Η Ιστορία γελάει στα μούτρα μας και κρύβεται στο πορτοφόλι μας.
Αυτή είναι η περιβόητη Πράσινη Γραμμή.
Τα χρόνια έχουν σαφώς δείξει την ισχυρή τους επίδραση σε λάθη, πάθη κι έριδες. Αυτό που χώριζε με τοίχους και όπλα, τώρα είναι μια κορδέλα με γλάστρες. Φυσικά αυτή είναι η επιφάνεια. Γεγονός είναι ότι η Λευκωσία παραμένει η τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα στον κόσμο, με δυσκολία στην εξεύρεση αποδεκτής λύσης.
Τα συμφέροντα όμως συχνά προστάζουν άλλα από αυτά που το ηθικό Δίκαιο ή η κοινωνική δικαιοσύνη επιβάλλει. Και βέβαια δε μιλώ μόνο για τα "μεγάλα κεφάλαια", τις μυστικές συμφωνίες με Ρωσία, Τουρκία, ΗΠΑ, για πετρέλαια, αγωγούς, αέριο, ναυτιλιακά, ξεπλύματα, υπεράκτιες, ΝΑΤΟ, σεξοτουρισμό, δουλεμπόρια και τρελές μπίζνες με ηρωϊνη.
Μιλώ για τη μέση Κύπρια γυναικούλα, που μετράει τα ευρώ της, πνίγει τη μνήμη της, κρύβει τις φωτογραφίες της και περνάει απέναντι για να αγοράσει παντελονάκι για το εγγονάκι της με 7 ευρώ.
Μιλώ για τον τουρκοκύπριο που διψά για οφθαλμόλουτρο και περνάει για να δει....μάρκες και "την καλή ζωή".
Μιλώ για τον Ελληνοκύπριο πιτσιρικά, που κάτι έχει ακούσει για "εισβολές και κατοχές", αλλά αυτή τη στιγμή έχει γκάβλες και η Ρωσίδα στα κατεχόμενα θα τον πάει στο Παράδεισο για 10 ευρώ.
Ο θειός του ήταν που αγνοείται, εκείνος την πάτησε...
Τα φράγκα (και οι αντίστοιχοι Φράγκοι που τα υπόσχονται) σβήνουν ιστορίες, ξεγράφουν κιτάπια, μαλακώνουν τις συνειδήσεις, που ήταν κρύες σα μέταλλο. Η πείνα στο στομάχι σε κάνει να πας μετανάστης στη Γερμανία το '51, σε κάνει να καταθέτεις στεφάνι στον Ατατούρκ, να χαϊδεύεις το χέρι του Μπους, να μπαινοβγαίνεις σε μια νεκρή ζώνη.
Άλλος παραλογισμός. Τι θα πει νεκρή ζώνη, όταν κάθε μέρα περπατιέται από εκατοντάδες φωνές και ελπίδες. Νεκρά μυαλά, ναι. Νεκρά από τις απώλειες, από τη λήθη. Εκεί όμως που κάτι πεθαίνει, προφανώς ο κύκλος θα φέρει κάτι άλλο.
Κουβέντες με ταξιτζήδες και περιπτεράδες. Ο ένας έφυγε απ'το Πειραιά, ήρθε να κάνει ταρίφες, είναι πολύ ευτυχισμένος, έκανε οικογένεια, θεωρεί καλά τα λεφτά, ήσυχη τη ζωή, χωρίς κορναρίσματα και σκουπίδια. Δε βλέπει επιστροφή.
Ο άλλος γηγενής, μετανιώνει που ζει στη Λευκωσία, πάει για κυνήγι στην Αριδαία, έχει τρία παιδιά, φοβάται για το μέλλον τους σε μια πρεζο-σεξο-κλεφτο-τουρκο-καβαλημένη Κύπρο. Δουλεύει σε περίπτερο μέχρι αργά για το μεροκάματο, με κρυμμένα τη Βίβλο κι ένα περίστροφο. "Θα γελάνε μαζί μας σε 10 χρόνια"είπε.
Στην τουρκοκυπριακή Λευκωσία, τα αναστηλωμένα τζαμιά βρίσκονται δίπλα-δίπλα με τα ολοήμερα-ολονύχτια καζίνο/ξενοδοχεία, που προσφέρουν δωρεάν φαϊ και ύπνο,
αρκεί να πληρώσεις το τζόγο και το σεξ. Τα βασικά ένστικτα δηλαδή.
Οι δηλωμένες πόρνες στην ελληνική πλευρά είναι 7.500. Οι αδήλωτες (ως χορεύτριες νυχτερινών κέντρων κυρίως) φτάνουν τις 15.000. Το Τμήμα Ηθών της Αστυνομίας προτίθεται να ελέγχει εάν όντως οι συγκεκριμένες κοπέλες χορεύουν ή λένε ψέματα, με τεστ χορού. Αλήθεια είναι, δημοσιεύτηκε στη Cyprus Mail. Τελικά είναι κι αυτοί Έλληνες. Και μάλιστα πολύ προχωρημένοι!!
Υπάρχουν όμως και γειτονιές, δώθε-κείθε, που σε γυρίζουν στο '70, μπορεί και στο '60. Εκεί υπάρχουν τα εμπορορραφεία με τα τόπια, τα "αποικιακά", οι λαμαρίνες με τα παπλωματάδικα, τα σαλεπιτζίδικα, ταινία με τη Ναργκίς και τη Βούρτση. Και ξαφνικά, αλλάζεις sokak και βλέπεις "Da Capo", "Debenhams" και τα Κολωνάκια στην τσάρκα.
Live and let live. Το θέμα ήταν πάντα ταξικό, σπάνια εθνοτικό.
Εγώ όμως γιατί να αισθάνομαι περίεργα όταν μπαίνω στα
κατεχόμενα, όταν όλοι οι εμπλεκόμενοι λειτουργούν σαν να ήταν πάντα έτσι;; Και μήπως δεν ήταν πάντα έτσι;;;
Υ.Σ. Δείτε και λίγο το http://livantes.blogspot.com/. Τρεις αναρτήσεις, πολλή ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου