Ποιητές

Από ξεχασμένα βιβλία σε δανειστικές βιβλιοθήκες.

Σίγουρα από ποίηση δεν κατέχω, με συγκινεί μεν, δεν έχω όμως αντένες κατάλληλες δε. Προσπαθώ να τη ξεδιαλύνω κυρίως με συμβατικές φόρμες, αντιστέκομαι ολίγον στο μεταπολεμικό ύφος, απογοητεύομαι και ξαναγυρίζω, ως γνήσιος συντηρητικός, στους επονομαζόμενους κλασσικούς, που οι δάφνες τους είναι αναμφισβήτητες και τρόπον τινα δογματικές. Τρεις ποιητές, έλληνες, σύγχρονοι, ιδιαίτεροι, με εχθρούς πολλούς, φίλους λιγότερους, εκτός συστήματος μάλλον, αν και δεν παίρω όρκο για όλους.
Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Δεύτε λάβετε, τούτο εστί το σώμα των ανθρώπων που πέρασαν απ'τον εικοστό, μίλησαν κι έφυγαν.....................

Νίκος Καρούζος

Ομορφαίνω τη μοίρα

Οι ποιητές είναι πιο άρρωστοι απ'τις μητέρες
κι ο άξιος εύκολα μένει στ' όνειρο
κι ο άξιος με γυμνό σώμα πολεμά το επίγειο κράτος,
πολεμά την τίγρισσα,
κ' η θρησκεία κ' η τέχνη κηλίδες απάνω στο θηρίο
κ' οι ποιητές κ' οι φιλόσοφοι κηλίδες
ανώφελες και γύρω τους η ερημιά.
Τρέχει τ' άγριο ζώο πηδά στροβιλίζει τον τρόμο
και τρέφεται με τους φόνους και τρέχει το δέρμα του
και τρέχουν οι κηλίδες
ακίνητες και γύρω τους η ερημιά



Διάλογος πρώτος (απόσπασμα)

-Σα να μην υπήρξαμε ποτέ
κι όμως πονέσαμε από τα βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό
η αγάπη να φανερωθεί ολόκληρη.
Μια μουσική
άξια των συγκινήσεών μας
δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ' ένα διάλειμμα του κόσμου
ο σώζων εαυτόν σωθήτω.


Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τον Καρούζο, πλην του λήμματος στη wiki. Με δυσκόλεψε πολύ πάντως, είναι αρκετά πολύπλοκος, διαχέεται στη γλώσσα, με πυκνή γραφή. Πρέπει να ήταν δύσκολος και σαν χαρακτήρας, μοναχικός, (μονόχνωτος να έλεγα;). Όπως λέει κι ο ίδιος, σαν έρημο άνθος, "Βγαλμένο στους κινδύνους της χαράς, αμέριμνο σαν ιδέα"......


Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
η καρδιά μου είναι κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια <

em>Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό
θα σέρνω τη μουσική σου
μέσα στα χαλάσματα
σα ξοδεμένο φως στο νεροχύτη


Τον ποιητή τον είχα ακούσει σαν όνομα στο γνωστό τραγούδι του Σαββόπουλου (Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη) και είχα ασχοληθεί με τα "Ποιήματα για ένα καλοκαίρι" και το "δύσκολο θάνατο". Κυρίως συμβολιστής, ούτε τρελές εξάρσεις έχει, ούτε μελοδραματισμούς. Λιτός, απέριττος, σύντομος, απλός.


Κι αν είσαι άνθρωπος

Κι αν είσαι άνθρωπος
κι αν είσαι εργοστάσιο
κι αν είσαι μια ξανθή μοντέρνα πόλη


Είσαι για μένα κούραση το βράδυ
μια μηχανή που σώπασε
μια ετοιμόρροπη φωνή


Είσαι η στάμνα μου για ένα καλοκαίρι.




Για τον Αναγνωστάκη έχω ξαναγράψει (http://oudenoida.blogspot.com/2008/12/blog-post_05.html). Αλλά τον γουστάρω, τι να κάνουμε;;



Μανώλης Αναγνωστάκης


Η αγάπη είναι ο φόβος

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει
με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε
σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή
παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε
και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μια εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα
χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους
που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα
και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία
της καθημερινότητας).

Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους <
em>ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά
μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπή ανάμνηση μιας ζωικής
προιστορίας
Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις το όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια
είναι πιο προσιτή από την τύψη.
Μα ποιος θα 'ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη
σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμος για τη ζωή
και το θάνατο



Αυτός ο τελευταίος στίχος είναι αντιπροσωπευτικός. Αν θες το βλέπεις ως την προτροπή στον ακτιβισμό του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, αν θες, μέσα του βλέπεις την απαισιοδοξία, την απόσυρση και τη σιωπή, που διακατέχει τον άκαπνο άντρα.

Τι ποιητές άραγε θα βγάλει αυτός ο "περίεργος", ραδιενεργός, εικοστός πρώτος αιώνας;;;;;;;;;;

Άνθρωποι και οι ιδέες τους

http://peopleandideas.gr/2011/04/14/freedom/ Αντιγράφω από το αγαπημένο πλέον site, P&I, προϊόν ανθρώπων με πολλές γνώσεις, όρεξη, συναίσθημα, αισθητική και καλλιτεχνική έφεση, κάτι σχετικό με τον επίσης αγαπημένο Νόαμ Τσόμσκι... που μπορεί να το έγραψε, αλλά υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα να μην το έχει γράψει αυτός, μπορεί να είναι του Herman, του Timsit, μπορεί και δικό μου, γιατί όχι;;;; 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ Ας σκεφτούμε τον ρόλο που παίζουν οι πολιτικοί αλλά και τα μέσα Μαζικής ενημέρωσης (εφημερίδες αλλά και τηλεόραση). Γιατί θέλουν άραγε να τα ελέγχουν οι κυβερνήσεις; Ποιός είναι ρόλος του κάθε καλοπληρωμένου δημοσιογράφου; Ποιά είναι στρατηγική της χειραγώγησης και πόσο βαθύς είναι ο ύπνος των χειραγωγημένων; Ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκι αποκαλύπτει μία λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ, τα οποία λειτουργούν προφανώς αντίστροφα σε σχέση με τα συμφέροντα των πολιτών. 1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους). 2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτική εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών. 3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο-λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς. 4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ότι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. 5. ΑΠΕΥΘΥΝΟΥΝ ΛΟΓΟ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά καθυστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν τον θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους). 6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασσική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένα είδη συμπεριφοράς. 7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους). 8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος. 9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξ αιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση. 10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ότι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους. Σχόλιο ολίγον πεσιμιστικό: Ο Όργουελ έπεσε έξω μόνο κατά 25 χρόνια! Είναι γνωστό ότι στην πεζή καθημερινότητα προτιμάμε να είμαστε «θύματα» παρά «πρόβατα»! Το τραγικό είναι ότι στην παγκοσμιοποιημένη σκακιέρα μάλλον ρέπουμε προς το ακριβώς αντίθετο! Δεν είμαστε παρά μόνο πρόβατα που παριστάνουν τα θύματα!!! «Γίνε Θεός του εαυτού σου»..έλεγε ο Φ. Νίτσε!

Οι αυτοματισμοί του Έλληνα

Βλέπεις την Μπαρτσελόνα και χαίρεσαι τους αυτοματισμούς τους. Χωρίς να βλέπονται, αισθάνεται ο ένας τον άλλον, μυρίζεται το πού βρίσκεται και στέλνει την μπαλιά ακριβείας, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς χρονοτριβές. Στα φλας των δευτερολέπτων έχει ξεκινήσει, έχει αναπτυχθεί μια επίθεση, έχει εκτελεστεί, με ή χωρίς αίσιο αποτέλεσμα. Όλα αυτά βέβαια έχουν προσχεδιαστεί, έχουν γίνει ασκήσεις επί χάρτου, στο μυαλό όλων, του προπονητή, των παιχτών, βασικών κι αναπληρωματικών, έχουν γίνει στην προπόνηση, στο χαβαλέ, στην κουβέντα, τόσο ώστε έχουν γίνει κτήμα ολονών και έχουν περάσει πλέον σα διαδικασίες στο παρεγκεφαλιδικό κομμάτι και γίνονται μηχανικά ή μηχανιστικά, καλύτερα.
Αυτό λέγεται αυτοματισμός στο ποδόσφαιρο.

Στις κοινωνίες, αντίστοιχες καταστάσεις δημιουργούνται, που απαιτούν την ίδια ομόνοια/σύμπνοια, την ίδια συνεργασία, την ίδια αίσθηση καθήκοντος, την ίδια συμμετοχή, από διαφορετικούς ρόλους μεν, αλλά με κοινό στόχο. Η ιδεατή κατάσταση ενός μηχανισμού, με ενεργά γρανάζια, που όταν επιβάλλεται, υποτάσσουν τις ατομικότητες στον ιθύνοντα νου και κάνουν τη δουλειά όσο καλύτερα γίνεται. Ξέρει το γρανάζι ότι δεν υπάρχει χώρος για τροποποίηση των οδηγιών ούτε για πρωτοβουλίες που ξεφεύγουν του αρχικού πλάνου. Οποιαδήποτε παρερμηνεία, οποιαδήποτε παρέκκλιση, απλώς θα αυξήσει την εντροπία και θα αναγκάσει το πλαίσιο να καταρρεύσει σαν πύργος με τραπουλόχαρτα.

Ο Έλληνας, από γεννήσεώς του, ανήκε στα είδη των ζώων εκείνων, που αισθάνονταν πάντα ότι μπορούν να τοποθετούνται και ως στηρικτές αλλά και ως υπεράνω των συστημάτων. Δηλαδή ενώ βρίσκονται μέσα στα συστήματα (4-4-2, 3-5-1-1, και τέτοια) υπερβάλλουν εαυτών και λειτουργούν ταυτόχρονα ως παίκτες και ως προπονητές. Δίνουν οδηγίες, εντολές, διαταγές, στους ίδιους τους εαυτούς τους, αλλά σαν να είναι άλλοι. Δηλαδή λέει το γρανάζι " Κάνε με εμένα προπονητή και θα δεις πώς θα τρέξουν τα σέντερ φορ", ενώ ταυτόχρονα είναι ο ίδιος σέντερ-φορ, που πίνει λεμονάδα στη γραμμή του πλάγιου άουτ! Βρίσκομαι μέσα στο σύστημα, δουλεύω μέσα στο σύστημα, παράγω, λειτουργώ, Είμαι το ίδιο το σύστημα, αλλά για όλα τα κακά που συμβαίνουν ή τις δυσλειτουργίες, τη μη-επίτευξη των στόχων, τι κάνω;;;; Κατηγορώ το Σύστημα!

Πώς εξηγείται αυτό; Είναι απλό. Θεωρώ ότι το Σύστημα είναι όλοι οι άλλοι πλην εμού. Προβάλλω την ατομικότητά μου ως ξεχωριστή οντότητα, της οποίας δικαιολογώ κάθε αδράνεια και αναποτελεσματικότητα, δηλαδή αυτόματα τοποθετούμαι εκτός, υπεράνω, εκτός κερκίδας, στέκομαι κριτικά, σαν προπονητής και παραγνωρίζω τη συμμετοχή μου στο μηχανισμό, την υποτιμώ, θεωρώντας άλλα γρανάζια πιο σημαντικά, πιο υπεύθυνα, πιο ένοχα. Ενώ δηλαδή είμαι προπονητής, κριτής, ταυτόχρονα είμαι και θεατής αμέτοχος.

Ο αυτοματισμός μας περιορίζεται στο να κατεβάζουμε την μπάλα μόνον όταν γουστάρουμε, να πασάρουμε όταν δεν έχουμε κάτι καλύτερο, ή να μας πιέσουν πολύ (πάντα υπό πίεση ο Έλλην αποδίδει), και να θέλουμε μόνο εμείς να βάζουμε το γκολ. ΜΟΝΟ εμείς, να πάρουμε τη δόξα, να βλέπουν εμάς, να θαυμάσουν μόνο εμάς. Αν χαθεί η φάση, δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομύριο να φταίω εγώ, μάλλον ήταν λάθος η πάσα, η μπάλα είχε λάθος ραφές, κάποιος με τύφλωσε με λέιζερ, είχα φάει χαλασμένα σουτζουκάκια, ήρθαν οι Νεφελίμ και μου 'καναν μάγια κτλ κτλ....

Επίσης αυτόματα θα πέσω να πάρω το πέναλτυ, θα κλαφτώ και στο διαιτητή (Στρος-Καν) , θα δείξω κάτι παλιές μελανιές που μου είχαν κάνει προ αμνημονεύτων (π.χ. πολεμικές αποζημιώσεις) και μόλις βάλω το γκολ (πάρω τη δόση του δανείου), μετά τρέχω και δείχνω στους οπαδούς τη φανέλα (α ρε Ελληνάρα!!!).

Σήμερα που ο ιδιωτικός τομέας, κυρίως ο παραγωγικός, όχι ο μεταπρατικός, όχι αυτός των μεσαζόντων-μεσιτών-αντιπροσώπων-εισαγωγέων, έχει αποτύχει, έχει αποσυντεθεί, φαίνεται ότι οι νοοτροπίες στους αυτοματισμούς ήταν ακριβώς οι ίδιες, τόσο στα ιδιωτικά, όσο και στα δημόσια. Οι ίδιοι άνθρωποι που έριξαν έξω τις επιχειρήσεις τους, λόγω ανικανότητας, λόγω έλλειψης ομαδικότητας, λόγω έλλειψης συνεργασίας, λόγω ανοργανωσιάς, λόγω αντιεπαγγελματισμού, μεταφέρονται ως διοικητές σε δημόσιους οργανισμούς για να "κάνουν τη δουλειά τους".
Ένας προπονητής δηλαδή που έχει υποβιβάσει την ομάδα του 2 και 3 κατηγορίες, στη χώρα αυτή επιβραβεύεται, αναβαθμίζεται και μπαίνει επικεφαλής, στο τιμόνι του μηχανισμού. Τα γρανάζια τώρα που είτε ξέρουν και δεν τους νοιάζει, είτε θέλουν αλλά σκοντάφτουν στην αδράνεια μιας παγιωμένης και στατικής, ανεξέλικτης λειτουργίας (τη λέμε γραφειοκρατία, τη λέμε κομματική/πελατειακή νοοτροπία, τη λέμε αδυναμία των θεσμών και διάφορες τέτοιες μαλ..ίες), σταδιακά λοβοτομούνται και ξεχνάνε και αυτοματισμούς, ξεχνάνε και το ρόλο τους, ξεχνάνε κυρίως την υποχρέωσή τους.
Θυμούνται μόνο τι δικαιούνται, τα επιδόματα, τα εργασιακά τους δικαιώματα. Και ακριβώς πάνω σ' αυτόν το στατικό κεντρικό μηχανισμό, ζητούν το "λάδι" τους για να προχωρήσουν, να δουλέψουν. Θέλουν τη λίπανση και το έμμεσο κίνητρο, καθώς αδυνατούν να δουν τον ορίζοντα της δράσης τους. Ενδιαφέρονται για το κοντινό παραγωγικό κομμάτι, ήτοι την πάρτη τους.

Επομένως, μια κοινωνία, ένας μηχανισμός, όπου το κάθε γρανάζι κοιτάει μυωπικά και αδιαφορεί για το επόμενο βήμα της διαδικασίας, είναι καταδικασμένο στο αντίθετο της αυτοματοποίησης. Για το καθετί πρέπει να ρωτάμε, να επεξηγούμε, να θεσπίζουμε νόμους, να δικαιολογούμε, να χρονοτριβούμε, να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες, αλλά και να καταπίνουμε καμήλους. Στις απώλειες μαζί, στα κέρδη χώρια.

Τα αυτονόητα, τα αυταπόδεικτα στην Ελλάδα γίνονται διαδικασία. Πρέπει να υπάρχει το γνήσιο της υπογραφής, μια υπεύθυνη δήλωση (τι ειρωνεία, στη χώρα της πλήρους ανευθυνότητας!), έξι χαρτόσημα και 68 υπογραφές από τις πιο αφάνταστα άχρηστες επιτροπές και αρχές. Μη ξεγελιόμαστε! Η σύγχρονη τυπολατρεία του Έλληνα λειτουργού δεν περιχαρακώνει τον έλεγχο, απλώς υποκρύπτει την ανικανότητα και την άγνοια. Όταν χαθούν οι αυτοματισμοί, όταν εξαφανιστούν εκείνα τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας, που θα κινηθεί μηχανικά, ως ένστικτο αυτοσυντήρησης, αυτοπροστασίας, αποβάλλοντας τα άχρηστα στοιχεία, καθετί ανώφελο, τότε ο δρόμος είναι η σήψη.

Ένας οργανισμός δε το πολυσκέφτεται για να κάνει εμετό, γίνεται αυτόματα, μόλις αντιληφθεί το επιζήμιο νεοεισελθόν στοιχείο. Μια κοινωνία δεν πρέπει να λειτουργεί ανάλογα;;;; Αλλά στο Αναξι-ελλάντα, ένας φελλός μπορεί να διεσδύει στο μηχανισμό, να απομυζεί κάθε παραγωγικό στοιχείο, να θριαμβεύει, να καθορίζει, να διορίζει, να προσδιορίζει, να αφορίζει ακόμα-ακόμα και να μην υπάρχει ένα κέντρο εμέτου, ένα κέντρο αφόδευσης, να τον στείλει στον οχετό, απ' όπου προήλθε.

Να μιλήσω για εκλεγμένους νομάρχες, να μιλήσω για καθηγητές Πανεπιστημίου-καταχραστές, να μιλήσω για προέδρους ομάδων-ξεπλύματος μαύρο χρήματος, για επιχειρηματίες κρατικοδίαιτους με payroll στα κόμματα, σε αστυνομικές υπηρεσίες ή/και σε συνδικαλιστές, να μιλήσω για επίορκους πολεοδόμους, ιατρούς, συμβολαιογράφους, δικηγόρους, μηχανικούς, ελεγκτές, εφοριακούς, για όλα τα ανάξια πλάσματα που αναρριχήθηκαν λόγω φρονημάτων, που ηγούνται θεσμών κι επιτροπών, για όλους τους διεφθαρμένους μέχρι το μεδούλι, που καθόμαστε τους κοιτάμε, σαν το Νίκολσον στη φωλιά του κούκου, μετά τα 45 ηλεκτροσόκ φυσικά, να μας μιλάνε για την υποχρέωση μας προς την Πολιτεία, τον απρόσωπο μηχανισμό, τον κεντρικό μηχανισμό, που πρώτος αυτός αποτελείται από τα άχρηστα γρανάζια και πρωτοστατεί στην αδράνεια, στην αντιπαραγωγικότητα.

Με την αρχική σκέψη του ποδοσφαίρου, κλείνω, ακόμα ένα λογύδριο για την κατάντια μας, λέγοντας ότι η κλωτσιά στον πισινό ήταν παλιά μια εξευτελιστική πράξη, σήμερα όμως δε φτάνει μόνο αυτή. Ας ξεκινήσουμε όμως κι από κάπου..............

Απόπειρες

Αφού δεν είμαστε ούτε για απόπειρες αυτοκτονίας, ούτε για απόπειρες ανθρωποκτονίας, ας κάνουμε καμιά μουσική απόπειρα, της Δ' ερασιτεχνικής.

Τα παλιά χρόνια, όταν το τανγκό λεγόταν τανγκό και όχι Τάνγκο, όταν όποιος έπαιζε τέτοια μουσική ήταν το λιγότερο γραφικός και το καλύτερο παρωχημένος, ο δάσκαλός μου επειδή ήθελε να μου εξηγήσει τις διαφορές με το φολκλόρ και τη virtuosite, μου 'βαζε με το ζόρι να τσακίζω τα δάκτυλά μου με λατινοαμερικάνικες μελωδίες. Εγώ πάντα γκρίνιαζα και έλεγα "πάλι σε παππούδες θα παίξουμε;". Το ότι απαντούσε "Ναι, αλλά και οι παππούδες έχουν εγγονές", εμένα δε μου έλεγε τίποτε.
Ούτε μία γκόμενα δεν έβγαλα με τα τανγκό!!! Αλλά από ματς-μουτς με γιαγιάδες και δυο τόνους κραγιόν, χόρτασα.
Τότε λοιπόν, παίζαμε αργεντίνικα και τανγκό-μπεγκίν και "Κάτι με τραβά κοντά σου, μα δεν ξέρω τι", κρυφά, σε κάτι υπόγεια, σαν να 'ταν δικτατορία και παίζαμε τα απαγορευμένα του Αλιέντε.

Πού να ξέραμε τότε, πόσο κοντά μας ήταν η Αργεντινή (ή και η Χιλή, ποιος ξέρει;;) και δεν το φανταζόμασταν.....
Επίκαιρα τώρα λοιπόν, τα τανγκό, τα τραγούδια των μπουρδέλων, Νοτίου Αμερικής ή και Νότιας Ευρώπης.
Το ακορντεόν ποτέ δεν πεθαίνει, βγάζει καπελάκι και ζητιανεύει......


Απόπειρα τανγκό του Γκαρντέλ

por una cadeza from Michael Vassiliadis on Vimeo.

------εδώ βέβαια έκανα λάθος, το κομμάτι λέγεται por una cabeza=με διαφορά κεφαλής (αλόγου), επειδή μιλάει για έναν τζογαδόρο του ιππόδρομου, που συγκρίνει τις νίκες και ήττες του στα άλογα με αυτές των γυναικών-----

Απόπειρα Piazzolla. Το κομμάτι λέγεται Bandoneon, έτσι κάπως είναι η εισαγωγή του, το είχα βρει σε ένα compilation και είχα ξετρελαθεί.

bandoneon from Michael Vassiliadis on Vimeo.

Απόπειρα αναβίωσης παιδικών αναμνήσεων El Choclo σημαίνει καλαμπόκι (;;!!). Το έπαιζα παλιά...Παλιά, όταν λέμε παλιά, δεν εννοούμε πριν τα Ιουλιανά, να, όταν ήμουν 10 χρονών, πόσο να ΄τανε, δε θα 'τανεεεεεεεε.....

el choclo from Michael Vassiliadis on Vimeo.

Σκοτώνεις έναν, είσαι δολοφόνος, σκοτώνεις ένα εκατομμύριο, είσαι ευεργέτης!

Το σωστό βέβαια μάλλον πάει ως εξής: "Όταν σκοτώνεις έναν άνθρωπο είσαι δολοφόνος, όταν σκοτώνεις εκατομμύρια είσαι κατακτητής, όταν τους σκοτώνεις όλους είσαι θεός." Το 'πε ο Jean Rostand, Γάλλος επιστήμονας (ή φιλόσοφος), που έζησε αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Στάλιν πάλι το είπε αλλιώς: "Ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική".

Είναι όμως απλώς θέμα υπερπληθυσμού, αριθμών και μικρο/μακρόκοσμου;; Είναι η ζωή μια αξία a la carte;; (Φράση που τη χρησιμοποιούν και διάφοροι μικροπολιτικοί της χώρας. Πώς λέμε μικροπωλητές;;) Σημαίνει δηλαδή ότι άλλοτε μικραίνουμε το κουστούμι κι άλλοτε το στενεύουμε, κατά πώς μας βολεύει. Όταν αφορά εμάς, τους συγγενείς μας τους δίπλα μας, τους "δικούς μας", μια απώλεια γίνεται διαδικασία αδύνατη να τη χωνέψουμε, να την αποδεχθούμε. Όταν όμως γίνεται αυτό χιλιόμετρα μακριά, σε άλλους, "ξένους", δεν έχει κάποια ιδιαίτερη απόχρωση, απλώς προβληματίζει για λίγο.

Οι Ναζί μπορούσαν να περνούν ώρες με τα παιδιά τους, την ίδια ώρα που έδιναν τη διαταγή να εκτελεστούν χιλιάδες νέοι, παιδιά, γυναίκες στα κρεματόρια. Με το ένα χέρι χάιδευαν το κεφάλι ενός μικρού και με το άλλο τηλεφωνούσαν στον υπεύθυνο δήμιο.

Η σημερινή κοινωνία διακατέχεται από την ίδια υποκρισία. Μπορεί να κινητοποιηθεί για τη μεταμόσχευση ενός μικρού παιδιού, να οργανώσει ημερίδες, εκπομπές, τηλεμαραθώνιους, να μαζέψει χιλιάδες κόσμου για ένα μόνο άνθρωπο, αλλά να δείχνει ταυτόχρονα απίστευτη αδιαφορία για τα εκατομύρια μικρών ασθενών σε τριτοκοσμικές χώρες, για τα χιλιάδες θύματα τραυματισμών, τροχαίων, πολεμικών εγκλημάτων, κακοποιήσεων, απλώς και μόνο επειδή είναι μαζικά. Δεν μπορεί δηλαδή να εκμαιευθεί ένα συναίσθημα οίκτου, δεν μπορούν να εκβιάσουν μια συμπόνοια για 14.000 ορφανά των εμφυλίων στην Κεντρική Αφρική, είναι προτιμότερο να εστιαστεί το κοινό καλό στο Γιωργάκη (παραδείγματος χάριν), που έχει μπαμπά και μιλάει στα κανάλια, που μιλάει για την αγαπημένη του ομάδα, που θα σπεύσουν όλοι όσοι θέλουν την αυτοπροβολή τους, να δηλώσουν το ενδιαφέρον στα ανθρωπιστικά και να προσφέρουν τεράστια ποσά για μια πιθανή ή απίθανη θεραπεία. Η αλήθεια δεν αντιμετωπίζεται κατάματα, δεν μπορεί να αναφερθεί ο όρος ανίατος στην υποκριτική Ελλάδα.

Ας επανέλθω όμως στους θανάτους ως φυσική επιλογή, ως αναγκαιότητα ή ως μαθηματική πράξη, εν προκειμένω αφαίρεση. Μια τραγωδία για έναν είναι η ανακούφιση για κάποιον άλλον. Έτσι δουλεύει το πράγμα. Ο τρόπος είναι που μπορεί να ξενίσει, αλλιώς σα μαθηματικά, η ζωή είναι όπως όλα κι αυτή μια μονάδα. Αν βέβαια δώσεις χρώμα στη μονάδα αυτή, αν αναφερθείς στην ηλικία του, στο χαμόγελό του, στις εμπειρίες του, στις σχέσεις του, τότε δεν πρόκειται για μια απλή πράξη, αλλά μιλάμε για ολοκλήρωμα, μια πολυωνυμική εξίσωση 90 βαθμών. Η προσωποποίηση αυτή δεν είναι απλή, πάντα περιλαμβάνει διέγερση, έξαρση συναισθηματική, έκρηξη δακρύων ή απλή συγκίνηση.

Γι' αυτό βολεύει τους πάντες να θεωρούμε τους θανάτους των άλλων ως αναπόφευκτους, ως φυσική επιλογή, ως δαρβινική επιταγή, ως τυπική εκκαθάριση μιας υπερπροσφοράς δυναμικού Η ψυχρή λογική, που λένε, έτσι αντιμετωπίζει την κατάσταση. Εξ' ου και η καχυποψία όλων για ιούς (HIV, HCV, H1N1, H5N1 κτλ), τοξικά απόβλητα, ψεκασμοί, ραδιενέργεια, όλων αυτών των θανατηφόρων ιστοριών, ότι σκοπό έχουν τον περιορισμό του υπερπληθυσμού, τη μείωση της γεννητικότητας και την δραστική λύση της εξίσωσης. Μην ξεχνάμε ότι και το σχέδιο Άιχμαν έτσι λεγόταν Final solution. Οι θάνατοι μας, από τροχαία, από καρκίνους, από εμφράγματα, από γρίππη, από ντουβρουτζά, από κάθε διάολο που παραμονεύει είναι μια λύση. Μια απλή πράξη μαθηματικών στην συμπαντική εξίσωση με έναν μόνο άγνωστο, το χρόνο. Πότε θα είναι εκείνη η στιγμή;;

Επειδή όμως η αρχική αναφορά έγινε όχι στους τυχαίους, στους φυσικούς ή στους μη-βίαιους θανάτους, αλλά καθαρά στις βίαιες αφαιρέσεις ζωών, στους φόνους, στα εγκλήματα, αλλάζει λίγο η υπόθεση. Ένας εν θερμώ φόνος είναι μια ανθρώπινη διαδικασία, γι' αυτό και έχει ελαφρυντικά. Ο κάθε ένας είναι εν δυνάμει δολοφόνος (ή και θύμα, αντίστοιχα). Αρκεί να βρεθεί σε μια κατάλληλη θέση, στιγμή, ψυχολογία. Σε ιδανικές συνθήκες όγκου και πίεσης, που λένε. Από το βρασμό όμως μέχρι το ξεχείλισμα υπάρχει ένα διάστημα που μπορεί να σβήσει μια φωτιά. Επομένως κάθε οριακό σημείο, μη επιστροφής, ακολουθεί εκείνο της επιστροφής προς τη νορμάλ ψυχοσύνθεση. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν είμαστε όλοι ποινικοί κρατούμενοι με κατηγορίες ανθρωποκτονίας πρώτου ή δεύτερου βαθμού, αλλά υποψήφιοι.

Οι ψυχολόγοι και οι εγκληματολόγοι θεωρούν ότι η δολοφονία ενός ανθρώπου έχει περισσότερη βία μέσα της, απ'ότι έχουν τα μαζικά εγκλήματα, τα κατά συρροήν (serial), τα ομαδικά, οι γενοκτονίες. Ακριβώς για το λόγο που αναφέρθηκε, ότι δηλαδή η μία μονάδα έχει πρόσωπο, μάτια, μύτη, στόμα, πόδια, χέρια, μαλλιά, στήθος και αρκετά άλλα, καθ'εικόνα και ομοίωση. Βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και τον σκοτώνεις. Αυτό είναι βαρύ.

Αν όμως επιλέξεις τα πολλά πρόσωπα, τα πολλά άτομα, τότε όλα γίνονται απρόσωπα, απάνθρωπα, κι εύκολο να τα υποβαθμίσεις, να τα απαξιώσεις. Έτσι και η μαζική δολοφονία γίνεται πιο ανεκτή, πιο μαθηματική.

Μια βάση τέτοια ίσως υπάρχει και στην ευθανασία. Βέβαια, εδώ κύρια προβάλλει το ανθρωπιστικό, το ανακουφιστικό, τα απαλλακτικό μιας βασανιστικής ζωής κι όχι τόσο η απαξίωσή της. Αλλά όπως συχνά συμβαίνει στους επαγγελματίες υγείας, που συχνά αντιμετωπίζουν τους εν δυνάμει νεκρούς ως νούμερα, για να μην υπάρχει ζήτημα ψυχικής σύνδεσης και συμπάθειας, μια "νουμεροποίηση" είναι η απαραίτητα διαδικασία για να χαθεί η ανθρώπινη υπόσταση, η σύνδεση με πρόσωπα και καταστάσεις που θα σε συνοδεύουν μια ζωή.

Ένας νεκρός, δύο νεκροί, 6 δισεκατομύρια νεκροί. Καλύτερα απονεκρωμένες ψυχικά οντότητες, που αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον σαν πιο "νεκρό" απ΄τον εαυτό του. Οπότε ένας φόνος, δύο φόνοι, 5 εκατομύρια φόνοι, είναι τελεολογικά η γραμμική επιτάχυνση ενός συστήματος αλληλεπιδράσεων ανθρώπινων ψυχισμών, που βλέπει πότε το κοίλο σαν κυρτό (απο την ανάποδη) και πότε το κυρτό κοίλο.

Η μετεμψύχωση προσωρινά δίνει μια παράταση στη σκέψη, η μεταθανάτιος ζωή, η επιστροφή, η αέναη δύναμη του νου και διάφορα άλλα τέτοια μεταφυσικά και θρησκευτικο-λυτρωτικά, αλλά το γεγονός είναι ένα, αδιαμφισβήτητο και σταθερό. Σαν τις μαθηματικές σταθερές k.

Η γη είναι καλός μύλος, χωνεύει τα πάντα, τα κομποστοποιεί και αποδίδει τα ρέστα, το ΦΠΑ μιας ανάμνησης. Να ζήσουμε να μας θυμόμαστε!

Καλά σαράντα...................