Το δακτυλίδι του Αττίλα

Ωραίο, καλό, ενδιαφέρον, μου άρεσε. Με έκανε και ξανάψαξα τα πρώτα εκείνα χρόνια μετά το Μεγάλο Κωνσταντίνο, που δεν ξέραν ακριβώς τι ήταν. Ρωμαϊκη αυτοκρατορία να την πούμε, Βυζάντιο, Δυτική ρωμαϊκή, Πρωτοβυζαντινή εποχή, ρωμαιοχριστιανική, νεογερμανική, ούτε οι ιστορικοί ξέρουν. Οι θεολόγοι της Ορθοδοξίας μας πάντως είναι σίγουροι. Ο "άγιος", ο Μέγας Θεοδόσιος και τα τέκνα του ήταν πιστοί χριστιανοί, ελέω Θεού αυτοκράτορες με την Παναγία παραμάσχαλα! Άσε ρε φίλε!
Το βιβλίο λοιπόν περιγράφει την πορεία του Ρωμαϊκού κράτους-Δυτικού κι Ανατολικού, με τους διεφθαρμένους αυτοκράτορες-ανδρείκελα (βλ.Βαλεντινιανό, Θεοδόσιο Β'), τις γυναίκες-μητέρες-συζύγους (Πουλχερία, Ευδοκία), που δρώντας στα παρασκήνια, κουμαντάρουν τις καταστάσεις, τους στρατιωτικούς-στρατηγούς πιστούς στο εθνόσημο (και στα σκέλια της εκάστοτε βασίλισσας), με τους γείτονες, Βανδάλους, Ούννους, Γότθους, Βησιγότθους, Οστρογότθους, της Παναγιάς τα μάτια δηλαδή...
Κι όλα αυτά μέσα από τα μάτια ενός στρατιωτικού, που βλέπει τα σημεία και τα τέρατα (σκοτώνονται τα παιδιά του, η γυναίκα του, βάφεται στο αίμα εχθρών και φίλων), και στο τέλος αφήνει να δικαιωθεί η Ιστορία, που ως γνωστόν γράφεται από τους νικητές, τους βιαστές, τους αιμοσταγείς σφαγείς των αθώων και γενικά όλους εκείνους των κέντρων λήψης απόφασης, ερήμην των προβατο-λαών, που πιστεύουν σε Θεούς και Δαίμονες.
Το Βυζάντιο, ή αυτό που φανταζόμαστε ότι ήταν το Βυζάντιο, χτίστηκε πάνω στη διαφθορά, στην απόλυτη όμως διαφθορά, στην πλήρη σαπίλα κι αποσύνθεση της ηθικής, στον εξευτελισμό κανόνων και ανδρισμού (οι ευνούχοι δίναν και παίρναν) και αυτοί οι λίγοι με τα παντελόνια, πίναν το αίμα από τα κρανία των αδυνάμων. Ο Αττίλας και οι όμοιοί του. Η ζούγκλα με τους καννίβαλους, και στο φόντο ο Χριστός και η Παναγία, ο Πάπας και ο Πατριάρχης, οι Άγιοι Φωστήρες, με τις δολοπλοκίες τους και τα συγχωροχάρτια τους. Τι εποχές! Νομίζουμε ότι διαφέρουν από τη δική μας (λέμε o tempora o mores), εννοώ είναι τόσο ίδιες, τάλε-κουάλε, σαν δύο σταγόνες, σαν Δυτική Ρωμαϊκή και Ανατολική Ρωμαϊκή, σαν χθες και σήμερα. Τι άλλαξε;;
Οι εποχές και τα άγρια ένστικτα ποτέ δε διέφεραν, απλώς καλύπτονταν. Με το μανδύα της θρησκείας ή του εκλεπτυσμού ή του καλλιτεχνικού πολιτισμού. Οι σάρκες όμως είναι νόστιμες κι εμείς εξακολουθούμε να έχουμε κυνόδοντες