Τραγούδι του 1948, του Μάρκου, πρωτοτραγουδημένο από το Στράτο, "σκοτωμένο" από μένα. Δε λένε "you always hurt the one you love";; Τι να κάνω, κάποια στιγμή, θα παίζω καλύτερα στο φακό!
Το ρεμπέτικο, σκοτωμένο, νεκραναστημένο, δεν ξέρω, αλλά διαφέρει παρασάγγας από το λεγόμενο Λαϊκό τραγούδι των σαλονιών και της πίστας. Κι αν τα όρια είναι δυσδιάκριτα - πότε σταματάει η Γ' περίοδος του ρεμπέτικου, το '50, το '55;;;- αυτό που κρατάει ο καθείς είναι αυτό που του λέει η περδικούλα του. Κι εμένα, ακόμα κι όταν βλέπω πόσο χάλια αυτοδίδακτος είμαι στον μπαγλαμά, βλέπω στον εαυτό μου την όρεξη και την καψούρα για το είδος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου