα Χώρα, σαν Έθνος αδελφωμένο κι όχι ανάδελφο, σαν Κοινωνία με ίδιο στόχο=την αξιοπρέπεια της Πατρίδας και την Ευζωϊα των συνειδητοποιημένων πολιτών, κατά το δυνατόν και όχι εις βάρος του διπλανού, την άνοδο της Παιδείας και της Καλλιέργειας ενός Λαού, από τα γεννοφάσκια του μέχρι τα καθηγητικά έδρανα. Χρειαζόμαστε να ξαναγίνουμε (αν ήμασταν ποτέ) άνθρωποι Έλληνες, με το Ε κεφαλαίο, στοιχεία με ήθος και κουλτούρα, με ιδανικά και αρχές. Και ενώ είναι τόσο αστεία εύκολο όλο αυτό που ανέφερα παραπάνω, και μόνο που το ξαναδιαβάζω, μου μοιάζει τραγικά ανέφικτο και αδιανόητο.
Αν οι Ράμφοι της Χώρας μπορούν να βοηθήσουν (με τα λόγια) να γίνουμε αυτό το "..Ψάρια σε 15 ημέρες", μπράβο του και δώστε κι ένα Νόμπελ από μένα. Αλλά τα Κακοήθη Ράμφη της Χώρας είναι τέτοια, που δεν αρκούν μόνο λόγιοι και λόγια. Έπεα πτερόεντα. Δε φτάνει να κατανοήσω τι με κάνει κόπανο, πρέπει και να παλέψω να αλλάξω. Όπως ακριβώς, δε φτάνει να έχεις στόχους, πρέπει να ξέρεις και σημάδι!
Αλλά δε θέλω να αδικήσω κανέναν. Άλλη η δουλειά του Ράμφου, άλλη η δουλειά των ηρώων, των ηγετών, των ανθρώπων που κουβαλούν τις κοινωνίες σε πλάτες και μπαλκόνια. Άλλο ένας φιλόσοφος κι άλλο ένας ασκητής, άλλο ο πνευματικός κι άλλο ο αχθοφόρος, άλλο ο "εγώ σας τα'λεγα" κι άλλο ο "κάνε πρώτα και μετά ρώτα". Δεν μπορείς να τα βρεις όλα στο ίδιο πακέτο.
Υ.Σ. Άνθρωποι που να αγαπούν τη χώρα αυτή, άραγε δεν υπάρχουν;; Όλοι βγήκαν σε σύνταξη πια;;
Από συνέντευξη του Στ. Ράμφου στον Αγγελιοφόρο, που πήρα από tvxs.gr
".......Ο Έλληνας είναι ιδιότυπα ατομιστής. Είναι ατομιστής χωρίς να είναι ώριμο άτομο. Εχει σημασία αυτό, διότι, αν ήταν ώριμο άτομο, θα ήταν λιγότερο ατομιστής, αφού θα λάμβανε υπόψη του και τους άλλους. Είναι ατομιστής, επειδή δεν καταλαβαίνει το δημόσιο συμφέρον και υπ’ αυτήν την έννοια του είναι εύκολο να βρομίσει ένα δρόμο αλλά το διαμέρισμά του να είναι πεντακάθαρο. Είναι ιδιότυπο στοιχείο, αλλά πολύ σημαντικό μέρος του προβλήματος που περνάμε..........
Δημ:Τελικά τα φάγαμε όλοι μαζί;
Επ’ ουδενί. Για την ακρίβεια, εάν πάρουμε την υπόθεση από την πλευρά των ατόμων, άλλοι φάγανε πολλά, άλλοι λίγα, άλλοι καθόλου, άλλοι τα έπαιρναν και τα μοίραζαν κατά βούληση. Ως σύστημα, όμως, ευθυνόμαστε όλοι. Ως ατομικές συμπεριφορές, όχι.
......
Δημ: Εχετε πει ότι η νοοτροπία είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα. Πώς θα αλλάξει;
Η νοοτροπία χτίζεται αιώνες τώρα. Βραχυπροθέσμως η αλλαγή της νοοτροπίας μπορεί να γίνει μόνο με τον τρόπο που αλλάζει η νοοτροπία μας, όταν πηγαίνουμε στη Γερμανία ή στην Αμερική, όπου τηρούνται νόμοι. Αν εδώ -μετά το θαύμα- τηρούνται οι νόμοι, θα έχουμε τη βάση, την αφετηρία που θα επιτρέψει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για την παιδεία και για άλλα στοιχεία, τα οποία σε βάθος χρόνου μπορεί να λειτουργήσουν. Εμάς μας ενδιαφέρει το άμεσο και το άμεσο είναι η τήρηση των νόμων.
Δημ: Το ότι στην Ελλάδα είμαστε μεταξύ μας και γνωριζόμαστε καλά δεν είναι από μόνο του ένα πρόβλημα;
Αν τηρούνται οι νόμοι, τότε το ότι γνωριζόμαστε θα κάνει πιο θερμούς τους νόμους. Αν έχετε προσέξει, το χαρακτηριστικό ότι είμαστε μαζί διευκολύνει μια ανομία, η οποία με τη σειρά της διευκολύνεται από το γεγονός ότι πιστεύουμε πως η οικογένεια είναι ο συνεκτικός μας ιστός και όχι το κράτος. Αν τηρούνται οι νόμοι, σημαίνει πως η εμπιστοσύνη μεταφέρεται προς το κράτος, χωρίς να χάνει η οικογένεια την αξία και την τιμή της. Αλλά, πια, αναγνωρίζουμε το δημόσιο συμφέρον. Εμείς είμαστε έκνομοι, επειδή ακριβώς δε βάζουμε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το οικογενειακό, το συντεχνιακό, το τοπικό. Εκεί δίνουμε την αναφορά μας. Ο νόμος είναι η πιο άμεση και υλική, έστω μηχανική, αναγνώριση του δημοσίου συμφέροντος.
Δημ: Ποιο είναι το πιο θετικό στοιχείο που μας συνδέει με το ηρωικό παρελθόν;
Το δυνατό αίσθημα, στο οποίο αν καταφέρουμε να φυτέψουμε την κρίση του μυαλού τότε θα πάμε πολύ καλά. Ολο το πρόβλημα είναι ότι έχουμε αίσθημα χωρίς κρίση. Αυτό είναι το πάντρεμα που ζητούμε.
Δημ: Κάτι σαν φιλότιμο με κανόνες;
Οι κανόνες του φιλότιμου είναι εσωτερικοί. Αν σε αυτούς προσθέσουμε εξωτερικούς κανόνες, τότε το φιλότιμο θα γίνει ευθύνη. Η διαφορά φιλότιμου και ευθύνης έγκειται στο γεγονός ότι στο φιλότιμο περιμένω να μου πεις «μπράβο» για να ικανοποιηθώ. Στην ευθύνη αναλαμβάνω το βάρος των αποφάσεων και των πράξεών μου πριν μου πεις μπράβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου