Πάμπλο Νερούδα

Ματίλντε, όνομα από κρασί ή φυντάνι ή πέτρα,
απ'ότι η γη γεννάει κι ό,τι κρατάει,
λέξη που στ' άξαιμά της ξημερώνει,
που σκάει στο καλοκαίρι της των λεμονιών το φέγγος.

Στ' όνομα αυτό ξύλινα πλοία
ζωσμένα από μελίσσια φωτιάς γαλάζιο σκούρο,
κι αυτά τα γράμματα είναι νερό ενός ποταμιού
που στην καμένη ξεχειλάει καρδιά μου.

Ω ξέσκεπο όνομα κάτω από κάποιο αγιόκλημα
καθώς η πύλη μιας στοάς αγνοημένης
που με την ευωδιά συγκοινωνεί του κόσμου!

Κατάκλυσέ με με το πύρινο σου στόμα,
ψάξε με αν θες με τα νυχτιάτικά σου μάτια,
μα άσε με στ' όνομά σου να πλέω και να κοιμάμαι.


(από τα Εκατό ερωτικά σονέτα, δεύτερη-δίγλωσση έκδοση, 1993)

Σκέφτηκα αυτό το ποίημα, από το βιβλίο που είχα κάνει δώρο στη γυναίκα μου, γιατί δε μ' αφήνει να ξεχνάω πόσο ερωτευμένος είμαι ακόμα μαζί της......

Νύχτες Αυγούστου, αγάπη που στεγνή το πρωί, ευωδιάζει στην αχνάδα του αστρόφωτος,
κι εκείνη να ατενίζει από τα μπαλκόνια του μυαλού μου,
τα φώτα, τον αντίλαλο των προβολέων, που τη στολίζουν,
και να δροσίζεται από την ακτινοβολία της ζωής της.
Ακτίνες που με διαπερνούν, με καθηλώνουν πάντα κοντά, πάντα δίπλα της
Με νοιάζει να κοιτάμε την ίδια θέα.
Με το δικό της τρόπο, με το δικό μου τρόπο, δεν έχει σημασία.
Αρκεί στα ίδια πράγματα να δίνουμε τις ζωές μας, τις πνοές μας.


(Αυτό δεν είναι του Νερούδα, δικό μου είναι)