Πολύ Πίκρα.....

Φεύγει κι ο 2008ος χρόνος μ.Χ, μες στη μαυρίλα. Τι κάθομαι και διαβάζω; Χειρότερα γίνομαι! Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι και οι μη έχοντες TV, ίντερνετ,εφημερίδες, ραδιόφωνο, βιβλία, γείτονες, κτλ κτλ..... Από δω και μπρος, σεξ και παύλα.
Λόγω διαφόρων συνθηκών, τις τελευταίες μέρες του έτους έχω ταράξει τα οικονομικά άρθρα των εφημερίδων, αναλύσεις από τραπεζίτες (εντός, εκτός και επί της Σελήνης: Βλέπε Αράπογλου και Σάλλας), από πολιτικάντηδες και άλλους ιθύνοντες και επαϊοντες, βλέπω Bloomberg Television, μ'έπιασε να διαβάσω και το τελευταίο βιβλίο του "προφήτη" Soros : "Η οικονομική κρίση του 2008", είδα και το Zeitgeist Addendum zeitgeist addendum - Google Video# , ήρθα και έγινα εμπριμέ.
Καπάκι τραβάω κι ένα δίωρο ενημέρωσης για τα τελευταία περί NeBiRu, 2012, Annunakis, αναστροφής των πόλων, φαινόμενα επιτάχυνσης της αντήχησης Schumann, η οποία μετρά τη συχνότητα της γης (Ορίστε???), με αφορμή μια συνέντευξη του Σταμάτη Κριμιζή, αστροφυσικού, νομίζω εν αποστρατεία, της ΝΑΣΑ.
Τα είδα όλα θολερουά, ήρθε η φαιά μου ουσία έβρασε και χύθηκε, σαν καμένο γάλα. Κι έτσι ξινισμένος, κάθομαι και σκέφτομαι:

"ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΩΡΑ;;;"
Αγόρασε καλού-κακού 4-5 έξτρα εσώρουχα, λέω στον εαυτό μου. Μη σε βρουν (Ποιοί;;;; Οι Νεφιλίμ;;;;;; Οι ΣΔΟΕ;;;; Οι οικονομικοί δολοφόνοι-hitmen;;;;;;) με τα βρακιά λερωμένα.

Άλαλος, χωρίς τρόπο επεξεργασίας των δεδομένων (Καθ ' ότι όπως προείπα η φαία έγινε καϊμάκι-πέτσα), σήμερα, Κυριακή, βγήκα κι έφτιαχνα χιονανθρώπους με τα πιτσιρίκια. Και μετά τους έβλεπα να λιώνουν. Μου 'ρθε να βάλω τα κλάματα, καθώς τους παρομοίασα με τις ζωές μας. Ντροπή, λέω, μας βλέπουν. Αφού ρίξαμε κανα δυό ακόμα χιονόμπαλες, μπήκα σπίτι και με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και τι μου λέει .....μώ το φελέκι μου!!!! Όλος αφέλεια με ρωτάει "Ρε συ, μήπως είδες το addendum του zeitgeist, τι λες γι'αυτό το Venus Project, τρελό έεε;;;" Μου 'ρθε να του το κλείσω μαζί με κάτι σχόλια για τη θεία του, αλλά συγκρατήθηκα. "Που τους βρίσκω και με βρίσκουν" σκέφτηκα. "Ναι" του λέω "το είδα και πολύ με εντυπωσίασε. Έτσι μου ήρθε να σηκωθώ από ντιβάνια, καναπέδες, καρέκλες, σαλόνια, κρεβάτια και να πάω να αυτοπυρποληθώ με προσάνναμα τα βιβλία του Λιακό. "
Η συζήτηση μετά πέρασε σε πιο σεξοφιλοσοφομπασκετοαναζητήσεις.

Το γεγονός είναι ένα. Με την απορία θα μείνω (στο αρχικό ερώτημα. Όχι για τα σώβρακα, το άλλο, πιο πριν). Όλα θα έρθουν, αν όχι τώρα-τώρα, σύντομα. Πως θα φύγουν, δεν ξέρω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ, είπα. ΔΕΕΕΕΕΝ ΞΕΕΕΕΕΡΩΩΩΩΩΩ !!! Το μόνο που ξέρω είναι ότι φεύγει κι ο 2008ος χρόνος μ.Χ, μες στη μαυρίλα. Τι κάθομαι και διαβάζω; Χειρότερα γίνομαι! Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...................κτλ, κτλ, κτλ, κτλ, κτλ

Μουσική.....που λέει ο λόγος

Μπιρ Αλλάχ. Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Μουσική: Γιάννης Σταμούλης

Πριν το χάραμα. Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου

Συγχώρεσέ με. Στίχοι: Στέλιος Καζαντζίδης, Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης

Πουλί σε δέντρο αρχοντικό. Στίχοι: Άλκης Αλκαίος, Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Προφανώς δεν είμαι επαγγελματίας, ένας μικροερασιτέχνης είμαι, της κακιάς ώρας. Αλλά είπα να εκτονωθώ κι εγώ χρονιάρες μέρες. Ζητώ συγνώμη για την ερμηνεία, αλλά στο κάτω-κάτω εσύ πατάς το play. Εγώ σε προειδοποίησα.

Καλές γιορτές σε όλους και Καλά Χριστούγενα. Φάτε, Φάτε, Φάτε και σκάστε!!!!!

Υ.Σ. Υγείας και Χαιρετίας σε ούλια τα παιδία, τα καλά τα χάταλα, ούϊ τα γουρζουλόσπαχτα.

Για τους Παναήδες.....

Ως Μικρασιάτης (Προύσαλης βέβαια, όχι Αϊβαλιώτης) εντυπωσιάστηκα από το συγκεκριμένο τραγούδι, με την περίεργη ιστορία. Καταρχήν, οι στίχοι-φοβεροί και τρομεροί-είναι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Πιθανόν βιωματικοί, στηριζόμενοι σε ημι-πραγματικά γεγονότα, θέλουν κι επεξήγηση. Τσαντιρμάδες, κατσιρμάδες ή καντιρμάδες, κοντραμπατζήδες, κιρχανάδες και τα ρέστα, ολοκληρωμένο ρεμπέτικο index. Ο ενδιαφερόμενος ας ψάξει. Έτσι έχει και γούστο. Η ίδια η Παπαγιαννοπούλου δεν τους δημοσίευσε ποτέ εν ζωή, αλλά τους είχε διαβάσει σε κάποια εκδήλωση προς τιμή της.

Τη μελοποίηση την έκανε ο Στεφανάκης, ένας κιμπορντίστας των Πελόμα Μποκιού, το συγκρότημα του Μπονάτσου. Η πρώτη εκτέλεση είναι λίγο ροκάδικη, με ηλεκτρικές κιθάρες, δε μου 'κατσε. Ο τραγουδιστής είναι ο Μιχάλης Ζαμπέτας, γιός του μέγιστου. (Παρεπιμπτόντως, ο Μιχάλης πέθανε φέτος στα 51 του, ακριβώς την ίδια μέρα που πέθανε κι ο πατέρας του, 10 Μαρτίου.)

Η δεύτερη εκτέλεση (που γνωρίζω εγώ) είναι αυτή που ακούτε. Αργυρώ Καπαρού, συγκλονιστική ερμηνεία, μένει στο μυαλό.

COMFORTABLY NUMB.....αιωνίως

pink floyd songs
free Music downloads | free Mp3 downloads

Κάτι (περισσότερο) έχει να πει.....για τη βία

Παραθέτω ατόφιο το κείμενο του Νίκου Δήμου, όχι από λογοκλοπή, αλλά από την υπόκλιση σε ένα πλήρες και συμπυκνωμένο κείμενο, ευθύ, ξεκάθαρο, απολιτικάντικο και ανθρώπινο.

"Το να αντιγράφεις τους μεγάλους είναι επίδραση, το να αντιγράφεις τους μέτριους είναι μίμηση"


Βία – μία αποτυχημένη μαμή
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

O Μαρξ έγραψε: «Η βία είναι η μαμή για κάθε παλιά κοινωνία που εγκυμονεί μία νέα». (Το τσιτάτο συνήθως αναφέρεται λανθασμένα: «η βία είναι η μαμή της ιστορίας»).
Είναι η βία μαμή; Και τι έχει ξεγεννήσει σε νέες κοινωνίες;
Πολύ λίγα πράγματα.
Η Γαλλική Επανάσταση γέννησε την «Τρομοκρατία» (Terreur), τον Ναπολέοντα και την Παλινόρθωση (με τους Βουρβόνους). Χρειάστηκαν εκατό χρόνια για να εφαρμοστούν στην πράξη ορισμένες αρχές της, στην ίδια την χώρα που τις γέννησε.
Η Ρωσική Επανάσταση έφερε τον Στάλιν, τους διαδόχους του, τα Γκούλαγκ και σαράντα εκατομμύρια θύματα. Χρειάστηκαν εβδομήντα χρόνια για να ξαναβρούν οι Ρώσοι την Δημοκρατία όπως είχε αρχίσει να την εφαρμόζει ο Κερένσκυ. Κι ακόμα την ψάχνουν.
Ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα με τις επαναστάσεις του Μάο ή του Πολ Ποτ.
Αντίθετα αν δούμε πως εξελίχθηκε πολιτικά η Αγγλία ή πως οργανώθηκε η πρώτη σύγχρονη δημοκρατία, δώδεκα χρόνια πριν την Βαστίλη – στις Ηνωμένες Πολιτείες – θα διαπιστώσουμε πως η βία έπαιξε μικρό ή καθόλου ρόλο.
Ως μαμή, η βία δεν τα πήγε πολύ καλά. Ο κόσμος εξελίσσεται, προχωράει και προοδεύει (παρά τις Κασσάνδρες) αλλά αυτό επιτυγχάνεται με συνεχείς μικρές διορθώσεις πορείας, με μεταρρυθμίσεις και αναθεωρήσεις. Η μόνη θεωρία που ισχύει στην πολιτική, όπως και στην επιστήμη, είναι η μέθοδος της δοκιμής και του λάθους. (Trial and error – αγγλοσαξονικά). Οι μεγάλες απότομες αναστατώσεις φέρνουν εξίσου μεγάλες αντιδράσεις – έτσι που οι επαναστάσεις να οδηγούν σε δικτατορίες και απολυταρχίες. Η βία γεννάει βία.
Η αρχική μεγάλη διαμάχη κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών αφορούσε το δίλημμα: «επανάσταση ή μεταρρύθμιση». Η ιστορία απάντησε. Η προοδευτική, κομμάτι-κομμάτι αλλαγή (αυτή που ο Karl Popper ονόμαζε piecemeal engineering) αποδείχθηκε ο μόνος τρόπος σταθερής και σίγουρης εξέλιξης.
Είναι τότε η βία εντελώς άχρηστη;
Καταρχήν είναι αναπόφευκτη γιατί φαίνεται ότι βρίσκεται μέσα στη φύση μας. Όλοι κάποιες στιγμές ασκούμε βία στον συνάνθρωπό μας, περισσότερη ή λιγότερη ανάλογα με την θέση και την ισχύ μας. Είναι συνηθισμένο μάλιστα αυτοί που υφίστανται βία (από τους ισχυρότερους) να ασκούν περισσότερη (προς τους αδύναμους). Η βία είναι το θηλυκό του βίος – έλεγαν οι παλιοί αναρχικοί.
Όταν η «νόμιμη βία» που ασκεί το εκάστοτε κράτος (o Max Weber όρισε το κράτος ως το μονοπώλιο της βίας) ξεπεράσει τα όρια της νομιμότητας – η αντίδραση της κοινωνίας είναι εύλογα βίαιη. Το ξέσπασμα που ζήσαμε αυτές τις μέρες ήταν αντι-βία, όχι μόνο για τη βία μίας δολοφονίας, αλλά για τις ποικιλότροπες εκφάνσεις βίας που ασκούνται επάνω μας. Αν κάποιος ξέρει να ερμηνεύσει σωστά αυτή την αντίδραση, τότε η βία μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για την πορεία της κοινωνίας μας. Αν και φοβάμαι πως οι ιθύνοντες δεν κατάλαβαν πολλά…
_____________________________________________________________
"Ελεύθερος Τύπος" 14.12.08

Οι στιγμές που πάντα βγαίνεις χαμένος....(part II)

Επανέρχομαι στο προηγούμενο θέμα (http://oudenoida.blogspot.com/2008/12/blog-post_15.html), με πιο ατομιστική προσέγγιση και λιγότερο κοινωνική.

Υπάρχουν φορές, που ολοένα αυξάνονται στη διάρκεια της ζωής σου, που ότι και να κάνεις, είσαι πάντα λάθος. Είναι εκείνες οι κοινωνικές περίοδοι, που σε σφίγγει ο ντορός (που λέει κι ένας φίλος μου). Για τους μη-κυνηγούς, ντορός είναι τα ίχνη των θηραμάτων, αλλά μεταφορικά, πάω με το ντορό, σημαίνει ακολουθώ τις κρατούσες συνήθειες.

Αυτό που σου συμβαίνει όταν μεγαλώνεις και μαζί σου μεγαλώνουν ευθύνες και υποχρεώσεις, είναι ότι αρχίζεις να μπερδεύεις την ομαλότητα με τη συμβατικότητα. Η θέληση για μια φυσιολογική (;) ζωή γίνεται κομφορμισμός. Η διατήρηση στα πάγια γίνεται έλλειψη φιλοδοξιών. Τότε είναι που γίνεται το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Και δεν πας ούτε μπρος ούτε πίσω. Αν τρέξεις, λαχανιάζεις. Αν σταματήσεις σκουριάζεις. Μιλάς, βραχνιάζεις. Δε μιλάς, ξεχνάς. Ποντάρεις, σε λένε τζογαδόρο. Πηγαίνεις πάσο, σε λένε άτολμο...

Βγαίνεις μπροστά για τη αντεπίθεση, η άμυνά σου μπάζει. Ταμπουρώνεσαι πίσω, σε βρίζει η κερκίδα.

Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτές οι συνθήκες δεν αυξάνονται μόνο με την ηλικία, αλλά και με τη θέση στην πυραμίδα. Όσο πιο ψηλά είσαι (και άρα σε βλέπουν και σε κρίνουν όλοι), τόσο λιγότερες οι επιλογές. Ποιος θα σε αναγνωρίσει προφήτη στον τόπο, αλλά και στον καιρό σου;

Βγάζεις τα ΜΑΤ, είσαι φασίστας. Δεν τα βγάζεις, δεν προστατεύεις τον πολίτη. Κάνεις διαδηλώσεις, είσαι κουκουλοφόρος. Κάθεσαι σπίτι σου, καθότι δεν έχει νόημα, είσαι ο κριτικός του σαλονιού και του καναπέ. Μιλάς στο δρόμο με παιδιά, ή παιδεραστής θα'σαι ή καθοδηγητής. Βρίζεις τη νεολαία, είσαι παρωχημένος γέροντας "εμείς στην εποχή μας".

Άσε ρε θείο....

Προτείνω για κουλτουροαυνανιστικές βραδιές με γκόμενες της Φιλοσοφικής, την ταινία του Μπερτολούτσι: "Il Conformista". Όταν την έκανε, ο σκηνοθέτης ήταν 30 χρονών. Ήρωας ο μέσος άνθρωπος (που οι διαφημίσεις λένε ότι δεν υπάρχει. Ρε υπάρχει και παραϋπάρχει), τέλος δεκαετίας '30 στην Ιταλία, με τους συμβιβασμένους του Μουσολίνι. Για όσους (ψευδώς) πιστεύουν ότι οι κοινωνίες προχωρούν με τους επαναστάτες. Θυμίζει-καθώς είναι και κοντοχωριανοί-την "Ιστορία έρωτα και αναρχίας" της Βέρτμυλερ.

Τα βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό, κρατούν όμως λίγο.

Αν το 'χεις, γίνεσαι πυροτέχνημα και σε θυμούνται.

Αν δε το 'χεις, μένεις να είσαι το σκηνικό, το background, η βάση (το θεμέλιο). Και σε βαριέται ακόμα και το εγώ σου.

Βαριέσαι, δε βαριέσαι, χαμένος είσαι...

Οπότε δε βαριέσαι!!!!!

Πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ τώρα....Το ζητά ο λαός!

Προχωράω σε κεντρική οδό. Μπροστά μου, παρέα πιτσιρικάδων, 12-13άρηδες, με τάπες στα παπούτσια και τσάντες προπόνησης στους ώμους. Ο πιο ψηλός ακούγεται "....Μόνο μια ομάδα μπορεί να φέρει κύπελλα στη Σαλονίκη". Ένας κοντούλης λέει "Γιατί ρε κι ο Άρης δεν πάει στο Ουέφα;;". Απαντάει ο ψηλός " Τι λε ρε! Το λέει και το σταυρόλεξο. -Ντροπή της Μακεδονίας με τέσσερα γράμματα. Α-Ρ-Η-Σ.". Ο κοντούλης άμεσα ρωτάει " Κι ο ΠΑΟΚ με τέσσερα γράμματα δεν είναι;;;". Ο ψηλός το σκέφτεται, δεν το περίμενε, με το IQ γνήσιου Παοκτσή ψάχνει απάντηση. Πετάγομαι όμως εγώ και τον προλαβαίνω "Ναι όμως το Μ-Π-Α-Ο-Κ γράφεται με πέντε" και φεύγω.

Ο Σολομώντας μίλησε, η παρεξήγηση λύθηκε.

Έτσι γράφονται τα ανέκδοτα.

Αγώνες χωρίς προοπτική.....

Μετά από μια βδομάδα σιωπής, είπα να ξαναασχοληθώ με τα "αγωνιστικά" στο χρόνο.

Στη δουλειά μου το πρωϊ, είδα ένα συνάδελφο, με κουβέρτα πικέ ριγμένη στην πλάτη, να διαβάζει για την Υπεραξία. "Τώρα με την κρίση" μου είπε, "μπορεί να μου ξαναφανούν χρήσιμα". Βέβαια, έτσι που τον έβλεπα, μόνο η κουνιστή καρέκλα και η γάτα στα πόδια του έλειπε. "Εγώ" του λέω, "τώρα διαβάζω για το ΕΑΜ". "Για κουκουλοφόρο σε βλέπω κι εσένα" μου απαντάει.

Η Ιστορία, όπως γράφεται όχι μόνο από νικητές, αλλά συγκεκριμένα από τους ζωντανούς, δε διδάσκει σε κανέναν τίποτα. Προσωπικά δεν έχω ζήσει πόλεμο (ούτε και θέλω), ότι μυρίζομαι είναι από τα διαβάσματα και τις αφηγήσεις. Ο ένας παππούς μου (για τον οποίον έχω ξαναγράψει http://oudenoida.blogspot.com/2008/07/1908-1994.html και μου έχουν ζητήσει να πω περισσότερα) έζησε αυτήν τη μεταμόρφωση του Επαναστατικού Αγώνα. Δηλαδή αυτήν τη μετάλλαξη από το λαϊκό έρεισμα στην κατευθυνόμενη κομματική διεκδίκηση. Οι άνθρωποι που πολεμούσαν τον κατακτητή στα βουνά και τους κάμπους, με Μ1, με αγγλικές σφαίρες, με τις ξεχασμένες ιταλικές χειροβομβίδες, βρέθηκαν μετά από 3-4 μήνες να πρέπει να οργανωθούν σ'ένα αντάρτικο πόλης, με τους όλμους να ρίχνουν από μπαλκόνια και τους απλούς πολίτες να βρίσκονται σε διασταυρούμενα πυρά, από ακροβολισμένους στα πεζοδρόμια και τα βρεττανικά άρματα μάχης. Ο δικαιολογημένος θυμός για το Γερμανό, για την πείνα του, για το θάνατο των παιδιών του μετατρέπεται σε προσπάθεια ουσιαστικά αντιεξουσίας, καθώς οι ανώτεροι γνώριζαν για τη ματαιότητα του Εαμικού επιχειρήματος (Η Γιάλτα είχε προηγηθεί). Ουσιαστικά, σπάζαν το τσαμπουκά των βρετανο-ταγματασφαλιτο-βασιλοφρονούντων, ότι θα πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Σήμερα, παρόμοια "ουτοπική" αντίληψη έχουν αρκετοί, αναρχικοί να τους πεις, κουκουλοτρομοκράτες να τους πεις, πιστεύοντας πως από το χύμα του λαϊκού εκνευρισμού για τα οικονομικά, τα α-πολιτικά, τα σκάνδαλα, παγκόσμια και τοπικά, μπορούν έτσι απλά να εκφράσουν το πνεύμα του Μπακούνιν (Η ιδιοκτησία είναι κλοπή) μέσα στα τυφλά (;;;;) χτυπήματα των βιτρινών και των Μολότωφ. Το ότι τσιμπήσαν ευκολότερα οι -κακά τα ψέμματα χορτασμένοι και μαλθακοί ιντερνετοκινούμενοι μαθητές, εξηγείται απ' το ότι αισθάνονται ότι "δεν έχουν να χάσουν τίποτε". Σαφώς έχουν να χάσουν, αλλά μάλλον το ρισκάρουν.

Ο άλλος παππούς (που τον αγάπησα προς το τέλος) ανήκε στον Εθνικό Στρατό, είχε τραυματιστεί στην 1η επιχείρηση Πυρσός στο Βίτσι, είχε μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη-424 και πάντα πίστευε ότι ο Εμφύλιος ήταν "στοχευμένο" λάθος για τη γενοκτονία μας, χωρίς να μπορεί να κατηγορηθεί κανένας. Μου 'πε ότι όταν είδε πρώτη φορά τις Ναπάλμ να κατακαίνε δάση και ανθρώπους, με τα ουρλιαχτά και τις δαιμονικές φλόγες, πίστεψε ότι ήρθε η Αποκάλυψη (ήταν και πολύ θρήσκος από μικρός). Τα "συντηρητικά αντανακλαστικά του" ήταν τα ίδια με των σημερινών νοικοκυραίων, τους οποίους ειρωνευόμαστε για τον κομφορμισμό τους, αλλά στο κάτω-κάτω αυτοί θα πληρώσουν και τους φόρους, τα πετρέλαια, τις πληθωριστικές πιέσεις, τα τραπεζικά υπερκέρδη από τον υπερδανεισμό και γενικά τα κοινωνικά κόστη κάθε μαλακισμένου αυθορμητισμού.

Πάνω απ'όλα όμως, νομίζω ότι τις μαριονέτες τις κουνάει αυτός που δε φαίνεται. Τότε ήταν αρχικά οι Άγγλοι, ο Τσώρτσιλ, μετά οι Αμερικανοί με τον Τρούμαν. Σήμερα πιθανόν να πληρώνουμε το " Όχι" στο Βουκουρέστι και στο Σχέδιο Ανάν.

Αν καθήσω και πιστέψω τα σενάρια για τα SMS, για τις πληρωμές των μισθοφόρων κουκουλοφόρων και τα ραντεβού μέσω Δικτύου, τότε το μόνο που βγαίνει -εκτός απ'το Ήταν στραβό το (οικονομικό) κλή(ί)μα, το 'φαγε κι ο (ξένος) δάκτυλος-γάϊδαρος- είναι εκείνη η ατάκα απ'το "Ταξίδι στα Κύθηρα" μεταξύ των παλιών αντιπάλων Παπαγιαννόπουλου-Κατράκη (σαν τους παππούδες μου): "Μας έβαλαν και σκοτωθήκαμε. Χάσαμε και οι δύο"

Όπως και τώρα, όπως και πάντα, όπως πάει. Νυν και αεί..

Χαμένοι πάντα στη μετάφραση των Ελληνικών μας. Ανάδελφοι και αδελφοκτόνοι, παιδοκτόνοι, πατροκτόνοι.

Υ.Σ. Ένα παιδί 18 χρονών ακρωτηριασμένο στους μηρούς, παλεύει για τη ζωή του, επειδή έφυγε από το γλυστερό οδόστρωμα με ένα Mazda Rx κάτι, με 170 km/h, ξημέρωμα Σαββάτου.

Εδώ ποιός είναι ο δολοφόνος;;;;;; Θα βγει κανείς να σπάσει βιτρίνα γι' αυτόν;;;;; Αμφιβάλλω.

........................................................................

Απ' το Σάββατο έως πάντα.....................................................................................................................................................
................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................................
.......................................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................................
.....................................................................................................................................................................
.........................................................................................................................................................................


ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ........................................................................................................................

Καθαρά και ξάστερα, όχι πλαγίως...

η θεούσα : (μειωτ.) για γυναίκα που ασχολείται υπερβολικά με τη θρησκεία και που συνήθως έχει πολύ συντηρητική εμφάνιση και συμπεριφορά: "O κότσος στα μαλλιά είναι βασικό χαρακτηριστικό μιας θεούσας." (Ηλεκτρονικό Λεξικό Κοινής Νεοελληνικής Τριανταφυλλίδης on-line)

Πόσοι από μας βλέπουν καθημερινά δεκάδες θρησκόληπτους ανθρώπους, με τους μεγαλόσχημους σταυρούς τις Κυριακές, τις υστερίες στυλ "τον παπά μας θέλουμε", τους εξορκισμούς και τα αναθέματα σε οτιδήποτε διαφορετικό. Όλα αυτά τα μυξοπαρθενιάσματα από μπρος κι από πίσω τρένα.
Εξ' ορισμού ο θρησκόληπτος είναι υποκριτής. Ο φονταμενταλισμός του λειτουργεί μόνο για τη βιτρίνα, για τη στάχτη στα μάτια. Η πορτοφόλα και ο τραπεζικός λογαριασμός $$$$$€ δεν ξέρει από αργύρια, εάν μπορεί να αρπάξει, θ' αρπάξει. Είτε είναι για τον Εφραίμ, τον Παπαθεμελή, ή τη θεούσα της γειτονιάς, όλοι δουλεύουν για την πάρτη-party. Κάποιοι σίγουρα κρυφοκοιτάζουν από την παρωπίδα, ενώ άλλοι θέλουν αλλά φοβούνται.

Σίγουρα το να χειρίζεσαι θρήσκους-άπιστους, σε πρακτικά θέματα, είναι δυσκολότερο απ' ότι με τους άθρησκους-αλλά με τσίπα.
Στο δεύτερο πας στα ίσια, καθαρά, ντόμπρα, άντε γ..σου.
Ο πρώτος θέλει θεωρία, πλαγιοκόπηση, πληθυντικό, ενώ έχει την π...στιά και τη λιγούρα στο β$λέμμα. Κι εγώ γιός ταχυδρόμου είμαι ρε φίλε, δεν κάνω κι έτσι.

Πάρε τους θεούσους, πέτα τους 2 πεντακοσάευρα, δες τους να γλείφουν τα πατώματα και μετά αγόρασε τη μάνα τους. Στο τέλος όμως, πάντα να λες ..."Δόξα τω Παντοδύναμω Θεώ".
Θα ανεβείς πολύ στα μάτια τους!!!

Κι όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.....

Μανώλης Αναγνωστάκης. Ωραίος τύπος. Γεννήθηκε το 1925, στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ιατρική στην Θεσσαλονίκη. Ήδη κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Είχε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, για την οποία φυλακίστηκε το 1948 ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Βγήκε από τη φυλακή με την γενική αμνηστία το 1951. Έφυγε στην Βιέννη για να ειδικευθεί στην Ακτινολογία (1955-56). Άσκησε το επάγγελμα του γιατρού στην Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1978 στην Αθήνα.
Πέθανε το 2005. (el.wikipedia.org)

Έχει γράψει διάφορες συλλογές, γενικώς δεν είναι ο γκραντ γνωστός Έλληνας ποιητής, αναγνωρίστηκε πολύ αργά, τον είχαν κατατάξει στους παρωχημένους στρατευμένους της Αριστεράς. Δε λέω, διατηρεί όλο τον κομμουνιστικό ουτοπισμό και την άρνηση, αλλά πάντα στη σφαίρα των ιδεολογιών κερδίζουν οι αιθεροβάμονες κι όχι οι κομφορμιστές, σαν και του λόγου μου. Έχει γράψει έναν από τους πιο αγαπημένους στίχους.

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἥττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφὴ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ’ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος, καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Ποιός θυμάται το Μποπάλ;;;;

Πολύ αμυδρά θυμάμαι όταν συνέβη το φοβερό εκείνο δυστύχημα. Η κρατική τηλεόραση έδειχνε λίγες εικόνες από κλαμμένες φυσιογνωμίες, τεράστια σύννεφα σκόνης και φτωχικές συνοικίες. Ούτε που καταλάβαινα περί τίνος πρόκειται. Σίγουρα το είδα σαν κάτι κακό, αλλά πολύ-πολύ-πολύ μακρινό. Σαν το Τσερνομπίλ περίπου, αλλά λιγότερο σοβαρό.

Αυτό που μ'εντυπωσιάζει είναι ότι η Εταιρεία Union Carbide (μετέπειτα εξαγοράστηκε από τη Dow) δεν πέρασε ποτέ από δίκη για τα 22.οοο περίπου θύματα, που σκοτώθηκαν άμεσα, αλλά και για τα 100.000 που νόσησαν εξ'αιτίας του δηλητηριώδους αερίου.

Το Μποπάλ, κλασική Ινδική φτωχόπολη, γίνεται έδρα μιας βιομηχανικής εγκατάστασης της Carbide, πολυεθνικού κολοσσού, εξειδικευμένου στην κατασκευή χημικών ουσιών κάθε φύσης. Το συγκεκριμένο "παράρτημα" έφτιαχνε φυτοφάρμακα, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν όχι μόνο στις τοπικές καλλιέργειες αλλά εξήγαγαν και σ' όλη την Ασία (Κίνα κτλ). Η ουσία ήταν ισοκυανικό μεθύλιο. Τα κυανιούχα προξενούν ασφυξία-υποξία στα κύτταρα, καθώς τους στερούν τη δυνατότητα να παράγουν αερόβιο μεταβολισμό, άρα κι ενέργεια. Ο θάνατος όπως και στις ταινίες, όταν ο κατάσκοπος καταπίνει κυάνιο για να μην παραδοθεί, ήταν ακαραίος με τις πρώτες εισπνοές.

Επανέρχομαι στην Εταιρεία, για να πω ότι τότε ο μέσος μισθός του πιο υψηλόμισθου Ινδού εργάτη στο εργοστάσιο ήταν περίπου 3 δολάρια το μήνα (όταν το δολλάριο, αν δεν κάνω λάθος, ήταν περίπου 40-45 δραχμές). Δηλαδή κατασκεύαζε τα δηλητήρια της Γης τους, δίνοντάς τους λιγότερα από ψίχουλα και όταν από ατύχημα σκότωσε χιλιάδες, δε βρέθηκε ΈΝΑΣ διεθνής Οργανισμός Δικαίου να ζητήσει ευθύνες από κάποιους, έστω μια τυπική απόλυση διευθυντή. Καμμία παραπομπή, κανένα ηθικό-δικαστικό-κοινωνικό-ιατρονομικό ζήτημα. Μία αναφορά στα διεθνή δίκτυα και τέλος.

Και τι κάνει η περιβοήτη U.C. Δίνει κατόπιν συμφωνιών 470.000.000 $ στην Κυβέρνηση της Ινδίας για να "ρυθμίσει" το θέμα. Όχι στις οικογένειες των θυμάτων, διότι έτσι θα παραδεχόταν το λάθος, αλλά στους πολιτικούς. Μία πολιτική ζωή που ακόμα δεν είχε συνέλθει από τη δολοφονία της Γκάντι, τον Οκτώβρη. Άρα ένα πολύ γερό λάδωμα, σε ανθρώπους που μέσα στο χάος και την αναμπουμπούλα έφαγαν πολύ καλά. Ποτέ δεν έγινε γνωστό ποιοί από αυτούς τους αποδέκτες των χρημάτων ανήκουν στους σημερινούς Κροίσους της Ινδίας ως Νέα Υπερδύναμη, Μεγαλοβιομήχανους και ΜεγαλοΕπενδυτές blueChips, που τώρα φέρονται να κλαίγονται σε αμερικανικά Οικονομικά κανάλια για την υποτίμηση στέρεων ως τώρα, χρηματοοικονομικών προϊόντων.

Τα πτώματα των "υπανθρώπων" ήταν, είναι και πάντα θα είναι το ιδανικό σκαλί για τη άνοδο στις Υπερεξουσίες όλων, μα όλων, των απανταχού Ισχυρών. Κι όσο δε θα μιλάει κανείς χορτάτος, αφού το στόμα των πεινασμένων είναι στεγνό, τόσο θα γιγαντώνεται η απόσταση μεταξύ αυτών που παριστάνουν τους ανθρώπους και αυτών που ξέχασαν ότι είναι άνθρωποι.

Σήμερα, οι ίδιες Εταιρείες προκαλούν παρόμοια ατυχήματα, πιο "υπόγεια" (Lockheed-Martin υποθαλάσσιες δοκιμές όπλων στην Πολυνησία), πιο "βιολογικά" (Monsanto και δοκιμές μεταλλαγμένων στην Γκάνα), πιο "ανθρωπιστικά" (Pfizer-κλινικές δοκιμές πειραματικών αντικαρκινικών φαρμάκων σε "εθελοντές" της Ζιμπάμπουε). Όλοι κοιτάζουν αλλού.

Τα υπερ-κέρδη να ρέουν κι όσο για τους υπο-....

Η οικονομική αποικιοκρατία αυτή όμως δεν πρέπει να αντέξει πολύ. Ήδη οι πυλώνες της (Παγκόσμιο Τραπεζικό Δίκτυο) λόγω απληστίας, φαίνεται να ακροβατεί. Όταν και εάν ξαναβρεί τις ισορροπίες, θα ξαναβάλει μια μάσκα με ενδιαφέρον για το διεθνές κοινωνικό συμφέρον και θα ξανασυνεχίσει μια παρόμοια πολιτική.

Κάντε αυτό που λέγεται συνέχεια στο Διαδίκτυο: Πάρτε τα λεφτά σας από τις Τράπεζες, κάντε τα μασούρια στα στρώματα, βάλτε τα στα σακούλια, κανένα ρευστό σε χρηματαποθήκη. Εύκολα το λες, όμως είναι δύσκολο για τους χρεωμένους και ελεύθερους μικροεπαγγελματίες.

Άρα η θηλιά είναι καλά δεμένη......Κι όσο σφίγγεσαι, σε αποτελειώνει......

Περισσότερες πληροφορίες για το "Θρύλο" της Μποπάλ,

www.thenation.com/doc/20040524/hertsgaard

1 χρόνος blogger.... Ε και;;

Να ζήσεις oudenoida και χρόνια πολλά, site να γίνεις, να βγάλεις λεφτά.
Παντού να σκορπίσεις της γνώσης το RSS και όλοι να λένε να ένας βερεσές.

1 χρόνος λοιπόν βερεσέ επικοινωνία. Ενημερώνεις (;;) και δεν πληρώνεις. Προφανώς τα τεφτέρια (Echelon) "γράφουν". Άρα κάποτε θα τα πληρώσεις, πως ακριβώς δεν ξέρω κι ούτε θέλω να φανταστώ.

Αλλά τι ενημέρωση, ρε φίλε, σε ποιόν και πάνω απ' όλα από ποιόν;;;;;
Συμμετείχα σε ένα ερωτηματολόγιο του Sync για το ελληνικό blogging, που ρωτούσε για τους λόγους που μπλογκάρεις, τι περιμένεις ως ανταπόκριση, αν ζητάς άδειες για υλικό που αναδημοσιεύεις κτλ κτλ. Διαπίστωσα ότι το μπλόγκινγκ σε μένα λειτουργεί περισσότερο ως τεχνολογικοπνευματικός αυνανισμός κι εκτόνωση, παρά ως διάθεση να "συμμετέχω" στο ενημερωτικό κοινό. Σίγουρα καταθέτω προσωπικές απόψεις για τα κοινά και για τα όχι-και-τόσο κοινά, αλλά αυτό γίνεται γιατί αν αρχίσω και τα λέω live, οι περισσότεροι χασμουριούνται (Πάνω απ' όλα αυτογνωσία), κι όχι επειδή με νοιάζει να μ' ακούσουν πολλοί.

Καλό είναι πάντως που ακούγονται όλες οι φωνές......Μεγάλη μπούρδα είπα, έτσι!
Τώρα είναι που νύσταξα εγώ.
Καληνύχτα και Καλή Τύχη.

Μας πήραν με τις πέτρες....

Φαντάζομαι ότι αρκετοί είδαν στην τηλεόραση πριν καμμιά δεκαριά μέρες την πτώση των μετεωριτών στο Έντμοντον, Αλμπέρτα στον Καναδά. Εντυπωσιακό θέαμα!
Παλιά άμα έπιανε βροχή, έλεγες:" Ή μας φτύνουν ή βρέχει". Τώρα θα λες " Ή κανας μετεωρίτης είναι ή μας πήραν με τις πέτρες".
Και άμα είναι να μας λυντσάρουν κιόλας, λίγοι-λίγοι να φεύγουμε. Όχι και να μας ανοίξουν κανα κεφάλι.
Αν όμως ισχύουν όλα αυτά τα καταστροφολογικά, περί 2012 και apophis 2036, τότε τι να πω;; Ας πέφτει και καμμιά πετρούλα, έτσι για το θεαθήναι. Δεν πειράζει, τσιμέντο να γίνει.

Το απόσταγμα....

Βρέθηκα προχθές σε ένα καζάνι. Η διαδικασία γνωστή γι' αυτούς που ξέρουν. Εγώ ως γνωστόν ουδένοίδα, άρα ρωτάω για να μαθαίνω. Συνοπτικά, το καζάνι με υγραέριο όχι ξύλα, διπλοβρασμός, γλυκάνισος Ευβοίας (ο καλύτερος), 5 κιλά στα 180 κιλά σταφύλι, στοπ στα 27 γράδα, 55 vol. Αραίωση με νερό έως τα 21,5. Σύνολο παραγωγής 47 κιλά. Πήρα ένα 5κιλο κι έφυγα. Στο μεταξύ φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε (τι άλλο ;;;) Καζαντζίδη-Το δρομολόγιο καθενός το ξέρει μόνο ο Θεός-και γενικά εκτονώσαμε μπόλικη ενέργεια, που θα πήγαινε χαμένη. Αφήσαμε βέβαια και λίγη ...για το βράδυ.
Βρήκα κι ένα βιοκαλλιεργητή, πρώην οικονομολόγο, πιάσαμε κουβέντα για τους νόμους της απόσταξης, φυσικούς και συνταγματικούς, για το (ανύπαρκτο) ένστικτο των χρηστών αλκοόλης ανά την Επικράτεια. Στην Ελλάδα, όλοι ξέρουν!!! Άρα εγώ δεν πρέπει να είμαι και πολύ γηγενής.
Βγάζουν πρώτη σε πωλήσεις τη Μαλαματίνα, που μπορεί και να μην έχει ούτε ρώγα σταφυλιού, πίνουν ξεπλύματα των 25-30 ευρώ και κοκορεύονται, αγνοώντας "πτωχά"-8 με 12 ευρώ-πλην τίμια φτιαγμένα κρασιά. Αμ οι καλλιεργητές των 2 στρεμάτων. Αυτοί που παστώνουν το αμπέλι με χαλκό και μετά θεωρούν ότι έχουν ποιότητα στο τσίπουρο. Και βλέπεις τους σωλήνες "πράσινους", λες και τρύγησες όλη την Παιανία.
Δέχομαι το "περί ορέξεως", το "γούστα-είπε ο πίθηκος-κι έφαγε το σαπούνι" και γενικά το " ότι κάτσει στον ουρανίσκο σου". Αλλά όπως σε κάθε τι βρώσιμο και πόσιμο, πρέπει να 'χεις κάποιον να εμπιστευτείς. Το μεγαλοπρομηθευτή τον έχεις σβήσει, εάν διαγράψεις κι αυτόν με τις μικρές ποσότητες, που μόνο στη διαφήμιση από στόμα σε στόμα στηρίζεται, τότε μόνο γκαζόζα! Όσο βέβαια για το τσίπουρο, αυτό σώζεται από την υψηλή περιεκτικότητα σε αιθανόλη.
Στην τελική, γκράπες, ρακές, ρακόμελα, τσικουδιές, τσίπουρα, όλα με τα οξέα θα αναμιχθούν,
όλα κάνουν για εντριβή.

Και καταλήγουμε τύφλα (τι έκπληξη!!), γεμάτοι χαρά και βρωμοκοπώντας τσικνίλα, με εξατμισμένη και την τελευταία ελπίδα για μεταμεσονύχτιο σεξ. Κάποιος έριξε πολλές ιδέες για παλινόρθωση του ηθικού, έβγαλε τηλέφωνα, αλλά ώσπου να γυρίσει από την άλλη, είχε γεμίσει τον τόπο.... με τα υπολλείμματα της πέψης του.
Τελικό συμπέρασμα: Τα καζάνια δε θέλουν ευαίσθητα στομάχια, αλλά χορτασμένα πουλιά.

Πάντως πέρασα καλά. Ούτως ει άλλως. Και να θυμηθώ να το ξανακάνω.

Basketball....Μπαααα, σκετ' μπώλ ίνι, ιγώ νόμιζα κι τάπερ!!

http://www.5min.com/Video/How-To-Play-Basketball-Wing-Entry-With-Defense-6184534

Απομόνωση στο low-post, pick 'n' roll, και τα τοιαύτα...

ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ.

Άμα είναι όμως να μάθεις κάτι, να το μάθεις από τον πρώτο των πρώτων!!!!

Μάθε παιδί μου μπάσκετ! Δες πως εξηγεί την αλλαγή κατεύθυνσης, χωρίς "βήματα" και πως εξηγεί την προστασία της μπάλας με τη θέση ή τα πόδια.

Εντάξει, το όριο μεταξύ αθλητισμού και τσίρκου το περνούν άτομα με σπάνια χαρίσματα. Εμείς είμεθα πτωχοί πλην τίμιοι βιοποριστές της μπάλας, με προπονήσεις εις εβδομαδιαίως....

Ανάλυσέ το.....αλλά μην το υπεραναλύεις

Η ανάλυση συχνά είναι μια σιδερόμπαλλα. Η τεχνοκρατική της φύση σε καθηλώνει σε ένα στεγνό και ψυχρό τρόπο ερμηνείας των δεδομένων συνθηκών. Αυτό γίνεται κατ'ανάγκη, δεν υπάρχει καλύτερη εναλλακτική. Ακόμα κι όταν η ανάλυση αφορά ποιοτικούς δείκτες, η κατάτμηση σε απειροελάχιστου μεγέθους μεταβλητές, ώστε να μπορούν να ποσοτικοποιηθούν, μετατρέπει το "ασαφές κι αιθέριο" σε "πραγματιστικό και μετρήσιμο".




Αυτή είναι η έννοια του pixel. Κι ο πιο αδαής γνωρίζει πόσα megapixel είναι η ανάλυση της φωτογραφικής του μηχανής. Πώς όμως αυτή η ανάλυση, η ψηφιοποίηση του δάσους με τα μικροσκοπικά δέντρα-που δεν έχουν τέλος στη σμίκρυνση-ενώ είναι κάτι έξω από την βιολογική μας δυνατότητα, μπορεί πραγματικά να βοηθήσει στην εξέλιξή μας;;;






Η ανάλυση εφαρμόζεται σε όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις.


Στις πολύπλοκες (για πολύ λίγους) : Ανάλυση δομής γλώσσας, οικονομική ανάλυση Δικαίου και κάτι τέτοια κουφά.


Στις μετρίως δύσκολες (για μερακλήδες): Ανάλυση χρηματιστηριακών επενδύσεων και μικρο- μακρο-οικονομικών δεικτών, Τεχνική ή πειραματική ανάλυση

Στις εύκολες (για τα πρωϊνάδικα): Ανάλυση της σχέσης πεθεράς-νύφης, ανάλυση του φαινομένου Μουσλίμοβιτς και τέτοια


Έως (για τους πολλούς) την πιο συχνή ανάλυση αίματος, σπέρματος, και βάλε.

Μιά που αναφέρθηκα σε Χρηματιστήριο, προτείνω ένα "πρακτικό" βιβλίο σε όλους, που σκέφτονται σαν το φίλο ΙΚ (αυτόν από τις gnwmes). Πολύ φρέσκο, νομίζω, σχετικά πρωτοποριακό, αν και μιλάει για κοινότοπα θέματα (αγορές μετοχών, εμπορευμάτων, νομισμάτων, ακινήτων, ομολόγων και επιτοκίων). Δείχνει ότι στο βάθος κάθε σωστής ανάλυσης/εκτίμησης υπάρχει, μαζί με το σωστό input πληροφοριών και ουχί παπαγαλακίων, η απόλυτα ευφυής σκέψη. Πώς σκέφτεται και πως αντιδρά ο αναλυτής κάτω από διαφορετικές συνθήκες; Ποιες είναι οι μεγαλύτερες παγίδες και πώς μπορούν να αποφευχθούν; Πώς μπορεί ο τεχνικός αναλυτής να κάνει πιο έξυπνη ανάλυση;
Διαβάστε και δε θα χάσετε.

Ας ξαναγυρίσω στην ανάλυση της ανάλυσης. Το να αναλύεις, κόβοντας σε φέτες την όποια ουσία, προσπαθώντας να την κατανοήσεις και να τη "λύσεις", εύκολα σε αποπροσανατολίζει. Αυτό όλοι το αντιλαμβάνονται όταν "ζουμάρουν¨που λένε στα γεγονότα. Τρίχες ψιλοκομμένες! Πιάνεις τον Κουκοβίνο και τη Σωτηροπούλου, τα μικρά κομματάκια του παζλ, και ξεχνάς τη μεγάλη εικόνα, the big picture! Από την άλλη, εμείς οι από μακριά, τα βλέπουμε και λίγο θολά.

Χρειάζεται το μέτρο. Να αναλύεις, να βγάζεις πορίσματα, να αντλείς συμπεράσματα, να τεκμηριώνεις θέσεις και άλλες τέτοιες παπαριές, αλλά μην του γ...άς τη μητριά. Μην του βγάζεις τα μάτια με την υπερανάλυση. Χάνεται πολύ γρήγορα η απόδειξη κι εξανεμίζεται η αρχική υπόθεση. Εξάλλου αυτοί οι δικηγόροι έχουν κι έναν νομικό όρο, αν δεν κάνω λάθος "res ipsa loquitur". Το πράγμα μιλάει από μόνο του. Τι να πεις, τι να τραγουδήσεις, τι να αναλύσεις;;;

Παρ' όλο που η κάθε κοινωνικοοικονομική κρίση έχει τους "μάγους" και τους "γκουρού" της (Οικονομικό επιτελείο Ομπάμα, G-20 κτλ), ψύχραιμες και χαμηλόφωνες φωνές λένε και συμβουλεύουν για την αποφυγή της υπερανάλυσης. Έβλεπα το κανάλι του (σχετικά) γνωστού οικονομικού κολοσσού Bloomberg και θαύμαζα την άνεση (εκ του ασφαλούς;;;), με την οποία ανέπτυσσαν και ανέλυαν τις τρέχουσες οικονομικές συνθήκες. Εννοείται ότι η αντανακλαστική μου κίνηση να δω στο πορτοφόλι μου δεν είναι ανάλυση μικροοικονομίας, αλλά απλή μιζέρια. Τέλος πάντων, αυτοί οι τύποι σου έδειχναν το ανθρώπινο, το προσιτό πρόσωπο μιας ανάλυσης, για να σου περάσουν την πλάνη ενός καπιταλιστικού μοντέλου, που θα ξαναβρεί τα σωσίβια του πάση θυσία. Προσωπικά ψήνομαι με τέτοιες αναλύσεις, λίγο ψυχοπονιάρικες, λίγο γήινες, αλλά δεν έχω κι άλλη επιλογή.

Κλείνω, για να μην τα αναλύουμε και πάρα πολύ, με το αυταπόδεικτο του res ipsa....

Άντε και να θες να το αναλύσεις το παρακάτω, τι θα κερδίσεις....

Μη σπαταλάτε σάλια, όταν τα πράγματα σπαρταράν!!!!

Υ.Σ. Πάντως πρέπει όντως να υπάρχει φτώχεια. Εδώ στο μανάβη πας και σου παίρνουν το βρακί!!! (κλεμμένο σχόλιο)

Η Ιστορία πάντα γελάει στα μούτρα μας...

Η Ιστορία γελάει στα μούτρα μας και κρύβεται στο πορτοφόλι μας.

Αυτή είναι η περιβόητη Πράσινη Γραμμή.

Τα χρόνια έχουν σαφώς δείξει την ισχυρή τους επίδραση σε λάθη, πάθη κι έριδες. Αυτό που χώριζε με τοίχους και όπλα, τώρα είναι μια κορδέλα με γλάστρες. Φυσικά αυτή είναι η επιφάνεια. Γεγονός είναι ότι η Λευκωσία παραμένει η τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα στον κόσμο, με δυσκολία στην εξεύρεση αποδεκτής λύσης.

Τα συμφέροντα όμως συχνά προστάζουν άλλα από αυτά που το ηθικό Δίκαιο ή η κοινωνική δικαιοσύνη επιβάλλει. Και βέβαια δε μιλώ μόνο για τα "μεγάλα κεφάλαια", τις μυστικές συμφωνίες με Ρωσία, Τουρκία, ΗΠΑ, για πετρέλαια, αγωγούς, αέριο, ναυτιλιακά, ξεπλύματα, υπεράκτιες, ΝΑΤΟ, σεξοτουρισμό, δουλεμπόρια και τρελές μπίζνες με ηρωϊνη.

Μιλώ για τη μέση Κύπρια γυναικούλα, που μετράει τα ευρώ της, πνίγει τη μνήμη της, κρύβει τις φωτογραφίες της και περνάει απέναντι για να αγοράσει παντελονάκι για το εγγονάκι της με 7 ευρώ.

Μιλώ για τον τουρκοκύπριο που διψά για οφθαλμόλουτρο και περνάει για να δει....μάρκες και "την καλή ζωή".

Μιλώ για τον Ελληνοκύπριο πιτσιρικά, που κάτι έχει ακούσει για "εισβολές και κατοχές", αλλά αυτή τη στιγμή έχει γκάβλες και η Ρωσίδα στα κατεχόμενα θα τον πάει στο Παράδεισο για 10 ευρώ.

Ο θειός του ήταν που αγνοείται, εκείνος την πάτησε...

Τα φράγκα (και οι αντίστοιχοι Φράγκοι που τα υπόσχονται) σβήνουν ιστορίες, ξεγράφουν κιτάπια, μαλακώνουν τις συνειδήσεις, που ήταν κρύες σα μέταλλο. Η πείνα στο στομάχι σε κάνει να πας μετανάστης στη Γερμανία το '51, σε κάνει να καταθέτεις στεφάνι στον Ατατούρκ, να χαϊδεύεις το χέρι του Μπους, να μπαινοβγαίνεις σε μια νεκρή ζώνη.

Άλλος παραλογισμός. Τι θα πει νεκρή ζώνη, όταν κάθε μέρα περπατιέται από εκατοντάδες φωνές και ελπίδες. Νεκρά μυαλά, ναι. Νεκρά από τις απώλειες, από τη λήθη. Εκεί όμως που κάτι πεθαίνει, προφανώς ο κύκλος θα φέρει κάτι άλλο.

Κουβέντες με ταξιτζήδες και περιπτεράδες. Ο ένας έφυγε απ'το Πειραιά, ήρθε να κάνει ταρίφες, είναι πολύ ευτυχισμένος, έκανε οικογένεια, θεωρεί καλά τα λεφτά, ήσυχη τη ζωή, χωρίς κορναρίσματα και σκουπίδια. Δε βλέπει επιστροφή.

Ο άλλος γηγενής, μετανιώνει που ζει στη Λευκωσία, πάει για κυνήγι στην Αριδαία, έχει τρία παιδιά, φοβάται για το μέλλον τους σε μια πρεζο-σεξο-κλεφτο-τουρκο-καβαλημένη Κύπρο. Δουλεύει σε περίπτερο μέχρι αργά για το μεροκάματο, με κρυμμένα τη Βίβλο κι ένα περίστροφο. "Θα γελάνε μαζί μας σε 10 χρόνια"είπε.

Στην τουρκοκυπριακή Λευκωσία, τα αναστηλωμένα τζαμιά βρίσκονται δίπλα-δίπλα με τα ολοήμερα-ολονύχτια καζίνο/ξενοδοχεία, που προσφέρουν δωρεάν φαϊ και ύπνο,

αρκεί να πληρώσεις το τζόγο και το σεξ. Τα βασικά ένστικτα δηλαδή.

Οι δηλωμένες πόρνες στην ελληνική πλευρά είναι 7.500. Οι αδήλωτες (ως χορεύτριες νυχτερινών κέντρων κυρίως) φτάνουν τις 15.000. Το Τμήμα Ηθών της Αστυνομίας προτίθεται να ελέγχει εάν όντως οι συγκεκριμένες κοπέλες χορεύουν ή λένε ψέματα, με τεστ χορού. Αλήθεια είναι, δημοσιεύτηκε στη Cyprus Mail. Τελικά είναι κι αυτοί Έλληνες. Και μάλιστα πολύ προχωρημένοι!!

Υπάρχουν όμως και γειτονιές, δώθε-κείθε, που σε γυρίζουν στο '70, μπορεί και στο '60. Εκεί υπάρχουν τα εμπορορραφεία με τα τόπια, τα "αποικιακά", οι λαμαρίνες με τα παπλωματάδικα, τα σαλεπιτζίδικα, ταινία με τη Ναργκίς και τη Βούρτση. Και ξαφνικά, αλλάζεις sokak και βλέπεις "Da Capo", "Debenhams" και τα Κολωνάκια στην τσάρκα.

Live and let live. Το θέμα ήταν πάντα ταξικό, σπάνια εθνοτικό.

Εγώ όμως γιατί να αισθάνομαι περίεργα όταν μπαίνω στα

κατεχόμενα, όταν όλοι οι εμπλεκόμενοι λειτουργούν σαν να ήταν πάντα έτσι;; Και μήπως δεν ήταν πάντα έτσι;;;

Υ.Σ. Δείτε και λίγο το http://livantes.blogspot.com/. Τρεις αναρτήσεις, πολλή ψυχή.

Άκρον άωτο της αντίφασης: Είμαι Έλληνας κι έχω ένα σχέδιο....

Το συντομότερο ανέκδοτο: Είμαι Έλληνας και οργάνωσα σχέδιο. Ε, δε γίνεται ρε φίλε, πως να το κάνουμε. Μπορεί να έχεις ενθουσιασμό και πάθος, μπορεί να θέλεις, αλλά δεν μπορείς. Δε γίνεται να οργανωθείς ποτέ, όσο δουλεύουμε όλοι με τη φοβερή αναβλητικότητα που μας χαρακτηρίζει, με την απίστευτη "αρπακολλαδούρα", με τη διάθεση να προβληθούμε όσο γίνεται περισσότερο κάνοντας όσο πιο λίγα γίνεται.

Βρέθηκα σε ένα χώρο συζήτησης για το περίφημο "Εθνικό Σχέδιο Δράσης κατά του Καρκίνου". Απίστευτη υπερβολή, με ασυναρτησίες, μεγαλοστομίες, που βγάζουν μάτι. Καταρχήν το σχέδιο σφυράει από μακριά, ότι φτιάχτηκε στο πόδι, με μασημένες κουβέντες και τις γνωστές πιπίλες. 

Δόθηκε στον Τύπο 17 Σεπτέμβρη 2008 και αναφέρεται ως πρόγραμμα 2008-2012. Ήδη δηλαδή είναι πίσω περίπου 10 μήνες. Από κει και μετά, αναφέρεται σε άξονες (Πρόληψη-Έγκαιρη διάγνωση-Έρευνα κτλ, κτλ), δίνοντας τη στρατηγική, αλλά όχι τους τρόπους υλοποίησης. Αλλά όπως είπε και κάποιος, έτσι είναι ο σωστός σχεδιασμός. Πολιτικάντικα λόγια, δηλαδή, χωρίς νόημα.

Για παράδειγμα: Κάτι πολύ απλό. Στατιστική. Πόσοι έχουν, τι έχουν, που βρίσκονται, ηλικίες, πως αντιμετωπίζονται, πόσοι πεθαίνουν, πότε, πως.... Εθνικό Αρχείο Νεοπλασιών. Από το 1976 το έχουμε υπό σκέψη, το μελετάμε, θα το προχωρήσουμε, θα βρούμε τη λύση. Κι αν η καταγραφή, η απλούστερη και βασικότερη διαδικασία, κάνει 32 χρόνια να "πιάσει¨, σκέψου παρακάτω. 

Δεν έχω να πω για τις διαφημίσεις που κυκλοφορούν για την πρόληψη (Παιδική παχυσαρκία, άσκηση, κάπνισμα, κ.ά) και για τα λεφτά στα κανάλια. Αυτό που μου γαργάλισε το αυτί ήταν κάτι που άκουσα περί "Εκπαίδευσης των ογκολογικών ασθενών και  συνοδών". Αυτό κι αν δεν είναι ανέκδοτο. Πάνω σ'αυτόν τον κακόμοιρο αμόρφωτο, ανεκπαίδευτο άνθρωπο με καρκίνο, έρχεται η Ιατρονοσηλευτική κοινότητα και το φλομώνει με ψέμματα, φρούδες ελπίδες, γιατί λέει "δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια και θα επηρεαστεί ψυχολογικά". Μίλησαν πάρα πολλοί για την περιβόητη "Παρηγορητική Φροντίδα", η οποία έρχεται να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, όταν οι θεραπευτικές επιλογές δεν έχουν καμμιά ανταπόκριση. Όλοι καταλαβαίνουν πότε τελειώνει η Παρηγορική Φροντίδα, κανείς όμως δε θέλει να πει αυτοπροσώπως στον ασθενή πότε αρχίζει. Αρχικά για οικονομικούς/ιδιοτελείς σκοπούς (να βγάλουν και κανα φακελάκι οι διάφοροι "επαγγελματίες"), ύστερα από φόβο των αντιδράσεων και τέλος, γιατί κανείς στον τόπο αυτό δε θέλει να βγάζει αυτός τα κάρβουνα, όταν υπάρχουν κι άλλοι γύρω, ο ασθενής ζει σε μια ψευδαίσθηση "θεραπείας-ίασης", αγνοώντας σχεδόν τα πάντα για την κατάστασή του. Πως θα του πούμε πως να αντιμετωπίσει τους τελευταίους μήνες του, όταν δεν του λέμε ότι πλησιάζει προς το τέλος;;; Άρα τι εκπαίδευση θέλουμε, όταν ούτε την αλήθεια δε λέμε, ούτε τη σωστή παρηγοριά μπορούμε να δώσουμε, ούτε και να προσφέρουμε την ανθρωπιά που τους οφείλουμε, εφόσον τραβούν αυτοί τα πάθη αντί για μας. Κι αν είναι αντιδεοντολογικό να μιλάει κανείς με γελειότητες τύπου "Έχετε 3 μήνες ζωής", θαρρείς εσύ υπέγραψες το συμβόλαιο με το Χάρο και το Γραφείο Κηδειών, είναι σημαντικό να ξέρει ο καθένας το μέγεθος της αλήθειας, όχι με νούμερα και πιθανότητες, αλλά με το καθαρό βλέμμα στα μάτια. Δεν είναι ντροπή να λες "Δεν ξέρω" ή "Δεν είμαι σίγουρος", αρκεί να έχεις κάποια έγνοια για τον άλλον και ίσως να έχεις να προτείνεις μία λύση. Ας μην είναι η καλύτερη, αλλά αυτή που θα έκανες κι εσύ, για τη μάνα ή τον πατέρα σου

Υπάρχουν πολλά ακόμα, που επιβάλλουν σχολιασμού, αλλά δε θα 'φτανε ούτε 1GB, οπότε σταματώ. 

Κι εύχομαι καλή ζωή και κακή διαθήκη

Το φαινόμενο LurpaK

Το πρωτοάκουσα από έναν πολύ καλό φίλο, που το 'χει δουλέψει το θέμα. Τι είναι το φαινόμενο Lurpak??

Αφορά αρκετές-υποκριτικές ίσως;- οικογένειες, που βγάζουν προς τα έξω την "τέλεια" εικόνα της διαφήμισης, που αλείφουν όλοι μαζί φέτες με βούτυρο στο τραπέζι, χαμογελαστοί, τρισευτυχισμένοι, στάζοντας μέλια και χαρές.

Δηλαδή τίποτα μίζερο?? Ούτε ένα "Γ....ώ το Χ.... μου, πάλι τις έκαψες τις φρυγανιές;" Ούτε κανα γαμ.....ίδι για τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν και "που στο δι....λο τα φάγατε τα λεφτά που σας έδωσα προχθές", ούτε ένα "να πάτε να βρείτε άλλο κορόϊδο να δουλεύει σαν το γομάρι". Κάτι, κάποια υστερία "Μου φάγατε τα νιάτα μου να σας πλένω και να σας μαγειρεύω;;;", έστω! Τίποτα;;; Όλα άγια;;

Εεεε όχι ρε φίλε, η απλή λογική μου δεν το αντέχει. Στείλτε τα Lurpak από κει που 'ρθαν, Σκανδιναβία μερέα. Εμείς εδώ, έχουμε νεύρα και τα βγάζουμε σ' αυτούς που αγαπάμε. Βρίζουμε πατόκορφα, "στολίζουμε" τον άλλον, αλλά μετά τα μπαλώνουμε, ζητάμε συγνώμη και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αύριο πάλι τα ίδια.

Και στο κάτω-κάτω, εάν τα Lurpak κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ποιός είναι ο 1 στους 6 που γίνεται καταθλιπτικός, ποιός είναι ο 1 στους 4 που ασκεί συζυγική βία, το 1 στα 5 παιδιά που κακοποιείται σωματικά, ο 1 έφηβος στους 15 που έχει σκεφτεί έστω και μία φορά να κάνει απόπειρα;; Ποιοί είναι όλοι αυτοί;;; Μόνο εμείς δε φτάνουμε!!! (Το εμείς το λέμε γενικά, μη μας συλλάβουν κιόλας).

Άρα μάλλον μιλάμε για τα ψευδο-Lurpak, τις καταστάσεις μόνιμης ψευδαίσθησης, ούτε καν παραίσθησης, που είσαι στην έρημο, διψασμένη και καταϊδρωμένη και νομίζεις ότι περπατάς στο δάσος, μαζεύοντας ραδίκια, χαμογελαστή, σαν την Κοκκινοσκουφίτσα.

Ο κακός λύκος όμως σε περιμένει σπίτι. "Πάλι άργησες μωρή;;Τουλάχιστον μαγείρεψες τίποτα της προκοπής, άντε μη σε πλακώσω" Όταν όμως σε ρωτάει κανένας, πως τα πας με το γάμο σου, εσύ τρέχεις να απαντήσεις: " Ο δικός μου είναι ο καλύτερος, κουβαλητής, κάνει δυό δουλειές, ψωνίζει, πλένει" και από μέσα σκέφτεσαι "Ώρε τι μ....κίες τσαμπουνάω!".

Συμβουλή (εάν μου επιτρέπεται) προς κάθε πάσα έναν και μία Lurpak-ψευδή ή μη:

1) Μη ζεις στον κόσμο σου. Ζήσε τις πλησιέστερες προς τον ψυχισμό σου καταστάσεις, εάν τις αντέχεις.

2) Το βούτυρο ως γνωστόν λειώνει στον ήλιο. Και επειδή, κάθε "ηλίου φαεινότερη" ψευτιά, εύκολα αποκαλύπτεται, μην τα βγάζεις προς τα έξω πολύ-πολύ. Κρύβε λόγια. Μπορεί να είναι χρήσιμο για αργότερα.

3)Λένε ότι όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι πάνω-κάτω ίδιες. Αλλά κάθε δυστυχισμένη οικογένεια έχει ένα μοναδικό τρόπο να μιζεριάζεται. Απολαμβάνεις λοιπόν την πιθανή μοναδικότητα της "υποβόσκουσας" δυστυχίας σου και πορεύεσαι με αυτήν, προσωρινώς. Έχει ο καιρός γυρίσματα!!

........Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εξ'ορισμού συμπτωματική, δεν αφορά κανένα οικείο πρόσωπο και ουδεμία ευθύνη φέρωμε για τυχόν προσβλητικά σχόλια και εκφράσεις, που μπορεί να ληφθούν ως "επί προσωπικού"...........

Εγώ δεν είδα, δεν ξέρω (ουδέν οίδα).

Τα ΒατοΠαίδια

(.........Άκουσα έναν καθηγητή να λέει: -Υπάρχει κρίση όταν δεν μπορείς να πεις, “Έλα μωρέ, δε βαριέσαι, ας το ξεχάσουμε”.......)

Υπάρχει ένας φίλος οικογενειακός εξ Αυστρίας, ονόματι Χούμπερτ. 64άρης, συνταξιούχος τραπεζικός, μασόνος, πηγαινοέρχεται εδώ και χρόνια στο Όρος, βαπτίστηκε και χριστιανός. Οι διασυνδέσεις του βρίσκονται στο Ρώσικο, ήτοι του Αγ. Παντελεήμονα (φωτο). Τελευταία ενισχύει την παρέα του με διάφορους σοβαρούς ανθρώπους, κάποιους του χώρου μου, που τους γνώρισα. Φυσικά εγώ αντιστέκομαι και δε συμμετέχω. Άσε που τους ψιλοβαριέμαι. Από κάτι σκόρπιες κουβέντες πριν αρκετά χρόνια, μου 'λεγε : “οι χειρότεροι είναι οι Κύπριοι”. Εννοούσε τους ανθρώπους του Βατοπαιδίου. “Έχουν”, έλεγε, “την οικονομία στο μυαλό τους, το Θεό στη γλώσσα τους και φυσικά τα κέρδη τους στην Ελβετία”. Λίγα μου είπε, πολλά αποσιώπησε, μου 'δωσε όμως να καταλάβω ότι υπάρχουν τεραστίων συμφερόντων σχέσεις, που ξεπερνούν κατά πολύ τη φαντασία, η οποία ως γνωστόν καλπάζει.

Αυτά το 2002. Προφανώς οι ανταλλαγές οικοπέδων, οι αγοραπωλησίες και οι πολιτικές διαπλοκές ίσως είναι η κορυφή του παγόβουνου. Οι Ρουσόπουλοι και οι Πελέκηδες μάλλον είναι τα στρατιωτάκια. Στα παλιά γκαμπί (Έβανς κτλ), αυτά θυσιαζόντουσαν αμαχητί για να εξυπηρετήσουν τις μετέπειτα κινήσεις. Οι Εφραίμ και οι Πούτιν, λειτουργούν κι αυτοί αντιπερισπαστικά, ως άλογα και αξιωματικοί, που εκδηλώνουν τις αρπαγές, φανερά και άφοβα.

Κάθε καλός σκακιστής δε φανερώνει τη βασίλισσά του, το ισχυρότερο εργαλείο του, εάν δεν είναι τελείως απαραίτητο. Εμείς, οι θεατές, ακόμα δεν την καταλάβαμε την κίνηση, που έγινε. Ίσως την πάρουμε πρέφα λίγο πριν το ματ, πιθανόν το 2012 .
Αλλά τι περιμένεις, εδώ ούτε τους πύργους (τις “αόρατες” πολυεθνικές και τους οικονομικούς κολοσσούς) δεν είδαμε που φυλάν τους Βασιλιάδες. Πόσο μάλλον τον Ίδιο το Σκακιστή.

Ξανά στα Βατοπαίδια. Στοές και Τράπεζες, Κοινωνίες Εκλεκτών, Χρυσός και ανεκτίμητες ύλες, Διαχείριση και Χειραγώγηση, Πολιτικοί σχεδιασμοί από Μη-αμιγώς-Πολιτικά κέντρα και στο βάθος άβουλα δισεκατομμύρια με τα σάλια ρέοντα. Όταν η πραγματικότητα φαίνεται να ξεφεύγει κι από τις πιο τρελές θεωρίες συνωμοσίας, τότε είναι που λες “Όντως υπάρχει κρίση”.

Ποιος Κροίσος θα μας βγάλει από την κρίση;;;; Θα'ναι μαυροφορεμένος ή ασπροφορεμένος;;!!!;;??

Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο....

Υπάρχει καιρός για επίθεση και καιρός για άμυνα.
Υπάρχει καιρός για αντίδραση και καιρός για απραξία.
Καιρός για να αφήσεις αυτόν που ξέρει τι να κάνει
και καιρός για να βγάλεις εσύ τα κάστανα από τη φωτιά.
Υπάρχει ο καιρός για έξω και ο καιρός για μέσα.
Καιρός που θα πουλήσεις και καιρός που θα αγοράσεις.
Ξέρεις πότε θα κερδίζεις πολλά χάνοντας κάτι λίγο
και πότε θα χάσεις πολλά πηγαίνοντας για κάτι ψιλά.

Συνήθως για τους περισσότερους, αυτός ο καιρός σου φωνάζει, τον αναγνωρίζεις από μακριά.
Τώρα, αν εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά μεταξύ των καιρών, ή είσαι μεγαλοφυϊα και πηγαίνεις με την ξεχωριστή σου έκτη αίσθηση ή είσαι πανηλίθιος και σε τρώει η μαρμάγκα.

Νομίζω (και δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος) ότι ο καιρός που ζούμε είναι καιρός για να βρεις την "τρούπα" να "τρουπώσεις". Να περάσει η ανεμοθύελλα από πάνω σου, να μη σε βρει όρθιο με τη ψωρολεβεντιά του "εγώ δε μασάω κρίσεις". Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να παραμείνεις αξιοπρεπής μες στην κρυψώνα σου. Μιλάω βέβαια εκ μέρους της μάζας και δεν απευθύνομαι σε αυτούς που θα διαλέξουν να ρισκάρουν γιατί ακριβώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν.



Εξάλλου ο Νόμος της θεμελιώδους αντίθεσης λέει ότι:
"Ο αισιόδοξος πιστεύει ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Ο απαισιόδοξος φοβάται πως αυτό είναι αλήθεια"

Δύσκολη η αλληλεγγύη...

Όταν εσύ ντρέπεσαι για το συνάφι σου, όταν δε θες να λες την επαγγελματική σου ιδιότητα, γιατί δεν υπάρχει κάτι για να καυχηθείς, όταν ούτε να τους βλέπεις δε θέλεις, που μπορεί να βρεθεί αλληλεγγύη;;;

Δεν υπάρχει αλληλεγγύη, συμπαράσταση. Γίνεται απλή συνύπαρξη, συνοδοιπόρευση. Μια που βρεθήκαμε, ας πορευτούμε έτσι, τίποτα παραπάνω.

(Περιμένοντας το Γκοντό)

-Προς τα που πας;;

-Από κει.

-Κι εγώ από κει πάω.

-Ε, δεν πάμε μαζί παρέα;;

-Ξέρω 'γω μωρέ. Άσε καλύτερα.

-Έλα ρε, κρύο καιρός για δύο.

-Ο καιρός είναι για δύο, αλλά όχι απαραίτητα εμάς τους δύο.

-Ε, τότε περίμενε, μήπως βρεις κανα καλύτερο, Διογένη ε Διογένη. Άντε και ......

-Σ'ευχαριστώ. Καλύτερα δε γίνεται!!!

Όταν έρχεται ο χειμώνας, κρυώνουν τα βρακιά μας!!!

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης.

Το ένστικτο ενός μεγάλου διανοητή. Τι είπε ο μεγάλος (ο γιός μου) :

" ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ, ΚΡΥΩΝΟΥΝ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΜΑΣ" .

Το ακούς και λες: Κάτι μου θυμίζει. "ήρθε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα'χει χάσει, και παλτουδιά καινούρια τρέχει ν'αγοράσει". Αλλά η σκέψη είναι πολύ βαθιά.΄

Σου λέει: Έρχεται ο χειμώνας (η κρίση, το crash, το κραχ, το έλα-να-δεις, πες το όπως θες) και η πρώτη εμφανής απώλεια ΔΕΝ είναι να "παγώσει" το δέρμα μας, η επιχείρησή μας, το σπίτι μας, η τοπική οικονομία μας. Το πρώτο που "παγώνει" είναι η άμεση γραμμή προστασίας μας, αυτό που μας κρατά πρωτίστως ζεστούς.

Τι μας φέρνει το ζεστό χρήμα;; Το δάνειο μας!! Βάλε το βρακί σου και μετά βγες στην αγορά. Παρ'το το δάνειο (ή την επιχορήγηση από άλλο δανεισμό) και ύστερα κάνε αναπτυξιακά σχέδια. Αφού λοιπόν σταματάει η ζέστα του δανεισμού και συνεπώς η ρευστότητα (το αίμα ως ρευστό υλικό φέρνει αντίστοιχα αποτελέσματα), σταματάει κάθε ανάπτυξη, παγώνει κάθε επιχειρηματικότητα. Έμφραγμα! Κι όπως όταν νεκρώνεται κάτι, θέλει πολύ χρόνο για την αναγέννηση (όποτε και όταν αυτή συμβεί).

Μέχρι τότε, τα χρέη των δανείων υφίστανται, δε παραγράφονται, σαν τα εγκλήματα φόνου μετά 20ετίας. Κι όσο και αν γίνεται προσπάθεια για μείωση των επιτοκίων, η ουσιαστική μετακύλιση της πληρωμής καταλήγει στον καλά-να-πάθω-που-'θελα-στεγαστικό δανειολήπτη. Το περιβόητο credit crunch που λυγίζει όλους τους αμερικανούς μεσοαστούς με βλέψεις για μεζονέτα στα suburbs, ελληνιστί προάστια. Όλους αυτούς που με χαρά βγήκαν στους δρόμουν να πανηγυρίσουν τη νίκη του Μπαράκ. Πάλι καλά που εδώ τα δάνεια τα παίρνουμε για τα αμάξια και τις διακοπές. Όχι ότι κι εδώ δε θα κατασχεθούν σπίτια ή επιχειρήσεις. Αλλά λόγω της οικογενειοκρατίας και της παροχής υπηρεσιών (αεριτζίδικων ως επί το πλείστον), πολύ λίγοι-ελπίζω-θα μείνουν στο δρόμο, κι ούτε και καμμιά τραγική κάμψη θα προκύψει. Σίγουρα όμως το τσουνάμι κάποιους θα πνίξει. Εύχομαι ΌΧΙ ΕΣΑΣ.

Ας πνίξει τους άλλους.

-Μα εμείς είμαστε οι άλλοι.

-Κι εμείς ποιοί είμαστε;;

-Πάντως όχι οι άλλοι!

Μπαράκ Ξεμπαράκ, η κρίση κρίση!!

Δείτε (κι αν καταλάβετε γράψτε μου) πως φτιάχτηκε η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε για πολύ καιρό. Στην ουσία προέκυψε ως απρόβλεπτη συνέπεια της συνεχούς άθροισης αποθεματικών στις τράπεζες, με ανταλλαγή χρήματος στις κυβερνήσεις. Το χρήμα ουσιαστικά είναι χρέος. Και ως χρέος, αυξανομένης της ζήτησής του, διογκώνεται, ακριβαίνει δηλαδή η εξαγορά του. Μέχρι τώρα πίστευαν στη μη ύπαρξη ορίου στις συναλλαγές. Φαίνεται όμως ότι τελικά υπάρχει οροφή και τώρα που βαράμε τα κεφάλια μας στο ταβάνι, άλλοι προσπαθούν να κατεβάσουν τα κεφάλια (μείωση επιτοκίων), άλλοι να βάλουν κράνη στα κεφάλια (ενίσχυση ή κρατικοποίηση τραπεζών). Για να δούμε τι θα σκαρφιστεί αυτό το φοβερό οικονομικό συμβούλιο του νέου Προέδρου των ΗΠΑ!! Πάω στοίχημα που θα μας πείσει να τρυπήσουμε το ταβάνι, ήτοι να ξανααγοράσουμε νέο χρήμα, με άλλους όρους προφανώς

Έχω έναν αδερφό....

Έχω έναν αδερφό. Ζει μακριά στα ξένα. Γκασταρμπάϊντερ δηλαδή. Και σαν κάθε τίμιος "δούλος", αγάπησε τον τόπο που τον ταϊζει. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει.
Εγώ δε σταματώ να τον έχω στη σκέψη μου και στην έννοια μου. Θα μου πεις εξ' αποστάσεως. Εν τάξει, αλλά το αίμα νερό δε γίνεται. Κι αν ο χωροχρόνος είναι σχετικός, η χημεία των αισθημάτων τείνει να είναι απόλυτη.
Εξάλλου η συγγένεια εξ'αίματος δεν κληροδοτείται αλλά καλλιεργείται. Σ' αυτό έχω καταλήξει εδώ και χρόνια.

Εικόνες που επανέρχονται για να μας θυμίζουν από που προερχόμαστε, ποιες σχέσεις μας ατσάλωσαν, ποιές συνθήκες μας διαμόρφωσαν. Καμμία εικοσαριά χρόνια πίσω, το ζήλευα για τις γκόμενες που είχε, τον έβλεπα με τα διάφορα στυλ μαλλιών (μοιραία κι έτσι), στην υπερκοινωνικότητα του, στη μαγκιά του. Το θαύμαζα όταν χόρευε το Gasoline του Bowie ή το She comes in colors. Πηγαίναμε μόνοι μας για μπάσκετ επί Πανελληνίων, όταν όλοι οι άλλοι είχαν φύγει. Γυρίζαμε στα άδεια μπαρ, μπας και "τσιμπήσουμε" τίποτα. Καταλήγαμε ψιλοτύφλα, αμπελοφιλόσοφοι της επαρχίας, με πληγωμένο ανδρισμό. Επιβιώσαμε από τη μιζέρια του "τίποτα" με μπόλικο σαρκασμό και με όνειρα για τα "όλα". Του αγόραζα U2 και χελωνάκια, μου 'λεγε τα μυστικά του για μια καψούρα που 'χα.

Μπήκαμε κακήν κακώς στα αντιεπιστημονικά πανεπιστήμια της εγχώριας πιάτσας. Τον αποχαιρετούσα στο λιμάνι κάτι βράδια, τον υποδεχόμουν για να δει την οικογένεια. Τα λέγαμε, τα ξαναλέγαμε, μπας και βγει καμμιά άκρη. Σχέδια, σχέδια, στο βάθος μόνο χιόνια. Ξαναγύρισε στον τόπο της φύτρας του. Πίκρα και ανεργία. Τίποτα. Για τους γονείς, ήταν ο μοναδικός. Ψάχτηκε πολύ. Τ' αποφάσισε κι έφυγε. Το πόσο ζορίστηκε δεν το ξέρω. Δε μου το ΄πε. 'Ημουν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνε, όχι μόνο γιατί έχει γερό πετσί, αλλά γιατί αυτό το πετσί κρύβει ένα ήθος κι έναν ιπποτισμό, που από μακριά τους βλέπει τους ανεμόμυλους. Κι αν ο γνήσιος Κιχώτης έπεφτε πάνω τους, ο δικός μου ούτε να τους φτύσει. Έμαθε καλά τις παγίδες, την τεράστια πουστιά του μεγάλου κέντρου. Φυλάει νώτα και χνώτα, μόνο για τη γυναίκα του.

Είναι στόφα όχι κατοστάρη αλλά σίγουρου μαραθωνοδρόμου. Θα κάνει βρώμικη δουλειά, αλλά θα σηκώσει το χέρι για το mea culpa. Έχει τα κότσια να κοντραριστεί με τα σέντερ, αλλά έχει τον τρόπο να "την κάνει" αξιοπρεπώς, όταν παρααγριέψουν τα πράγματα.

Δε λέω άλλα, μη θυμώσει κιόλας. Οι δρόμοι μας θα συναντιούνται πάντα. Δε γίνεται αλλιώς.

Αυτός θα είναι ο αδερφός μου, το καρντάσι μου.

Τα πρώτα 5Κ

Σέιχ-Σου. Στο βάθος Χορτιάτης. Στα "ρηχά" διάφοροι.
Περιπατητές, περιηγητές, οικολόγεροι και οικολόγριες,
λοιποί καταπατητές των δασών με ένδυμα περιβαλλοντολόγου,
κάτι ξεχασμένοι (εμείς δηλαδή), παιδιά, σκυλιά, γιαπιά (γιάπηδες στο λαϊκότερον), στρινγκοκολανοφορούσες 40άρες και οι μπυροκοιλιάδες σύζυγοι, μπόλικοι χορηγοί, αρκετή ζέστη και σύνολο 5 χιλιόμετρα.

Τα παιδιά μας τα βγάλαν πέρα, με λίγες-σχετικά-γκρίνιες και καυγάδες. Μπράβο τους!

Η φυσιολατρεία θα είναι μεγάλη πολυτέλεια στα επόμενα χρόνια. Ό,τι προλάβουμε!

Για περαιτέρω πληροφορίες, http://www.5000.gr/

Καλή παρέα και καλή μουσική....

(Χάλια φωτογραφίες αλλά ήμουν και σουρωμένος. Δικαιολογείστε με! )

Τόπος NOBar. Περιοχή Ποσειδώνιο. Νέα μουσική σκηνή, λέει. Τρίχες. Μία τρύπα με αυγοθήκες για ηχομόνωση λόγω κατοικημένης περιοχής. Αν και φωνάζει ροκ, παίζουν και έντεχνοι (Βλ. Κουρσιούμης http://www.youtube.com/watch?v=tgzGHC9GL1U ).

Το συγκρότημα που έπαιζε όταν πήγα εγώ λεγόταν "a capella". Το γνωστό αστείο (a capella=καπέλα) με τα παιδιά να φοράνε καβουράκια και να παίζουν από Frank Nash-Prison song, Σιδηρόπουλο-Μπάμπη φλου, Violent Femmes, έως και δικά τους (πρώτο ταξίδι). Χωρίς φάλτσα, με καλές φωνές, αξιοπρεπείς εκτελέσεις. Επιπλέον, γυναίκα στα keyboards, καλή ovation, η άλλη κοπέλα στα φωνητικά με ωραιότατη χροιά, ο μπασίστας από άλλο συγκρότημα "three for the road" νομίζω, όχι κακός, ενθουσιώδης νέος.

Κι αυτό είναι που μένει. Ο ενθουσιασμός του εραστή της τέχνης. Καλός κι ο επαγγελματίας, αλλά πολύ ψύχρα ρε αδερφέ. Επαγγελματισμός πάει στις επιστήμες, όχι στις τέχνες. Εκεί θέλει πολύ ψυχή, πολύ πάθος, πολύ βαράω-τις-χορδές-και-δε-με-νιάζει, νιάτα και ροκιά, ας είναι και τρία ακόρντα. Μας κούρασαν οι χαϊφιντελιστές. Άσε να παίξει και λίγη "βρωμιά". Τι πειράζει;

Καλή τύχη στα παιδιά, τα πράγματα είναι φτωχικά και με αδαείς ανθρώπους "επί των θεμάτων και των αποφάσεων".

Θα γινόσουν κι ο πρώτος.....

Χθες έβλεπα τις τελευταίες στιγμές ενός ριψοκίνδυνου τύπου. Του Steve Irwin, γνωστού ως κυνηγού κροκοδείλων (Croq hunter), που ενέπνευσε διάφορες ταινίες, σειρές, ντοκυμαντέρ, και γενικώς συγκινούσε τον κόσμο με τις παράτολμες προσεγγίσεις των πιο επικίνδυνων ζώων στη γη. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, που τα'βαζε με τους αλλιγάτορες του Αμαζονίου, τις τίγρεις της Βεγγάλης και τους πάνθηρες της Κένυας, πέθανε από θανατηφόρο χτύπημα....σαλαχιού. Ναι, από ένα σαλάχι γλυκού νερού και μάλιστα σε ενυδρείο. Θεός σχωρέστον άνθρωπο, μάλλον δεν κατάλαβε από που του΄ρθε.

Και αυτή είναι η ιστορία πολλών από μας.

Σαν απόλυτος συνειρμός, μου έφερε στο μυαλό το φοβερό τραγούδι του Χ. Παπαδόπουλου σε στίχους του ανεπανάληπτου Μανώλη Ρασούλη "Θα γινόσουν ο πρώτος". Το έχω ανεβάσει στο podcast, για όποιον ενδιαφέρεται να το ακούσει. Οι στίχοι είναι παρακάτω.

Μ' αλεξίπτωτο βλέμμα κι αλεξίσφαιρο δέρμα
φαντεζί στις ιδέες προσδοκίες ακραίες.

Στο μυαλό σου μια χάβρα μες στο αίμα σου λάβρα.

Αν δεν ήσουν γαμώτος, θα γινόσουν ο πρώτος.

Νίκησες όλα τα θηρία στη γη,

τίγρεις, σειρήνες, λιοντάρια και φίδια

κι άφησες να σε φαν' οι κοριοί,

δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να 'σαι εσύ.

Αλαβάστρινο ύφος κι απροσπέλαστο ήθος,

φωσφορίζουσα ελπίδα ενός θρύλου θρυαλλίδα

απ' το μέλλον μας ήλθες είδες φιν και απήλθες

κι αν δεν ήσουν γαμώτος, θα γινόσουν ο πρώτος.

Δε θυμάμαι άλλο πιο στοχευμένο τραγούδι γι' αυτό το θέμα. Υπάρχουν λαοί και λαοί, άνθρωποι κι άνθρωποι, που ξοδεύουν όλες τους τις ζωές σ'αυτό το θυμικό "ΓΑΜΩΤΟ". Γαμώτο μου ο ένας, γαμώτο μου ο άλλος, συνέχεια μας φταιν οι άλλοι. Κι ενώ μπορείς να υπερέχεις έναντι ακόμα και των πιο δυνατών ομοίων σου, εσύ "την τρως" από τις κατσαρίδες, τους κοριούς, τους ρουφιάνους, τις κοπριές, από αυτούς που δεν υπολόγιζες. Είναι δυνατόν!!!

Κι αυτό εν μέρει εξηγείται. Διότι εξαντλείς τη δύναμή σου στον ισοδύναμο, στον ισάξιο, κι έρχεται ο σκουληκάνθρωπος, σε βρίσκει χαλαρό ή και κουρασμένο, σου "πουλάει" φιλίες και στη φέρνει, σε καθαρίζει.

Αυτά με τους γαμώτους. Προσοχή στα κεντριά των σαλαχιών, που δεν τα περιμένεις.

Υ.Σ. Στο podcast επίσης υπάρχει ένα ακόμα τραγούδι από το δίσκο. Είναι η απάντηση στο παλιότερο "Το τρένο φεύγει στις οκτώ" του Θεοδωράκη. Ο Ρασούλης λοιπόν, αυτός ο μεγάλος και ιδιότροπος στιχουργός, ότι καλύτερο στη στιχοποιϊα του '80, γράφει "Το τρένο φτάνει τελικά αργά στην Κατερίνη". Εμένα μ' αρέσει.

Ρετρό......

Προωθημένο από το φίλο μου Rebajo (αγνώστου συγγραφέα).

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985.

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν kοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.


Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.

Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P.

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.


Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Αθάνατο ελληνικό πνεύμα....

Το ελληνοαμερικανικό λόμπι του Ομπάμα έδρασε πάλι!!

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟ

Η απεργία είναι υγεία, αλλά να έχει το τίμημά της....

Άλλη μια απεργία, θα πει κάποιος. Ε και;;; Εν τάξει, ε και.

Πες ότι το κάνεις μόνο για σένα, για την αξιοπιστία σου. Είσαι ευχαριστημένος με αυτά που σου επιστρέφουν από την εργασία σου;;

Πιστεύεις ότι δεν αξίζεις κάτι παραπάνω, εσύ, τα παιδιά σου, οι συνάδελφοι σου;;

Αν ναι, τότε (για πολλοστή φορά) σκάσε και κολύμπα. Κάνε μόκο και δέξου αδιαμαρτύρητα όλες τις υποθέσεις, χωρίς μα και μου. Κάτσε και φάτην. Δες στην TV να μιλάν οι άλλοι για σένα.

Αν όχι, βγες έξω! Φώναξε, πες τα στο συνδιαμαρτυρόμενο σου, δείξε την οργή σου, κάνε πως σε νοιάζει έστω και για λίγο αυτό το έρμο κοινωνικό σύνολο. Δε λέω να συνταχτείς με τους εξαρτημένους αργόσχολους εργατοπατέρες, να δεχτείς τα ψεύτικα συνθήματά τους. Πήγαινε στο δικό σου δρόμο της αντίθεσης με τα τωρινά δεδομένα, της άρνησης στην κοροϊδία, της αντίδρασης αλλά με δράση κι όχι απλό αρνητισμό. Μην περιμένεις τίποτα, απλώς κατανάλωσε ενέργεια για να αισθανθείς ότι έχεις ακόμα αντανακλαστικά. Στας Αμερικάς το λένε και "Prove yourself alive".

Και για να έχει αξία όλο αυτό, πρέπει να κοστίσει. Να 'χει τίμημα. Όχι διαδήλωση του καναπέ, ή του καφενείου. Για το Euro και τον Παοκάρηρακλή όλοι βγαίνουν στους δρόμους και ουρλιάζουν, θαρρείς παίρνουν μισθό απ'αυτούς ή εξαρτάται η καθημερινότητά τους από αυτούς. Το στημένο πρωτάθλημα της ζωής μας δεν το βλέπουμε και αρχίζουμε τα ωχαδερφιστικά.

-Που να τρέχω τώρα, λέω μέσα μου.

-Τι διαδηλώσεις μου λες και τρίχες σύριζες. Εδώ η Παοκάρα να κερδίζει και δεν πα να μας πουν Βατοπαιδονία (Γιατί το Μακεδονία δε θα μπορούμε να το προφέρουμε σε λίγο).

Άιντε, άιντε να ξεκουνιόμαστε λίγο, γιατί ο Παυλόπουλος με κοιτάει λίγο περίεργα και πρέπει να μην του δίνω στόχο, εάν κάθομαι ακίνητος. Γι'αυτό μπαινοβγαίνω Δημόσιο-Ιδιωτικό-Δημόσιο-Ιδιωτικό-καμμία φορά και ταυτόχρονα. Πάνε-έλα, πάνε-έλα, δεν είναι εύκολο να σε πετύχουν. Άιντε λέωω. Μην κάθεσαι, δημόσιε-ιδιωτικέ υπάλληλε, εργάτη ανάδελφε, μικρομεσαίε κακόμοιρε και εργαζόμενη μητέρα-καριερίστρια των 730 euro. Οι πιτσιρικάδες με τα κινητά στα χέρια και την ανία στα μάτια βλέπουν, καταγράφουν και αντιγράφουν τις αντιδράσεις σου. Θα γίνουν χειρότεροι από σένα. Ουαί κι αλλίμονό μας.

Δε σου λέω να τα αποδεχτείς. Αλλά τουλάχιστον να ξέρεις τι ζητάν τα συνδικαλιστικά όργανα:

Προστασία του εισοδήματος και αναβάθμιση των αποδοχών μας με ουσιαστικές αυξήσεις
Νέο ενιαίο μισθολόγιο με 1.350 ευρώ Β.Μ.
Δίκαιο φορολογικό σύστημα
Προστασία και αναβάθμιση των Δημοσίων Υπηρεσιών, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και τις ΣΔΙΤ
Επέκταση των ΒΑΕ στο Δημόσιο, προστασία του θεσμού και διεύρυνση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών
Ενιαία μόνιμη σχέση εργασίας στο Δημόσιο. Μονιμοποίηση των εκτάκτων αορίστου χρόνου και όσων καλύπτουν πάγιες ανάγκες.

Εν οίδα

Υ.Σ.απεργοσπαστικός δάκτυλος παλεύει για να μη συμμετέχω αύριο στην πορεία

Ότι κάνει κάποιος, καλό είναι....

Βάλ'το αγόρι μου!!!

Blog Action Day .....και καλά!

Δεν έχω ιδέα πως γίνεται τέτοιο σοβαρό και πρακτικό θέμα να λύνεται με ...συζήτηση και προτάσεις on-line. Παρ'ολα αυτά σήμερα, λέει, είναι η μέρα που όλοι οι μπλόγκερς δηλώνουν σε μια ιστοσελίδα τη συμμετοχή τους, ώστε να ελέγχεται (??) ποιοί κάναν αναρτήσεις για τη φτώχεια. Ε και;;;;;

Τα λέμε, να τ'ακούμε, να τα βλέπουμε...Τα θυμόμαστε για λίγο και μετά στα ίδια. Αν δε μπει ο Πεινασμένος Αφρικανός, ο πεινασμένος Γεωργιανός, ο Πεινασμένος Κούρδος, ο Πεινασμένος Γείτονας, τέλος πάντων, μέσα στο σπίτι σου για να σε "φάει", δεν πρόκειται να καταλάβεις την πείνα του. Το βλέπεις μέσα στην κακομοιριά του και το λυπάσαι. Όταν αρχίσεις όμως πραγματικά να το φοβάσαι, να τρέμεις όταν βγαίνεις από σούπερμάρκετ, από τράπεζα, μέσα στο σπίτι σου, τότε να μιλήσουμε για την πείνα και τη φτώχεια των ανθρώπων. Την πείνα που φέρνει απόγνωση και ξυπνάει το πραγματικό βασικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Πρέπει να φάω και να ταϊσω τα παιδιά μου, κι αν χρειαστεί σε τρώω ζωντανό.

Διάβαζα κάτι αστειότητες του στυλ : Φάτε λιγότερο και δώστε κονσέρβες στους άστεγους, ή μαζέψτε τα ρέστα του σούπερμάρκετ για τα τοπικά άσυλα απόρων. Θυμήθηκα μια φοβερή λεζάντα του Quino. Δείχνει ένα βιομήχανο με φαλάκρα, γυαλιά και ριγέ κουστούμι, να δίνει πατρικές συμβουλές: "Και να θυμάσαι γιέ μου, η ευτυχία να μοιράζεσαι το φαϊ σου με έναν απλό εργάτη-και δείχνει το βιομήχανο να φέρνει ένα μπούτι κρέας κι ένα μπουκάλι κρασί στη γωνιά του εργάτη με το ζεμπίλι του, ο οποίος εργάτης δείχνει χαρούμενος-γίνεται δυστυχία όταν ο εργάτης είναι αυτός που θέλει να μοιραστεί το φαϊ του μαζί σου"-και δείχνει τον εργάτη αγριεμένα λυσσασμένο να ορμάει με τα ψίχουλά του στο πλουσιοπάροχα λουκούλλειο τραπέζι του βιομηχάνου.

Με λίγα λόγια, αν δεν ξεσηκωθούν όλοι αυτοί οι λαοί, από τη Λατινική Αμερική, την Αφρική, την ΝοτιοΑνατολική Ασία, τα Βαλκάνια, τις χώρες περί την Κασπία, αν δεν ξεσηκωθούν δηλαδή τα 9/10 της Γης, να μπουν στο σπίτι σου, να σου φέρουν το PC στο κεφάλι, το δικό μου, το δικό σου, του κάθε παπαρομπλόγκερ, αν δε βγάλουν χατζάρες και γιαταγάνια, αν δεν πάρουν κεφάλια-"Άσε κάτω το ψωμί ρε"-αν δεν ξυπνήσουν από το θρησκευτικό αποχαύνωμα που βρίσκονται και να ζητήσουν οι ίδιοι αυτά που τους αναλογούν, λυπάμαι αλλά

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Με ελεημοσύνες και ψιχία, για να βγάζουμε τα σπασμένα του ψευτοανθρωπισμού μας, δε γίνεται να σωθούν τα πεινασμένα παιδιά. Ξεκινήσαμε ως απόγονοι των χιμπαντζήδων και θα καταλήξουμε τη θητεία μας στον κόσμο πάλι ως ζώα, με το δίκιο του ισχυρού να πατάει τον αδύναμο. Αν δεν σε φοβηθεί κάποιος, πως να σε σεβαστεί, να σε ακούσει, να υποχωρήσει, να σου δώσει; Όλες οι ψευτοϊδέες ότι η φύση μας εξελίχθηκε σε κάτι ανώτερο, κάτι ψυχικά υπεράνω σαρκικών αναγκών, είναι απλή θρησκοληψία.

Φτιαχτήκαμε με κυνόδοντες και αδρεναλίνη, όχι με φωτοστέφανα.

Ο πόνος ο δικός μας, μας θρέφει. Όχι ο πόνος του διπλανού.

Όταν θα φοβηθούμε, γιατί πρέπει και θα έρθει η ώρα που θα φοβηθούμε, τότε ξανασυζητάμε για φτώχεια και πείνα και λύσεις "πολιτισμένες".

Καλή όρεξη ....άφοβα