Με αυτή τη φράση συνεννοούνται οι διάφοροι μαφιόζοι πιστολερο της Αμερικής του '60 με το (παρά) πολιτικό κατεστημένο.
Είναι η φράση που φέρεται να λέει ο Τζίμυ Χοφφα, ερμηνευμένος από τον Αλ Πατσίνο στον Φρανκ Σήραν, ερμηνευμένο από τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Σημαίνει "μου είπαν ότι καθαρίζεις κόσμο". Είναι η εναρξη, το σπάσιμο του πάγου, που δηλώνει ότι καταλαβαινόμαστε, ξέρουμε τι λέμε. Επίσης είναι μια αρχή γνωριμίας, από κάποιον "εργοδότη" που ψάχνει τον "κατάλληλο", εννοώντας ότι "έχει υπόψη τις συστατικές του" και ρωτάει αν κι εκείνος (αυτός που "βάφει" τα σπίτια) ενδιαφέρεται.
Η ταινία του Σκορτσέζε "the Irishman" είναι παραγωγη Σκορτσέζε/ντε Νίρο, έχει μια ιστορία αρκετών χρόνων από τη σύλληψη, τότε που διάβασε ο ντε Νίρο τα απομνημονεύματα του Φρανκ Σήραν, μέχρι τη πραγματοποίηση της, χάρη στη χρηματοδότηση από την πλατφόρμα Νετφλιξ. Διαρκεί τρισιμισι ώρες, εγώ τη είδα σε αποσπάσματα, στην ουσία μέσα σε ένα ΣΚ.
Δεν ξέρω από κριτική κινηματογράφου, ούτε ειδικός είμαι. Την ταινία την απόλαυσα μόνος, με ηρεμία, νύχτα και με ένα Glenmorangie στο χέρι. Είναι από τις ταινίες , που τύποι σαν και μένα, δε γίνεται να μην τις δουν! Δεν είναι απλώς ταινία, είναι ένα έπος, ένα αφιέρωμα και μια αποχαιρετιστήρια γιορτή. Μαζεύει κάποιος τους φίλους του, τον Μπόμπυ, τον Αλ, τον Τζο και κάνα δυο άλλους, παίρνουν μια κάμερα , φοράνε κουστούμια της εποχής και
τραβάνε σκηνές.
Για την πλοκή, δεν έχω να πω πολλά. Είναι η ιστορία ενός πλέγματος ανθρώπων, που λειτουργούν και αναπτύσσονται, ζουν και βασιλεύουν, στην κυριολεξία όμως,κάτω από την επιφάνεια του ιστορικού τους βάθρου. Είναι τρόπον τινά το υπόβαθρο, το υπέδαφος με τους θησαυρούς και τις πρώτες ύλες. Κανείς δεν ξέρει πόσοι είναι, τι γίνεται, πώς γίνεται. Κανείς δε θέλει να ξέρει. Ούτε πώς τους λένε, ούτε από έρχονται και τι κάνουν. Μπορεί και να βρωμάνε λίγο, όπως όλοι οι υπόνομοι. Αυτοί που φαινομενικά είναι υπό-τους-νόμους, αλλά στην ουσία είναι πάνω, πολύ πάνω από όλους τους νόμους. Δεν είναι παράνομοι, είναι υπερνομοι.
Κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται το πτώμα του Χοφφα, ενός διαβόητου συνδικαλιστή των αυτοκινητιστών. Κανείς δεν ξέρει ποιος το σκότωσε και γιατί.
Η εποχή που διαδραματίζονται όλα αυτά είναι η εποχή των Κέννεντυ, των καζίνων, της Αμφιβολίας, των Ρώσων και του Κάστρο, των Ιταλών και των Ιρλανδών.
Πόσο διαφέρει από τη δικιά μας; Δε νομίζω να διαφέρει και πολύ. Τη σήμερον
τα ναρκωτικά είναι όλο το ζουμί, τα ναρκωτικά και η πορνεία με το Trafficking. Οι Μαφιες είναι κυρίως ρωσικές, κολομβιανες, ουκρανικές, αραβικές, αλλά η αγριότητα είναι η ίδια.
Πίσω στην ταινία, είχε κάτι beklemmend, στα ελληνικά δεν ξέρω πώς να το πω, "σκοτεινό", σαν να ακούς τη Σονάτα κονσερταντε για φαγκότο και πιάνο του Σκαλκώτα, που το ακούς (ή το βλέπεις)και σε πιάνει ένα σφίξιμο. Αυτό ένιωθα κι όταν διάβαζα von Schirach, αλλά αυτό είναι άλλη ανάρτηση.
Λοιπόν, σχετικά σκοτεινή, πικρή ταινία, ο ένας πέφτει μετά τον άλλον, σαν κοτόπουλα, γρήγορα κι αναίμακτα! Τα όπλα του εγκλήματος πετιουνται σε ένα ποτάμι, που αν κάποιος τα βγάλει όλα από κει μέσα, θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν εμφύλιο, λέει ο Μάρτιν Σκορσέζε.
Οι ηθοποιοί θρύλοι, στο λυκόφως τους, στο ακόμα-μπορω-και-θυμαμαι-τα-λόγια-μου, στο ειμαι-οπτικά-χάλια-αλλά-καλά-που-υπάρχει-και-η-ψηφιακή-επεξεργασία.
Φαίνεται σαν να κάνουν αντίσταση, ο Σκορσέζε διαμαρτύρεται "μη βλέπετε την ταινία στο κινητό σας", βρίζουν τον κινηματογράφο όπως έχει καταντήσει, ένα παράρτημα της Marvel βιομηχανίας, όλα γρήγορα και μόνο εφέ. Αν κι εδώ που τα λέμε, το Νετφλιξ δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε "σύμμαχος του σινεμά", κι ούτε φειδονται των εφέ οι μεταμορφώσεις του Πατσίνο και του ντε Νίρο.
Δεν ξέρω, δεν οίδα. Την ταινία την χάρηκα, ίσως δε μείνουν πολλά στο μυαλό, εκτός από τη σκηνή του Σιραν που πυροβολεί στο κεφάλι τον Πατσίνο (ουπς, σπόϊλερ, τι μαλακία όμως κι αυτή η έκφραση!!) Ή η άλλη με τον Σήραν στο καρότσι να μη μετανοιωνει και να μη λέει κουβέντα για τους φόνους. Τιμητής των (άνομων) πράξεων και του (εγκληματικού) λόγου του.
Καλή διασκέδαση, σε όποιον αποτολμήσει!
Στους άλλους, γούστο τους και καπέλο τους.
Είναι η φράση που φέρεται να λέει ο Τζίμυ Χοφφα, ερμηνευμένος από τον Αλ Πατσίνο στον Φρανκ Σήραν, ερμηνευμένο από τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Σημαίνει "μου είπαν ότι καθαρίζεις κόσμο". Είναι η εναρξη, το σπάσιμο του πάγου, που δηλώνει ότι καταλαβαινόμαστε, ξέρουμε τι λέμε. Επίσης είναι μια αρχή γνωριμίας, από κάποιον "εργοδότη" που ψάχνει τον "κατάλληλο", εννοώντας ότι "έχει υπόψη τις συστατικές του" και ρωτάει αν κι εκείνος (αυτός που "βάφει" τα σπίτια) ενδιαφέρεται.
Η ταινία του Σκορτσέζε "the Irishman" είναι παραγωγη Σκορτσέζε/ντε Νίρο, έχει μια ιστορία αρκετών χρόνων από τη σύλληψη, τότε που διάβασε ο ντε Νίρο τα απομνημονεύματα του Φρανκ Σήραν, μέχρι τη πραγματοποίηση της, χάρη στη χρηματοδότηση από την πλατφόρμα Νετφλιξ. Διαρκεί τρισιμισι ώρες, εγώ τη είδα σε αποσπάσματα, στην ουσία μέσα σε ένα ΣΚ.
Δεν ξέρω από κριτική κινηματογράφου, ούτε ειδικός είμαι. Την ταινία την απόλαυσα μόνος, με ηρεμία, νύχτα και με ένα Glenmorangie στο χέρι. Είναι από τις ταινίες , που τύποι σαν και μένα, δε γίνεται να μην τις δουν! Δεν είναι απλώς ταινία, είναι ένα έπος, ένα αφιέρωμα και μια αποχαιρετιστήρια γιορτή. Μαζεύει κάποιος τους φίλους του, τον Μπόμπυ, τον Αλ, τον Τζο και κάνα δυο άλλους, παίρνουν μια κάμερα , φοράνε κουστούμια της εποχής και
τραβάνε σκηνές.
Για την πλοκή, δεν έχω να πω πολλά. Είναι η ιστορία ενός πλέγματος ανθρώπων, που λειτουργούν και αναπτύσσονται, ζουν και βασιλεύουν, στην κυριολεξία όμως,κάτω από την επιφάνεια του ιστορικού τους βάθρου. Είναι τρόπον τινά το υπόβαθρο, το υπέδαφος με τους θησαυρούς και τις πρώτες ύλες. Κανείς δεν ξέρει πόσοι είναι, τι γίνεται, πώς γίνεται. Κανείς δε θέλει να ξέρει. Ούτε πώς τους λένε, ούτε από έρχονται και τι κάνουν. Μπορεί και να βρωμάνε λίγο, όπως όλοι οι υπόνομοι. Αυτοί που φαινομενικά είναι υπό-τους-νόμους, αλλά στην ουσία είναι πάνω, πολύ πάνω από όλους τους νόμους. Δεν είναι παράνομοι, είναι υπερνομοι.
Κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται το πτώμα του Χοφφα, ενός διαβόητου συνδικαλιστή των αυτοκινητιστών. Κανείς δεν ξέρει ποιος το σκότωσε και γιατί.
Η εποχή που διαδραματίζονται όλα αυτά είναι η εποχή των Κέννεντυ, των καζίνων, της Αμφιβολίας, των Ρώσων και του Κάστρο, των Ιταλών και των Ιρλανδών.
Πόσο διαφέρει από τη δικιά μας; Δε νομίζω να διαφέρει και πολύ. Τη σήμερον
τα ναρκωτικά είναι όλο το ζουμί, τα ναρκωτικά και η πορνεία με το Trafficking. Οι Μαφιες είναι κυρίως ρωσικές, κολομβιανες, ουκρανικές, αραβικές, αλλά η αγριότητα είναι η ίδια.
Πίσω στην ταινία, είχε κάτι beklemmend, στα ελληνικά δεν ξέρω πώς να το πω, "σκοτεινό", σαν να ακούς τη Σονάτα κονσερταντε για φαγκότο και πιάνο του Σκαλκώτα, που το ακούς (ή το βλέπεις)και σε πιάνει ένα σφίξιμο. Αυτό ένιωθα κι όταν διάβαζα von Schirach, αλλά αυτό είναι άλλη ανάρτηση.
Λοιπόν, σχετικά σκοτεινή, πικρή ταινία, ο ένας πέφτει μετά τον άλλον, σαν κοτόπουλα, γρήγορα κι αναίμακτα! Τα όπλα του εγκλήματος πετιουνται σε ένα ποτάμι, που αν κάποιος τα βγάλει όλα από κει μέσα, θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν εμφύλιο, λέει ο Μάρτιν Σκορσέζε.
Οι ηθοποιοί θρύλοι, στο λυκόφως τους, στο ακόμα-μπορω-και-θυμαμαι-τα-λόγια-μου, στο ειμαι-οπτικά-χάλια-αλλά-καλά-που-υπάρχει-και-η-ψηφιακή-επεξεργασία.
Φαίνεται σαν να κάνουν αντίσταση, ο Σκορσέζε διαμαρτύρεται "μη βλέπετε την ταινία στο κινητό σας", βρίζουν τον κινηματογράφο όπως έχει καταντήσει, ένα παράρτημα της Marvel βιομηχανίας, όλα γρήγορα και μόνο εφέ. Αν κι εδώ που τα λέμε, το Νετφλιξ δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε "σύμμαχος του σινεμά", κι ούτε φειδονται των εφέ οι μεταμορφώσεις του Πατσίνο και του ντε Νίρο.
Δεν ξέρω, δεν οίδα. Την ταινία την χάρηκα, ίσως δε μείνουν πολλά στο μυαλό, εκτός από τη σκηνή του Σιραν που πυροβολεί στο κεφάλι τον Πατσίνο (ουπς, σπόϊλερ, τι μαλακία όμως κι αυτή η έκφραση!!) Ή η άλλη με τον Σήραν στο καρότσι να μη μετανοιωνει και να μη λέει κουβέντα για τους φόνους. Τιμητής των (άνομων) πράξεων και του (εγκληματικού) λόγου του.
Καλή διασκέδαση, σε όποιον αποτολμήσει!
Στους άλλους, γούστο τους και καπέλο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου