Επειδή εσείς το ζητήσατε...

 Όχι εσείς "εσείς" δηλαδή , αλλά συγκεκριμένα άτομα του αφοσιωμένου κοινού αυτού του μπλογκ, (μια είναι δηλαδή και την λένε Αντιγόνη), που ξεκίνησε το μακρινό 2007 και συνεχίζει όπως μπορεί, αν και φαντάζει τελείως ξεπερασμένο και χωρίς νόημα. Αυτό κι εγώ επιμένουμε, κόντρα στο πνεύμα που επικρατεί. Κι εφόσον έστω κι ένας αναγνώστης ζητάει νέο υλικό, αισθάνομαι την υποχρέωση να ανταποκριθώ. 

Και μετά τον πρόλογο, η αυτοκριτική: μήπως όντως έκλεισε τον κύκλο του αυτό το ιστολόγιο; Μήπως κλείσαμε και οι δύο τον κύκλο μας; circulus perficitur , Hineni που λέμε κι εμείς οι Εβραίοι; הנני 

Δεν ξέρω, είμαι έτοιμος πάντως. 

You want it darker....we kill the flame. 

Ώπα! Αυτό ήταν επίλογος! Πότε τελείωσε ο πρόλογος, πότε ήταν το κυρίως θέμα και η ανάπτυξη, πότε φτάσαμε στον επίλογο; 

Σαν τη ζωή μας/μου ένα πράγμα. Ούτε που το κατάλαβα, δηλαδή το παρακαταλαβα για να λέω την αλήθεια, αλλά ποιος νοιάζεται για την αλήθεια; Υπάρχει κιόλας, εδώ που τα λέμε; 

Ε τότε τι να λέμε; Σε δουλειά να βρισκόμαστε; 

Και πώς να περάσει η ώρα όσο περιμένουμε;

Μα δεν είπαμε ότι πέρασε η ώρα; Πάει, τελείωσε το πανηγύρι, στα σπίτια μας! 

Ούτε που το κατάλαβα αυτό το πανηγύρι! 

Είναι που έπαιζαν σιγά, δεν είχε ένταση η μουσική. Μόνο ρυθμό και συναίσθημα.

Ωραίος ο ρυθμός αλλά το συναίσθημα δεν ήταν όπως θα το ήθελα.

Ναι καλά, τι να σου πω! Σιγά τον αισθηματία!

Γιατί μιλάς έτσι Εστραγκόν; 

Εσύ το ξεκίνησες Βλαντιμίρ, που σε έπιασε πάλι το καταθλιπτικό σου και το συναισθηματικό σου. 

Μα τέτοια δε συγκινούν τους ανθρώπους; Οι συναισθηματικές μεταβολές είναι που φέρνουν τη διαφορετικότητα και σπάνε τη μονοτονία του πανηγυριού και της μουσικής. 

Εγώ δε σε καταλαβαίνω πάντως και με έχεις κουράσει, σαν να έχεις αλλάξει και λίγο.

Όλα άλλαξαν Εστραγκόν. Μετά την πανδημία....

Ωχ σταμάτα, σαν τη μάνα μου μιλάς κι εσύ. Βαρέθηκα να περιμένω μαζί σου. Κι αυτός ο διάολος όλο γράφει και γράφει, δε θα βαρεθεί να πάει για ύπνο; 

Μα του είπαν να γράψει καινούργια κείμενα κι αισθάνεται υποχρεωμένος, είπε. 

Έλα μωρέ, ποιος ασχολείται με τέτοια χαζά; Αυτόν περιμέναμε, πες του, να μας διαφωτίσει.

Μη μιλάς έτσι Εστραγκόν, μπορεί να σ' ακούσει. Θες να στεναχωρηθεί και να τα σβήσει όλα αυτά και μετά φτου κι από την αρχή;

Από μια κουβέντα πιάστηκες κι εσύ βρε Βλαντιμίρ και το κάναμε μεσανατολικό. Άντε, σήκω. Δε θα έρθει. Πάμε.

Πού να πάμε; Η ώρα δεν πέρασε.

Πέρασε και δε μας βρήκε, δυστυχώς. 

Τότε γιατί περιμέναμε; 

Εγώ δεν περίμενα. Με είδες να περιμένω;  Εγώ έτοιμος ήμουν. Εσύ με κράτησες. 

Εγώ; 

Εμ ποιος; 

Εντάξει τότε, ζήτω συγνώμη. Έχεις δίκιο, να φύγουμε, να πάμε σε άλλο πανηγύρι. Ίσως να έχουμε κλείσει τον κύκλο μας εδώ και να μην το καταλάβαμε, όπως όταν χορεύουμε.

Μη μου το γυρνάς πάλι στα φιλοσοφικά και στα σαμσάρα, αλλά φταίω κι εγώ, που σε βάζω στο ίντερνετ και επηρεάζεσαι. Σήκω να φύγουμε, γιατί το βλέπω τον επίλογο.

Μα, ο επίλογος ήταν πάνω πάνω, πρώτος πρώτος....

Ανάποδα όλα ρε συ Βλαντιμίρ! Πάνω ο επίλογος , κάτω ο πρόλογος. Στην αρχή ήταν το τέλος, κι από το τέλος ξεκινάν όλα. Του Μπέντζαμιν Μπάτον έγινε εδώ μέσα. 

Να ποιος είναι ο φιλόσοφος εδώ μέσα! Πέρασε η ώρα, λες; Να φύγουμε; Δε θα έρθει; 

Πάλι τα ίδια θα λέμε; Τι να έρθει; Αφού εδώ ήταν όλη την ώρα , δεν το βλέπεις; Κοίτα πως κουνιούνται οι αντίχειρες του, τατατατατα, θα πάθει καμία αρθρίτιδα, θα το δεις ..

Αυτός εκεί πάνω είναι; 

Ναι, είναι σκοτεινά και δε φαίνεται καλά, αλλά πρέπει και να είναι χάλια, με τα μούσια, γι'αυτό καλύτερα στο σκοτάδι. 

Σαν να λέμε δηλαδή Εστραγκόν, you want it darker....

..We kill the flame. Πού το ξέρεις εσύ αυτό το τραγούδι;

Δεν το ξέρω,το είδα που το έγραψε παραπάνω.

Παρανοϊκό όμως αυτό το κείμενο τελικά, έτσι δεν είναι;

Αλλά αφού το το ζήτησαν...έτσι δεν είπε;

Ποιος μωρέ του το ζήτησε; Από το μυαλό του τα βγάζει αυτά. ...τέλος πάντως, παράνοια ξεπαρανοια, να το κλείσουμε το θέμα. Αλλιώς είναι circulus infinitus. 

Από πότε ξέρεις λατινικά βρε Εστραγκόν; Από το ίντερνετ κι εσύ;

Εγώ Βλαντιμίρ και λατινικά ξέρω και γερμανικά ξέρω κι ότι θέλω ξέρω κι ότι ξέρει αυτός ξέρω. Εσύ θα μου πεις πότε θα φύγουμε από δω; 

Δε θέλω να σε στεναχωρήσω καλέ μου, αλλά νομίζω είμαστε εγκλωβισμένοι εδώ μέσα, δεν μπορούμε να βγούμε.

Άρχισες πάλι; Ξεκόλλα! Κάνε την κίνηση, σήκω και φεύγουμε. Ένα κλικ είναι !

Τι εννοείς "κλικ"; 

Κλικ παιδί μου, πώς λέμε πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή; 

Αυτά τα αστεία σου είναι του ογδόντα και είναι ξεπερασμένα πια. 

Σαν τα ιστολόγια.

Τι είπες; 

Τίποτα, κάτι δικά μου. Λοιπόν, θα κάνεις κλικ; 

Καλά λοιπόν, να μη σου χαλάσω χατίρι. Κλικ.