Ο μεγάλος θυμός

 Βγήκαν πάλι τα μαχαίρια. Όλοι εναντίον όλων. Πέθαναν πολλοί άνθρωποι. Άδικα λέμε. Ήταν νέοι, λέμε. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να ήμουν εγώ ή τα παιδιά μου. Θα έγραφα κάποιο ποστ τότε; Από τον άλλο κόσμο;

Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε και η τελευταία. Ανθρώπινο λάθος. Τραγωδία. Είναι σίγουρο μέσο το τρένο. Ή το αεροπλάνο. Συγκριτικά. Η στατιστική το λέει. Αν αθροίσει κάποιος στο χρόνο τα νέα παιδιά ή τους φοιτητές, που πεθαίνουν στην άσφαλτο είναι πολύ παραπάνω. Προφανώς. 

Προ πανδημίας, το 2019, σε σύνολο 665 ατυχημάτων, είχαμε 701 νεκρούς. Σχεδόν το ένα τρίτο, οι 221 μεταξύ 18-35 χρόνων. Αυτά τα συνηθίσαμε, είναι γνωστά πλέον, γι'αυτό και δεν εντυπωσιάζουν κανένα πλέον. Κάνας "γραφικός" Ιαβέρης μας τα θυμίζει, μας σοκάρει για λίγα λεπτά και μετά τα ξεχνάμε. Ειναι απλωμένα στα χρόνο, αυτά τα παιδιά. Οι θάνατοι τους δεν είναι μια κι έξω. Τόσοι το Γενάρη, τόσοι τον Απρίλη κτλ. Δε σοκάρουν. Ίσως και να έφταιγαν. Οδήγησαν πιωμενοι, ναρκωμενοι, κουρασμένοι, απρόσεκτοι, έπαιζαν με το κινητό. Έφταιγαν δηλαδή; Και πλήρωσαν; Αυτοί και οι απέναντι τους. Πάνω από 60% σύγκρουση ή ανατροπή. Ατομικοί θάνατοι. Για πολλούς, αόρατοι. Ένα εκκλησάκι εδώ, ένα στεφάνι εκεί. Απλωμενοι στο χρόνο και στο οδικό δίκτυο. Ακόμα και το λεωφορείο, που εκτρέπεται και παίρνει στον Άδη 30-40 άτομα δεν μπορεί πλέον να σοκάρει. Ίδιες ηλικίες, όμοιες ζωές. Κι εδώ άνθρωπος οδηγούσε, είχε την ευθύνη για 40 άλλους ανθρώπους. Δεν κοιμήθηκε καλά το βράδυ, νυσταξε ίσως στο τιμόνι, πήρε τη στροφή λάθος. Αντίο και σε μια άλλη ζωή πάλι τα ξαναλέμε. Μας πήρε στο λαιμό του, θα λέγαμε. Αλλά δε σοκαριζομαστε, (τουλάχιστον όχι για παραπάνω από μια ώρα), όταν το ακούμε.

Ένα τρένο συγκρούεται μετωπικά με άλλο τρένο. Ανήκουστο. Τρελό. Το 2023. Με τόση τεχνολογία. Ανθρώπινο λάθος. Πού ακούστηκε; Ένας σταθμάρχης, ένας μηχανοδηγός, δεν πρόσεξε, δεν το είδε, δεν πάτησε ένα κουμπί. Μας πήρε στο λαιμό του. Η κοινωνία εδώ στα κάγκελα. Βγαίνει στο δρόμο, σπάζει, ρημάζει. Φυσικά όχι οι συγγενείς, όχι οι γονείς των θυμάτων . Οι άλλοι. Οι "θυμωμένοι ", οι "αγανακτισμενοι". Όχι πια! Φτάνει!, Λένε. Αλήτες οι πολιτικοί, αλήτες οι δημοσιογράφοι, κατά λάθος ζούμε, "πάμε κι όπου βγει", γράφουν στα πλακάτ τους. Σαν το 2008. Επιλεκτική μνήμη. Ο βίαιος θάνατος κι ο πρόωρος θάνατος είναι τραγωδία, που δεν την περιμένεις και σε εκπλήσσει. Και μετά το πάγωμα της έκπληξης, βγαίνει ο θυμός, ο τεράστιος θυμός και το γιατί. 

Δε θέλω να μπλέξω τα φιλοσοφικά και τα θεολογικά. Ο,τι και να πεις (ή να μην πεις), τέτοιες στιγμές , είσαι λάθος! Και το "και" ή το "αλλά", μόνες τους, σα λέξεις, είναι άκυρες, άκαιρες, παράκαιρες. αν δεν πεις τίποτα, αν σιωπήσεις, από σεβασμό, σε νεκρούς κι εναπομείναντες, "βέβαια, δε μιλάτε, θέλετε να το θαψετε, αποσιωπειτε το γεγονός"! Δε βγαίνει άκρη. Κι ούτε θα βγει ποτέ.

Εδώ, στο Μάτι, κι ακόμα πόσα χρόνια μετά, συζητάμε, σε δίκες και μαρτυρίες, ακούγονται φρικτά πράγματα, ανήκουστα, δεν το χωρά ο νους του ανθρώπου. Αλλά άλλο το Μάτι, δεν συμψηφιζονται τα πράγματα, λένε. Ανθρώπινο λάθος κι εκεί. Επί πενήντα. επί χίλια. Πέρασε και ξεχάστηκε. Από επαγγελματίες "αγανακτισμένους" και "θυμωμένους". Τώρα είναι άλλος βλέπεις στη "βάρδια". Τώρα θα εκδικηθώ, λέει ο καλος ο αριστερός. 

Να βγούμε παιδιά στους δρόμους. Είμαστε θυμωμένοι. Να σπάσουμε, να"πάρουμε εκδίκηση", να ρίξουμε την "ανίκανη κυβέρνηση". Αλήτες πολιτικοί! Που μας σκοτώνετε. "Εγκληματίες".  Προμελετημενο έγκλημα, είπανε. Θα μπορούσε να είναι ο γιος μου. Μα είναι ο γιος μου. Είναι του καθενός ο γιος μου. Και στο αυτοκινητιστικο ήταν ο γιος μου και στο Μάτι ήταν ο γιος μου. Και ο Γρηγορόπουλος ήταν γιος μου και ο τσιγγάνος με το όπλο στο χέρι ήταν γιος μου. Και στο τρένο. Κι ο σταθμάρχης ήταν ο πατέρας μου. Ή εγώ. 

Δε θα βγω στους δρόμους. Δεν είμαι θυμωμένος. Ούτε απορημένος. Τα μαχαίρια θα βρουν και θα σφάξουν κάποιον που δε θα φταίει. Από θυμό. Έν θερμώ. Τι δε φταίει; Ποιος δε φταίει; Όλο φταίνε! Όλοι φταίμε!

Όχι μονάχα για το τρένο. Ατομική και συλλογική ευθύνη. 

Όχι βέβαια. Όχι πάντως, κοιτώντας τον καθρέφτη. "Ναι, αλλά κι εσείς.....". "Μην κοιτάς εγώ, άλλο εγώ....." . "Ναι μεν, αλλά....". "Τώρα άλλο είναι το θέμα μας...., να μη συγχέουμε τα γεγονότα!". "Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο;" "Πάτε να τα κουκουλωσετε πάλι..." "Η σιωπή είναι ενοχή!". 

Ένα τρένο είναι η χώρα. Δεν είναι κακιά η ώρα, ούτε η χώρα. Εμεις είμαστε όλοι ηλίθιοι. Θυμωμένοι ηλίθιοι. Άνθρωποι των σπηλαίων, που μας έδωσαν (ή τη φτιάξανε κάποια εξέχοντα μυαλά, όχι αντιπροσωπευτικά του ανθρώπινου είδους!) την τεχνολογία, χωρίς να δουλεύει το μυαλό μας. Ούτε το 10-15% δε δουλεύει. Αλλά θέλουμε κουμπιά και touch screen και ψηφιοποίηση των αναλογικών σημάτων. Κι όταν μας δίνεται η ευκαιρία σπάμε τα κρανία, ο ένας του άλλου, σαν τον πίθηκο ή τον homo erectus/habilis, ή μαχαιρωνουμε ο ένας τον άλλον, για την ομάδα. Ή το κόμμα. Και λέμε ο ένας στον άλλο "όχι, εσύ είσαι Φασιστας!" 

Η μετωπική μας βρήκε στο πρώτο βαγόνι. Πρώτη κλάση. Είχαμε καλομαθει. Ευρώπη. Πολιτισμένα κράτη, συγκοινωνίες. Αργήσαμε αλλά φτάσαμε κι εμείς τους μοντέρνους ανθρώπους. Όταν πεθαίναμε στην Κατάρα, γύριζαν οι Γκασταρμπάϊτερ από τα εξωτερικά και μας μιλούσαν για "Αούτομπαν" και για "πενήντα χρόνια πίσω". Μετά έγιναν οι Εγνατιες και οι Ιονιες Οδοί. Οι γκρικ Αούτομπαν. Και λέμε "μπράβο, γίναμε Ευρώπη. Πολιτισμός. Οι δρόμοι είναι πολιτισμός. Οι συγκοινωνίες είναι πολιτισμός. Ξεφύγαμε, είμαστε σαν τους άλλους"

Και συμβαίνει μια σύγκρουση τρένων, πάνω στην ίδια γραμμή. Και ξαναγυρναμε 50 χρόνια πίσω. Ή και 75-80 . Εμφύλιος. 

Τόσα χρόνια και λίγα είναι. Βαλκάνιοι. Αμετανόητοι. Θυμωμένοι. Χωρίς Μυαλό. Μόνο συναίσθημα. Κούφιο, τυφλό. Μίσος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πενήντα και ογδόντα και βάλε.

Αλλά δε φταίμε εμείς. Εμείς, εμείς! Όχι! Ποτέ! Οι άλλοι! Αυτοί! Ψάξε βρες τώρα εσύ, με το θυμό στο μάτι (αλλά όχι στο Μάτι!) και με το μαχαίρι στα χέρια, να καρφώσεις κάποιον στο σταυρό. Ή στην πυρά. Όπως τότε! Μήπως είναι και τίποτα Εβραίοι πίσω από όλα; Όπως ο Μπιλ Γκέιτς πίσω από την πανδημία; Ή τα εμβόλια, που μας "ανάγκασαν να τα κάνουμε"? 

Να μην ξεφύγουμε από το τρένο. Πέθαναν, θα πεθάνουν κι άλλοι πολλοί ακόμα. Εγώ, εσύ, τα παιδιά μου, τα παιδιά σου. Δεν υπάρχει γιατί. Ανθρώπινο λάθος. Από λάθος γεννήθηκες, από λάθος πεθαίνεις. Ο άνθρωπος στο σύνολο του είναι ένα τέτοιο. Σύνολο τυχαίων μεταλλάξεων, που για λίγο κατοικεί τον πλανήτη, νόμιζε ότι διαφέρει από τον πίθηκο, κατακτά τα πάντα, αλλάζει τον αδοξαστο σε όλα τα άλλα είδη, γαμαει τον πλανήτη, η φύση (του) εκδικείται κι αυτός θυμώνει και ρωτάει"γιατί"!!! 

Είναι λάθος ο άνθρωπος ή είναι ο άνθρωπος ένα λάθος (της φύσης); Ήταν ο Έλληνας κι ο Ρωμαίος ( τουλάχιστον μέχρι το Μάρκο Αυρήλιο) ο "καλύτερος άνθρωπος" ; Πού προσπάθησε να καταλάβει το λάθος, αλλά τα έμπλεξε μετά με το θεό κι την μοίρα του; Η κακή η μοίρα, η καλή η μοίρα; Μας τιμωρεί ο Θεός ή μας αγαπά "και μας παίρνει κοντά του" ; Έτσι δε λένε και δε θα πούνε στις κηδείες;

Νομίζεις ότι είναι φιλοσοφία κι ότι δεν ταιριάζει με την περίσταση. Ναι, να μην τα γενικεύουμε. Να μην κάνουμε τώρα φιλοσοφικούρες και μπουρδολογίες κι αοριστίες και χαζά. 

Τώρα πρέπει να θυμωσουμε, να βγούμε στους δρόμους . Θέλω να τα σπάσω,να ουρλιάξω και να ρημαξω. "Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα"!! Όπως πριν λίγα χρόνια,δεν είναι πολύ μακριά! Θα βγάλω το μαχαίρι μου και θα χυθεί αίμα. Θα βγω κι όποιον πάρει ο Χάρος! 

Όχι εγώ! 

Εσύ.