Θετικός

 Τα έλεγα και το 2019, με άλλο τρόπο. Από τη θετική πλευρά, εδώ.

Δε θυμάμαι πότε σταμάτησα να είμαι ένας θετικός άνθρωπος, με θετική στάση στη ζωή και στα πράγματα. Ακόμα κι όταν διάβαζα τους νόμους του Μέρφι, το έκανα για να τα ξορκίζω. Οι αναποδιές που μου τύγχαιναν ήταν πάντα για καλό, ή έτσι τις έβλεπα. Είχα εκείνο το γελαστό, ηλίθιο θες, αφελές θες, βλέμμα και πνεύμα. Όλα, έλεγα, θα γυρίσουν προς το καλό. Κάτι υπάρχει, έλεγα ο ανίδεος, και βλέπει. Κάτι υπολογίζεται και τα στρώνει όπως τα αισθάνεται κανείς. Κι ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Κι ότι αν δεν πάνε καλά, τότε δε θα είναι το τέλος.

Τι κλισέ! Κι έτσι κάπως, (πότε ακριβώς;) γύρισε η μπάλα! Γκέλα! Δοκάρι κι έξω! 

Όλα αρνητικά, συναισθήματα, καταστάσεις, εμπειρίες. Ακόμα και τα τεστ μου όλα αυτά τα χρόνια, όλα αρνητικά. 

Μέχρι σήμερα! Δευτέρα 08.02.2022. Βγήκα θετικός. Ξανά, αλλά είναι η πρώτη φορά. Πρώτα το επίσημο τεστ αντιγόνου δηλαδή, το pCR το περιμένω να βγει, μαζί με το CT. 

Θετικός! Το ήξερα, το ήξερα ότι κάποτε θα θετικοποιηθώ, θα μου βγει κάτι θετικό από μέσα μου, από βαθειά. Όλο μου το είναι το αισθανόταν, έλεγα " δεν μπορεί, κάπου θα πρέπει να βγει αυτό το συν, αυτό το πρόσημο". 

Και βγήκε! Βγήκε βέβαια με τρελό πονοκέφαλο. Κι όταν λέμε πονοκέφαλο, εννοούμε σαν υπαραχνοειδή αιμορραγία, σαν να φας μια ροπαλιά/γκλομπια στο κεφάλι (ή την πόρτα, που θα έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν!), σαν να πάει να εκραγεί, σαν μηνιγγίτιδα, σαν όγκος, σαν Alien που πάει να βγει από τα κροταφικα οστά. Γέννα! Το ορκίζομαι, χωρίς να ξέρω πώς είναι! Γέννα, από το κεφάλι μου! Σαν την Αθήνα από το κεφάλι του Δία! Βέβαια δεν είχα κάναν Ήφαιστο πρόχειρο να μου ρίξει μια με το σφυρί, να σταματήσουν οι πόνοι, πήρα ιμπουπροφενη. Και παίρνω ακόμη δηλαδή!

Αυτά είναι! Δε σου άρεσε που ήσουν αρνητικός, σωστός, μεμψιμοιρος, γκρίνιας, γαμωτος. Ήθελες να είσαι θετικός! Παρ'τα τώρα μαλακα! Και να δούμε, μην έχουμε και καμιά επίπτωση/συνέπεια/επιπλοκή. Εκεί να δεις θετικές εξελίξεις. Χαρές κι εμβολές! 

Θετικός και σκατά! Το στομάχι μου, το έντερο, όλο το γαστρεντερικό πονούσε. Το Σάββατο βράδυ έπαθα πλάκα, γιατί δεν είχα εδώ και 12 χρόνια περίπου, ξανανιώσει πόνο στο ιδίως επιγάστριο, που λένε. Όταν με έπιασε, θυμήθηκα τους τύπους με έμφραγμα κατώτερου τοιχώματος, που έλεγαν "μάλλον κάτι έφαγα και με πείραξε, το στομάχι μου και τέτοια" και τους έκανες καρδιογράφημα και νααααα οι ανασπάσεις!! Λέω, λες ρε βλάκα να παθαίνεις έμφραγμα και να μην το καταλαβαίνεις;;; Τελοις πάντων, πήρα κάτι αντιοξινα και μετά μια παντοπραζολη. Πέρασε! 

Μετά ήρθαν οι κομαρες, το συγκρυο, χωρίς να ανεβάζω πυρετό, μάλλον λόγω ιμπουπροφενης; Να τρέμω ολόκληρος, σαν ψάρι έξω από το νερό. Την επόμενη μέρα, βραχνιασμα, μπούκωμα. Και φυσικά διάρροιες, δε γινόταν να μη λείψουν! 

Θετικός. Και σκέψου να μην είχα κι αντισώματα! Βέβαια είναι η βλακεία, ότι έκανα μάλλον πολύ νωρίς το Boost, από το Σεπτέμβρη. Ίσως να μην ήταν τόσο γρήγορα τα Τ- 4 και 8. 

Τώρα καραντίνα. Και μπλογκ. Και διάβασμα. Και καυγάδες. Και τηλεόραση. Και ο,τι ανήκει δηλαδή σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Τόσα δισεκατομμύρια το έζησαν, εγώ γιατί όχι; Μαθαίνεις και τον εαυτό σου καλύτερα, όπως και τους άλλους, πχ το αφεντικό μου. Πώς αντιδρά ο καθένας σε τέτοιες συνθήκες. Καταλαβαίνεις ότι το να είσαι θετικός, δεν είναι de facto μια στάση που θα συνεπάγεται καλή εξέλιξη. Είναι ας πούμε μια στάση, περιμένεις, έρχεται το S-Bahn, ανεβαίνεις. Αλλά δεν ξέρεις πού θα σε πάει. Κι εύχεσαι τυφλά να πάει σε ευχάριστο προορισμό, αλλά μπορεί να σε βγάλει και στα βράχια, στα εγκεφαλικά και στα εμφράγματα. Στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Πού είναι το θετικό; 

Ίσως είναι εκείνη η αλήθεια του Μέρφυ. "Όταν τα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά, αλλά δεν πάνε, θα αποδειχτεί στο τέλος ότι θα ήταν καλύτερα να είχαν πάει"

Αν θα μπορούσες να είσαι ένας αρνητικά προδιατεθειμένος άνθρωπος αλλά βγήκες θετικός, θα αποδειχτεί εκ των υστέρων ότι θα ήταν καλύτερα να είχες μείνει ένας αρνητικός, μεμψιμοιρος, γκρίνιας, γαμώτος.

Αυτά.