Αυτό ξαναπές το. Ειδικά στις μέρες που διανύουμε. Τα παντελόνια είναι περίεργα ρούχα. Αυτό προσπαθώ να πω και στα αγόρια μου, όσο μπορώ, ποτέ δεν είναι αρκετά νωρίς.
Άντρας, μπέσα, περηφάνια, ντόμπρα και σταράτα, όχι ψευτονταηλίκι, όχι τζάμπα μάγκας.
Χλωμό θέμα εν μέσω Ρουβοβίζιον. Χέσε μέσα Πολυχρόνη, που δεν έγινες πουστρόνι.
Τέλοις πάντων, "τα παντελόνια" είναι και εκπομπή στο 908, για τους μη γνωρίζοντες, εδώ και χρόνια. Μιλάει για λαϊκά τραγούδια. Σκέτο. Μιλάν διάφοροι παλαιοί και νέοι, για την επαφή τους με το τραγούδι, αυτό που έθρεψε και συνεχίζει να θρέφει ψυχές. Το λαϊκό, το ρεμπέτικο, το σμυρνέϊκο, το κανταδόρικο, το αμανέδικο, το χασικλίδικο, το ανατολίτικο, όπως διάολο θες πες το, είναι ένα και το αυτό. Αυτό που σου κάνει την τρίχα ξυλοκέρατο, που όταν το ακούς θέλεις να βγάλεις τα μέσα έξω, να χορέψεις, να ουρλιάξεις, να φτάσεις στη νιρβάνα και στη τζιβάνα.
Παρακάτω δύο μόνο παραδείγματα. Έχω ξαναπεί για τον Κοντογιάννη σε προηγούμενο post, αλλά δεν πειράζ' . Μήτηρ μαθήσεως...
Φάνταζες σαν πριγκιπέσα, μα με πρόδινες μπαμπέσα.... (Μουσική-στίχοι: Τσιτσάνης)
Κι αν γελάω είναι ψέμα, η καρδιά μου στάζει αίμα.....(Ατραϊδης-Καζαντζίδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου